براساس نتایج اولیه‌ی مطالعه‌ای جدید، افزایش شدت مشکلات تنفسی هنگام خواب و اختلال خواب با تسریع اپی‌ژنتیکی سن همراه است. نتایج نشان می‌دهد هر واحد انحراف استاندارد افزایش در شاخص آپنه-هیپوپنه، سنجه‌ای از شدت اختلال تنفسی خواب، با ۲۱۵ روز افزایش در سن بیولوژیکی همراه است. به‌طورمشابه، هر انحراف استاندارد افزایش در شاخص به‌هم‌ریختگی خواب با ۳۲۱ روز افزایش سن بیولوژیکی همراه است. شیائویو لی، پژوهشگر مطالعه می‌گوید:

سن بیولوژیکی افراد ممکن است مانند سن تقویمی آن‌ها نباشد. افرادی که سن بیولوژیکی‌شان بیشتر از سن تقویمی‌شان است، دچار وضعیت پیرشدن سریع هستند. دریافته‌ایم اختلال تنفسی خواب شدیدتر با تسریع اپی‌ژنتیکی سن همراه است. داده‌های ما شواهد بیولوژیکی را در تأیید اثرهای نامطلوب سلامتی و فیزیولوژیکی اختلالات تنفسی خواب درمان‌نشده ارائه می‌کند.

ویژگی اختلالات تنفسی هنگام خواب نظیر آپنه خواب انسدادی، وجود ناهنجاری‌های تنفسی در جریان خواب است. بروز این اختلال اغلب به کاهش در سطح اشباع اکسیژن خون منجر می‌شود و معمولا با بیدارشدن‌های مکرر از خواب همراه است. حدود ۳۰ میلیون فرد بالغ در کشور آمریکا دچار آپنه خواب انسدادی هستند. علائم هشداردهنده‌ی رایج شامل خرخرکردن هنگام خواب و خواب‌آلودگی بیش‌از‌حد در طول روز است. به‌گفته‌ی نویسندگان، تسریع سن اپی‌ژنتیکی نشانگری مبتنی‌بر متیلاسیون DNA از پیرشدن بیولوژیکی سریع است و با عوامل تغییرپذیر مرتبط با سبک زندگی مرتبط است.

اگرچه اختلال تنفسی خواب با چندین اختلال سلامتی مرتبط با سن همبسته است، ارتباط آن با پیری اپی‌ژنتیکی به‌خوبی مطالعه نشده است. مطالعه‌ی اخیر ۶۲۲ فرد بالغ با میانگین سنی ۶۹ سال را شامل می‌شد که ۵۳.۲ درصد آنان را زنان تشکیل می‌دادند. متیلاسیون DNA خون آنان اندازه‌گیری و وضعیت خوابشان نیز در منزل به‌وسیله‌ی پلی‌سومنوگرافیارزیابی شد. سنجه‌های تسریع سن به‌عنوان باقی‌مانده‌های حاصل از رگرسیون سن اپی‌ژنتیکی روی سن تقویمی به‌دست آمد. ارتباط هرکدام از صفات مرتبط با اختلال تنفسی خواب با تسریع سن براساس رگرسیون خطی و کنترل عوامل اجتماعی‌جمعیت‌شناختی، رفتارهای سلامتی، شاخص توده‌ی بدنی و محل مطالعه به‌دست آمد.

یکی از نتایج شگفت‌آور این بود که این ارتباط‌ها در زنان در‌مقایسه‌با مردان قوی‌تر بود که نشان می‌دهد شاید زنان به‌طورخاص به اثرهای نامطلوب حاصل از اختلال تنفسی خواب حساس‌تر باشند. لی گفت:

درحالی‌که اغلب تصور می‌شود زنان کمتر درمعرض خطر پیامدهای مرتبط با اختلالات تنفسی خواب باشند، یافته‌های ما نشان‌دهنده‌ی افزایش حساسیت بیولوژیکی در آن‌ها است.

نویسندگان پیشنهاد می‌کنند برای مشخص‌کردن این موضوع که آیا درمان می‌تواند موجب کاهش تسریع سن اپی‌ژنتیکی در میان افراد مبتلا به اختلالات تنفسی خواب شود، پژوهش‌هایی انجام شود. لی گفت:

اختلال تنفسی خواب شایع و درمان‌پذیر است؛ ولی اغلب آن را تشخیص نمی‌دهند و به‌خوبی درمان نمی‌کنند. داده‌های ما نشان‌دهنده‌ی ظرفیت درمان اختلال تنفسی خواب برای بهبود مشکلات مزمن مرتبط با سن و ماندگاری است. ازآنجاکه تغییرات اپی‌ژنتیکی برگشت‌پذیر هستند، برآورد‌کننده‌های سن اپی‌ژنتیکی ممکن است برای شناسایی و اعتباربخشیدن به مداخلات ضدافزایش سن مفید باشند.

چکیده‌ی این مقاله در مجله‌ی Sleep منتشر شده است.