تبادل لینک هوشمند
فیزیکدانان فنلاندی نوعی سیستم خنک‌کننده کوانتومی ساخته‌اند که می‌توان از آن برای کاهش خطاهای محاسباتی بهره برد.
به نقل از ساینس دیلی، دستاورد جدید دانشمندان دانشگاه Aalto در فنلاند، نویدی برای حذف اشتباهات مضر در محاسبات کوانتومی و ارائه رایانه‌های کوانتومی کاربردی است.
مانند پردازنده‌های معمولی، رایانه کوانتومی به نوعی مکانیسم خنک‌کننده نیاز دارد.
تفاوت رایانه‌های کوانتومی با رایانه‌های معمولی در آن است که رایانه‌های کوانتومی به جای بیت‌های معمولی، محاسبات را با استفاده از بیت‌های کوانتومی یا کیوبیت‌ها انجام می‌دهند.
بیت‌های موجود در رایانه‌های معمولی و لپ‌تاپ‌ها صفر یا یک هستند در حالی که یک کیوبیت می‌تواند همزمان در هر دو حالت وجود داشته باشد. این تطبیق‌پذیری کیوبیت‌ها در انجام محاسبات پیچیده کاربرد دارد، اما همزمان آن‌ها را در مقابل اختلالات خارجی حساس می‌کند.
در آینده هزاران یا حتی میلیون‌ها کیوبیت منطقی در انجام محاسبات به کار می‌رود و برای ارائه بازدهی مناسب، هر کیوبیت باید در آغاز محاسبات ریست شود.
چنانچه کیوبیت‌ها بیش از اندازه داغ شوند، نمی‌توانند محاسبات را درست انجام دهند زیرا بین حالت‌‌های مختلف بیش از حد سوئیچ می‌شوند.
دانشمندان با ساخت نوعی نانوخنک‌کننده این مشکل را حل کردهاند؛ با استفاده از این سیستم، در آینده ابزارهای کوانتومی الکتریکی به سرعت شروع به انجام عملیات می‌کنند و قدرتمندتر و قابل اعتمادتر خواهند بود.
جزئیات این دستاورد علمی در Nature Communications منتشر شد.
یکی از بزرگترین "مزارع" بادی جهان و بزرگترین در اروپا، در آبهای هلند ساخته شد.
به نقل از گیزمگ، مزرعه «گمینی» (Gemini) که به نوعی در افق پنهان شده از هلند یا جزایر همسایه آن قابل مشاهده نیست اما قرار است سالانه حدود 2.6 تراوات ساعت برق تولید کند.
این مزرعه(نیروگاه بادی) در دریای شمال و در 85 کیلومتری شمال ساحل خرونینگن واقع شده و 150 توربین دارد. این توربین‌ها در مساحتی معادل 68 کیلومتر مربع پراکنده شده‌اند.
گفته می‌شود سرعت باد در این ناحیه به طور مداوم بالا و به طور متوسط 36 کیلومتر در ساعت است.
این مزرعه بادی با ظرفیت 600 مگاوات پس از London Array، بزرگترین مزرعه بادی دریایی دنیا به شمار می‌آید.
برق تولید شده توسط دوربین‌های گمینی پیش از انتقال در مسیر 110 کیلومتری به سمت بندر ایمشاون، در دو زیرایستگاه مجاور جمع‌آوری می‌شود. از آنجا این میزان برق تولیدشده وارد شبکه برق کشور هلند می‌شود.
این مزرعه در چند دهه آینده قادر خواهد بود برق مورد نیاز 1.5 میلیون نفر را تامین کند و سالانه میزان انتشار دی‌اکسیدکربن را 1.25 میلیون تن کاهش دهد.
ساخت این مزرعه بادی بیش از دو سال طول کشید و شرکت‌هایVan Oord هلند و زیمنس آلمان پیمانکار این پروژه بودند.
گروهی از محققان دانشگاه وندربیلت و دانشگاه لیدز موفق به توسعه یک کپسول مغناطیسی 18 میلی متری شدند که می تواند از طریق یک آهن ربای خارجی که به یک بازوی رباتیک متصل شده به درون روده هدایت شود.
به نقل از گیزمگ، کولونوسکوپی هنوز هم موثر ترین راه برای یک پزشک در جهت تشخیص انواع بیماری روده بزرگ است اما متاسفانه این روش یک فرایند نسبتا تهاجمی و ناخوشایند است که بسیاری از بیماران به دلیل نگرانی، انجام آن را به تاخیر می‌اندازند.
اما محققان در پژوهش جدید خود با ساخت یک کپسول رباتیک راه را برای انجام این فرآیند در آینده هموار کردند تا این روند تشخیص و درمان سریع تر و آسان تر انجام شود.
طی آزمایشی که محققان بر روی حیوانات انجام دادند، این کپسول رباتیک با موفقیت توانست 30 بار در روده بزرگ یک خوک یک مانور پیچیده به نام برگشتگی کامل را انجام دهد که به موجب آن دوربین می‌تواند به عقب خم شده و اجازه تصویربرداری معکوس از دیواره روده بزرگ را بدهد.
عملکرد این دستگاه تنها به بررسی دیواره‌های روده محدود نشده و همچنین قادر به انجام مانورهای درمانی، مانند بیوپسی از بافت و یا حذف پولیپ نیز می‌باشد. این کاری است که سایر دستگاه ها قادر به انجام آن نیستند.
در حال حاضر این دستگاه جدید در فاز حیوانی قرار داشته و این تیم قصد دارد تا قبل از پایان سال 2018 آزمایشات انسانی را نیز آغاز کند.
اگر مردی را ببینید که با تبختری شبیهِ جان وین۱ وارد بار می‌شود، ممکن است فکر کنید که پسری سرسخت و معتمد به نفس است. یا شاید فکرهایی بکنید که کمی بی‌ادبانه باشد. در هر صورت، احتمالاً نمی‌توانید مانع نتیجه‌گیری درباره شخصیت او بر اساس گام برداشتنش بشوید.
روان‌شناسان بیش از سه چهارم قرن است که مشغول مطالعۀ این فرضیات هستند و یافته‌هایشان نشان می‌دهد که بیشترِ ما گرایش داریم که براساس سبک راه رفتنِ آدم‌ها، تفاسیر بسیار مشابهی از شخصیتشان داشته باشیم. بعد از مشاهدۀ ورود کسی به بار که ادای کابوی‌ها را درمی‌آورد، احتمالاً من و شما دربارۀ نوع شخصیتی که دارد اتفاق نظر داریم.
اما این فرضیات چقدر دقیق هستند؟ و چه ویژگی‌های دیگری را می‌توانیم از روی راه‌رفتن اشخاص بفهمیم؟ به‌طرز عجیبی، بهترین کسی که می‌توانیم این سؤالات را از او بپرسیم، یک بیمار روانی است.
اجازه دهید ابتدا به پژوهش‌هایی که دربارۀ راه‌رفتن و شخصیت انجام شده‌است نگاهی بیندازیم. یکی از اولین تحقیقات را روان‌شناس آلمانی، ورنر وُلف، در سال ۱۹۳۵ منتشر کرد. او از پنج مرد و سه زن که لباس کار پوشیده بودند (تا دیگر خصوصیات شخصیتشان پنهان بماند) بدون اطلاع خودشان، وقتی داشتند تمرین پرتاب حلقه می‌کردند، فیلمبرداری کرد. سپس شرکت‌کنندگان آن فیلم‌ها را بازبینی کردند، در حالی که سرهایشان از فیلم حذف شده بود. آن‌ها تفاسیری از شخصیت‌های یگدیگر صرفاً بر اساس گام برداشتنشان ارائه دادند.
این مطالعه جزئیات جالبی را در نظر گرفته بود: برای مثال، صدای حلقه در فیلم می‌بایست با صدای تیک تاک میزانه‌شمار استتار می‌شد. مهم‌تر آنکه وُلف پی برد که مشارکت‌کنندگانش صرفاً بر اساس شیوۀ راه رفتنشان برداشت‌هایی از یکدیگر داشتند و اتفاق نظر زیادی در قضاوت‌هایشان بود. برای مثال، توصیفاتی که به طور مستقل توسط مشارکت‌کنندگان برای «سوژۀ شماره ۴۵» داده شد را در نظر بگیرید:
«خودنما، ولی بی‌مایه»
«کسی که می‌خواهد به هر قیمتی جلب توجه کند»
«غرور آگاهانه و عمدی، تحسین‌طلب»
«در درون نامطمئن، در تلاش برای مطمئن به نظر رسیدن برای دیگران»
« کسل‌کننده، تا حدودی تابع، نامطمئن»
شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد که شرکت‌کنندگان چنین برداشت‌های مشابهی از این سوژه و دیگر سوژه‌ها داشتند. البته با چنین نمونۀ کوچکی و احتمال اینکه شرکت‌کننده‌ها بر اساس سرنخ دیگری به جز نحوه راه‌رفتن پاسخ داده باشند، تحقیق اخیر، مشکلاتی دارد. ( به علاوه شرکت کنندگان یکدیگر را می‌شناختند، اگر چه در تشخیص این که کی کدام است از روی فیلم ضعیف بودند)
آزمایش‌های مدرن پیچیده‌تر هستند. مخصوصاً به خاطر فناوری‌های دیجیتال که می‌تواند راه‌رفتن فردی را به نمایش نقطه‌روشن‌های ساده در پس‌زمینۀ سیاه تبدیل کند. نقطه‌های سفید نشان‌دهندۀ حرکت هر یک از مفاصل کلیدی است. این کار هر نشانۀ دیگری به جز حرکتِ راه‌رفتن آن‌ها را حذف می‌کند.
تاب خوردن یا نوسان داشتن
با استفاده ازاین رویکرد، روان‌شناسان آمریکایی در اواخر ۱۹۸۰ فهمیدند که به طور عمده دو نوع راه رفتن وجود دارد که می‌تواند با سبک حرکت جوانانه و بزرگسالانه توصیف شود. سبک جوانانه ریتم فنری بیشتری دارد، در آن فرد پشتش را بیشتر تاب می‌دهد، نوسانات بازو بیشتر است و قدم‌ها سریع‌تر. درحالی که سبک بزرگسالانه سخت‌تر و کندتر و با خم‌شدنِ بیشتر به سمت جلو است. مهم‌تر از همه این که، راه رفتن لزوماً با سن راه‌رونده هم‌خوانی ندارد: شما ممکن است جوانی با راه‌رفتنی بزرگسالانه باشید یا برعکس. به‌علاوه، مشاهده‌کنندگان تصور می‌کردند افرادی که با سبکی جوانانه راه می‌روند شادتر و قدرتمندتر هستند. این تصور حتی زمانی که سن واقعی راه‌روندگان با آشکار شدن چهره‌ها و بدن‌هایشان مشخص می‌شد، به همین حالت باقی می‌ماند.
چنین تحقیقاتی مجدداً نشان می‌دهد که مردم به راحتی و به طور مداوم در مورد دیگران بر اساس دیدن روش راه رفتنشان قضاوت می‌کنند. اما این مطالعه به این پرسش نمی‌پردازد که آیا چنین مفروضاتی دقیق هستند یا نه. برای این کار، باید به مطالعه‌ای در انگلستان و سوئیس مراجعه کنیم که همین چندسال پیش منتشر شده است. این مطالعه رتبه‌بندی مردم از شخصیتِ خودشان را، با فرضیاتی مقایسه می‌کند که دیگران بر اساس نمایش‌های «نقطه روشن» از راه رفتن آن‌ها دارند.
نتایج آن‌ها نیز نشان داد که دو سبک عمده در راه‌رفتن وجود دارد، گرچه این تحقیق آن دو سبک را با اصطلاحاتی توصیف می‌کند که کمی متفاوت است: به اولی، سبک آزاد و آسوده گفته می‌شود که ناظران آن را به‌عنوان علامتی برای ماجراجویی، برون‌گرایی، قابل‌اعتمادبودن و صمیمیت می‌دیدند؛ دیگری سبکِ آهسته و آرام است که ناظران آن را نشانه‌ای از ثبات عاطفی تفسیر می‌کردند. اما مهم‌تر از همه اینکه، قضاوت‌های ناظران اشتباه بود: این دو سبکِ متفاوتِ راه‌رفتن در واقع با این صفات همبستگی نداشت؛ یا حداقل بر اساس رتبه‌بندی راه‌روندگان از شخصیت خود، این‌گونه نبود.
تصور غلط
پیام این تحقیقات آن است که ما راه‌رفتن افراد را مثلِ چهره، پوشش یا لهجۀ آن‌ها به‌مثابه منبعی از اطلاعات تلقی می‌کنیم که مرتبط است به اینکه آن‌ها چه نوع شخصیتی دارند. همین و بس؛ درحالی که شواهد نشان می‌دهد با اینکه ارزیابی‌های ما از چهره نسبتاً خوب است، معمولاً فرضیات غلطی بر اساس راه‌رفتن می‌سازیم.
حداقل، این وضعیتِ بیشتر قضاوت‌هایی است که داریم. اما نکتۀ شرورانۀ دیگری دربارۀ قضاوت‌های ما درمورد همدیگر بر اساس شیوۀ راه رفتنمان وجود دارد، نکته‌ای که به آسیب‌پذیری ما مربوط می‌شود.
برخی از قدیمی‌ترین یافته‌ها نشان داده که مردان و زنانی که گام‌هایی کوتاه‌تر، تاب بازوی کمتر و راه رفتن آهسته‌تری دارند احتمال می‌رود آسیب پذیرتر به نظر می‌رسند. (به شباهت این سبک راه‌رفتن با شیوۀ راه‌رفتن سالخوردگان در تحقیقات شخصیت توجه کنید.) مطالعه‌ای نسبتاً ناخوشایند در ژاپن که در ۲۰۰۶ منتشر شد، سؤالی از مردان پرسید تا دامنۀ بحث را گسترش دهد. این مطالعه از مردان ژاپنی خواست بگویند که چقدر احتمال دارد با دانش‌آموزان دختر مختلفی که در نمایش «نقطه روشن» یه تصویر کشیده شده‌اند، سر صحبت را باز کنند یا به بدنشان دست بزنند. صرفاً بر اساس راه رفتن زن‌ها، مردها گرایش داشتند که بگویند احتمالاً بیشترِ آن‌ها ناخوانده سراغ زنانی خواهند رفت که ویژگی‌های شخصیتی آسیب‌پذیرتر دارند، مثلاً بیشتر درون‌گرا هستند یا از نظر احساسی متزلزل به نظر می‌رسند.
نگران‌کننده‌تر این که، تحقیقات نشان داده است که زندانیان دربندکشیده‌شده که درجۀ اختلالات روانی بالاتری دارند، به‌طور خاص در شناسایی افرادی که در گذشته مورد حمله قرار گرفته‌اند دقیق‌تر هستند؛ آن هم تنها با دیدن کلیپ‌های تصویری قدم‌زدنِ آدم‌ها در سالن.
به نظر می‌رسد که برخی از زندانیان از این توانایی به طور کامل آگاه بودند: آن‌هایی که در اختلالات روانی درجه بیشتری داشتند، به طور خاص بیان کردند که هنگام قضاوت‌کردن دربارۀ آدم‌ها، به راه رفتن آن‌ها توجه می‌کنند. این موارد با شواهد نقل‌شده تطبیق دارد. برای مثال مشهور است که قاتلی زنجیره‌ای به نام تد باندی، گفته بود می‌تواند «یک قربانی (زن) را از روی راه‌رفتنش در خیابان تشخیص دهد.»
تمام این حوزۀ پژوهشی این سؤال را به‌وجود می‌آورد که آیا می‌توانید سبک راه رفتنتان را طوری تعدیل کنید تا تأثیراتی که می‌گذارید را تغییر دهید؟ برخی تحقیقات نشان می‌دهند شما می‌توانید یاد بگیرید طوری راه بروید که پیامِ آسیب‌ناپذیری ارسال کنید (تندتر با گام‌های بلندتر یا حرکات بازوی جسورانه‌تر) و اینکه زنان به طور غریزی نشانه‌های این سبک را زمانی که در محیط ناامن‌تری هستند، اتخاذ می‌کنند. اما روان‌شناسانی که نمایه‌های شخصیتی مرتبط با آن سبک‌های راه‌رفتنِ تند یا آرام و با آرامش را بررسی کردهاند، می‌گویند به هیچ وجه مشخص نیست که آیا این مدلِ خاصِ راه‌رفتن را می‌توان یاد گرفت یا نه.
پس احتمالا تلاش بسیار زیاد برای تاثیرگذاری را نباید توصیه کرد. در غیر این صورت ممکن است فقط به‌عنوان تلاشی ناموفق از شجاعتِ ظاهریِ «آزمودنی ۴۵» در نظر گرفته شود، یا کاری شبیهِ آن کابوی متظاهر به غرور.
وقتی زمان بزرگ‌تر شدن شرکت رسیده باشد و بخواهید افراد کارآمد بیشتری استخدام کنید، باید گستره‌ی جغرافیایی بیشتری را در نظر بگیرید. دورکاری این روزها بیشتر از گذشته رواج یافته و این موضوع بیش از هر چیز به خاطر پیشرفت تکنولوژی است که کار کردن را از هر جایی که بخواهیم، ممکن می‌کند. وقتی اولین کارمند دورکاری را استخدام می‌کنید، لازم است که یک نقشه و برنامه داشته باشید تا از کارایی و بازدهی آن فرد و نحوه ارتباطش با سایر اعضای تیم اطمینان حاصل کنید.
در ادامه با زومیت همراه شوید تا با ۶ نکته از تجربیات کارآفرین‌هایی که دورکاری را بخشی از تیم حرفه‌ای خود قرار داده‌اند، بیشتر آشنا شوید. با استفاده از این تجربیات، گام‌هایی را که باید در طی این فرآیند بپیمایید، بشناسید تا روند کار را برای خود و کارمندان دورکار آسان‌تر کنید.
راه ارتباط را باز نگه دارید
یکی از معمول‌ترین نکاتی که صاحبان کسب و کار بیان می‌کنند این است که به ارتباط باز و مداوم با کارمندان دورکار اولویت بدهید. برقراری ارتباط در هر گام از راه با کارمند جدید نکته‌ای است که شان اوگل، مؤسس وب‌سایت تخصصی کسب و کار از راه دور (Location Rebel)، به آن اشاره مؤکد داشته است.
او می‌گوید کلید موفقیت، ارتباط خوب و باز است. هدف شما نباید تنها این باشد که وظیفه آن‌ها را به ایشان یادآور شوید، بلکه برای مباحثه در مورد همه چیز و پاسخ دادن برای روشن کردن موارد، طوفان فکری برای به دست آوردن ایده‌های جدید و گرفتن گزارش کار پروژه نیز باید با آن‌ها در ارتباط باشید.
آن‌ها را فراموش نکنید
اگر هرگز پیش از این کارمند دورکار نداشته‌اید، احتمالا تمام تجربه‌تان از کار کردن با دیگران به سر زدن به دفتر و میز کار آن‌ها در ساعت‌های مختلف روز خلاصه می‌شود. این ارتباط ممکن است در ارتباط با کارمند دورکار به‌سادگی فراموش شود.
سینتیا جانسون، یکی از مؤسسان آژانس بازاریابی Ipseity Media، می‌گوید: «زمانی که مشغله کاری بسیار دارید، احتمالا کارمندانی را که نمی‌بینید، فراموش می‌کنید. کارمندان دورکار نیاز به شناخته شدن و ارزش گذاشته شدن دارند. هر روز به آن‌ها سلام کنید و یک مکالمه کوتاه روزانه را در برنامه کاری خود قرار دهید.»
موفقیت را با معیارهای ثابت و کوتاه‌مدت اندازه بگیرید
وقتی نمی‌توانید حضوری و تصویری کارمند جدید را دنبال کنید، باید راه‌هایی برای اندازه‌گیری عملکرد و پیشرفت او پیدا کنید.
جان رود، رئیس و مؤسس سرویس آموزشی آنلاین Next Step Test Preparation، می‌گوید: «اعتماد کردن به کارمند دورکار از اهمیت حیاتی برخوردار است. باید از درست کار کردن و کوشا بودن کارمند خود مطلع شوید و همچنین توانایی آن‌ها برای پروژه مورد نظر را برآورد کنید. اهداف کوتاه‌مدت تعیین کنید: می‌خواهم که این کار را تا پایان امروز / این هفته / این ماه به نتیجه برسانی.»
از ابزارهای مدیریت پروژه استفاده کنید
تکنولوژی، برقراری اتصال کارمندان دورکار و به‌روز نگه‌داشتن مدیر از دستاوردها و عملکرد آن‌ها را از هر کار دیگر آسان‌تر کرده است. فیراس کیتانه، مدیر ارشد اجرایی و یکی از مؤسسان برند تجارت الکترونی Amerisleep، استفاده از ابزارهای مدرن برای دنبال کردن پیشرفت کارمندان را پیشنهاد می‌کند.
او می‌گوید: «در یک محیط اداری، پیدا کردن کارمندان و گرفتن اطلاعات سریع درباره آخرین کارها و پیشرفت‌ها آسان است؛ اما کارمندان دورکار ممکن است در لحظه مورد نظر در دسترس نباشند. برای آنکه به اطلاعات به‌روز شده از نتایج کارها آگاهی پیدا کنید می‌توانید از ابزارهایی مدیریت پروژه همچون آسانا یا ترلو استفاده کنید.
به‌جای تمرکز روی ساعت کار، بر کارایی تمرکز کنید
اعتماد کردن به کارمندان دورکار بر اساس ساعت کاری فعالیتشان دشوارتر است. اما کایل گوگن، مؤسس و مدیر عامل اجرایی فروشگاه ملزومات حیوانات Pawstruck، می‌گوید صاحبان کسب و کار بهتر است بیش از حد به ساعت کاری که اعضای تیم روی پروژه‌ها صرف می‌کنند، توجه نداشته باشند.
او می‌گوید: «برای آنالیز کردن همه حرکات و رفتارهای کارمندان دورکار خود زمان زیادی صرف نکنید. انتظارات خود را در مورد اهداف و برنامه‌های کاری به‌طور واضح و روشن بیان کنید. اگر کارمندان شما اهداف مورد نظر شما را برآورده نمی‌کنند، بهتر است به ریشه‌یابی و بررسی اصولی مشکلات کارمندان خود بپردازید.»
کارمندان دورکار را با فرهنگ شرکت خود آشنا کنید
همان‌قدر که برای کارمندان دورکار مهم است با شرکت ارتباطات داشته باشند، برای شما هم مهم است که با آن‌ها ارتباط خوبی داشته باشید. برای همین منظور لازم است که از حضور آن‌ها در مکالمات سازمانی و اطلاع از فرهنگ کلی شرکت اطمینان حاصل کنید.
میشل سپنوزا، مدیر عامل شرکت توسعه وب Unleashed Technologies، می‌گوید: «سعی کنید تا جایی که می‌توانید کارمندان دورکار را با سایر همکارانشان متصل نگه دارید. این کار به آن‌ها کمک می‌کند فرهنگ شرکت را بهتر درک کنند و سریع‌تر با آن همسو شوند و از سطح توقعات کیفی، حرفه‌ای و کارایی کسب و کار شما بهتر آگاه می‌شوند.»
وقتی‌که وارد فرودگاه می‌شوید و هواپیماهای مختلف را می‌بینید، یکی از مواردی که توجه شما را به خود جلب می‌کند، موتورهای بزرگ آن‌ها است. اکثر هواپیماهای مسافربری نیروی پیشران خود را از موتورهای توربوفن می‌گیرند که این موتورها جزو خانواده‌ی بزرگی به نام موتورهای توربین گازی هستند.
ممکن است نام موتور توربین گاز برای شما ناآشنا باشد؛ اما این موتورها کاربردهای فراوانی دارند. به‌طور مثال در اکثر بالگردها، نیروگاه‌ها و حتی در تانک M-1 هم از توربین‌های گاز استفاده می‌کنند.
انواع توربین
انواع مختلفی از توربین‌ها وجود دارند:
- احتمالاً اسم توربین بخار به گوشتان خورده است. اکثر نیروگاه‌های بخار از زغال‌سنگ، گاز طبیعی و نفت گرفته تا راکتورهای هسته‌ای برای تأمین بخار موردنیاز خود، از توربین‌های بخار استفاده می‌کنند. بخار، از میان توربین‌هایی بزرگی که با دقت و مهارت بالا، مهندسی و ساخته‌شده‌اند عبور می‌کند. این توربین‌ها در چند طبقه در پشت یکدیگر قرار دارند که باعث چرخش یک شفت متصل به ژنراتور می‌شوند.
- نیروگاه‌های برق‌آبی نظیر سدها نیز از توربین‌های آبی برای تولید برق استفاده می‌کنند. توربین‌های آبی موجود در این نیروگاه‌ها نسبت به توربین‌های بخار کاملاً متفاوت هستند؛ زیرا آب نسبت به هوا بسیار چگال‌تر است و با سرعت کمتری نیز حرکت می‌کند، اما ازنظر عملکرد، هر دوی این توربین‌ها از یک قاعده برای تولید توان استفاده می‌کنند.
- توربین‌های بادی که به آسیاب‌های بادی نیز معروف‌اند، از باد به‌عنوان نیروی محرک استفاده می‌کنند. توربین باد کاملا متمایز از توربین‌های بخار و آبی هستند زیرا باد بسیار سبک است و با سرعت کمی حرکت می‌کند؛ اما مجددا اساس کار این توربین مشابه سایر توربین‌ها است.
اساس توسعه‌ی توربین‌های گازی یکی است. در توربین گاز، هوای پرفشار باعث چرخش توربین می‌شود. در تمام موتورهای توربین گاز، این هوای پرفشار به‌وسیله‌ی سوختن پروپان، گاز طبیعی، نفت سفید یا سوخت موشک تأمین می‌شود. حرارت تولیدشده از طریق احتراق باعث انبساط هوا و افزایش سرعت آن می‌شود و این هوای داغ و پرسرعت، توربین را به چرخش درمی‌آورد.
مزایا و معایب موتور جت
اما چرا تانک M-1 از یک موتور توربین گاز با توان خروجی ۱۵۰۰ اسب بخار به‌جای یک موتور دیزلی استفاده می‌کند؟ دلیل آن دو مزیت عمده این موتورها نسبت به موتورهای دیزلی است:
- موتورهای توربین گاز نسبت به موتورهای رفت و برگشتی، از نسبت توان به وزن بالایی برخوردار هستند. به این معنا که مقدار توان خروجی موتور نسبت به وزن آن بسیار بالا است.
- موتورهای توربین گاز نسبت به موتورهای رفت و برگشتی همتای خود با توان برابر، ابعاد کوچک‌تری دارند.
اما عمده‌ترین عیب این دسته از موتورها نسبت به موتورهای رفت و برگشتی با ابعاد یکسان، قیمت بالای آن‌ها است. علت این امر، سرعت چرخش بالای این موتورها و همچنین دمای بالای عملکردی آن‌ها است که طراحی و ساخت آن‌ها را از نظر مهندسی و مواد با مشکلاتی روبه‌رو می‌کند. همچنین این موتورها در حالت درجا مصرف سوخت بیشتری دارند و بهترین عملکرد آن‌ها در شرایط کاری ثابت است. از طرفی در بارگذاری‌های نوسانی راندمان بالایی ندارند که این امر دلیل استفاده از این دسته از موتورها در هواپیماهای بزرگ قاره‌پیما و نیروگاه‌ها و عدم استفاده از آن‌ها در خودروها را نشان می‌دهد.
سازوکار عملکردی توربین گاز
موتورهای توربین گازی، ازنظر تئوری بسیار ساده هستند. تمام آن‌ها از سه بخش اصلی تشکیل شده‌اند:
- کمپرسور: هوای ورودی به موتور را فشرده می‌کند و فشار آن را افزایش می‌دهد.
- اتاق احتراق: با اضافه کردن سوخت و احتراق مخلوط هوا و سوخت، گاز با فشار و سرعت بالا تولید می‌شود.
- توربین: انرژی جنبشی موجود در گاز خروجی از اتاق احتراق را جذب می‌کند.
به‌طور مثال در موتور بالگرد، ابتدا هوا به‌وسیله کمپرسور به داخل کشیده می‌شود. کمپرسور در واقع یک سیلندر مخروطی شکل است که در آن تعدادی پره در یک ردیف به یکدیگر متصل شده‌اند و یک طبقه را تشکیل می‌دهند. هوای ورودی با عبور از چند طبقه، فشرده می‌شود. در بعضی موتورهای هوایی، فشار هوای ورودی با عبور از کمپرسور تا ۳۰ برابر افزایش می‌یابد.
سپس هوا وارد اتاق احتراق می‌شود و در ابتدا با عبور از انژکتورها، سوخت با نسبت مشخص با هوا ترکیب می‌شود. نوع سوخت عموماً پروپان، گاز طبیعی، سوخت جت یا نفت سفید (کروسین) است.
هوای ورودی به اتاق احتراق، سرعت بالایی در حدود چند صد کیلومتر بر ساعت دارد؛ لذا مسئله‌ی مهم و اساسی در طراحی اتاق احتراق، ثابت و پایدار نگه‌داشتن شعله‌ی احتراق در آن است. این امر به‌وسیله‌ی قطعه‌ای به نام پایدارکننده‌ی شعله که یک محفظه فلزی توخالی است و سوراخ‌هایی روی آن تعبیه شده است، تأمین می‌شود.
در بخش انتهای موتور، توربین قرار دارد. توربین دو وظیفه عمده را بر عهده دارد: یکی تأمین نیروی لازم برای چرخش کمپرسور و دیگری که در موتورهای صنعتی دیده می‌شود، تأمین خروجی لازم برای به چرخش درآوردن ژنراتور.
توربین همانند کمپرسور از چندین طبقه تشکیل شده است. تعدادی از طبقات که به‌وسیله یک شفت به یکدیگر و به کمپرسور متصل هستند، کار تأمین توان لازم برای چرخش کمپرسور را بر عهده دارند و طبقات آخر که به آن‌ها توربین آزاد می‌گویند، توان مورد نیاز خروجی موتور را تأمین می‌کنند. این توان خروجی به‌قدری است که می‌تواند ۱۵۰۰ اسب بخار توان برای به حرکت درآوردن تانک M-1 با جرم ۶۳ تن را تولید کند.
در اکثر نیروگاه‌ها، هوای خروجی به‌وسیله لوله‌هایی به محیط منتقل می‌شود. اما در پاره‌ای از موارد، هوای داغ خروجی را به یک مبدل حرارتی برای استفاده در مصارف گوناگون یا پیش‌گرمایش هوا قبل از ورود به اتاق احتراق، منتقل می‌کنند. موتورهای توربینی از قطعات و سامانه‌های زیاد دیگری نظیر سیستم روغن‌کاری، یاتاقان‌ها و... تشکیل شده‌اند که در این مطلب به آن‌ها اشاره نمی‌کنیم.
انواع موتورهای توربینی هوایی
اما در هواپیماهای امروزی از دسته دیگری از موتورهای توربینی بانام موتور توربوفن استفاده می‌شود. دلیل این نام‌گذاری به خاطر فن بزرگی است که در ورودی موتور تعبیه شده است. این فن درواقع همان قسمتی از موتور است که شما در ورودی آن مشاهده می‌کنید و در موتورهای بزرگ قطری در حدود ۱۰ متر دارد.
اساس کار موتورهای توربوفن همانند سایر موتورهای توربینی است؛ با این تفاوت که در این موتور نیروی لازم برای به حرکت درآوردن فن، از طبقات آخر توربین تأمین می‌شود.
در موتورهای توربوفن بزرگ، کمپرسور به دو بخش پرفشار و کم‌فشار تقسیم می‌شود که هر بخش به‌وسیله تعدادی از طبقات توربین به چرخش درمی‌آید. هدف از این کار، افزایش چشمگیر مقدار هوای عبوری از موتور است که درنتیجه‌ی آن، نیروی پیشران یا تراست افزایش می‌یابد. مقدار زیادی از هوای تأمین‌شده به‌وسیله‌ی فن مستقیماً وارد توربین و با عبور از میان آن، از انتهای موتور خارج می‌شود و نیروی پیشران را تولید می‌کند. به این هوا، هوای کنارگذر می‌گویند.
نیروی پیشران موتور جت
اساس کار موتور جت برای تأمین نیروی پیشران، قانون سوم نیوتن است. این قانون بیان می‌کند برای هر عملی، عکس‌العملی برابر با آن و در جهت عکس آن وجود دارد.
به موتور توربوفن حجم زیادی هوا وارد می‌شود که موتور با سرعت بخشیدن به آن نیروی لازم برای حرکت هواپیما را تولید می‌کند. عمل سرعت بخشیدن به هوای ورودی در دو بخش انجام می‌شود:
- توربین گاز که به‌وسیله نازلی که در انتهای موتور قرار دارد، گاز خروجی را با سرعت بسیار بالایی به محیط وارد می‌کند. به‌طورمعمول سرعت هوا در خروجی نازل در حدود ۲۰۰۰ کیلومتر بر ساعت است.
- هوای کنارگذر که با عبور از فن در ورودی موتور سرعت‌بالایی پیدا کرده است، از انتهای موتور خارج می‌شود. هوای عبوری از فن سرعت کمتری نسبت به هوای عبوری از توربین گاز دارد؛ اما فن مقدار هوای بیشتری به حرکت درمی‌آورد.
همان‌طور که مشاهده کردید، موتورهای توربین گازی بسیار متداول هستند. این موتورها از نظر علم مکانیک سیالات و مکانیک مواد بسیار پیچیده هستند؛ اما ازنظر عملکردی مکانیسم ساده‌ای دارند.
از زمان‌های بسیار دور، ستاره‌شناسان همواره سعی کردهاند ستاره‌های آسمان را در صور فلکی مختلف، دسته‌بندی کنند. برخی از صور فلکی مانند صورت فلکی دُب اکبر (خرس بزرگ)، شکارچی، سگ بزرگ و سگ کوچک، شناخته‌شده‌تر از سایرین هستند و هر کسی می‌تواند به‌راحتی آن‌ها را در آسمان بیابد. خورشید ما همچون سایر نقاط نورانی آسمان، یک ستاره است و باید یک صورت فلکی داشته باشد؛ آیا تا به حال با خود فکر کرده‌اید که خورشید در کدام صورت فلکی قرار گرفته است؟
اگر بخواهیم خیلی ساده به این پرسش پاسخ دهیم، باید بگوییم با توجه به طالع‌بینی باستانی و ستاره‌شناسی مدرن، خورشید در هیچ یک از صور فلکی شناخته‌شده قرار نمی‌گیرد؛ اما اگر شما بتوانید به جایی دوردست (یک سامانه‌ی ستاره‌ای دیگر) سفر کنید، آنگاه فاصله‌ی خورشید از شما بسیار زیاد می‌شود و همچون ستاره‌های دیگر به نظر می‌رسد و در این صورت شما می‌توانید بگویید خورشید در کدام صورت فلکی قرار گرفته است؛ اما متأسفانه اگر به نقاط مختلفی سفر کنید و خورشید را از زوایای مختلفی ببینید، ممکن است خورشید نیز در صور فلکی مختلفی قرار بگیرد.
بروج فلکی (برج‌های دوازده‌گانه)
پیش از هر چیزی، اجازه دهید که به کمک طالع‌بینی به این پرسش، پاسخ دهیم. از زمانی که نیکلاس کوپرنیک توانست مدل خورشید مرکزی را برای سامانه خورشیدی ارائه دهد، همه ما به‌خوبی این موضوع را درک کردیم که زمین، به دور خورشید گردش می‌کند. در طول یک سال با توجه به موقعیتی که زمین نسبت به خورشید دارد، ستاره‌های آسمان نیز تغییر می‌کنند. در طول یک سال، خورشید از زمینه‌ی تمام صور فلکی بروج فلکی عبور می‌کند. به‌عنوان مثال، در اواخر ماه مرداد و اوایل شهریور، خورشید در برج اسد (شیر) قرار دارد و سپس در اواخر ماه شهریور و اوایل ماه مهر، در برج سُنبله (دوشیزه) قرار می‌گیرد. طالع‌بینی ستاره‌شناسی هر یک از شما نیز بر اساس موقعیت قرارگیری خورشید در هر یک از بروج فلکی به هنگام تولد شما، تنظیم می‌شود. تمام این‌ها نشان می‌دهند که خورشید هر مقطع زمانی از سال، در یک صورت فلکی خاص قرار می‌گیرد؛ بنابراین نمی‌توان گفت خورشید دقیقاً به کدام صورت فلکی تعلق دارد.
با این حال، طالع‌بینی یک روش منسوخ و کاملاً غیر علمی است؛ بنابراین هرگاه شخصی از شما درباره نام صورت فلکی که خورشید در آن قرار گرفته پرسید، این را بدانید که آن شخص می‌خواهد پاسخ پرسش خود را بر اساس علم ستاره‌شناسی به دست بیاورد و به دنبال طالع‌بینی نیست. برای آنکه بتوانیم به کمک علم ستاره‌شناسی پاسخ این پرسش را بیابیم، ابتدا باید بررسی کنیم و ببینیم کدام یک از صور فلکی می‌توانند با توجه شرایط علمی، میزبان خورشید باشند.
۸۸ صورت فلکی
از زمان‌های بسیار دور، ستاره‌شناسان و دانشمندان همواره در جستجوی صور فلکی در آسمان شب بودند. صورت فلکی به مجموعه‌ای از ستاره‌ها گفته می‌شود که به شکل خاصی در آسمان دیده می‌شوند و موقعیت آن‌ها نسبت به یکدیگر تا مدت‌های طولانی تغییر نمی‌کند. این ستاره‌ها ممکن است از زمین، در یک خط دیده شوند؛ اما در واقعیت آن‌ها ممکن است هزاران سال نوری با یکدیگر فاصله داشته باشند و در مکان‌های متفاوتی نیز قرار گرفته باشند.
در قرن دوم پس از میلاد مسیح، کلودیوس بطلیموس، ستاره‌شناس و فیلسوف مشهور عصر هلنی، تمام صور فلکی را که تا آن زمان شناسایی شده بودند در یک رساله باارزش جمع‌آوری کرد. این رساله که با نام یونانی «Μαθηματικὴ Σύνταξις » یا مجسطی شناخته می‌شود، یک منبع گران‌بها در ستاره‌شناسی یونان به شمار می‌رود و بسیاری از ستاره‌شناسان از آن بهره گرفته‌اند. تا آن زمان حدود ۴۸۸ صورت فلکی شناسایی شده بودند و بطلیموس تمام آن‌ها را به همراه نام و معنی هر یک، در کتاب مجسطی جمع‌آوری کرد. برای هزاران سال، این کتاب مرجع اصلی بسیاری از ستاره‌شناسان اروپایی و ستاره‌شناسان عصر طلایی اسلام بوده است.
به لطف انقلاب علمی در قرن‌های ۱۵ تا ۱۸ میلادی، ستاره‌شناسان توانستند صور فلکی بسیار بیشتری در آسمان شناسایی کنند. در آن زمان، اکتشافات گسترده آغاز شدند و کاوشگران تشنه علم به سرتاسر جهان سفر کردند. تاجران اروپایی، کاوشگران و استعمارگرانی از کشورهای مختلف، به سمت نیم‌کره جنوبی زمین، شرق آسیا و قاره آمریکا راهی شدند و ستاره‌های بیشتری در آسمان مشاهده کردند و سعی کردند نقشه کاملی از آسمان تهیه کنند.
در سال ۱۹۲۲ میلادی، انجمن بین‌المللی ستاره‌شناسی (IAU)، کره‌ی آسمانی را به ۸۸ صورت فلکی مختلف تقسیم‌بندی کرد. با توجه به این تقسیمات، ۳۶ صورت فلکی در آسمان نیم‌کره شمالی و ۵۲ صورت فلکی در آسمان نیم‌کره جنوبی قرار گرفته‌اند. ستاره‌ها نیز در آسمان حرکت می‌کنند؛ اما با توجه به فاصله بسیار زیادی که از ما دارند، تغییرات مکانی آن‌ها چندان محسوس نیست. به عنوان مثال، با توجه به اسناد به‌دست‌آمده از زمان‌های بسیار دور، موقعیت صور فلکی در آسمان از آن زمان تا به امروز تقریباً ثابت بوده و تغییر خاصی نداشته است و اگر بخواهیم موقعیت دقیق آن‌ها و فاصله‌ای که امروزه از یکدیگر دارند، مشخص کنیم، به زمان بسیار زیادی نیاز خواهیم داشت.
با این حال، این صور فلکی با توجه به حالتی که ناظر زمینی مشاهده می‌کند، تقسیم‌بندی شده‌اند و ممکن است در سیاره دیگری، شکل متفاوتی داشته باشند. یک بار دیگر نیز می‌گوییم که اگر روی زمین هستید و به خورشید نگاه می‌کنید، نمی‌توانید بگویید خورشید در کدام یک از این صور فلکی قرار می‌گیرد؛ زیرا با توجه به موقعیت زمین در مدار، در طول یک سال، خورشید از زمینه صور فلکی متفاوتی عبور می‌کند. تنها روش تعیین صورت فلکی که خورشید در آن قرار گرفته، تغییر موقعیت رصد است و باید به سامانه ستاره‌ای دیگری سفر کرد.
خورشید از سایر سامانه‌های ستاره‌ای
اگر شما بتوانید از خورشید فاصله بگیرید و به سامانه‌ی ستاره‌ای دیگری سفر کنید، آنگاه خورشید نیز مانند سایر ستاره‌ها به نظر می‌رسد و در پس‌زمینه قرار می‌گیرد. به عنوان مثال، اگر شما به یکی از سیاره‌هایی که به دور ستاره آلفا قنطورس گردش می‌کند سفر کنید، آنگاه می‌بینید که خورشید بخشی از یک صورت فلکی خاص خواهد بود.
برای اینکه بتوانیم به طور دقیق و با بهره‌گیری از علم، به این پرسش پاسخ دهیم، بیایید فرض کنیم که به سیاره‌یپروکسیما بی که به دور ستاره پروکسیما قنطورس گردش می‌کند سفر کرده‌ایم. پروکسیما بی، یک سیاره فراخورشیدی زمین‌سان است که به تازگی کشف شده و تقریباً نزدیک زمین است. اگر روی سطح این سیاره قرار بگیرید و به هنگام شب به آسمان نگاه کنید، خواهید دید که خورشید در صورت فلکی ذات‌الکرسی (خداوند اورنگ) قرار گرفته است. ذات‌الکرسی، یک صورت فلکی W شکل است و خورشید از نگاه ناظری که روی سیاره پروکسیما بی قرار گرفته، در ششمین نقطه شرقی این صورت فلکی قرار می‌گیرد.
اما اگر به سامانه‌ی ستاره‌ای دیگری سفر کنید، موقعیت خورشید نیز با توجه به مسیر آن ستاره، تغییر می‌کند و در صورت فلکی دیگری قرار می‌گیرد. به همین خاطر ما می‌گوییم خورشید در صورت فلکی خاصی قرار نمی‌گیرد؛ در واقع ستاره‌هایی که ما می‌شناسیم و در کهکشان راه شیری قرار دارند، در صورت فلکی خاصی نیستند. صور فلکی نسبت به ناظر، متغیر هستند و از این نظر شباهت بسیار زیادی به فضا و زمان دارند.
آیا شما می‌دانستید که خورشید در کدام صورت فلکی قرار دارد؟
سریع‌ترین دوربین دنیا با نام FRAME (مخفف عبارت Frequency Recognition Algorithm for Multiple Exposures) که توسط دانشگاه لوند سوئد توسعه پیدا کرده است، با ثبت ۵ تریلیون (۵,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰) فریم بر ثانیه می‌تواند رویدادهایی با طول ۰.۲ تریلیونم ثانیه را ثبت کند و حتی حرکت نور را به تصویر بکشد.
برای مقایسه، دوربین RX10 II سونی و تلفن هوشمند اکسپریاXZ تنها قادرند ویدئوهایی با سرعت ۹۶۰۰ فریم بر ثانیه ضبط کنند. چنین سرعتی برای ثبت وقایعی که تماشای آن‌ها در ویدئوهای معمولی ۲۴ تا ۳۰ فریم بر ثانیه ممکن نیست، (مانند ترکیدن بادکنک یا بال زدن یک حشره) کافی است. در مقیاس حرفه‌ای، دوربین Phantom v2512 حدود ۱۰۰ هزار برابر از دوربین‌های سونی سریع‌تر است و می‌تواند ویدئوهایی با سرعت یک میلیون فریم بر ثانیه ضبط کند. با چنین سرعتی می‌توانید لحظات نابی مانند تغییر شکل گلوله هنگام برخورد با اجسام را به ثبت برسانید. دوربین FRAME اما از Phantom v2512 هم سریع‌تر است؛ ۵ میلیون بار سریع‌تر!
دانشمندان می‌گویند با استفاده از این دوربین می‌توان رویدادهایی در شیمی، فیزیک، بیولوژی و پزشکی را به ثبت رساند که تا پیش از این مشاهده‌ی آن‌ها ممکن نبوده است؛ رویدادهایی که وقوع آن‌ها تنها یک فمتوثانیه طول می‌کشد.
اما یک فمتوثانیه چقدر است؟ برای درک بهتر کوتاهی این بازه‌ی زمانی، بد نیست از یک مقایسه استفاده کنیم: تعداد فمتوثانیه‌های موجود در یک ثانیه (۱,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰) بسیار بسیار بیشتر از تعداد ثانیه‌های موجود در متوسط طول عمر یک انسان (۲,۴۹۱,۳۴۴,۰۰۰) است.
این اولین باری نیست که محققان توانسته‌اند به سرعت بالای یک تریلیون بر ثانیه برای ثبت تصاویر دست پیدا کنند. پیش از این، در سال ۲۰۱۱ محققان دانشگاه MIT توانسته بودند دوربینی با سرعت ۱ تریلیون بر ثانیه توسعه بدهند و در سال ۲۰۱۴ محققان ژاپنی دانشگاه توکیو تکنیکی برای فیلمبرداری با سرعت ۴.۴ تریلیون بر ثانیه پیشنهاد داده بودند.
اما روش جدید استفاده‌شده در FRAME به‌صورت بالقوه بسیار سریع‌تر از روش‌های پیشین است. در حالی که ویدئوهای آزمایشی منتشرشده توسط دانشگاه لوند با سرعت ۵ تریلیون فریم بر ثانیه به ثبت رسیده‌اند، محققان ادعا می‌کنند با استفاده از این تکنیک، ثبت ویدئوهایی تا هزار برابر سریع‌تر از این نیز ممکن خواهد بود.
الیاس کریستنسون، از محققان پروژه‌ی FRAME در دانشگاه لوند می‌گوید:
تا پیش از این برای ثبت وقایعی با سرعتی چنین بالا، تنها روش موجود «عکاسی منقطع» از پروسه‌ی واقعه بود. به این صورت که با انجام چندین باره‌ی یک آزمایش، تصاویر متعددی ضبط می‌شد و سپس با ترکیب این تصاویر با یکدیگر، ویدئویی از وقوع فرآیند به دست می‌آمد. مشکل اینجا است که احتمال اینکه پروسه در تکرار مجدد دقیقا یکسان با آزمایش اول باشد، بسیار بعید است.
برای نشان دادن قابلیت‌های دوربین جدید، محققان لوند ویدئویی از حرکت نور در مسیری به اندازه‌ی ضخامت یک برگ کاغذ به ثبت رسانده‌اند. (طی چنین مسافتی برای نور تنها یک پیکوثانیه طول می‌کشد.)
همان‌طور که انتظار می‌رود، اساس کار و ساختار این دوربین با دوربین‌های متداول موجود در بازار بسیار متفاوت است. محققان لوند، نحوه‌ی عملکرد دوربین فوق سریع خود را به زبان ساده، این‌گونه توضیح می‌دهند:
در حال حاضر، دوربین‌های فوق سریع تصاویر را «یک‌به‌یک» و «به‌ترتیب» ثبت می‌کنند. تکنولوژی جدید ما بر اساس یک الگوریتم ابتکاری است که در آن چندین تصویر کدگذاری شده در یک عکس به ثبت می‌رسند. سپس طی فرایندی مجزا، این تصاویر به ویدئو تبدیل می‌شوند.
به‌طور خلاصه، روش ما به این صورت است که سوژه‌ی مورد نظر (برای مثال یک واکنش شیمیایی) را در معرض نور لیزری قرار می‌دهیم که هر پالس آن داری یک کد مخصوص به خود است. سوژه، نور کدگذاری شده را انعکاس می‌دهد و تصویر با استفاده از آن به ثبت می‌رسد. بعدها با استفاده از یک کلید کدگشا، تصاویر با ترتیب زمانی خود مرتب می‌شوند و ویدئو تولید می‌شود.
هم‌اکنون یک شرکت آلمانی در حال تجاری‌سازی این پروژه است. انتظار می‌رود دوربین فوق سریع FRAME تا ۲ سال دیگر برای خرید در دسترس مراکز تحقیقاتی و دانشگاه‌های دنیا قرار بگیرد.
از زمانی که مایکروسافت هدست واقعیت افزوده‌ی هولولنز را منتشر کرده است، شاهد این موضوع هستیم که ردموندی‌ها درصدد معرفی قابلیت‌های این هدست هم در زمینه‌ی انجام بازی‌ها و هم وسیله‌ای برای تسهیل انجام برخی امورات هستیم. شماری از افراد در کسب و کارهای مختلف حتی استفاده از هولولنز را آغاز کردهاند که از جمله‌ی آن می‌توان به استفاده از این هدست واقعیت افزوده توسط مهندسان ساختمان به‌منظور دیدن نمای سه بعدی ساختمان در قالب واقعیت افزوده اشاره کرد. حتی شماری از جراحان نیز هولولنز را برای انجام عمل جراحی مغز مورد استفاده قرار داده‌اند. کمپانی Scopis که در زمینه‌ی توسعه‌ی نرم‌افزار فعالیت می‌کند، پلتفرمی مبتنی بر واقعیت افزوده توسعه داده است که می‌توان از آن در جراحی ستون فقرات استفاده کرد.
بر اساس اطلاعات ارائه‌شده توسط Scopis، این پلتفرم Holographic Navigation Paltform نام دارد. با استفاده از این پلتفرم و به‌کارگیری هولولنز، پزشک می‌تواند یک هولوگرام را روی بیمار طی انجام عمل جراحی مشاهده کند. پزشکان با استفاده از هولولنز و پلتفرم توسعه داده‌شده می‌توانند اعداد و ارقام مهم مورد نیاز در رابطه با سلامتی کاربر را نیز در دامنه‌ی دید خود مشاهده کنند. همچنین در طول عمل جراحی ستون فقرات نیز می‌توان با بهره‌گیری از هدست واقعیت افزوده‌ی هولولنز، محل پیچ‌های تعبیه‌شده در ستون فقرات را به‌راحتی پیدا کرد.
علاوه بر اینکه هولولنز باعث سهولت هر چه بیشتر عمل جراحی می‌شود، زمان عمل را نیز کاهش می‌دهد. با استفاده از این هدست واقعیت افزوده، پزشک علاوه بر اینکه می‌تواند اطلاعات بسیار کاربردی را در طول عمل جراحی مشاهده کند؛ بلکه قادر است سوابق بیمار از قبیل انواع تصاویر و اطلاعات موجود را در آنِ واحد، پیش چشم خود ببیند و از آن‌ها نیز استفاده کند.
فضاپیمای "X-37B" پس از سپری کردن 718 شبانه‌روز در مدار زمین در پایگاه فضایی کندی فرود آمد.
به نقل از نیواطلس، فضاپیمای بدون سرنشین "X-37B" که بسیاری از ویژگی‌های آن رسانه‌ای نشده پس از پایان ماموریت مداری OTV-4 با موفقیت فرود آمد.
شرکت بوئینگ این فضاپیما را تولید کرده است و نیروی هوایی آمریکا برای انجام مطالعه در زمینه کاهش خطرات پروازهای مداری از آن استفاده می‌کند.
چهارمین ماموریت فضاپیمای بوئینگ در تاریخ 20 مه سال 2015 میلادی با استفاده از موشک "اطلس 5" از پایگاه کندی در فلوریدا به فضا پرتاب شد.
از این فضاپیما که می‌توان از نظر ساختاری آن را "مینی‌شاتل" نامید، برای انتقال مواد آزمایشگاهی به فضا و همچنین انجام آزمایش‌های پیشرفته در زمینه برقراری ارتباط با ماهواره‌ها در فرکانس‌های بالا استفاده شده است.
پس از 718 شبانه‌روز پرواز در مدار زمین مجموعه روزهایی که این فضاپیما در مدار بوده به 2085 روز رسید که رکورد بیشترین حضور یک فضاپیمای بدون سرنشین در مدار زمین را که مربوط به ماموریت OTV-3 بود، شکست.
"رندی والدن" (Randy Walden) یکی از مقامات بلندپایه نیروی هوایی آمریکا گفت: نتایج ماموریت فضاپیمای بوئینگ نشان‌دهنده ضرورت پیشرفت در عرصه فضاست.
وی افزود: قابلیت فرود، مرمت و پرواز مجدد سریع در این فضاپیما ما را برای گسترش سریع قابلیت‌های فضایی توانمند می‌کند.
نیروی هوایی اعلام کرده است که پنجمین ماموریت فضاپیمای "X-37B" تا پایان سال جاری میلادی انجام خواهد شد.
در ادامه فیلم فرود این فضاپیما و همچنین پرتاب آن در سال 2015 را مشاهده می‌کنید.
.: Weblog Themes By Pichak :.