سفر کردن همواره مسیری مناسب برای استفاده از تکنولوژی‌های جدید است. مدت زیادی است که توئیتر و Foursquare در زمینه گردشگری وارد عمل  شده‌اند. تمام افراد سفر کردن را دوست دارند اما باید توجه داشت که برخی مشکلات نیز در این بین وجود دارند. اما بسیاری از این مشکلات را نیز می‌توان از طریق قابلیت‌های تکنولوژی از بین برد.

آینده سفر و گردشگری بسیار عالی به نظر می‌رسد. مدتی است که اخباری در خصوص سفر به صورت VR یا همان واقعیت مجازی به گوش  می‌رسد. برای انجام چنین سفر‌هایی کافی است که هدست واقعیت مجازی را روی سرتان قرار دهید و به سادگی از طریق فرآیند‌های کام‍پیوتری در محل مورد نظرتان حاضر شوید. برای مثال از این طریق می‌توان در عرض چند ثانیه به دیوار بزرگ چین رفت و در آنجا به گردش پرداخت. علاوه بر این، شاهد ترکیب دنیای واقعی و مجازی نیز هستیم. ترکیب دنیای واقعی و مجازی که اصطلاحا واقعیت افزوده نامیده می‌شود به گردشگران کمک می‌کند تا از طریق دستگاه‌های موجود مسیریابی ساده‌ترین در سفر‌ها داشته باشند و اطلاعات مختلفی را در خصوص موارد گوناگون به دست آورند (گوگل گلس یکی از ابزار‌های واقعیت افزوده است که کاربران با استفاده از آن اگر سرشان را به سمت آسمان بگیرند، عینک به صورت خودکار شرایط جوی را نمایش می‌دهد. قابلیت مذکور تنها یکی از قابلیت‌های واقعیت افزوده است).

اما باید بدین نکته نیز توجه داشت که در حال حاضر امکان سفر در زمان وجود ندارد و نمی‌توانیم ببین صنعت گردشگری در چند سال بعد چگونه خواهد بود. اما در این مقاله از کجارو قصد داریم تا با تکنولوژی‌هایی که می‌توانند تجربه بهتری از سفر را ارائه دهند، آشنا شویم.

اپلیکیشن‌های به اشتراک گذاری دوچرخه (به سبک Airbnb)

یکی از اصلی‌ترین مشکلاتی که گردشگران بعد از سفر به شهری جدید با آن مواجه می‌شوند، موضوع حمل و نقل است. برخی از شهر‌های جهان  نظیر ژنو و لیون شبکه حمل و نقل بسیار بی نظیری دارند که استفاده از آن ساده است. اما سایر شهر‌های جهان، به خصوص کشور‌های آسیایی، اغلب چنین سیستم حمل و نقل پیشرفته‌ای ندارند. در بسیاری از بخش‌های جهان گردشگران نمی‌توانند به همه جای شهر از طریق سیستم حمل و نقل عمومی سفر کنند.

این موضوع شرایطی را ایفا می‌کند تا اپلیکیشن‌های به اشتراک گذاری دوچرخه وارد عمل شوند. سرویس‌هایی نظیر Spokefly خدماتی در  خصوص کرایه دوچرخه را ارائه می‌دهند. ایده کلی چنین سرویس‌هایی ارائه خدمات اجاره دوچرخه به صورت همتا به همتا در سرتاسر هر کشوری است. این سرویس‌ها به کاربران امکان این را می‌دهند که به صورت مستقیم به مقصد مورد نظرشان برسند. هزینه چنین سرویس‌هایی به طور متوسط حدود ۳۰ دلار برای کاربران است. با پرداخت این حق اشتراک، کاربران می‌توانند به تعداد نامحدود برای ۵ ساعت سفر در شهر‌های تحت پوشش دوچرخه کرایه کنند. با پرداخت حق اشتراک ۵۰ دلاری نیز امکان سفر ۲۴ ساعته وجود دارد.

استفاده از خدمات پول الکترونیکی

از اواخر دهه قبل که بیت کوین وارد عرصه شد این سرویس عملکردی را از خود ایفا کرد که اغلب مردم انتظارش را نداشتند. با این اوصاف واحد پولی جدیدی در دسترس قرار گرفت که خارج از کنترل هر دولتی بود و خدمت بسیار خوبی برای گردشگران به شمار می‌رفت.

Robocoin که شرکت سازنده عابربانک برای ارز دیجیتالی است قصد دارد تا تعداد زیادی عابربانک جدید در سرتاسر کشور‌های جهان برای ارز دیجیتالی تاسیس کند که این موضوع شامل آمریکا نیز می‌شود. اما نکته جالب در خصوص پایانه‌های Robocoin این است که برای دستیابی  به آن‌ها نیازی به کارت عابربانک نیست. در این پایانه‌ها تمام اطلاعات لازم برای ورود به حساب، وارد کردن شماره موبایل است که از طریق آن به حساب کاربر متصل خواهد شد. گردشگران از طریق این پایانه‌ها می‌توانند بیت کوین را تبدیل به پول نقد کرده و از آن در محلی که هستند استفاده کنند.

بیت کوین یک تکنولوژی بسیار عالی برای تمام افرادی است که به بخش‌های مختلف جهان سفر می‌کنند. البته استفاده از تکنولوژی مذکور برای افرادی هم که در طول سفر کیف پولشان را گم می‌کنند، بسیار کاربردی خواهد بود.

گوگل گلس یا عینک گوگل (بسته به بودجه گردشگران)

زمانی که در سال ۲۰۱۱ گوگل گلس برای اولین بار عرضه شد، قیمتی بسیار غیر منطقی داشت و در مقابل کارایی زیادی را نیز از خود نشان نمی داد. به همین دلیل در آن زمان تنها توانست توجه علاقمندان حوزه تکنولوژی را به خود جلب کند و سهم زیادی در بازار به دست نیاورد. گوگل گلس تا حدودی در حوزه گردشگری شکست خورد اما ایده‌ای بسیار جالب در این حوزه داشت. بدین طریق که کاربران از طریق آن می‌توانستند مکانی برای خوردن غذا پیدا کنند یا از موقعیت دقیق هتلی که رزرو کرده بودند از طریق عینک مطلع شوند و البته نیازی به در دست گرفتن تلفن هوشمند نیز نبود.

اما اکنون قیمت قطعات این چنینی پایین آمده است و طراحی دستگاه‌ها نیز بهتر شده است. به همین دلیل قطعات جدیدی را در این زمینه شاهد هستیم که برای گردشگران بسیار کاربردی به نظر می‌آیند و ارزش خرید دارند. یکی از مثال‌های این موضوع محصولی تولید شده توسطEpiphany Eyewear است. این محصول بسیار قیمت پایین‌تری نسبت به گوگل گلس دارد و بهای آن تنها ۳۰۰۰ دلار است. یکی از قابلیت‌های اصلی این محصول امکان فیلم برداری از محیط در طول سفر است. این عینک یک دوربین با وضوح HD در داخل خود دارد که کاربران از طریق آن می‌توانند اقدام به عکاسی و فیلم برداری کنند. این عینک می‌تواند به عینک آفتابی نیز متصل شود. حافظه داخلی این محصول ۳۲۲ گیگابایت است که کافی به نظر می‌رسد. عینک تمام اتفاقات محیط اطراف را ضبط می‌کند و سپس می‌توان آن را برای ذخیره سازی، ویرایش یا به اشتراک گذاری در شبکه‌های اجتماعی به کامپیوتر متصل کرد.

البته Epiphany می‌خواهد قابلیت‌هایی بیشتر از فیلم برداری HD را به کاربرانش از طریق این محصول ارائه کند و به همین دلیل سیستم عاملی را برای آن ترتیب دیده که امکان بروز رسانی زنده و عملکردی مثل Heads Up Display را دارد. (Heads Up Display به صفحه‌ای گفته  می‌شود که پیش روی فرد قرار می‌گیرد و اطلاعات مختلفی را نمایش می‌دهد).

اپلیکیشن‌های به اشتراک گذاری خودرو

همانند سرویس‌های به اشتراک گذاری دوچرخه، در حال حاضر اپلیکیشن‌های مختلفی نیز برای به اشتراک گذاری خودرو وجود دارند که باعث می‌شوند اجاره خودرو در کشور‌های خارجی ارزان‌تر باشد. یکی از اصلی‌ترین مزیت‌های سرویس‌های به اشتراک گذاری خودرو این است که گردشگران می‌توانند بدون حضور هیچ واسطه‌ای، خودرو را از صاحب آن به صورت مستقیم اجاره کنند.

اپلیکیشن‌های به اشتراک گذاری خودرو نظیر Car2Go که در اواخر سال ۲۰۰۰ عرضه شدند یک اقدام بزرگ به حساب می‌آمدند. بیشترین  استفاده از این سرویس توسط گردشگران صورت می‌گرفت. زیرا می‌توانستند خودرویی را برای چند ساعت گردشر در شهر اجاره کنند و سپس آن را پس دهند، بدون اینکه لازم باشد با همان خودرو تا جایی که از آنجا اجاره کرده‌اند رانندگی کنند و خودرو را به همان محل پس بدهند.

اما مشکل این گونه سرویس‌ها این است که کاربران تنها می‌توانند در داخل شهر از خودرو استفاده کنند و امکان جا به جایی بین شهر‌ها وجود ندارد. برای گردشگران ماجراجو نیز این موضوع مشکل بزرگی به حساب می‌آید. به همین دلیل بسیاری از این گونه گردشگران به سراغ گاراژ‌های اجاره خودرو می‌روند.

البته باید بدین نکته نیز توجه داشت که اپلیکیشن‌های به اشتراک گذاری خودرو از گاراژهایی که خودرو اجاره می‌دهند شکایت دارند که چرا اجازه می‌دهند مشتریان بین شهر‌ها با خودرو‌های اجاره‌ای حرکت کنند. اما در حال حاضر Car2Go برنامه توسعه خودش را دارد و در خصوص حرکت خودرو‌های اجاره‌ای بین شهر‌های برلین و هامبورگ از آلمان فعالیت‌هایش را توسعه داده است و در تلاش است تا از طریق سایر  سرویس‌های به اشتراک گذاری خودرو این روند را توسعه دهد.

خدمات تماس ارزان قیمت

یکی از مشکلات مهم در طول سفر برای گردشگران، هزینه برقراری تماس با منزل و آشنایان است. تماس‌های بین المللی از سرویس تلفن سنتی استفاده می‌کند که به شکل عجیبی گران قیمت هستند. اما به لطف همه گیر شدن اینترنت موبایل، باید کم کم با این هزینه‌ها نیز خداحافظی کرد.

در حال حاضر شرکت‌های مختلفی در تلاش هستند تا راهکار‌هایی را برای مردم فراهم کنند تا از طریق شماره تلفن‌های مجازی بتوانند تماس صوتی برقرار سازند که هزینه آن‌ها نیز بسیار پایین‌تر از تماس‌های عادی است. بر اساس EasyRinger که یک سرویس شماره تلفن مجازی  است، هزینه تماس‌های این چنینی بسیار پایین و حتی گاهی رایگان است.

سیستم صوتی

موسیقی یکی از اصلی‌ترین بخش‌های سفر است. تمام گردشگران به دستگاهی نیاز دارند که از طریق آن بتوانند در بخش‌های مختلف سفر، نظیر کوه و ساحل، به گوش کردن موسیقی بپردارند. در حال حاضر شرکتی به نام PonoPlayer دستگاهی صوتی را عرضه کرده است که بنابر ادعای  خود، می‌تواند تمام فرمت‌های موسیقی را پخش کند. نکته جالب‌تر در خصوص این دستگاه به کیفیت پخش آن باز می‌گردد. این محصول قادر است موسیقی را با کیفیتی ۲۵ برابر بهتر از آیفون و آیپد پخش کند. PonoPlayer می‌تواند ۸۰۰ آهنگ را در خود نگهداری کند که معادل ۵۰۰۰ آهنگ با کیفیت CD است.

IBM Watson برای گردشگران

IBM Watson یک ابر کامپیوتر است که توسط شرکت IBM طراحی شده و می‌تواند عملکرد‌های فوق العاده‌ای از خود نشان دهد. این دستگاه  در ابتدا زمانی مشهور شد که توانست دو قهرمان جهانی را در بازی کوئیز شکست دهد. از آن زمان تاکنون این دستگاه در زمینه علم پزشکی فعالیت می‌کند و باعث می‌شود که پزشکان تشخیص دقیق‌تری داشته باشند. اما اکنون افرادی که در پشت سیستم هوش مصنوعی آن قرار دارند به فکر استفاده از این دستگاه در زمینه گردشگری نیز هستند.

به نظر می‌رسد که واتسون به زودی در زمینه موارد غذایی نیز مورد استفاده قرار خواهد گرفت. به نظر می‌رسد که این هوش مصنوعی در حال  کسب اطلاعات در خصوص طعم‌های مختلف است و به احتمال زیاد در آینده شاهد دستورات غذایی جدیدی خواهیم بود. در حال حاضر نیز برخی افراد از اپلیکیشن هوش مصنوعی IBM روی تلفن‌های هوشمندشان استفاده می‌کنند که بر اساس معیار‌های مختلف پشنهاد می‌دهد که  چه چیزی بخورند. البته می‌توان از این هوش مصنوعی در رستوران‌ها نیز استفاده کرد. بدین صورت که هوش مصنوعی مذکور می‌تواند ترکیب بسیار مناسبی از مواد و طعم‌های محلی را با غذاهای کشور گردشگران ارائه کند. بدون شک چنین غذایی برای گردشگران بسیار لذیذ خواهد بود.

بازگشت پیام رسان MSN

اگر سن شما حدود ۳۰ سال باشد احتمالا از پیام رسان MSN استفاده کرده‌اید. این پیام رسان دارای چت روم‌های بسیار بزرگی بود که تعداد  بالایی داشتند. در این چت روم‌ها کاربران در خصوص موضوعات مختلفی گفت و گو می‌کنند. این مسنجر از زمانی که شبکه‌های اجتماعی مختلف پا به عرصه گذاشتند به فراموشی سپرده شد. اما اکنون سرویس مذکور با اپلیکیشن جدیدی به نام Banter شروع به فعالیت کرده است.

با وجود اینکه Bunter چت روم‌های قبلی را مجددا بازگردانی نکرده است اما همچنان می‌تواند گزینه مناسبی برای گردشگران باشد. برخلاف پیام رسان MSN،‌ این اپلیکیشن افرادی که در نزدیکی شما هستند را نشان می‌دهد. با کمک این قابلیت می‌توان افرادی را برای سفر کردن به صورت گروهی پیدا کرد که چنین قابلیتی در سفر‌های خارجی کاربردی خواهد بود.

تفاوت دیگر پیام رسان MSN با Banter این است که کاربران در آن می‌توانند در صورت تمایل کاملا بی نام و مخفی باشند. علاوه بر این، گفت و گوها با افرادی که نمی‌شناسید تنها ۲۴۴ ساعت نگهداری می‌شوند. چنین قابلیتی را در اسنپ چت نیز شاهد بودیم.

همان‌طور که در این مقاله از کجارو مطالعه کردید با تکنولوژی‌های کاربردی که در طول سفر می‌توانند به گردشگران کمک کنند آشنا شدیم. بدون  شک فناوری‌های دیگری نیز در این زمینه وجود دارند که برخی از آن‌ها نیز بسیار کاربردی هستند. نظر شما در خصوص این فناوری‌ها چیست و چه گزینه‌هایی را برای بهتر کردن تجربه سفر پیشنهاد می‌کنید؟

در ابتدا به بیان خلاصه‌ای از دو قسمت قبل می‌پردازیم، با کمک طراحان و مهندسان بریتانیایی، خودروی هاچ بک P42 که در ابعاد یکی از خودروهای فولکس‌واگن است و برای سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ طراحی‌ شده است، از مرحله‌ی طراحی عبور کرده و مدل آن نیز ساخته‌ شده است.

خودرویی که در اینجا مشاهده می‌کنید، یک مدل با نسبت یک‌پنجم خودروی اصلی است و Share 42 نام دارد. این خودرو برای آینده طراحی شده است؛ خودرویی هاچ‌بک از دسته‌ی C که توسط مهندسان و متخصصان اینویزج و گروهی از کاونتری طراحی‌ شده است و می‌توان از آن به‌صورت شخصی یا اشتراکی استفاده کرد. افراد گروه وب‌سایت اتوکار سعی داشتند خودرویی برای دو یا سه نسل بعد طراحی کنند و افراد گروه اینویزج نیز در تلاش بودند از مهارت و تجربه‌ی خود برای طراحی و ساخت نمونه‌ی اولیه استفاده کنند.

طراحی داخلی و خارجی P42 توسط چهار فارغ‌التحصیل رشته‌ی طراحی حمل‌ونقل (آدل حفیظ، بن مارتین، دنی الوارز، مایکل میلز) صورت گرفته است که سه ماه در اینویزج، زیر نظر سرپرست طراح، الیور لی گرایس کار کرده‌اند. امکان‌سنجی و مهندسی این طرح به دست گری سکیگ و توسط نرم‌افزار ACE زیر نظر بیل والش، مدیر  مهندسی دینامیک اینویزج انجام‌ شده و در این بین، تجربه‌ای بسیار عالی به دست آمده است.

طراحی خودرو هنوز تمام نشده و قسمت پیشرانه‌ی آن در مراحل ابتدایی است. گروه طراحی از تجربیات این مدت آموخته‌اند که شاید حتی به سه سال زمان نیاز داشته باشند تا مسائلی از قبیل طراحی، جست‌وجو برای یافتن نیازهای بازار، یافتن جزئیات طراحی مهندسی، یافتن تأمین‌کننده‌ها و هماهنگ کردن سازنده‌ها برای رسیدن به تولید ۴۰۰۰ دستگاه از این خودرو را حل کنند و همچنین باید شرکتی خودروسازی را بیابند تا این طرح را از لحاظ مالی حمایت کند. تعدادی از تصمیمات و نتیجه‌گیری‌ها در رابطه با طراحی P42، خصوصیات و طراحی داخلی این خودرو در حال بحث است. برخی از ویژگی‌های کلیدی به شرح زیر است:

 تصور کلی

Share 42 یک خودرو هاچ‌بک سگمنت-C پنج‌در است که در ابعاد فولکس‌واگن گلف و فورد فوکوس طراحی شده است و به‌راحتی می‌توان آن را خرید و استفاده کرد. این خودرو می‌تواند به‌عنوان یک خودروی صنعتی یا خودروی اشتراکی تغییر کاربری دهد. Share 42 یک خودروی کاملا برقی است که حدودا ۴.۲ متر طول دارد و طراحان نیز همانند خودروسازان تصور می‌کنند آینده‌ی خودروها در دست خودروهای برقی است. در آینده قیمت باتری‌ها کاهش می‌یابد، باتری‌ها کوچک‌تر و سبک‌تر می‌شوند و علم شیمی در حال حاضر هرساله حدود ۵ تا ۱۰ درصد به عمر باتری‌ها اضافه می‌کند. این مقدار را برای ۱۰ سال در نظر بگیرید؛ به میزان قابل‌توجهی خواهید رسید.

خودروی طراحی‌شده (مناسب برای استفاده در سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰) در قسمت سرنشینان و فضای بار از ظاهر مناسب و فضای زیادی بهره می‌برد. به این دلیل که کیسه‌های هوا در زمان لازم به بیرون باز می‌شوند و کار محافظت را انجام می‌دهند. این خودرو در قسمت جلو و کناره‌ها از محافظت خوبی بهره می‌برد، همچنین حسگرهای زیادی وجود دارند که زمان دقیق تصادف را مشخص می‌کنند.

تصمیم دوم این است که به‌جای صفحه نمایش‌ قدیمی که در وسط پنل خودرو قرار داشت، از هدآپ دیسپلی استفاده شود تا راننده بتواند از طریق تلفن هوشمند خود موسیقی گوش کند یا تنظیمات شخصی خود را در خودرو اعمال کند. این خودرو از غربیلک فرمان هوشمند و از صفحه‌نمایش لمسی برای کنترل در وسط غربیلک خودرو استفاده می‌کند. کیسه‌های هوا که این روزها بسیار کوچک‌ شده‌اند، در ستون‌ها قرار دارند. دستگاه گرمایش و تهویه مطبوع P42 در قسمت پیشرانه قرار دارد؛ چرا که به دلیل بهره‌گیری خودرو از یک پیشرانه‌ی الکتریکی کامپکت و اینکه بخش زیادی از مکانیزم‌های کنترل جای خود را به سیستم‌های ابری داده‌اند، فضای قابل توجهی در کنار پیشرانه در دسترس است.

درنتیجه بیشتر طول خودرو به سرنشینان و حمل بار اختصاص داده شده است. رقیب P42 یک خودروی سگمنت-D (هم‌اندازه فورد موندئو) است که طول آن ۲۰ تا ۳۰ سانتی‌متر و ارتفاع آن ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر کمتر است. این خودرو از صندلی‌های انعطاف‌پذیری استفاده می‌کند که برای چهار یا پنج نفر مناسب هستند و تا هفت نفر نیز می‌توانند در این خودرو قرار بگیرند. به‌علاوه کف خودرو صاف است و بخش عقب آن به‌اندازه‌ای بزرگ است که می‌توان به‌عنوان یک ون از آن استفاده کرد.

یک ایده‌ی انقلابی دیگر در این خودرو، استفاده از تنها یک منبع نور است که با استفاده از آینه‌ها و عدسی‌ها از این منبع واحد برای چراغ‌های جلو، عقب، راهنما و روشنایی داخلی خودرو استفاده می‌شود و شاید حتی بتوان برای ارسال پیام به‌وسیله‌ی نور برای افرادی که در جاده هستند نیز از آن استفاده کرد. شاید استفاده از یک نمایشگر برای ارسال پیام، بسیار بهتر از استفاده از نور باشد.

طراحی و شکل‌دهی P42 مدرن و چالش‌برانگیز است و از یک ایده‌ی ساده توسط میلز از اینویزج به اینجا رسیده است. به‌صورت خلاصه، ‌این طراحی باید به‌روز می‌بود و باید از طراحی متمایزی نسبت به دیگر خودروها بهره می‌برد. هیچ‌یک از گروه‌های طراحی به یک طرح تکراری نیاز نداشتند؛ اما می‌توانستند خودرو را کمی شبیه فورد فوکوس یا گلف طراحی کنند.

بدنه، شاسی

ایده‌ی کلی گروه طراحی برای روشنایی خودرو، یک چراغ مستقل با پوشش داخلی آلومینیومی است و در قسمت بالای آن نیز از فیبر کربن استفاده‌ شده است. گروه طراحی از استفاده‌ی بیش‌ از حد فیبر کربن (CFRP، پلاستیک تقویت‌شده با فیبر کربن) به این دلیل که به‌سختی بازیافت می‌شود و بازیافت آن مشکل بسیار بزرگی است، خودداری کرده‌اند. پنل خارجی نیز از پلاستیک بدون درز و مقاوم در برابر ضربه و با اجزای تجزیه‌پذیر ساخته‌ است.

طراحی درهای کناری به صورتی است که با نیروی دست باز می‌شود و این باعث کاهش وزن نهایی در و عدم پیچیدگی اتصالات آن می‌شود. این خودروها برای پارک کردن در محل‌های کوچک مناسب هستند و با حذف ستون‌ها در وسط خودرو و چینش صندلی‌ها به‌صورت رو به بیرون می‌توانند از دید بسیار خوبی برخوردار شوند. فضای حمل بار نیز بسیار مناسب است. گروه طراحی فضای ۶۰۰ لیتری درون این خودرو طراحی کرده‌ که کف صاف این خودرو یکی از دلایل رسیدن به این حجم است. فریم صندلی‌های P42 از فیبر کربن ساخته‌ شده که از صفحه آلومینیومی کف خودرو متمایز است و از جعبه‌های باتری محافظت‌شده نگه‌داری می‌کند.

انتقال قدرت

P42 یک خودروی برقی است که از ۱۰۰ کیلووات انرژی بهره می‌برد و والش معتقد است که این میزان در سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ رایج خواهد بود. باتری حدودا دوسوم باتری‌های کنونی خواهد بود. خودرویی به جرم ۱۶۰۰ کیلوگرم با ضریب درگ ۰.۲۸ و سطح جلویی متوسط، با این باتری می‌تواند حدودا تا ۴۰۰ کیلومتر مسیر را بپیماید. قابلیت شارژ فوق سریع نیز می‌تواند باتری این خودرو را از صفر تا ۸۰ درصد در زمان یک ساعت شارژ کند. شارژ بسیار کم این خودرو که فقط شما را به نزدیکی محلی برای شارژ کامل برساند، فقط ۵ دقیقه زمان می‌برد.

عملکرد خودرو چگونه است؟

P42 می‌تواند شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت ۸ ثانیه و حداکثر سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت دارد، ولی سرعت روی ۱۳۶ محدود شده است تا مصرف انرژی را کاهش دهد. این خودرو بی‌صدا خواهد بود. رانندگی یک خودرو با دنده‌ی دستی و پیشرانه بنزینی در سال ۲۰۱۷ بسیار بد به نظر می‌رسد.

تعلیق، فرمان پذیری، ترمز

برخی قطعات این خودرو به‌وسیله‌ی سیم متصل شده‌اند و از اتصالات مکانیکی بین راننده و پیشرانه، ترمز و فرمان خبری نیست. سیستم جدید، راحتی بسیاری برای راننده به ارمغان آورده است و سیستم ترمز نیز به تولید برق کمک می‌کند. حالات مختلف رانندگی با این خودرو از طریق نرم‌افزاری روی تلفن همراه انتخاب خواهد شد.

تکنولوژی NVH (سروصدا، لرزش، سختی) می‌تواند به بهبود خودرو کمک کند. شیشه‌های یکپارچه از ورود صدا جلوگیری می‌کنند و پنل‌های فیبری صدا را جذب می‌کنند؛ حتی طراحی آینه‌های کناری نیز صدای باد را (البته تا زمانی که این آینه‌ها با دوربین‌های کوچکی جایگزین شوند) کاهش می‌دهند. در نتیجه صدای بسیار کمی از اطراف وارد خودرو می‌شود. 

سیستم انتقال قدرت P42 بی‌صدا است واین خودرو از تایرهای ۲۰ اینچی و با صدای کم بهره می‌برد. تعلیق مستقل آن (بازوی جناغی دوبل جلو و بازوهای کِشنده در عقب خودرو) با ضربه‌گیرهای مغناطیسی، لرزش‌ها را جذب می‌کند. حسگرها وضعیت خودرو را می‌سنجند و ترمزها را فعال یا سرعت خودرو را محدود می‌کنند.

کابین

شیشه‌های P42 بزرگ هستند و حتی سقف آن شیشه‌ای است. صندلی‌ها ظریف و کامپکت هستند و به‌راحتی حرکت می‌کنند. کف خودرو صاف است، درها بزرگ هستند و غربیلک فرمان نیز در جای خود قرار دارد، هرچند شاید با جایگزینی سیستم تمام خودران، این غربیلک حذف شود.

این خودرو همیشه اطلاعات را حتی از تلفن هوشمند شما دریافت می‌کند و با فضای ابری در تماس است تا ایمنی خودرو و سرنشینان حفظ شود. این خودرو با استفاده از اسکن مردمک چشم شما می‌تواند خستگی و خواب‌آلودگی شما را متوجه شود. می‌تواند مقصد شما را حدس بزند و به ژست‌های حرکتی و صدای شما بسیار بهتر از سیستم‌های کنونی واکنش نشان دهد. ازنظر تئوری غیرقابل نفوذ و سرقت است (با استفاده از اسکنر اثر انگشت و عنبیه‌ی چشم شما) و هیچ زمان خاموش نیست.

نتیجه‌گیری

پروژه P42 فقط یک درس به گروه آموخت، اینکه خودروها در آینده بسیار تغییر خواهند کرد. این موضوع را می‌توان با توجه به کاهش تولید دی‌اکسید کربن و دیگر گازهای سمی متوجه شد. برق‌رسانی، از طریق باتری و سلول سوختی هیدروژنی یا موتور با شارژ خودکار در آینده ساخته خواهند شد. به گفته‌ی والش، حمل‌ونقل افراد در آینده، تجربه‌ی بسیار راحت و لذت بخشی به آن‌ها ارائه خواهد کرد؛ حتی برای خودرویی در ابعاد فوکوس/گلف.

گروه طراحی امیدوار است سیستم ایمنی خودروهای آینده شبیه طرح پیشنهادی P42 شود. بسیاری از خودروهای امروزی بسیار بزرگ و سنگین هستند و بیشتر این موضوع به دلیل ایمنی در تصادفات است. خودروها اگر برای افراد مختلف به‌صورت اشتراکی استفاده شوند، بسیار عالی خواهد بود (آلودگی کمتر، ترافیک کمتر و ...). ایده‌های بسیار خوبی برای P42 توسط اینویزج مطرح شد. فقط مشکل این است که طراح‌ها نمی‌توانند زمان را به آینده تغییر دهند تا متوجه شوند که آیا این ایده‌ها صحیح بوده‌اند یا خیر.

نظر شما در ارتباط با این موضوع چیست؟

در ابتدا به خلاصه‌ای از قسمت اول می‌پردازیم.

در قسمت قبل، تیم اتوکار با کمک گروه اینویزج خودروی مناسبی برای سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ طراحی کردند تا بدین ترتیب بتوانند درباره‌ی خودروهای آینده‌ی تحقیق و سختی‌های طراحی یک خودروی مدرن را درک کنند.

خودروی طراحی‌شده توسط این گروه در ابعاد خودروی فولکس‌واگن است، با باتری کار می‌کند و به‌راحتی می‌تواند پنج نفر را در خود جای دهد و پتانسیل حمل هفت سرنشین نیز دارد. این خودرو از تمامی فناوری‌هایی بهره می‌برد که گروه طراح و متخصصان اینویزج می‌توانستند برای ۱۵ سال بعد در نظر بگیرند.

استیو کورپلی نقش مشتری را بازی می‌کند. طراحی به‌وسیله چهار دانشجوی رشته‌ی طراحی حمل‌ونقل دانشگاه کاونتری  انجام‌ شده است که در طی تابستان در اینویزج زیر نظر دو نفر از متخصصان شناخته‌شده‌ی این گروه طراحی به نام‌هایالیور لی گرایس (طراح) و بیل والش (مهندس)، کار خود را انجام می‌دادند. در قسمت نخست مقاله، وظیفه‌ی خودرو، ابعاد و طراحی کلی آن مشخص شد و برای آن اسم Share P42 انتخاب شد.

چرا این اسم انتخاب شد؟ زیرا واژه‌ی «Share» نقش اصلی را در طراحی این خودرو ایفا می‌کند و این گروه از نماد «Share» (استفاده شده در کامپیوتر) استفاده می‌کند و با تغییر آن نشان جذابی برای خودرو طراحی شد. همان‌طور که گفته شد، کریس دیوین، مدیرعامل اینویزج شماره‌ی «۴۲» را (برگرفته از کتاب داگلاس آدامز به عنوان پاسخی به معمای «زندگی، جهان و همه‌چیز» در کتاب راهنمای مسافران مجانی کهکشان) انتخاب کرد.

چینش مکانیکی

این گروه خودروی الکتریکی جلو-محور مدرنی را در نظر دارد که در عین جادار بودن، طراحی زیبا و جذابی نیز دارد. به منظور راحتی سرنشینان و دسترسی آسان به کابین، صندلی‌های قابل‌انعطاف و درهایی بسیار بزرگ برای P42 پیشنهاد شد که با نیروی دست باز و بسته می‌شوند و ستون وسط بین دو در نیز در این طرح حذف‌ شده است، صلبیتی که به موجب این ستون‌ها فراهم می‌شد، توسط  بدنه، کف، سقف، سازه بسیار محکم و خلاقانه‌ای جبران می‌شود.

بخش زیادی از بدنه‌ی P42 از آلومینیوم و الیاف کربن ساخته‌شده است تا وزن خودرو مناسب باشد؛ اما اینکه چه میزان از آلومینیوم یا فیبر کربن در بدنه استفاده شود، هنوز مورد بحث است. والش معتقد است که بازیافت در طول زمان به یک امر بسیار مهم تبدیل خواهد شد؛ اما استفاده‌ی مقداری زیادی از الیاف کربن بسیار هزینه‌بر خواهد بود، فرایند تولید این الیاف بسیار آهسته و بازیافت آن‌ها نیز مشکل است. به اعتقاد اعضای تیم، چنانچه طراحی این خودرو با جدیت دنبال می‌شد، باید در آن از الیاف ماندگار و درعین‌حال زیست فروپاشی استفاده می‌شد؛ چنین الیافی در حال حاضر در دست توسعه هستند و احتمالا در دهه‌ی آینده شاهد به‌کارگیری آن‌ها باشیم. 

قوای محرکه‌ی این خودرو یک موتور الکتریکی است که به‌صورت متقاطع در جلوی خودرو قرار می‌گیرد و با باتری سورتمه مانندی تغذیه می‌شود که در کف خودرو قرار گرفته است و به‌خوبی محافظت می‌شود. تعلیق جلو از نوع جناغی دوگانه‌ی کوتاه است که فضای کمی می‌گیرد، سیستم تعلیق عقب از نوع مستقل با بازوهای کشنده‌ است تا سطح بالایی از سواری راحت برای سرنشینان به ارمغان بیاورد. 

یک تصمیم اولیه، به اتخاذ تصمیم‌های بی‌شماری منجر شد: اطمینان اینویزج به اینکه طراحان خودروهای تولید انبوه در سال ۲۰۲۵، قادر خواهند برای قرارگیری طرح‌هایشان در چارچوب قوانین و مقررات آینده، به سیستم‌های فعال، ارزان‌قیمت و خود استقرار مقابله با تصادف‌های جلو و جانبی، اطمینان کنند. تیم طراح P42، هر دو سیستم یادشده را برای آن در نظر گرفته است. این سیستم‌ها در کنار هم طول خودرو را کاهش می‌دهند و عرض آن را نیز حین محافظت از سرنشینان و باتری، در حد معقولی نگه می‌دارند. پیامد چنین تصمیمی این است که گروه طراح می‌تواند خودروی الکتریکی دیفرانسیل جلویی شبیه به گلف با طول ۴.۳ متر طراحی کنند؛ درحالی‌که کابین آن برای حمل ۵ یا ۷ نفر مناسب است. 

حذف کامل داشبورد کلاسیک در خودروی P42 باعث افزایش فضای در دسترس در این قسمت شده است؛ داشبوردی که سیستم تهویه‌ی مطبوع، کیسه‌های هوا و سایر ابزارها را در بر گرفته است. سیستم تهویه‌ی مطبوع در محل کوچکی جا داده شده که به لطف ابعاد کوچک موتور الکتریکی (به نسبت پیشرانه‌های بنزینی و دیزلی) ایجاد شده است و اینکه بخش اعظمی از نرم‌افزار کنترل الکتریکی این خودرو، خارج از آن و مبتنی بر فضای ابری خواهد بود. 

این ایده تحت بررسی است و اینویزج باور دارد که در دهه‌ی آینده می‌تواند به حقیقت بدل شود. کیسه‌‌های هوای مسافر در P42 می‌تواند در قسمت ستون‌ها یا قسمت کوچک بالای کابین آن قرار گیرد؛ ضمن آنکه اطلاعات مختلف و هشدارها از طریق صفحه‌نمایش واقعیت افزوده head-up به نمایش درمی‌آیند. عملکردهای دیگر مانند سیستم صوتی و تهویه‌ی مطبوع را نیز می‌توان با ژست‌های حرکتی و صدا کنترل کرد.

راننده چگونه خودرو را کنترل خواهد کرد؟ از نظر تیم اتوکار، در شرایط معمولی (مانند رانندگی در ترافیک یا بزرگراه‌ها)، رانندگی خودکار همه‌گیر خواهد بود؛ اما این شرایط همواره حاکم نیستند؛ بنابراین P42 باید از غربیلک فرمان بهره ببرد. فرمان این خودرو به‌جای استفاده از اتصالات مکانیکی، از نوع برقی خواهد بود؛ این موضوع در مورد ترمزها نیز صدق می‌کند، به این ترتیب که به‌صورت یکپارچه از دو حالت احیاکنندگی و اصطکاک برای متوقف ساختن خودرو استفاده خواهد کرد.

اعضای تیم، برای P42 یک پدال توقف/حرکت پیشنهاد می‌دهند. امروزه آن دسته از خودروهای الکتریکی که از ترمزهای احیاکننده بهره می‌برند، به یک پدال مجهز می‌شوند، والش می‌گوید این سیستم‌ها در حال بررسی هستند. هیچ اهرمی برای تعویض دنده و حتی برای تغییر جهت حرکت «جلو، عقب، خلاص» نیز وجود نخواهد داشت و کنترل آن احتمالا با حرکات دست یا صدا خواهد بود. در ادامه اعضای تیم روی طراحی قدرت موتور، ابعاد باتری، وزن خودرو، زمان شارژ شدن، شتاب و مسافت طی شده در ازای یک مرتبه شارژ کار خواهند کرد.

پروسه‌ی طراحی

 پروژه «Share P42» از شرکت اینویزج نشان می‌دهد که تیم طراحی و مهندسی باید چگونه در کنار یکدیگر کار کنند تا یک خودرو تولید شود. چگونه می‌توان تمام تغییرات نامتعارف ذکرشده در بخش‌های بالا را روی یک طرح امروزی پیاده کرد، بدون آنکه اعضای تیم طراحی، درکی از بخش فنی خودرو داشته باشند؟ طراح بدون تجربه چگونه می‌تواند محدودیت‌های طراحی را کنار بگذارد و طرح نوینی ایجاد کند؟ و هدف از مهندسیِ چنین تغییرات شگفت‌انگیزی چیست، اگر تیم طراحی و استایل، تأثیری بر آن‌ها نداشته باشند؟

طرح اولیه‌ی مایکل میلز به کمک سایر طراحان تیم اتوکار - اینویزج که اکنون یک گروه را تشکیل داده‌اند، به پیش می‌رود.  طراحی خودرو تا حدود زیادی به طرح اولیه‌ی آن وفادار مانده است. قسمت جلویی خودرو محل قرارگیری سیستم ایمنی است. هواکش و دریچه‌های هوا برای سیستم تهویه در محل مناسب خود قرار گرفته‌اند، شیشه‌ها و درهای کناری نیز شکل و ابعاد مناسبی دارند.

متخصصان اینویزج، یک منبع بسیار قدرتمند نور را برای خودرو پیشنهاد می‌دهند که یک سیستم نورافکن و منعکس‌کننده‌ای از آن با شدت‌های نوری مختلف برای چراغ‌های جلو و چراغ‌های داخل خودرو استفاده کنند. بنابراین احتمالا این چراغ‌ها جایگزین نمونه‌های قدیمی، سنگین، هزینه‌بر و بزرگ خواهند شد. 

در داخل خودرو صندلی‌ها برای راحتی سرنشینان در خودرو طراحی‌ شده و قرار گرفته‌اند؛ اما طراحان در حال کار کردن روی این موضوع هستند که صندلی راننده چگونه باید باشد. تصمیم گروه این است که صندلی‌های سرنشینان قابلیت جابجایی داشته باشند؛ اما این قابلیت برای صندلی راننده فراهم نباشد. نه تیم اتوکار و نه اینویزج به خودروهای بدون راننده‌ی سال‌های ۲۰۲۵ یا ۲۰۳۰ به‌ اندازه‌ای اعتماد ندارند که به راننده اجازه دهند چشم از جاده بردارد و رانندگی را به عهده‌ی خودرو بگذارد. گروه اینویزج در حال کار روی طرح صندلی ماژولاری هستند که وضعیت صندلی را به‌صورت خودکار تنظیم می‌کند، سرنشین را (بنا به شرایط دمایی) گرم یا سرد می‌کند و هنگامی‌ که خطر تصادف سرنشینان را تهدید کند، از آن‌ها محافظت می‌کند. 

در پایان قسمت دوم، تصمیمات کلیدی برای P42 گرفته شد. متخصصان اینویزج به‌اندازه‌ای از طرح مطمئن هستند که مدلی با نسبت یک‌پنجم این خودرو ساخته‌اند و به‌تدریج آن را رنگ‌آمیزی خواهند کرد، از آن عکس خواهند گرفت و آن را به نمایش خواهند گذاشت. این بخش بسیار جالب است؛ اما هنوز اتفاقات مهمی در پیش داریم. با ما در قسمت بعد و ادامه‌ی این موضوع همراه باشید.

پایان قسمت دوم

چگونه می‌توان ایده‌های ذهنی خود، در ارتباط با طراحی خودرویی جدید را به یک خودروی واقعی سه‌بعدی تبدیل کرد؟ وب‌سایت Autocar راه آن را پیدا کرده‌است تا از سال ۲۰۲۵ و بعد از آن، این کار را عملی کند.

هیچ فردی را نمی‌توان یافت که به دنیای خودرو علاقه‌مند باشد؛ اما تابه‌حال رویای ساخت خودروی خود را نداشته باشد. بیشتر آن‌ها هیچ‌وقت به این رویا تحقق نمی‌بخشند.

اما چنین مسئله‌ای تیم وب‌سایت Autocar را از اندیشیدن در این مورد باز نمی‌دارد که با در دست داشتن ابزارهای کافی، می‌توانند از طراح‌های حرفه‌ای هم بهتر عمل کنند.

واضح است که آن‌ها نمی‌توان بهتر از آن‌ها عمل کرد. درک محدودیت‌های قانونی طراحی یک خودرو به سال‌ها زمان و ده‌ها نفر متخصص نیاز دارد و این مرحله پیش از آن است که شما شناسایی نیازهای بازار و مشتری‌ها را آغاز کنید یا محصولی شایسته را با قیمتی تولید کنید که مشتریان توانایی پرداخت آن را داشته باشند. این مراحل به تخصصی نیاز دارد که درک آن برای اعضای تیم اتوکار (به‌عنوانی یک کاربر معمولی) کافی نیست.

به همین دلیل آن‌ها این پروژه را در ذهن خود پروراندند، تا چگونگی ساخت یک خودرو را درک کنند. از آنجا که فرایند یادشده، پیچیده است؛ از این رو این مقاله را در سه قسمت منتشر خواهیم کرد.

در قسمت اول این موضوع، درباره‌ی پارامترهای کلیدی این پروژه، تیم خلاق، برخی از طراحی‌های اولیه، تصمیمات مهندسی و نامی که اتوکار برای این خودرو در نظر گرفته‌است، خواهیم پرداخت. سپس به‌صورت جدی در ارتباط با ابعاد، طراحی و جنبه‌‌ی مکانیکی خودرو بحث خواهد شد. در ادامه نیز در ارتباط با جزئیات این شغل (طراحی) و اطلاعاتی که منجر به تولید خودروی تیم اتوکار می‌شود، صحبت خواهد شد.

پارامترهای پروژه

به‌راحتی می‌توان در ارتباط با خودروهای سوپر اسپرت، پیشنهاد‌هایی را مطرح کرد. نیاز نیست که چنین خودروهایی رضایت طیف وسیعی از مردم را جلب کنند، لزومی به مطابقت خودروهای سوپراسپرت با قیدهای مرتبط با وزن و قیمت خودروهای عادی وجود ندارد، خودروهای مورد بحث می‌توانند معایبی از این دست را با ظاهر جذاب و پیشرانه‌ی قدرتمند خود، جبران کنند. به‌طور خلاصه، این خودروها فاصله‌ی زیادی با دنیای واقعی خودروها دارند.

در عوض، تیم اتوکار برای طراحی، خودرویی بسیار سخت را انتخاب کرد: یک خودروی سگمنت C، در قالب فولکس‌واگنگلف یا فورد فوکوس که فناوری به‌کاررفته در آن، سال‌های پس از ۲۰۲۵ را هدف گرفته‌ است. این موضوع مستلزم آن است که تیم اتوکار به مواردی مانند مشخصات قوای محرکه، قیمت تمام‌شده، امنیت در تصادف، چینش صندلی‌ها، متریال مورد نیاز برای ساخت خودرو و وزن کلی آن توجه داشته باشد و مهم‌تر از همه، گمانه‌زنی در مورد اینکه فناوری‌های عادی و روزمره در طول دهه‌ی آینده، تا چه میزان پیشرفت خواهند کرد. طرح اولیه‌ی آن‌ها ساخت خودرویی بود که:

• خودرویی در سدان سگمنت-C که نیاز بسیاری از رانندگان اروپا را بین سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ مرتفع می‌کند. در حقیقت یک خودروی مردمی جدید؛
• یک خودروی هیبریدی با قیمت مناسب؛ البته با بحث در مورد آپشن‌های قوای محرکه؛
• خودرویی با طراحی و استایل بسیار مدرن و متمایز که در عین تاثیرگذاری، ماندگار نیز باشد؛ همانند خودروی متمایز فولکس‌واگن بیتل؛ اما با طرحی جدید و متناسب با شرایط بازار؛
• بررسی امکان تجهیز خودرو به چرخ‌هایی با موتور الکتریکی، حتی اگر در آینده کنار گذاشته شود؛
• سادگی، عنصر اصلی طراحی بخش‌های مختلف خودرو؛
• تجهیزات و امکاناتی داشته باشد که بنا به بازار هدف، اگر قرار بود، فرمان در سمت راست داشبورد یا سمت چپ آن قرار بگیرد، به‌راحتی این امکان فراهم باشد؛
• هفت صندلی داشته باشد به صورتی که دو نمونه‌ از این صندلی‌ها از کف قسمت عقب خودرو (صندوق‌عقب)، بیرون بیایند. این قابلیت در صورتی‌که وزن و طول خودرو را تحت‌الشعاع خود قرار دهد، حذف خواهد شد؛
• قیمتی در حدود ۳۰ هزار تا ۴۰ هزار پوند داشته باشد، با علم به اینکه بسیاری از افراد در سال ۲۰۲۵ و پس‌ از آن، این خودروها را امانت خواهند گرفت یا کرایه خواهند کرد؛
• نام به‌یادماندنی و جالبی داشته باشد؛
• به‌اندازه‌ای انعطاف‌پذیر باشد که بتوان آن را در پیکربندی‌های مختلف سفارش داد یا حتی بتوان از آن برای استفاده‌ی شخصی، استفاده‌ی اشتراکی یا استفاده‌ی تجاری بهره برد؛
• آپشن‌هایی نیز برای طراحی داخلی داشته باشد.

اعضای تیم خلاق اتوکار

ایده‌ی طراحی یک خودروی کاملا جدید در اتاق هیئت‌مدیره‌ی شرکت Envisage Group در شهر کاونتری شکل گرفت.Envisage Group تحت سرپرستی کریس دیوین، مدیرعامل این شرکت، ده‌ها خودرو ساخته است که برخی از آن‌ها شناخته‌شده هستند. این شرکت مهارت طراحی خودرو را دارا است و نیازهای صنعت مدرن را به‌خوبی می‌شناسد.

البته اینویزج هرگز به‌تنهایی خودرویی را تولید نکرده است. نزدیک‌ترین مثال را می‌توان طراحی اسپیدبک GT دیوید براون دانست؛ خودروی فوق‌العاده منحصربه‌فردی که ۶۰۰ هزار یورو قیمت داشت و یادآور سوپر اسپرت مدرن استون مارتین DB5 بود. این خودرو از سازه‌بدنه‌ی آلومینیومی جگوار XK بهره می‌برد که به‌تازگی تولید آن متوقف‌شده است.

مدیران شرکت اینویزج پس از مشاهده‌ی پروژه‌ی تیم اتوکار، بلافاصله به آن‌ها اجازه دادند تا با بیل والش، مدیر واحد مهندسی و الیور لی گرایس، طراح که به‌عنوان مشاور تجارب بسیار زیادی در شرکت‌های مرسدس بنز، جگوار و لندرور دارد، روی پروژه‌ی مورد بحث، کار کنند، ضمن آنکه گری اسکیگ نیز که وظیفه‌ی بررسی قانونی بودن و امکان‌پذیر بودن طرح  اتوکار را بر عهده داشت، به این جمع اضافه شد. در بازار امروز، شما تنها به تعدادی ایده برای طراحی نیاز ندارید، این ایده‌ها باید کارآمد باشند.

برای بهبود کار، لی گرایس، یک کلاس تابستانی را برای چهار طراح جوانی از دانشگاه کاونتری، به‌نام‌های عادل حفیظ،مایکل میلز، بن مارتین و دنی آلوارز برگزار می‌کرد تا استعداد آن‌ها را برای استخدام در آینده بسنجد. چه چیزی می‌تواند بهتر از به‌کارگیری این افراد جوان برای طراحی یک خودروی کاملا جدید، جهت سنجش استعداد‌های آن‌ها باشد؟

اعضای تیم طراح جوان اتوکار

 عادل حفیظ

حفیظ از گلاسکو آمده و یکی از طرفدارن پروپاقرص پورشه و بی‌ام‌و است. او باور دارد که وظیفه‌ی طراحان جوان است که راهکارهایی برای طراحی آینده‌نگرانه بیابند.

بن مارتین

مارتین علاقه‌ی وافری به دنیای خودرو دارد و خودروی مورد علاقه‌ی خود را استون V8 سال ۱۹۷۲ عنوان می‌کند. تحصیلات او مهندسی و گرافیک است و به «جامعه‌ی شهری متصل‌به‌هم» علاقه دارد.

دنی آلوارز

از ایالات‌متحده آمده است تا طراحی را در دانشگاه کاونتری ادامه دهد و علاقه‌مند است تا مرزهای دنیای طراحی را جابه‌جا کند.

مایکل میلز

میلز طراح تم منتخب خودروی ما است، میلز اقرار می‌کند که انتظار دارد افراد در آینده‌ای نزدیک خواستار خودروهایی خواهند بود که نظیر آن‌ها را در فیلم‌های علمی-تخیلی دیده‌ایم.

بحث‌های اولیه

دیوین بلافاصله پس از صحبت‌های اولیه اعلام کرد:

به نظر می‌رسد که اسم خودرو باید ۴۲ باشد، چرا که این خودرو پاسخی برای تمام نیازهای مشتریان خواهد بود.

شماره‌ی ۴۲، در حقیقت راه‌حل پیشنهادی داگلاس آدامز برای پاسخ به «حیات، جهان هستی و همه‌چیز» در کتاب پنج‌جلدی علمی-تخیلی «راهنمای مسافران مجانی کهکشان» یا «The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy» بود. از آن زمان پروژه‌ی این تیم ۴۲ نام گرفت و همان‌طور که در ادامه خواهید خواند، این عدد به نام رسمی خودروی مورد بحث نیز راه پیدا کرده است.

زمانی که صحبت درباره‌ی طرح مفهومی در ابتدای چنین پروژه‌ای آغاز می‌شود، صحبت با متخصصانی همانند والش و لی گرایس شما را آگاه می‌کند که پیش از ترسیم حتی یک خط، به چه میزان تفکر و گرفتن تصمیمات متعدد نیازمند هستید.  تیم طراحی شما باید بداند که طراحی و استایل باید به چه میزان تاثیرگذار باشد، ابعاد خودرو چقدر باید باشد (طول کلی ۴.۳ متر و عرض ۱.۸ متر)، وظیفه‌ی دقیقی که برای خودرو پیشنهاد می‌دهید (مالکیت خصوص یا اشتراکی و شاید تجاری) و پکیج مورد نیاز برای امنیت در تصادف چیست.

ایده‌ی خودروی هفت صندلی وب‌سایت اتوکار به‌سرعت از بین رفت. هیچ‌کدام از اعضای تیم این وب‌سایت قصد ساخت خودروی چندمنظوره نداشت و بازار نیز دیگر رغبتی به این نوع خودرو نشان نمی‌دهد. دقایقی بعد، این تیم نخستین تصمیم بنیادی خود را گرفت: این خودرو باید از یک سیستم ایمنی تصادف فعال استفاده کند؛ سیستمی که هم‌اینک در واحد تحقیق و توسعه‌ی خودروسازهای مختلف در دست توسعه است.

والش می‌گوید: «این خودرو از طریق رادار متوجه خواهد شد که در حال تصادف است و برای مقابله با این وضعیت، یک ساختار تصادف را به کار خواهد گرفت.» به عقیده‌ی وی، این تصمیم بسیار تاثیرگذار است، او می‌گوید: «عواملی مانند فاصله‌ی بین دو محور، اوورهنگ (فاصله بین محور جلو تا ابتدای خودرو و فاصله بین محور عقب تا انتهای خودرو)، ابعاد چرخ‌ها، سازه‌ی بدنه، ارتفاع کف خودرو تا زمین و طراحی داشبورد از این مسئله تاثیر خواهند پذیرفت.» خودرو می‌تواند فضای موثر بیشتری داشته باشد و فضای بیرونی آن کوچک‌تر باشد. اعضای این تیم از تصمیم خود راضی هستند.

تصمیم دیگر تیم اتوکار در ارتباط با نام‌گذاری است. واضح است که عدد «۴۲» در این مورد تاثیرگذار خواهد بود و اعضای تیم نیز درباره‌ی تم‌هایی از مدرنیته، اشتراک‌گذاری، دسترسی‌پذیری و باز بودن، بحث کردند. مارتین کلمه‌ی «Share» را پیشنهاد داد و برای نشان خودرو نیز نماد اشتراک‌گذاری در دنیای کامپیوتر را -البته با بازطراحی و شکیل‌تر کردن آن- مطرح کرد. از نظر اعضای تیم، این نماد برای خودرو بسیار مناسب به نظر می‌رسید. در نهایت این خودرو «Autocar-Envisage Share P42» یا به‌صورت خلاصه، «Share P42» نام گرفت.

 طرح‌های اولیه

ده روز بعد، چهار طراح این تیم، طرح داخلی و خارجی مدنظر خود را برای خودروی «Share P42» به نمایش گذاشتند. این طراحی‌ها بر اساس صحبت‌های پیشین و بسیار متفکرانه و با جزئیات انجام شده بودند. درنهایت اعضای تیم روی طرحی به نام CoDo از میلز توافق کردند. یک نفر از سه طراحی که طرحش پذیرفته نشد، می‌گوید: «در نهایت شما برای  یک مشتری کار می‌کنید و نظر شما رد شده است؛ اما شما هنوز فرصت‌های زیادی دارید؛ در مراحل بعدی بهتر عمل کنید.»

ادامه دارد...

بیماران مبتلا به ایدز در طول دوره حیات خود باید از دارو استفاده کنند؛ چون ویروس، خود را در درون سیستم ایمنی مخفی می‌کند و در صورت توقف درمان، دوباره به‌طور شدید فعال می‌شود. با این وجود، دانشمندان فرانسوی نشانگری را کشف کرده‌اند که امکان رهگیریِ این ویروس‌هایِ مخفی را می‌دهد و از طریق آن می‌توان سلول‌های T (لنفوسیت T) سالم را از آلوده تشخیص داد. این موفقیت سبب پیدایش داروهایی می‌شود که سلول‌های حامل ویروس غیر فعال را بیابند و آن‌ها را از بین ببرند و بیماران مبتلا به این ویروس را درمان کنند.

داروهای گران‌قیمت ضد ویروسِ HIV، خیلی کم سطح ویروس را در بدن کاهش می‌دهند. این داروها باعث می‌شوند بیماران بتوانند زندگی نسبتا طبیعی داشته باشند. با این وجود تعداد کمی از ویروس‌های HIV در داخل یک میلیونیم از سلول‌های T مخفی باقی می‌مانند و این سلول‌ها را غیرفعال می‌کنند. زمانی که درمان متوقف می‌شود، ویروس مجددا با سرعت تکثیر می‌شود. این امر به این معنی است که بیمار هیچ وقت به‌صورت کامل درمان نمی‌شود.

با این حال  اعضای یک تیم از دانشگاه مون پلیه‌ی فرانسه، هنگام کار با سلول‌های آلوده در آزمایشگاه، به وجود نشانگرِ پروتئینی به نام CD32a در روی آن‌ها پی بردند که در سلول‌های سالم وجود نداشت. سپس آن‌ها نمونه‌ی خونی ۱۲ بیمار مبتلا به ایدز تحت درمان و همچنین سلول‌های تکثیر یافته‌ی آزمایشگاهی را بررسی کردند و به وجود این نشانگر پروتئینی روی آن‌ها پی بردند.

این تیم با استفاده از یک آنتی‌بادی که به CD32a می‌چسبد، سلول‌هایی که این نشانگر را داشتند، از بقیه جدا کرده و طبق انتظار، سلول‌های جداشده پر از ویروسِ‌های HIV مخفی بودند. منسف بنکیران، سردبیر این گروه می‌گوید:

به‌طور حتم شما قبل از این نمی‌توانستید چنین کاری بکنید.

بعدها معلوم شد همه سلول‌های T که نشانگرِ CD32a را نشان می‌دادند، در واقع «سلول مخزن» هستند و با ویروس‌ها پر می‌شوند. در مقابل، نه سلول‌های T طبیعی و نه آن‌هایی که ویروسِ HIV فعال داشتند (آن‌هایی که توسط داروهای ضدِ‌ ویروس HIV از بین می‌روند)، این نشانگرها را نشان ندادند.

سلول‌های T سالم و آلوده به ویروس HIV

متأسفانه نشانگر CD32a در تمام سلول‌های T حاوی ویروس HIV مخفی وجود ندارد. در نتیجه استفاده از داروهای نشانگریاب نمی‌تواند به تعداد کافی از این سلول‌های آلوده به ویروسِ مخفی را نابود کند و در ادامه منجر به درمان بیماران شود.

 با این حال، یافته‌های فوق هنوز یک موفقیت بزرگ به‌حساب می‌آیند؛ چون این اولین بار از سال ۱۹۹۶ است که محققان موفق به تشخیص سلول‌های مخفی شده‌اند. شاید بتوان از این روش برای نابود کردن ویروس به شیوه‌ی «ضربه زدن و کشتن» استفاده کرد؛ به‌گونه‌ای که ویروس‌های مخفی‌شده را فعال کرد و با داروهای ضدویروس آن‌ها را از بین برد.

بعدها تیم مون‌پلیه سعی کرد با مطالعه در گروه‌های متنوع از بیماران و همچنین آزمایشِ بافت‌هایی که از طریق معده و غدد لنفاوی آلوده شده‌اند، تحقیقات خود را گسترش دهد.

تونی فاوسی ، مدیر مؤسسه‌ی ملی بیماری‌های عفونی و آلرژی آمریکا، امیدوار است این تحقیقات منجر به نتیجه‌ی مطلوب شود و در این باره می‌گوید:

با در نظر داشتن این واقعیت که تحقیق فوق با همکاری چنین محققان شایسته‌ای انجام شده است و در نظر گرفتن اینکه داده‌های به‌دست‌آمده باارزش به نظر می‌رسند، من بسیار خوش‌بین هستم.

پژوهشگران دانشگاه اراک هیدروژل نانوکامپوزیتی تولید کردند که دارای خاصیت خودترمیم‌شوندگی است و در درمان فتودینامیکی سلول‌های سرطانی و آسیب‌دیدگی‌های بافت‌های نرم بدن از جمله پوست قابل استفاده است.

کمپانی "باکس‌فیش ریسرچ" که در زمینه تولید دوربین‌های فیلمبرداری زیرآب در نیوزلند فعالیت می‌کند از جدیدترین دوربین خود رونمایی کرد.

 پیش از این شایعاتی در میان کاربران اپلیکیشن گوگل به وجود آمده بود که این شرکت بر آن است تا ابزاری برای ویرایش عکس های اسکرین شات که قابلیت برش عکس را دارد در اختیار کاربران قرار دهد. اما اکنون این شرکت ابزار درون برنامه ای برای ویرایش اسکرین شات را در اختیار کاربران اپلیکیشن گوگل قرار داده است.

گوگل در آخرین گزارشات خود خبر از رو نمایی ابزار جدید درون برنامه ای برای ویرایش و برش اسکرین شات های ایجاد شده توسط اپلیکیشن گوگل داده است. فعال بودن این ابزار بر روی دستگاه کاربر امکان ویرایش، برش و یا رسم اشکال مختلف بر روی تصاویر اسکرین شات را قبل از به اشتراک گذاری آن ها با سایر پلت فرم ها فراهم می کند.

کاربران نسخه بتا ۶٫۱۶ اپلیکیشن گوگل با یک اجازه نامه دسترسی به حافظه دستگاه مواجه می شوند که در واقع از کاربران می خواهد تا به منظور راحتی بیشتر و کنترل بهتر بر روی تصاویر اسکرین شات اجازه دسترسی به حافظه دستگاه به اپلیکیشن داده شود. دستیار گوگل از جمله اپلیکیشن هایی که قابلیت ثبت اسکرین شات از دستگاه را با استفاده از فرمان های صوتی در اختیار کاربران قرار می دهد اما متأسفانه هنوز این ابزار ویرایش جدید قابل اجرا بر روی اپلیکیشن دستیار گوگل نیست و کاربران نمی توانند از طریق این اپلیکیشن به آن دسترسی داشته باشند. در صورتی که این ابزار قابلیت اجرا بر روی اپلیکیشن دستیار گوگل را داشته باشد در این صورت کاربر می تواند با استفاده از فرمان های صوتی عملیات ویرایش تصویر را انجام دهد.

وقتی کاربر با استفاده از اپلیکیشن گوگل اسکرین شات می گیرد، پانل به اشتراک گذاری تصویر به صورت خودکار برای کاربر باز می شود. اما با ارائه ابزار جدید برای ویرایش اسکرین شات، تفاوت جدیدی که بر روی پانل نسبت به قبل ایجاد شده است نمایش یک سری ابزار برای ویرایش تصویر مثل رسم شکل بر روی تصویر اسکرین شات و یا برش آن است. وقتی کاربر ابزار برش را انتخاب می کند، قادر خواهد بود تا تصویر را به هر اندازه که می خواهد برش دهد و سپس تصویر برش خورده را بر روی هر پلت فرمی که بخواهد به اشتراک بگذارد.

ابزار برش عکس یکی از انواع پایه ای ترین ابزارهای برش تصویر است که امکان کوچک کردن اندازه عکس را برای کاربر فراهم می کند در حالی که ابزار رسم شکل دارای ۶ رنگ مختلف بر روی پالت خود است که با استفاده از آن کاربر قادر خواهد بود تا هر شکلی را با هر رنگی که می خواهد بر روی تصویر رسم نماید.

بعد از اتمام روند ویرایش، در اپلیکیشن گوگل پانل به اشتراک گذاری تصویر نمایش داده می شود. کاربر با استفاده از این پانل می تواند تصویر ویرایش شده را با سایر کاربران از طریق سایر اپلیکیشن ها مثل اینستاگرام، تلگرام و غیره به اشتراک گذاری کند.

گوگل عقیده دارد که این ابزار که مدت زمان زیادی جایگاه آن در اپلیکیشن گوگل خالی بود می تواند برای ویرایش تصویر بسیار کاربردی و کار آمد باشد. البته بسیاری از کارشناسان انتظار دارند گوگل در به روز رسانی های جدید اپلیکیشن گوگل، قابلیت های بیشتری را به واسطه این ابزار در اختیار کاربران قرار دهد.

برای دسترسی به آخرین نسخه اپلیکیشن گوگل و همچنین دسترسی به ابزار ویرایش تصاویر اسکرین شات درون برنامه ای که در این اپلیکیشن تعبیه شده است، می توانید نسخه بتا اپلیکیشن گوگل را از طریق فروشگاه اپلیکیشن پلی استور دانلود نمایید.

در قرن ۲۱ سفر فضایی هیجان‌انگیزی نداشته‌ایم و کسی نمی‌تواند این حقیقت را انکار کند. در قرن ۲۰ میلادی، فعالیت‌های فضایی به اوج خود رسیده بودند و جنگ سرد میان شوروی سابق و آمریکا باعث شکل‌گیری رقابت‌های فضایی شد و انسان‌ها به ماه رفتند؛ اما از قرن ۲۱ به بعد، سفر انسان‌ها به فضا تنها به مدار پایینی زمین وایستگاه فضایی بین‌المللی محدود شده است. به نظر می‌رسد دولت ایالات متحده و ناسا قرار است به‌زودی، مقصد بعدی فضانوردها را تعیین کنند. هنوز مشخص نیست که ناسا تصمیم می‌گیرد پروژه آپولو را از سر بگیرد یا این‌که عصر جدیدی در سفرهای فضایی رقم ‌بزند و انسان‌ها را به سیاره مریخ ارسال کند؛ جایی که تا به امروز هیچ کسی نرفته است.

ما از ناسا انتظار کارهای بزرگ داریم؛ اما متأسفانه دانشمندان و دولت ایالات متحده اخیراً خود را به کارهایی مشغول کرده‌اند که بسیار کسل‌کننده به نظر می‌رسند و پیشرفت خاصی در عرصه هوافضا حاصل نمی‌شود. چرا آن‌ها حرکت خاصی نمی‌کنند؟ اکنون نیم قرن از زمانی که انسان برای آخرین‌بار مدار پایین زمین را ترک کرد می‌گذرد و از آن زمان تا به امروز حرکت خاصی انجام نشده است. مدارگردها و کاوشگرها به سیاره‌های دیگر ارسال می‌شوند؛ اما انسان‌ها حتی یکبار دیگر به ماه نرفته‌اند.

به‌زودی قرار است اوضاع تغییر کند. بسیاری از طرفداران پروازهای فضایی سرنشین‌دار بر این باورند که سفر انسان به فضا به لطف طرح‌های جدید دونالد ترامپ و همچنین تلاش‌هایی که توسط بخش خصوصی صورت می‌گیرد، مجدداً از سر گرفته می‌شود و به صورت گسترده‌تر از قبل دنبال می‌شود. چشم‌انداز دولت ترامپ برای برنامه‌های فضایی هنوز نامفهوم است؛ اما برنامه‌هایی توسط دولت ترامپ در حال اجرا هستند که نشان می‌دهند به‌زودی شورای ملی فضایی راه‌اندازی می‌شود. این شورای ملی، توسط مایک پِنس، معاون رئیس جمهور ایالات متحده اداره می‌شود و قرار است دستور کار جدیدی برای ناسا وضع کند؛ همچنین، دیگر شرکت‌های فضایی خصوصی کوچک و بزرگ، نظیر اسپیس‌ایکس، بلو اوریجین، بوئینگ، لاکهید مارتین، اوربیتال ATK و... می‌توانند در فضایی آزاد و رقابتی، در پروژه‌های بزرگ شرکت کنند و پروژه‌های فضایی خود را داشته باشند.

در این میان، دانشمندان نیز در مورد آینده ایالات متحده در عرصه هوافضا به بحث و تبادل نظر می‌پردازند و این بحث‌ها در جریان چهل و هشتمین نشست علوم سیاره‌ای و اقماری (LPSC) به اوج خود رسید و شاید بتوان گفت چشم‌اندازی که  در پیش رو است، مشخص شد. در این نشست، دانشمندان هر آن‌چه تا به امروز در مورد زمین، ماه، مریخ، سیارک‌ها، دنباله‌دارها و دیگر اجرام کیهانی مهم یافته بودند، ارائه دادند و به نظر می‌رسد یک چشم‌انداز امیدوارانه برای سفر انسان به سیاره‌های دیگر دارند و این خبر خوبی است. اگرچه کاوشگرها همچنان به عنوان پژوهشگرهایی رباتیک به پیشرفت علوم سیاره‌ای کمک می‌کنند؛ اما بسیاری از دانشمندان، فضانوردان را مهم‌ترین کاوشگران دنیاهای ناشناخته می‌دانند و بر این باورند که این اتفاق به‌زودی رخ می‌دهد.

مقصد: ماه

دیوید کرینگ، دانشمند ارشد سیاره‌شناس، در جریان چهل و هشتمین نشست علوم سیاره‌ای و اقماری این چنین گفت:

هرگاه ما مأموریتی سرنشین دار داشته باشیم که به جایی فراتر از مدار پایینی زمین برود، شاید بتوان گفت دانش سیاره‌ای ما به طور کلی تغییر می‌کند. با من مخالفت نکنید، شما هم می‌دانید بهترین راه برای کشف ماه این است که یک فضانورد با تجربه و کاربلد روی آن قدم بگذارد و و ماه را لمس کند. تجربه‌ای که ما با مأموریت‌های آپولو داشتیم این موضوع را ثابت می‌کند و شما هم می‌دانید که ارسال فضانورد با ارسال کاوشگر تفاوت بسیاری دارد.

دیوید کرینگ می‌گوید برای دیدن نخستین مأموریت‌های کاوشی ناسا که قرار است به کمک فضاپیمای سرنشین‌دار در حال توسعه‌ی اوریون و سامانه پرتاب SLSS انجام شوند، اشتیاق فراوانی دارد. دولت ترامپ، به تازگی فشارهای زیادی  به ناسا می‌آورد و بر پیشی گرفتن از سایر آژانس‌های فضایی تأکید می‌کند. دولت ترامپ ناسا را مجبور کرده است که در اواسط سال ۲۰۱۹، دو فضانورد را به سوی ماه ارسال کند تا در اطراف آن گردش کنند. سال ۲۰۱۹ بسیار زود و سال‌ها جلوتر از برنامه اصلی ناسا برای پرتاب فضاپیمای اوریون و راه‌اندازی سامانه پرتاب راکت SLS است. دیوید کرینگ در ادامه سخنان خود گفت:

چیزی که من دوست دارم ببینم این است که ربات‌ها و کاوشگرهایی توسط خدمه توسعه داده شوند تا به عنوان دستیار در کنار آن‌ها در دیگر سیارات حضور داشته باشند. ما واقعاً نیاز داریم که مجدداً به سطح ماه بازگردیم. ما به نمونه‌های بیشتری نیاز داریم که باید فضانوردان جمع‌آوری کنند و به زمین بیاورند.

یک ثروت علمی بسیار مهم

ماه برای دانشمندان یک ثروت علمی بسیار مهم است و آن‌ها به هیچ وجه حاضر نیستند آن را از دست دهند. دیوید کرینگ می‌گوید ماه یک سند بسیار مهم است و به ما بینشی دقیق از چگونگی شکل‌گیری زمین و دیگر سیاره‌ها ارائه می‌دهد. ما می‌توانیم چگونگی شکل‌گیری سیاره‌ها را درک کنیم و ببینیم چگونه آن‌ها به شکل امروزی درآمده‌اند؛ همچنین ما می‌توانیم تفاوت‌هایی را که در اجرام کوچک‌تر سامانه خورشیدی دیده می‌شوند، کشف کنیم و برای آن‌ها توضیحاتی قابل قبول بیابیم. ما می‌توانیم چگونگی بمباران سیاره‌ها توسط اجرام آسمانی به هنگام شکل‌گیری آن‌ها را بهتر درک کنیم؛ ما می‌توانیم بفهمیم چرا برخی از این اجرام در مدارهایی به دور خورشید گردش می‌کنند. دیویر کرینگ در این خصوص می‌گوید:

بهترین مکان برای یافتن پاسخ این پرسش‌ها، ماه است. تصور کنید ماه، بر خلاف زمین دارای اتمسفر نیست و این یعنی برخوردهایی داشته و دارد که آثاری از خود بر جای گذاشته‌اند که همچنان ماندگار هستند. سطح ماه تاریخ ۴.۵ میلیارد ساله سامانه خورشیدی را بیان می‌کند. روی زمین، ما فعالیت‌های زمین‌شناسی مخربی داشته و داریم که آن آثار ارزشمند را از بین برده‌اند؛ اما ماه یک مکان بکر و دست نخورده است.

مریخ، امروزه در قلمرو بشریت قرار دارد. این سیاره در مقایسه با زمین، بی‌‌جان‌تر است و فعالیت‌های زمین‌شناسی به شکلی بسیار آهسته در سطح آن رخ می‌دهند؛ اما این آهسته بودن باز هم باعث از بین رفتن آثار ارزشمندی شده است که از زمان شکل‌گیری سامانه خورشیدی روی این سیاره وجود داشته‌اند. بنابراین مریخ جای مناسبی برای یافتن پاسخ این پرسش‌ها نیست. دیوید کرینگ در واقع ماه را دریچه‌ای به سوی مریخ می‌داند. وی بر این باور است که ما تا سفر به مریخ راه زیادی در پیش داریم و باید چالش‌های پیش رو را کنار بزنیم. وی در این خصوص می‌گوید:

همه ما می‌خواهیم انسان‌ها را به مریخ ارسال کنیم؛ اما آیا تا به حال از خود پرسیده‌اید که این انسان‌ها قرار است چگونه به مریخ بروند؟ من بر این باور هستم که تا سال ۲۰۳۵ یا ۲۰۴۵ نمی‌توانیم قابلیت‌ها و توانایی‌های خود را برای سفر به سیاره سرخ توسعه دهیم. ما باید فناوری‌ها و تجهیزاتی را برای انجام این‌کار توسعه دهیم که فرآیندی زمان‌بر خواهد بود؛ اما ما می‌توانیم این کار را با توجه به تجاربی که در مدار یا روی سطح ماه به دست می‌آوریم، انجام دهیم.

هر مریخی باید یک ماه‌زده باشد

تا به حال کلمه ماه‌زده را شنیده‌اید؟ این کلمه را معمولاً برای افرادی به‌ کار می‌برند که تحت تأثیر جاذبه ماه قرار می‌گیرند و دست به کارهای جنون‌آمیز می‌زنند. این بهترین مثال برای سفرهای پیش رو است و بین ماه و مریخ نباید یکی را انتخاب کرد. کلایو نیل، یک دانشمند ماه‌شناس از دانشگاه نوتردام، می‌گوید برخی چشم‌اندازی ایجاد کرده‌اند که در آن باید بین ماه و مریخ یکی را به عنوان مقصد سفرهای فضایی انتخاب کرد. این چشم‌اندازی غیر حرفه‌ای به شمار می‌رود؛ زیرا این سفر به ماه است که سفر به مریخ را ممکن می‌سازد. به کمک تجاربی که از سفر به ماه به دست می‌آیند، داشنمندان می‌توانند یک سری مأموریت سرنشین‌دار پایدار توسعه دهند که بتوانند انسان را  به اعماق فضا و سامانه خورشیدی ارسال کنند. وی در این باره گفت:

شما نمی‌توانید بدون آن‌که ماه‌زده شوید، یک مریخی باشید. اگر فقط می‌خواهید پرچم و رد پا از خود بر جای بگذارید، لحظه‌ای درنگ نکنید و همین حالا به مریخ بروید؛ اما این را به خاطر داشته باشید که پس از برگشت به زمین، بازگشت دوباره به مریخ در کار نخواهد بود. این همان کاری است که دولت ایالات متحده با مأموریت‌های آپولو انجام داد. آپولو برنامه خارق‌العاده‌ای بود؛ اما پایدار نبود و نتیجه این شد که ما اکنون ۵۰ سال است به ماه نرفته‌ایم.

با توجه به گفته‌های کلایو نیل، قمر زمین، جهانی سرشار از منابع علمی است که باید و حتماً از آن‌ها در جهت پیشرفت علم بهره گرفت. برای مثال، دهانه‌هایی در نواحی قطبی ماه را در نظر بگیرید که نور خورشید خیلی کم به آن‌ها برخورد می‌کند و یا اصلاً برخورد نمی‌کند. این دهانه‌ها تقریباً در تاریکی مطلق و سرد هستند و روی دیواره‌های آن‌ها یخ وجود دارد! هرچند که این یخ ناچیز است؛ اما می‌توان از آن به عنوان یک منبع بسیار خوب استفاده کرد. همچنین ماه مواد معدنی بسیار زیادی دارد که می‌توان از آن‌ها استفاده کرد و قمر زمین را به یک منبع اقتصادی تبدیل کرد.

رویاهای آپولو

در جریان چهل و هشتمین نشست علوم سیاره‌ای و اقماری که هفته گذشته برگزار شد، جک اشمیت، زمین‌شناس و فضانورد آپولو ۱۷ که پرچم ایالات متحده آمریکا را روی سطح ماه قرار داده بود، به سفر دوباره به ماه و اهمیت از سرگیری این سفرها واکنش نشان داد. حدود ۴۵ سال پیش، جک اشمیت به عنوان یکی از آخرین افرادی که روی ماه قدم گذاشته‌اند، در ماموریت آپولو ۱۷ حضور داشت و تصویر مشهور زمین از ماه را در دسامبر سال ۱۹۷۲ ثبت کرد. تا به امروز ۱۲ نفر روی ماه قدم گذاشته‌اند که ۶ نفر از آن‌ها متأسفانه در قید حیات نیستند. آپولو ۱۷ آخرین مأموریت به ماه بود و تا چندی پیش، دو نفر از سرنشینان آپولو ۱۷ باقی مانده بودند؛ اما با فوت یوجین سرنان، به عنوان آخرین فردی که روی ماه قدم گذاشت، تنها یک نفر از سرنشینان باقی ماند و آن هم جک اشمیت است که اکنون ۸۱ سال سن دارد.

جک اشمیت، در جریان سخنرانی خود، همان مسائل همیشگی و آشنا را برای مخاطبان بازگو کرد. وی چندین دهه است که مزایای اقتصادی ماه را بیان می‌کند و از معادن غنی آن سخن می‌گوید. وی بر این باور است که می‌توان ایزوتوپ هلیم ۳ را استخراج کرد و از آن برای انواع خاصی از همجوشی هسته‌ای بهره گرفت. در سطح ماه، مقادیر عظیمی هلیم ۳ وجود دارد که به علت بمباران‌های خورشیدی به وجود آمده‌اند. دانشمندان با توجه به این منابع، می‌توانند یک راه‌حل جامع بیابند تا با استفاده از همجوشی هسته‌ای، یک منبع تولید انرژی پایدار و به‌صرفه ایجاد کنند. اشمیت به آینده بشریت در استفاده از ماه ایمان دارد. وی در مورد پتانسیل‌های بی‌نظیر ماه این‌چنین می‌گوید:

در ماه مناطقی وجود دارند که از هلیم ۳ غنی هستند. استخراج این منابع و انتقال آن‌ها به زمین برای تولید انرژی هسته‌ای، سود بسیار زیادی برای انسان خواهد داشت و من به تحقق این هدف امیدوار هستم. سفر به ماه و انجام این کار، ما را تنها به ماه محدود نمی‌کند؛ بلکه می‌تواند راهی برای کشف مریخ باشد و سفرهای آینده ما به سیاره سرخ را پایدار کند.

وی بر این باور است که استخراج هلیم ۳ از ماه، می‌تواند منجر به استخراج فرآورده‌هایی فرعی نظیر هیدروژن، آب، کربن و نیتروژن شود. این مواد مفید، تنها در نواحی کوچکی از خاک کره ماه وجود دارند؛ اما هلیم ۳ به صورت گسترده و در مقادیر کثیر، در سطح ماه وجود دارد که می‌توان آن‌ را به راحتی استخراج کرد. حتی آب موجود در ماه نیز به دلیل آن‌که توانسته است از جاذبه بسیار ضعیف ماه جان سالم به در ببرد، می‌تواند به عنوان یک محافظ در مقابل تشعشعات خورشیدی و کیهانی مضر مورد استفاده قرار گیرد. آب یک محافظ خوب در برابر تشعشعات مضر به شمار می‌رود و طبق یک مقاله پژوهشی که در سال ۱۹۷۷ منتشر شد، یک لایه محافظ آب به ضخامت ۷ سانتی‌متر، می‌تواند میزان تابش دریافتی را به نصف برساند. می‌توان از آب موجود در ماه استفاده کرد و یک لایه محافظ روی فضاپیماهای سرنشین‌داری که به مریخ می‌روند، به وجود آورد.

اشمیت در این خصوص می‌گوید:

منابع آب ما روی زمین محدود هستند و همین امروز نیز نگرانی‌های بسیاری در مورد آب وجود دارد. بنابراین استخراج آب از زمین هزینه بسیاری دارد؛ از طرفی ساخت یک لایه محافظ آبی با ضخامت چند سانتی‌متر، وزن سنگینی ایجاد می‌کند و مقدار زیادی آب طلب می‌کند که محدودیت‌های منابع آب ما اجازه‌ی استخراج بی‌رویه نمی‌دهند. بنابراین، استخراج آب از ماه نه‌تنها می‌تواند بسیار ارزان‌تر باشد؛ بلکه نگرانی در مورد محدودیت‌های آن وجود ندارد؛ زیرا زندگی کسی به آن‌ وابسته نیست.

مقصد: مریخ

برخی از افراد هستند که وقت کافی برای رفتن به ماه و توسعه ابزارهای لازم برای رفتن به مریخ با توجه به تجارب به‌دست‌آمده از ماه ندارند. آن‌ها به جای ماه، نگاه خود را به مریخ دوخته‌اند و قصد ندارند تصمیم خود را تغییر دهند. ایلان ماسک، مدیرعامل شرکت اسپیس‌ایکس و یکی از افراد مشهور عرصه علم، بهترین مثال برای افرادی است که می‌خواهند به جای ماه، ابتدا به مریخ بروند. طبق گفته پاول ووستِر، مهندس شرکت اسپیس‌ایکس، برنامه سفر به مریخ توسط ایلان ماسک و شرکتش با جدیت تمام دنبال می‌شود و اتفاقات خوبی در حال رخ دادن هستند. وی در این مورد می‌گوید:

هدف اصلی ایلان ماسک و اسپیس‌ایکس به عنوان یک شرکت خصوصی، این است که تعداد زیادی از انسان‌ها را به مریخ ارسال کند و مأموریت‌ها تنها به چند نفر محدود نشوند.

پاول ووستِر می‌گوید اسپیس‌ایکس در حال حاضر در تلاش است تا یک راکت قدرتمند و یک فضاپیمای نسبتاً بزرگ میان سیاره‌ای را طراحی و تولید کند تا بتواند تعداد زیادی از انسان‌ها را به مریخ ببرد و جمعیت این سیاره را افزایش دهد؛ همچنین برنامه‌هایی در دست توسعه هستند که به ساخت شهرهایی در مریخ منجر می‌شوند. اما اسپیس‌ایکس باید پیش از فکر کردن به این اهداف دور از ذهن، توانایی‌های خود را در ارسال محموله به مریخ ثابت کند؛ فرقی نمی‌کند چه چیزی ارسال می‌شود، این شرکت باید ابتدا خود را ثابت کند. اسپیس‌ایکس می‌خواهد فضانوردان خود را به کمک فضاپیمای Red Dragon به مریخ ارسال کند. Red Dragonn یک فضاپیمای میان سیاره‌ای است که از روی فضاپیمای  دراگون توسعه می‌یابد. فضاپیمای دراگون در حال حاضر برای ارسال محموله به ایستگاه فضایی بین‌المللی مورد استفاده قرار می‌گیرد و قرار است به زودی فضانوردان ناسا را نیز به این ایستگاه منتقل کند. پاول ووستِر می‌گوید اسپیس‌ایکس تا سال ۲۰۲۰ تجهیزات خود را به مریخ ارسال می‌کند و پس از آن نیز با ارسال فضانوردان، فرآیند ساخت و ساز در این سیاره را آغاز می‌کند. وی می‌گوید این روزها شرکت اسپیس‌ایکس کارهای بسیاری انجام می‌دهد تا به هدف خود دست یابد.

یکی از اجزاء حیاتی برنامه سفر به مریخ اسپیس‌ایکس، بارها روی زمین به ما نشان داده شده است. اسپیس‌ایکس تا به امروز موفق شده است راکت فالکون ۹ را بارها با موفقیت روی سکوی شناور دریایییا در پایگاه زمینی فرود بیاورد و به تازگی نیز موفق شد راکت فالکون ۹ را که پیش‌تر روی زمین فرود آمده بود، مجدداً به فضا پرتاب کند. این کار شرکت اسپیس‌ایکس یک انقلاب بزرگ در سفرهای فضایی است. این کار شرکت اسپیس‌ایکس باعث می‌شود یک راکت، چندین بار پرتاب شود که همین موضوع، به صرفه‌جویی‌های اقتصادی عظیمی منجر خواهد شد. با توجه به اقدام اخیر شرکت اسپیس‌ایکس، قرار است هزینه سفرهای فضایی به شدت کاهش پیدا کنند و ارسال محموله و افراد به سیاره سرخ ساده‌تر از گذشته شود. برای آن‌که اهداف بلند پروازانه شرکت اسپیس‌ایکس به واقعیت تبدیل شوند، این شرکت باید نسل بعدی راکت‌های چندبار مصرف خود را توسعه دهد و کارایی آن‌ها را ثابت کند تا این پروازها به پایداری برسند.

پاول ووستِر می‌گوید فضاپیمای بی‌سرنشین Red Dragon که در سال ۲۰۲۰ به مریخ ارسال می‌شود، می‌تواند حدود یک تُن محموله و تجهیزات ضروری به سیاره سرخ حمل کند تا برای مسافران مریخی آماده باشند. پس از آن، هر دو سال یک‌بار می‌توان یک فضاپیمای Red Dragon به مریخ ارسال کرد؛ زیرا مریخ و زمین هر دو سال یک‌بار در یک خط قرار می‌گیرند و فاصله کمی با یکدیگر دارند و به همین جهت، میزان سوخت مورد نیاز برای انجام این سفر کاهش می‌یابد.

اسپیس‌ایکس هدف خود را مشخص کرده است

پاول ووستِر می‌گوید پیش از هر چیزی باید یاد بگیریم چگونه محموله‌های سنگین را روی سطح مریخ فرود بیاوریم. برای آماده‌سازی سفرهای مریخی، اسپیس‌ایکس می‌خواهد فضاپیمای Red Dragon شرایطی همانند فالکون ۹ داشته باشد؛ یعنی مسافران را به مریخ ببرد و سپس آن‌ها را به زمین بازگرداند؛ اما قرار نیست آن‌ها از زمین با خود سوخت حمل کنند. شرکت اسپیس‌ایکس تا به حال به مریخ نرفته است؛ اما می‌خواهد با برنامه‌ای دقیق به آن‌جا سفر کند. این شرکت می‌خواهد به جای حمل سوخت اضافه از زمین، سوخت را در مریخ تولید کند و این کار را به کمک متان (استخراج از یخ موجود در مریخ و کربن دی‌اکسید موجود در جو) انجام می‌دهد. پاول ووستِر می‌گوید برای تولید سوخت در مریخ، ابتدا باید یک سری آزمایش‌های پیشرفته روی فضاپیمای Red Dragon انجام دهند تا شیوه تولید سوخت را کشف کنند. ناسا نیز اکنون آزمایشی مشابه اسپیس‌ایکس انجام می‌دهد.

اسپیس‌ایکس باید محل فرود فضاپیمای خود در سیاره سرخ را به گونه‌ای تعیین کند که نزدیک به منابع یخ باشد. به همین منظور، اسپیس‌ایکس با متخصصان ناسا و دیگر آژانس‌های فضایی که تجربه سفر به مریخ دارند، همکاری نزدیکی دارد تا محل فرود خود را به صورت دقیق مشخص کند. اسپیس‌ایکس برای تولید سوخت، به چندین تُن آب به‌صورت یخ نیاز دارد؛ به همین جهت، بهترین مکان برای فرود فضاپیمای اسپیس‌ایکس، منطقه آرکادیا پلانتیا خواهد بود که در  نیم‌کره شمالی مریخ قرار گرفته است و مقادیر بسیار زیادی یخ در زیر سطح آن قرار دارند. البته این‌ بسته‌های یخی در واقع زیر سطحی از آب منجمد قرار دارند و ممکن است که حیات در آن‌جا وجود داشته باشد؛ بنابراین اگر اسپیس‌ایکس در این ناحیه یا هر ناحیه دیگری که یخ‌های زیر سطحی وجود دارند، فرود آید؛ توافق‌نامه حفاظت سیاره‌ای را نقض کرده است.

پاول ووستِر می‌گوید اسپیس‌ایکس با دفتر حفاظت سیاره‌ای ناسا در حال مذاکره است تا نواحی حساس را شناسایی کند و از نگرانی‌های موجود آگاه شود. با این حال، وی می‌گوید شرکت اسپیس‌ایکس درهای خود را روی پژوهشگرانی که می‌خواهند از فضاپیمای Red Dragon برای انجام آزمایش‌های خود استفاده کنند، می‌گشاید و از آن‌ها استقبال می‌کند. ووستِر در ادامه سخنان خود افزود:

اسپیس‌ایکس یک شرکت حمل و نقل است. ما واقعاً خوشحال می‌شویم که بتوانیم محموله‌های ارسالی مردم را به مریخ ببریم. حتی ناسا نیز به همکاری با ما علاقه‌مند شده و قرار است در سال ۲۰۲۰ یک آزمایش علمی مشترک راه‌اندازی کنیم. ما می‌خواهیم ارسال محموله به مریخ را به یک فرآیند ثابت تبدیل کنیم و به پیشرفت‌های خود ادامه دهیم. همچنین فضاپیماهایی بزرگ‌تر توسعه دهیم تا بتوانیم محموله‌های بیشتری به مریخ ارسال کنیم.

سفر مجدد به ماه یا گذاشتن اولین قدم بر سطح مریخ، مسیری است که تمام پژوهشگران را چشم‌ انتظار گذاشته است. این‌که سازمان‌های دولتی و خصوصی با همکاری یکدیگر این کار را انجام می‌دهند یا یک انجمن بین‌المللی، مهم نیست. مهم این است که اشتباهات آپولو تکرار نشوند؛ زیرا علوم فرازمینی هنوز روزهای اولیه خود را سپری می‌کنند و کارهای علمی بسیاری باید انجام شوند.

آیا شما می‌خواهید انسان‌ها مجدداً به ماه بروند یا این‌که سفر ما مستقیماً به سوی مریخ باشد؟