هر روز یک حدیث از معصومین (ع) با مضامین دینی و اخلاقی در بخش قرآن و عترت منتشر می‌شود.

در تاریخ ۲ اردیبهشت ۹۶، ناسا مأموریت Grand Finale فضاپیمای کاسینی را آغاز می‌کند. این مأموریت، آخرین  تلاشی است که توسط فضاپیمای کاسینی انجام می‌شود و پایانی است بر یک سفر حماسی که باعث شد دید ما نسبت به سیاره‌ی زحل تغییر کند. کاسینی در طول مأموریت‌های خود، تصاویر بسیار زیبایی از زحل، حلقه‌های این سیاره و قمرهایش ثبت کرد و اطلاعات بسیار باارزشی به زمین مخابره کرد. مأموریت فضاپیمای کاسینی در تاریخ ۲۴ شهریور ۹۶ به پایان می‌رسد و این فضاپیما به درون اتمسفر زحل سقوط خواهد کرد.

اِرل مِیز، مدیر پروژه‌ی فضاپیمای کاسینی در خصوص شروع مأموریت جدید این فضاپیما می‌گوید:

هر وقت که کاسینی برای ما تصاویری از زحل ارسال می‌کرد، ما بیش از حد احساساتی و هیجان‌زده بودیم و حالا این سفر حماسی به پایان خود نزدیک می‌شود.

در پروژه‌ی کاسینی، ۱۹ کشور و ۳ آژانس فضایی به‌صورت مستقیم و غیر مستقیم مشارکت داشته‌اند. اِرل مِیز به‌عنوان مدیر این پروژه‌ی بزرگ، اخیراً در مورد چگونگی موفقیت پروژه کاسینی، به‌عنوان یک پروژه‌ی بین‌المللی صحبت کرده است. کاسینی هویگنس، یک پروژه‌ی بین‌المللی بود و شاید اگر این کشورها در راه‌اندازی آن مشارکت نمی‌کردند، این موفقیت هرگز به دست نمی‌آمد. اِرل مِیز در این خصوص می‌گوید:

میراث خارق‌العاده‌ی کاسینی برای همیشه ماندگار است؛ اما هنوز بهترین قسمت ماجرا را ندیده‌ایم. ما اکنون آماده هستیم که وارد جایی ناشناخته شویم. کاسینی به‌زودی وارد فضای بین زحل و حلقه‌های این سیاره می‌شود؛ جایی که تا به امروز هیچ فضاپیمایی وارد نشده است. ما قرار است با سرعت ۱۱۲,۶۳۴ هزار کیلومتر بر ساعت، وارد فضایی شویم که ۲۴۰۰ کیلومتر عرض دارد و فضاپیما را از میلیاردها کیلومتر آن‌‌طرف‌تر کنترل کنیم.

کاسینی فضاپیمایی است که در طول مأموریت ۲۰ ساله‌ی خود، تقریباً مشکلی نداشته و در مورد سامانه‌ی زحل، اکتشافات بسیاری انجام داده است؛ پس چرا قرار است مأموریت آن به پایان برسد و به درون سیاره‌ی زحل سقوط کند؟

مسئله این است که سوخت کاسینی رو به اتمام است؛ به‌طوری که اکنون شاید بتوان گفت هیچ سوختی ندارد. ناسا نیز مجبور است در چارچوب موافقت‌نامه‌ی حفاظت سیاره‌ای عمل کند و نباید اجازه دهد حتی یک میکروب زمینی وارد سامانه‌ی زحل و قمرهای آن شود؛ زیرا زحل دو قمر اصلی به نام‌های اِنکِلادوس و تایتان  دارد که به‌احتمال زیاد شرایط مناسبی برای شکل‌گیری حیات دارند و نباید خطری زمینی آن‌ها را تهدید کند. اِرل مِیز در این خصوص می‌گوید:

کاسینی وقتی از بین برود آسیب‌های زیادی به اطراف وارد می‌کند. اِنکِلادوس، یک قمر بسیار مهم است و هوای گرمی دارد و روی سطح آن اقیانوس‌های آب شور جریان دارند. این یک جهان بکر و دست‌نخورده با احتمال میزبانی از حیات است؛ ما نمی‌توانیم ریسک کنیم و بگذاریم کاسینی به یک چنین مکان‌های باارزشی برخورد کند. ما باید کاسینی را به‌صورت کاملاً برنامه‌ریزی شده از بین ببریم.

اِرل مِیز می‌گوید در سال ۲۰۱۰، افراد گروه کاسینی تصمیم گرفتند به‌جای رها کردن کاسینی به حال خود، یک مأموریت پایانی ترتیب دهند تا بتوانند از آخرین ذرات سوخت کاسینی نیز استفاده کنند و به اکتشاف سامانه‌ی زحل و ویژگی‌ها آن بپردازند. کاسینی در تاریخ ۲ اردیبهشت، برای آخرین بار بر فراز تایتان پرواز می‌کند و پس از آن وارد مأموریتی می‌شود که آن را به‌سوی مرگ هدایت می‌کند. اِرل مِیز، قرار گرفتن فضاپیمای کاسینی در گرانش تایتان را به بوسه‌ی خداحافظی تایتان و کاسینی تشبیه می‌کند و پس از آن کاسینی به سمت زحل راهی می‌شود.

آخرین مأموریت کاسینی، Grand Finale نام دارد و در واقع مداری است که هر ۶ روز یک‌بار، کاسینی را به نزدیکی زحل و بالای ابرهای آن می‌برد. کاسینی در مجموع قرار است ۲۲ بار از این مدار استفاده کند تا بتواند به درون فاصله‌ی میان زحل و حلقه‌های این سیاره برود و دانش ما در مورد چگونگی شکل‌گیری سیاره‌های بزرگ و دیگر سامانه‌های سیاره‌ای را افزایش دهد. لیندا اسپایکر، دانشمند پروژه‌ی کاسینی می‌گوید فضاپیمای کاسینی در جریان این مأموریت، به سیاره‌ی زحل بسیار نزدیک می‌شود و می‌تواند به ما در جهت درک هرچه بهتر جرم و ساختار درونی این سیاره کمک کند؛ همچنین قرار است تصاویر خارق‌العاده‌ای از سوی کاسینی به زمین ارسال شوند.

در این ناحیه، خطر برخورد سنگ و غبار به کاسینی وجود دارد که می‌توانند این فضاپیما را از کار بیندازند؛ اما فضاپیمای کاسینی احتمالاً می‌تواند از چند برخورد جان سالم به در ببرد و اطلاعات علمی بسیار باارزشی به زمین مخابره کند. حتی اگر فضاپیما دچار مشکل شود و نتواند آخرین مشاهدات علمی خود را ارسال کند، ناسا به زندگی آن طبق برنامه خاتمه می‌دهد و آن را به درون سیاره زحل هدایت می‌کند. اِرل مِیز در مورد اهمیت این مأموریت پایانی می‌گوید:

این کاری است که ما هیچ‌گاه نتوانسته‌ایم انجام دهیم؛ اما اکنون وقت انجام آن فرا رسیده است.

اعضای گروه کاسینی، می‌گویند پایان این مأموریت به‌احتمال زیاد ترکیبی از هیجان، غرور و احساس از دست دادن خواهد بود.

لیندا اسپایکر در این خصوص می‌گوید:

فکر می‌کنم هرگاه سیگنال کاسینی قطع شود، یعنی قلب این فضاپیما برای همیشه از حرکت ایستاده است. در کل ما سعی می‌کنیم روحیه‌ی خود را حفظ کنیم تا بتوانیم مأموریت را با موفقیت به اتمام برسانیم و اکنون نیز یک حس شادی و غرور در وجود ما است؛ اما در کنار تمام این احساسات خوب، افراد گروه به خاطر پایان کاسینی اشک می‌ریزند و شاید یکدیگر را در آغوش بگیرند. ما خوشحالیم که توانستیم بخش کوچکی از این مأموریت بزرگ و خارق‌العاده باشیم.

یکی از افراد گروه کاسینی می‌گوید تا تاریخ ۱۵ فروردین، تنها ۳۶ کیلوگرم هیدرازین برای سیستم هیدروالکتریک باقی مانده  بود. هر روز از سیستم هیدروالکتریک برای تعیین جهت فضاپیما، قرار دادن آنتن‌ها در مسیر زمین و قرار دادن ابزار علمی روی اهداف استفاده می‌شود. برای پرواز بر فراز تایتان در تاریخ ۲ اردیبهشت، حدود ۱۰ الی ۱۵ کیلوگرم از هیدرازین موجود استفاده می‌شود. سوخت پیشرانه اصلی نیز چندان زیاد نیست و در طول این پرواز، بخشی از آن استفاده می‌شود. پس از آن، مقدار ناچیزی از سوخت باقی می‌ماند و همین باعث شده است افراد گروه در مورد تمام شدن سوخت فضاپیما نگران باشند.

نظر شما در مورد کاسینی و دستاوردهای آن چیست؟

 پژوهشی که اخیرا انجام شده است، بیان می‌کند که ششمین انقراض بزرگ حیات جانوری در تاریخ زمین تا ۵۰ سال آینده به وقوع خواهد پیوست.

پروفسور جان وینز، از پیشروان زیست‌شناسی تکاملی، در پژوهشی دریافته است که ۴۷ درصد از هزار گونه، انقراض محلی مرتبط با تغییرات اقلیمی داشته‌اند.

پروفسور وینز برنده‌ی جایزه‌ی ریاست جمهوری برای جامعه‌ی طبیعت‌گرایان آمریکا است. او می‌گوید این شواهد خیلی جدی هستند؛ زیرا بررسی‌های او نشان می‌دهد که گیاهان و جانوران تاکنون در مواجهه‌‌ با مقدار نسبتا کم گرمایش جهانی در حال تقلا بوده‌اند.

تاکنون کره‌ی زمین نسبت به دوره‌های پیشاصنعتی در حدود یک درجه‌ی سانتی‌گراد گرم شده است. اگر تا سال ۲۱۰۰ هیچ اقدامی برای کاهش گازهای گلخانه‌ای صورت نگیرد، این افزایش دما به ۲.۶ تا ۴.۸ درجه خواهد رسید. حیات روی کره‌ی زمین با مشکلی دیگر نیز روبه‌رو است: دونالد ترامپ، یک منکر علمی که به تعبیر پروفسور وینز «یک فاجعه‌ی جهانی» است.

او در پژوهش خود، مقاله‌های آکادمیک مربوط به ۹۷۶ گونه از سراسر جهان را که حداقل دو بار - یک بار در حدود ۵۰ سال گذشته و بار دیگر در ۱۰ سال اخیر - مورد تحقیق قرار گرفته‌اند، بررسی می‌کند.

او می‌گوید:

تقریبا نیمی از گونه‌هایی که بررسی کردم، انقراض محلی داشته‌اند. این اتفاق تنها با افزایش اندک اقلیم رخ داده است. در قرن آینده، دما ۲ تا ۵ برابر افزایش خواهد یافت. این اتفاقات نشان می‌دهند که گونه‌ها نمی‌توانند با سرعت کافی با کوچک‌ترین تغییرات اقلیم هماهنگ شوند. این مسئله خیلی جدی است. آن‌ها نمی‌توانند حتی یک تغییر خیلی کوچک از دما را تحمل کنند.

این پژوهش ۷۱۶ گونه‌ی مختلف از حیوانات و ۲۶۰ گونه‌ی گیاهی از آسیا، اروپا، آمریکای شمالی و جنوبی و نقاط دیگر را بررسی می‌کند. انقراض‌های محلی در بین ۴۷.۱ درصد از گونه‌ها در دمایی رخ داده است که زیادی برایشان گرم بوده است. تنها چند منطقه تغییری نداشتند. در کل، تعداد انقراض‌های محلی در بیشتر نواحی اقلیمی و زیستگاه‌ها مشابه بود.

دکتر وینز متوجه شده است که انقراض‌های محلی ناشی از تغییرات اقلیمی در میان گونه‌های آب شیرین به میزان قابل توجهی بیشتر است: در میان ۳۱ مطالعه‌ی صورت گرفته، انقراض آن‌ها نزدیک به ۷۴ درصد بوده است!

وی اکنون بر این عقیده است که نرخ انقراض جهانی حیوانات و گیاهان بیشتر از ۵ انقراض بزرگ در تاریخ کره‌ی زمین است؛ اما تاکنون تعداد گونه‌های ناپدیدشده با تعداد ناپدیدشده در زمان انقراض دایناسورها در ۶۵ میلیون سال پیش قابل مقایسه نیست.

زمین شناسان به دلیل از دست رفتن سریع جانوران و گیاهان که تأثیری قابل توجه بر ثبت فسیل‌ها دارد، در نظر دارند دوره‌ای جدید در تاریخ تعیین کنند.

دکتر وینز می‌گوید:

برخی از شرایط برای انقراض‌های جهانی همه‌ی گونه‌ها اکنون برقرار است. ما هنوز به آن نرسیده‌ایم. اما متأسفانه در مسیر رخ دادن آن قرار داریم. این‌که انقراض بزرگ هنوز رخ نداده است، خبر خوبی است؛ اما اگر کاری نکنیم، در ۵۰ تا ۱۰۰ سال آینده ششمین انقراض بزرگ رخ خواهد داد.

دکتر وینز معتقد است که انتخاب ترامپ به‌عنوان رئیس جمهور آمریکا، شرایط را به دو دلیل بدتر خواهد کرد.

زیرا آقای ترامپ شخصی را به ریاست EPA (سازمان حفاظت از محیط زیست) برگزیده که از منکران تغییرات اقلیمی است و از سوی دیگر، او از قرارداد تغییرات اقلیمی پاریس بیرون آمده است.

دانشمندان به یک دستاورد جدید در تحقیقات خود برای بازیافت دی‌اکسید کربن اتمسفر زمین و تبدیل آن به سوخت‌های فاقد آلایندگی رسیده‌اند. تیمی بین‌المللی از شیمیدان‌ها به سرپرستی لیانگ شی لی از دانشگاه ایندیانا در این  تحقیق حضور داشت.

این محققان مولکولی طراحی کرده‌اند که از الکتریسیته یا نور برای تبدیل بهتر دی‌اکسید کربن به مونوکسید کربن، نسبت به سایر روش‌های کاهش آلایندگی، استفاده می‌کند. دی‌اکسید کربن یک گاز گلخانه‌ای است، درحالی‌که مونوکسید کربن یک منبع سوختی فاقد آلاینده است.

لی که دانشیار کالج هنر و علوم آی‌یو بلومینگتون در بخش شیمی است، می‌گوید:

اگر یک مولکول کاملاً بهینه برای این واکنش تولید شود، می‌تواند انرژی‌ رایگان و قابل ذخیره در قالب سوخت تولید کند. این مطالعه پیشرفتی شگرف در این راستا است.

زمانی که سوختی مانند مونوکسید کربن می‌سوزد، انرژی آزاد می‌کند و دی‌اکسید کربن تولید می‌شود. تبدیل مجدد  دی‌اکسید کربن به سوخت، نیازمند حداقل همان میزان انرژی است. دانشمندان در حال تلاش برای یافتن راه‌هایی برای کاهش این انرژی مازاد هستند.

دستاورد مولکولی لی نیز دقیقاً همان است. این شیوه نیازمند کمترین میزان از انرژی است و منجر به تولید مونوکسید کربن می‌شود. این مولکول یک نانوگرافن رنیم متصل به یک ترکیب ارگانیک با نام بی‌پیریدین است و یک واکنش کاملاً مؤثر برای تبدیل دی‌اکسید کربن به مونوکسید کربن را فعال می‌کند. این قابلیت برای ساخت مونوکسید کربن به دلیل تطبیق‌پذیری مولکول، انحصاری و سودمند است.

لی توضیح داد که مونوکسید کربن یک ماده‌ی خام مهم در بسیاری از فرآیندهای صنعتی است. می‌توان از این ماده در ذخیره‌سازی انرژی به‌عنوان یک سوخت فاقد آلاینده استفاده کرد؛ زیرا هیچ کربنی از این سوخت وارد اتمسفر نمی‌شود. چیزی که از این سوخت آزاد می‌شود، همان انرژی خورشیدی است که در تولید آن به‌ کار رفته بود.

نانوگرافن، یک ذره‌ی گرافیت (نوع شایعی از کربن) در ابعاد نانومتر است و راز این بهره‌وری مولکولی محسوب می‌شود. ازآنجایی‌که این ماده رنگ تیره‌ای دارد، می‌تواند مقادیر فراوانی نور خورشید جذب کند.

لی افزود که انواع ترکیبات فلزی پیچیده بی‌پیریدین، به‌منظور کاهش تولید دی‌اکسید کربن نسبت به مونوکسید کربن با نور خورشید در بلندمدت، مورد بررسی قرار گرفته است. با این‌ حال، چنین مولکول‌هایی تنها توانایی استفاده بخش اندکی از نور خورشید، به‌خصوص در دامنه فرابنفش، دارند. این بخش از دید چشم غیر مسلح پنهان است. با این‌ حال، مولکول ساخته‌شده در دانشگاه IU از قدرت جذب نور نانوگرافن برای ایجاد یک واکنش که از نور خورشید در طول‌ موج بالای ۶۰۰ نانومتر استفاده می‌کند، بهره می‌برد. به این معنی که بخش اعظمی از طیف نورِ قابل‌مشاهده، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این مولکول اساساً نقش یک سیستم دوقسمتی را ایفا می‌کند که شامل یک موتور یا همان اتم رنیم است که مونوکسید کربن تولید می‌کند؛ و همچنین یک جذب‌کننده‌ی انرژی یا همان نانوگرافن که انرژی را از نور خورشید جذب می‌کند. این جذب‌کننده‌ی انرژی، جریان الکترون‌ها به اتم رنیم را مستقیم و مرتباً دی‌اکسید کربن را به مونوکسید کربن تبدیل می‌کند.

تلاش‌های اولیه‌ی لی برای ساخت یک سلول خورشیدی کارآمدتر با کربنی مبتنی بر ماده، منجر به ایده‌ی پیوند نانوگرافن به فلز در زمانی شد که آن‌ها در حال انجام تحقیق روی این موضوع بودند؛ آیا می‌توان سلول‌های خورشیدی را حذف و تنها از نانوگرافن برای انجام واکنش استفاده کرد یا خیر.

لی به دنبال ساخت مولکولی قدرتمندتر در آینده است. این کار به عمر مولکول می‌افزاید و امکان بقای آن در یک قالب غیر مایع، در دنیای واقعی را میسر می‌کند؛ استفاده از کریستال‌های جامد به‌مراتب آسان‌تر است. از آنجایی‌ که رنیم یک عنصر نادر است و قیمت بالایی دارد،‌ لی در حال کار برای جایگزینی این ماده با منگنز است. فلزی که همه‌ جا هست و قیمت پایینی دارد.

این مقاله در مجله‌ی American Chemical Society به چاپ رسیده است.

اندروید یک سیستم‌عامل متن باز و رایگان است. امکان دانلود پروژه‌ی متن باز اندروید (Android Open Source Project) یا به‌اختصار AOSP برای همه وجود دارد و در واقع می‌توان از قدرت این پروژه برای ساخت هر محصولی بهره گرفت. اما مسلما کاربرد این پروژه فقط به سیستم‌عامل نصب‌شده در گوشی‌ هوشمند یا تبلت شما خلاصه نمی‌شود.

اندروید در واقع خود یک چهارچوب برای ساخت محصولات دیگر است. در دل اندروید چیزی بیش از یک پلتفرم وجود ندارد که می‌توان از آن برای اجرای اپلیکیشن‌ و ارتباط بین سخت‌افزار و نرم‌افزار بهره گرفت. ما اندروید را بیشتر به‌عنوان سیستم‌عاملی برای موبایل‌، تبلت‌ و حتی ساعت‌ هوشمند و تلویزیون‌ تصویر می‌کنیم؛ اما اینکه از اندروید برای اجرای دستورات مختلف در ابزارهای یادشده استفاده کنیم، فقط بخشی از این پلتفرم را شامل می‌شود. البته مشخصات این بخش یکی از مهم‌ترین اجزای اندروید است.

داشتن کتابخانه‌های کد فراوان که هرکسی بتواند از آن‌ها استفاده کند، بسیار خوب به نظر می‌رسد. اینکه افراد بتوانند از اپلیکیشن‌های مشابهی استفاده کنند، وضعیت را باز هم بهتر کرده است و در واقع با داشتن یک دستگاه اندروید می‌توان به طیف وسیعی از اپلیکیشن‌های مخصوص آن بهره گرفت که یکی از بهترین ویژگی‌های پلتفرم یادشده است. برای شرکت‌های مختلف نیز ساختن دستگاه‌هایی بر پایه‌ی اندروید بهتر است؛ چراکه در این شرایط این شرکت‌ها نیازی ندارند که روی پلتفرم اپلیکیشن مخصوص به خود کار کنند. علاوه بر این شرایط برای گوگل هم عالی است؛ زیرا هر چه تعداد دستگاه‌های بیشتری به اینترنت متصل باشند، تعداد کاربرانی که از سرویس‌های این کمپانی استفاده می‌کنند هم افزایش خواهد یافت.

مزایای یادشده برای گوگل در واقع دلیل اصلی متن باز بودن سیستم‌عامل اندروید است. گوگل همیشه اعتقاد داشته که همه‌ی انسان‌ها باید به شبکه‌ی اینترنت دسترسی داشته باشند. البته با وجود دلایل خوبی که برای متن‌باز بودن پروژه‌ی اندروید بیان شد، دلیل اصلی گوگل به‌عنوان شرکتی که توسعه‌ی این پلتفرم را هدف قرار داده، این است که اینترنت باعث درآمدزایی این کمپانی می‌شود. تمام شرکت‌ها به‌منظور کسب درآمد بیشتر به فعالیت خود ادامه‌ می‌دهند؛ اما گوگل با پروژه‌ی متن‌باز اندروید راه جدیدی برای کسب درآمد از محصولات متنوع و بعضا گران‌قیمت اندروید پیدا کرده است.

به همین دلیل است که گوگل کد منبع اندروید را همواره باز گذاشته است. متن‌باز بودن این پروژه دقیقا یعنی همان طرز فکری که نسبت به چنین پروژه‌ای دارید. این ویژگی باعث می‌شود کدها همیشه شفاف باشند و هم‌زمان به‌روز و برای همه‌ی کاربران در دسترس باشند. متن‌باز بودن اندروید باعث می‌شود افرادی به‌صورت تمام‌وقت در حال ارتقاء کدهای این پلتفرم و اضافه کردن امکانات جدید به آن باشند. هم‌اکنون همه می‌توانند به‌طور آزادانه و تحت لایسنس‌های قانونی، تغییرات مورد نظر خود را روی کدهای اندروید اعمال کنند و آن‌طور که تمایل دارند، آن را سفارشی‌سازی کنند. سامسونگ مجاز شده است تا هر نوع تغییری که می‌خواهد در پروژه‌ی متن‌باز اندروید ایجاد کند. بنابراین همه‌ی افرادی که در جهان زندگی می‌کنند، می‌توانند از کدهای این پروژه به همین روش استفاده کنند. اگر ما کار متفاوتی روی این پلتفرم انجام دهیم، می‌توانیم تغییرات اعمال‌شده‌ را برای ارائه‌ی محصولاتی بهتر به سایرین نگه داریم.

اما گوشی‌های هوشمند و همه‌ی گجت‌هایی که ما امروزه خریداری می‌کنیم، پروژه‌ی متن‌باز اندروید را اجرا نمی‌کنند. در نتیجه‌ی متن‌باز بودن اندروید، کمپانی‌ها و حتی برخی توسعه‌دهندگان از این پلتفرم برای ساخت سیستم‌عامل سفارشی‌شده و منحصربه‌فرد مخصوص به خود استفاده می‌کنند. این کار با تغییر کدهای موجود، اضافه کردن کدهای جدید و حتی اضافه کردن قابلیت‌ها و اپلیکیشن‌هایی جدیدی انجام می‌شود که به‌صورت پیش‌فرض در پروژه‌ی متن‌باز اندروید وجود ندارند. کمپانی‌های مختلف از جمله خود گوگل که گجت‌های مبتنی بر اندروید تولید می‌کنند، همگی تغییراتی در پروژه‌ی متن‌باز اندروید اعمال کرده‌اند. البته حتی با وجود این شرایط، گوگل باز هم قوانین مخصوصی برای استفاده از سرویس‌ها و اپلیکیشن‌های محبوب خود در اندروید وضع کرده است تا بدین طریق اندروید همچنان برای اهالی مانتین‌ویو یک کارخانه‌ی پول‌سازی باقی بماند.

فرآیند یادشده در واقع یک چرخه است. گوگل اندروید را در اختیار همه قرار داده و به‌نوعی آن را به همه هدیه کرده است. ممکن است یک کمپانی از این پروژه به‌عنوان سیستم‌عامل موبایل‌های خود بهره بگیرد و مشتریان نیز با خرید گجت‌های اندروید می‌توانند به‌طور رایگان از سرویس‌های بسیار خوب فروشگاه گوگل‌پلی، سرویس جیمیل، گوگل‌فوتوز و بسیاری دیگر از اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های اندروید بهره ببرند و همین مشخصه باعث شده است اندروید یک پلتفرم بسیار عالی محسوب شود. کمپانی‌های تولیدکننده‌ی گوشی‌ هوشمند اندروید می‌توانند اپلیکیشن‌های گوگل را به‌صورت پیش‌فرض روی محصولات خود ارائه دهند و علاوه بر این، امکان استفاده از تمام اپلیکیشن‌های موجود در گوگل‌پلی به‌طور هم‌زمان وجود دارد. تولیدکنندگان گوشی‌های هوشمند از جمله سامسونگ با استفاده از اندروید در زمان و هزینه‌های خود به میزان قابل توجهی صرفه‌جویی می‌کنند؛ چراکه دیگر نیازی به توسعه‌ی پلتفرم مخصوص به خود ندارند. کاربران با خرید محصولات اندروید می‌توانند به بیش از یک میلیون اپلیکیشن‌ این پلتفرم دسترسی داشته باشند. به‌طور هم‌زمان با این وضعیت تعداد کاربرانی که از سرویس‌های گوگل استفاده می‌کنند نیز افزایش خواهد یافت. از سوی دیگر بخش عمده‌ای از درآمد این شرکت با افزایش کاربران از راه نمایش تبلیغات است. گوگل در واقع با رایگان ارائه دادن اندروید برای تمام کاربران، به‌نوعی در این حوزه سرمایه‌گذاری کرده است و با افزایش تعداد کاربران، هزینه‌های خود را جبران می‌کند.

اگر استفاده از اندروید رایگان نبود، حالا چنین شرایطی مطلوبی برای این سیستم‌عامل ایجاد نشده بود. بنابراین سرمایه و زمانی که گوگل برای توسعه‌ی اندروید صرف می‌کند، در اصل یکی از کسب‌وکارهای بزرگ و اصلی این شرکت است. در نهایت باید گفت پروژه‌ی رایگان اندروید برای همه‌ی افرادی که با آن ارتباط دارند و از آن استفاده می‌کنند و نیز برای کمپانی گوگل که توسعه‌دهنده‌ی این پلتفرم به شمار می‌رود، مفید و سودآور است.

نظر شما در این مورد چیست؟

شرکت بوئینگ سامانه جدید خروج اضطراری از راکت فضایی در مرحله پرتاب را معرفی کرد.

محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر نانوکامپوزیت‌هایی با قابلیت ساخت جلیقه‌های ضدگلوله تولید کردند.

محققان در پژوهشی جدید به این نتیجه رسیدند که خاطرات در دو محل در مغز یعنی هیپوکامپ برای کوتاه مدت و کورتکس در دراز مدت ذخیره می‌شود.