به نقل از بی بی سی، کلر گرفیک، مدیر نمایشگاه‌های گالری عکاسان لندن که میزبان نمایشگاهی با موضوع نظریه‌های توطئه و با عنوان "هفته توطئه" بود، می‌گوید: "اخبار جعلی و نظریه‌های توطئه به هیچ وجه چیز جدیدی نیست. ولی امروزه به شکلی بی‌سابقه به جریان‌ها و اندیشه‌های غالب راه یافته‌اند. هر کسی می‌تواند نظریه‌های توطئه را از طریق اینترنت به خوردِ دیگران دهد. امکان نشر و انعکاس آن‌ها به شکلی تصاعدی بالا رفته است".

گرفیک می‌گوید: "ما به این نتیجه رسیدیم که از طریق داستان‌های مربوط به یوفوها بهتر می‌توانیم مشکلات و مسایل روز جهان را درک کنیم. امروزه این تصور وجود دارد که اگر جهان با نگاه شما مطابقت نکند، می‌توانید واقعیت خودتان را از طریق اینترنت خلق کنید. دیگر لازم نیست عقایدتان را با واقعیت‌های جهان تطبیق بدهید".

به اعتقاد گرفیک، همین نکته به تقویت نظریه‌های توطئه دامن زده است. از نظر او، تسلط نظریه‌های توطئه بر فضای حاکم یکی از عوامل تغییر سیاست در جهان است: "حتی می‌شود گفت که دونالد ترامپ هم محصول همین فرهنگ جدید نظریه‌ توطئه است؛ انفجار توطئه در جهان اینترنت باعث شده شخصیتی مثل او تولید شود".

اما چه کسانی به نظریه‌های توطئه متوسل می‌شوند؟ پاسخ گرافیک این است: "آدم‌هایی که فکر می‌کنند دنیا آن واقعیت‌هایی را که آن‌ها می‌خواهند به آن‌ها نمی‌دهد. آن‌ها دوست دارند که در این دنیای عظیم و پیچیده، روایتی را پیدا کنند که همه چیز را بسته‌بندی و محدود کند، حتی اگر این روایت از نظر دیگران واقعاً عجیب و باورنکردنی باشد. آدم‌ها به طور غریزی سعی می‌کنند هر جور که بتوانند به چیزها معنا بدهند".

در این دنیای تیره توطئه‌ها، عکس نقشی حیاتی ایفا می‌کند. بسیاری از نظریه‌های توطئه استدلال‌های خود را بر "شواهدی" مبتنی می‌کنند که عکس در اختیار فضای عمومی گذاشته است.

گوردن مک‌دونالد، برگزارکننده لحظه‌های تفرقه‌انداز، در این باره این طور توضیح می‌هد: "دلیلش این است که عکس رایج‌ترین و پذیرفته شده‌ترین مدرک شاهدان عینی است. دخالت ماشینی [به اسم دوربین] این توهم را ایجاد می‌کند که در عکاسی، مشاهده ما خالی از پیش‌داوری‌ است. به جز این، عکس را خیلی راحت می‌شود توزیع و مصرف کرد، به این معنی که به راحتی می‌توان از کنار اطلاعات مربوط به یک عکس رد شد، ولی خواندن متن زمان و تلاش می‌برد".

این ایده که دوربین هرگز دروغ نمی‌گوید بدون شک نادرست است. در زیر، درباره عکس‌هایی صحبت می‌کنیم که عمدتاً نظریه‌پردازان توطئه و کسانی که به امور فراطبیعی علاقه‌مند اند برای "اثبات" اعتقادات خود از آن ها سود جسته‌اند.

بشقاب‌پرنده‌ها

در سال ۱۹۷۹، استیونس کتابی با عنوان "یوفو: ارتباط از خوشه پروین" منتشر کرد. او در این کتاب به بررسی ادعاهای کشاورزی سوییسی به نام بیلی میر می‌پردازد که می‌گفت با افرادی از مجموعه فلکی خوشه پروین در ارتباط بوده است و برای اثبات حرف‌های خود عکس‌هایی هم در اختیار دارد. عکس‌های میر مجموعه‌ای از مناظر طبیعی بودند که در آن‌ها شکل‌های فلزی مدوری در فضا معلق دیده می‌شدند. استیونس در کتاب خود عکس‌های میر را با آزمایش‌هایی شبه‌علمی مورد ارزیابی قرار می‌دهد. این روش‌ها و آزمایش‌ها که مبتنی بر اولین تکنولوژی‌های دیجیتالی بودند صحت عکس‌ها را تأیید می‌کنند؛ و بنابراین، استیونس نیز به این نتیجه رسید که در عکس‌ها هیچ دستکاری صورت نگرفته است.

استیونس این امکان را در نظر نمی‌گیرد که شاید عکس‌ها به روش‌هایی غیر دیجیتالی جعل شده باشند (مثلاً شاید میر "سفینه‌های" خود را با سیم‌هایی نامرئی از درخت‌هایی آویزان کرده که در عکس دیده نمی‌شوند). آن طور که مک‌دونالد می‌گوید: صِرف این که عکس‌ها واقعی باشند، یعنی تصاویری واقعی باشند که با دوربینی واقعی گرفته شده باشند، به این معنی نیست که از همان چیزهایی هستند که عکاس ادعا می‌کند. مک‌دونالد که درباره یوفوها تحقیق کرده است متوجه نکته‌ای می‌شود و آن اینکه بشقاب‌پرنده‌ها را همیشه مردانی سفیدپوست در مناطقی دور از شهرها مشاهده می‌کردند نه کسانی که در شهر زندگی می‌کردند؛ مثلاً در کوه‌های آلپ در سوییس، بیابان‌های نوادا، و مناطق روستایی آرژانتین و مکزیک. هیچ وقت تا به حال نشنیده‌ایم که مثلاً ۱۰ هزار نفر سفینه‌ای را در خیابان آکسفورد [خیابانی پر رفت‌وآمد در مرکز لندن] مشاهده کنند.

راما، موجودی فضایی

گزارش‌ مشاهده و رصد یوفوها دهه‌ها دست به دست می‌شد. عکس موجودات فضایی و سفینه‌ها و بشقاب‌پرنده‌ها همه جا دیده می شد. اما مک‌دونالد تنها یک عکس در ذهن دارد که ظاهراً آن طور که ادعا شده نه از یک موجود فضایی که توسط آن گرفته شده است: موجود فضایی مهربان و دوست‌داشتنی، که شخصیت ماجرای آدم‌رباییِ نه چندان معروفی بود که ظاهراً در سال‌های دهه ۱۹۸۰ در شهر بوتوکاتوی برزیل می‌گذشت.

مک‌دونالد می‌گوید: داستان از این قرار است که یک آقای برزیلی به نام خوا والریو داسیلوا و پسر بزرگش توسط موجودی فضایی به نام راما به طور مرتب دزدیده می‌شوند. راما آن‌ها را به سیاره خودش می‌برد تا برای افزایش جمعیت‌ سیاره به کار گرفته شوند.

استیونس چند عکس با پرسپکتیو جوی بازتولید کرد (پرسپکتیو هوایی یا جوی به اثری گفته می‌شود که اتمسفر یا جو روی تصویر یک شیء می‌گذارد و باعث می‌شود دورتر به نظر آید) که در آن‌ها موجودی انسان‌نما و سایه‌وار دیده می‌شد که آن طور که مدعیان می‌گفتند راما، رفیق فرازمینی‌شان، است. عکس عجیبی هم از بخش پایینی صورت داسیلویا بود، که سبیل‌های پرپشت او را نشان می‌داد. می‌گفتند این عکس را هم راما گرفته است. مک‌دونالد می‌گوید: چیزی که مردم به آن می‌گویند "اثبات از طریق عکس" واقعاً چیز غریبی است. البته خیلی‌ها ادعا می‌کنند که ربوده شده‌اند، ولی اینکه یکی یک دوربین کامپکت قرض بگیرد و جایی مخفی‌اش کند، و بعد آن را با خودش به یک سیاره دیگر ببرد و عکس بگیرد - من که چنین چیزی تا به حال نشنیده‌ام.

سفر به ماه

یکی از مشهورترین و پرمناقشه‌ترین نظریه‌های توطئه این است که همه آن شش سفری که در بین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲، توسط برنامه فضایی آپولو به ماه صورت گرفته است دروغ و شایعه بوده، و عکس‌هایی هم که سازمان فضایی آمریکا، ناسا، از این سفرها در اختیار عموم گذاشته همه جعلی‌اند. نخستین کسی که از این نظر دفاع کرد بیل کیسینگ، یکی از اعضای سابق نیروی دریایی آمریکا، بود. او در کتاب خود با عنوان "ما هرگز به ماه نرفتیم: کلاه‌برداری سی میلیون دلاری آمریکا" که در سال ۱۹۷۶ منتشر شد، این تئوری را ارائه کرد.

کسانی که فکر می‌کنند مأموریت‌های پروژه آپولو ساختگی بوده معتقداند که انگیزه ناسا برای فریب دنیا این بوده که این تصور را القا کند که آمریکا در نبرد فضایی، روس‌ها را شکست داده است، حال‌ آن که واقعیت چیز دیگری بوده است. مک‌دونالد می‌گوید: "کیسینگ آدم بسیار تحصیل کرده‌ای بود و عمیقاً به نظریه خودش اعتقاد داشت، و به شکلی بسیار تحلیلی روی آن کار کرده بود. وقتی ملاحظات و مشاهداتش را می‌خوانید می‌بینید که کاملاً منسجم‌اند. به همین دلیل هم مردم حرفش را باور کردند". کیسینگ و هواداران او که بسیاری‌شان همچنان سفر به ماه را رد می‌کنند، تمرکز خود را بر نکات مشکوک و غریب عکس‌های ناسا گذاشته‌اند. این عکس‌ها را می‌توانید رایگان از وبسایت ناسا تهیه کنید.

مک‌دونالد در این باره می‌گوید: طرفداران نظریه توطئه استدلال‌های مختلفی می‌آوردند: در عکس‌ها و مکان‌های مختلف، پس‌زمینه‌ها یکی است؛ سایه‌های تخته‌سنگ‌ها و فضانوردان مسیرهای مختلفی را طی می‌کنند؛ با توجه به تجهیزاتی که در اختیار داشته اند، تعداد عکس‌هایی که گرفته‌اند خیلی زیاد است.

 البته مک‌دونالد یادآور می‌شود که ناسا به تمام این استدلال‌ها پاسخ داده است. با این حال، همچنان استدلال‌های کیسینگ طرفداران و خریداران زیادی دارد، چون به طور کلی انگیزه‌ای برای تقویت نظریه‌های توطئه به دست می‌دهد: عدم اعتماد به حکومت‌ها و صاحبان قدرت.

مک‌دونالد چنین ادامه می‌دهد: ماجرا درست مثل همان داستان یوفوها است. اغلب با این ایده مواجه می‌شویم که حکومت‌ها چیزهایی را پنهان می‌کنند. به طور کلی همیشه در نظریه‌های توطئه، با تقابل "ما و آنها" مواجه هستیم (اگر غیر از این باشد، پس واقعاً چه کسانی دارند توطئه می‌کنند؟) و معمولاً هم "آنها" همان حکومت‌ها هستند.

حیات در مریخ

انسان سال‌ها است که درباره امکان حیات در کره مریخ حدس و گمان‌هایی زده است؛ و جای تعجب نیست که وقتی ناسا موفق شد در سال ۲۰۱۲، روبات کاوشگر خود با نام "کنجکاوی" را بر سطح مریخ فرود بیاورد، نظریه‌های توطئه نیز از آن سو سر بر آوردند. مک‌دونالد می‌گوید: مردم همه جور چیزی بر سطح مریخ می‌دیدند؛ صورت‌ها و فرم‌های [انسان]، اهرام، و حشرات. و هر چه هم ناسا تأکید می‌کند که این‌ها چیزی جز سایه و بازی‌های نور نیست، نظریه‌های توطئه نیز بیشتر صدای مخالفت خود را بلند می‌کنند. راستش، ناسا در جنگی مدام با نظریه‌های توطئه به سر می‌برد. بعضی از ادعاهای طرفداران نظریه‌های توطئه در این مورد واقعاً مضحک‌اند - ظاهراً در یکی از عکس‌ها فردی شبیه الویس پریسلی دیده می‌شود. ولی بعضی دیگر موفق شده‌اند برای خود جایگاهی در بین مردم پیدا کنند؛ به نظر بیشتر قانع کننده می‌آیند.

مثلاً، سال گذشته خیلی‌ها می‌گفتند در یکی از عکس‌های Curiosity از زمین بایر مریخ دو هرم دیده می‌شوند، و آن را مدرکی برای تمدنی گمشده در سیاره سرخ می‌دانستند.

مک‌دونالد می‌گوید: نظریه‌های توطئه درباره حیات در مریخ جالب‌اند، چون بر خلاف ماجرای سفر به ماه، حرفی از جعلی بودن نمی‌زنند، بلکه می‌گویند ناسا حیات موجودات فضایی را عملاً ثبت کرده است. و از آن‌جایی که مردم در عکس‌ها اهرام و مجسمه‌هایی به فرم انسان می‌دیدند، نه فقط می‌گفتند که زمانی موجوداتی فضایی در مریخ زندگی می‌کردند بلکه شاید آن شکل زندگی خود ما بودیم.

 به نقل از دیلی‌میل، این داده‌ها از 74 روز مشاهداتی که در نزدیکی این منظومه انجام شده به دست آمده است.

این داده‌ها که نخستین تصویر به دست آمده از این منظومه است نشان دهنده نوسان‌هایی است که در روشنایی وجود داشته و به دلیل عبور سیارات از مقابل ستاره است.

تراپیست-1 (TRAPPIST-1) یک ستاره کوتوله فراسرد است که در فاصله 39 سال نوری از زمین قرار دارد. جرم این ستاره کوچک 8 درصد جرم خورشید بوده و در مقیاس ستاره‌ای اندکی پرجرم تر از مشتری به شمار می‌رود. این ستاره در راستای صورت فلکی دلو قرار دارد و بسیار کم‌سو است.

تیمی از اخترشناسان در انستیتو اخترفیزیک و ژئوفیزیک دانشگاه لی‌یژ بلژیک با استفاده از تلسکوپ تراپیست در رصدخانه لاسیا واقع در بیابان آتاکامای شیلی به رصد این ستاره و سیارات واقع در مدار آن پرداختند. آنها با استفاده از روش‌های یافتن سیاره‌های فراخورشیدی سه سیاره در اندازه زمین را کشف کردند که به دور این ستاره گردش می‌کنند.

در 22 فوریه 2017 اخترشناسان خبر کشف چهار سیاره دیگر در مدار تراپیست-1 را اعلام کردند. بدین ترتیب تعداد سیاره‌ها در مدار این ستاره به هفت سیاره رسید. اکنون وجود 7 سیاره را در اطراف آن ستاره تراپیست-1 تأیید شده که سه سیاره در کمربند حیات آن قرار دارند. البته این احتمال وجود دارد که هر هفت سیاره در کمربند حیات ستاره واقع شده باشند.

 به نقل از ایندین اکسپرس، سازمان فضایی آمریکا ناسا اعلام کرد فضاپیمای چاندرایان 1 که اولین ماموریت هند به ماه بود و مدتها از دست رفته تلقی می‌شد، هنوز هم در مدار ماه در حال فعالیت است.

سازمان تحقیقات فضایی هند (ISRO) ارتباط با چاندرایان-1  را که در 22 اکتبر سال 2008 از ایستگاه فضایی ساتیش داوان به فضا پرتاب شده بود، در 29 اوت سال 2009 از دست داد.

اکنون دانشمندان ناسا موفق به یافتن این فضاپیمای گمشده شدند و تعیین کردند که چاندرایان-1  هنوز در 200 کیلومتری بالای سطح ماه در حال گردش است.

گفتنی است که پیدا کردن این فضاپیمای مفقود شده برای دانشمندان یک چالش تکنولوژیکی محسوب می‌شد زیرا تلسکوپ‌های نوری قادر به جستجوی اشیاء کوچک پنهان شده در تابش خیره کننده ماه نبوده و تشخیص این اشیاء در مدار اطراف قمر زمین کاری بسیار دشوار است.

با این حال، دانشمندان ناسا با بهره گیری از فناوری رادار بین سیاره‌ای، موفقیت به موقعیت یابی این فضاپیما شدند.

محققان بر این باورند که این روش جدید می‌تواند به برنامه ریزان ماموریت‌های آینده ماه کمک کند.

 به نقل از ایندین اکسپرس، تمام چیزی که یک هکر یا سارق برای ربودن رمز گوشی کاربر نیاز دارد، یک دوربین حرارتی تصویربرداری است که نشان می‌دهد چه بخش‌هایی از صفحه نمایش لمس شده حتی پس از آنکه صفحه نمایش به مدت 30 ثانیه دست نخورده باقی بماند.

در یک کنفرانس که در رابطه با تعامل انسان و کامپیوتر در آمریکا و در ماه مه برگزار خواهد شد، محققان از دانشگاه اشتوتگارت و دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ در آلمان در یک مطالعه جدید به بررسی اینکه چگونه پین ​​و یا الگوها را می‌توان از اثر حرارتی باقی مانده بر روی صفحه نمایش گوشی های هوشمند کاربر ربود، خواهند پرداخت.

محققان در این پژوهش جدید اظهار کردند از آنجایی که دوربین‌های حرارتی در همه جا وجود داشته و مقرون به صرفه نیز می‌باشند، یک تهدید جدی برای حریم خصوصی کاربران دستگاه های تلفن همراه محسوب می‌شوند.

دوربین های حرارتی با ردیابی اثر گرمایی باقی مانده از لمس صفحه نمایش توسط کاربر، اجازه انجام بازسازی کلمه عبور را به سارقان می‌دهند.

محققان اظهار کردند که الگوهای دارای تداخل overlapping patterns  به طور قابل توجهی میزان حمله را کاهش خواهند داد.

آنها همچنین اظهار کردند هرچه زمان وارد کردن الگو طولانی‌تر باشد، خطر حملات کاهش بیشتری خواهد یافت.

به نقل از گیزمگ، این دستگاه کوچک که MucoJet نام دارد، در داخل دهان(گونه) قرار گرفته و مواد واکسن را بدون نیاز به سوزن منتشر می‌کند.

MucoJet یک سیلندر 15 میلی‌متری با یک لامپ 7 میلی‌متری در انتهای آن بوده و نحوه استفاده از آن کمی مانند شکاندن یک "نوار شب رنگ" (glowstick) است.

برای استفاده از این دستگاه کوچک کافی است تا بیمار به آرامی یک غشاء نازک که دو محفظه آب و سوخت شیمیایی خشک متشکل از اسید سیتریک و جوش شیرین را از یکدیگر جدا می‌کند فشار داده و سبب ترک خوردن آن شود.

هنگامی که این دو با یکدیگر مخلوط شدند، از ترکیب آنها فشاری ایجاد خواهد شد که به پیستون در سیلندر فشار آورده که این فشار به یک مخزن کوچک از واکسن در انتهای دیگر کپسول منتقل شده و از طریق یک نازل کوچک منتشر می‌شود.

محققان برای اولین بار سیستم جدید خود را با استفاده از بافت گونه خوک‌ها در آزمایشگاه مورد آزمایش قرار دادند.

در این آزمایش پروتئینی به نام اووالبومین برای ارائه تجویز شد و این پژوهش نشان داد که سه ساعت پس از واکسیناسیون، هشت برابر بیشتر از زمانی که محققان از قطره چکان استفاده می‌کردند، اووالبومین جذب شده بود.

مطالعات همچنین نشان داد که افزایش فشار این دستگاه به افزایش بهره وری تحویل دارو کمک خواهد کرد.

محققان این پژوهش همچنین این فناوری را بر روی خرگوش زنده آزمایش کرده و در گام بعدی قصد دارند تا آن را بر روی حیوانات بزرگتر آزمایش کنند.

آنها تخمین زدند که با وجود توسعه این فناوری جدید، 5 تا 10 سال دیگر نیز باید از سوزن برای تزریق واکسن استفاده کرد.

محققان نتایج پژوهش خود را درمجله Science Translational Medicine منتشر کردند.

 به نقل از دیسکاوری، تا قبل از این موفقیت حداقل مقیاس قابل ذخیره اطلاعات محدود به مولکلول بود اما با استفاده از دستاورد جدید محققان IBM مبنی بر قابلیت ذخیره یک بیت اطلاعات بر روی یک اتم، امکان ذخیره کردن تمام 35 میلیون موزیک‌ موجود در سرورهای شرکت اپل بر روی یک تراشه به اندازه یک کارت اعتباری وجود دارد.

برای ذخیره اطلاعات روی یک اتم باید از نوعی حسگر موسوم به رزونانس الکترون-اسپین(ESR) حاوی یک اتم آهن استفاده شود تا فرایند هدایت الکترون‌ها و ترکیب با اتم آهن به منظور شناسایی میدان مغناطیسی به صورت مستقیم و با حساسیت بیشتری صورت پذیرد.

پس از ساخت حسگر اتمی تشخیص میدان مغناطیسی، اطلاعات بر روی اتم‌های عنصر کمیاب اما با خواص ویژه هولمیم ذخیره می‌شود. فلز هولمیم به گروهی از عناصر کمیاب پوسته زمین تعلق دارد که دارای خواص مغناطیسی بسیار بالایی هستند.

پس از محقق شدن فرایند شناسایی میدان مغناطیسی اتم‌های هولمیم(شمال و جنوب) از طریق اتم آهن، در مرحله بعد ذخیره اطلاعات به صورت صفر و یک بر اساس منطق دیجیتال انجام می‌شود.

مهمترین ویژگی اتم‌های هولمیم در فرایند ذخیره اطلاعات، پایداری میدان مغناطیسی در تمام شرایط حتی در مواقع ناپایداری و حذف میدان مغناطسی است. با توجه به ثبات جهت چرخش اتم‌های هولمیم شرایط لازم برای ذخیره پایدار و همیشگی اطلاعات مهیا می‌شود.

 به نقل از گیزمگ، این یافته‌ها نشان می‌دهد که مغز ما هم به صورت آنالوگ و هم دیجیتال بوده که این موضوع می‌تواند به روش‌های بهتری برای درمان اختلالات عصبی منجر شود.

به گفته محققان، هدف از انجام این پژوهش، بررسی دندریت‌ها که به سوما متصل می‌شوند بوده است. دندریتها یا دارینه‌ها زائده‌های رشته مانندی هستند که به جسم سلولی یاخته‌های عصبی (نورون‌ها)، متصل هستند. دندریت‌ها نقش آورنده پیام‌های صادر شده از یاخته حسی مجاور یا یاخته‌های عصبی رده بالاتر به درون یاخته را به عهده دارند.

پریکاریون یا سوما به جسم سلولی نورون‌ها که حاوی هسته است گفته می‌شود.

قبلا اعتقاد بر این بود که دندریت‌ها تنها مسیری هستند که خوشه‌های فعالیت الکتریکی تولید شده در سوما را به نورون‌های دیگر می‌فرستند اما این مطالعه جدید نشان داده است که دندریت‌ها به خودی خود بسیار فعال هستند و خوشه‌ها را با سرعت 10 برابر میزانی که قبلا تصور می‌شد ارسال می‌کنند.

این یافته بر خلاف این باور طولانی است که خوشه‌های سوماتیک راه اصلی یادگیری ما و تشکیل خاطرات و ادراکات هستند.

به گفته محققان این پژوهش، دندریت‌ها بیش از 90 درصد از بافت عصبی را تشکیل می‌دهند و دانستن اینکه آنها بسیار فعال تر از سوما هستند، اساسا ماهیت فهم ما از اینکه مغز چگونه اطلاعات را محاسبه می‌کند تغییر می‌دهد.

این یافته‌ها می‌تواند راه را برای درک و درمان اختلالات عصبی و توسعه رایانه ‌ای مغز مانند هموار کند.

این پژوهشگران همچنین دریافتند که بر خلاف خوشه‌های فعالیت الکتریکی تولید شده توسط سوما، دندریت‌ها می‌توانند ولتاژهای طولانی مدت‌تر و قوی تری نسبت به خوشه های سوماتیک ارسال کنند.

آنها بیان کردند این واقعیت که دندریت‌ها حدود 100 بزرگتر از سوما هستند، این فرضیه را ممکن می‌سازد که مغز 100 برابر ظرفیت بیشتری برای محاسبه اطلاعات نسبت به آنچه قبلا تصور می‌شد را دارد.

آنها برای انجام این پژوهش از موش‌های آزمایشگاهی استفاده کردند.

این پژوهش در مجله Science منتشر شده است.

 نعیمه سیف وند، فارغ التحصیل دکترای شیمی کاربردی دانشگاه صنعتی امیرکبیر در خصوص طرح خود با بیان اینکه وجود آلاینده ها به خصوص مونوکسید کربن در هوا امروزه به یک چالش اساسی تبدیل شده است، اظهارداشت: حذف و کنترل این آلاینده ها برای پیشگیری از بیماریهای تنفسی و سرطان یک امر ضروری است.

وی افزود: فرآیند فتوکاتالیستی یک فرآیند اکسیداسیون پیشرفته است که از انرژی نور برای فعال کردن فتوکاتالیست نیمه هادی استفاده می کند؛ استفاده از فتوکاتالیست های ارزان قیمت بر پایه اکسید تیتانیم که در شرایط فشار و دمای محیط از آن ها استفاده می شود، جاذبه بیشتری دارد.

سیف وند خاطر نشان کرد: یکی از محدودیت های نانو فتوکاتالیست تیتانیوم دی اکسید جذب نور آن فقط در ناحیه ماورابنفش است که روشهای مختلفی برای غلبه بر این محدودیت پیشنهاد شده است.

وی با اشاره به پروژه خود ادامه داد: در این تحقیق از کامپوزیت گرافن اکساید به دلیل داشتن سطح ویژه بالا و خاصیت عامل دارشدن سطح استفاده شده است؛ در مرحله بعدی سطح گرافن اکساید با کروم که خاصیت کمپلکس کنندگی خوبی با گازهای آلاینده هوا مثل مونوکسید کربن دارد، عامل دار شد.

به گفته این محقق، تلفیق دو خاصیت فتوکاتالیستی و تشکیل کمپلکس پایدار با گازهای آلاینده دستاورد مهم این تحقیق است.

وی با اشاره به کاربرد این پروژه افزود: از نتایج این پروژه می توان در دستگاههای تصفیه هوا، کفپوش خیابانها، پوشش سطح ساختمانها، مبدل اگزوز خروجی خودروها استفاده کرد.
سیف وند با بیان اینکه این پروژه مراحل پایانی خود را طی می کند، بیان داشت: قصد داریم طرح را به مرحله نیمه صنعتی و صنعتی برسانیم.

وی تاکید داشت: همچنین قابلیت بازگشت پذیر کردن فتوکاتالیست، افزایش عمر فتوکاتالیست، دائمی شدن آن و بالابردن مقاومت آن در مقابل تابش نور ماورابنفش از طرحهای آتی در قالب این پروژه به شمار می روند.

سیف وند با اشاره به هدف از انجام این پروژه گفت: پیدا کردن راه حل مناسب برای حذف آلاینده مونوکسید کربن به دلیل مشکل بودن روشهای دیگر پیشنهاد شده توسط سایر محققان، حل معضل امروزه انسان ها با وجود آلودگی هوا در شهرهای بزرگ و صنعتی، استفاده از فتوکاتالیست که یک روش سبز برای حل مشکل آلودگی محیط زیست از جمله اهداف این پروژه محسوب می شود.

این فارغ التحصیل دکترای شیمی کاربردی دانشگاه صنعتی امیرکبیر با تاکید بر این که نتیجه این طرح کنترل و حذف آلاینده های مضر هوا است و با اشاره به روند مراحل انجام این طرح گفت: ابتدا لایه نازک دی اکسید تیتانیوم TiO2 به روش لایه نشانی بخار شیمیایی به کمک پلاسما بر روی صفحه کوارتز تهیه می شود.

وی ادامه داد: سپس سطح گرافن اکساید با کمک فلز کروم و مایع یونی برای تشکیل بهتر کمپلکس اصلاح شده و در مرحله بعدی کامپوزیت GO بر روی لایه نازک TiO2 نشانده می شود.

وی افزود: در نتیجه کامپوزیت تهیه شده در دستگاه تست فتوکاتالیست نصب شده و آزمایشات مربوط به حذف مونوکسید کربن از هوا بر روی آن انجام می گیرد.
به گفته این محقق، نتایج به دست آمده میزان بالایی از حذف تقریبا کامل منوکسید کربن به میزان 97 درصد) را نشان می دهد، که در مقایسه با سایر فتوکاتالیست ها بسیار مطلوب است.

فارغ التحصیل دکترای شیمی کاربردی دانشگاه صنعتی امیرکبیر خاطر نشان کرد: با توجه به اینکه استفاده فتوکاتالیست ها برای تصفیه هوا موضوع جدیدی نیست، اما گام بلند ابتکاری این روش در هماهنگی فتوکالیست با ماده ای که همزمان با مونوکسید کربن تشکیل کمپلکس تشکیل دهد و از طرفی خاصیت گزینش پذیری این آلاینده را در مخلوطی از گازها داشته باشد.

سیف وند افزود: کاهش آلودگی هوا، تصفیه فتوکاتالیستی هوا، قابلیت صنعتی شدن طرح و استفاده از فتوکاتالیست صفحه ای به جای پودری از جمله نتایج کاربردی شدن این طرح محسوب خواهد شد.

این فارغ التحصیل دانشگاه صنعتی امیرکبیر تاکید کرد: قابلیت حذف آلاینده ها به میزان بالا (مونوکسید کربن به میزان 97 درصد)، استفاده از فتوکاتالیست به صورت لایه نازک و صفحه ای در مقایسه با فتوکاتالیست های پودری، قابلیت استفاده مجدد از فیلتر و تعویض راحت آن، امکان تولید صنعتی فیلتر در مقیاس بالا، امکان شستشوی فیلتر بدون تخریب آن، فعال شدن فتوکاتالیست در نور مرئی به جای ماورابنفش، تلفیق دو روش فتوکاتالیستی و خاصیت تشکیل کمپلس پایدار فلز کروم با مونوکسید کربن از ویژگی های نوآورانه این طرح به شمار می رود.

به گزارش روابط عمومی دانشگاه امیرکبیر، این پروژه توسط نعیمه سیف وند فارغ التحصیل دکترای شیمی کاربردی دانشگاه صنعتی امیرکبیر و دکتر الهه کوثری دانشیار گروه مستقل شیمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر انجام گرفته است.

 غلامعلی فلاتی مجری طرح در حاشیه  بازدید از یک شرکت دانش‌بنیان در شهرک صنعتی شمس‌آباد در جمع خبرنگاران با اشاره به اجرای طرح ساخت و تولید سانتریفیوژ 20 هزار دور در دقیقه گفت: این دستگاه دارای کاربردهای تحقیقاتی و کلینیکالی است.

وی اضافه کرد: این دستگاه که قادر است با سرعت بالا سرم را از پلاسمای خون جداسازی کند، برای آنالیز خون در آزمایشگاه‌های تشخیص طبی کاربرد دارد ضمن آنکه برای تشخیص سرطان‌های زنان نیز به کار برده می‌شود.

مجری طرح با اشاره به شیوع سرطان رحم در کشور یادآور شد: تاکنون برای تشخیص این بیماری از لام استفاده می‌شد که این روش دقیقی برای تشخیص سلول‌های سرطانی نبوده است از این رو ما اقدام به طراحی و ساخت این سانتریفیوژ کردیم.

وی دقت این دستگاه را دوآرپی‌آم ذکر کرد و گفت: دستگاه با دقت بالا و خطای کم آزمایش‌های مورد نیاز را انجام خواهد داد.

به گفته وی، تنها رقیب این دستگاه یک شرکت آلمانی است که توان سانتریفیوژهای تولیدشده در این شرکت 18 هزار دور گزارش شده است.

این محقق با تاکید بر اینکه این سانتریفیوژ دارای 150 قطعه است و اظهار کرد: همه قطعات و اجزای این دستگاه بومی‌سازی شده است و تنها بخش موتور آن از سوی یک شرکت اروپایی تولید شد که دلیل آن نبودن شرکتی در داخل کشور است که بتواند یک موتور با حجم کم و توان بالا تولید کند.