گوگل رایانش کوانتومی را به‌عنوان حوزه‌ی بعدی فعالیت و تسلط در نظر دارد. آن‌ها احتمالا تا چند ماه آینده کامپیوتری کوانتومی به نمایش خواهند گذاشت که قابلیت‌های خارق‌العاده و فراتر از کامپیوترهای مرسوم کنونی دارد. چنین رویکردی با عبارت برتری کوانتومی شناخته می‌شود و کارشناسان اعتقاد دارند اهالی مانتین ویو تا چند ماه آینده به آن دست خواهند یافت.

برخی کارشناسان برتری کوانتومی را بزرگ‌ترین دستاورد علمیبشر از زمان کشف قدرت آتش می‌دانند. شاید چنین تعریفی اغراق‌آمیز به‌نظر برسد، اما به‌هرحال با توجه به اخبار پیرامون کامپیوترهای کوانتومی، تأثیرگذاری عمیق آن دور از انتظار نیست. به‌هرحال گوگل در صورت دستیابی به چنین برتری، باز هم جایگاه خود را به‌عنوان یکی از غول‌های صنعت فناوری تثبیت می‌کند و فرمانروایی قدرتمندتری در بازار خواهد داشت.

درحال حاضر کامپیوترهای کوانتومی متعددی در جهان وجود دارند، اما هیچ‌یک از آن‌ها قابلیت انجام فرایندی بیشتر از کامپیوترهای سنتی ندارند. درواقع هر فعالیتی که کامپیوترهای کوانتومی کنونی انجام می‌دهند، با کامپیوترهای سنتی هم قابل انجام خواهد بود و برتری، تنها در سرعت انجام دیده می‌شود. به‌علاوه شرکت‌های متعددی همچون IBM، D-Wave، گوگل، مایکروسافت، Rigetti و بسیاری دیگر هم به توسعه‌ی کامپیوترهای کوانتومی مشغول هستند.

اخباری که اکنون پیرامون برتری کامپیوتری شنیده می‌شود، مفهوم جدیدی به‌نام قانون Neven را مطرح می‌کنند. این اسم از نام یکی از پیش‌گامان گوگل در بحث کوانتومی انتخاب شد. هارتموت نِوِن، از متخصصان تأثیرگذار گوگل در حوزه‌ی کوانتوم است که روند کنونی را شبیه به گلوله‌ی برفی در حال رشد با سرعت نمایی تشبیه می‌کند. در بخش‌های بعدی به جزئیات نظریه‌ی نون می‌پردازیم، اما ابتدا تعریفی از تأثیر برتری کوانتومی در دنیای حاضر ارائه می‌کنیم.

اهمیت برتری کوانتومی برای کاربران عادی

متخصصان دنیای فناوری، تولد مفهومی به‌نام برتری کوانتومی را نزدیک می‌دانند. مفهومی که به‌معنای کامپیوترهای کوانتومی کاربردی برای همه‌ی افراد خواهد بود. آن‌ها چنین رخدادی را در همه‌ی حوزه‌های علمی و کاربردی جهان تأثیرگذار می‌دانند. منظور از حوزه‌های متنوع می‌تواند علومی همچون شیمی، فیزیک فضایی، پزشکی، امنیت، ارتباطات و بسیاری موارد دیگر باشد.

شاید تصورات بالا، مفاهیمی غیرواقعی با هدف افزایش خبر و گمانه‌زنی در دنیای رسانه باشند، اما به‌هرحال چنین پیش‌بینی‌هایی امروز متعادل‌تر و واقعی‌تر از سایر به‌نظر می‌رسند. تصورات بلندپروازانه‌تر، رایانش کوانتومی را پایه‌ای بر کشفیات بسیار بزرگ در رمز و رازهای جهان هستی می‌دانند. از نظر آن‌ها مفاهیمی همچون پیدایش هستی و بررسی زندگی در خارج از سیاره‌ی زمین هم با رایانش کوانتومی ممکن می‌شود.

رایانش کوانتومی امروز فناوری مرزی محسوب می‌شود. به‌ بیان‌ دیگر هنوز دستور کاری برای استفاده از ذرات زیراتمی برای انجام فرایندهای رایانش وجود ندارد. به‌هرحال با توجه به همین مفاهیم محدود کنونی، می‌توان نتیجه‌گیری کلی از آینده‌ی این نوع از رایانش داشت. امروز می‌دانیم که کامپیوترهای کوانتومی (به‌خاطر تفاوت‌های ساختاری) هیچ‌گاه جایگزین کامپیوترهای سنتی نمی‌شوند. درواقع توسعه‌ی آن‌ها هم با چنین هدفی انجام نمی‌شود.

کاربران هیچ‌گاه نمی‌توانند گوشی‌های هوشمند کنونی یا کامپیوترهای شخصی را با یک کامپیوتر کوانتومی جایگزین کنند. همان‌طور که تعویض کردن کفش‌های ورزشی با یک موشک هسته‌ای ممکن نیست، استفاده از کامپیوتر کوانتومی به‌جای کامپیوترهای سنتی نیز غیرمنطقی به‌نظر می‌رسد. درواقع آن‌ها دستاوردهایی با اهداف متفاوت هستند. به‌بیان‌ ساده‌تر اگرچه کفش و موشک هردو برای جابه‌جایی استفاده می‌شوند، اما قطعا کاربرد متفاوت دارند.

کامپیوترهای کلاسیک به کاربر امکان می‌دهد تا فعالیت‌هایی همچون بازی کردن، بررسی ایمیل، وب‌گردی و اجرای اپلیکیشن‌ها را انجام دهد. درمقابل کامپیوترهای کوانتومی اکثرا برای انجام شبیه‌‌سازی‌های بسیار پیچیده استفاده می‌شوند که سیستم‌های باینری (سیستم‌هایی که در ساختار بیتی کامپیوترهای کنونی اجرا می‌شوند) امکان پیاده‌سازی آن‌ها را ندارند. درنهایت می‌توان ادعا کرد که کامپیوترهای کوانتومی کاربردی برای مصرف‌کننده‌های عادی ندارند، اما قطعا سازمان‌هایی علمی همچون ناسا یا MIT از آن‌ها استفاده خواهند کرد.

گوگل و رایانش کوانتومی

قطعا برتری کوانتومی یک دستاورد بزرگ علمی محسوب می‌شود. ازطرفی نمی‌توان درباره‌ی آینده‌ای با حضور کامپیوترهای آن‌چنانی، تصورات بسیار بلندپروازانه داشت. به‌بیان دیگر با ظهور آن نوع از کامپیوترها، به آرمان‌شهری علمی و فناورانه دست پیدا نخواهیم کرد.

گوگل ادعا می‌کند کامپیوتری کوانتومی در دست توسعه دارد که توانایی انجام کارهای غیرممکن برای کامپیوترهای سنتی را خواهد داشت. نمی‌توان با این ادعا، تصوری عالی از آینده‌ای با حضور کامپیوتر گوگل داشت. درواقع متخصصان هم تنها به‌خاطر ادعای گوگل، به‌ آینده‌ی برتری کوانتومی امیدوار نشده‌اند. آنچه آن‌ها را امیدوار و هیجان‌زده می‌کند، مفهوم قانون Neven است. البته این قانون، شباهتی به قانون ندارد.

قانون نِوِن را می‌توان عبارتی قابل‌فهم برای مفهومی بیان کرد که هارتموت نِوِن ابداع کرده است. سمپوزیوم بهاره‌ی کوانتومی گوگل در ماه مه سال جاری برگزار شد و نِوِن سخنرانی قابل توجهی در آن داشت. او ادعا کرد که کارایی کامپیوترهای کوانتومی و قابلیت‌های آن‌ها با سرعتی بسیار بالا پیشرفت می‌کند. همه می‌دانیم که پیشرفت کامپیوترهای معمولی از سیستم کارت پانچی تا رسیدن به گوشی‌های هوشمند قدرتمند امروزی حدود ۵۰ سال طول کشید. اگر ادعای نِوِن صحیح باشد، پیشرفت به کامپیوترهای کوانتومی در کسری از آن زمان محقق خواهد شد.

یکی از حوزه‌های پیشرفت رایانش کوانتومی در مفهومی به‌نام اصلاح خطا تصور می‌شود. سیستم‌های کوانتومی نیاز به فیلتر نویز و عوامل مزاحم دارند که یکی از مهم‌ترین چالش‌‌های فیزیک‌دانان محسوب می‌شود. به‌هرحال پیشرفت‌های کوانتومی بر کل دنیای فناوری تأثیر می‌گذارند. گوگل هم به اندازه‌ی بازیگران دیگر بازار، در رایانش کوانتومی سرمایه‌گذاری‌های پولی، زمانی و انسانی انجام داده است. اگر برتری کوانتومی درنهایت به نتیجه برسد، قطعا آن‌ها هم از دستاوردهایش سود خواهند برد.

در میان بازیگران کنونی دنیای کوانتوم، IBM دیدگاهی متفاوت به موضوع دارد. آن‌ها اکنون در خط مقدم فناوری کوانتوم قرار دارند. دستیابی آن‌ها به مفاهیم برتری کوانتومی گوگل دور از انتظار نیست، اما در اینجا با تفاوت تعاریف روبه‌رو هستیم. رسانه‌ی The Next Web مصاحبه‌ای با IBM داشت و نظر آن‌ها را پیرامون اخبار جدید درباره‌ی برتری کوانتومی گوگل جویا شد. دکتر جی گامبتا، مدیر ارشد رایانش کوانتومی IBM Q در پاسخ گفت:

برتری کوانتومی مفهومی نیست که به‌عنوان هدف قرار داده شود، همان‌طور که قبلا هم روند موفقی در این جهت رخ نداد. می‌توان آن را هدفی متحرک تصور کرد. برتری تنها زمانی درک می‌شود که به سمت مفاهیم بزرگ‌تر حرکت کنیم. به‌عنوان مثال حداقل باید برتری‌های قابل‌توجه را نسبت به کامپیوترهای کلاسیک نشان دهیم. درواقع باید رایانشی کوانتومی توسعه دهیم که صدها یا هزاران برابر سریع‌تر از رایانش کلاسیک بوده یا حافظه‌ی بسیار کمتری نسبت به آن‌ها نیاز داشته باشد. باید عملکردی توسط رایانش کوانتومی ممکن شود که با استفاده از کامپیوترهای کلاسیک ممکن نیست.

محاسبه‌ی برتری کوانتومی نیز باید فراتر از محاسباتی همچون تعداد کیوبیت‌ها یا زمان ارتباط انجام شود. به‌همین دلیل ما مفهومی به‌نام حجم کوانتوم را مطرح کردیم؛ مفهومی که کاربرد کل سیستم را با ترکیب مواردی همچون خطاهای سیستمی، ارتباط داخلی سیستم، بازدهی کامپایلر نرم‌افزاری و بسیاری فاکتورهای دیگر محاسبه می‌کند. حجم کوانتومی فاکتوری قابل‌اعتماد محسوب می‌شود که دیگر بازیگران همچون Rigetti هم برای بنچمارک سیستم‌‌های خود از آن استفاده کرده‌اند.

آینده‌ی رایانش کوانتومی

با گذشت زمان، نتیجه‌دهی مفاهیم و تعاریف گوگل یا IBM مشخص می‌شود. ازطرفی تعریف نِون ادعا می‌کند که در ماه‌های پیش رو بالاخره نمایشی کامل از برتری کوانتومی را توسط یکی از گروه‌های فعال در این حوزه شاهد خواهیم بود. به‌علاوه برخی منابع خبری همچون Quanta Magazine می‌گویند که گوگل در ماه‌های گذشته برای پیشرفت در آزمایش‌ها به منابع پردازشی بیشتر حتی از مراکز خارجی متوسل شد. نِوِن در مصاحبه‌ای گفته بود که نیاز به منابع پردازشی بیشتر در ماه فوریه‌ی سال جاری میلادی مطرح و برطرف شد. او درباره‌ی روند توسعه‌ی کنونی در تیمش گفت:

ابتدا تصور می‌کنیم که در ظاهر هیچ پیشرفتی رخ نمی‌دهد. چنین تصوری ادامه دارد و ناگهان پیشرفت عظیمی را شاهد خواهیم بود. به‌ بیان‌ دیگر خود را در دنیایی دیگر می‌بینیم. ما اکنون در چنین وضعیتی قرار داریم.

در سال‌های اخیر اخبار فراوانی پیرامون رایانش کوانتومی خوانده‌ایم. اکنون برای اولین‌بار دستاوردی همچون برتری کوانتومی بیش از همیشه نزدیک تصور می‌شود. با‌ وجود این هنوز نمی‌توان با قطعیت درباره‌ی دستاوردهای آتی صحبت کرد و باید کمی احتیاط در نتیجه‌گیری‌ها اعمال کنیم. در این‌ میان قانون نِوِن ادعا می‌کند که تا پایان سال جاری میلادی به چنین دستاورد مهمی دست خواهیم یافت. شاید در ماه‌های آتی شاهد قدرت رایانشی باشیم که کامپیوترهای سنتی را به دستگاه‌های پانچ‌ کارت در ذهن ما شبیه کند.

در چند سال اخیر، هواوی تکنولوژی‌های جدید دوربین و پیشرفت‌های سخت‌افزاری را چه ازلحاظ عملکرد و چه ازلحاظ زیبایی به دنیای گوشی‌های هوشمند آورده است. این روزها تمامی جهان چشم‌انتظار معرفی پرچم‌دار بعدی این غول چینی، میت ۳۰ پرو است.

طبق آخرین اخبار، میت ۳۰ پرو قرار است استانداردهای جدیدی برای ویژگی‌های دوربین تعریف کند. شایان ذکر است هواوی نشان تجاری Cine-Lens و Camera Matrix را ثبت کرده است. اطلاعات کافی از معنی این نشان‌ها در دست نیست؛ اما حدس‌هایی درباره‌ی آن‌ها می‌توان زد. این نشان‌ها در ۱۷ ژوئیه ازطریق اداره‌ی مالکیت معنوی اتحادیه‌ی اروپا (EUIPO) در مونیخ ثبت شده است. در سال‌های اخیر، هواوی پیشرفت‌های چشمگیری درزمینه‌ی عکاسی کرده و به‌نظر می‌رسد میت ۳۰ پرو درزمینه‌ی فیلم‌برداری عملکرد خیره‌کننده‌ای خواهد داشت. این احتمال وجود دارد که یکی از لنزهای میت ۳۰ پرو فقط به فیلم‌برداری اختصاص داده شود.

در توصیف علامت Cinema photography می‌توان گفت دوربین سینمایی واقعی برای فیلم‌برداری که از لنزهای اپتیکال برای ضبط و بازتولید و پردازش صدا و تصویر و داده استفاده می‌کند. ازآنجاکه لایکا با هواوی درزمینه‌ی عکاسی همکاری کرده، ممکن است طراحی و چینش لنزهای بهینه‌شده‌ی لایکا برای فیلم‌برداری را شاهد باشیم. ناگفته نماند انتظار رونمایی گوشی با قابلیت فیلم‌برداری بهتر و وجود تنظیمات دستی دقیق برای فیلم‌برداری نیز وجود دارد.

علامت تجاری بعدی می‌تواند اشاره‌ای به چینش دوربین میت ۳۰ پرو باشد. Camera Matrix بهترین راه برای توضیح چینش لنزها و طرح مستطیلی دوربین است. در ریاضیات، ماتریس به واحدی مستطیلی از اعداد گفته می‌شود که به‌صورت سطر و ستون قرار گرفته‌اند.

دقیقا مشخص نیست میت ۳۰ پرو چند دوربین خواهد داشت؛ اما اگر عکس‌های فاش‌شده از این گوشی درست باشد، دوربین چهار یا پنج‌گانه را در آن شاهد خواهیم بود. احتمال عرضه‌ی میت ۳۰ پرو با همان دوربین پریسکوپیپی 30 پرو بسیار کم است؛ در غیر این‌صورت تمایز زیادی بین دو پرچم‌دار هواوی وجود نخواهد داشت. به‌هرحال، تا زمان معرفی میت ۳۰ پرو که احتمال می‌رود در اکتبر باشد، گوشی‌های زیادی معرفی خواهند شد. اخیرا نیز میت ۳۰ لایت در وب‌سایت TENNA دیده شده است که البته اطلاعات چندانی از برادر بزرگ‌ترش نمی‌دهد.

شایعات منتشرشده از این گوشی از صفحه‌نمایش دارای انحنای آن حکایت می‌کند. همچنین، عکس‌های منتشرشده از وجود ناچی همانند پی ۳۰ پرو با سیستم تشخیص چهره سه‌بعدی خبر می‌دهد. وجود اسکنر اثرانگشت زیر صفحه‌نمایش و باتری ۴,۲۰۰ میلی‌آمپرساعتی و شارژ سریع ۵۵ واتی نیز از دیگر شایعات منتسب به این گوشی هستند. 

در رویداد سیمکون‌وست (Semicon West) در سال ۲۰۱۹، گروهی از کارشناسان حوزه‌ی صنعت بحثی درباره‌یقانون مور به‌راه انداختند. منظور از قانون مور، پیش‌گویی معروف گوردون مور است. وی اعلام کرده بود تعداد اجزای هر مدار مجتمع در یک دوره‌ی زمانی پیش‌بینی‌شدنی به‌طور مرتب دوبرابر خواهد شد. این بازه‌ی زمانی در ابتدا ۱۲ ماه در نظر گرفته شده بود؛ اما بعدها گسترش یافت و به ۲۴ ماه رسید. کارشناسان می‌خواستند ببینند آیا این قانون هنوز هم صدق می‌کند یا عمر آن به‌پایان رسیده است. در یک دهه‌ی گذشته، بحث بر سر اینکه آیا قانون مور در بلندمدت به همان قوت پیشین باقی مانده یا دچار زوال شده و جای خود را به روش‌های دیگری برای مقیاس‌بندی داده، بیش‌ازپیش شایع شده است.

بدیهی است که دیدگاه‌های زیادی در این زمینه وجود دارد. در گذشته هم گفته شد با اینکه متن پیش‌بینی سال ۱۹۶۵ گوردون مور تغییر نکرده است، نحوه‌ی درک مردم از آن دستخوش تحولات زیادی شده است. تقریبا از ابتدا تا‌به‌حال، قانون مور که با پیش‌بینی تراکم ترانزیستور آغاز شد، به‌قدری گسترش یافته است که در‌حال‌حاضر، پیش‌بینی‌هایی درباره‌ی عملکرد آن‌ها را هم شامل می‌شود. مفهوم مقیاس‌بندی گره نیز در این دهه‌ها تغییر کرده است. بیست سال از زمانی‌ می‌گذرد که از نام «گره» فقط برای اشاره به اندازه‌ی ویژگی‌های خاص استفاده می‌شد. اکنون، وقتی TSMC یا سامسونگ یااینتل درباره‌ی گره‌ی جدید صحبت می‌کنند، منظورشان مجموعه‌ای از روش‌های فنی جدید، ویژگی‌هایی (در برخی از موارد) با اندازه‌های کوچک‌تر، تغییرات در مواد استفاده‌شده و پیشرفت‌های تولیدی است که همگی باهم ترکیب می‌شوند. همه‌ی این‌ها روی‌هم‌رفته این گفته را توجیه می‌کند که کارشناسان راه جدیدی برای تولید ترانزیستورها یافته‌اند.

تعداد ترانزیستورهای روی مدارهای مجتمع

این نوع تعریف، جای زیادی برای حرف‌زدن باقی می‌گذارد. آرت دی‌گوئس، یکی از مدیران عامل Synopsys، درباره‌ی این موضوع می‌گوید:

فکری که می‌توان درباره‌ی آن کرد، این است که قانون مور رفتار تابع نمایی است که بازخوردی فنی‌اقتصادی به روند نمایی دارد که موجب شکل‌گیری انقلابی در توانمندی‌های بشر شد. بدین‌دلیل می‌گویم قانون مور هنوز کاملا زنده است که همین حالا با دو دهه مملو از فرصت‌های شگفت‌انگیزی روبه‌رو هستیم که ازلحاظ اقتصادی، فناوری را روان و بی‌وقفه به جلو رانده‌اند. شاید این حرکت شباهت کاملی با منحنی رسم‌شده‌ی مور نداشته باشد؛ ولی اهمیتی ندارد.

ویکتور پنگ، مدیرعامل شرکت Xilinx، بین مزیت‌های ارائه‌شده‌ی مقیاس‌بندی قانون سنتی مور درباره‌ی عملکرد، توان و مساحت پردازنده‌ها تمایز قائل است که به‌معنی ترکیب قانون مور با مقیاس‌بندی دنارد است. این حقیقت که ویکتور پنگ با مفاهیم مقیاس‌بندی قانون سنتی مور بدین‌صورت برخورد کرده است، از آمیختگی عمیق این مفاهیم با یکدیگر حکایت می‌کند که در دهه‌ها اتفاق افتاده است. به‌گفته‌ی پنگ، درحالی‌که زمانی دیدن پیشرفت‌های هرکدام از این سه حوزه کاری ممکن بود، اکنون شرکت‌ها باید توجه خود را معطوف یک یا دو مورد از آن‌ها کنند و در‌این‌صورت، قانون مور دیگر کارایی نخواهد داشت.

لیزا سو، مدیرعامل AMD که به‌تازگی متحول‌سازترین پردازنده‌های شرکتش در ۱۵ سال اخیر را معرفی کرده است، قانون مور را منسوخ‌شده نمی‌داند؛ بلکه بر این باور است که تنها از سرعت آن کاسته شده است و شرکت‌ها برای موفقیت باید بیش‌ازپیش به فناوری‌هایی خارج از عرصه‌ی مقیاس‌بندی‌ سنتی گره‌ها روی بیاورند.

صاحب‌نظران دیگری هم دیدگاه‌های خود را در این زمینه به‌اشتراک گذاشته‌اند. نکته‌ای که در این باره مطرح می‌شود، آن است که نحوه‌ی تکامل قانون مور از دیدگاه سایرین تا حد زیادی وابسته به فناوری‌هایی دیگری است که صنایع مختلف برای استمرار موفقیت‌های پردازنده‌های سیلیکونی استفاده می‌کنند، خواه روش‌های بسته‌بندی پیشرفته و خواه انباشته‌سازی سه‌بعدی NAND و خواه فناوری‌های جدید در علم مواد که به کارایی بیشتر منجر می‌شود.

بااین‌حال، با وجود بحث‌های گسترده‌ای که درباره‌ی درستی این موضوع وجود دارد که می‌توان قانون مور را «مُرده» و «منسوخ‌شده» نامید یا خیر. با تمام این‌ها، به‌نظر می‌رسد صرف بحث بر سر آن، خود موضوع جالب و آموزنده‌ای است. اگر زمان زیادی است که به خیل علاقه‌مندان به کامپیوتر پیوسته‌اید، حتما زمانی را به‌خاطر می‌آورید که حتی مطرح‌کردن این سؤال که «آیا قانون مور مرده است؟»، باعث می‌شد با تمسخر اطرافیان مواجه شوید.

ده‌ها سال است که کارشناسان درباره‌ی دو موضوع باهم مشاجره می‌کنند و هنوز به‌توافق نرسیده‌اند: آیا قانون مور تنها به تراکم ترانزیستورها اشاره می‌کند یا اینکه کارایی و مصرف انرژی را هم دربر می‌گیرد؟ باوجوداین، هنوز هیچ خدشه‌ای به این واقعیت وارد نشده است که چنین قانونی زمانی وجود داشت و به آن عمل می‌شد. امروزه، افرادی وجود دارند که آشکارا به‌دنبال یافتن تعاریف جایگزینی هستند تا ثابت کنند قانون مور همچنان سرپا و صادق است. این امر تا حد زیادی بدین‌دلیل است که تعریف کلاسیک این قانون دیگر کارایی ندارد.

وقتی این موضوع مطرح می‌شود که تعریف قدیمی دیگر کارایی ندارد، به این معنی است که دیگر زمان گذر فرارسیده است. شاید بهتر باشد مفهوم قانون مور را به‌عنوان راهی برای توصیف پیشرفت‌های معادل همچنان حفظ کرد؛ اما با این کار، ماهیت بنیادین آنچه قانون مور باید باشد، تغییر می‌کند. مقاله‌ی‌ جریان‌ساز و اندیشه‌آفرین گوردون مور درنهایت به نوعی کشتی تیسیوس تبدیل شده است (تیسیوس یکی از قهرمانان یونان قدیم است و افسانه‌ی کهن کشتی تیسیوس یکی از قدیمی‌ترین مفاهیم مطرح‌شده در فلسفه‌ی غرب و کنایه از هرچیزی است که بارها‌وبارها بازسازی شده؛ به‌طوری‌که از اصل آن چیزی باقی نمانده؛ اما همچنان هویت خود را حفظ کرده است). این مرز از چه زمانی بین واقعیت فنی آنچه از ابتدا به‌صورت کامل تعریف شده بود و آنچه این قانون ظاهرا به آن اشاره می‌کند، ترسیم شد؟ این مرز به‌قدری پررنگ است که آن‌ها دیگر هیچ ارتباطی باهم ندارند.

جالب خواهد بود اگر کارشناسان پنج قرن پس از این، شاهد باشند مصنوعات کوچک‌و‌بزرگ مبتنی‌بر هوش مصنوعی که به‌عنوان بازوهای اجرایی در شرکت‌ها و اجتماع‌های انسانی فعالیت می‌کنند، همچنان مشغول جدال بیهوده بر سر پیشرفت‌های انجام‌گرفته در قانون مور هستند؛ به‌گونه‌ای که گویی در حال شرح پیشرفت‌های جدیدترین تکینگی محاسباتی در کره‌ی بادام‌زمینی کوانتومی هستند. جالب‌تر اینکه همه‌ی این‌ها با تکیه بر فناوری‌ها و مدارهای طراحی‌شده‌ای انجام خواهد شد که وجود آن‌ها حتی در مخیله‌ی گوردون مور هم نمی‌گنجید. با توجه به روش‌های بازاریابی امروز، تجسم چنین آینده‌ای محال نیست.

DxOMark بعد از بررسی کامل دوربین گوشی پیکسل 3a گوگل، امتیاز ۱۰۰ را به آن داد که با اختلافی بسیار کم و فقط یک امتیاز پشت‌سر گوشی‌های آیفون XR و پیکسل 3 قرار گرفت. گفتنی است هر سه گوشی مذکور امتیاز ۱۰۳ را از بخش عکاسی دریافت کرده بودند. باید یادآوری کنیم که عملکرد دوربین هر سه دستگاه عالی است و درواقع، به‌سختی می‌توان عملکرد دوربین را با یک نمره نشان داد. بگذارید نگاهی دقیق‌تر به نتایج DxOMark درباره‌ی دوربین پیکسل 3a بیندازیم.

درابتدا باید گفت پیکسل ۳a در بیشتر اوقات به‌جز صحنه‌های دارای کنتراست بالا، عملکرد خوبی از خود نشان می‌دهد. تلفن‌های پیکسل معمولا کمتر از نیازشان نور دریافت می‌کنند تا کنتراست بالایی بسازند و درمقابل، آیفون XR در سایه عملکرد بهتری دارد.

پیکسل 3a نیز مانند نسل قبلی خود در بازتولید رنگ‌ها گرایش به سردی دارد. این ویژگی در محیط‌های داخلی و کم‌نور به‌وجود‌آمدن هاله‌ی صورتی‌نارنجی در عکس‌ها را باعث می‌شود که البته، این موضوع اهمیت چندانی برای DxOMark نداشت. در آزمایش‌های DxOMark، پیکسل ۳a در مقایسه با پیکسل ۳ نمره بهتری در بازتولید رنگ‌های طبیعی دریافت می‌کند. درحقیقت، «جزئیات» قوت اصلی پیکسل ۳a هستند. در آزمایش‌های میدانی، پیکسل 3a درزمینه‌ی کاهش نویز نه‌تنها عملکرد بهتری از پیکسل ۳ دارد؛ بلکه در ثبت جزئیات صفحه نیز عالی عمل می‌کند.

وقتی نوبت به حالت پرتره می‌رسد، عملکرد این گوشی به خوبیِ پیکسل ۳ نیست. طبق گفته‌های DxOMark، پیکسل 3a در اختصاص جلوه‌ی بوکه روی تصویر به‌درستی عمل نمی‌کند. هرچند جزئیات در مرکز تصویر راضی‌کننده است، هرچه به‌سمت گوشه‌ها حرکت می‌کنیم، شارپنس تصاویر کاهش پیدا می‌کند. معمولا در کناره‌های تصویر مشکلاتی از قبیل محوشدگی و بیرون‌زدگی و اعوجاج رنگ‌ها را شاهد هستیم. عناصر مصنوعی ایجادشده دراثر پردازش تصویر، یکی از عواملی است که DxOMark نمره را کاهش داده است.

DxOMark، پیکسل 3a را در بخش سرعت و دقت فوکوس در تمام شرایط نوری تحسین می‌کند و می‌گوید در زمان آزمایش عکاسی در نور طبیعی، به هیچ مشکلی برنخورده است و می‌توان از عملکرد فوکوس خودکار  پیکسل 3a مطمئن بود.

بررسی‌ها در بخش فیلم‌برداری نشان می‌دهد پیکسل 3a نور کافی دریافت نمی‌کند که همین مسئله باعث کاهش نمره در بخش فیلم‌برداری می‌شود. +HDR در بخش عکاسی عملکرد رضایت‌بخشی دارد؛ اما در فیلم‌برداری به همان اندازه خوب عمل نمی‌کند. به همین دلیل، نویز، ثبات تصویر، بافت و عناصر مصنوعی ایجادشده دراثر پردازش تصویر هنگام فیلم‌برداری به‌اندازه‌ی عکاسی رضایت بخش نیست.

DxOMark می‌گوید پیکسل 3a در فیلم‌برداری با نوردهی دقیق برای سوژه دستگاهی کارآمد است و در محیط‌های پرنور جزئیات بیشتری از پیکسل 3 ثبت می‌کند. درنهایت، این وب‌سایت اضافه می‌کند که گوشی‌های تک‌دوربینه با گوشی‌های دو یا سه‌دوربینه مقایسه‌شدنی نیست. با اینکه دو محصول پیکسل‌ گوگل سخت‌افزار یکسانی دارند، در بررسی‌ دقیق‌تر عملکرد متفاوتی از خود نشان دادند. تراشه ضعیف‌تر پیکسل 3a درنهایت به کاهش نمره در بخش فیلم‌برداری منجر می‌شود؛ اما عملکرد دوربین فیلم‌برداری پیکسل گوگل هنوزهم یکی از بهترین‌ها است.

رقابت در بخش دوربین میان‌رده ها رو به افزایش است و هر روز تکنولوژی پردازشی قوی‌تری را در این گوشی‌ها مشاهده می‌کنیم و با عرضه‌ی Honor 9X Pro منتظر دیدن عملکرد این گوشی در این بخش از بازار هستیم.

اوایل آبان سال گذشته، گفته شد اینتل همچنان درصدد تولید تراشه ۱۰ نانومتری است. پیش‌تر، اینتل توضیحاتی درباره‌ی تلاش‌های بی‌سابقه‌اش برای عرضه‌ی تراشه‌ی ۱۰ نانومتری به بازار داده است؛ اما در‌عین‌حال، مدیران این شرکت تأیید کرده‌اند تا سال ۲۰۲۱ قرار نیست تراشه‌ی ۷ نانومتری به بازار عرضه کنند.  

باب سوان، مدیرعامل اینتل، در جریان کنفرانس Fortun Brainstorm Tech آسپن کلرادو اعلام کرد این شرکت برنامه‌هایی برای تولید تراشه‌هایی با تراکم ۲.۷ برابری ترانزیستورها دارد. پیش‌تر، گفته شده بود لیتوگرافی ۱۰ نانومتری اینتل افزایش تراکم ۲.۷ برابری ترانزیستورها را در مقایسه با ۱۴ نانومتری فراهم می‌کند.

باب سوان اعلام کرد: 

در برهه‌ای که توسعه‌ی تراشه‌های جدید سخت‌و‌سخت‌تر می‌شود، اینتل اهدافی را دنبال می‌کند که به‌نظر می‌رسد دستیابی به آن‌ها زمان‌بر خواهد بود. ازاین‌رو، اینتل به‌کندی از توسعه‌ی تراشه‌های ۱۴ نانومتری فاصله می‌گیرد.

اواخر سال ۱۳۹۵، اینتل اعلام کرد قانون مور هنوز نمرده است؛ در‌حالی‌که بسیاری بر این باورند که حداقل برای شرکت اینتل قانون مور مرده است. قانون مور می‌گوید هر دو سال تعداد ترانزیستورها در مدارهای مجتمع دوبرابر می‌شود. گوردون مور بنیان‌گذار اینتل و خالق قانون مور است که قانون مور به‌نام وی نام‌گذاری شده است. اینتل از سال ۲۰۱۲ و زمانی‌که تراشه‌‌های ۲۲ نانومتری به بازار عرضه می‌کرد، قانون مور را دنبال کرده و با توجه به رشد سریع فناوری توانسته بود همچنان پردازنده‌های خود را مبتنی‌بر این قانون معرفی کند.

باوجوداین، با توحه به تأخیر اینتل در توسعه‌ی تراشه‌های ۱۰ نانومتری، ظاهرا این شرکت از برنامه‌هایش عقب افتاد. هرچند به‌نظر می‌رسد با عرضه‌ی تراشه‌‌های ۱۰ نانومتری در سال جاری و تراشه‌های ۷ نانومتری تا سال ۲۰۲۱، این شرکت بتواند مجددا پردازنده‌های خود را مبتنی‌بر قانون مور به بازار عرضه کند.

مدیرعامل اینتل معتقد است توسعه‌‌ی تراشه‌های ۱۰ نانومتری با تراکم ۲.۷ برابر ترانزیستوری، هدف‌گذاری بلندپروازانه و البته تا حدی پیچیده‌ای است. اواخر اردیبهشت‌، آسیب‌پذیری امنیتی جدیدی در پردازنده‌های اینتل فاش شد و اینتل درباره‌ی خطای اولویت‌بندی عملکرد توضیحاتی ارائه داد.

درنهایت، باب سوان در یادداشتی اعلام کرد:

در این مدت، درس‌های زیادی آموخته‌ایم. تصمیم گرفتیم تراشه‌های ۱۰ نانومتری را در سال جاری معرفی کنیم؛ ولی توسعه‌ی تراشه‌های ۷ نانومتری را به‌ دو سال آینده موکول کنیم. با استفاده از تراکم ترانزیستور دوبرابری، اینتل مجددا می‌تواند تراشه‌هایی مبتنی‌بر قانون مور به بازار عرضه کند.

درنتیجه انتظار می‌رود تراشه‌های ۱۰ نانومتری اینتل در سال جاری به بازار عرضه شود؛ اما تراشه‌های ۷ نانومتری تا سال ۲۰۲۱ به بازار عرضه نخواهند شد. این در حالی است که شرکت‌های کوالکام و AMD تراشه‌های ۷ نانومتری خود را معرفی و به بازار عرضه کرده‌اند. باید ببینیم اینتل چه تدابیری برای رقابت با دو رقیب خود در بازار پیش خواهد گرفت. 

دوج خودرو مسابقه‌ای NHRA خود را با الهام از دوج چارجر SRT هل‌کت وایدبادی (Dodge Charger SRT Hellcat Widebody) رونمایی کرد. چنین خودروهایی که فانی‌کار (Funny Car) نامیده‌ می‌شوند، کاربرد خاصی دارند. فانی‌کار نوعی خودرو مسابقه‌ای درگ و یکی از کلاس‌های خاص مسابقه در مسابقات سازمان‌یافته‌ی درگ به‌شمار می‌رود. فانی‌کار به داشتن بدنه‌های مخصوص فایبرگلاس یا فیبر کربن روی شاسی سفارشی دست‌ساز شناخته می‌شوند.

خودرو مخصوص مسابقه‌ی درگ تقریبا هیچ ویژگی مشترکی با خودرو جاده‌ای ندارد؛ گرچه در بعضی از آن‌ها طرح و چراغ‌ها و جلوپنجره مانند مدل‌های نسکار (NASCAR) به‌نظر می‌رسد. باوجوداین، فانی‌کار دوج بسیار جالب است.

اولین چیزی که درباره‌ی فانی کار جلب توجه می‌کند، قدرت خیره‌کننده‌ی ۱۱ هزار اسب‌بخاری است. این موضوع به‌ویژه برای افراد آشنا با دنیای مسابقات درگ آشنایی چندان زیاد به‌نظر نمی‌رسد؛ اما چنین قدرتی بسیار بیشتر از قدرتی است که دوج جارچر هل‌کت ارائه می‌کند. پیشرانه‌ی ۶.۲ لیتری خورجینی هشت سیلندر سوپرشارژ دوج چارجر ۷۰۷ اسب‌بخار قدرت تولید می‌کند و در دنیای خودروهای تولیدی جاده‌ای، چنین قدرتی بسیار زیاد است.

تیم کانیسکیس، سرپرست جهانی آلفارومئو و مدیر واحد تولید خودروهای سواری دوج، SRT، کرایسلر، فیات و فیات کرایسلر در آمریکای‌شمالی گفت: 

طرفداران NHRA اشتیاق فراوانی برای قدرت و عملکرد فنی دارند؛ بنابراین، تصمیم گرفتیم فانی‌کار مت هگن (Matt Hagan) را به مدل نمایشی مجهز به پیشرانه‌ی HEMI برای مدل جدید دوج چارجر SRT هل‌کت تبدیل کنیم.

مت هگن که دوبار قهرمان NHRA شده است، به‌زودی با فانی‌کار خود مسابقه می‌دهد. 

سرفیس‌بوک مایکروسافت ویژگی‌های زیادی دارد که باعث می‌شود بسیار خاص به‌نظر برسد. این دستگاه دوکاره را می‌توان به‌عنوان لپ‌تاپی با امکانات عالی و تبلتی بزرگ استفاده کرد. پس تا زمانی‌که این دستگاه علاقه‌مندان بسیاری دارد و از آن استقبال می‌شود، جا دارد نقایص آن را برطرف کنند.

استفاده از چند باتری در دستگاه‌های الکترونیک یکی از راه‌هایی است که می‌توان با کمک آن زمان کارکرد باتری پس از شارژ کامل را افزایش داد. وقتی باتری‌ها به‌صورت موازی به‌هم متصل شده باشند، ویژگی‌های خاصی در شارژشدن از خود نشان می‌دهند (هم درزمینه‌ی ظرفیت شارژگیری و هم درزمینه‌ی میزان شارژشدگی در زمانی خاص). بااین‌حال، ممکن است بتوان باتری‌ها را به‌صورت سری به‌هم متصل کرد تا ولتاژ آن را افزایش داد یا اینکه آن‌ها را موازی کرد تا ولتاژ ثابت بماند؛ اما ظرفیت باتری افزایش یابد. بدین‌ترتیب، زمان شارژ و دشارژ مشخصی را می‌توان برای باتری در دو حالت تعریف کرد. هرچند باید توجه کرد اگر باتری‌هایی که برای این کار انتخاب می‌شوند ویژگی‌های شارژ متفاوتی داشته باشند، حفظ عمر باتری به وضعیت عملکرد نرمال باتری‌ها بستگی خواهد داشت. به‌عنوان مثال، اگر باتری کم‌ظرفیت را با سرعت شارژ بیش از مقدار مشخص‌شده شارژ کنیم، باتری دچار مشکلات جدی خواهد شد. همچنین، اگر باتری پرظرفیت را با سرعتی کمتر از مقدار مشخص‌شده شارژ کنیم، زمان شارژ طولانی خواهد شد و ممکن است بر عملکرد باتری در زمان دشارژشدن اثر بگذارد.

برای رفع این مشکلات در برخی از سیستم‌ها، باتری‌های شارژی مختلف در سیستم را از هم جدا می‌کنند تا در زمان شارژ به‌هم متصل نباشند. به‌عنوان مثال، ممکن است هنگام شارژ باتری پرظرفیت و باتری کم‌ظرفیت دو حالت شارژ وجود داشته باشد: حالت متوالی یا موازی. حالت شارژ متوالی این مشکل را دارد که زمان‌بَر است و اگر در حین شارژ اتصال به برق از بین برود، ممکن است دو باتری در حالت شارژ متفاوتی قرار داشته باشند و درنتیجه، یکی از آن‌ها از دیگری شارژ بگیرد و این شارژ با سرعت نامناسب باشد. حالت شارژ موازی نیز این ایراد را دارد که بسیار گران‌تر است و وقتی بعد از اتمام شارژ باتری‌ها را دوباره به‌هم متصل می‌کنیم، ممکن است تعادل شارژ نداشته باشند.

البته، باید به این نکته هم توجه کرد که در استفاده از باتری‌هایی با ویژگی‌های شارژ مختلف مشکل دیگری هم وجود دارد و آن، سرعت دشارژشدن آن‌ها است که باعث می‌شود در وضعیت شارژ متفاوتی قرار بگیرند (در مدت زمان خاصی پس از شارژ کامل، باتری‌ها میزان شارژ یکسانی نخواهند داشت). این مسئله مشکل دیگری ایجاد می‌کند. اگر دو باتری که در مدار به یکدیگر متصل هستند، شارژ یکسانی نداشته باشند؛ مثلا اگر یکی از آن‌ها ۷۰ درصد و دیگری ۲۰ درصد شارژ داشته باشد، باتری‌ای که شارژ بیشتری دارد، خود‌به‌خود دشارژ می‌شود تا دیگری را شارژ کند. حال اگر سرعت این دشارژ به‌دلیل اختلاف ظرفیت بسیار بین دو باتری و مقاومت داخلی هریک از باتری‌ها و مقاومت بین باتری‌ها زیاد باشد، ممکن است جریانی که بین دو باتری برقرار می‌شود، از میزان تعیین‌شده بیشتر شود و درنتیجه، عمر مفید باتری دوم بسیار کم شود.

مایکروسافت برای حل این مشکل راه‌حلی ارائه کرده‌ است که می‌تواند جریان بین دو باتری با ویژگی‌های مختلف را کنترل کند؛ درنتیجه، روند شارژ و دشارژ سریع‌تر و بسیار مؤثرتر خواهد بود.

سیستمی که در اینجا داریم، حداقل دو باتری با ویژگی‌های شارژ متفاوت را شامل می‌شود که به‌صورت موازی به‌هم متصل شده‌اند و قرار است با شارژر واحدی شارژ شوند. علاوه‌براین، در دستگاه مدار کنترل شارژ وجود دارد که مقاومت متغیری را در مسیر بین شارژر و اولین باتری قرار می‌دهد. این مدار کنترل جریان براساس پارامترهای دریافتی از باتری اول، سرعت شارژ را تنظیم می‌کند؛ درنتیجه، مقاومت متغیری که در مدار قرار دارد، طوری تنظیم خواهد شد که باتری اول با سرعت مناسب شارژ شود.

حالا که این تکنولوژی معرفی شده است، به‌نظر می‌رسد مایکروسافت قرار است این ابزار را در مدل بعدی سرفیس‌بوک استفاده کند.

همه‌ ما می‌دانیم که برای پرواز در ارتفاع ۱۱ هزار متری از سطح دریا بایستی فشار هوای داخل هواپیما تنظیم شود تا بیهوش نشویم. برای دانستن این موضوع نیازی نیست لزوماً مهندس هوانوردی باشید.

هوای داخل هواپیما باید با فشار خاصی تنظیم شود. به‌ منظور حفظ این فشار، نباید هیچ سوراخ یا روزنه‌ای در کابین باشد. شاید برای شما هم این سؤال پیش آمده باشد که چرا در تمامی پنجره‌های هواپیما، سوراخ‌های کوچک و ترسناکی وجود دارند؟ به‌طور خلاصه باید بگوییم، این سوراخ‌ها باوجود ظاهرشان، برای امنیت شما تعبیه شده‌اند.

به‌گفته‌ی «مارک ونهوناکر» یکی از خلبانان «هواپیمایی بریتانیا»، این سوراخ‌ها «روزنه‌ی تخلیه هوا» نام دارند که بین دو لایه‌ی شیشه‌ای ترموست شفاف از جنس استرهاى پليمريزه اسيدهاى اکريليک قرار گرفته‌اند؛ این بدان معنی است که وقتی شما از پنجره‌ی هواپیما بیرون را نگاه می‌کنید، در واقع همه چیز را از یک پنجره با سه لایه‌ی متفاوت می‌بینید.

اولین لایه‌ی این پنجره‌ها که به‌ راحتی می‌توانید لمسش کرده و با انگشتانتان کثیفش کنید، «لایه‌ی خراش» نام دارد. لایه‌ی وسطی، همانی است که روزنه تخلیه هوا در آن قرار دارد و در نهایت لایه آخر، که مهم‌ترینشان نیز هست، لایه‌ی بیرونی است که شما را از فشار هوای بیرون محفوظ نگاه می‌دارد. هر دو لایه‌ی بیرونی و وسطی قادر به تحمل فشار بیرون هستند اما بار اصلی بر دوش لایه‌ی بیرونی است؛ چرا که این لایه، محافظ و سد اصلی بین شما و ابرها است.

قبل از اینکه به نحوه‌ی کار این پنجره‌ها بپردازیم، بهتر است کمی در مورد چگونگی کم و زیاد شدن فشار هوا به هنگام پرواز بدانیم. اگر همه چیز به درستی کار کند، شما اصلاً متوجه کم شدن فشار هوای بیرون نخواهید شد و مشغول فیلم دیدن یا سر زدن به شبکه‌های اجتماعی خود خواهید بود. (البته اگر شانس بیاورید و هواپیمایتان از اینترنت Wi-Fi برخوردار باشد).

معمولاً درون هواپیما، برای راحتی حال مسافران، فشار کابین هواپیما را با استفاده از هوایی خاص تنظیم می‌کنند تا افراد درون آن، همان احساس روی زمین بودن را داشته باشند. با این وجود، دیگر به هنگام پرواز از حال نرفته یا از کمبود اکسیژن رنج نخواهید برد.

اما به یاد داشته باشد، هرچه هواپیما به ارتفاعات بالاتری می‌رسد، هوای بیرون از هواپیما رقیق‌تر شده و در نتیجه اکسیژن و فشار کمتری نیز خواهد داشت.

برای افراد عادی، تصور این‌گونه تغییرات در فشار هوا دشوار است. (البته کوهنوردان درک بهتری از این موضوع دارند). اجازه دهید این قضیه را با اعداد و ارقام برایتان روشن‌تر کنیم. بنا بر گزارش‌های سازمان «American Vacuum Society»، وقتی درون هواپیما و در ارتفاع هستیم، فشاری معادل یک کیلوگرم در هر سانتی‌متر مربع احساس می‌کنیم. از آنجایی که این مقدار ناچیز است، همه‌ی ما به آن عادت داریم و برایمان راحت است.

اگر با هواپیما به ارتفاع ۱۰٫۶۷۹ متری بروید، این میزان فشار تا ۰٫۲ کیلوگرم بر سانتی‌متر مربع کاهش خواهد یافت.

اگر شما سوار بر یک هواپیمای نظامی باشید، تفاوت زیادی در اصل قضیه وجود خواهد داشت. از آنجایی که برخی از هواپیماهای نظامی کاملا پوشیده نیستند و فشار هوای آن تنظیم نمی‌شود، هوای داخل آن در ارتفاعات، به‌منظور حفظ توازن تلاش می‌کند بیرون برود.

شاید با خودتان بگویید این مسائل چه ربطی به سوراخ‌های کوچک روی پنجره‌های هواپیما دارد؟ این سوراخ‌ها فشار هوای لایه‌ی وسطی را کاهش می‌دهند. بنابراین، لایه‌ی بیرونی فشار هوای کابین را می‌گیرد و بدین ترتیب مسافران فشار هوا را کم‌کم و به تدریج احساس می‌کنند.

هدف از ایجاد این روزنه‌های کوچک، برقراری توازن فشار هوا بین کابین مسافران و هوای بین لایه‌های پنجره‌ها است. بنابراین فشار هوای کابین، حین پرواز فقط به لایه‌ی بیرونی وارد می‌شود.

این بدان معنا است که اگر لایه‌ی بیرونی پنجره به هر دلیلی بشکند، هنوز هم لایه‌ی وسطی مسافران را از فشار هوا و کمبود اکسیژن بیرون حفظ خواهد کرد. درست است که سوراخ‌های کوچکی در پنجره‌ها وجود دارد، اما این موضوع، چیزی نیست که سیستم تنظیم فشار هوای هواپیما نتواند از پس آن بر بیاید.

این روزنه‌ها، علاوه‌بر اینکه نقش مهمی در سلامت و امنیت مسافران ایفا می‌کنند، بلکه از بخار گرفتگی شیشه‌ها طی تغییرات دمایی در ارتفاعات مختلف نیز جلوگیری می‌کنند تا بتوانیم به‌راحتی زیبایی بیرون را نظاره‌گر باشیم.

به‌راستی فکرش را هم می‌کردید که چنین چیز کوچکی تا این حد مهم باشد؟!

اگر قصد خرید بلیط هواپیما از ایرلاین‌های داخلی یا خارجی را دارید، با استفاده از موتور جستجوی پرواز کجارو می‌توانید قیمت بلیط‌ فروشنده‌های معتبر را مقایسه کرده و بلیط ارزان هواپیما به مقصد مورد نظرتان را خریداری کنید.

فیل اسپنسر، رئیس بخش گیمینگ مایکروسافت و کریم چودری، رئیس بخش گیمینگ ابری ردموندی‌ها، در ویدئو جدید مجله‌ی فورچون (Fortune) درباره‌ی پروژه‌ی xCloud و نحوه‌ی عملکرد آن درکنار سایر دستگاه‌ها صحبت می‌کنند.

چودری درباره‌ی نحوه‌ی رسیدن به چنین نقطه‌ای گفت:

به‌نظر من شروع سفر ما به‌سمت فضای ابری با ایکس‌باکس شروع شد.

همچنین، اسپنسر درباره‌ی نکاتی صحبت کرد که ردموندی‌ها باید در نظر بگیرند؛ مثلا نحوه‌ی نمایش بازی روی تلویزیونOLED درمقابل نمایش آن روی تبلت ۱۰ اینچی. فیل اسپنسر در این ویدئو این‌گونه بیان می‌کند:

برای اینکه سرویس استریم بازی در طولانی‌مدت دوام بیاورد، باید انواع مدهای کسب‌وکاری را پشتیبانی کند که در گیمینگ مشاهده می‌شود.

چودری نیز در این ویدئو، سخت‌افزار به‌کاررفته در سرورهای xCloud سراسر دنیا را به نمایش می‌گذارد. تیغه‌های سرور پروژه‌ی xCloud از قطعات درونی هشت کنسول ایکس‌باکس وان اس ساخته شده‌اند. این تیغه‌ها سپس به یکدیگر متصل و در مراکز داده سراسر جهان نصب می‌شوند.

می‌توانید فناوری استفاده‌شده در پروژه‌ی xCloud را در ویدئو زیر مشاهده کنید.

پروژه‌ی xCloud مایکروسافت اکنون در مرحله‌ی آزمایش داخلی قرار دارد و ردموندی‌ها از سال جاری میلادی روند آزمایش آن را آغاز کرده‌اند. گفتنی است طرفداران ایکس‌باکس در نمایشگاه Gamescome 2019 می‌توانند این سرویس استریم بازی را تجربه کنند. آزمایش پیش‌نمایش بتای پروژه‌ی xCloud در ماه اکتبر آغاز می‌شود.

وزارت نیرو عزم خود را برای حذف قبوض کاغذی جزم کرده و طبق طرحی که برای این منظور در نظر گرفته شده است، مشترکان برق سراسر کشور از ابتدای مهرماه قبض کاغذی دریافت نخواهند کرد.