محققان انستیتو تکنولوژی Karlsruhe موفق شده اند که اندازه یک بیت حافظه را به کمتر از یک نانومتر (اندازه یک ملکول ارگانیک) برسانند. تیم تحقیقاتی بین المللی این موسسه برای اولین بار توانستند یک اتم مغناطیسی آهن را در ملکولی متشکل از ۵۱ اتم جای دهند و سپس خصوصیات اسپین پذیری الکترونیک و حافظه پذیری الکتریکی دو جهتی را به این ملکول بدهند. با برقرار کردن جریان،شارژ مغناطیسی اتم تغییر می کند و ملکول ها باردار می شوند و با تعیین جهت یا اسپین مغناطیسی آن، اطلاعات را در این حافظه نانومتری ذخیره می شوند. برای مقایسه بد نیست که بدانید حافظه های مغناطیسی معمولی (همچون فلاش دیسک ها و SSD) هر بیت از اطلاعات را در بیش از ۳ میلیون اتم جای می دهند. یعنی با استفاده از این تکنولوژی می توان تا ۵۰ هزار برابر اطلاعات بیشتری را در ابزاری هم اندازه حافظه های امروزی، ذخیره کرد. به نظر می رسد با افزایش عظیم و چشمگیر حجم فایل های مختلف، به خصوص همه گیر شدن ویدیوهای با کیفیت 1080p یا 4K، صنعت ذخیره سازی هم باید فکری اساسی برای مشکل شیوه و هزینه ذخیره سازی اطلاعات نماید. با کشفیاتی مانند این و یا طرح IBM برای جا دادن هر بیت در ۱۲ اتم! می توان به ظهور SSDهای ۵۰ پتابایتی ( به جای مگابایتی یا ترابایتی های فعلی) در آینده نزدیک امیدوار بود.

هنگامی که به اختراعات شگفت انگیز و تاریخ ساز ۱۰۰ سال گذشته نگاهی بیاندازیم، بی شک یکی از آنها که دنیا را تغییر داد، موس کامپیوتر بود. با نشانه روی و کلیک کردن، شما می توانید چیزهای مختلف را به راحتی روی صقحه نمایش کامپیوترتان مدیریت و اداره کنید. و کارهایی که کاربران کامپیوتر تا قبل از این اختراع، حتی فکرش را هم نمی کردند، قابل انجام و امکان پذیر شده اند. یک بار دیگر به طور جدی به موس کامپیوتر بیاندیشید. ما بدون آن چه می توانستیم کار کنیم؟ فکر کردن به دنیای بدون موس هم ترسناک است. اولین موس از یک جعبه چوبی ساخته شده بود و از چرخ های واقعی بهره می بٌرد! یعنی دقیقا چیزی مانند عکس زیر:

احتمالا حدس می زنید فردی که موس را اختراع کرد، با توجه به گستره کاربرد آن، باید میلیاردر شده باشد، درست است؟ پاسخ این سوال منفی است. Douglas Engelbart موس را در سال ۱۹۶۳ اختراع کرد و پتنت آن را در سال ۱۹۶۷ به نام خود ثبت داد. اما خب، مانند بسیاری از بزرگان علم، انگلبارت از زمان خود خیلی جلوتر بود و پیش از آنکه کامپیوترهای شخصی به همراه موس همه گیر شده و جای خود را در دنیای تکنولوژی باز کنند، متاسفانه اعتبار پتنت وی پایان یافته بود! و بدین گونه وی از هرگونه درآمدی از این اختراع بزرگ خود بی بهره ماند.

اما اعتباری که ابداعات این چنینی برای وی به ارمغان آوردند، بسیار فراوان بود. برای مثال، هنوز از مراسم معرفی موس، که در ۹ دسامبر ۱۹۸۰ در انستیتو تحقیقاتی استنفورد در منلو پارک انجام شده، به عنوان The Mother of all Demos یاد می کنند.

رنزو پیانو معماری متولد ایتالیا است. با سنی در حدود 74 سال و آن قدر نام-آشنا که بسیاری از علاقه مندان به دنیای معماری و طراحی، او و پروژه هایش را می شناسند. برنده جایزه پریتزکر که به آن نوبل معماری هم گفته می شود در سال 1998 است. شاید قدری از شهرت اش را به واسطه همین جایزه کسب کرده باشد و شاید انتخاب مجله تایم به عنوان یکی از 10 شخصیت تاثیر گذار در حیطه هنر در سال 2006 را بتوان یکی از عواملی دانست که وی و پروژه هایش را در کانون توجهات قرار داده است. هر چه هست، Renzo Piano طراحی آسمانخراشی را به عهده داشته، که چند روز پیش در لندن پس از 12 سال از شروع به ساخت، با مراسمی ویژه افتتاح شد. برجی که فعلا لقب بلندترین برج اروپا را یدک می کشد: برج شارد.

البته مثل همیشه منتقدان و مخالفانی هم وجود دارند. مثلا یکی از نویسندگان روزنامه گاردین در ستون روزانه خود می گوید که "این برج شکاف و زخمی ماندگار برای صورت شهر لندن است" و نویسنده دیگری در این روزنامه می نویسد: "گران، خارج از قاعده و برای مردمی که اغلب شان اینجا زندگی نمی کنند. و یک استعاره و نماد کامل از چیزی که پایتخت ما در حال شبیه شدن به آن است."