با نزدیک شدن به آغاز عرضه‌ی پردازنده‌های سری ۳۰۰۰ رایزن در رویداد Computex ماه آینده، جزئیات بیشتری از این محصولات افشاء شده است. اگر اطلاعاتی که توسط یکی از شرکای AMD در توییتر منتشر شده است، درست باشد، تراشه‌های پیشروی Zen 2 از حافظه‌های DDR4 با سرعت حداکثر ۵ هزار مگاهرتز پشتیبانی خواهند کرد.

این اطلاعات درست به‌دنبال شایعات دیگری منتشر شد که مدعی بودند AMD قصد دارد دو مدل ۱۶ هسته و ۱۲ هسته‌ای از تراشه‌های Zen 2 را عرضه کرده و درکنار آن، پردازنده‌های رایج ۸، ۶ و ۴ هسته‌ای را روانه‌ی بازار کند. جفت کردن ماژول‌های حافظه ۵۰۰۰ مگاهرتزی با پردازنده‌های رده بالای یادشده گزاره‌ای درخور توجه است، به‌ویژه اگر این پردازنده‌ها در بخش IPC ( تعداد دستورالعمل قابل اجرا در هر کلاک) با بهبود چشم‌گیری همراه باشند. شایعاتی مبنی‌بر افزایش ۱۵ درصدی تعداد دستورالعمل‌های قابل اجرا در هر کلاک در این تراشه‌ها به گوش می‌رسد. پردازنده‌های نسل سوم رایزن از نیمه‌ی دوم سال ۲۰۱۹ با فناوری ساخت ۷ نانومتری و بهبودهای فراوان نسبت به نسل های قبلی این پردازنده‌ها عرضه خواهند شد.

براساس گفته‌های Yuri Bubliy، توسعه‌دهنده‌ی محاسب رم رایزن (Ryzen DRAM Calculator) با ID کاربری Lusmus@ در توییتر، پردازنده‌های سری ۳۰۰۰ رایزن قادر خواهند بود با حافظه‌های رم با سرعت شگفت‌انگیز ۵۰۰۰ مگاهرتز کار کنند؛ اما با درنظرگرفتن قیمت بالای این ماژول‌ها در زمان عرضه، خرید این حافظه‌های پرشتاب از عهده‌ی هر کسی برنمی‌آید.

به‌گفته‌ی این توسعه‌دهنده فرکانس UCLK (فرکانس کنترلر حافظه‌‌ی یکپارچه) پردازنده‌های سری ۳۰۰۰ رایزن برابر با نیمی از فرکانس ماژول حافظه است. پس برای یک ماژول حافظه با سرعت کلاک ۵۰۰۰ مگاهرتز، UCLK پردازنده ۲۵۰۰ مگاهرتز (۱۲۵۰ مگاهرتز فرکانس مؤثر) خواهد بود.

برای داشتن دید بهتری از این میزان سرعت، خوب است بدانید سرعت کلاک کارخانه‌ای پردازنده‌ی نسل اول Ryzen 7 1700 مساوی با ۳۰۰۰ مگاهرتز است که با ماژول حافظه‌ای با سرعت ۲۴۰۰ مگاهرتز و UCLK معادل ۱۲۰۰ مگاهرتز (۶۰۰ مگاهرتز فرکانس مؤثر) کار می‌کند.

احتمالاً آنچه که باعث ایجاد این میزان سرعت اضافی می‌شود، طراحی چیپلتی جدید AMD است. کنترلر حافظه در پردازنده‌های نسل سوم با قرار گرفتن در Die ورودی/خروجی (I/O) مجزا، به‌طور کامل از هسته‌های پردازنده جدا شده است. باید توجه داشت که فرکانس DRAM در پیوند با لینک Infinity Fabric است. باتوجه‌به وجود مقسم ۲ به‌گفته‌ی توسعه‌دهنده، انتظار ایجاد چنین فرکانسی در این لینک دور از واقعیت است.

در هر پیکربندی سیستمی، امکان دستیابی به حداکثر فرکانس حافظه‌ی پشتیبانی شده وجود ندارد، اما اصل پشتیبانی از این سرعت گامی درخور توجه به‌شمار می‌رود. دستیابی به این سرعت نیازمند ماژول‌های حافظه‌ی تقویت‌شده و مادربردهایی قابل است. از سویی، به‌دلیل قرارگرفتن چنین فرکانسی در محدوده‌ی اورکلاکینگ، تجربه و شانس هر دو نقش مهمی در دسترسی به آن ایفا می‌کنند.

این مسئله به‌کمک AMD و شرکای سازنده‌ی مادربرد این شرکت خواهد آمد تا در شرایطی که مادربردهای قدیمی با سوکت AM4 همچنان از پردازنده‌های جدید سری ۳۰۰۰ رایزن پشتیبانی می‌کنند، کاربران خود را ترغیب به خرید مادربردهایی با تراشه جدید X570 کنند.

یکی از فناوری‌هایی که این روزها توجه رسانه‌ها و کاربران را به‌خود معطوف کرده و موج جدیدی از توسعه‌ی دستگاه‌های مختلف را به‌‌راه انداخته، فناوری دستگاه‌های تاشدنی است. ظاهرا موج طراحی و توسعه‌ی دستگاه‌های تاشدنی نه‌تنها متوقف نشده؛ بلکه در‌حال‌گسترش است و ظاهرا برنامه‌ای برای متوقف‌کردن این موج نیز در نظر گرفته نشده است. 

براساس آخرین اخبار، لنوو، اولین PC تاشدنی جهان را به‌نمایش گذاشته است. پی‌سی تاشدنی لنوو نمونه‌ی اولیه‌ی دستگاه ThinkPad است که نمایشگرش همانند گوشی‌های هوشمند تاشدنی تا می‌شود. البته، لنوو فقط نمونه‌ی اولیه‌ی دستگاه تاشدنی خود را به‌نمایش گذاشته است. نزدیک به سه سال است که لنوو مشغول ساخت پی‌سی تاشدنی است و انتظار می‌رود تا سال ۲۰۲۰، با نام تجاری ThinkPad X1 به بازار معرفی و عرضه شود. PC تاشدنی لنوو لپ‌تاپی تاشدنی محسوب می‌شود و تبلت نیست.

شاید این سؤال پیش بیاید که چرا لنوو تصمیم گرفته پی‌سی تاشدنی بسازد؟ پاسخ این سؤال بیشتر به قابلیت حمل‌و‌نقل دستگاه مربوط می‌شود. شرکت‌هایی همچون سامسونگ وهواوی، گوشی هوشمند تاشدنی خود را با هدف معرفی دستگاهی با ابعاد گوشی هوشمند، ولی با نمایشگر بزرگ‌تر به بازار عرضه کردند. بااین‌حال، به‌نظر می‌‌رسد لنوو هدف دیگری دنبال می‌کند و قصد دارد ThinkPad تاشدنی ابعاد کوچک‌تری درمقایسه‌با پی‌سی‌های فعلی داشته باشد.

درنتیجه، PC تاشدنی لنوو با نمایشگر ۱۳.۳ اینچی OLED با نسبت تصویر ۴ به ۳ و رزولوشن 2K، در حالت غیرگسترده ابعاد کوچک‌تری درمقایسه‌با پی‌سی‌های معمول بازار خواهد داشت. نمونه‌ی اولیه‌ی پی‌سی‌ تاشدنی لنوو به‌صورت دقیق وزن نشده؛ اما لنوو ادعا می‌کند دستگاه جدید وزنی سبک‌تر از ۲ پوند برابر ۹۰۷ گرم خواهد داشت. عرضه‌ی دستگاهی تاشدنی با ابعاد تقریبی یک کتاب و هم‌وزن کتاب‌های هری‌ پاتر، می‌تواند بسیار هیجان‌انگیز باشد.

نمایشگر دستگاه از نوع تاشدنی است و سیستم با سیستم‌عامل ویندوز و نمایشگر لمسی کار می‌کند. ابعاد دستگاه در حالت غیرگسترده از لپ‌تاپی ۱۳ اینچی کوچک‌تر است. بی‌شک باتوجه‌به اینکه پی‌سی‌ تاشدنی لنوو هنوز مراحل تولید خود را طی می‌کند، توسعه‌ی بخش سخت‌افزاری دستگاه هنوز تکمیل نشده است. در تصاویر منتشرشده از پی‌سی تاشدنی لنوو، تنها نمایشگر تاشدنی به‌خوبی نشان داده شده و مکانیزم قسمت تاشوی دستگاه به‌‌طوردقیق در تصاویر مشاهده‌کردنی نیست.

پی‌سی تاشدنی لنوو به‌شکل‌های مختلفی کاربردی است؛ مثلا کاربران می‌توانند این دستگاه را به‌صورت تبلت یا در فرم‌فکتور کتاب استفاده کنند و دستگاه در زاویه‌های مختلفی قابلیت گسترده‌شدن دارد. همچنین، این محصول قابلیت پشتیبانی از صفحه‌کلید بی‌سیم و کیبود لمسی را دارد. کاربران می‌توانند دستگاه را روی لبه‌ی آن در فرم‌فکتور لپ‌تاپ سنّتی به‌حالت ایستاده به‌کار گیرند.

هنوز اطلاعات کامل و دقیقی درباره‌ی مشخصات PC تاشدنی لنوو منتشر نشده؛ ولی اما به‌نظر می‌رسد لنوو دستگاه تاشدنی خود را با سیستم‌عامل ویندوز و CPU اینتل به بازار عرضه خواهد کرد. همچنین، اطلاعات بیشتری از ظرفیت حافظه‌ی رم و باتری دستگاه منتشر نشده است. انتظار می‌رود دستگاه قابلیت اتصال به اینترنت را داشته باشد و از قلم Wacom پشتیبانی کند که به قسمت جلویی دستگاه وصل می‌شود. قلم ازطریق پورت USB-C شارژ می‌شود. نمونه‌ی اولیه‌ی دستگاه فاقد جک هدفون است و باید ببینیم در آینده، تصمیم نهایی لنوو برای جک هدفون چه خواهد بود. 

همان‌طورکه گفته شد، فناوری دستگاه‌های تاشدنی در‌حال‌توسعه‌ است. اول اسفند، گلکسی فولد، گوشی تاشدنی سامسونگ، معرفی و به‌فاصله‌ی کوتاهی، نمایشگر گلکسی فولد دچار مشکل شد. لنوو اعلام کرده در حال تولید دستگاهی تاشدنی است که مشکلات دستگاه‌های تاشدنی دیگر بازار را نداشته باشد. به‌همین‌منظور، آزمایش‌های بیشتری برای قسمت تاشدنی دستگاه در نظر گرفته تا از مشکلات احتمالی جلوگیری شود. لنوو قصد دارد تا سال ۲۰۲۰ و زمان معرفی دستگاه، هرگونه باگ دستگاه تاشدنی خود را حل کند. شایان ذکر است تاریخ رونمایی و قیمت پی‌سی تاشدنی دستگاه مشخص نشده است. 

با شروع اقدامات برنامه‌نویسان هوش مصنوعی برای متحول‌کردن روند ساخت موسیقی، سیستم‌های حقوقی با سؤالات گیج‌کننده‌ی بسیاری درباره‌ی مالکیت حق تکثیر و حق تألیف مواجه شدند. آیا الگوریتم‌های هوش مصنوعی خودشان به‌تنهایی کار می‌کنند یا این انسان‌ها هستند که پشت آن‌ها سنگر گرفته‌اند؟ اگر نرم‌افزار هوش مصنوعی که تنها با استفاده از آثار خواننده‌ای مانند بیانسه آموزش دیده، آهنگی درست مشابه کارهای وی تولید کند، آن‌وقت چطور؟ جاناتان بیلی (Jonathan Bailey)، مدیر ارشد فناوری شرکت ایزوتوپ (iZotope)، باصراحت بی‌پاسخ‌ماندن این‌گونه سؤالات را افتضاحی حقوقی می‌نامد.

در هیچ‌کدام از قوانین کپی‌رایت ایالات متحده نامی از «انسان» برده نشده و تاکنون نیز شکایت‌های قضایی زیادی به‌‌دلیل فقدان این کلمه مطرح نشده است. همین موضوع ضمن ایجاد خلأ در محیط‌های هنری، باعث شده هیچ جایگاهی برای هوش مصنوعی در حوزه‌ی کپی‌رایت یا «حقوق مالکیت ادبی و هنری یک اثر برای صاحب آن» در نظر گرفته نشده باشد. همچنین، این موضوع به آن معنی است که قانون هیچ ارزشی برای توانایی‌های منحصربه‌فرد هوش مصنوعی، مانند ظرفیت آن برای کار بی‌وقفه و تقلید صدای هنرمندی خاص قائل نیست. هر تصمیم قانونی که درباره‌ی هوش مصنوعی اتخاذ شود، این قابلیت را دارد که آن را به ابزار ارزشمندی برای شکوفاکردن خلاقیت انسان‌ها یا مانعی بر سر راه خلق آثار هنری موسیقی‌دانان سخت‌کوش تبدیل کند؛ شاید هم هر دو.

در‌حال‌حاضر، هنرمندان با احتمال استفاده از هوش مصنوعی به‌وسیله‌ی دیگران برای تقلید سبک آن‌ها مواجه هستند و قانون کپی‌رایت فعلی نیز اجازه‌ی این کار را به سودجویان می‌دهد. مثلا فرض کنید سیستم هوش مصنوعی به‌صورت انحصاری براساس موسیقی بیانسه آموزش ببیند. اگر این سیستم بتواند موسیقی شبیه موسیقی بیانسه تولید کند، این موسیقی را می‌توان متعلق به این خواننده دانست؟ برخی از کارشناسان پاسخ چنین سؤالی را منفی می‌دانند. مردیت رز (Meredith Rose)، مشاور سیاست‌گذاری در حوزه‌ی دانش عمومی می‌گوید:

هیچ قانونی شما را ملزم نمی‌کند که از منافع حاصل از کار خود چیزی به بیانسه پرداخت کنید؛ مگر اینکه مستقیم از کارهای او نمونه‌برداری کرده باشید.

مردیت رز هنوز نمی‌داند آیا چنین چیزی به‌نفع هنرمندان موسیقی‌دان است یا خیر:

فکر می‌کنم دادگاه‌ها و غریزه‌ی عمومی همه‌ی ما با خود خواهند گفت؛ «خُب، اگر فقط آثار بیانسه را وارد الگوریتم کرده‌اند و خروجی حاصل یک قطعه موسیقی است؛ پس، این سیستم یک ربات است. واضح است که الگوریتم نمی‌تواند چیز خاصی به کار اضافه کند و درنتیجه، قطعه‌ی حاصل کار الگوریتم اثر اصیلی نیست».

کریس مامن (Chris Mammen)، یکی از شرکای «وومبل باند دیکنسون» (Womble Bond Dickinson) می‌گوید:

به‌طورکلی، قانون تمایلی به محافظت از آثاری ندارد که «به سبک آثار دیگر» خلق می‌شوند؛ چراکه موسیقی‌دانان همیشه از آثار سایر موسیقی‌دانان الهام و تأثیر گرفته‌اند. آیا هنرمند اصلی که سبک وی برای آموزش هوش مصنوعی استفاده شده، هیچ حقی مبنی‌بر مالکیت معنوی درزمینه‌ی آثار حاصل دارد؟ پاسخ این سؤال معمولا منفی است؛ چراکه آثار حاصل، کار اصلی نیست که هنرمند نام‌برده آن را تألیف کرده باشد.

برای اینکه اثر هنری مشمول قانون کپی‌رایت باشد، باید هوش مصنوعی قطعه‌ای تولید کند که شبیه یکی از آثار موجود باشد. به‌گفته‌ی رز، چنین قضیه‌ای زمانی اهمیت می‌یابد که اثر موسیقیایی حاصل سیستم هوش مصنوعی به‌عنوان اثری مشابه با آثار خواننده‌ای خاص و بدون رضایت وی به بازار عرضه شود. در‌این‌صورت، این قضیه ناقض قوانین تجاری و حقوق شخصی هنرمند خواهد بود.

ادوارد کلاریس (Edward Klaris)، یکی از مدیران شرکت حقوقی کلاریس لاو (Klaris Law)، توضیح می‌دهد منظور آن‌ها آثار بیانسه را به‌طورکلی شامل نمی‌شود؛ بلکه فقط به موردی خاص از کارهای وی اشاره می‌کند. به‌عبارت‌دیگر، اثری که هوش مصنوعی می‌سازد، باید دقیقا شبیه به قطعه‌ی خاصی از آثار وی باشد، نه اینکه در حالت کلی شباهت‌هایی به کل کارهای بیانسه داشته باشد. به‌گفته‌ی کلاریس، اگر چنین چیزی اتفاق بیفتد، می‌توان گفت قانون کپی‌رایت نقض شده است. باوجوداین، آموزش مستقیم هوش مصنوعی براساس آثار هنرمندی خاص نیز می‌تواند به شکل‌گیری مسائل حقوقی دیگری نیز منجر شود.

جف بکر (Jeff Becker)، از شرکت سوآنسون، مارتین و بل (Swanson, Martin & Bell) می‌گوید تولیدکنندگان برنامه‌های هوش مصنوعی به‌طوربالقوه حقوق انحصاری مالک حق تکثیر (کپی‌رایت) را برای بازتولید کارهای وی نقض می‌کنند و آثاری اقتباسی برمبنای آثار اصلی تولید کنند. او می‌گوید:

اگر یکی از شرکت‌های هوش مصنوعی برای آموزش برنامه‌ی خود به‌نحوی که شبیه هنرمندی خاص عمل کند، قطعه‌ی موسیقی دارای حق کپی‌رایت را کپی و دانلود کند، به نظرم این کار چند مشکل دارد.

نکته‌ی خیلی مهم این است که اصلا معلوم نیست هوش مصنوعی ازلحاظ قانونی می‌تواند براساس موسیقی‌هایی که حق تکثیر آن‌ها دراختیار فرد دیگری است، آموزش ببیند یا خیر. سؤالی که مامن مطرح می‌کند این است: وقتی قطعه‌ی موسیقی می‌خرید، حق استفاده از آن به‌عنوان داده‌های آموزشی هوش مصنوعی را هم خریده‌اید؟ کارشناسان هنوز هیچ پاسخ مناسبی برای این سؤال نیافته‌اند.

طی نشستی به میزبانی سایت ورج که در کنفرانس وینتر میوزیک (Winter Music Conference) و با محوریت موضوع هوش مصنوعی و موسیقی برگزار شد، افرادی چون جاناتان بایلی (Jonathan Bailey)، موسیقی‌دان خلاق و مت آیمونتی (Matt Aimonetti)، مدیرفنی اسپلایس (پلتفرمی فنی برای خلق موسیقی) و تایشی فوکویاما (Taishi Fukuyama)، مدیر ارشد بازاریابی استارتاپ آمادئوس کد (Amadeus Cod)، حضور داشتند. یکی از شرکت‌کنندگان در این جلسه سؤالی مشابه سؤال بالا مطرح کرد:

اگر بخواهم امتیاز آثارم را به شرکتی ببخشم، آیا هوش مصنوعی آن‌ها این اجازه را پیدا می‌کند که براساس آن آموزش ببیند؟

آیمونتی در پاسخ به این سؤال گفت فکر می‌کند در‌حال‌حاضر برای آموزش الگوریتم‌ها اصلا نیازی به کسب اجازه از هنرمند نیست؛ چرا که حتی اگر سیستم هوش مصنوعی خیلی دقیق صدای هنرمند را تقلید کند، بازهم آن هنرمند به‌سختی می‌تواند ثابت کند آن سیستم برای تقلید از آثار او طراحی شده است.

در قانون کپی‌رایت، هنرمند باید بتواند ثابت کند فرد متخلف به‌صورت منطقی به اثری که متهم به سوء‌استفاده از آن هستند، دسترسی معقولی داشته‌اند. درصورت طرح شکایت از قطعه‌ی موسیقی ساخته‌ی هوش مصنوعی، چگونه می‌توان ثابت کرد الگوریتم با استفاده از آثار شخص مدعی آموزش دیده است؟ به‌عقیده‌ی بایلی، بررسی معکوس شبکه‌ی عصبی برای شناسایی ورودی‌های آن اصلا کار آسانی نیست؛ زیرا هوش‌های مصنوعی فقط مجموعه‌ای از مقادیر عددی و تنظمیات پیکربندی‌شده هستند.

همچنین، درست است که پرونده‌های حقوقی زیادی درزمینه‌ی شکایت از هنرمندانی وجود دارد که نام افراد دیگر را در اثر هنری خود نبرده‌اند؛ ولی شرکت‌ها می‌توانند ادعا کنند هوش مصنوعی آن‌ها راز تجاری است و هنرمندان باید زمان زیادی در دادگاه‌ها صرف کنند تا چگونگی عملکرد آن را کشف کنند. بکر می‌گوید:

تنها آن دسته از هنرمندان بزرگی که توانایی پرداخت هزینه‌های دادگاه‌ها را دارند، می‌توانند به این نقطه برسند.

قانون کپی‌رایت باید با مسئله‌ی مهم‌تر حق تألیف (Authorship) هم کنار بیاید؛ یعنی سیستم هوش مصنوعی می‌تواند مدعی حق قانونی تألیف و مالکیت فکری در موسیقی‌ای باشد که تولید می‌کند یا اینکه آن متعلق به انسانی است که آن نرم‌افزار را تولید کرده است؟ مباحثی مانند اینکه آیا نرم‌افزار می‌تواند مؤلف اثر موسیقیایی باشد یا خیر، در ایالات متحده عمری بیش از ۵۰ سال دارد. در سال ۱۹۶۵، اداره‌ی کل کپی‌رایت در ایالات متحده این موضوع را در گزارش سالانه‌ی خود و با عنوان «مشکلات ناشی از فناوری کامپیوتر» مطرح کرد. در این گزارش آمده اداره‌ی نام‌برده در آن زمان، درخواستی درباره‌ی قطعه موسیقی تولید‌شده‌ی کامپیوتر دریافت کرده و مطمئن بود هم تعداد آثار تولیدیا نوشته‌شده‌ی کامپیوترها و هم مسائلی در این حوزه که این اداره باید با آن‌ها برخورد کند، در آینده بیشتر خواهد شد.

با وجود این هشدار زودهنگام، قانون فعلی کپی‌رایت ایالات متحده درباره‌ی حق تألیف آثاری که انسان‌ها خلق نکرده‌اند، دچار ابهاماتی است. در‌حال‌حاضر، وکلا هنوز هم در حال دست‌وپنجه نرم‌کردن با مفاد حکمی هستند که البته کامپیوترها و هوش مصنوعی را اصلا شامل نمی‌شود؛ حکم ویژه‌ای که درباره‌ی میمونی صادر شد که عکس سلفی گرفت. موضوع این پرونده، میمونی است که دوربین یکی از عکاسان را گرفت و از خودش عکس انداخت و موجب شدت‌یافتن جنجال‌هایی شد که همگی یک سؤال را مطرح می‌کردند: «خالق واقعی عکس کیست که باید حق کپی‌رایت آن را دراختیار داشته باشد؟ عکاسی که دوربین را تنظیم کرد و شرایط لازم برای شکار کلوزآپ از چهره را فراهم کرد یا میمونی که دکمه را فشار داد و عکس را گرفت؟

سرانجام، دادگاه استیناف حوزه‌ی نهم ایالات متحده آمریکا با صدور حکمی مبنی‌بر اینکه میمون نمی‌تواند دارنده‌ی حق کپی‌رایت باشد، به دو نکته اشاره کرد:

استفاده از اصطلاحاتی مانند «کودکان» و «همسران» در قانون کپی‌رایت این مفهوم را می‌رساند که مؤلف باید انسان باشد و با اینکه دادگاه‌ها اجازه‌ی استفاده از این قانون را به شرکت‌ها داده‌اند، باید بدانید شرکت‌ها را انسان‌ها تشکیل می‌دهند و تحت مالکیت آن‌ها قرار دارند، نه حیوانات.

خیلی‌ها برای بحث درباره‌ی هوش مصنوعی و حق تألیف به این حکم استناد می‌کنند. اگر میمون نمی‌تواند حق کپی‌رایت را دراختیار داشته باشد، بسیار خُب، پس هوش مصنوعی که کل قطعه‌ی موسیقیایی را خودش نوشته است، چطور؟ حق تألیف متعلق به چه کسی است؟ انسانی که هوش مصنوعی را ساخته یا خود هوش مصنوعی؟ یا شاید آن اثر تحت مالکیت عمومی قرار می‌گیرد؟ مهم‌ترین نکته‌ی این مسئله آن است که قانون کپی‌رایت فعلی ایالات متحده هرگز هیچ تفاوتی بین انسان‌ها و غیرانسان‌ها قائل نشده است.

بااین‌حال، تهیه‌کنندگان کتابچه‌ی «خلاصه‌ای از اقدامات اداره‌ی کپی‌رایت ایالات متحده» (Compendium of U.S. Copyright Office Practices) که دستورالعملی است برای استفاده‌ی کارکنان اداره‌ی کپی‌رایت نوشته شده، زمان زیادی صرف توضیح این مسئله کردند که چگونه انسان‌بودن شرطی لازم برای به‌رسمیت شناخته‌شدن به‌عنوان مؤلف قانونی اثر هنری است.

در این کتابچه، بخشی به این نام وجود دارد: «شرایط لازم برای مؤلف انسانی». برای شرایطی که اثری فاقد مؤلف انسانی است، توضیحات جداگانه‌ای درج شده است. طبق مفاد این کتابچه، گیاهان را نمی‌توان مؤلف دانست. همچنین، موجودات مافوق طبیعی یا «آثار تولید‌شده‌ی ماشین‌ها یا فرایندهای صرفا مکانیکی یا فرایندهای که به‌صورت تصادفی یا خودکار و بدون استفاده از هیچ ورودی خلاقانه یا مداخله‌ی انسان‌های مؤلف عمل می‌کنند» را هم نمی‌توان دارای حق تألیف دانست. این کتابچه را تازگی‌ها به‌روزرسانی و در آن ذکر کرده‌اند که «عکسی که میمون می‌گیرد» را نمی‌توان مشمول کپی‌رایت دانست؛ اما هنوز هیچ اشاره‌ای به هوش مصنوعی در این کتاب نشده است. 

همین چند هفته‌ی پیش، ملغمه‌ی از همه‌ی این مشکلات عجیب‌وغریب روی داد. برنامه‌ی «اندل» (Endel) اپلیکیشنی است که با استفاده از هوش مصنوعی، «مناظر صوتی» واکنش‌گرا تولید می‌کند که هرکدام از آن‌ها، ویژگی‌های شخصی دارند. توسعه‌دهندگان این برنامه برای توزیع محصولات خود به‌تازگی قراردادی با شرکت وارنر میوزیک (Music Warner) امضا کرده‌اند که در بخشی از آن گفته شده وارنر باید نام همکاران یا یاری‌دهندگان هر قطعه‌ی موسیقی را بداند تا برای ثبت کپی‌رایت عمل کند.

در ابتدای کار، این شرکت نمی‌توانست درباره‌ی نام «آهنگ‌ساز» اثر تصمیم بگیرد؛ چراکه آن‌ها از هوش مصنوعی برای تولید تمام اصوات استفاده کرده بودند. سرانجام، تصمیم بر آن شد اسم همه‌ی کارمند «اندل» متشکل از ۶ نفر را به‌عنوان آهنگ‌سازان هر ۶۰۰ قطعه موسیقی تولیدشده‌ی شرکت اعلام کنند. اولگ استویتسکی، بنیان‌گذار وارنر می‌گوید:

اسم من به‌عنوان آهنگ‌ساز در این آثار نوشته شد؛ در‌صورتی‌که اصلا نمی‌دانم چطور آهنگ بسازم.

مانند جک بی‌مزه به‌نظر می‌رسد؛ اما واقعیت این است که جلوگیری از مالکیت حق تکثیر این‌گونه آثار به‌وسیله‌ی انسان‌ها به محدودسازی توانایی‌های آن‌ها در استفاده از این الگوریتم‌ها برای خلق آثار خلاقانه منتهی می‌شود.

کلاریس می‌گوید:

اگر شما آثاری که با کمک هوش مصنوعی تولید می‌شوند، به‌عنوان شکل جدیدی از هنر بپذیرید و حقوق مالکیت فکری فردی که الگوریتم را ساخته، نادیده بگیرید، یعنی دارید می‌گویید «تو اخراجی» و همه‌ی انگیزه‌های وی برای خلق‌کردن را نابود می‌کنید.

«اندل» به این دلیل توانست اسم همه‌ی کارمندانش را به‌عنوان آهنگ‌ساز در آثار خود درج کند که در ایالات متحده همین که فردی ادعا کند مؤلف اثر است، کفایت می‌کند. بااین‌حال، در‌صورتی‌که بازخوردهای منفی درزمینه‌ی کاری وجود داشته باشد، مانند اتفاقی که درباره‌ی آن میمون و سلفی مشهورش اتفاق افتاد، مؤلفان باید ثابت کنند آن‌ها خالقان اثر مدنظر هستند. همین رویه را می‌توان درباره‌ی موسیقی و هوش مصنوعی در پیش گرفت تا اولویت‌های لازم برای تشخیص نحوه‌ی برخورد با این نوع موضوعات در قانون کپی‌رایت شناسایی شود. میلیون‌ها راه برای تجزیه‌وتحلیل این مشکل وجود دارد.

درحال‌حاضر، پرسش‌های بدون پاسخ زیادی درباره‌ی کپی‌رایت وجود دارد. رز می‌گوید:

اگر کمی عمیق‌تر به این مسائل بیندیشید، به مسائلی مربوط‌به هوش مصنوعی و هویت قانونی آن پی خواهید برد که به‌تدریج به‌سمت «موجودشدن» حرکت می‌کند. آیا نرم‌افزار می‌تواند خلاق باشد؟ اگر خلاقیت نرم‌افزار هوش مصنوعی متعلق به هیچ‌کس جز خودش نباشد، چطور؟

بکر می‌گوید:

هنوز چیزی نمی‌دانیم. حل این مسائل راهی است که تا درونش گام نگذاریم، چیزی از آن نخواهیم فهمید.

به‌زودی، بخش باارزشی از تاریخچه‌ی شرکت پورشه فروخته خواهد شد. خودرو تایپ 64 مدل ۱۹۳۹ بی‌شک یکی از ارزشمند‌ترین خودروهای تاریخ شرکت پورشه به‌شمار می‌رود که اکنون تنها نمونه‌ی آن به حراج گذاشته می‌شود. شایان ذکر است مهندسان سازنده‌ی مدل 356 فقط سه دستگاه از خودرو تایپ 64 ساخته بودند.

از سه نمونه‌ی ساخته‌شده، تنها مدل مذکور از جنگ جهانی دوم جان سالم به‌در برده و اکنون، یگانه تایپ 64 جهان محسوب می‌شود. این خودرو کلاسیک مدلی سبک‌وزن از خودرو KdF-Wagen بود که بعد‌ها با نام فولکس‌ واگن بیتل ساخته شد. این خودروها به‌مناسبت گرامی‌داشت ساخت مدل بیتل و احداث اتوبان در آلمان ساخته شده بودند.

در سال ۱۹۳۹، برنامه‌ریزی شده بود مسابقه‌ای با پورشه تایپ 64 در مسیر ۱,۵۰۰ کیلومتری بین رم و برلین برگزار شود؛ اما شروع جنگ جهانی دوم مانع این رویداد شد. پورشه تایپ 64 از سیستم تعلیق و پیشرانه‌ی فولکس واگن بیتل تایپ 1 بهره می‌برد. این خودرو با پیشرانه‌ی هواخنک چهار سیلندر و توانایی رسیدن به سرعت ۱۶۰ کیلومتربرساعت معرفی شد. بدنه‌ی تایپ 64 به‌صورت دست‌ساز از آلومینیوم ساخته‌ شده بود که به خودرو، ظاهری بلندپروازانه می‌بخشید.

این خودرو، خودرو شخصی فردیناند و فری پورشه بود و هنگام جابه‌جایی شرکت به اتریش، فری نشان شرکت پورشه را در قسمت جلویی خودرو چسباند. این اولین خودرویی بود که پیش از نمونه‌ی اولیه 356، نشان پورشه روی آن قرار گرفت. هنگام عرضه‌ی نمونه‌ی اولیه، راننده اتریشی با نام اوتو مته پشت فرمان خودرو قرار گرفت.

او آن‌قدر به پورشه تایپ 64 علاقه‌مند شد که اولین نمونه‌ی ساخته‌شده آن را خرید و با آن در مسابقات متعددی شرکت کرد. بنابراین، نمونه‌ی تایپ 64 به اولین خودرو مسابقه‌ای پورشه تبدیل شد. خودرو مذکور تا هنگام مرگ متهدر سال ۱۹۹۵ در مالکیت وی قرار داشت. سپس، دکتر توماس گروبر خودرو را خرید و تایپ 64 را به شهر وین منتقل کرد.

از آن زمان تاکنون، پورشه تایپ 64 در همایش‌های مختلفی ازجمله گودوود حاضر شده است. در اینجا، این سؤال مطرح می‌شود: «دلیل ارزش فراوان سومین نمونه‌ی ساخته‌شده از پورشه تایپ 64 چیست؟» دومین نمونه‌ی ساخته‌شده از این خودرو را سربازان آمریکایی در انباری متروکه پیدا کردند و پس از بریدن سقف و سوزاندن پیشرانه، اسقاط شد. البته بعد‌ها این نمونه با استفاده از قطعات یدکی باقی‌مانده در کارخانه‌ی پورشه بازسازی شد؛ اما دراین‌میان، سومین نمونه‌ی ساخته‌شده در حالت اصلی خود و بدون بازسازی باقی‌مانده است.

علاوه‌براین، قطعات یدکی اصلی این خودرو همچنان موجود است. اندی پریل، یکی از سرشناس‌ترین کارشناسان خودروهای پورشه، نمونه‌ی تایپ 64 را بررسی کرده است. او درباره‌ی این خودرو می‌گوید:

تاکنون، پورشه‌های ارزشمند متعددی را در دوران کاری‌ام مشاهده کرده‌ام؛ اما این خودرو چیز دیگری است. ازنظر تاریخی، این ارزشمند‌ترین خودرو پورشه محسوب می‌شود و باورکردنی نیست که اولین خودرو ساخت پورشه، این‌قدر سالم و قبراق است.

مارکوس گوریگ، از حراجی RM می‌گوید:

 بدون تایپ 64، دیگر پورشه 356 و 550 و 911 وجود نداشت. این داستان به ریشه‌ی پورشه بازمی‌گردد؛ خودرویی که مدل‌های افسانه‌ای شرکت پورشه را بنیان‌گذاری کرد. این فرصتی تکرارنشدنی برای خریداران است تا بتوانند روی صندلی خودروی شخصی فری و فردیناند پورشه بنشینند.

شرکت اوپل با همکاری گروه پژوسیتروئن (PSA) موفق شده اولین خودرو پلاگین هیبریدی خود را بسازد. پیشرانه‌ی هیبریدی جدید اوپل را گروه PSA تولید و اکنون روی پرچم‌دار خودروهای شاسی‌بلند این شرکت نصب کرده است. شرکت اوپل قصد دارد به‌منظور کاهش آلایندگی تمامی محصولاتش را تا سال ۲۰۲۴ الکتریکی کند.

شاسی‌بلند اندازه‌متوسط اوپل از پیشرانه‌ی چهار سیلندر ۱.۶ لیتری با ۲۰۰ اسب‌بخار قدرت بهره می‌برد که با دو موتور الکتریکی هرکدام با قدرت ۱۰۹ اسب‌بخار هماهنگ شده است. موتور الکتریکی جلو با جعبه‌دنده‌ی هشت سرعته‌ی خودکار هماهنگ شده است؛ در‌حالی‌که موتور الکتریکی عقب روی اکسل قرار گرفته تا قدرت به هر چهار چرخ منتقل شود.

با قدرت مجموع ۳۰۰ اسب‌بخار و گشتاور ۴۵۰ نیوتن‌متر، اوپل گرندلند X پلاگین هیبرید اکنون از مدل اینسیگنیا GS ۲۵۶ اسب‌بخاری قدرتمند‌تر است. با بهره‌گیری از باتری‌های ۱۳.۲ کیلووات‌ساعت لیتیوم‌یون، اوپل گرندلند X بدون مصرف سوخت فسیلی مسافت ۵۰ کیلومتر را براساس استاندارد WLTP طی می‌کند.

هنگام تخلیه‌ی شارژ کامل، باتری‌ها با استفاده از کابل خانگی ۷.۴ کیلووات‌ساعتی در مدت ۱ ساعت و ۵۰ دقیقه شارژ می‌شوند. با بهره‌گیری از پیشرانه‌ی هیبریدی جدید، اوپل گرندلند X تنها ۴۹ گرم‌برکیلومتر دی‌اکسید‌کربن تولید می‌کند و مصرف سوخت آن به ۲.۲ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر کاهش یافته است.

سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ این خودرو هم بهبود‌ یافته و اکنون به ۶.۵ ثانیه رسیده است. سرعت نهایی گرندلند X هم به ۲۱۹ کیلومتربرساعت در حالت استفاده از پیشرانه‌ی بنزینی و ۱۳۴ کیلومتربرساعت در حالت استفاده از موتورهای الکتریکی می‌رسد. اوپل فروش مدل گرندلند X هیبریدی را از هفته‌های آتی آغاز می‌کند و اولین نمونه‌ها تا آغاز سال ۲۰۲۰ تحویل داده می‌شوند. خودروهای دیگر زیرمجموعه‌ی گروه PSA هم در آینده از این پیشرانه بهره خواهند برد.

"تلسکوپ فضایی هابل"(Hubble Space Telescope) تلسکوپی است که در سال ۱۹۹۰ توسط شاتل دیسکاوری در مدار گردش قرار گرفت. نام این تلسکوپ از نام کیهان‌شناسی به نام "ادوین هابل"(Edwin Hubble) گرفته شد. اگرچه هابل اولین تلسکوپ فضایی نبود ولی یکی از بزرگترین و پرکاربردترین‌ها به‌شمار می‌آید.

وب سایت "استک اورفلو" تلاش کرد تا در یک نظرسنجی، تاثیرگذارترین شخص حوزه فناوری را در سال 2019 مشخص کند.

جزئیات برنامه رویاپردازانه جف بزوس رئیس شرکت فضایی بلواوریجین برای زندگی در فضا منتشر شد.

به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، "جف بزوس" رئیس شرکت خصوصی "بلو اوریجین" چند روز پیش بالاخره از فرودگر قمری این شرکت به نام "بلو مون" (ماه آبی) رونمایی کرد و حالا جزئیات برنامه بلندپروازانه وی برای زندگی در فضا منتشر شده است.

وی از یک طرح مفهومی سکونتگاه فضایی رونمایی کرده که می‌تواند کل شهرها، مناطق کشاورزی و حتی پارک‌های ملی را شامل شود.

بزوس اظهار کرد، دستیابی به این زیستگاه در آینده ممکن است راهی طولانی را در پیش داشته باشد ولی هنگامی‌که ما با محدودیت منابع در زمین مواجه شویم، زندگی در آن انتخابی آسان خواهد بود.

این زیستگاه که یادآور فیلم معروف "میان‌ستاره‌ای"(Interstellar) است، می‌تواند به اندازه‌ای نزدیک به زمین ساخته شود که به ساکنان خود اجازه رفت‌وآمد به کره خاکی را بدهد. علاوه بر آن خانه یک میلیون نفر یا بیشتر باشد.

آب‌هوای زیستگاه فضایی ساخت شرکت جف بزوس نیز در تمام طول سال مساعد خواهد بود.

ثروتمندترین مرد جهان در مراسمی که در واشنگتن برگزار شد از شرکت کنندگان پرسید که آیا دوست دارید همین‌طور حالت سکون داشته باشید و یا پویا باشید و رشد کنید؟

این طرح مفهومی برای نخستین بار در سال ۱۹۷۰ توسط "جرارد کیچن اونیل" فیزیکدان و فعال حوزه هوافضا که استاد جف بزوس در دانشگاه "پرینستون" بود ارائه شد.

این فیزیکدان طرح زیستگاهی را ارائه داد که در فضا می‌چرخد تا بر اساس نیروی گریز از مرکز، جاذبه مصنوعی ایجاد کند.

بزوس ادامه داد، این ساختارها بسیار عظیم هستند و کیلومترها به پایان آن‌ها باقی مانده است.

برخی از این ساختارها تفریحی‌تر هستند که نباید جاذبه آن‌ها با مناطق دیگر یکسان باشد. مثلاً نبود جاذبه در این مراکز تفریحی می‌تواند به ساکنان فضایی امکان پرواز دهد.

بزوس افزود، شهرهای فضایی می‌توانند مانند برخی از شهرهای زمینی باشند و یا معماری آن‌ها از ابتدا صورت گیرد.

جالب است در این زیستگاه فضایی هیچ باران، طوفان و یا زلزله‌ای وجود نخواهد داشت.

بزوس گفت: این سکونتگاه به اندازه‌ای زیبا است که انسان‌ها تمایل به سکونت در آنجا را خواهند داشت.

بزوس در انتها مدعی شد که مسافرت میان فضا و زمین مانند یک سفر یک روزه آسان خواهد بود.

 

 

 

بنابر گزارش‌ها در حال حاضر سطح غلظت دی‌اکسید کربن(CO۲) در جو در بالاترین سطح خود قرار دارد.

دانشمندان آمریکایی، نوعی الگوریتم یادگیری ماشینی طراحی کرده‌اند که می‌تواند فایل‌های صوتی مخرب را شناسایی کند.