عکس تزئینی است

عضو هیئت علمی پژوهشگاه ابن‌سینا با بیان این که محققان این پژوهشگاه مشغول پژوهشی مشترک با وزارت بهداشت در زمینه یک بیماری متابولیک ارثی خاص هستند، گفت: بیماری‌ به نام "موکوپلی‌ساکاریدوزیس" وجود دارد که جزو بیماری‌های متابولیک ارثی است. بچه‌هایی که به این بیماری مبتلا می‌شوند با گذشت زمان دچار معلولیت‌هایی می‌شوند و این بیماری بر ارگان‌های مختلف تاثیرگذار است. با توجه به تعدد ژن های درگیر در این بیماری، استفاده از تکنیک نسل جدید تعیین توالی در زمینه تشخیص علل ژنتیکی این بیماری بسیار کمک کننده است.

رئیس پژوهشکده مکانیک پژوهشگاه فضایی ایران طراحی و ساخت حسگرهای فضایی، رادار دهانه مصنوعی (SAR) و سیستم‌های ذخیره‌ساز انرژی را از ماموریت‌های این پژوهشکده نام برد و گفت: در ماهواره‌هایی که در دستور کار محققان قرار دارد، از حسگرهای ساخته شده در این پژوهشکده استفاده خواهد شد.

حتما بسیاری از شما قطارها و اتوبوس‌های برقی را دیده‌اید که ازطریق بازوی مخصوص روی سقف برق را از سیم‌های بالای دکل‌ها دریافت می‌کنند. این روشی ساده و مؤثر در حمل‌و‌نقل برقی است و به‌نظر می‌رسد برای خودروهای برقی نیز می‌تواند به‌طورمؤثری استفاده شود. در آلمان اولین جاده‌ای افتتاح شده که به روش سیم‌های بالای سر برق را به خودروهای برقی می‌رساند. در این جاده که eHighway نام دارد، کامیون‌های برقی و هیبریدی می‌توانند در حین حرکت برق را از سیم‌های بالای مسیر دریافت کنند و بدین‌ترتیب حمل‌و‌نقلی با آلایندگی صفر حاصل می‌شود.

این بزرگ‌راه چند روز پیش در ایالت هِس آلمان افتتاح شد و در نوع خود در جهان، اولین محسوب می‌شود. فعلا این جاده در مراحل اولیه قرار دارد و فقط مسیر ۱۰ کیلومتری در نزدیکی فرانکفورت را پوشش می‌دهد. از این جاده به‌طورآزمایشی تا سال ۲۰۲۲، کامیون‌های برقی استفاده خواهند کرد و پس‌ازآن و با بررسی نتایج، دولت آلمان تصمیم خواهد گرفت آیا این روش کارامدی است یا اینکه پروژه را تعطیل کنند.

عملکرد جاده‌ی eHighway درست مثل همان چیزی است که در حمل‌ونقل ریلی برقی می‌بینیم. کامیون‌ها مجهز به باتری هستند و برقی که از سیم‌های بالای سر دریافت می‌شود، هم برای حرکت خودرو و هم برای شارژ باتری‌ها استفاده می‌‌شود. با شارژشدن باتری‌ها، کامیون می‌تواند درصورت تمام‌شدن مسیر eHighway نیز همچنان به‌صورت برقی به حرکت ادامه دهد. هنگام جدا‌شدن کامیون از مسیر کابل‌ها، عملکرد خودرو از حالت تمام‌برقی به هیبریدی تغییر پیدا می‌کند. یکی از محدودیت‌های eHighway این است که سرعت حرکت کامیون نباید از ۹۰ کیلومتر‌برساعت بیشتر شود. همچنین، فعلا همه‌ی کامیون‌های موجود در بازار قابلیت استفاده از کابل‌های برق بالای سر را ندارند و فعلا تنها گروه فولکس واگن کشنده‌ی اسکانیا R450 هیبریدی را با این قابلیت تولید کرده است.

پشتیبان و مسئول اصلی این بزرگ‌راه، شرکت زیمنس است. زیمنس قرار است سیستمی طراحی کند تا با نصب آن روی کامیون‌های مختلف، بتوان از کابل‌های بالای سر استفاده کرد. به‌گفته‌ی زیمنس، اگر تنها ۳۰ درصد از کامیون‌ها و کشنده‌هایی که در جاده‌های آلمان تردد می‌کنند، بتوانند از نیروی برق برای حرکت استفاده کنند، سالانه از انتشار ۶ میلیون تن کربن‌دی‌اکسید جلوگیری خواهد شد. همچنین، این شرکت عنوان کرده هر کامیون ۴۰ تنی برقی درصورتی‌که ۱۰۰ هزار کیلومتر را در یک سال در eHighway طی کند، در پایان سال، ۲۲ هزار دلار در هزینه‌ی سوخت صرفه‌جویی خواهد کرد.

شرکت زیمنس از سال ۲۰۱۲ مشغول کار روی پروژه‌ی eHighway است و اولین‌بار این ایده را در لس‌آنجلس معرفی کرده بود. در سال ۲۰۱۶، سوئد اولین جاده‌ی eHighway را در مسیری دوکیلومتری افتتاح کرد و پس‌ازآن، زیمنس جاده‌ای مشابه را در کالیفرنیا در مسیر بین لس‌آنجلس تا لانگ‌بیچ احداث کرد. باتوجه‌به ارتفاع‌ کابل‌های برقی، این ایده در‌حال‌حاضر تنها برای کامیون‌ها کاربرد دارد و خودروهای سواری برقی نمی‌توانند از آن بهره ببرند.

همان‌طورکه اتمسفر زمین با گذشت زمان دچار تغییر می‌شود، مسیر تکامل موجودات زنده نیز ممکن است دچار تغییر شود. گروهی از پژوهشگران بین‌المللی اکنون فکر می‌کنند نوسان در سطوح اکسیژن موجب انفجار حیات روی زمین شده است. برای اولین‌بار آن‌ها نشان داده‌اند پیدایش سریع حیات جانوری در جریان انفجار کامبرین، با افزایش در سطح اکسیژن موجود در اتمسفر ارتباط داشته و رویدادهای انقراض جمعی با افت میزان اکسیژن موجود در اتمسفر مقارن بوده است. تیان چن‌هی، از دانشگاه لیدز دراین‌باره توضیح می‌دهد:

موجودات پیچیده‌ای که در جریان دوره‌ی کامبرین ظاهر شدند، اجداد اولیه‌ی بسیاری از حیوانات امروزی بوده‌اند؛ اما به‌‌دلیل اینکه مدرک مستقیمی از اکسیژن اتمسفری این دوره‌ی زمانی وجود نداشته است، تعیین عوامل آغازکننده‌ی این نقطه حیاتی دشوار بوده است.

به‌نظر می‌رسید پاسخ در سیبری نهفته باشد؛ منطقه‌ای که سکوی سیبری خوانده می‌شود. این منطقه که زمانی دریایی کم‌عمق بوده است، منزلگاه تمام فسیل‌های کشف‌شده‌ی گونه‌هایی است که در دوره‌ی کامبرین زندگی می‌کرده‌اند. پژوهشگران با تجزیه‌و‌تحلیل نمونه‌‌ی سنگ‌های آهکی دو رودخانه‌ی این منطقه توانستند مدلی برای مقایسه‌ی چرخه‌های کربن و گوگرد و سطوح اکسیژن و تنوع جانوری حاضر در بیش از یک‌میلیارد سال پیش ایجاد کنند. یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد در جریان دوره‌های اکسیژن فراوان، این اقیانوس کم‌عمق دوره‌هایی از افزایش تنوع جانوران را تجربه کرده که ای، توضیحی درباره‌ی طبیعت مرحله‌ی انفجار کامبرین محسوب می‌شود. نویسندگان دراین‌باره نوشتند:

در اقیانوس‌های امروزی و باستانی، آب‌های دارای اکسیژن کافی با اندازه‌ی بزرگ‌تر بدن، تنوع بیشتر، کانی‌سازی زیستی، افزایش در قابلیت حرکت و گوشت‌خواری مرتبط هستند. این شرایط موجب افزایش زیستگاه‌ها شده و فرصت‌های جدیدی برای پیدایش و انفجار جانوران مهیا کرده است.

افزون‌براین، پژوهشگران در دوران‌های کم‌اکسیژنی (مثلا در اوایل دوره‌ی کامبرین)، متوجه توقفی طولانی در تنوع‌زایی شدند که بیش از ۲۰ میلیون سال طول کشیده و موجب چندین موج انقراض شده بود. منشأ انفجار کامبرین سال‌ها است دانشمندان را سردرگم کرده و البته دراین‌میان، نقش اکسیژن بسیار بحث شده است.

یافته‌های حاضر به‌شدت از مشهورترین روایت علمی حمایت می‌کنند. یکی از روایت‌ها می‌گوید ساختارهای بدن جانوران جدید و سبک‌های زندگی با تقاضای بیشتر برای اکسیژن ارتباط داشته و این می‌توانسته نقش مهمی در ایجاد الگوی زندگی داشته باشد که در‌حال‌حاضر شاهدش هستیم. گراهام شیلدز، از دانشگاه کالج لندن می‌گوید:

این نخستین مطالعه‌ای است که به‌وضوح نشان می‌دهد اولین اجداد جانوری ما دراثر تغییرات شدید در سطوح اکسیژن موجود در اتمسفر، شکوفایی‌ها و تنگناهای تکاملی تجربه کرده‌اند. در آن زمان، زمین از وضعیتی که مملو از موجودات ساده و تک‌سلولی و غیرمتحرک بود، به میزبان انواع مختلفی از موجودات پیچیده و پرانرژی تبدیل شد.

جف بزوس، بنیان‌گذار آمازون به‌تازگی چشم‌اندازش برای حضور بشریت در فضا را در کنفرانسی ویژه به نمایش گذاشت. ثروتمندترین مرد جهان (دست‌کم روی کاغذ) نزدیک‌به یک ساعت زمان صرف کرد تا درباره‌‌ی این صحبت کند که چگونه و چرا معتقد است انسان باید یک‌روز سازه‌های فضایی غول‌پیکر شناوری را بسازد که بتوانند خارج از زمین میزبان میلیون‌ها نفر باشند. او سپس شروع به صحبت درباره‌ی این کرد که چگونه بلو ارجین، شرکت فضایی‌اش، زیرساخت‌های موردنیاز را برای کمک به تحقق آن رویاها خواهد ساخت.

سرآغاز مسیری که به تسخیر فضا ختم خواهد شد، پرتاب راکت‌هایی است که بلو ارجین آن‌ها را می‌سازد؛‌ اما اکنون بلو مون (Blue Moon)، سطح‌نشینی که روز جمعه به دست بزوس رونمایی شد نیز نقشی مهم در تحقق چشم‌انداز مورد بحث ایفا خواهد کرد. بلو مون،‌ وسیله‌ی نقلیه‌ای است که بلو ارجین یک روز برای ارسال تجهیزات علمی و انسان‌ها به سطح ماه، آن را به‌کار خواهد گرفت. این سطح‌نشین می‌تواند بین ۳/۶ تا ۶/۵ تن محموله را به‌‌آرامی روی سطح قمری فرود بیاورد و احتمالا در دستیابی بلو ارجین به آرزوی‌اش مبنی‌بر استخراج یخ‌آب از قطب‌های ماه، نقشی کلیدی برعهده خواهد داشت.

بزوس پیش‌تر و به‌خصوص در کد کنفرانس ۲۰۱۶، به‌طور علنی درباره‌ی چشم‌انداز بزرگش برای مسکونی‌سازی فضا (و تفاوت آن با رویای ایلان ماسک) صحبت کرده بود. اما در این رویداد اخیر، توضیحات دقیق‌تری درباره‌ی دلایل باورش به لزوم استقرار انسان در فضا ارائه داد. یک دلیل عمده به باور بزوس این است که منابع زمین، به‌خصوص انرژی، محدود است؛ درحالی‌که فضا وعده‌ی منابع نامحدود را می‌دهد. به‌نقل از بزوس، تمام آنچه نیاز داریم، دسترسی ارزان‌تر و مطمئن‌تر است.

بااین‌حال، اتفاق‌نظر بر سر استدلال‌های بزوس وجود ندارد. برخی بر این باور هستند که درست همان‌طور که ما در مسیر تهی‌ساختن زمین از منابعش قرار داریم، درنهایت یک‌روز منابعمنظومه‌ی شمسی را نیز به پایان خواهیم رساند. همچنین یک استدلال بسیار خوب دیگر این است که ما هنوز نحوه‌ی زندگی پایدار روی این سیاره را یاد نگرفته‌ایم و پیش از آنکه مشکلات جدیدی برای گونه‌‌های خودمان ایجاد کنیم، باید دست به یافتن راه‌حلی برای حل مشکل یادشده بزنیم. علاوه‌بر این، چشم‌انداز بزوس برپایه‌ی ایده‌آل‌های به‌شدت سرمایه‌دارانه (نظیر رشد بی‌حدوحصر) شکل گرفته است؛ درحالی که هم‌اکنون برخی از این ایده‌آل‌ها به‌طور مرتب توسط اعضای رده‌بالای دولت آمریکا زیر سؤال می‌روند؛ چه رسد به برخی شهروندان معمولی این کشور.

این نخستین‌بار نیست که ما دیدگاه بزوس نسبت‌به آینده‌ی بلندمدت را می‌شنویم؛ اما وی در کنفرانس اخیر برای نخستین بار شرایط خودش را بدین شکل مطرح ساخت. این آخرین‌بار نیز نخواهد بود. احتمالا هرچه به زمان وقوع برخی از بزرگ‌ترین دستاوردهای بلو ارجین نظیر نخستین پرتاب راکت عظیم نیو گلن در سال ۲۰۲۱ یا هر تلاشی برای ارسال بلو مون به سطح قمری نزدیک‌تر شویم، بزوس بخشی از صحبت‌هایش را تکرار خواهد کرد. درهرصورت، باید دید آیا بلو ارجین می‌تواند در برنامه‌ی بازگشت به ماه تا سال ۲۰۲۴، نظر ناسا را برای استفاده از سطح‌نشین جدیدش جلب کند یا خیر. آن‌طور که به‌نظر می‌رسد، با ورود هرچه بیشتر بازیگران جدید، رقابت برای تسخیر فضا دیدنی‌تر می‌شود.

برای تماشای نسخه‌ی کامل کنفرانس روز جمعه‌ی بلو ارجین می‌توانید به این نشانی مراجعه کنید.

شورابه‌های سرشار از نمک (آب‌هایی که حاوی غلظت بالایی از نمک محلول هستند و نیز آب‌هایی که سطح نمک آن‌ها بالاتر از سطح نمک موجود در آب اقیانوس است)، یکی از نگرانی‌های مهم زیست‌محیطی به‌شمار می‌روند. این آب‌های شور که تیمار آن‌ها بسیار دشوار و هزینه‌بر است، حاصل آبی هستند که در جریان تولید نفت و گاز تولید می‌شوند یا عصاره‌ی حاصل از نمک‌زدایی در خشکی، شیرابه‌ی حاصل از دفن زباله‌های جامد، فاضلاب حاصل از گوگرد زدایی در نیروگاه‌های سوخت فسیلی و پساب حاصل از فرایندهای صنعتی هستند.

اگر این آب‌های شور به‌طور نامناسبی مدیریت شود، می‌تواند منابع آب سطحی و زیرزمینی را آلوده کند. اما اگر روش ساده و ارزانی برای نمک‌زدایی از این نوع آب توسعه پیدا کند، حجم عظیمی از آب می‌تواند برای استفاده‌های مختلفی از کشاورزی گرفته تا کاربردهای صنعتی و شاید حتی برای مصرف انسان در دسترس قرار بگیرد.

گروهی از پژوهشگران دانشگاه کمبیا، تحت هدایت نای یین‌ییپ، استاد مهندسی زمین و محیط‌زیست گزارش کرده‌اند که رویکرد کاملا متفاوتی برای نمک‌زدایی از آب توسعه داده‌اند. رویکرد آن‌ها، TSSE نام دارد و اشاره به استفاده از حلال و نوسان دمایی برای نمک‌زدایی از آب‌های شور دارد. این مطالعه که به‌تازگی در مجله‌ی Environmental Science & Technology Letters منتشر شد، نشان می‌دهد TSSE می‌تواند شورآبه‌های سرشار از نمک را نمک‌زدایی کند و غلظت نمک آن‌ها را تا حد ۷ برابر غلظت نمک موجود در آب دریا کاهش دهد. این رویکرد نسبت‌به روش اسمز معکوس یعنی استاندارد طلایی نمک‌زدایی از آب دریا، بهتر است.

درحال‌حاضر، شورابه‌های سرشار از نمک یا به‌وسیله‌ی فشار (اسمز معکوس) یا تبخیر آب (تقطیر)، نمک‌زدایی می‌شوند. هر رویکرد، محدودیت‌های خاص خود را دارد. روش‌های اسمز معکوس برای شورابه‌های بسیار غلیظ مناسب نیستند؛ زیرا فشار اعمال‌شده در اسمز معکوس باید با مقدار نمک متناسب باشد. شورابه‌های سرشار از نمک نیاز به فشار فوق‌العاده بالایی دارند. تکنیک‌های تقطیری که در آن‌ها شورآبه‌ها تبخیر می‌شوند نیز بسیار انرژی‌بر هستند.

ییپ، روی روش استخراج با حلال، یک روش جداسازی که به‌طور گسترده در فرایندهای مهندسی شیمی استفاده می‌شود، کار کرده است. این تکنیک جداسازیِ نسبتا ارزان، ساده و مؤثر در صنایع مختلفی نظیر تولید ترکیبات آلی ریز، خالص‌سازی محصولات طبیعی و استخراج کمپلکس‌های فلزی باارزش استفاده می‌شود. او می‌گوید:

من تصور می‌کردم استخراج با حلال می‌تواند رویکرد نمک‌زدایی جایگزینی باشد که اساسا با روش‌های معمول متفاوت است زیرا در آن، از غشا استفاده نمی‌شود و مبتنی‌بر تغییر فاز نیز نیست. نتایج ما نشان می‌دهد که TSSE می‌تواند یک تکنولوژی تحول‌آفرین باشد. این روش کارآمد، پربازده و مقیاس‌پذیر است و انرژی آن نیز می‌تواند به‌طور پایداری تأمین شود.

در روش TSSE برای استخراج انتخابی آب از نمک، از حلالی با قطبیت کم و نوسان دما استفاده می‌شود. از آنجایی‌که این روش بدون فشار است و مبتنی‌بر تبخیر آب نیز نیست، می‌تواند محدودیت‌های فنی روش‌های سنتی را کنار بزند. مهم‌تر اینکه، TSSE نیاز به حرارت کمتر از ۷۰ درجه سانتی‌گراد دارد که ارزان است و گاهی حتی هزینه‌ای ندارد. در این مطالعه، TSSE توانست تا ۹۸/۴ درصد از نمک را حذف کند که قابل مقایسه‌با روش اسمز معکوس است. موفقیت این روش در بازیافت آب از شورابه‌های بسیار غلیظ نیز تأیید شد؛ کاری که اسمز معکوس قادر به انجام آن نیست. او می‌افزاید:

ما فکر می‌کنیم TSSE، صنعت آب را دگرگون کند. این روش می‌تواند جایگزین روش‌های پرهزینه‌ی نمک‌زدایی از شورابه‌های غلیظ شود و نسبت‌به روش اسمز معکوس نمک بیشتری را تحمل کند. این اساسا موجب بهبود پایداری در تیمار آب تولیدشده، عصاره‌های نمک‌زدایی‌شده‌ی داخل خشکی، شیرابه‌های حاصل از زباله‌های دفن‌شده و دیگر جریان‌های شور مهم خواهد شد. ما می‌توانیم آلودگی حاصل از این شورآبه‌ها را برطرف کنیم و آب پاک‌تر و قابل استفاده‌تری برای سیاره‌ی خود فراهم کنیم.

رویکرد TSSE دارای مسیر روشنی به‌سوی تجاری‌سازی است. انرژی گرمایی می‌تواند به‌طور پایدار به‌وسیله‌ی منابع متوسطی مانند حرارت زائد حاصل از فعالیت‌های صنعتی، انرژی زمین‌گرمایی کم‌عمق و جمع‌کننده‌های خورشیدی فراهم شود. ییپ این روش را پالایش بیشتری خواهد کرد و آن را روی نمونه‌هایی در جهان واقعی مورد آزمایش قرار خواهد داد.

یادداشتی که در ادامه خواهید خواند، برگردانی از مقاله‌ای است که ریوکا گالکن، نویسنده‌ی برجسته‌ی کانادایی-آمریکایی (متولد ۱۹۷۶)، به‌تازگی به رشته‌ی تحریر در آورده است. ویرایشی از این مقاله روز دوشنبه ۶ مه (۱۶ اردیبهشت) در نسخه‌ی کاغذی مجله نیویورکر (New Yorker) به چاپ رسیده است.

گالکن برای چندین نشریه و مجله از جمله نیویورکر، هارپر و نیویورک تایمز می‌نویسد. اولین رمان او، «اختلالات جوی» در سال ۲۰۰۸ به چاپ رسید و برنده‌ی جايزه ادبي راجرز كانادا شد. او همچنین برای همین اثر، برنده‌ی «جوایز عمومی فرماندار» نیز شد. گالکن دارای مدرک دکترا روانکاوی از دانشگاه پرینستون است. او همچنین دوره‌ی کارشناسی ارشد هنرهای زیبا را نیز در دانشگاه کلمبیا به اتمام رسانده، جایی که هم‌اکنون در آن مشغول تدریس نویسندگی است. گالکن در سال ۲۰۱۰ از سوی مجله نیویورکر در فهرست «۲۰ نویسنده‌ی برتر زیر ۴۰ سال» قرار گرفت. مجموعه داستان گالکن با نام «نوآوری‌های آمریکایی» نیز در سال ۲۰۱۴ به چاپ رسید که «جایزه دانوتا گلید» را برای او به ارمغان آورد.

ریوکا گالکن بر این باور است که رقابت فضایی آغازشده در ماه می‌تواند همچون تیغی دو لبه‌ باشد 

گالکن در مقاله‌‌ای که خواهید خواند، نگاهی به نقطه‌نظرات و دیدگاه‌های برخی کارآفرینان و تاجران دنیای اکتشافات فضایی - به‌طور مشخص ماه - و همین‌طور دانشمندان و متخصصان دیگر دارد که با سوابق شغلی و خانوادگی گوناگون به نحوی وارد دنیای اکتشافات فضایی شده‌اند و وجه مشترک همه‌ی آن‌ها هم رؤیای ماه است. گالکن بر این باور است که رقابت فضایی یا «تب ماه» که حالا بسیاری از سازمان‌ها و نهادهای دولتی تا شرکت‌های خصوصی دچار آن شده‌اند، می‌تواند همچون تیغی دو لبه‌ عمل کند؛ بدین نحو که هم به نفع بشریت باشد و هم اختلافات و سوءتفاهم‌های گسترده‌ای را بین ملل جهان به‌دنبال داشته باشد. در ادامه با برگردانی از این مقاله‌ خواندنی همراه ما باشید:

ماه ژانویه بود که سازمان ملی فضایی چین، فضاپیمایی را در سمت پنهان ماه فرود آورد، سمتی از ماه که نمی‌توانیم از زمین ببینیم. این فضاپیما «چانگ‌ ای ۴ (Chang'e 4)» نام داشت که نام آن از یکی از «ایزدبانوهای ماه» در اساطیر چین باستان گرفته شده است. داستان این ایزدبانو نسخه‌های بسیاری دارد. در یکی از این روایات، چانگ‌ای اکسیر حیاتی که برای او و شوهرش بود را تماما سَر می‌کشد و به ماه می‌رود، اما با وجود دست یافتن به حیات ابدی، تبدیل به یک وزغ زشت می‌شود. در نسخه‌ی دیگری از داستان، او با دزدیدن اکسیر، مردم را از دست امپراطوری مستبد نجات می‌دهد. با وجود اختلاف در روایت‌ها، در بسیاری از نسخه‌ها، او زیبایی خیره‌کننده‌ای داشت و همواره خرگوش سفید و ملوسی همدمش بود.

چانگ‌ای ۴ اولین ساخته‌دست بشر بود که توانست با موفقیت در سمت پنهان ماه فرود ‌آید. در این سمت ماه، ارتباطات رادیویی با زمین مسدود می‌شود که پیامد آن، دشواری فرایند فرود است. در همین حال، سطح سمت تاریکِ ماه بسیار خشن و ناهموار است و در آن کوه‌هایی وجود دارد که از تمامی کوه‌های کره زمین مرتفع‌ترند. در سمت پنهان ماه، ویژگی‌های زمین‌شناختی بسیار قدیمی‌تری (نسبت به سمت پیدای ماه) وجود که میلیاردها سال قدمت دارند و تاریخچه‌ای از کره ماه را پیش روی دانشمندان می‌گذارند.

فضاپیمای چانگ‌ ای ۴ روز ۱۳ ژانویه ۲۰۱۹ (۲۳ دی ۹۷ خورشیدی) در دهانه‌ی فون کارمان در قطب جنوب ماه فرود آمد

چانگ‌ای ۴ در دهانه‌ای برخوردی به عمق ۶ کیلومتر موسوم به «فون کارمن» فرود آمد که زمانی بر اثر برخورد یک شهاب‌سنگ به سطح ماه به وجود آمده است. دهانه‌ای که از آن صحبت می‌کنم، یکی از بزرگ‌ترین دهانه‌های شناخته شده در منظومه شمسی است. ممکن است فیلم فرود بی‌نظیر چانگ‌ای ۴ را تماشا کرده باشید یا درمورد ماه‌نورد همراه‌با کاوشگر به نام یوتو ۲ نیز شنیده باشید که از روی همان خرگوش سفید مورد علاقه‌ی ایزدبانو‌ی ماه نام‌گذاری شده است.

احتمالا این را نیز می‌دانید که سطح‌نشین چینی‌ها با خود بذر پنبه، کلزا و سیب‌زمینی به همراه داشت و تلاش کرد تا در آنجا آزمایش‌هایی زیستی را انجام دهد. این سطح‌نشین توانست از شبانگاه‌های قمری ۱۴ روزه و بسیار سرد ماه جان سالم به در ببرد؛ شب‌هایی که در آن دمای هوا به منفی ۱۳۳ درجه سانتی‌گراد می‌رسد.

چانگ‌ای ۴ یکی از قدم‌های بلند مدت چینی‌ها برای ساخت پایگاهی دائمی در ماه محسوب می‌شود؛ هدفی که این کشور از زمان فرستادن اولین مدارگرد خود به ماه در سال ۲۰۰۷ به سرعت در حال پیشرفت در آن است. اگر چیزی از مأموریت‌ چینی‌ها ندیده و نشنیده‌اید، احتمالا به این دلیل است که توجه شما بیشتر معطوف به فضاپیمای فوق‌العاده ارزان‌قیمت «برشیت» بوده است. این فضاپیما که توسط شرکتی خصوصی به نام اسپیسل ساخته شده بود، روز ۱۱ آوریل (۲۲ فروردین) روی ماه سقوط کرد.

برشیت تنها توانست پیش از تلاش برای فرود یک عکس سلفی بگیرد، اما در هنگام فرود با نقص فنی مواجه شد و سالم به سطح ماه نرسید. البته برنامه اصلی این ماه‌نورد سقوط روی ماه نبود و اسپیسل هم اعلام کرده که قصد دارد دوباره به ماه برود. اما به‌همین نحو ممکن است باز هم حواستان از اسپیسل به‌جای دیگری پرت شود، چون پیش‌بینی می‌شود که  مأموریت «چانداريان-۲ (Chandrayaan-2)» هند، اواخر سال جاری به ماه پرتاب شود.

شاید هم منتظر نخستین مأموریت ماه‌نورد و سطح‌نشین ژاپنی‌ها هستید که برای سال ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده است و شاید شما هم در ماه ژانویه، و درست در شب «ابرماهِ گرگ خونین» با خبر آژانس فضایی اروپا حواستان پرت شده که براساس آن، اروپایی‌ها قصد دارند تا سال ۲۰۲۵ میلادی استخراج یخ‌های ماه را آغاز کنند. یا بازهم حواس‌پرتی دیگری، این‌بار بیانیه معاون رئیس جمهور آمریکا، مایک پنس در روز ۲۶ مارس (۶ فروردین) که گفته بود ایالات متحده قصد دارد طی پنج سال آینده فضانوردان آمریکایی را به ماه بازگرداند.

پنجاه سال قبل، سه مرد از شبه‌جزیره کوچکِ فلوریدا به دهانه‌ای در ماه به نام «دریای آرامش» در فاصله‌ی حدود ۳۸۴ هزار کیلومتری سفر کردند. صدها میلیون نفر ازطریق تلویزیون‌های سیاه و سفید خود تماشا کردند که چطور مردی از شهرستانی کوچک از اوهایو به نام واپاکونتا به آرامی از نردبانی کوچک پایین می‌آید و در همین حین با صدای محکمی گزارش می‌دهد:

پایه‌های نردبان فقط حدود یکی دو اینچ داخل سطح (ماه) فرو رفتند و سطح اینجا به نظر خیلی خیلی ریز دانه است و درست مثل پودر می‌ماند.

کمی قبل از اینکه ناسا آپولو ۱۱ را به فضا بفرست، نامه‌ای از سوی انجمن داستان‌نویسان ایرانی دریافت کرد که از ناسا می‌خواستند برنامه‌اش را تغییر دهد: نویسندگان ایرانی ادعا می‌کردند، این برنامه کمال بی‌مسئولیتی ناسا را می‌رساند که می‌تواند راه امرار معاش اعضای این اتحادیه را قطع کند. چرا که تا قبل‌ از فرودهای سری مأموریت‌های آپولو روی ماه، تنها راه سفر به ماه بهره بردن از تخیل بود.

ایزدبانو چانگ‌ای زیبایی خیره‌کننده‌ای داشت و همواره خرگوش ملوسی همدمش بود

در طول پرواز فضاپیما، مرکز کنترل مأموریت در هیوستون، از خدمه مأموریت خواست که به‌دنبال ایزدبانو چانگ‌ای و خرگوش سفیدش بگردند. هیوستون اعلام کرد که پیدا کردن خرگوشک ساده است، چون همیشه زیر سایه‌ی درخت دارچینی روی دو پایش می‌ایستد و به اطراف خود می‌نگرد. باز آلدرین پاسخ داد: «ما به دقت وضعیت خرگوشک را زیر نظر داریم.»

جک بِرنز، مدیر «شبکه تحقیقات و علوم فضایی ناسا یا نِس (NESS)»، به من می‌گوید: «جریان ماه دوباره داغ شده است.» دفتر مرکزی نس در دانشگاه کلرادو، بولدر قرار دارد که تا به حال ۱۹ فضانورد را آموزش داده است. بولدر محل ساخت سریال تلویزیونی ستایش شده‌ی «مورک و میندی» نیز است که در آن رابین ویلیامز، نقش موجود فضایی از سیاره اورک را بازی می‌کرد. بخشی از مأموریت نس، این است که روی طرح‌ها و ایده‌های خلاقانه‌ای که روی ماه انجام می‌شوند کار کند. در دهه‌های پس از مأموریت آپولو ۱۱، ناسا ماهواره‌های نقشه‌برداری زمین را اختراع کرد، تلسکوپ فضایی هابل را به فضا فرستاد، در ایستگاه فضایی بین‌المللی فعالیت داشته و مریخ را مطالعه کرده است. اما هیچ یک از این پروژه‌ها شیفتگی عمیقِ کودکانه ما نسبت به ماه را خراب نکردند.

برنز که ۶۶ ساله است، مأموریت‌های مِرکوری، جمنای و آپولو را به یاد می‌آورد، تلاش‌هایی که در بحبوحه‌ی جنگ سرد، از اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ شروع شدند تا فضانوردان را به فضا بفرستند و درنهایت هم موفق به نشاندن اولین انسان‌ها در ماه شدند. برنز تاریخ سیاست فضایی تدریس می‌کند. او می‌گوید: «ایالات متحده ابتدای رقابت فضایی را باخته بود. اتحاد جماهیر شوروی، اولین کشوری بود که ماهواره‌ای را به فضا فرستاد. آن‌ها اولین فضانورد را نیز به فضا فرستادند.»

لحظه‌ی بلند شدن موشک ساترن ۵ به همراه فضاپیمای آپولو ۱۱ در روز ۱۶ ژوئیه ۱۹۶۹ (۲۵ تیر ۱۳۴۸) از مجتمع پرتاب ۳۹ پایگاه فضایی کندی

سفر یوری گاگارین به فضا در آوریل سال ۱۹۶۱ صورت گرفت. و رئیس‌جمهور جان اف کندی هم ماه بعد سخنرانی مشهورش را ایراد کرد که در بخشی از آن گفت: «ما انتخاب کرده‌ایم که به ماه برویم.» و درنهایت کنگره نیز موافقت کرد که ۴٫۴ درصد از بودجه ملی را به ناسا اختصاص دهد. برنز می‌گوید: «اما اگر با انگیزه‌های سیاسی زنده باشید، با همین انگیزه‌ها هم می‌میرید. آپولو مُرد. نیکسون این برنامه را کشت.» تنها ۱۲ نفر توانستند روی ماه قدم بگذارند، همه‌ی آن‌ها بین تابستان ۱۹۶۹ تا کریسمس ۱۹۷۲ به ماه رفتند.

همه کسانی که روی ماه قدم گذاشتند، آمریکایی بودند، همه آن‌ها به جزء یکی از پسران پیشاهنگ بودند و تقریبا همه هم در راه ماه به موسیقی کانتری و غربی گوش می‌دادند. آن‌ها هر کدام منهای یک تخت در فضاپیما، در روز ۸ دلار دستمزد می‌گرفتند. از آخرین باری که فضانوردان به ماه رفته‌اند، انسان‌ها فضاپیماهای پیشرفته‌ای را به مدار ماه فرستادند، کاوشگرهایی را روی آن منفجر کردند و عکس‌های فوق‌العاده با کیفیتی را نیز از آن گرفتند. اما هیچ‌کس دوباره به آنجا بازنگشته است. بروس هاپکی، دانشمند علوم سیاره‌ای است که می‌گوید، تقریبا هر رئیس‌جمهوری از زمان ریچارد نیکسون، پیشنهاد بازگشت به ماه را داده است. (البته رئیس جمهور اوباما به‌جای آن پیشنهاد داده بود که ناسا سیارک‌های نزدیک به زمین را با هدف فرستادن فضانوردان به مریخ مطالعه کند.) اما هیچگاه بودجه لازم به چنین پروژه‌ای اختصاص داده نشد. کنگره تصریح کرد که ما (آمریکایی‌ها) نمی‌توانیم یک‌جا اسلحه و ماه را داشته باشیم.»

بودجه وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا، اکنون نزدیک به ۷۰۰ میلیارد دلار است، درحالی‌که بودجه ناسا ۲۱٫۵ میلیارد دلار یا تقریبا نیمی از ۱ درصد از کل بودجه دولت فدرال است. با این وجود تصور بر این است که آمریکا نسبت به دیگر کشورهای جهان، بودجه بیشتری را به برنامه‌های فضایی اختصاص می‌دهد. بااین‌حال، بودجه چین مانند همه‌ی برنامه‌های دیگرش مشخص نیست. هاپکی می‌گوید: «مشکل این است که همیشه نوعی برنامه اضطراری در میان است و همیشه جنگی در جریان است. اگرچه ذهنیت جنگ سرد نیز ما را به ماه رسانده بود.»

هاپکی یادآور می‌شود که چندین تن از دانشمندان و کارکنان ناسا به او گفته‌اند: «هنگامی که اولین فرود روی ماه انجام گرفت، یک‌جور شیرین‌کاری سیاسی بود، یعنی برو ماه و پرچم را آنجا به احتزاز در بیاور و برگرد زمین!» طراحی اصلی فضاپیما اصلا جایی برای محموله‌های علمی نداشت. او در ادامه می‌افزاید: «هنگامی که جامعه علمی متوجه این موضوع شد، ناسا را نسبت به تمام فعالیت‌های علمی فوق‌العاده‌ای که می‌توانست در فضا انجام بگیرد تحت فشار قرار داد و تمام پروژه تغییر کرد.»

بعدا هاپکی را در دانشگاه کرنل دنبال کردم، جایی که او و همکارانش ویژگی‌های خاک ماه را بررسی می‌کنند. برای هاپکی، عصر آپولو، هنوز هیجان‌انگیزترین دوره‌ی حرفه‌ای او در دنیای علم است. او همچنین این سردرگمی گسترده را هم بین اعضای کنگره و مردم عادی به خاطر می‌آورد که می‌گفتند: «ما روس‌ها را شکست دادیم، حالا چرا باید به ماه برگردیم!»

برنز می‌گوید، این بار برای رفتن به ماه نیاز به دلایل و اهداف پایدارتری داریم. منظور او یک مأموریت علمی یا تجاری یا هر دو با هم است. او در ادامه می‌گوید که «ما دوست نداریم که بگوییم داریم به ماه برمی‌گردیم، همین. اما اهداف ما متفاوت‌اند. فناوری ما نیز فرق کرده است. فضاپیمای آپولو حافظه خواندن/نوشتن یا همان رَم (RAM)، ۵ کیلوبایتی داشت، اما حالا گوشی‌های آیفونی که دست هر کدام از مردم عادی است، میلیون‌ها برابر قوی‌تر از آن هستند.»

تصویر مفهومی از فضاپیمای برشیت. اگر این کاوشگر سالم روی ماه فرود می‌آمد، به اولین سطح‌نشین خصوصی فرودآمده در ماه تبدیل می‌شد

برنز می‌گوید، پیشرفت‌های مهندسی می‌تواند ماه را به ایستگاهی برای پرتاب راکت‌ها و ماهواره‌ها به نواحی دیگر منظومه شمسی از مریخ تا فراتر از آن بدل کند. جاذبه ضعیف ماه می‌تواند به نحو چشمگیری پرتاب‌ها را تسهیل بخشد. برنز می‌گوید: ‌«در آنجا ما آزمایشگاه رباتیکی خواهیم داشت که از راه دور قابل کنترل است. می‌توانیم، اجزای زیستگاه، تلسکوپ را به‌صورت ۳ بعدی چاپ کنیم. فقط کافی است که از رگولیت‌های ماه (همان ریز سنگ‌ها و خاک ماه) استفاده کنیم. حالا می‌توانیم آچار مورد نیاز برای تعمیر هر چیزی را به‌صورت ۳ بعدی چاپ کنیم.

۱۵ سال قبل تصور بر این بود که ماه برهوتی خشک است، اما حالا می‌دانیم که در آنجا آب وجود دارد. هم شرکت‌های خصوصی هم سازمان‌های دولتی می‌توانند به آب و مواد گرانبهای ماه متکی باشند. همین‌طور بحث گردشگری فضایی نیز است، هر چند دانشمندان به نظر آن را ایده‌ای مسخره و غیرعملی می‌دانند.» ناسا از حضور دائم در ماه به‌شدت استقبال می‌کند که می‌تواند از آن برای آزمایش راکت‌های چندبارمصرف و ماه‌نوردهای خود بهره ببرد. آژانس فضایی هم‌اکنون مشغول کار روی بزرگ‌ترین، قوی‌ترین و سریع‌ترین راکت دنیا است، اما در همین حال می‌خواهد برخی تجهیزات دیگر مورد نیاز خود از جمله راکت‌ها و ماه‌نوردها را از شرکت‌های خصوصی تأمین کند.

باب یاکوبز، سخنگوی ناسا می‌گوید: «۸۵ درصد از بودجه ناسا صرف قراردادهای تجاری می‌شود. ناسا تنها آنچه خودش می‌تواند بسازد را می‌سازد و سایر خدمات را از فروشندگان معتبر دیگر تهیه می‌کند.» برنز این وضعیت اکتشافات تجاری را به ظهور صنعت هواپیمایی تشبیه می‌کند. در دهه‌ي ۱۹۲۰، شرکت‌های هواپیمایی تنها به این دلیل می‌توانستند سراپا بمانند که دولت برای تحویل نامه‌ها به آن پولی می‌داد. بعدا بود که افراد عادی توانستند خودشان هواپیما بخرند و صنعت هواپیمایی هم به لحاظ اقتصادی پیشرفت کرد. برنز می‌گوید تصور می‌کند، شاهد چنین چیزی در حوزه‌ی اکتشافات فضایی نیز خواهیم بود.

همچنین مدل‌های کسب‌و‌کار بیشتری از لحاظ احساسی - عاطفی نیز وجود دارند، مانند شرکت «سِلستیس» که بقایای خاکستر اجساد را به فضا می‌فرستد و برنامه دارد که چنین کاری را در ماه نیز انجام دهد و شرکت ژاپنی تولیدکننده‌ نوشیدنی‌های ورزشی «پوکاری سوییت (Pocari Sweat)» که می‌خواهد اولین نوشیدنی ورزشی را به ماه بفرستد. این شرکت ژاپنی جایی را برای قوطی نوشیدنی خود در ماه‌نوردی که توسط شرکت «استروباتیک تکنولوژی» ساخته می‌شود و قرار است در سال ۲۰۲۱ به فضا فرستاده شود رزرو کرده است.

شرکت ژاپنی تولیدکننده‌ نوشیدنی‌های ورزشی پوکاری سوییت که می‌خواهد اولین نوشیدنی ورزشی را به ماه بفرست

این ماه‌نورد قرار است که در «دریاچه مَرگ» که دشتی خشک است فرود بیاید. شرکت ژاپنی تولیدکننده نوشیدنی‌های ورزشی نامه‌هایی از رؤیاهای کودکان نیز جمع‌آوری کرده که قرار است تمامی آن‌ها را درون کپسولی که شبیه قوطی نوشیدنی طراحی کرده قرار دهد. 

حتی در دنیای داستان‌ها سرمایه‌گذاری‌های فضایی همواره ایده‌آل‌گرایانه بوده‌اند. هربرت جرج ولز در سال ۱۹۰۱ کتاب خود «اولین انسان در ماه» را منتشر کرد. راوی رمان که شخصی به نام آقای بدفورد است می‌خواهد پولی به دست بیاورد. او به همراه همکار خود، آقای کاور که مردی عالم است به ماه می‌رود. هنگامی که آن‌ها با ساکنان ماه مواجه می‌شوند که حشراتی بزرگ و عجیب‌وغریب با شاخک‌های بلند هستند، بدفورد می‌خواهد فورا آن‌ها را نابود کند. اما کاور جلوی او را می‌گیرد و می‌گوید که می‌خواهد با آن‌ها آشنا شود و از آن‌ها بیاموزد. بدفورد در آنجا طلا پیدا می‌کند و سفینه خود را مملو از طلا می‌کند. او در بحثی که با دوستش دارد، سفر خود به ماه را با ورود کریستف کلمب و نفع آن برای آمریکا مقایسه می‌کند.

اما کاور نسبت به طلا علاقه‌ای ندارد. ساکنان ماه بدفورد و کاور را دستگیر می‌کنند و آن‌ها را به زیر ماه می‌برند. کاور گمان می‌کند که ماه باید ساکنان دیگری نیز داشته باشد که متمدن‌تر و باهوش‌تر باشند. به هر حال، در پایان، بدفورد به زمین باز می‌گردد. کاور نیز می‌میرد، اما هیچ خواننده‌ای که از صمیم قلب رمان را می‌خواند دوست ندارد جای بدفورد باشد.

برنز در شهر شرلی ماساچوست بزرگ شده است. هیچکدام از والدینش از دبیرستان فارغ‌التحصیل نشدند. اما او از سن پنج سالگی، می‌دانست که می‌خواهد ستاره‌ها را مطالعه کند. هنگامی که از او می‌پرسم که امیدوار است در ماه چه چیزی را ببیند؟ با ذوق و شوق بچگانه‌ای می‌گوید: «دوست دارم یک تلسکوپ رادیویی با فرکانس پایین در سمت پنهان ماه داشته باشم، بدون دخالت سیگنال‌های زمینی. با این تلسکوپ می‌توانیم به آغاز زمان (پیدایش کیهان) برسیم. سمت پنهان ماه دهانه‌های برخوردی دارد که در طول بمباران‌های شهاب سنگی که ۴ میلیارد سال قبل رخ دادند، پدید آمده‌آند.»

این دوره تقریبا و شاید هم کاملا هم‌زمان با آغاز حیات روی زمین باشد. برنز می‌گوید: «زمین هم بمباران شد، اما در اینجا تاریخ به وسیله‌ی آب‌و‌هوا یا فرسایش خاک مدفون شده است. در ماه، هنوز هم روی سطح (تاریخچه‌ای) وجود دارد. آنجا (سطح ماه) درست به مانند کتاب تاریخ است. من می‌خواهم این کتاب را بخوانم.»

شبی که با برنز ملاقات کردم، شب اَبرماه (هنگامی که ماه کامل است و فاصله آن از هر زمان دیگری در سال نزدیک‌تر به زمین است) بود. من در «رصدخانه سامرز بوش» قدم می‌زدم که فاصله‌ی چندانی با دفتر برنز نداشت. در میان بوته‌ها خرگوشی داشت پرسه می‌زد که خودش را پنهان می‌کرد. کارلا جانز را که تلسکوپ‌های رصدخانه را اداره می‌کند، مرا در راهرویی انباشته از نور قرمز رنگ ملاقات می‌کند.

نقاشی از رمان «نخستین انسان در ماه» اثر مِری ای. هرینگ (۱۹۰۱)

او به طبقه‌ی بالا می‌رود و دکمه‌ای را فشار می‌دهد و سقف رصدخانه باز می‌شود. و تمامی آسمان پر ستاره ناگهان پدیدار می‌شود. جانز توضیح می‌دهد که تلسکوپ چطور کار می‌کند. تلسکوپ‌ها اساسا محفظه‌هایی پر از نور هستند. او می‌گوید، وقتی بچه‌ها ماه را اینقدر نزدیک می‌بینند اغلب فریاد می‌زنند.  جانز به من مجموعه‌ای از تلسکوپ‌های کوچک را نشان می‌دهد و در مورد تلسکوپی که منجم فرانسوی چارلز مسیه در قرن هجدهم ساخته برایم صحبت می‌کند: «در آن زمان، منجمان از این راه پول در می‌آوردند، آن‌ها ستاره‌های دنباله‌داری را کشف می‌کردند و به نام پادشاهان نام‌گذاری می‌کردند.»

او می‌گوید، وقتی که مسیه ۱۱ سال داشت، پدرش فوت کرد و بعد از آن نتوانست به مدرسه برود. اما هدیه استثنایی برای پیدا کردن دنباله‌دارها ساخت. جانز می‌گوید: «برای پیدا کردن این ستاره‌های دنباله‌دار، او همه چیزهایی را که می‌توانست در آسمان ببیند، ثبت می‌کرد. هنگامی که متوجه می‌شد که یک جرم در آسمان ستاره دنباله‌دار نیست، دیگر کاری به آن نداشت. بعدا معلوم شد برخی اجرام آسمانی یافت‌شده به دست او، کهکشان آندرومدا و سحابی خرچنگ بودند.»

او به من تلسکوپ بزرگی را روی کوه نشان داد که توسط جان دابسون که در اصل یک شیمیدان بود، ساخته شده بود، دابسون مدت کوتاهی در «پروژه‌ي منهتن» - همان پروژه‌ای که منتهی به ساخت بمب اتم شد - حضور داشت و بعدا تصمیم گرفت باقی عمرش را به‌عنوان یک راهب در صومعه‌ای در سانفرانسیسکو بگذراند. او در محل لنگرگیری کشتی‌ها می‌رفت و شیشه‌های شکسته یا قدیمی دریچه‌های کشتی را برای ساخت تلسکوپ‌های دست‌سازش جمع‌ می‌کرد که بعدا به دیگران هم اجازه می‌داد از آن تلسکوپ‌ها استفاده کنند. جانز می‌گوید که بعدا راهبان عذرش را خواستند و از صومعه بیرونش کردند.

جانز در اواخر دوران کاریش تبدیل به یک اپراتور تلسکوپ شد. او زمانی در بخش مدیریت منابع انسانی مشغول به کار بود و از آن لذت نیز می‌برد، اما همواره‌ عشق و علاقه‌ی بی‌حدوحصری به آسمان شب داشته است. او لحظه‌ای را به خاطر می‌آورد که به «موزه‌ی علم و طبیعت دنور» رفته بود؛ جایی که مادر و پدرش در کودکی او را به آنجا می‌بردند. «من به داخل یک تلسکوپ نگاه انداختم و ناگهان شروع به گریه کردم.»

جانز می‌گوید که همیشه علم را دوست داشته، اما به‌دلیل مسائل خانوادگی و مالی، حرفه‌ی دیگری را انتخاب کرده است. «همیشه به خودم می‌گفتم باید وارد دنیای علم شوم.

کمی قبل از اینکه به جاده اصلی منتهی به شهر موهاوی، کالیفرنیا برسم، قطاری از اتومبیل‌ها را می‌بینم که در سمت راست جاده توقف کرده‌اند. در سمت چپ صدها توربین بادی سفید رنگ به‌چشم می‌خورند که دارند می‌چرخند. کمی بعد تابلوی ورودی «پایگاه هوایی و فضایی موهاوی (Mojave Air and Space Port)» را دیدم که روی آن نوشته شده بود:«خیالات اینجا به پرواز در می‌آیند» و پس‌زمینه هم پسرکی بود که هواپیمای اسباب‌بازی در دست داشت. در اینجا به شما اجازه می‌دهند که راکت‌ها را به فضا پرتاب کنید؛ شما اجازه دارید که اجرامی را فراتر از جو زمین به پرواز درآورید و تعدادی از شرکت‌های هوافضا نیز در این پایگاه دفتر دارند.

ادامه دارد...

مراسم سالانه‌ی اینتل با سرمایه‌گذاران برگزار شد و این شرکت از جدیدترین محصولات و به‌روزرسانی‌های خود در حوزه‌ی پردازش رونمایی کرد. به‌علاوه، معاون ارشد شرکت نیز در صحبت‌هایی به رقبا اشاره کرد و از برتری‌های اینتل نسبت‌به دیگران در بازار پردازش صحبت کرد.

راجا کادوری در صحبت‌های خود از مزایای رقابت اینتل برای آینده‌ی رایانش گفت. او به‌صورت غیرمستقیم به هر دو رقیب بزرگ، یعنی AMD و انویدیا اشاره کرد. کادوری از نمایشی گرافیکی برای معرفی رقبا استفاده کرد و به‌صورت غیرمسقیم گفت که AMD هیچ اکوسیستم مشخصی در بازار ندارد.

طرح گرافیکی کادوری در سخنرانی، اینتل را به‌صورت سازمانی بسیار بزرگ‌تر از رقبا نشان می‌دهد و ۹ بازار را به‌عنوان تمرکز اصلی شرکت بیان می‌کند. CPU، GPU، AI،‌ FPGA، Interconnect، Memory، PC، Network و Datacenter بازارهایی هستند که غول قدیمی دنیای پردازنده به‌عنوان نقاط تمرکز خود نشان می‌دهد. درمقابل، بازار رقبا قرار دارد که تعداد محدودی برای آن‌ها درنظر گرفته شده است. اگر انویدیا را دایره‌ی سبز و AMD را دایره‌ی قرمز در طرح زیر ببینیم، آن‌ها در بازارهای خدمات ابری، کامپیوترهای شخصی و پردزانده‌های گرافیکی با هم اشتراک دارند؛ درحالی‌که تنها AMD در بازار CPU فعال است.

اینتل علاوه‌بر موارد گفته‌شده، در بازارهای دیگر هم رقبایی دارد؛ هرچند در برخی از آن‌ها هنوز اکوسیستم کاملی ارائه نمی‌کند. به‌هرحال AMD را می‌توان بزرگ‌ترین رقیب اینتل دانست که در بازارهای متعددی ازجمله دیتاسنتر، هوش مصنوعی، اینترکانکت، حافظه، راهکارهای شخصی‌سازی‌شده و راهکارهای امبدد با آن‌ها رقابت می‌کند. البته انویدیا هم در بازارهایی همچون دیتاسنتر، هوش مصنوعی و اینترکانکت به‌عنوان رقیب بزرگ اینتل شناخته می‌شود. درکنار این دو رقیب، شرکت Xilinx قرار دارد که تنها در حوزه‌ی مدار مجتمع دیجیتال برنامه‌پذیر (FPGA) با اینتل رقابت می‌کند.

هوش مصنوعی یکی از مهم‌ترین حوزه‌های تمرکزی شرکت‌های فعال در حوزه‌ی پردازش است. اینتل نیز AI را به‌عنوان یکی از بازارهای هسته‌ای خود معرفی می‌کند که درحال حاضر تنها محصولاتی محدود همچون Nervana و Intel Neural Compute Stick را در آن حوزه معرفی کرده است. هیچ‌یک از این محصولات توانایی رقابت با راهکارهای کنونی FPGA همچون Tesla V100 از انویدیا و Radeon Instinxt MI60 از AMD را ندارند.

همان‌طور که گفته شد، بازار اینترکانکت هم محل رقابت جدی اینتل با AMD و انویدیا است. انویدیا محصولی به‌نام NVLink دارد که به‌عنوان اینترکانکتی با سرعت بالا و با هدف ارتباطات پردازنده‌های گرافیکی و پردازنده‌های اصلی ارائه شد. AMD نیز روی HyperTransport سرمایه‌گذاری کرد و از سال ۲۰۰۱ اینترکانکت نقطه‌به‌نقطه را عرضه می‌کند. نسخه‌های متعددی از این ابزار AMD تاکنون عرضه شده‌اند که از سریع‌ترین ابزارهای اینتل هم سریع‌تر هستند.

AMD در بازار اینترکانکت محصولی به‌نام Infinity Fabric دارد که تنها از پردازنده‌های سری Zen و پردازنده‌های گرافیکی رادئون پشتیبانی می‌کند. ابزار جدید AMD با ارائه‌ی پهنای باند ۴۰۹۶ گیگابیت‌برثانیه به‌عنوان سریع‌ترین اینترکانکت جهان شناخته می‌شود.

در بحث توسعه‌ی ابزارهای حافظه، AMD و اینتل به‌عنوان پیش‌گامان بازار شناخته می‌شوند. AMD ابزارهایی همچون HBM و Athlon را توسعه داد که مورد دوم به‌عنوان اولین پردازنده‌ با قابلیت ادغام کنترل حافظه در پردازنده شناخته می‌شود. به‌علاوه، آن‌ها جزو مهم‌ترین شرکا در توسعه‌ی DDR3 بودند و درنتیجه توانستند پردازنده‌های Phenom II با فناوری‌های AM2، AM2+، AM3 و +AM3 توسعه دهند و نسخه‌های متعدد DDR2 و DDR3 از محصولات خود عرضه کنند.

جدیدترین محصول اینتل در بازار حافظه، به همکاری با شرکت Micron برمی‌گردد. آن‌ها محصولی به‌نام 3D XPoint عرضه کردند که نوعی فلش مموری با حافظه‌ی غیرفرار (NVM) محسوب می‌شود.

بازار در بخش راهکارهای شخصی‌سازی‌شده و امبدد، محل فرمانروایی AMD است. آن‌ها پردازنده‌های انحصاری را برای دستگاه‌هایی همچون Wii U، ایکس‌باکس وان و پلی‌استیشن ۴ توسعه دادند و همچنین برای کنسول‌های آتی مانند Atari VCS و Smash Z پردازنده تولید خواهند کرد. در بحث پردازنده‌های امبدد هم محصولاتی همچون EPYC، Ryzen، G Series، R Series و ASIC عرضه شده‌اند.

رقبای بزرگ اینتل، یعنی AMD و انویدیا، در صنایع پردازش به‌کمک پردازنده‌های گرافیکی هم فعالیت مهمی دارند. در چنین صنایعی، بخش عمده‌ی پردازش با GPU انجام می‌شود و پردازنده‌ی اصلی تنها وظیفه‌ی ارسال دستورها به پردازنده‌ی گرافیکی را برعهده دارد. در این بخش از بازار، AMD با عرضه‌ی سری EPYC و قابلیت‌های بی‌شمار آن، همچون هسته‌های پردازشی بالا، پهنای باند بالا برای حافظه و کارایی عالی، حضوری جدی داشته است. همین محصولات باعث شده‌اند تا بزرگانی همچون مایکروسافت، سیسکو، آمازون، گوگل و دیگران، از محصولات این شرکت استفاده کنند. به‌علاوه، وزارت انرژی آمریکا نیز برای توسعه‌ی قوی‌ترین ابررایانه‌ی جهان با AMD همکاری می‌کند.

همان‌طور که گفته شد، ابزار اینفینیتی فابریک به‌عنوان سلاح AMD در بازار اینترکانکت شناخته می‌شود. راجا کادوری قبلا و در زمان عضویت در تیم اینفینیتی فابریک چنین اظهارنظری داشت:

اینفینیتی فابریک به ما امکان می‌دهد تا ماشین‌های متعدد را به‌هم متصل کنیم. به‌علاوه ارتباط‌های داخلی با پهنای باند بالا و تأخیر پایین هم با همین ابزار ایجاد می‌شود. ارتباط سریع و با بازدهی بالا بین بخش‌های مختلف اهمین زیادی دارد و پایه‌های طراحی آینده‌ی ASIC را شکل می‌دهد.

او اکنون درباره‌ی AMD می‌گوید:

آن‌ها هیچ استراتژی برای بخش حافظه یا اینترکانکت ندارند و ابعاد اکوسیستم توسعه‌دهنده‌ها نیز کوچک است.

شاید در نگاه اول، صحبت‌های کادوری متناقض به‌نظر برسند؛ اما درواقع او درباره‌ی دو مفهوم متفاوت صحبت می‌کند. او بدون اشاره به فناوری خاص، به ابعاد اکوسیستم توسعه‌دهنده‌ها و استراتژی اشاره می‌کند.

درباره‌ی اکوسیستم توسعه‌دهنده‌ها در سمت AMD باید بدانید که آن‌ها اسامی متعددی از فعالان دنیای بازیهمچون مایکروسافت و The Khronos Group را دارند که هردو APIهای سطح پایینی (DirectX 12 و Vulkan) را با استفاده از محصول AMD یعنی Mantle عرضه کرده‌اند. شرکت Crytek هم‌اکنون از دایرکت‌ایکس ۱۲ و وولکان در CRYENGINE 5.7 استفاده می‌کند و EA هم با The Khronos Group همکاری خواهد کرد.

با وجود تمام برتری‌های گفته‌شده، AMD در بازارهای حرفه‌ای و ویدئویی حضوری محدود دارد. تا امروز، کاربران حرفه‌ای دنیای ویدئو محصولات انویدیا را برتر از همه می‌دانند و فریمورک CUDA در چنین اظهارنظرهایی بی‌تأثیر نبوده است. در چنین بازاری، هیچ اثری از AMD دیده نمی‌شود.

درنهایت می‌بینیم که AMD برنامه‌هایی جدی برای رقابت با اینتل دارد. آن‌ها محصولاتی همچون Ryzen 3000 و پردازنده‌‌ی گرافیکی Navi را در برنامه‌های نزدیک خود دارند. سال ۲۰۱۸، اولین سال سودده پس از چند سال ضرردهی برای AMD بود. به‌علاوه، AMD ادعا می‌کند که سری Zen 2 از محصولات سروری، عملکردی تقریبا دوبرابر بهتر از محصولات اینتل دارد.

با نگاهی به حوزه‌های مورد ادعای اینتل، به این نتیجه می‌رسیم که شاید آن‌ها نگاهی نه‌چندان منطقی درباره‌ی برتری خود در بازار دارند. وجود چالش‌های اخیر از جمله ناتوانی در تأمین پردازنده برای برخی تولیدکننده‌های کامپیوتر شخصی و اتمام قراردادهایی همچون قرارداد با اپل در بخش موبایل، می‌تواند وضعیت اینتل را در بازار وخیم‌تر هم بکند. به‌هرحال، هنوز مدیران این شرکت ادعا دارند که بسیار برتر از رقبا عمل می‌کنند.

قابلیت اطمینان و استهلاک پایین، یکی از مهم‌ترین عامل‌هایی است که تقریبا تمام افراد، حداقل در خرید خودروی خانوادگی درنظر می‌گیرند. نیازی به توضیح و تشریح مفصل نیست؛ اینکه خودرو خیلی زود ازکارافتاده نشود، یکی از ویژگی‌های بزرگ و مثبت درنظر هر خریدار و تولیدکننده خواهد بود. بسیاری از شرکت‌های خارجی در مدل‌های جدید خود، ضمانت کامل تا سه سال را ارائه می‌کنند؛ ولی باوجود خدمات پس از فروش مناسب، باز هم مراجعه به تعمیرگاه برای مشکلات اساسی خودرو در سال‌های اول مالکیت، تجربه‌ی خوشایندی نیست.

خوشبختانه موضوع استهلاک پایین و اطمینان به عمر بالای خودرو، بیشتر از گذشته در نگاه تولیدکننده مهم شمرده می‌شود. براساس پژوهش‌های سازمان JD Power آمریکا، خودروهای مدل ۲۰۱۹ در مقایسه با سال گذشته تا ۴ درصد استهلاک پایین‌تری نشان می‌دهند. سال ۲۰۱۸ هم قابلیت اطمینان خودروها نسبت‌به سال ۲۰۱۷ تا ۹ درصد بهبود یافته بود؛ بنابراین با روند صعودی امیدوارکننده‌ای رو‌به‌رو هستیم. کارشناس‌های سازمان JD Power در سال‌های اخیر، پژوهش‌های گسترده‌ای درمورد استهلاک و قابلیت اطمینان خودروها انجام داده‌اند. این مرکز معتبر از ۳۲٬۹۵۲ نفر مالک خودروهای مدل ۲۰۱۶ در مورد مشکل‌های خودرو نظرسنجی کرده است. نظرسنجی JD Power شامل ۱۷۷ سؤال درمورد خودرو طی ۱۲ ماه می‌شود؛ پاسخ‌ها جمع‌آوری می‌شود تا اطلاعات مشخصی از قابلیت اطمینان و استهلاک خودرو در بخش‌های فنی و پیشرانه، بدنه و کابین درکنار تجهیزات رفاهی و فناوری‌ها به‌دست بیاید.

اگر مدل‌های مونتاژ داخل را کنار بگذاریم، بدون شک از دوران استهلاک بالای خودروها عبور کرده‌ایم؛ بعید است که مثلا پس از خریدن یک مدل جدید خارجی و هنگام رانندگی برای اولین‌بار، خودرو مشکل فنی پیدا کند و حتی به تعمیرگاه هم نرسد. اما قابلیت اطمینان و استهلاک خودروهای مدرن، در جزئیات معنی پیدا می‌کند. خودروهای امروز در مقایسه با مدل‌های چند دهه پیش استهلاک بسیار پایینی دارند، اما تولیدکننده هنوز هم با ارائه‌ی بهترین تجربه از فناوری‌هایی مثل فرامین صوتی و تشخیص صدا، تعویض دنده‌های نرم و برق‌رسانی باتری فاصله دارد.

در این مقاله، بزرگ‌ترین و پرتقاضاترین کلاس از خودروها را در نظر می‌گیریم و کم‌استهلاک‌ترین مدل‌هایش را معرفی می‌کنیم. تمام خودروهای شاسی‌بلند و کراس‌اور این فهرست که براساس داده‌های JD Power از مدل‌های ۲۰۱۶ طبقه‌بندی شده‌اند، در بخش قابلیت اطمینان و استهلاک پایین، بین ۹ تا ۱۰ امتیاز ( بالاترین امتیاز ۱۰) دریافت کرده‌اند. کارشناس‌های JD Power اشاره می‌کنند که خودروهای با استهلاک پایین، با قیمت بهتری هم در بازار دست دوم خرید و فروش می‌شوند. پیش از معرفی کم‌‌استهلاک‌ترین خودروهای شاسی‌بلند و کراس‌اور ۲۰۱۹، جدول بهترین برندها را آورده‌ایم. JD Power نزدیک به ۳۰ سال است رتبه‌بندی خودروها و تولیدکننده‌ها در قابلیت اطمینان و استهلاک پایین را انجام می‌دهد. رتبه‌بندی برندها براساس امتیاز کلی مدل‌های ۲۰۱۶ هر شرکت انجام شده است.

آکورا RDX

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۳۷,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۳۹,۰۰۰ دلار

با تغییر جدید در MDX، مدل RDX اولین کراس‌اور کوچک آکورا است. به‌تازگی نسل سوم RDX با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر توربوشارژ رونمایی شده؛ اما مدلی که استهلاک و کیفیتش سنجیده شد، از نسل دوم و فیس‌لیفت ۲۰۱۶ است. مدل ۲۰۱۶ آکورا RDX با پلتفرم مشابه هوندا سیویک و CR-V تولید شده است و از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل ۳.۵ لیتری استفاده می‌کند. این مدل که در کلاس کراس‌اورهای لوکس قرار می‌گیرد، با امتیاز ۹ از JD Power، یکی از کم‌استهلاک‌ترین خودروهای بازار است. آکورا RDX در بخش ایمنی هم جزو بهترین‌ها طبقه‌بندی می‌شود.

بی‌ام‌و X3

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۴۰,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۴۲,۰۰۰ دلار

X3 با شعار کراس‌اور لوکس برای طرفداران رانندگی اسپرت بی‌ام‌و تولید شده است. نسل سوم X3 در سال ۲۰۱۸ تولید شد، بنابراین مدل ۲۰۱۶ از نسل دوم X3 است که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۷ تولید شد. JD Power به کراس‌اور لوکس باواریا ۹ امتیاز داده است؛ ازطرفی، نسل سوم و مدل ۲۰۱۹ بی‌ام‌و X3 هم در بخش بازرسی اولیه‌ی کیفیت این مرکز، امتیازهای بالایی کسب کرده است. احتمالا در سال‌های بعد، نسل سوم X3 در فهرست JD Power مشاهده شود.

بیوک آنکور

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۲۵,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۵,۰۰۰ دلار

مدل آمریکایی بیوک آنکور (Encore) در بین کوچک‌ترین کراس‌اورهای بازار قرار می‌گیرد اما یکی از جادارترین کابین‌ها را در اختیار دارد. مدل ۲۰۱۶ بیوک آنکور با ۹ امتیاز JD Power در بخش کیفیت ساخت و استهلاک پایین، در نسل اول قرار می‌گیرد. نسل اول بیوک آنکور در سال ۲۰۱۲ و نسل دوم در سال ۲۰۱۹ رونمایی شد. مدل ۲۰۱۹ بیوک آنکور تنها در چین تولید می‌شود.

شورولت اکوئیناکس

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۲۴,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۵,۰۰۰ دلار

با ۱۰ امتیاز کامل از JD Power، شورولت اکوئیناکس (Equinox) یکی از کراس‌اورهای خوانوادگی با کیفیت ساخت بالا است. مدل ۲۰۱۶ به نسل دوم شورولت اکوئیناکس محصول سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷ مربوط می‌شود. نسل سوم این کراس‌اور آمریکایی که از سال ۲۰۱۷ تا امروز عرضه شده، در کیفیت‌سنجی اولیه‌ی JD Power، امتیاز ۹ را کسب کرده است؛ باید دید که در نظرسنجی سال‌های بعد، اکوئیناکس چه امتیازی می‌گیرد.

شورولت تراورس

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۳۳,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۳۱,۰۰۰ دلار

کراس‌اور بزرگ با سه ردیف صندلی شورولت تراورس (Traverse)، یکی از جادارترین و مجهزترین خودروهای بازار جهانی است. امتیاز ۹ قابلیت اطمینان این کراس‌اور، به نسل اول برمی‎گردد که از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۷ تولید شد. نسل دوم شورولت تراورس از سال ۲۰۱۸ با پیشرانه‌‌های ۴ سیلندر خطی توربوشارژ و V6 عرضه می‌شود.

فورد اسکیپ

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۲۴,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۶,۰۰۰ دلار

کراس‌اور کوچک اسکیپ (Escape) به‌عنوان یکی از پرفروش‌ترین خودروهای فورد، ۹ امتیاز از JD Power دریافت کرده است. مدل ۲۰۱۶ فورد اسکیپ به نسل سوم تولید سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ برمی‌گردد. نسل چهارم این کراس‌اور پرفروش به‌تازگی رونمایی شد و قرار است در سه‌ماهه سوم سال ۲۰۱۹ عرضه شود.

جی ام سی تِرِین

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۲۵,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۷,۰۰۰ دلار

جی ام سی ترین (GMC Trrain) درست مانند برادر دوقلویش شورولت اکوئیناکس، امتیاز کامل ۱۰ را از JD Power دریافت کرده است. مدل ۲۰۱۶ جی ام سی ترین محصول نسل اول از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷ است که در نسخه‌ی قدرتمند با پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل هم عرضه شد. نسل دوم این کراس‌اور از سال ۲۰۱۸ تنها با پیشرانه‌های ۴ سیلندر توربوشارژ فروخته می‌شود.

هوندا CR-V

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۲۵,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۶,۰۰۰ دلار

هوندا CR-V یکی از پرفروش‌ترین و باکیفیت‌ترین محصولات خودروساز ژاپنی در آمریکا است. سرمایه‌گذاری هوندا روی یک کراس‌اور تمام‌عیار نتیجه داده؛ به‌طوری‌که ۹ امتیاز قابلیت اطمینان JD Power، ادامه‌دهنده‌ی شهرت ژاپنی‌ها در ساخت خودروی همه‌فن‌حریف است. CR-V تا امروز در پنج نسل مختلف عرضه شده و مدل ۲۰۱۶، محصول نسل چهارم است. نسل پنجم در سال ۲۰۱۷ به بازار رسید، بنابراین سال آینده در پژوهش JD Power بررسی خواهد شد.

هیوندای سانتافه

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۲۵,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۶,۰۰۰ دلار

نسخه‌ی بزرگ‌تر هیوندای سانتافه با سه ردیف صندلی که در نسل چهارم با کد XL همراه شده،‌ ۹ امتیاز از JD Power قرض گرفته است. نسل سوم سانتافه محصول سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ با پیشرانه‌های ۴ سیلندر و ۶ سیلندر V شکل است؛ در نسل پنجم خبری از پیشرانه‌ی V6 نیست.

اینفینیتی QX50

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۳۶,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۳۸,۰۰۰ دلار

نسل اول کراس‌اور کوچک لوکس اینفینیتی QX50 از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۷ تولید شد. مدل ۲۰۱۶ که در آستانه‌ی رونمایی نسل دوم عرضه شد، از سازمان JD Power امتیاز ۹ را دریافت کرده است. QX50 با اینکه در کلاس کراس‌اور جادار قرار نمی‌گیرد، اما تمام مدل‌هایش همیشه به بهترین کیفیت در بخش قوای فنی و پیشرانه ۶ سیلندر V شکل همراه بوده‌اند. نسل دوم QX50 به‌تازگی با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر توربوشارژ عرضه شده است.

لکسوس GX و تویوتا لندکروزر پرادو

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۴۷,۰۰۰ دلار (لکسوس)، حدود ۲۸,۰۰۰ دلار (تویوتا)

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۴۸,۰۰۰ دلار (لکسوس)، حدود ۳۶,۰۰۰ دلار (تویوتا)

یکی از قدیمی‌ترین خودروهای این فهرست، شاسی‌بلند لکسوس GX است که از سال ۲۰۰۹ تا امروز در نسل دومش فروخته می‌شود. لکسوس GX که استهلاک کم تویوتا را با ویژگی‌های لوکس ترکیب کرده است، با دو پیشرانه‌ی ۶ و ۸ سیلندر V شکل انتخابی ارزشمند شمرده می‌شود. این مدل ۱۰ امتیاز کامل JD Power را به‌خود اختصاص داده؛ البته GX همان تویوتا پرادو است که در بازار کشورهای آمریکا و کانادا، با نشان لکسوس عرضه می‌شود. لکسوس GX یا تویوتا لندکروزر پرادو، کم‌استهلاک‌ترین و مطمئن‌ترین شاسی‌بلند سایز متوسط بازار است.

لکسوس NX

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۳۶,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۳۷,۰۰۰ دلار

NX کوچک‌ترین کراس‌اور در سبد محصولات باکیفیت لکسوس است که از سال ۲۰۱۵ تا امروز تولید می‌شود. لکسوس NX دقیقا از پلتفرم تویوتا RAV4 اما در بدنه‌ای با طراحی کاملا متفاوت استفاده می‌کند. JD Power به این مدل ۹ امتیاز داده است اما در بخش قابلیت اطمینان و استهلاک کم قوای فنی، امتیاز کامل ۱۰ به لکسوس NX می‌رسد. پیشرانه‌های بنزینی و هیبرید ۴ سیلندر تویوتا، نقش مهمی در فروش بالای کراس‌اور کوچک لکسوس دارند.

لکسوس RX

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۴۳,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۴۵,۰۰۰ دلار

لکسوس به‌عنوان بهترین برند سال ۲۰۱۹ در قابلیت اطمینان، در این فهرست سه نماینده دارد. نسل چهارم RX اوایل سال ۲۰۱۶ به بازار رسید و حالا پس از عمر سه‌ساله، نظر مثبت مالکان را جلب کرده است. با ۹ امتیاز از JD Power، لکسوس RX که در نسخه‌های بنزینی، هیبرید و سه ردیف صندلی تولید می‌شود، برای نسل پنجم و سال‌های بعد، آینده‌ی روشنی دارد.

کیا اسپورتیج

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۱۸,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۵,۰۰۰ دلار

کیا دومین و آخرین خودروساز کره جنوبی در این فهرست است؛ مدل اسپورتیج با ۹ امتیاز از JD Power، نظر کارشناس‌ها و مالکان را جلب کرده است. مدل بررسی‌شده نسل چهارم و محصول سال ۲۰۱۶ محسوب می‌شود؛ درواقع نسل چهارم اسپورتیج، سال ۲۰۱۶ عرضه شد اما در آمریکا در قالب مدل ۲۰۱۷ به بازار رسید. باید دید که نسل جدید کیا اسپورتیج با طراحی به‌روزرسانی‌شده و تجهیزات رفاهی بهتر در این فهرست خواهد بود یا نه. البته در بررسی اولیه‌ی JD Power، امتیاز کامل ۱۰ برای این کراس‌اور کوچک برآورده شده است.

مرسدس بنز GLE

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۵۱,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۵۷,۰۰۰ دلار

کد GLE سال ۲۰۱۵ برای فیس‌لیفت مرسدس بنز M کلاس انتخاب شد؛ بنابراین، مرسدس بنز GLE را باید نسل سوم M کلاس قدیمی درنظر بگیریم. GLE که در نسخه‌های کوپه و AMG با پیشرانه‌های ۶ و ۸ سیلندر  V شکل توربوشارژ عرضه می‌شود، ازنظر مالکان و پژوهش JD Power در بخش استهلاک پایین ۹ امتیاز می‌گیرد. نسل چهارم این کراس‌اور لوکس آلمانی سال ۲۰۱۸ رونمایی شد و به‌تازگی به بازار جهانی رسیده است.

پورشه کاین

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۶۰,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۶۶,۰۰۰ دلار

پورشه با دو کراس‌اور قدرتمندش در این فهرست حضور دارد که شاید برای بسیاری از افراد، تعجب‌برانگیز باشد. نسل دوم کاین، محصول سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷ بوده و در انواع مدل‌های بنزینی و پلاگین هیبرید با سیستم تمام چرخ محرک عرضه شده است. کاین که یکی از پرفروش‌ترین محصولات پورشه در جهان است، از JD Power امتیاز ۹ را می‌گیرد. نسل سوم پورشه کاین سال ۲۰۱۸ رونمایی شد، بنابراین برای بررسی این مدل در JD Power باید دو سال دیگر منتظر ماند.

پورشه ماکان

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۵۴,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۶۰,۰۰۰ دلار

دومین محصول پورشه در این فهرست، برادر کوچک‌تر کاین است. ماکان به‌عنوان پرفروش‌ترین خودروی پورشه، ۹ امتیاز از JD Power دریافت کرده است. پورشه ماکان از سال ۲۰۱۴ تا امروز در یک نسل و چند به‌روزرسانی با پیشرانه‌های ۴ سیلندر و ۶ سیلندر توربوشارژ تولید می‌شود. بازار چین با تقاضای بیش از ۱۰۰,۰۰۰ دستگاه، از مشتری‌های اول پورشه ماکان است.

سوبارو فورستر

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۲۴,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۶,۰۰۰ دلار

سوبارو فورستر با ۹ امتیاز JD Power و داشتن سیستم تمام چرخ محرک به‌صورت استاندارد، یکی از ارزشمندترین کراس‌اور‌های کوچک بازار جهانی محسوب می‌شود. امتیاز داده‌شده به نسل چهارم محصول سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۸ مربوط می‌شود؛ نسل پنجم سوبارو فورستر در نمایشگاه خودروی نیویورک ۲۰۱۹ رونمایی شد. فورستر با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر اصیل سوبارو و قابلیت‌های رانندگی آف‌رود، همچنان نظر مثبت مالکان را جلب می‌کند.

تویوتا RAV4

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۲۵,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۲۶,۰۰۰ دلار

اصلا جای تعجب نیست که سومین خودروی پرفرش‌ترین جهان در سال ۲۰۱۸ و پرفروش‌ترین خودروی تویوتا در آمریکا، در فهرست کم‌استهلاک‌ترین مدل‌ها باشد. JD Power درمجموع امتیاز ۹ و دربخش قوای فنی امتیاز ۱۰ را به تویوتا RAV4 تقدیم کرده است. مدل بررسی‌شده از نسل چهارم و محصول سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۸ با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر است. نسل پنجم RAV4 که به‌تازگی با انبوهی از فناوری‌های ایمنی مثل ترمز اضطراری خودکار به‌صورت استاندارد عرضه شده است، احتمالا هم در فهرست JD Power و هم پرفروش‌ترین‌ خودروهای سال‌های آینده حضور داشته باشد.

نیسان فرانتیر

قیمت پایه مدل ۲۰۱۶: حدود ۱۸,۰۰۰ دلار

قیمت پایه مدل ۲۰۱۹: حدود ۱۹,۰۰۰ دلار

به‌عنوان پایان‌بخش فهرست، یک مدل از بین پیکاپ‌ها هم معرفی می‌کنیم. برخلاف فروش بالای پیکاپ‌های سری F فورد درطول چند دهه‌ی گذشته، کم استهلاک‌ترین مدل این کلاس با امتیاز ۹، نیسان فرانتیر است. نسل سوم فرانیتر از سال ۲۰۱۴ تولید می‌شود اما این مدل در بازار آمریکا عرضه نمی‌شود. مدلی که JD Power بررسی کرده، نسل دوم و محصول سال ۲۰۰۴ تا امروز است. نیسان فرانتیر که قدیمی‌ترین خودروی این فهرست محسوب می‌شود، در تمام بخش‌ها به‌خصوص قوای فنی خوش‌ساخت است؛ البته مالکان آمریکایی در بخش بدنه و کابین مشکلات بیشتری تجربه کرده‌اند و JD Power امتیاز ۶ را به فرانتیر داده‌ که باتوجه به عمر بالای این پیکاپ ژاپنی و تولید از سال ۲۰۰۴، درک‌کردنی است.

آیا پروژه‌ی فیوژا (Fuchisa) را به‌خاطر دارید؟ اگر با این نام آشنا نیستید، به‌این دلیل است که گوگل تا‌کنون اطلاعات زیادی درباره‌ی آن منتشر نکرده بود. اما سرانجام معاون ارشد اندروید و کروم، هیروشی لاکهیمر، در مراسم گوگل IO جزئیاتی در این‌ مورد ارائه کرد.

لاکهیمر در این‌باره می‌گوید:

ما به‌دنبال این هستیم که ببینیم یک سیستم‌عامل چگونه خواهد بود و به همین‌ دلیل بسیاری از کاربران گمان کرده‌اند فیوژا درواقع نسل جدید اندروید یا سیستم‌عامل کروم است؛ درحالی‌که فیوژا داستان دیگری دارد. این سیستم‌عامل به‌دنبال بهبود طراحی در سیستم‌عامل‌ها است و مواردی را که ما از فیوژا آموخته‌ایم، می‌توان در سایر محصولات مورد استفاده قرار داد.

توضیحات لاکهیمر شاید باعث ازبین‌رفتن شوق زیادی شود که احتمالا درمورد فیوژا داشتیم. درهرصورت، مطلع‌شدن از یک موضوع، بهتر از بی‌خبر بودن است. اگرچه هیچ احتمال مشخصی برای انتشار نسخه‌ی عمومی فیوژا روی دستگاه‌های مورد استفاده کاربران وجود ندارد، اما حالا حداقل می‌توانیم ببینیم که حضور فیوژا در اندروید یا سیستم‌عامل کروم به شکل خواهد بود. حالا می‌توانیم تمرکز خود را به جنبه‌های جالب‌توجه پروژه‌ی فیوژا معطوف کنیم. به‌نظر می‌رسد درحال حاضر، این تفکر با آنچه در ذهن لاکهیمر می‌گذرد، هماهنگی داشته باشد؛ زیرا وی در بخش دیگری از توضیحات خود پیرامون پروژه‌ی مورد بحث گفت:

موضوع فقط گوشی‌ها یا رایانه‌ها نیست. در دنیای اینترت اشیاء، هر روز به تعداد دستگاه‌هایی که نیاز به یک سیستم‌عامل دارند، افزوده می‌شود. من فکر می‌کنم فضای زیادی برای حضور چندین سیستم‌عامل در این حوزه وجود دارد که هرکدام از این‌ها می‌توانند نقاط قوت و مشخصات خاص خود را داشته باشند. فیوژا یکی از این پروژه‌ها است. 

اگر به‌ این موضوع فکر می‌کنید که سیستم‌عامل فیوژا از نظر تجاری چگونه خواهد بود، باید اشاره کنیم که این پروژه اساسا در سال ۲۰۱۶ به‌صورت یک پروژ‌ه‌ی متن‌باز مرموز در گیت‌هاب شروع به‌کار کرد و گوگل نیز هیچ خبری به‌طور رسمی در مورد آن منتشر نکرد. این پروژه، یک سیستم‌عامل توسعه‌داده‌شده توسط گوگل است که برخلاف اندروید بر پایه‌ی کرنل لینوکس نیست و به‌جای آن، از میکروکرنلی به‌نام زیرکان (Zircon) استفاده می‌کند. این سیستم‌عامل قابلیت توسعه‌ی بالایی دارد که به‌دلیل همین ویژگی می‌توان از آن در سیستم‌های جاسازی‌شده، گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها و رایانه‌ها استفاده کرد. رابط کاربری یا حداقل آنچه از تست فیوژا روی دستگاه‌های اولیه مثل پیکسل‌بوکی که از فلاتر (Flutter) پشتیبانی می‌کند، مشاهده شده، نشان‌دهنده‌ی عملکرد قوی و سیستم گرافیکی بسیار روان و چشمگیری است. موتور رندر گرافیکی فلاتر بر پایه‌ی ولکان بوده و امکان اجرای عملکرد گرافیکی روان با نرخ ۱۲۰ فریم‌بر‌ثانیه را فراهم می‌کند.

اگر توضیحات بالا به اندازه‌ی کافی برای شما جذاب بوده است و قصد تست فیوژا را دارید، می‌توانید این کار را روی شبیه‌سازهای اندرویدی انجام دهید. امکان دریافت کد به‌طور مستقیم از مخزن‌ موجود وجود دارد. پس از دریافت کدهای مورد نیاز می‌توانید آن را با بخش‌هایی از پروژه‌ی متن‌باز اندروید ترکیب کنید. هم‌اکنون یک راهنمای بسیار خوب برای فیوژا وجود دارد که می‌توانید از این لینک به آن دسترسی داشته باشید.