گوشی‌های گوگل همواره ازلحاظ سرعت اجرا و ویژگی‌های مثل نرم‌افزار دوربین برتری‌هایی درمقایسه‌با رقبا داشته‌اند. به‌علاوه، وقتی محصولی از سری پیکسل را می‌خرید، می‌توانید مطمئن باشید تا سه سال آینده پشتیبانی کامل نرم‌افزاری گوگل را خواهید داشت. باوجوداین، قیمت نسبتا گران این گوشی‌ها سبب می‌شود رقبای آن‌ها پیشنهادهای بهتری ازلحاظ سخت‌افزاری روی میز داشته باشند.

در این مطلب، میان‌رده‌های گوگل، پیکسل 3a و 3a XL و رقبای حال حاضر آن‌ها ازجمله نوکیا ۸.۱، گلکسی ای ۷۰،هواوی نوا ۴ و شیائومی می ۹ اس ای را مقایسه می‌کنیم.

طراحی

درحالی‌که تمامی شرکت‌های تولیدکننده‌ی گوشی هوشمند به استفاده از بریدگی بالای نمایشگر روی آورده‌اند، گوگل تصمیم گرفت در میان‌رده‌های خود سلیقه‌ی آن دسته از کاربران را در نظر بگیرد که هنوز نتوانسته‌اند با ناچ ارتباط برقرار کنند. بنابراین، پیکسل 3a و 3a ایکس ال، تنها دستگاه‌های موجود در این مقایسه هستند که هیچ‌گونه بریدگی یا حفره (نظیر آنچه در نوا ۴ می‌بینیم) در بالای نمایشگر خود ندارند.

انتخاب گوگل در به‌کارنگرفتن نمایشگر دارای بریدگی در حالی صورت گرفته که در سال ۲۰۱۹، اکثر گوشی‌های میان‌رده بریدگی قطره‌ای برای جای‌گذاری دوربین سلفی دارند. بااین‌حال، هرچند ممکن است نبود ناچ عده‌ای را خوشحال کند، پایین‌آمدن نسبت نمایشگر به بدنه که در نتیجه‌ی بهره‌نبردن از ناچ اتفاق افتاده، موضوع خوشایندی نیست.

نمایشگر

در مورد نوع نمایشگرهای به‌کاررفته، گوگل در هر دو گوشی جدید خود از نمایشگر OLED استفاده کرده است. از بین رقبای گوگل، سامسونگ و شیائومی به‌ترتیب در A70 و Mi 9 SE از پنل‌های سوپر AMOLED، ولی هواوی و نوکیا از پنل‌های IPS استفاده کرده‌اند. استفاده از پنل OLED در میان‌رده‌های گوگل هرچند ازلحاظ کیفیت رنگ و مصرف باتری این محصولات را در جایگاه خوبی قرار می‌دهد، پایین‌بودن رزولوشن در پیکسل 3a ایکس ال کمی ناامیدکننده به‌نظر می‌رسد؛ به‌طوری‌که این محصول درمقایسه‌با چهار دستگاه دیگر حاضر در این مقایسه کمترین میزان رزولوشن و تراکم پیکسل را دارد.

پردازنده

در بخش پردازنده‌ها، باید رتبه‌ی نخست را برای نوا ۴ با کرین ۹۷۰ کنار گذاشت. کرین ۹۷۰ با بهره‌گیری از چهار هسته‌ی ۲.۴ گیگاهرتز A73 و چهار هسته‌ی ۱.۸ گیگاهرتز A53 ازلحاظ عملکرد در این مقایسه بی‌رقیب به‌نظر می‌رسد. سایر دستگاه‌ها نیز اختلاف زیادی باهم ندارند. باوجوداین، گلکسی A70 با اسنپدراگون ۶۷۵ و نوکیا ۸.۱ با اسنپدراگون ۷۱۰ و Mi 9 SE با اسنپدراگون ۷۱۲ هرچند همگی از لیتوگرافی ۱۰ نانومتری بهره می‌برند، ازلحاظ سرعت پردازش، دست‌کم روی کاغذ بالاتر از دو گوشی گوگل با اسنپدراگون ۶۷۰ قرار می‌گیرند.

هواوی نوا ۴

دوربین

در بخش مقایسه‌ی دوربین، شاید مقایسه از روی اعداد و ارقام چندان کار دقیقی نباشد؛ مخصوصا وقتی پای گوشی‌های گوگل در میان است؛ چراکه نمی‌توان جی‌کم و تمهیدات پردازش تصویر گوگل را نادیده گرفت. باوجوداین، روی کاغذ تمامی دستگاه‌های موجود در‌مقایسه‌با پیکسل 3a و 3a XL دوربین‌های به‌مراتب قدرتمندتر با حداقل دو حسگر دارند. برترین دوربین اصلی را می‌توان متعلق به Mi 9 SE با سنسورهای ۴۸ و ۱۳ و ۸ مگاپیکسلی دانست. در بخش دوربین سلفی نیز، شیائومی و نوکیا از حسگر ۲۰ مگاپیکسلی و هواوی از حسگر ۲۵ مگاپیکسلی و سامسونگ از حسگر ۳۲ مگاپیکسلی استفاده کرده‌اند؛ درحالی‌که گوگل به حسگر ۸ مگاپیکسلی بسنده کرده است.

باتری و قیمت

در بخش باتری، سامسونگ با A70 کاملا بی‌رقیب عمل کرده و باتری ۴,۵۰۰ میلی‌آمپرساعتی را برای این دستگاه در نظر گرفته است. درمقابل، پیکسل 3a با باتری ۳,۰۰۰ میلی‌آمپرساعتی کمترین ظرفیت باتری را ازآنِ خود کرده است. نکته‌ی مهم در‌این‌زمینه سرعت شارژشدن باتری است. بین دستگاه‌های مقایسه‌شده، تنها سامسونگ گلکسی ای ۷۰ به امکان شارژ سریع ۲۵ واتی مجهز است و سایر گوشی‌ها شارژ ۱۸ واتی را پشتیبانی می‌کنند.

می ۹ اس ای

درزمینه‌ی قیمت گوشی که شاید هنگام خرید گوشی میان‌رده اهمیت بیشتری می‌یابد، شیائومی Mi 9 SE با قیمت پایه‌ی ۳۰۰ یورویی ارزان‌ترین قیمت را بین رقبا دارد و درمقابل، هواوی نوا ۴ با برچسب قیمت ۴۸۰ یورویی گران‌ترین محصول حاضر در این مقایسه محسوب می‌شود. قرارگرفتن پیکسل 3a در رتبه‌ی دوم اقتصادی‌ترین گوشی این مقایسه نیز از نکات درخورتوجه است که می‌تواند کاربران علاقه‌مند به گوگل و اندروید خالص را به خرید این دستگاه میان‌رده تشویق کند.

به‌عقیده‌ی دانشمندان، تغییرات اقلیمی و بالاآمدن سطح دریاها می‌تواند به انقراض بزرگ‌ترین گونه‌‌ی ببر جهان منجر شود. به‌گزارش سازمان ملل، گربه‌سانان شامل ۵۰۰ هزار گونه هستند که بقای آن‌ها به‌دلیل تخریب زیستگاه‌های طبیعی در خطر است. سانداربان زیستگاهی به وسعت ۶,۴۰۰ کیلومتر از زمین‌های باتلاقی بنگلادش و هندوستان را تشکیل می‌دهد که میزبان بزرگ‌ترین جنگل‌ مردابی و اکوسیستمی غنی است که از صدها گونه‌ی جانوری ازجمله ببرهای بنگال پشتیبانی می‌کند.

به‌گزارش پژوهشگران استرالیایی و بنگلادشی، ۷۰ درصد از این منطقه فقط چند متر بالاتر از سطح دریا است و درمعرض خطر قرار دارد. تغییرات حاصل از گرمایش جهانی، جان صدها ببر بنگال باقی‌مانده را تهدید می‌کند. به‌عقیده‌ی پژوهشگران، تا سال ۲۰۷۰، هیچ زیستگاه سکونت‌پذیری در سانداربان بنگلادش برای ببرهای بنگال باقی نخواهد ماند. این مقاله براساس سناریوهای اقلیمی هیئت میان‌دولتی تغییرات آب‌و‌هوایی آینده‌ی حیات‌وحش سانداربان را بررسی و پیش‌بینی کرده است.

ببر بنگال زخمی سانداربان در باغ‌وحش جانورشناسی عالیپور کلکته در هندوستان. طبق پیش‌بینی دانشمندان، به‌دلیل تغییرات اقلیمی تا سال ۲۰۷۰، هیچ ببر بنگالی در سانداربان باقی نخواهد ماند.

براساس پیش‌بینی صندوق بین‌المللی حفاظت از طبیعت در سال ۲۰۱۰، با افزایش سطح دریا به‌اندازه‌ی ۲۸ سانتی‌متر، ۹۶ درصد از ببرهای سانداربان در چند دهه از بین خواهند رفت. تغییرات اقلیمی تاکنون تقریبا به نیمی از پستانداران آسیب‌پذیر سراسر جهان آسیب رسانده و این آسیب‌ها بسیار فراتر از حد تصور است.

شریف موکول، نویسنده‌ی ارشد گزارش جدید سانداربان و همکاران او خطر‌هایی غیر از بالاآمدن سطح دریا را بررسی کردند. خطرهای دیگر ۵.۴ تا ۱۱.۳ درصد خسارت‌های پیش‌بینی‌شده در دهه‌ی ۲۰۵۰ تا ۲۰۷۰ را تشکیل می‌دهند؛ اما همچنان تغییرات اقلیمی بزرگ‌ترین تهدید برای ببرهای سانداربان هستند.

از اوایل دهه ۱۹۰۰، عواملی مثل از‌بین‌رفتن زیستگاه‌های طبیعی و شکار بی‌رویه و تجارت غیرقانونی اعضای بدن حیواناتُ تعداد زیادی از ببرهای جهان را به کام مرگ کشاند و تعداد آن‌ها را از ۱۰۰ هزار قلاده به کمتر از ۴,۰۰۰ قلاده رساند.

مرداب آب‌شور جزیره‌ی غورامارا پس از جزرومد در بخشی از سانداربان هندوستان.

در سانداربان بنگلادش، تغییرات ناگهانی آب‌وهوا و پوشش گیاهی، دلایل اصلی کاهش جمعیت ببرها هستند. با وقوع سیل در سانداربان، احتمال روبه‌روشدن ببرها با انسان خارج از زیستگاه حیوانات افزایش پیدا می‌کند. دکتر موکول، استادیار مدیریت محیطی دانشگاه ایندپندنت، دراین‌باره می‌گوید:

این اتفاق پیامدهای زیادی خواهد داشت؛ عواملی مثل طوفان، شیوع بیماری یا کمبود غذا، وضعیت را بدتر هم خواهد کرد.

براساس گزارش اکتبر هیئت علمی سازمان ملل از تغییرات اقلیمی، درصورتی‌که نشر گازهای گلخانه‌ای با نسبت فعلی ادامه پیدا کند، دمای جوّ زمین تا سال ۲۰۴۰، به ۱.۵ درجه‌ی سانتی‌گراد بالاتر از سطح دوره‌ی پیشاصنعتی افزایش پیدا می‌کند (دوره‌ی پیشاصنعتی به دوره‌ی قبل از انقلاب صنعتی گفته می‌شود).

ببر بنگال و توله‌هایش در یکی از باغ‌وحش‌های چیتاگونگ در بنگلادش

افزایش دما پیامدهایی برای زنجیره‌ی غذایی و صخره‌های مرجانی و مناطق سیل‌خیز خواهد داشت. تغییرات اقلیمی بر جمعیت انسانی و کشور فقیری مثل بنگلادش تأثیر می‌گذارد. بنگلادش با وسعتی برابر با ایالت آیوای امریکا، ۱۶۰ میلیون نفر جمعیت دارد و به‌دلیل تراکم فراوان جمعیت درمعرض خطر جدی قرار گرفته است.

براساس گزارش‌ها، رشد جریان‌های جزرومد در بنگلادش سریع‌تر از میانگین جهانی است. این تغییرات بر دلتای گنگ تأثیر می‌گذارند که شبکه‌ی پیچیده‌ای از رودخانه‌ها و جریان‌ها است.

به‌گفته‌ی سوگاتا هزرای، اقیانوس‌شناس دانشگاه جاداپور هندوستان، احتمال ازبین‌رفتن زمین‌های سانداربان وجود دارد؛ اما براساس پژوهش‌ها، تأثیر جریان‌های کشندی (جزرومدی) بر ببرها کمتر از تغییرات اقلیمی است. به‌گفته‌ی ظهیر اودین احمد، یکی از مقام‌های رسمی جنگل‌داری بنگلادش، تاکنون گام‌هایی هم برای محافظت از زیستگاه‌های پست و کم‌ارتفاع ببرها برداشته شده است.

برای حل این مشکل، پرورش محصولات کشاورزی مقاوم دربرابر شوری آب و ساخت موج‌شکن و توزیع رسوب برای افزایش ارتفاع جزیره‌ها پیشنهاد شد. پررنا سینگ بیندرا، مؤلف کتاب «بحران‌های حیات‌وحش هندوستان» می‌گوید به‌دلیل تغییرات جوی یا توسعه‌ی صنعتی، زیستگاه‌ها روزبه‌روز کاهش می‌یابند و رسیدن به راه‌حل‌های محافظتی کار دشواری است. او می‌گوید:

انتقال ببرها به پناهگاه‌های دیگر هم راه‌حل پایداری نیست. این ببرها در کدام منطقه از این سیاره‌ی شلوغ در امان خواهند بود؟

بایننس به‌عنوان بزرگ‌ترین صرافی رمزارز در جهان اعلام کرد که طی نفوذ عظیم به داده‌های شرکت، ۴۰ میلیون دلاربیت‌کوین به سرقت رفته است. بایننس در بیانیه‌ای گفت که هکرها اطلاعات متعددی همچون کلید API، کدهای تأیید دومرحله‌ای و موارد مشابه امنیتی را در نفوذ اخیر به سرقت برده‌اند.

صرافی ارز دیجیتال بایننس پس از ردگیری دارایی‌های به‌سرقت‌رفته، رقم حدود ۷ هزار بیت‌کوین را اعلام کرد که به یک کیف پول منتقل شد. درواقع هکرها به کیف پول آنلابن (Hot Wallet) بیت‌کوین بایننس دسترسی پیدا کردند. مدیران صرافی در اظهارنظری ادعا کردند که بیت‌کوین‌های به‌سرقت‌رفته برابربا ۲ درصد از دارایی‌های بیت‌کوین شرکت بوده است. در ادامه‌ی بیانیه گفته شد که سایر کیف‌پول‌های شرکت در وضعیت امن قرار دارند.

در بخشی از بیانیه‌ی بایننس درباره‌ی نفوذ انجام‌شده می‌خوانیم:

هکرها زمان کافی برای اجرای صبورانه‌ی نقشه‌ی خود داشته‌اند. آن‌ها به‌صورت هماهنگ و ازطریق چندین حساب کاربری اختصاصی حمله را در فرصت مناسب انجام دادند. تراکنش‌ به‌صورتی انجام شد که بررسی‌های امنیتی کنونی ما را دور زد. بسیار متأسف هستیم که نتوانستیم پیش‌از اجرای کامل تراکنش جلوی آن را بگیریم.

پس از برداشت بیت‌کوین از حساب، هشدارهای متعددی در سیستم ما به‌صدا درآمد. ما پس از آن، همه‌ی برداشت‌ها را متوقف کردیم.

بایننس در ادامه به کاربران اعلام کرد که خسارت‌های واردشده به آن‌ها ازطریق سرمایه‌گذاری امن مخصوص کاربران (SAFU) جبران خواهد شد. تا زمان پایان تحقیقات شرکت، واریز و برداشت ارز دیجیتال در پلتفرم بایننس متوقف می‌ماند. البته تبادل ارزها در داخل پلتفرم جریان دارد.

چانگ‌پنک ژائو، مدیرعامل بایننس به‌محض انتشار خبر، برنامه‌ای در توییتر اجرا کرد و به سؤال‌های خبرنگاران پاسخ داد. او در جلسه‌ی توییتری اطلاعات بیشتری درباره‌ی هک منتشر کرد. ژائو می‌گوید گروهی از هکرهای حرفه‌ای و صبور، حمله را انجام داده‌اند و پیش از نهایی‌کردن آن، تعدادی حساب کاربری مطمئن برای حمله داشته‌اند. شرکت هنوز نمی‌داند که چه تعداد کاربر در حمله‌ی اخیر خسارت دیده‌اند. مدیرعامل بایننس ادعا می‌کند که همه‌ی خسارت‌ها را بدون‌نیاز به کمک خارجی پوشش خواهد داد.

بایننس اکنون با سایر صرافی‌ها همکاری می‌کند تا واریز از حساب‌های هک‌شده امکان‌‌پذیر نباشد. بازشدن مجدد امکان واریز و برداشت در پلتفرم بایننس حداقل یک هفته زمان نیاز دارد، چون آن‌ها باید هرگونه رد هکرها را در حساب‌های کاربری قربانی از بین ببرند که روندی زمان‌بر خواهد بود. ژائو در ادامه به همه‌ی کاربران پیشنهاد کرد که کلیدهای API و عبارت‌های رمزعبور دومرحله‌ای خود را تغییر دهند.

ژائو در کنفرانس خبری توییتری خود با این سؤال روبه‌رو شد که چرا شرکت اقدامی برای برگرداندن پول‌ها بااستفاده‌از قابلیت rollback انجام نمی‌دهد؟ او در پاسخ گفت:

صادقانه بگویم ما می‌توانیم تا چند روز آینده عملیات رول‌بک را انجام دهیم، اما این نگرانی وجود دارد که اگر فرایندی با چنین ابعادی در شبکه‌ی بیت‌کوین انجام شود، به اعتبار آن لطمه بزند. درنتیجه تیم ما هنوز در حال آزمایش روش‌های ممکن و اعداد و ارقام مرتبط هستند و همه‌چیز را بررسی می‌کنند. سعی می‌کنیم در تمامی مراحل با مخاطبان شفاف باشیم.

مدیرعامل بایننس می‌گوید که ایده‌ی بازیابی دارایی‌ها ازسوی جامعه‌ی بیت‌کوین مطرح شد و او حتی از وجود چنین قابلیتی اطلاع نداشت. البته ژائو عواقب نگران‌کننده‌ی چنین اقدامی را می‌داند و چند ساعت بعد به‌صورت رسمی اعلام کرد که رول‌بک انجام نخواهد شد. توییت او درباه‌ی تصمیم مذکور نیز با شوخی‌هایی از سوی جامعه‌ی ارز دیجیتال روبه‌رو شد که چنین اقدامی را از اساس اشتباه نامیدند.

اولین شاسی‌بلند الکتریکی مرسدس بنز با نام EQC اکنون آماده تولید شده و روند ساخت آن در آلمان آغاز شده است. اولین مدلی که ساخته خواهد شد، EQC 400 4Matic نام دارد که ظرفیت پیمایش آن در استاندارد NEDC به ۴۴۵ تا ۴۷۱ کیلومتر می‌رسد.

این مدل از بسته‌ی باتری‌های ۸۰ کیلووات‌ساعتی بهره می‌برد و موتورهای الکتریکی آن قادربه تولید ۴۰۲ اسب‌بخار قدرت و ۷۶۰ نیوتن‌متر گشتاور هستند. سرعت‌گیری ۰ تا ۱۰۰ این شاسی‌بلند در مدت ۵.۱ ثانیه انجام می‌گیرد و بیشینه سرعت آن به ۱۸۰ کیلومتربرساعت می‌رسد. قیمت پایه درنظرگرفته‌شده برای این نمونه بااحتساب مالیات، ۷۱,۲۸۱ یورو (۷۹,۸۰۱ دلار) خواهد بود که نسبت‌به آئودی E-Tron، تا ۸,۶۱۹ یورو کمتر است.

قیمت تمام‌شده‌ی مدل پایه کمتر از ۶۰ هزار یورو است؛ بنابراین مرسدس بنز EQC شامل تخفیف درنظرگرفته‌شده توسط دولت آلمان نیز می‌شود. روند ساخت این خودرو در خط تولیدی انجام می‌گیرد که خانواده C-Class، GLC و GLC کوپه نیز تولید می‌شوند. به‌همین‌منظور، فرایند ساخت مرسدس بنز EQC هزینه‌ی کمتری خواهد داشت.

در این خط تولید از فناوری‌های دیجیتالی شامل دستگاه‌های تلفن‌همراه پیچیده، سیستم حمل‌ونقل بدون رانندگی و کارخانه بدون کاغذ استفاده شده است. بااینکه خط تولید مدل EQC از فناوری‌های پیشرفته بهره می‌برد؛ اما وظایف اپراتورهای انسانی بدون تغییر باقی مانده است. مارکوس شافر، عضو هیئت مدیره مرسدس بنز و تیم زنجیره تأمین، می‌گوید:

انعطاف‌پذیری و بهره‌وری ستون‌های اصلی ما در استراتژی شبکه جهانی تولید خودروهای مرسدس بنز هستند. تولید مدل EQC اثبات این ادعا است. کارکنان خط تولید بِرمن تجربه بالایی در ساخت مدل‌های مختلف با قوای محرکه‌ی متفاوت دارند. ما از این دانش در ساخت خودروهای الکتریکی هم بهره می‌بریم.

گروه مشترک مرسدس بنز پکن در چین (BBAC) هم که عضوی از شبکه جهانی تولید خودروهای مرسدس بنز به‌شمار می‌رود، مقدمات لازم برای ساخت مدل EQC در پکن را فراهم کرده است. تولید مرسدس بنز EQC در خط تولید‌های دیگری ازجمله راشتات و زیندل‌فین آلمان، تاسکالوسا آمریکا و هامباخ فرانسه هم انجام می‌گیرد. باتری‌های مرسدس بنز EQC توسط شرکت زیرمجموعه‌ی دایملر با نام Accumotive در خط تولید کامنز آلمان تأمین می‌شوند.

در مدل EQC، سیستم برمبنای هوش مصنوعی MBUX مرسدس نصب خواهد شد که داشبورد خودرو را به دو صفحه‌نمایش ۱۰.۲ اینچی تقسیم‌بندی می‌کند. تاچ‌پد این نمایشگر‌ها در کنسول وسط قرار می‌گیرد. بسته‌ی Driving Assistance با قیمت ۲,۲۹۶ یورو به‌صورت سفارشی دراختیار خواهد بود که شامل تجهیزاتی همچون راهنمای ترمز‌گیری فعال، راهنمای فاصله‌ی فعال Distronic و راهنمای فرمان‌پذیری فعال می‌شود.

بسته‌ی تغییرات بدنه AMG با قیمت ۱,۶۰۶ یورو و بسته‌ی تغییرات کابین AMG با قیمت ۱,۰۸۲ یورو قابل‌سفارش است. در بسته‌ی داخلی AMG ویژگی‌هایی همچون فرمان اسپرت با روکش چرم ناپا به‌همراه صندلی‌های اسپرت و روکش مخصوص، موجود خواهد بود. علاوه‌براین، مرسدس بنز چند بسته‌ی خدمات پس از فروش هم درنظر گرفته است که شامل خدمات نگه‌داری و تعمیرات، خدمات برداشتن و تحویل خودرو، خدمات توسعه ضمانت خودرو و بسته‌ی قطعات یدکی می‌شود.

سرویس نگه‌داری و تعمیرات، تمامی سرویس‌های لازم به‌مدت ۶ سال تا ۱۵۰ هزار کیلومتر کارکرد را دربر می‌گیرد. این بسته به‌همراه بسته‌ی گرفتن و تحویل خودرو در موعد مقرر سرویس قابل‌سفارش خواهد بود. سرویس گسترش ضمانت خودرو، سرویس‌های ناگهانی خارج‌ازانتظار مرسدس بنز را شامل می‌شود که تا ۶ سال اعتبار دارد. بسته‌ی قطعات خودرو هم تا ۶ سال، تمامی قطعات حیاتی خودرو را فراهم می‌کند. بسته‌ی حمل‌ونقل در تعطیلات هم قابل‌سفارش است که خریداران قادر هستند به‌موجب آن، یکی از خودروهای بنزینی مرسدس بنز را با ۱۰ درصد تخفیف اجاره کنند. شرکت مرسدس بنز نمونه‌ای خاص از EQC با نام EQC Edition 1886 را هم تولید خواهد کرد که ۸۴,۹۳۰ یورو قیمت خواهد داشت.

گوگل که بعد از معرفی سری پیکسل، گزینه‌ای برای طرفداران گوشی‌های میان‌رده روی میز خود نداشت، با اضافه‌کردن دو نسخه‌ی اقتصادی به خانواده‌ی پیکسل ۳ به‌طور رسمی به عرصه رقابت میان‌رده‌ها پا گذاشت. دو گوشی جدید گوگل در مشخصه‌های زیادی نسبت‌به نسخه‌های اصلی دست‌خوش تغییر شده‌اند که در ادامه به آن‌ها می‌پردازیم.

طراحی

هر دو گوشی میان‌رده‌ی گوگل نسبت‌به نسخه‌های پرچم‌دار خود از لحاظ ابعاد بزرگ‌تر هستند. این بزرگتربودن هرچند در پیکسل 3a افزایش ۰.۱ اینچی اندازه‌ی نمایشگر را به‌ارمغان آورده، در پیکسل 3a XL با کوچک‌تر شدن نمایشگر از ۶.۳ اینچ به ۶.۰ همراه بوده است. این مسئله ارتباط مستقیم با وجود بریدگی بالای نمایشگر در پیکسل ۳ ایکس ال و نبود آن در پیکسل 3a ایکس ال دارد. تفاوت عمده‌ی دیگر، بازگشت جک هدفون به نسخه‌های جدید است که هرچند عده‌ای آن را بازگشت به عقب می‌دانند، اما می‌تواند کاربران زیادی را خوشحال کند.

نمایشگر

وجود ناچ یا بریدگی بالای نمایشگر تنها تغییر در بخش نمایشگر نسخه‌ی ایکس ال نیست و گوگل رزولوشن تصویر را نیز در این گوشی از ۱۴۴۰ در ۲۹۶۰ به ۱۰۸۰ در ۲۱۶۰ کاهش داده است. همچنین درحالی‌که صفحه‌ی زیرین نمایشگر در نسخه‌های پرچم‌دار از جنس پلاستیک بود (POLED)، در نسخه‌های اقتصادی، این صفحه از جنس شیشه است. گوگل در پیکسل 3 و 3 ایکس ال از محافظ گوریلا گلس ۵ استفاده کرده بود؛ اما در نسخه‌های اقتصادی محافظ ارزان‌تر دراگون‌تیل (Dragontail) را ترجیح داده است.

پردازنده

بارزترین تفاوت پیکسل‌های جدید را می‌توان پردازنده‌ی آن‌ها دانست. درحالی‌که در پیکسل ۳ و ۳ ایکس ال شاهد به‌کارگیری پردازنده‌ی پرچم‌دار اسنپدراگون ۸۴۵ بودیم، در نسخه‌های جدید به پردزنده‌ی میان‌رده اسنپدراگون ۶۷۰ بسنده شده است. این پردازنده هرچند همانند اسنپدراگون ۸۴۵ از لیتوگرافی ۱۰ نانومتری بهره برده است و عملکرد بهینه‌ای دارد، اما براساس نوع و سرعت هسته‌های پردازشی در رده‌ی متوسط قرار می‌گیرد.

دوربین

خبر خوش برای طرفداران گوشی‌های میان‌رده این است که گوگل مشخصات دوربین اصلی را در هر دو گوشی جدید حفظ کرده است. این یعنی دوربین اصلی پیکسل‌های اقتصادی با نسخه‌های پرچم‌دار خود تفاوتی ندارد و هر چهار گوشی خانواده‌ی پیکسل ۳ از یک حسگر ۱۲.۲ مگاپیکسلی و البته نرم‌افزار مشابه برای ثبت تصاویر بهره می‌برند؛ اما در بخش دوربین سلفی، ماجرا کمی متفاوت است. درحالی‌که در پیکسل ۳ و پیکسل ۳ ایکس ال شاهد استفاده از دو حسگر ۸ مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم f/1.8 و f/2.2 بودیم، در نسخه‌های اقتصادی به یک حسگر ۸ مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم f/2.0 بسنده شده است.

باتری و قیمت

از نظر حجم باتری گنجانده شده در چهار گوشی گوگل برتری خاصی در مقایسه‌های نسخه‌های مرتبط دیده نمی‌شود؛ هرچند نباید تلاش گوگل در افزایش ظرفیت باتری را نادیده گرفت، اما باتری پیکسل 3a نسبت‌به پیکسل ۳ تنها ۸۵ میلی‌آمپرساعت افزایش ظرفیت داشته و باتری پیکسل ۳ از ۳۴۳۰ میلی‌آمپر ساعت به ۳۷۰۰ میلی‌آمپرساعت ارتقا پیدا کرده است. نکته‌ی قابل‌توجه در این‌رابطه، حذف پشتیبانی از شارژ بی‌سیم در نسخه‌های اقتصادی است.

درخصوص قیمت گوشی باید گفت گوگل با تغییراتی که در دستگاه‌های پیکسل جدید به وجود آورده، موفق شده است قیمت آن‌ها را نسبت به نسخه‌های پرچم‌دار خود به بیش از نصف کاهش دهد. پیکسل ۳ سال گذشته با قیمت ۸۵۰ یورو معرفی شد؛ درحالی‌که پیکسل 3a روز گذشته با برچسب قیمت ۳۶۰ یورویی رونمایی شد. همچنین در نسخه‌ی ایکس ال شاهد کاهش قیمت از ۹۶۰ یورو در نسخه‌ی پرچم‌دار به ۴۳۰ یورو در نسخه‌ی اقتصادی بودیم.

چندی پیش طراح ارشدِ کنسولِ موفق پلی‌ استیشن 4، اطلاعاتی رسمی از مشخصات پلی‌استیشن 5 منتشر کرد که اشتیاق گیمرها را برای اطلاع از چگونگی عملکرد این کنسولِ نسلِ نهمی برانگیخت و بحث و گمانه‌ زنی‌های زیادی را در حواشیِ این اخبار تایید شده ایجاد کرد. Mark Cerny طراح PS4، برخی از قابلیت‌های کلیدی این کنسول را برشمرد و از تصمیماتی که برای طراحیِ این دستگاه گرفته شده و البته از تاثیری صحبت کرد که قرار است در تجربه‌ی بازی‌های نسل بعدی در این کنسول ایجاد شود.

به ادعای سِرنی، قرار است سخت‌افزارِ کنسولِ جدیدِ سونی تغییراتِ بزرگی را در بخش‌های پردازنده، واحدِ گرافیک، رسانه‌ی ذخیره‌ساز و همین‌طور پشتیبانی از صداهای محیطیِ سه‌بعدی به ارمغان آورد. او گفته که این دستگاه بیش از ۴ سال در حالِ توسعه بوده و با بازی‌های کنسولِ پلی‌استیشن 4 نیز سازگاری دارد. پشتیبانی از دقتِ نمایشِ 8K، پشتیبانی از تکنیکِ مدرنِ رهگیریِ پرتو در زمانِ واقع (Real-time Ray Tracing) و استفاده از حافظه‌های پر سرعتِ SSD از جمله مواردی است که مارک سرنی در مصاحبه‌ی تفصیلیِ خود با Wired از آن‌ها سخن به میان آورده است.

ما در اینجا تلاش می‌کنیم با بهره‌گیری از اطلاعاتِ منتشر شده از مشخصاتِ اسمیِ پلی‌استیشن 5، اطلاعاتِ غیررسمیِ فاش شده از نسلِ سومِ پردازنده‌های Ryzen براساس ریزمعماریِ Zen 2 و البته بنچمارک‌های فاش شده از عملکردِ نسخه‌های آزمایشیِ تراشه‌های گرافیکیِ Navi که قرار است در پلی‌استیشن 5 هم استفاده شود، به یک جمع بندی کلی راجع به سخت‌افزارِ احتمالیِ PS5 برسیم و در موردِ محدوده‌ی راندمانی آن و تفاوتی که با کنسولِ فعلی خواهد داشت گمانه‌زنی کنیم.

پردازنده (CPU) و واحدِ گرافیکی (GPU)

همان‌طور که می‌دانید پردازنده‌ی اصلی در کنسول‌های بازیِ کنونی با تراشه‌ی گرافیکی یکپارچه هستند و در یک تراشه‌ی مجتمع با نام APU قرار دارند که این نام مخففی از Accelerated Processing Unit به‌معنی "واحد پردازشیِ شتاب داده شده" است. مایکروسافت و سونی هر دو از APU-های شرکتِ AMD در کنسول‌های فعلی استفاده کرد‌ه‌اند و بنابراین از این نظر شباهت‌های فراوانی دارند و احتمالا در کنسولِ نسلِ بعدی هم خواهند داشت.

مدتی پیش دیجیتال فاندری به موشکافیِ مشخصاتِ احتمالیِ تراشه‌ی آزمایشیِ AMD در دیتابیسِ آنلاینِ یکی بنچمارک‌های معروف پرداخت تا مخاطبان را با شکل و شمایلِ قلبِ تپنده‌ی کنسولِ نسلِ بعدی آشناتر کند. وقتی AMD پردازنده‌ی جدید را تولید می‌کند یک "اسم رمز" و یک "کد محصول" برای آن در نظر می‌گیرد که اسم‌ مرزِ تراشه‌ی مدنظرِ ما در اینجا Gonzalo انتخاب شده است. جزئیاتِ فنی این تراشه هم توسط کاربر شناخته‌ شده‌ی توئیتر با نام APISAK افشا شده است. این کاربر سابقه‌ی مثبتی در درزِ اطلاعاتِ واقعی محصولاتِ جدید قبل از معرفیِ رسمیِ آن‌ها دارد. از طرفِ دیگر ماهیتِ کد رمزِ استفاده شده در تراشه‌ی گونزالو هم به‌نوعی بازارِ هدفِ این محصول را مشخص کرده که بیش‌ازپیش احتمالِ بکارگیریِ این تراشه در کنسولِ بعدی را افزایش داده است. به گمانِ کارشناسان، این تراشه درواقع یک APU سفارشی سازی شده است که برای استفاده در کنسولِ نسلِ بعدی طراحی و تولید شده است.

نکته‌ی جالب در مورد این پردازنده این است که AMD سعی کرده راندمان این پردازنده را در ویندوز و بنچمارکِ گرافیکی 3DMark آزمایش کند و به همین جهت مشخصات و اطلاعاتش به بیرون درز کرده است. اما مشخصات Product Code این تراشه چه مواردی را آشکار می‌کند؟

رمزگشایی از مشخصات تراشه‌ی Gonzalo

کد محصول تراشه‌ی بروز رسانی شده در ژانویه‌ی ۲۰۱۹ میلادی به این ترتیب است:

برای رمزگشایی "کد محصول" این تراشه از چپ به راست به ترتیبِ زیر عمل می‌کنیم:

حرف Z: نشان‌گر این است که تراشه از نمونه‌ی مهندسی یا Engineering Sample به مرحله‌ی نمونه‌ی کامل یا Qualification Sample وارد شده و بنابراین باید مشخصات نهایی یا بسیار نزدیک به نهایی را در بر داشته باشد.

حرف G: براساس کدگذاری‌های قبلی AMD، می‌توان با قاطعیت گفت که G به‌عنوان اختصاری از Gaming استفاده شده و به این معنی است که این تراشه با هدفِ بکارگیری در دستگاه‌های مخصوصِ بازی طراحی شده است. اگر این تراشه مخصوص پی‌سی‌ها بود باید از حرفِ D به نمایندگی از Desktop و به‌معنی تراشه‌ی مورد استفاده در سیستم‌های رومیزی در کدِ محصولِ آن استفاده می‌شد.

عدد 16: مشخص می‌کند که فرکانسِ پایه‌ی تراشه برابر با ۱.۶ گیگاهرتز تعیین شده است.

عبارت 702AE: شامل مشخصات مربوط‌به Model Revision Number و توان حرارتیِ تراشه یا TDP است که در اینجا مقدارِ آن مشخص نیست.

عدد 8: نمادی از تعداد هسته‌های فیزیکیِ پردازنده‌ی اصلی است که البته این مورد را سونی هم تایید کرده است.

حرف J: ترکیبی که به حافظه‌ی کش در پردازنده مرتبط بوده و قبلا مشاهده نشده است.

عبارت B2: به Stepping پردازنده یا روندِ تکامل و بهبودِ آن در مراحلِ تولید اشاره دارد. نسخه‌ی قبلیِ این تراشه A2 بود.

عدد 32: احتمالا مربوط‌به فرکانسِ بوستِ پردازنده باشد که ۳.۲ گیگاهرتز تعیین شده است. این فرکانس در ابعادِ پردازنده‌های کنونی رایزن در پی‌سی‌ها سرعتِ قابل توجهی محسوب نشده و محدود است، اما در مقامِ مقایسه با تراشه‌های استفاده شده در کنسول‌های کنونی رقمِ قابل توجهی است.

عدد 10: فرکانسِ پایه‌ی GPU که در اینجا یک گیگاهرتز است.

عدد 18: فرکانس بوستِ واحد گرافیکی که ۱.۸ گیگاهرتز تعیین شده است.

عبارت 13F8: مشخصه‌ی PCI-ID که برای تمام سخت افزارهای ساخته شده توسط برندها و انواع محصولات در دسته‌بندی‌های مختلف استاندارد محسوب شده و شناسه‌ی یکتایی را تخصیص می‌دهد. این شناسه بعدا توسط نرم افزارهای سیستمی و سیستم‌عامل و درایورهای مربوطه قابل تشخیص و تمایز خواهد بود.

محاسبه‌ی توان بر حسب ترافلاپس

مشخصه‌ی فرکانسِ Boost برای GPU همان مقداری است که می‌تواند ما را در تخمین و محاسبه‌ی "بیشینه‌ی توانِ پردازشیِ واحد گرافیکی" یاری کند. اگر فرض کنیم که این GPU هنوز براساس معماریِ شناخته شده‌ی AMD یعنی Graphics Core Next یا همان GCN استوار باشد، در این صورت باید تعداد واحدهای تشکیل‌دهنده‌ی هر CU را در تعداد هسته‌های داخلی آن یعنی ۶۴ هسته‌ی سایه‌زن یا Shader ضرب کنیم و سپس رقم به‌دست آمده را هم به‌دلیل اجرای ۲ دستور العمل در هر چرخه‌ی ساعت فرکانسی در ۲ ضرب کنیم:

به‌عنوان نمونه‌ی قابل مقایسه، کنسول PS4 Pro با ترکیبِ ۳۶ واحد فعالِ CU عرضه شد که توانی برابر با ۸.۳ ترافلاپس را ارائه می‌داد و کنسول Xbox One X با تعدادِ ۴۰ واحدِ CU، توانِ خود را به سطح ۹.۲ ترافلاپس ارتقا داده بود.اگر بالاترین نمونه‌ها‌ی تولید شده براساس این معماری را که از ۵۶ واحد CU ساخته شده در نظر بگیریم، خواهیم دید که واحد‌های اختصاصی تولید شده برای پلتفرم اختصاصی و جدیدِ Stadia ساخت گوگل با فرکانس کاری ۱.۸ گیگاهرتز می‌توانند توانی برابر با ۱۲.۹ ترافلاپس را در هر واحدِ خود تولید کنند. سرانجام Radeon VII کارت گرافیکِ پرچم‌دارِ ۷۰۰ دلاری AMD با ۶۰ واحد CU می‌تواند قدرتی تا سطحِ ۱۳.۸ ترافلاپس را به معرضِ نمایش گذارد که در مقیاسِ کنسولی میزانی شگفت انگیز خواهد بود، اما برای پی‌سی‌ها توانی معمولی و دست یافتنی قلمداد می‌شود. سقفِ معماری کنونی GCN هم اجازه‌ی دسترسی به بیش از ۶۴ واحد CU را حتی برای محصولاتِ پرچم‌دار و رده حرفه‌ای نمی‌دهد که توانِ قابل دسترسی را به ۱۴.۷ ترافلاپس محدود می‌کند.

البته در نظر داشته باشید که محاسبه‌ی این ارقام روی کاغذ ساده است، اما برخی محدودیت‌ها مثل بازدهیِ خط تولید، محدودیت‌های حرارتی کنسول‌، محدودیتِ ابعاد خنک‌کننده و مهم‌تر از همه محدودیتِ قیمت معمولا مانع از آن خواهند شد که بالاترین ایده‌آل‌ها برای طراحی و پیاده‌سازی‌ِ بیشترین واحد‌های پردازشی در کنسول‌های بازی به کار گرفته شوند. بر همین اساس، دیجیتال فاندری معتقد است که تراشه‌ی گزینش شده برای پلی‌استیشن 5 در حالتِ بهینه توانی بینِ ۱۰ تا حداکثر  ۱۲ ترافلاپس را خواهد داشت که به‌معنیِ استفاده از ۵۲ واحدِ CU در آن است. هر چند که برآوردِ نگارنده‌ی این مطلب خوشبینانه‌تر است و به نظر می‌رسد که معماری NAVI بالقوه می‌تواند توانی تا سطحِ ۱۳ ترافلاپس را نیز برای کنسولِ آینده‌ی سونی (یا حتی کنسولِ بعدیِ مایکروسافت) فرآهم سازد و با استناد به این فرمولِ محاسباتی نیاز خواهد داشت که حداقل ۵۶ واحد CU را در دلِ خود جای دهد. در این صورت می‌توانیم راندمانی بالاتر از VEGA 64 و پایین‌تر یا در حدِ RTX 2070 را از نقطه نظرِ توان پردازشیِ خام انتظار داشته باشیم.

با این وجود باید اذعان کرد که نبردِ ترافلاپسیِ کنسول‌ها شاید رو به افول باشد و دیگر توانِ محاسباتیِ تراشه‌ها صرفا معیار برتری یا گزینشِ کاربران نیست و از یاد نبریم که برخلافِ انتظارِ مخاطبان و بدبینیِ برخی کاربران که استفاده‌ی انویدیا از قابلیتِ شتابدهی Ray Tracing را در محصولاتِ جدیدش نکوهش می‌کردند، مارک سرنی هم به استفاده از رهگیریِ پرتو در کنسولِ بعدی اشاره کرده و گویا تلاش دارد نگاه‌ها را متوجه‌ی قابلیت‌های جدیدِ بصری کرده و از استراتژی انویدیا پیروی کند. در صورتِ به واقعیت پیوستنِ چنین ایده‌ا‌‌یی، شکی نیست که استفاده از شتاب‌دهنده‌های تکنیکِ رهگیریِ پرتو در تمامِ کنسول‌های نسلِ بعد و کارت‌های گرافیکیِ پی‌سی به امری رایج بدل خواهد شد و طبعا بازی‌سازان هم از بکارگیریِ آن استقبالِ بیشتری خواهند کرد.

اما موضوع حائز اهمیتِ دیگر هم این است که قابلیتِ شتابدهیِ ray tracing به چه صورت در معماری Navi پیاده‌سازی خواهد شد. آیا Navi مانندِ معماری تورینگ از انویدیا، واحدهای شتابدهنده‌ی رهگیریِ پرتو را در هر هسته‌ی پردازشِ گرافیکی جای داده یا قرار است از قدرت بالای معماریِ GCN در پردازش‌های مرتبط با Compute برای شتاب‌دهیِ تکنیکِ رهگیری پرتو نیز استفاده کند؟ آیا تراشه‌ی مجزایی به پردازش‌های ray tracing اختصاص داده خواهد شد؟

شیوه‌ی پیاده‌سازیِ رهگیریِ پرتو به هر صورت که باشد باید دید که توانایی بکارگیریِ آن در چه حد است. باتوجه‌به تجربه‌ی کوتاه مدتی که از قدرت اجرای ray tracing روی کارت‌های گرافیکیِ رده بالای سری RTX و شبیه‌سازیِ نرم‌افزاریِ آن روی برخی کارت‌های رده بالای نسلِ پاسکال داشته‌ایم، بعید به نظر می‌رسد که تراشه‌های رده میانی و حتی رده بالای نسلِ Navi بتوانند از پسِ اجرای پرجُزئیاتِ این تکنیکِ سنگین در دقتِ ذاتیِ بازی‌ها برآیند و احتمالا اجرای آن به رزولوشن‌های معمولی مثلِ 1080p یا به کیفیت‌های متوسط و پایین در استفاده از تکنیکِ رهگیریِ پرتو محدود شود.از طرفِ دیگر AMD با استفاده از تراشه‌های چندگانه روی یک بستر برای رسیدن به توان بالاتر بدون افزایشِ پیچیدگیِ تراشه‌ها بیگانه نیست. AMD اولین شرکتی بود که به راهکار Chiplet برای تولید پردازنده‌های سری Ryzen و EPYC روی آورد و بعید نیست برای APU-های جدید هم به استفاده از این راهکار ادامه دهد. با این روش یک Chiplet هشت هسته‌ای براساس Zen 2 درکنار یک تراشه‌ی بزرگترِ I/O که واحدِ گرافیکیِ iGPU براساس Navi و کنترل‌ کننده‌های حافظه، گذرگاهِ PCIe و بخش‌های جانبی را در یک بستر جای داده، همگی در یک پکیج قرار خواهند گرفت. به این ترتیب از پیچیدگیِ طراحی مدارات و تاخیرهای دسترسی بین تراشه‌های مختلف کاسته خواهد شد و بازدهی خطِ تولید هم نسبت به تولید پکیج‌های جداگانه افزایش خواهد یافت. به پردازنده‌هایی که با این روش تولید می‌شوند، MCM (مخففی از multi-chip module) یا "ماژولِ چند تراشه‌ای" گفته می‌شود که فعلا AMD در بکارگیریِ این روش با فاصله جلوتر از رقبای دیگر مثل اینتل قرار دارد.

حافظه (RAM)

در زمینه‌ی طراحیِ سیستم حافظه‌، سونی و شریکِ سخت افزاریش AMD اطلاعاتِ  فنیِ مشخصی را منتشر نکرده‌اند. اما باتوجه‌به گزینه‌های موجود، بحثِ هزینه و محدودیت‌های تولید در تیراژِ بالا، استفاده از حافظه‌های HBM یا HBM2 منتفی است و تراشه‌های GDDR6 احتمالا با عرضِ باندِ ۲۵۶ بیتی در پیرامونِ APU در پلی‌استیشن 5 به کار گمارده خواهند شد. این تراشه‌ها با سرعتِ ۱۴ تا ۱۶ گیگابیت در ثانیه هم‌اکنون در کارت‌های تورینگِ انویدیا استفاده می‌شوند و بنابراین انتظار می‌رود که ۸ تراشه از این نوع روی بردِ اصلیِ PS5 قادر باشند پهنای باندِ کلی حداقل ۴۴۸ گیگابایت بر ثانیه را در اختیار بازی‌سازان قرار دهند که در مقایسه با پهنای باند حافظه‌ی ۱۷۶ گیگابایت در ثانیه در کنسولِ PS4 پیشرفتی ۲۵۰ درصدی  و در مقایسه با PS4 Pro ارتقایی دو برابری محسوب می‌شود. این پهنای باند مخصوصا در رزولوشن‌های بالا اهمیتِ بیشتری پیدا خواهد کرد.ظرفیتِ حافظه‌ی اصلی هم هنوز مشخص نشده، اما احتمالا ۱۲ یا ۱۶ گیگابایت برای نسلِ بعدی و استفاده‌ی بازی‌هایی که در سال‌های آینده ساخته خواهند شد مناسب به نظر می‌رسد.

ذخیره‌ساز (Storage)

یکی از مهم‌ترین مواردی که در مصاحبه‌ با مارک سرنی آشکار شد، تصمیمِ او و همکارانش به استفاده از SSD در نسل بعدی کنسول گیمینگِ سونی بود. او نه‌تنها از این تصمیم کاملا راضی به نظر می‌رسید، بلکه از تفاوتی که استفاده از SSD در نمونه‌ی آزمایشی آن‌ها نسبت به PS4 ایجاد کرده بود هم بسیار هیجان زده بود. البته او درضمنِ صحبت‌هایش در این‌باره مدعی شد که با وجودِ داشتن SSD در لپ‌تاپش، باید حدودِ ۱۵ ثانیه برای سوئیچ کردن از برنامه‌ی Excel به برنامه‌ی Word منتظر بماند. روشن نیست که منظورِ او چه فایلی با چه تعداد رکورد یا چه میزان حجم از محتوا بوده که لازم بوده برای رفتن به برنامه‌ی Word این زمانِ طولانی را صبر کند، اما آنچه که می‌دانیم این است که در پی‌سی‌های معمولی و SSD-های مبتنی بر استانداردِ SATA نیز باز کردنِ یک فایلِ خامِ ورد یا اکسل بسیار سریع است و تنها به ۱ تا ۳ ثانیه زمان احتیاج دارد، مگر اینکه سناریوی دیگری رخ داده باشد. مثلا فایلِ سنگینی را باز کرده باشد و برای انتقالِ محتوای آن به برنامه‌ی دیگری اقدام کند که نیاز به تشخیصِ نوعِ محتوای کپی شده در Clipboard دارد. یا اینکه حافظه‌ی اصلی به علتِ باز بودنِ همزمانِ برنامه‌های مختلف، تا حدی پر شده باشد که سیستم‌عامل به ناچار در حالِ جابجایی یا Swap کردنِ داده‌ها بینِ ذخیره‌ساز و RAM باشد و درواقع بخشی غیر از خودِ SSD دراین‌میان گلوگاه شده باشد.

در بخشِ دیگری از این گفت‌وگو، آزمایشِ عملیِ مقایسه‌ی سرعتِ بارگذاریِ یکی از بخش‌های بازیِ Spider-Man در هنگامِ جابجاییِ Spidey در نقشه‌ی مَنهتن روی پلی‌استیشن 4 و نمونه‌ی آزمایشیِ کنسولِ بعدی انجام شد. کاری که در PS4 حدودِ ۱۵ ثانیه زمان برد، در کیتِ آزمایشی فقط با ۰.۸ ثانیه و بدونِ نیاز به صفحه‌ی انتظار برای بارگذاری به پایان رسید.

به هر روی آنچه که از تجربه‌ی سِرنی در کار با SSD-ها استنباط می‌شود این است که آن‌ها فقط به استفاده از نسل جدیدِ SSD-ها در محصولِ آینده فکر می‌کنند و فناوری‌های جدید به استانداردهای قدیمی، ولی ارزان‌تر ترجیح داده شده‌اند. می‌توان تصور کرد که در کارگاهِ طراحیِ سونی، هارددیسک‌های مکانیکیِ ۵۴۰۰ دور با بافرِ ۸ مگابایتی به انبار برده شده‌اند و در عوض تعدادِ متنابهی از انواعِ SSD-های پرسرعتِ NVMe (مخففِ non-volatile memory express) در حالِ آزمایش و بررسی باشند. این مدل‌ها که با پروتکلِ پرسرعتِ جدید از رابطِ PCIe برای اتصال به بردِ اصلی استفاده می‌کنند، در استانداردِ کنونی قادر هستند سرعتی تا سقفِ ۳۵۰۰ مگابایت بر ثانیه را برای عملیاتِ خواندن و نوشتن روی تراشه‌های NAND-Flash فرآهم کنند که در مقایسه با سقفِ سرعتِ SSD-های SATA که محدود به ۵۵۰ مگابایت بر ثانیه بودند، پیشرفتی چندین برابری در سرعت است. خالی از لطف نیست اگر در ادامه‌ی این مقایسه به این هم اشاره کنیم که سرعتِ انتقالِ داده‌ها در هارددیسکِ مکانیکی کنسولِ PS4 Pro در حدودِ ۱۰۸ مگابایت بر ثانیه اندازه گیری شده که درکنار تأخیر ذاتی هارددیسک‌ها در مقایسه با SSD-ها بسیار کند وغیر قابل تحمل به نظر می‌رسد.

آزمایشِ عملیِ مارک سرنی نشان داد که بهبود بارگذاری از ذخیره‌ساز در کنسولِ آزمایشی در عمل ۱۹ برابر سریع‌تر انجام می‌شود. معمولا بازی‌ها هنگامِ بارگذاری در بیشترِ مواقع از الگوی خواندنِ ترتیبی با QD1 یا queue depth با مقدارِ ۱ استفاده می‌کنند و اگر فرض کنیم که تمامِ داده‌های مورد نیازِ بازی در یک فایلِ بزرگ ذخیره بوده و قابلیتِ خواندنِ ترتیبیِ و یکجای فایل از روی ذخیره‌ساز هم وجود داشته و فایل در زمانِ ۱۵ ثانیه از روی هارددیسک PS4 با بهینه‌ترین سرعتِ ممکن هم بارگذاری شده باشد، با حجمِ داده‌ای در حدودِ ۱۶۲۰ مگابایت رو‌به‌رو هستیم:

حال اگر بخواهیم ببینیم همین مقدار داده با چه سرعتی در کیتِ آزمایشی در زمانِ ۰.۸ ثانیه خوانده شده، یک عملیاتِ تقسیم کفایت می‌کند:

یعنی سرعتِ خطیِ SSD آزمایش شده تقریبا حدودِ ۲۰۲۵ مگابایت بر ثانیه در عملیاتِ خواندن است. امروزه معمولی‌ترین حافظه‌های SSD از نوعِ NVMe M.2 میانگینِ سرعتی در حدودِ ۲۰۰۰ مگابایت بر ثانیه را برای عملیاتِ خواندن و ۸۰۰ مگابایت بر ثانیه را برای نوشتن عرضه می‌کنند که با درنظرگرفتنِ رقمِ به‌دست آمده در بالا، می‌توان اطمینان داشت که SSD استفاده شده در کیتِ آزمایشیِ پلی‌استیشن 5 هم از همین نوع و با استاندارد NVMe بوده که حداقل به گذرگاه PCIe 3.0 و با عرضِ باندِ 4X متصل بوده است. باید اشاره کرد که به جز استانداردِ ارتباطیِ گذرگاه، تراشه‌ی کنترل کننده‌ی اصلی در SSD و همچنین نوعِ NAND-Flash-های بکار رفته در آن از عواملِ اصلیِ تعیین کننده در سرعتِ نهایی SSD محسوب می‌شوند. تراشه‌های NAND-Flash در انواعِ SLC، MLC و امروزه TLC هم با تعداد لایه‌های متعدد تولید می‌شوند که هر نوع به‌صورت ساختاری محدوده‌ی سرعتی و البته طولِ عمرِ متفاوتی دارند.از طرفی سِرنی این را هم گفته که SSD مورد استفاده آن‌ها دارای پهنای باندِ به مراتب بالاتری نسبت به SSD-های بکار رفته در پی‌سی‌های امروزی است که می‌تواند به‌معنی استفاده از استاندارد جدیدترِ PCIe 4.0 در بردِ اصلیِ PS5 و تراشه‌ی کنترلِ I/O ساخت AMD باشد و لزوما به‌معنی سرعتِ عملی بالاتر نسبت به SSD-های پر سرعت کنونی نیست. چرا که با محاسبه‌ی ساده‌ی بالا دیدیم که یک SSD از نوع NVMe از مدل‌هایی که هم‌اکنون در بازار موجود هستند هم می‌تواند سرعتِ ۱۹ برابریِ کیتِ آزمایشیِ سونی را تأمین کرده باشد.

اما نکته‌ی حائز اهمیت در انتخابِ SSD برای کنسولِ نسلِ بعدی عاملِ قیمت است. SSD-‌های پر سرعتِ NVMe هنوز هم بسیار گران‌تر از انواع ذخیره‌ساز‌های رایج در صنعتِ کنونیِ رایانه‌ها هستند. به‌عنوان نمونه SAMSUNG 970 EVO با ظرفیتِ ۵۰۰ گیگابایتی هم‌اکنون در سایتِ آمازون ۱۱۰ دلار قیمت دارد و مدل یک ترابایتیِ آن هم حدودِ ۲۵۰ دلار است. اختصاص ۲۵۰ دلار فقط به یک قطعه‌ در کنسولی که معمولا با میانگینِ قیمتیِ ۵۰۰ دلار به دنیا عرضه می‌شود چندان معقول به نظر نمی‌رسد، حتی اگر تولید در تعدادِ میلیونی و قیمتِ پایین‌تر برای سازندگانِ انبوه و شرکای تجاری بزرگ مثل سونی را هم از نظر دور نداشته باشیم. یکی از راهکارهای در پیش گرفته شده توسط سازندگانِ بزرگِ حافظه، ابداع و استفاده از حافظه‌هایی است که هزینه‌ی تولیدِ آن‌ها به مراتب کمتر از نمونه‌های کنونی باشد. حافظه‌های QLC مخفف quad-layer-cell قرار است قیمتِ تمام شده‌ی SSD-ها را باز هم بیش از این کاهش دهند.با این توضیح، بسیار محتمل است که سونی برای کاهشِ قیمتِ تمام شده‌ی کنسول از این حافظه‌های جدید در طراحی و تولیدِ SSD موردِ تاییدِ خود با یکی از سازندگانِ بزرگِ حافظه در دنیا مثل سامسونگ، مایکرون، توشیبا، Hynix یا اینتل وارد همکاری شود. 

جمع بندی

شاید طرفدارانِ سونی از اینکه قرار نیست کنسولِ نسل بعدیِ سونی در سالِ ۲۰۱۹ عرضه شود کمی ناامید شده باشند، اما هنوز بسیاری از آن‌ها و البته کارشناسانِ صنعتِ بازی به اینکه این انتظار به عرضه‌ی یک کنسول قدرتمند منجر می‌شود خوشبین هستند. مشخصاتی که توسط مارک سرنی به رسانه‌ها داده شد هم می‌تواند متضمنِ همین مطلب باشد. موشکافیِ مشخصاتِ APU هم نشان داد که قلبِ تپنده‌ی ساختِ AMD با ارتقا به معماری‌های جدیدِ Zen 2 و Navi، با بهبودهای قابلِ توجهی در اجرای دستورها و سرعت ساعتِ کاریِ پردازنده و بخشِ گرافیکیِ آن همراه خواهد بود که علاوه‌بر افزایشِ راندمان، برخی قابلیت‌های جدید مثلِ رهگیریِ پرتو را برای اولین‌بار به قلمروی فرمانرواییِ کنسول‌ها وارد خواهند کرد.

اما اینکه این افزایشِ راندمان تا چه میزان خواهد بود و در نتیجه‌ی این پیشرفتِ پلی‌استیشن 5 -یا هر نامی که قرار است داشته باشد- چه جلوه‌های بصری در دسترسِ سازندگان و گیمرها قرار خواهد گرفت، موضوع‌ِ کنکاش و گمانه‌زنیِ ما قرار گرفت و سعی کردیم با بررسیِ نشانه‌های موجود و اطلاعات فنی درز شده طیِ ماه‌های اخیر، به ماهیتِ آنچه که تا به حال در طراحیِ این کنسول جریان داشته یا نهایی شده پی ببریم.

پردازنده‌های ۸ هسته‌ای با معماریِ Zen 2 قرار است در تابستان‌ِ ۱۳۹۸ برای پی‌سی‌ها هم عرضه شوند و بنابراین در ماه‌های آینده به میزانِ بهبودِ راندمان در این معماری نسبت به نسلِ فعلی پی خواهیم برد. کارت‌های گرافیکیِ پی‌سی براساسِ معماری نسلِ بعدیِ Navi هم طبقِ شایعات قرار است در تاریخی در سه‌ماهه‌ی سوم سالِ جاری میلادی عرضه شوند که با بررسی آن‌ها می‌توان قدرتِ گرافیکیِ کنسولِ پلی‌استیشن 5 را هم با دقتِ بالاتری برآورد کرد. البته ممکن است AMD عرضه‌ی برخی مدل‌های Navi را به علتِ بازدهیِ نامناسبِ خط تولید یا مشکلاتِ مصرفِ توان یا حرارت به ابتدای سال ۲۰۲۰ میلادی منتقل کند. آنچه که قطعی به نظر می‌رسد این است که پشتیبانی از بازی‌های آینده در دقتِ 4K نیاز به قدرتِ بیشترِ واحدهای پردازشیِ Navi تا حداقل ۵۰ درصد بالاتر از PS4 Pro و استفاده از هسته‌های بیشتر در طراحیِ آن دارد، در غیر این‌صورت باز هم رندرِ خروجی در بازی‌های سنگین به رزولوشن‌های پایین‌تر محدود خواهد شد که با تکنیک‌های متفاوت به دقتِ 4K تبدیل یا UpScale خواهند شد. همان اتفاقی که اکنون علتِ اصلی کاهشِ کیفیتِ تصویرِ خروجی PS4 Pro در برخی بازی‌ها نسبت به نسخه‌ی Xbox One X محسوب می‌شود.

بخشِ هیجان انگیزترِ کنسول بعدیِ سونی قطعا مربوط‌به تحول در بخشِ ذخیره‌سازِ آن خواهد بود که استفاده از دیسک‌های مکانیکی را برای همیشه به خاطره بدل خواهد کرد و افزایشِ راندمانِ چشمگیری را در عملیاتِ نصب و مخصوصا اجرای بازی‌ها روی کنسول و کاستن از زمان‌های بارگذاریِ بینِ مراحل باعث خواهد شد. این گفته که زمان‌های بارگذاری در بازی‌ها به کل حذف می‌شوند شاید کمی غیرِ دقیق و تبلیغاتی باشد، اما اینکه احتمالا دیگر نیازی به استفاده‌ی بازی‌سازان از نشانگر‌های بارگذاری نباشد یا گیمرها مجبور به دیدنِ طولانیِ مدتِ صفحاتِ مخصوصِ لودینگ در میانه‌ی بازی‌ها نباشند، به واقعیت بدل خواهد شد. از طرفِ دیگر شیوه‌ی پیاده‌سازیِ بسیاری از بازی‌های جهان باز و حرکت در نقشه‌های بزرگ با حذفِ تأخیر و افزایشِ سرعتِ استریمِ بافت‌ها و داده‌های مورد نیاز در کنسول تکامل پیدا خواهد کرد. بروز رسانیِ سیستم‌عاملِ کنسول و نصبِ آپدیت‌ها هم بعد از این آنقدر سریع انجام می‌شود که دیگر نیازی به موکول کردنِ آن به زمان‌های بدون استفاده یا ساعت‌های پایانیِ شب نخواهد بود و تنها به سرعتِ دانلودِ سرویسِ اینترنتیِ شما محدود خواهد شد.

البته در اینکه قیمتِ پایه‌ی کنسول این بار هم در محدوه‌ی ۵۰۰ دلار باشد یا به مرز ۷۰۰ دلاری نزدیک شود، موضوعی است که بر سرِ آن اجماعی وجود ندارد و به تصمیمِ سونی و ارزیابیِ این شرکت از بازارِ گیمینگ بستگی دارد. همچنین اطمینان از اینکه چه سخت‌افزاری با چه قطعاتی در محصولِ نهاییِ سونی به کار گرفته شود تنها نیازمندِ زمانی تا رسیدن به موعدِ معرفیِ رسمیِ کنسول است و البته رویدادهای پیشِ رو مثلِ E3 2019 برای مایکروسافت، کنفرانسِ اختصاصیِ سونی و نمایشگاه‌های معتبر مثلِ Computex 2019 قبل از آن می‌توانند برخی از مشخصاتِ قطعیِ کنسول‌های مدرنِ آینده را آشکار کنند، دستگاه‌های دوست‌داشتی که اگر بودجه و شرایطِ اقتصادی یاری کند، شاید میهمانِ دائمیِ خانه‌هایمان در سال‌های آینده باشند.

دستیارهای صوتی برای بسیاری از کاربران، ابزار بسیار مفیدی محسوب می‌شوند؛ اما برای میلیون‌ها انسان دچار اختلالات گفتاری مرتبط‌با بیماری‌های عصبی، دستیار صوتی می‌تواند چالش ناامیدکننده‌ی دیگری باشد. گوگلمی‌خواهد این وضعیت را تغییر دهد. گوگل در کنفرانس Google I/O برای توسعه‌دهندگان، اعلام کرد که هوش مصنوعی‌اش را برای درک بهتر الگوهای گفتاری متعدد، نظیر اختلالات گفتاری مرتبط‌با آسیب‌های مغزی یا بیماری‌هایی نظیر ALS، آموزش می‌دهد.

گوگل به‌واسطه‌ی پروژه‌ی یوفوریا (Euphoria)، با مرکز توسعه‌ی درمان ای‌ال‌اس (ALS TDI) و ابتکار عمل اقامتگاه ای‌ال‌اس (ALSRI) همکاری می‌کند. این ایده از آنجا نشأت گرفت که اگر دوستان و خانواده‌ی افراد مبتلابهALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک) می‌توانند آن‌ها را بفهمند، پس گوگل می‌تواند به کامپیوتر‌هایش نیز چنین آموزشی بدهد. تنها کافی است به هوش مصنوعی خود مثال‌های کافی از الگوهای اختلالات گفتاری ارائه کند.

بنابراین، گوگل ضبط هزاران نمونه‌ی صدا را شروع کرد. یکی از داوطلبان به اسم دیمیتری کانفسکی (Dimitri Kanevsky) که یک محقق گفتاری در شرکت گوگل بوده و  انگلیسی را بعد از ناشنواشدن درهنگام کودکی، در روسیهفراگرفته است؛ ۱۵ هزار هزار اصطلاح را ضبط کرد. اصطلاح‌ها به طیف‌نگاره (spectrogram) یا نمای بصری صدا تبدیل شده و برای آموزش هوش مصنوعی جهت درک سخنان کانفسکی، به‌کار گرفته شدند.

این پروژه همچنان درحال پیشرفت است و گوگل درتلاش است تا بااستفاده‌از نتایج آن، به افراد انگلیسی‌زبان مبتلابه اختلالات گفتاری، به‌ویژه مرتبط‌با ALS کمک کند. گوگل از داوطلبان تقاضا کرده است درصورت امکان فرمی کوتاه پر کرده و مجموعه‌ای از اصطلاحات را با صدای خود ضبط کنند. غول دنیای فناوری از هوش مصنوعی خود می‌خواهد صدا‌ها و ایما و اشاره‌ها را به اعمال، مثل دستورها گفتاری به گوگل‌هوم (Google Home) یا فرستادن پیام‌های متنی، تبدیل کند. درنهایت، این شرکت امیدوار است هوش مصنوعی (AI) خود را طوری توسعه دهد که توان درک هرکسی بدون توجه‌به نحوه ارتباط او را داشته باشد.

عضو هیئت‌علمی پژوهشگاه ابن‌سینا گفت: در ایران پژوهش‌هایی درباره علل یائسگی زودرس انجام شده، اما در حال حاضر بهترین درمان پیشنهادی، انجام لقاح آزمایشگاهی با تخمک اهدایی است. مورد دیگری که به دلیل شیوعش سهم قابل توجهی از تحقیقات را به خود اختصاص داده سندرم تخمدان پلی‌سیستیک است.

برندگان مراسم "گوگل پلی اواردز" (Google Play Awards) سال ۲۰۱۹ معرفی شدند.

در آخرین هفته از ماه نوامبر سال گذشته‌ی میلادی، پیام‌ها و توییت‌های تبریک و خوشحالی متعددی با موضوعمایکروسافت ردوبدل شدند. ردموندی‌ها توانسته بودند با عبور از اپل به باارزش‌ترین شرکت جهان تبدیل شوند؛ مسیری یک‌ساله که طی آن غول‌های دیگر همچون آمازون و هولدینگ آلفابت گوگل نیز پشت‌سر گذاشته شدند. کارمندان باسابقه‌ی مایکروسافت که دیگر به دوربودن شرکت‌شان از روزهای اوج و زمان مدیریت بیل گیتس عادت کرده بودند، به‌یک‌باره با سیلی از پیام‌های تبریک از سوی دوستان و آشنایان روبه‌رو شدند.

باوجود اهمیت بالای خبر و دستاوردی که برای ردموندی‌ها به‌همراه داشت، در جلسه‌ی هفتگی بعدی میان مدیرعامل و مدیران ارشد شرکت، هیچ صحبتی از آن به‌میان نیامد. ساتیا نادلا حتی در مصاحبه‌ای که در ردموند با رسانه‌ها داشت، از سؤال‌های متعدد پیرامون موقعیت به‌دست‌آمده برای مایکروسافت به‌نوعی عصبانی شد. او در مصاحبه با بلومبرگ گفته بود:

وقتی کسی افزایش ارزش بازار ما را جشن می‌گیرد، ناراحت می‌شوم.

مدیرعامل مایکروسافت در دوران اوج اخبار یک تریلیونی شدن شرکت تحت مدیریتش، اهمیت زیادی برای آن‌ها قائل نبود. ارزش بازار شرکت از زمان مدیریت او در سال ۲۰۱۴ رشد ۲۳۰ درصدی داشت و نادلا باز هم اعداد را بی‌معنی می‌دانست. او حتی هرگونه شادی برای رسیدن به چنین نقطه‌ی عطفی را شروعی بر پایان شرکت تعبیر می‌کرد.

جدیت در صحبت کردن، بخشی از شخصیت منحصربه‌فرد مدیرعامل مایکروسافت محسوب می‌شود. نادلا، مهندس ۵۱ ساله‌ای با چندین مدرک دانشگاهی که در حیدرآباد هند پرورش یافت، به خلق‌وخویی منظم و قانون‌مند شهرت دارد. او درباره‌ی موفقیت‌ها گفته بود:

ما در مایکروسافت عادت بدی داریم و نمی‌توانیم خودمان را به جلوتر حرکت دهیم. درواقع ما از موفقیت‌های گذشته بسیار خشنود می‌شویم. ما درحال یادگیری این مهارت هستیم که به گذشته نگاه نکنیم.

حتی اگر موفقیت‌های مایکروسافت ادامه نداشته باشند، دستاوردهای نادلا در ۵ سال مدیریت پس از استیو بالمر، تاریخی محسوب می‌شوند. شرکت زمانی در مسیر قدیمی و منسوخ شدن حرکت می‌کرد و تقریبا همه‌ی فرصت‌های دنیای رایانش را در دهه‌ی ۲۰۰۰ از دست داده بود. از گوشی‌های موبایل و موتورهای جست‌وجو تا شبکه‌های اجتماعی،  همگی از دسترس ردموندی‌ها دور مانده بودند. به‌علاوه اصلی‌ترین منبع درآمدی شرکت یعنی ویندوز که به‌صورت پیش‌فرض با هر کامپیوتر شخصی عرضه می‌شد، دوران رکود را طی می‌کرد.

بازاریاب‌های مایکروسافت ترجیح می‌دهند که بازگشت شرکت به اوج را نوعی قدرت فناوری مطرح کنند و کمتر به تغییر فرهنگی ایجادشده می‌پردازند؛ تغییری که نادلا با عبارت‌هایی همچون «یکدلی» داخل سازمانی و تغییر رویه‌ی تیم از «ذهنیت ثابت» به «ذهنیت مبتنی بر رشد» تعریف می‌کند. واقعیت تغییرات ایجادشده در مایکروسافت را می‌توان تاحدودی دردناک دانست. این واقعیت در مصاحبه‌ی رسانه‌ها با چندین مدیر اجرایی، مشتری و رقیب کنونی و سابق ردموندی‌ها دیده می‌شود.

مایکروسافت تحت مدیریت نادلا سرمایه‌گذاری در بخش ویندوز را کاهش داد و کسب‌وکاری عظیم در حوزه‌یرایانش ابری ایجاد کرد؛ کسب‌وکاری که در سال گذشته درآمدی حدود ۳۴ میلیارد دلار داشت. خدمات ابری مایکروسافت، امروز گوگل را پشت سر گذاشته‌اند و در حوزه‌های کلیدی مهمی نیز پیشرفت‌های چشم‌گیری به‌سمت فرمانروای بازار یعنی آمازون داشته‌اند. رید هستینگز، مدیرعامل نتفلیکس درباره‌ی روند مایکروسافت می‌گوید:

من هیچ شرکت نرم‌افزاری را در جهان نمی‌شناسم که چنین روند سقوطی را با بازگشتی به این خوبی جبران کرده باشد.

مجموعه‌ی نرم‌افزارهای کاربردی مایکروسافت یعنی آفیس قبلا محصولی به‌صورت یک‌بار فروش بود که همه‌ی ما دستیار جالب آن یعنی Clippy را به‌یاد داریم. امروز سرویس آفیس به مجموعه‌ای عظیم از خدمات ابری تبدیل شده است که ۲۱۴ میلیون مشترک با پرداخت سالانه ۹۹ دلار دارد. خدمات ابری آفیس درحال‌حاضر از مجموع کاربران اسپاتیفای وآمازون پرایم هم کاربران بیشتری دارد.

پلتفرم ابری مایکروسافت یعنی آژور، مشتریان مشهور و بزرگی همچون اکسون‌موبیل، استارباکس و والمارت دارد. به‌علاوه سیلیکون‌ولی نیز امروزه اعتماد بیشتری به ردموندی‌ها دارد که اعتماد کسب‌شده را مدیون خرید هوشمندانه‌ی لینکدین، شبکه‌ی اجتماعی کسب‌وکار و گیت‌هاب، مخزن مشهور کدهای نرم‌افزاری هستند.

همکاران نادلا می‌گویند بازگشت مایکروسافت به مسیر به‌‌‌همان اندازه‌ی جذابیت، ترس هم دارد. مدیرعامل یکی از شرکت‌های نرم‌افزاری رقیب ردموندی‌ها که نخواست نامش فاش شود، بازگشت آن‌ها به اوج را با بازگشت شخصیت Darth Vader در فیلم‌های جنگ ستاره‌ای مقایسه کرد. او قدرت گرفتن مجدد مایکروسافت را تهدیدی برای دنیای فناوری می‌داند.

اظهارنظر رقبای کنونی درباره‌ی مایکروسافت نشان می‌دهد که حتی مدیریت فردی با عقاید میانه‌روی بیشتر همچون نادلا هم نمی‌تواند باورها درباره‌ی ردموندی‌ها را تغییر دهد. اگر استیو بالمر، مدیرعامل قبلی شرکت با رفتارهای خاص غرورآمیز و لباس‌های رسمی و فریاد زدن روی سن شناخته می‌شود، امروز نادلا بیشتر با ظاهری آرام و پوشیدن هودی شهرت دارد.

زمانی‌که نادلا به‌عنوان جایگزین بالمر انتخاب شد، شرکت در وضعیت نامناسبی قرار داشت و ویندوز روندی سقوطی را پیش گرفته بود. البته ویندوز در دوران اوج ۹۰ درصد از سهم بازار را در اختیار داشت. ردموندی‌ها در آن زمان هم برای هر کامپیوتر شخصی و لپ‌تاپ به‌فروش‌رفته حق مجوز دریافت می‌کردند و سیستم‌عامل هنوز برای آن‌ها سوددهی داشت. منتهی، مردم به‌مرور به‌سمت گوشی‌های هوشمند اندرویدی و iOS جذب می‌شدند و کسب‌وکار سیستم‌عامل در معرض خطر بود. هرچند هنوز هم ویندوز با درآمد سالانه ۲۰ میلیارد دلار کسب‌وکاری سودده تلقی می‌شود.

درگذشته، اهمیت کامپیوترهای شخصی برای کاربران موجب شده بود تا مدیران اجرایی با قدرت تمام برای کنترل هر صنعت مرتبط‌با ویندوز تلاش کنند. آن‌ها هرگونه سوددهی از صنعت جدید را با شدت زیاد به‌سمت ویندوز می‌کشیدند. درنتیجه همه‌ی محصولات جدید نیز برند ویندوز را یدک می‌کشیدند که از میان آن‌ها می‌توان ویندوز فون را نام برد. حتی سرویس ابری ردموندی‌‌ها، درابتدا Windows Azure نام داشت.

نادلا که بیش از نیمی از عمر خود را در مایکروسافت و در بخش‌هایی خارج از ویندوز طی کرد، از جنگ بر سر قدرت برای جانشینی بالمر فاصله گرفت. او در سال ۱۹۹۲ از سان مایکروسیستمز به مایکروسافت آمد. مدیر او در آن زمان جف تپر بود که به فردی با قابلیت همکاری با دیگران و توانایی در اجرای کارها نیاز داشت. تپر معاون بخش آفیس بود و پس از مصاحبه‌ی موفق با ساتیا، او را استخدام کرد.

کیفیت‌های مورد انتظار از نادلا یعنی قابلیت همکاری و توانایی اجرای کارها در ردموند جذابیت بالایی داشتند. نادلا با فروش کامپیوترهای شخصی به مشتریان شرکتی، کار خود را شروع کرد. او سپس به بخش مهندسی Bing اضافه شد و درنهایت به بخش آژور رفت. سبک رفتاری آرام او همان چیزی بود که مایکروسافت فلج‌شده با بروکراسی و رقابت‌های شدید داخلی، به آن نیاز داشت.

همکاران نادلا می‌گویند که هیچ‌گاه او را ناراحت ندیده‌اند و شاهد بالارفتن صدا یا حتی ایمیلی عصبی از سوی او هم نبوده‌اند. شلی برنستن، یکی از معاونان مایکروسافت می‌گوید عدم تکبر نادلا، خاصیت منحصربه‌فرد او است. یکی از مدیران دیگر نیز (به‌صورتی باورنکردنی) ادعا می‌کند که هیچ‌گاه پاسخ «نه» از نادلا نشنیده است.

استیو بالمر در دوران نزدیک به بازنشستگی به‌قدری مجذوب نادلا شده بود که هستینگز (که آن زمان عضو هیئت مدیره‌ی شرکت بود) درخواست کرد تا به مدیر جوان مشاوره بدهد. هستینگر به یاد می‌آورد که نادلا برای مشاهده‌ی روندهای مدیریتی به دفترکل نتفلیکس می‌رفته است. او درباره‌ی تصمیم بالمر می‌گوید:

بالمر برای هیچ فرد دیگری چنین درخواستی از من نکرده بود. او نادلا را به‌عنوان پکیج کاملی از تیزهوشی فنی و قدرت شخصی می‌دید؛ حتی بااین‌وجود که روش مدیریتی نادلا با استیو تفاوت داشت.

نادلا تصمیم داشت تا روند حرکتی مایکروسافت پیرامون آژور را تغییر دهد؛ کسب‌وکار خاص و دارای ظرفیت فراوانی که او از سال ۲۰۱۱ در آن درگیر بود. چنین روندی شرکت را از ارائه‌کننده‌ی نرم‌افزارهای متعدد (که عموما توسط کاربران دزدیده می‌شد) به موتور رایانش جهانی تبدیل می‌کرد که قدرت پردازشی خود و ذخیره‌سازی آنلاین را به کسب‌وکارها اجاره می‌داد. نادلا ازمیان بیش از ۱۰۰ کاندیدا احتمالی برای مدیریت مایکروسافت، بیش‌ازهمه توجه بیل گیتس را جلب کرد که در آن زمان رئیس هیئت‌مدیره بود. برنامه‌های استراتژیک و مهندسی او، علاوه‌بر گیتس، دیگر اعضای هیئت مدیره را هم به خود جذب کرد.

مایکروسافت در کسب‌وکار حوزه‌ی ابری، حداقل ۴ سال از آمازون عقب بود که در آن زمان، درآمد سالانه‌ی ۴.۶ میلیارد دلاری داشت. نادلا می‌دانست که هر تغییر اساسی در شرکت نیازمند ضربه‌ای شدید به بخش ویندوز خواهد بود. اسکات گاتری، یکی از معاونان اجرایی مایکروسافت بود که پس از انتصاب سمت مدیرعاملی نادلا به‌عنوان مدیر بخش خدمات ابری انتخاب شد. او جذب منابع از بخش‌های دیگر را با فرایند کشیدن ناخن تشبیه می‌کند. او به یاد می‌آورد که در جلسه‌ای، همه‌ی تیم خدمات ابری با استراتژی نادلا موافق بودند، اما بعدا مشخص شد که بیش از ۹۰ درصد اعضا روی کارهایی با مرکزیت ویندوز متمرکز هستند.

گاتری دوران تغییر به خدمات ابری را نوعی دوراهی نوآوری بیان می‌کند. او دراین‌باره می‌گوید:

من مدیرانی را تحت رهبری داشتم که کسب‌وکارهای میلیارد دلاری اداره می‌کردند. با استراتژی جدید باید آن‌ها را مجاب می‌کردم که کسب‌وکاری با گردش مالی ۴ میلیون دلاری اداره کنند.

یکی از مدیران اجرایی سابق مایکروسافت می‌گوید نادلا از روند جدید ایجادشده و بحث بین ویندوز و خدمات ابری خسته شد. او در ابتدای مدیریت خود با بسیاری از مدیران اجرایی رده‌بالا بحث‌های شدید داشت. درنهایت مایکروسافت تحت مدیریت نادلا به‌جای افراد گله‌مند به حل‌کننده‌های مشکلات نیاز داشت. اگر افراد با ایده‌های او موافق نبودند، می‌گفت که زمان ماندن به پایان رسیده است و باید از مرحله‌ی موجود عبور کنیم.

نادلا در ابتدای مدیریت خود نشان داد که توانایی ایجاد تغییرات اساسی بدون ناراحتی زیاد را دارد. روش او با مدیریت عصبی دهه‌ی ۱۹۹۰ بیل گیتس و رفتارهای خاص بالمر در پایان دهه‌ی ۲۰۰۰ تفاوت زیادی داشت.

نادلا با واگذاری خرید اخیر بالمر یعنی نوکیا، ۷.۶ میلیارد دلار به شرکت بازگرداند و ۷۸۰۰ شغل را در سال ۲۰۱۵ تعدیل کرد. تصمیم او نشانه‌ی روشنی بود که رقابت‌با گوگل و اپل در حوزه‌ی موبایل دیگر ادامه پیدا نخواهد کرد. اولین محصول او نسخه‌ای از آفیس بود که برای سیستم‌عامل iOS طراحی شد. مایکروسافت سال‌ها از چنین اقدامی دوری کرده بود. آن‌ها می‌ترسیدند که ارائه‌ی نرم‌افزارهای کاربردی آفیس روی آیفون و آیپد موجب کاهش فروش بیشتر کامپیوترهای مبتنی‌بر ویندوز شود.

یکی از مدیران باتجربه‌ی مایکروسافت که اخیرا از شرکت جدا شد، روند نادلا را نوعی حرکت نامحسوس می‌داند. او می‌گوید ساتیا هیچ‌گاه به‌صورت مستقیم سرمایه‌ی یک بخش را کاهش نداد یا مدیر محصولی را به‌سرعت اخراج نکرد، اما برنامه‌های استراتژیکش حتی به‌صورت مخفیانه قابل تشخیص بودند. اولین ایمیل او به کارمندان بیش از ۱۰۰۰ کلمه داشت و در آن هیچ اشاره‌ای به ویندوز نشده بود. او بعدا نام خدمات ابری شرکت را نیز به مایکروسافت آژور تغییر داد. مدیر مذکور می‌گوید:

نادلا هیچ‌گاه صحبت بی‌منطق نمی‌کرد. او به یک‌باره ویندوز را از صحبت‌هایش حذف کرد و از زبان او تنها کلمه‌ی ابر، ابر و ابر می‌شنیدیم.

ارزش بازار مایکروسافت درمقایسه‌با رقبا

نادلا علاوه‌بر تغییرات محسوس در کلمات و جمله‌ها، به‌مرور اصطلاحاتی را نیز به محصولات قدیمی اضافه کرد. به‌عنوان مثال او از عبارت «هوش مصنوعی» درکنار آفیس استفاده می‌کرد. درحالی‌که در آن زمان هیچ قابلیت خاصهوش مصنوعی در آفیس وجود نداشت و قابلیت بررسی املای کلمات نیز آن‌چنان هوشمند نبود.

حرکت به‌سمت خدمات ابری به‌مرور سرعت گرفت که به‌نوعی منجر به جوان‌سازی چهره‌ی مایکروسافت و بهبود شرایط فرهنگی شرکت شد. گاتری به‌یاد می‌آورد که افزایش درآمد بخش خدمات ابری به‌میزان ۴۰ هزار دلار، آن‌ها را به‌مدت یک ماه شادمان کرده بود؛ رقمی که امروز و باتوجه‌به درآمد میلیارد دلاری سرویس‌ها، ناچیز به‌نظر می‌رسد.

باور عمومی درباره‌ی خدمات ابری، جابه‌جایی فایل‌ها و به‌تعریفی بیت‌ها در فضای نرم‌افزاری است. درحالی‌که چنین کسب‌وکاری بیشتر به زیرساخت‌های سخت‌افزاری نیاز دارد؛ دیتاسنترهایی با ابعادی نزدیک به هواپیماها و کابل‌های عظیم زیردریا که اطلاعاتی با حجم‌های پتابایتی را ردوبدل کنند. آمازون، مایکروسافت و دیگر بازیگران بزرگ صنعت ابری به شرکت‌های دیگر امکان می‌دهند تا نیازهای پردازشی خود را به‌صورت برون‌سپاری ازطریق همین زیرساخت‌های گران‌قیمت تأمین کنند. درنتیجه شرکتی همچون نتفلیکس بدون نیازبه هزینه‌های سرسام‌آور می‌تواند محتوای خود را با سرعت بالا به مصرف‌کننده برساند یا در مثالی دیگر، بانک‌ها پردازش‌های عظیم مالی را در سرویس‌های ابری انجام می‌دهند.

تا سال ۲۰۱۶، هیئت‌مدیره‌ی مایکروسافت نگران بود که شرکت برای رسیدن به آمازون که در آن زمان درآمد ۱۲ میلیارد دلاری از خدمات ابری داشت، سرعت مناسبی ندارد. آن‌ها نگران بودند که کسب‌وکار نرم‌افزارهای سازمانی سریع‌تر از اضافه شدن خدمات ابری به فهرست محصولات شرکت، سقوط کند. نادلا برای تمرکز هرچه بیشتر روی خدمات ابری تصمیم گرفت تغییرات سازمانی مهمی اعمال کند. اوج تغییرات او در سال گذشته رخ داد که شوک شدیدی به همه و خصوصا کارمندان قدیمی ردموند وارد کرد. او به‌طور کامل بخش ویندوز را تعطیل و اعضای آن را در بخش‌های آژور و آفیس تقسیم کرد. جنگ ابری با آمازون به اوج خود رسید و نادلا پس از هر خرید یا پیشرفت فناورانه‌ی آمازون تصمیم می‌گرفت تا با سرمایه‌گذاری‌های میلیارد دلاری در استارتاپ‌ها و دیتاسنترها رقابت را حفظ کند.

سهم بازار مایکروسافت در مقایسه‌با رقبا در زیرساخت‌های ابری

مهندسی خدمات ابری تنها بخشی نبود که پشت سر آمازون حرکت می‌کرد. فروش هم هنوز آمار خوبی نداشت. نادلا، جادسون آلتوف را به‌عنوان مدیر فروشی با دیدگاه‌های مهندسی به مسئولیت افزایش فروش منصوب کرد. وظیفه‌ی آلتوف این بود که روند کنونی شرکت مبنی‌بر فروش مجوز نرم‌افزار بسته‌به تعداد کارمندان شرکت مشتری را تغییر دهد. محاسبه‌ی هزینه و فروش مجوزها طبق آن روش دشوار بود و خریداران نیز نماینده‌های فروش مایکروسافت را شبیه‌به حساب‌رسان درآمد داخلی می‌دیدند. آلتوف ۳ هزار مهندس به بخش فروش اضافه کرد که مسئولیت نوشتن کدهای نمونه در ملاقات با مشتریان احتمالی را داشتند.

کم‌کردن فاصله میان مهندسی و فروش برای بهبود ارائه‌ی محصولات مایکروسافت انجام شد. به‌علاوه تیم‌های محصول نیز به‌صورت مستقیم با نگرانی‌های مشتریان و قابلیت‌هایی که دوست نداشتند، از نزدیک آشنا می‌شدند. کوری سندرز، یکی از بازنشسته‌های صنعت نرم‌افزار بود که در تغییرات جدید مجددا به گروه اضافه شد. نادلا به‌شوخی به او گفته بود: «تو ۱۰ سال مشغول خراب‌کردن آژور بودی و اکنون باید روشی برای فروش بهتر آن پیدا کنی».

مایکروسافت درآمد یا سوددهی آژور را به‌صورت مستقل بیان نمی‌کند و آمار ۳۴ میلیارد دلار، درترکیب‌با آفیس بود. البته تحلیل‌گران اعتقاد دارند موقعیت آن‌ها در رقابت ابری درحال پیشرفت است. سهم شرکت از خدمات ابری از ۱۴ درصد در پایان سال ۲۰۱۷ به ۱۷ درصد در پایان سال ۲۰۱۸ رسید و سهم آمازون در دوره‌ی مشابه ۳۲ درصد ثابت باقی ماند.

یکی از سخنگوهای آمازون می‌گوید که شرکت او با فاصله‌ی زیادی، برترین ارائه‌دهنده‌ی خدمات ابری است. یکی از مدیران سابق شرکت نیز ادعایی شدیدتر دارد و می‌گوید آمازون باقدرت به رهبری در بازار ادامه خواهد داد. او فاصله‌ی مایکروسافت را باوجود تمام پیشرفت‌های رخ‌داده بسیار زیاد می‌داند.

نگاه خاص و برتری‌جوی رایج دنیای کسب‌وکار، در برنامه‌ی اخیر فروش مایکروسافت در ردموند دیده شد. در این برنامه حدود ۲۰ نفر از کارمندان و مدیران مایکروسافت و شرکت تبلیغاتی عظیم WPP حضور داشتند. نادلا با لبخندی خاص وارد جلسه شد و ابتدا خوش‌وبشی با مدیرعامل WPP، مارک رید داشت. سپس رید خلاصه‌ای از چالش‌های کنونی شرکتش را توضیح داد و نادلا پس از ۱۳ دقیقه ازسوی مقابل میز به او گفت: «ما نمی‌خواهیم شما به برنامه‌ی پیش‌رو به‌عنوان پروژه‌ای برای ساخت اپلیکیشن در پلتفرم ما نگاه کنید. ما شما را قادر می‌کنیم تا پلتفرم خودتان را بسازید».

شاید نادلا متوجه بار صحبت خود نشد، اما همه می‌دانستند که پیشنهاد او، حمله‌ای به آمازون است. شرکت تحت مدیریت جف بزوس، اخیرا فرایندهای توسعه‌ای شدیدی را پشت‌سر گذاشته است. آن‌ها شرکت‌های سرگرمی و خرده‌فروش‌های متعدد را باوجود نگه‌داری از داده‌هایشان در سرورهای ابری، تهدید می‌کنند. معاون یک شرکت تجارت الکترونیک که با نادلا قرارداد همکاری خدمات ابری امضا کرد، درباره‌ی این روش می‌گوید:

مایکروسافت کار را به روشی خوشایندتر انجام می‌دهد. شما با کارکردن با آن‌ها چنین تصوری ندارید که فردی همچون بزوس وارد اطلاعات و داده‌های خصوصی کسب‌وکارتان شود و با یادگیری ماشین، مشتریان را هدف بگیرد.

در زمان بالمر شرایط تغییر کرد، اما ساتیا به‌خوبی این سؤال شما را مطرح می‌کند که «آیا می‌خواهید شریک فناوری شما رقیب‌تان باشد؟»

مایکروسافت از ماه ژوئیه گذشته، ۵ خرده‌فروش بزرگ را به فهرست مشتریان خود اضافه کرد. Albertsons، Gap، Kroger، Walgreens و Walmart مشتریان جدید ردموندی‌ها هستند. مدیرعامل کروگر درباره‌ی همکاری با مایکروسافت می‌گوید نمی‌توان مشخص کرد که چه کسی برای دیگری کار می‌کند. شرکت او باکمک مایکروسافت درحال ساخت فروشگاه‌هایی مفهومی است که قفسه‌های دیجیتال برای نمایش محصولات دارند و به‌نوعی با فروشگاه‌های آمازون‌گو رقابت خواهند کرد. مهندسان مایکروسافت در دفاتر کروگر روی توسعه‌ی این فروشگاه‌ها کار می‌کنند.

استراتژی نادلا باعث شد تا مایکروسافت بسیاری از فرصت‌های فناوری را رها کند که رقبا با ورودبه آن‌ها به موفقیت نرسیدند. به‌عنوان مثال، آمازون و گوگل به تولیدسخت‌افزار خودروهای خودران مشغول شدند؛ درحالی‌که ردموندی‌ها، تمرکز روی هوش مصنوعی و ابزارهای تحلیلی برای فناوری خودروهای خودران را انتخاب کردند؛ یک فناوری که به شرکت‌های خودروسازی همچون بی‌ام‌و، نیسان و فولکس واگن فروخته شد. به‌عنوان مثال بی‌ام‌و اکنون از فناوری مایکروسافت برای توسعه‌ی دستیار صوتی داخل خودرو استفاده می‌کند.

سانجای راوی، مدیر کل صنعت اتومبیل مایکروسافت درباره‌ی فناوری‌های مذکور می‌گوید:

ما محصولی با برند مایکروسافت داخل خودروی شما نمی‌گذاریم. درعوض، مغز و تمام عناصر موردنیاز را به شما می‌دهیم تا فناوری را خودتان بسازید.

شرکت تحت مدیریت نادلا، در صنایعی کاملا دور از نرم‌افزار، موفقیت‌های بی‌شماری داشته است. به‌عنوان مثال آژور عملیات امنیتی را برای شرکت Chevron انجام می‌دهد. آن‌ها صدها ترابایت داده را از ۲۷۰۰ چاه نفت شورون دریافت و تحلیل می‌کنند. به‌علاوه هدست واقعیت افزوده‌ی هولولنز مایکروسافت هم به مهندسان در دفتر هیوستون شورون امکان می‌دهند تا به‌صورت مجازی تجهیزات را در میدان‌های نفتی تعمیر کنند. 

داده‌های جمع‌آوری‌شده از شورون برای بهینه‌سازی فرایندهای حفاری استفاده می‌شود. البته هدف اصلی جلوگیری از فاجعه‌ای شبیه‌به دیپ‌واتر هورایزن است که در سال ۲۰۱۰ بزرگ‌ترین ورود نفت به آب‌های آمریکا در کل تاریخ را رقم زد. سباستین گاس، مدیرکل فناوری شورون می‌گوید معاون ارشد مایکروسافت به آن‌ها وعده‌ی حل‌کردن مشکلات جاری را داد و به‌خوبی هم به آن عمل کرد.

مایکروسافت زیرساخت‌های خود را از مرکزی به‌نام Azure Cloud Collaboration Center در ردموند نظارت می‌کند. مرکزی شبیه‌به فیلم‌های علمی‌تخیلی که روی نمایشگر عظیم دیواری آن، هرگونه تهدید نفوذ و هک رصد می‌شود. تیم‌ها در مرکز نظارت، سیستم‌های حساس تحت مدیریت آژور را بررسی می‌کنند. بیمارستان‌ها، هواپیماها و حتی انتخابات از مواردی هستند که با قدرت پردازشی آژور فعالیت می‌کنند. اختلالی کوچک در سرویس مایکروسافت می‌تواند مثلا عملکرد اپلیکیشن یک خرده‌فروشی را در حراج آخر سال با مشکل مواجه کند. گاتری، معاون خدمات ابری شرکت می‌گوید فرایند نظارت تاحدی استرس‌زا است. او اکنون مسئولیت‌های زیادی دارد و حتی برخی از روزهای تعطیل باید مشغول کارهای مدیریتی خدمات ابری شرکت باشد.

باوجود تمام موفقیت‌های مایکروسافت، منتقدان اعتقاد دارند هنوز نقاطی منفی در رویکرد ردموندی‌‌ها دیده می‌شود. پورتفولیوی آن‌ها شامل محصولات متفرقه‌ای همچون گیت‌هاب، لینکدین و مایکروسافت می‌شود که ارتباط کمی با یکدیگر دارند. سرمایه‌گذاری‌های عظیم روی هولولنز نیز هنوز سال‌ها فاصله تا رسیدن به توجیه مالی دارند. به‌علاوه، جلوه‌ی شرکت نیز هنوز در دوران محصولات مایکروسافت قدیمی طی می‌شود و آن‌طور که باید و شاید، ظاهر مناسبی ندارد.

انتقادهای واردشده به مایکروسافت، شباهت زیادی به نقدهای دوران حباب دات‌کام دارند. در آن زمان هم کارشناسان اعتقاد داشتند مایکروسافت باید جذابیت خود را مجددا پیدا کند. مستندی تاریخی از Vanity Fair وجود دارد که دوران جذابیت مایکروسافت را در زمان معرفی خاص ویندوز ۹۵ توسط گیتس و بالمر نشان می‌دهد. به‌هرحال، چنین نظراتی درباره‌ی ردموندی‌ها در چند وقت اخیر کاهش یافته‌اند و برخی اعتقاد دارند مایکروسافت بار دیگر شرکت جذابی شده است.

شاید اظهارنظر بالا را بتوان با توضیحی نقض کرد. مایکروسافت هیچ‌گاه شرکت جذابی نبود. برخی کارشناسان اعتقاد دارند کارهای کنونی نادلا و فرهنگ او، تفاوت چندانی با رفتارهای ناپخته‌ی دوران گیتس ندارد. البته همین بازگشت روند هم اهمیت بالایی دارد. مایکروسافت در زمان بالمر تلاش می‌کرد تا چهره‌ای جذاب شبیه‌به اپل پیدا کند و شکست خورد. آن‌ها زمانی برای هر آیپاد اپل، یک دستگاه Zune معرفی می‌کردند. برای مقابله با آیپد نیز تبلت سرفیس معرفی شد و ویندوز فون، سلاح شرکت دربرابر iOS بود.

مایکروسافت زمانی تلاش می‌کرد تا همه‌ی نیازهای همه‌ی مردم را برطرف کند. نادلا توانست مایکروسافت را مجددا به باور قلبی برساند تا خود را درک کند. البته مشتریان هنوز هم به‌صورت کامل از محصولات ردموندی‌ها راضی نیستند. آن‌ها می‌گویند که ایرادات ذاتی محصولات شرکت هنوز در خدمات ابری هم دیده می‌شوند. به‌علاوه کارمندان کنونی و سابق نیز اعتقاد دارند که باوجود بهبودهای فرهنگی، هنوز ایرادات سنتی در رفتارهای داخل سازمانی دیده می‌شود.

در ماه گذشته‌ی میلادی، ایمیل‌های داخل سازمانی متعددی از کارمندان زن مایکروسافت دیده شد که از آزار و اذیت جنسی شکایت داشتند. البته نادلا از زمان به‌جریان‌افتادن پرونده اعلام کرد که برنامه‌های جدی برای تحول اساسی در بخش نیروی انسانی دارد.

مرکز نظارت Azure

به‌هرحال، رویکرد نادلا نقاط‌قوت متعدد مایکروسافت را بار دیگر ظاهر کرد. استعداد بالای مهندسی، قدرت توسعه‌ی زیرساخت و فرهنگ فرمانروایی بر بازار، در دوران نادلا بار دیگر خود را نشان دادند. کافی است نگاهی به برنامه‌های مدیران مایکروسافت برای آینده داشته باشید تا متوجه بلندپروازی‌های آن‌ها بشوید. سرویس‌هایی همچون Azure Database for PostgreSQL، Power BI و Dynamics 365 هرکدام به‌تنهایی برنامه‌های عظیمی محسوب می‌شوند. همه‌ی این برنامه‌ها بخشی از کسب‌وکاری سودده برای ردموندی‌ها هستند که آيند‌ه‌ی هرچه روشن‌تر را نشان می‌دهند.

مایکروسافت از یک دوراهی نوآوری و همچنین بحران هویت نجات پیدا کرد. نادلا می‌گوید:

اگر شما مدام خودتان را تغییر دهید، شانسی نخواهید داشت. ما از عادت‌های خود در گذشته درس گرفتیم. امروز می‌دانیم که نمی‌توان شرکتی بود که به‌خاطر موفق‌بودن، کارهای دیگری هم انجام دهد. چنین رویکردی دیگر نتیجه نمی‌دهد.