اولویت اصلی من مسئولیت‌پذیری است. ما همیشه آزادبودن پلتفرم را با ارائه‌ی دستورالعمل‌های اجتماعی تنظیم کرده‌ایم؛ اما برای برخورد با برخی از اتفاقات نگران‌کننده که در چند ماه اخیر مشاهده شد، باید جدی‌تر عمل می‌کردیم.

توبیاس مِرس، مدیر بخش AMG مرسدس بنز، به‌تازگی اعلام کرده نسل بعدی خودروهای قدرتمند AMG ازتوربوشارژر‌های الکتریکی بهره خواهند برد. مِرس در حاشیه نمایشگاه نیویورک اعلام کرده بود ابرخودرو AMG One اولین نمونه‌ای خواهد بود که از توربوشارژر الکتریکی بهره می‌برد:

 اتفاقات بیشتری در راه است. منتظر بمانید و ببینید: توربوشارژرهای الکتریکی.

علاقه‌مندان به خودروهای AMG شاید به این موضوع اشاره کنند که نمونه‌های فعلی این شرکت، همچون AMG 53، هم از سیستم پرخوران الکتریکی بهره می‌برند. در این خودروها، پیشرانه از کمپرسوری الکتریکی بهره می‌برد تا قبل از ورود گاز‌های اگزوز، توربو در دورهای پایین حرکت خود را آغاز کرده باشد و درنتیجه، میزان تأخیر توربو کاهش یابد. جزئیات سیستم پرخوران جدید مرسدس بنز و AMG هنوز مشخص نیست؛ اما به‌گفته مِرس، نه‌تنها میزان تأخیر توربو از بین می‌رود؛ بلکه سیستم می‌تواند میزان انرژی اتلافی را دوباره به چرخه بازگرداند.

مِرس دراین‌باره می‌گوید:

شما ۸۰ کیلووات دراختیار دارید؛ اما لازم نیست ۸۰ کیلووات را برای به‌حرکت‌درآوردن توربو استفاده کنید؛ بلکه می‌توانید از این مقدار برای به‌دست‌آوردن انرژی استفاده کنید.

این، یعنی هر نیرویی که از روند به‌حرکت‌درآوردن توربوشارژرها باقی بماند، به قوای محرکه بازمی‌گردد. تیم AMG هنوز اعلام نکرده بعد از ابرخودرو AMG One، کدام نمونه از سیستم پرخوران الکتریکی بهره خواهد برد؛ اما به‌احتمال زیاد در آینده‌ای نه‌چندان دور، تمامی مدل‌های توربوشارژ AMG از توربوشارژرهای الکتریکی بهره خواهند برد.  

پژوهشگران دانشگاه فنلاند شرقی و دانشگاه اولو جهش ژنی جدیدی کشف کرده‌اند که موجب کاهش ترس و اضطراب و افزایش تعامل اجتماعی می‌شود. پژوهشگران در این مطالعه برای حذف ژن P4h-tm از ژنوم موش، از فناوری دست‌کاری ژن استفاده کردند و تغییر غیرمنتظره‌ای در رفتار موش‌ها مشاهده کردند. موش‌هایی که در آن‌ها ژن P4h-tm سرکوب شده بود، شجاعت درخورتوجهی نشان دادند و درمقایسه‌با موش‌های دارای ژن عملکردی P4h-tm دچار حالت درماندگی آموخته‌شده نشدند.

پژوهشگران موش‌ها را با استفاده از آزمون رفتاری جامعی ارزیابی کردند که نوع جدیدی از آزمون واکنش هراس بود. موش‌ها در جعبه‌ای هوابندی‌شده قرار داده شدند که ابتدا با هوای معمولی و سپس، با ۱۰ درصد کربن‌دی‌اکسید پر شد. غلظت زیاد کربن‌دی‌اکسید موجب القای واکنش فلجی (حالت خشک شدگی) می‌شود که گمان می‌رود شبیه احساس خفگی است که بیماران دچار حملات هراس آن را تجربه می‌کنند. میزان فلجی موش‌های دارای نقص ژن P4h-tm درمقایسه‌با موش‌های گروه کنترل در پاسخ به مواجهه با کربن‌دی‌اکسید به‌طور چشمگیری کمتر بود. در آزمون‌های سنجش تعامل اجتماعی، موش‌های دارای نقص P4h-tm درمقایسه‌با گروه کنترل تماس بیشتری با دیگر موش‌ها برقرار کردند.

علاوه‌بر‌این، آزمون‌های رفتاری که معمولا برای مطالعه‌ی تأثیر داروهای ضداضطراب و ضدافسردگی استفاده می‌شوند، نشان‌دهنده‌ی کاهش ترس و اضطراب و درماندگی آموخته‌شده در موش‌های دچار نقص P4h-tm بودند.

در این مطالعه، ارتباطی نیز بین آناتومی مغز و فنوتیپ رفتاری مشاهده شد: بیان ژن P4h-tm به‌ویژه در آمیگدال بسیار بود که نقش مهمی در کنترل واکنش‌های عاطفی ازجمله ترس و اضطراب ایفا می‌کند. ژن P4h-tm، ژن کدکننده‌ی پروتئینP4H-TM است. این پروتئین به خانواده‌ی پرولیل۴-هیدروکسیلاز تعلق دارد که نقشی محوری در سازگاری سلول به کمبود ناگهانی اکسیژن دارند.

البته پروتئین P4H-TM از دیگر پرولیل۴-هیدروکسیلازها هم ازلحاظ ساختار و هم ازلحاظ جایگاه غیرمعمول آن (شبکه آندوپلاسمی) تفاوت دارد. با وجود سال‌ها پژوهش فشرده، نقش فیزیولوژیکی پروتئین P4H-TM همچنان نامعلوم مانده؛ اما به‌نظر می‌رسد این پروتئین علاوه‌بر سازگاری به سطوح متغیر اکسیژن، اثرهای دیگری نیز روی زیست‌شناسی سلولی بگذارد. پژوهشگران همچنین غیرفعال‌سازی سه پرولیل۴-هیدروکسیلاز شناخته‌شده‌ی دیگر را در خط جداگانه‌ی موش‌ها بررسی کردند. این موش‌ها در آزمایش‌های مذکور رفتار غیرطبیعی نشان ندادند. هیکی تانیلا از دانشگاه فنلاند شرقی می‌گوید:

یافته‌های ما واقعا جالب هستند؛ اما براساس نتایج مطالعه‌ای بین‌المللی که اخیرا با هدایت دانشگاه فنلاند شرقی انجام شد، می‌دانیم کمبود ژن P4H-TM به بروز نقایص توسعه‌ای شدیدی در انسان‌ها منجر می‌شود. اگرچه با تکیه بر دانش فعلی، نمی‌توانیم مشخص کنیم آیا این اثرهای نامطلوب از توسعه‌ی جنینی نشئت می‌گیرند یا اینکه اگر عملکرد پروتئین P4H-TM در بزرگ‌سالی مهار شود، نیز چنین اثرهایی به‌وجود خواهد آمد.

دکتر هنری لینونن، نویسنده‌ی نخست مطالعه، چنین نتیجه می‌گیرد:

می‌توانیم با غیرفعال‌سازی این ژن در سنین مختلف، پاسخ این پرسش را پیدا کنیم. حتی در آزمایشی ایده‌آل، می‌توان ژن P4h-tm را تنها در آمیگدال موش‌های بالغ خاموش کرد.

اگرچه تأثیر درخورتوجه نقص در ژن P4h-tm بر واکنش‌های عاطفی در موش هنوز فاصله‌ی زیادی تا کاربردهای درمانی دارد، این مطالعه می‌تواند به کشف مکانیسم‌های عصبی‌شیمیایی تنظیم‌کننده‌ی عواطف و توسعه‌ی داروهای ضداضطراب و ضدافسردگی جدید کمک کند. اختلالات اضطراب و افسردگی مشکل بزرگ جهانی هستند. بنابر گزارش سازمان جهانی بهداشت، تقریبا ۳۰۰ میلیون فرد در سرتاسر جهان به اختلالات اضطراب و بیش از ۳۰۰ میلیون نفر هم به افسردگی مبتلا هستند.

هرچه بیشتر وارد دنیای ویرایش ژن می‌شویم، بدون شک فناوری‌های کریسپر دقیق‌تر می‌شوند اما درکنار آن، توسعه‌ی راه‌هایی برای ممانعت یا مهار این فرایند نیز ضروی است: یک مولکول ضدکریسپر. پژوهشگران در مطالعه‌ی جدیدی نشان داده‌اند مولکول‌های کوچکی وجود دارند که دارای توانایی مهار ایمن فرایند ویرایش ژن کریسپر هستند. آمیت چودری، نویسنده‌ی ارشد این مقاله می‌گوید:

کنترل دقیق و اقدام متقابل، در قلب هر تکنولوژی قدرتمندی جای گرفته است. توانایی ما را برای مهار داروهایی که موجب القاء بیهوشی برای انجام عمل جراحی می‌شوند، در نظر بگیرید و اینکه چگونه کنترل مناسب، آن‌ها را به ابزارهای بسیار مفیدی مبدل کرده است. فناوری‌های درحال ظهور کریسپر که در حال حاضر برای اهداف ژن‌درمانی و زیست‌فناوری توسعه پیدا کرده‌اند نیز لازم است در ابعاد مختلف قابل کنترل باشند.

پژوهشگران زیادی درحال انجام مطالعاتی برای یافتن راه‌های ایمن و مؤثر برای کنترل، مهار و حتی معکوس‌کردن فناوری‌های ویرایش ژن هستند. حتی دارپا در برنامه‌ی ژن‌های ایمن خود میلیون‌ها دلار صرف توسعه‌ی ابزارهایی برای کاهش خطرات تکنولوژی ویرایش ژن کرده است.

تاکنون، چندین پروتئین ضدکریسپر شناسایی شده‌اند ولی هرکدام دارای محدودیت‌های قابل‌توجهی هستند. این پروتئین‌ها مولکول‌های بزرگی هستند که اغلب نمی‌توانند وارد سلول شوند. آن‌ها به‌راحتی قابل بازگشت نبوده و می‌توانند به‌وسیله‌ی سیستم ایمنی شناسایی شده و مورد حمله قرار گیرند. هدف از پژوهش جدید یافتن بازدارنده‌های کریسپر مولکولی کوچک سنتزی بود که ایمن و قابل بازگشت بوده و به‌طور موثری بتوانند تعامل بین CRISPR-Cas9 و DNA را برهم بزنند.

مولکول‌های ضدکریسپر کشف‌شده می‌توانند به‌سرعت فعالیت فرایند ویرایش ژن CRISPR-Cas9 را مهار کنند

پژوهشگران پس از توسعه‌ی یک پلتفرم غربالگری جدید که می‌تواند فعالیت آنزیم کریسپر را در یک سلول اندازه‌گیری کند، حدود ۱۵۰۰۰ ترکیب مختلف را مورد بررسی قرار دادند تا ترکیباتی را پیدا کنند که بیشترین تاثیر را روی مهار فعالیت کریسپر دارند. یک ترکیب خاص به‌نام BRD0539، دارای این قدرت بود که از اتصال آنزیم Cas9 به DNA ممانعت کند. فعالیت این مولکول کوچک وابسته به مقدار بود. باتوجه‌به این خصوصیت می‌توان در زمان واقعی، درجه‌ی مهار را با دقت بالایی ازطریق استفاده از مقدار مناسب تنظیم کرد. این مولکول همچنین در پلاسمای خون پایدار و به‌راحتی قابل برداشت بود؛ به این معنا که فعالیت بازدارندگی آن قابل بازگشت است. چودری می‌گوید:

این نتایج، اساسی برای کنترل شیمیایی دقیق فعالیت‌های CRISPR-Cas9 ایجاد می‌کند و استفاده‌ی بی‌خطر از چنین فناوری‌هایی را ممکن می‌سازد؛ اگرچه این مولکول‌ها هنوز برای کاربردهای انسانی آماده نیستند و اثربخشی آن‌ها در موجودات زنده مورد بررسی قرار نگرفته است.

چودری در ادامه توضیح می‌دهد که:

هنوز روزهای اولیه پژوهش است و این مطالعه تنها یک «اثبات مفهوم» برای توسعه‌ی یک پلتفرم غربالگری محسوب می‌ود که می‌تواند مولکول‌های ضدکریسپر را شناسایی کند. گام‌های بعدی پژوهش، درک بهتر این موضوع است که چگونه این مولکول‌ها فعالیت کریسپر را مهار می‌کنند و نیز بهینه‌سازی بهتر قدرت و اختصاصی بودن آن است قبل از اینکه ببینیم آیا این فرایند در موجودات زنده ایمن است یا نه.

نتایج این پژوهش در مجله‌ی Cell منتشر شده است.

AMD در جریان ارائه‌ی گزارش مالی مربوط‌به سه‌ماهه‌ی سوم سال ۲۰۱۹ به این نکته اشاره کرد کهدر نظر دارد تا نسل جدید پردازنده‌های خود را به همراه پردازنده‌ی گرافیکی سری Radeon Navi راهی بازار کند.

پردازنده‌های سری ۳۰۰۰ رایزن

صف‌آرایی محصولات سری ۳۰۰۰ رایزن مبتنی بر معماری هسته‌ی Zen 2 است که با فرایند ساخت پیشتازِ ۷ نانومتری شرکت تایوانی TSMC تولید می‌‌شود. ‏AMD بارها گفته است که پردازنده‌های رایزن مبتنی بر معماری Zen 2 سازگار با پلتفرم دسکتاپ AM4 (که هم‌اکنون در دسترس کاربران قرار دارد) از اواسط سال میلادی ۲۰۱۹ در دسترس قرار می‌گیرد. گزارش‌هایی نیز از عرضه‌ی محتمل این پردازنده‌ها در اوایل ماه ژوئیه به گوش می‌رسد.

AMD دست به تغییرات چشمگیری در معماری پردازنده‌های جدید خود زده که توان عملیاتی آخرین محصولات این شرکت را نسبت به معماری نسل اول Zen تا دو برابر افزایش خواهد داد. دگرگونی‌های اصلی در معماری جدید شامل بازطراحی کامل پایپ‌لاین اجرایی، پیشرفت‌هایی در بخش محاسبات اعشاری که براساس آن تعداد رجیسترهای اعشاری دو برابر شده و به ۲۵۶ بیت می‌رسد و دو برابر شدن پهنای باند برای واحدهای ذخیره و بارگذاری خواهد بود. یکی از بخش‌های ارتقاءیافته‌ی کلیدی در Zen 2 دو برابر شدن چگالی هسته‌ها است؛ بدین معنا که در هر Core Complex یا CCX شاهد تعداد هسته‌های دوبرابر هستیم. موارد بهبودیافته در معماری جدید به‌طور خلاصه به قرار زیر است:

• پایپ لاین اجرایی بهبودیافته
• توان اجرای محاسبات اعشاری ۲۵۶ بیتی
• دوبرابر شدن پهنای باند واحدهای ذخیره و بارگذاری
• کاهش مصرف انرژی به نصف به‌ازای هر عملیات
• واکشی (Pre-Fetching) دستورالعمل بهتر
• بهبود Branch Prediction
• بهینه‌سازی مجدد کش دستورالعمل
• حافظه‌ی کش Op بیشتر
• پهنای باند Dispatch/Retire وسیع‌تر
• حفظ توان عملیاتی بالا برای تمامی حالت‌ها

معماری Zen 2 همچنین دربرگیرنده‌ی بهبودهای سخت‌افزاری در بحث امنیت است. این ویژگی سبب تحکیم بیشتر پردازنده‌های AMD درمقابل انواع حملات تقویت‌شده‌ی Spectre می‌شود. ‏AMD در حال حاضر پشتیبانی نرم‌افزاری قابل‌قبولی در بحث امنیت محصولات خود دارد و در تلاش برای ارتقاء سطح حفاظت نرم‌افزاری تراشه‌های خود است. با عرضه‌ی سوکت‌های X470 برای میزبانی از پردازنده‌های سری ۲۰۰۰ رایزن، ویژگی‌های معدودی نظیر Precision Boost Overdrive و XFR 2 در پردازنده‌های جدید یافت می‌شد که تنها توسط مادربردهای مجهز به این سوکت‌ها پشتیبانی می‌شد و سایر ویژگی‌های پردازنده‌های جدید همگی با نسل‌های قبلی مادربرد هم پشتیبانی می‌شد.

شکی نیست که نسل جدید پردازنده‌های رایزن AMD مبتنی بر ریزمعماری Zen 2 نیز با ویژگی‌های جدیدی همراه خواهد بود که دراین‌میان مهم‌ترین ویژگی، پشتیبانی از نسل چهارم استاندارد ارتباطی PCIe است. تراشه مادربرد X570 ارائه‌دهنده‌ی تمام‌وکمال راهکار PCIe 4.0 است که آن را تبدیل به اولین پلتفرم مصارف عامی خواهد ساخت که از استاندارد جدید PCIe پشتیبانی می‌کند.

آنچه گفته شد، به این معنا نیست که پردازنده‌های سری ۳۰۰۰ رایزن تنها با مادربردهای X570 سازگار هستند؛ بلکه درست به‌مانند مرتبه‌ی پیشین، پردازنده‌های جدید سازگاری روبه عقب خود را با بردهای X470 و X370 حفظ خواهد کرد. مادربردهایی با تراشه قدیمی‌تر قطعاً همه ویژگی‌های ارائه‌شده در بردهای جدید X570 را به‌یک‌جا در خود نخواهند داشت، اما سطح عملکردی پایدار را برای کاربرانی که می‌خواهند بدون تغییر در سخت‌افزار دسکتاپ خود از ویژگی‌های یک پردازنده‌ی جدید برخوردار شوند، به نمایش درخواهد آورد.

پردازنده‌های تردریپر سری ۳۰۰۰

خانواده پردازنده‌های سری ۳۰۰۰ Ryzen Threadripper از نیمه‌ی دوم سال ۲۰۱۹ وارد بازار خواهد شد. این سری از پردازنده‌های تردریپر با نام Castle Peak شناخته می‌شوند و گفته می‌شود به پیشتازی بلامنازع در بازار قطعات سخت‌افزار حرفه‌ای دست خواهند یافت. این خانواده از پردازنده‌های AMD حرف‌های تازه‌ای در سطح عملکرد و بازدهی کلی برای گفتن خواهند داشت و ویژگی‌های جدید این پلتفرم را همچنان با وفاداری به سوکت TR4 به اجرا می‌گذارند و ابزارهای موجود را وارد سطوح تازه‌ای از عملکرد می‌کنند. همچنین شاهد پشتیبانی مادربردهای TR4 ازاستاندارد ارتباطی نسل چهارم PCIe خواهیم بود؛ ویژگی‌ای که در حال حاضر برای مادربردهای AM4 مبتنی‌بر تراشه X570 که پذیرای پردازنده‌های سری ۳۰۰۰ رایزن هستند، تأیید شده است.

با درنظرگرفتن اینکه AMD قصد دارد با عرضه‌ی پردازنده‌های سری ۳۰۰۰ تردریپر، استیلای خود را بر بازار قطعات سخت‌افزار حرفه‌ای حفظ کند، باید منتظر ارقام چشمگیر سطح عملکرد چندرشته‌ای در این پردازنده‌ها باشیم که با افزایش سرعت کلاک به‌لطف فناوری ساخت ۷ نانومتری جلوه‌گری بیشتری خواهند یافت. این پردازنده‌ها اگرچه تعداد هسته‌های بیشتری نسبت‌به گذشته به ارمغان خواهند آورد، اما شرکت سازنده مایل است قیمت محصولات جدید خود را در سطوح کنونی حفظ کند.

اگر نگاهی به سیر حرکت AMD از پردازنده‌های رایزن تردریپر سری ۱۰۰۰ به رایزن تردریپر سری ۲۰۰۰ داشته باشیم، خواهیم دید که پردازنده‌های نسل جدید با تعداد یکسان هسته‌های پردازشی نسبت‌به نسل قبل، برچسب قیمتی در حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار کمتر دارند؛ برای مثال، پردازنده‌ی 2950X با قیمت ۲۰۰ دلار کمتر، جایگزین پردازنده‌ی نسل قبل 1950X شد. تراشه‌هایی با تعداد هسته‌های بالاتر با قیمت‌های بالاتر از ۱۲۰۰ دلار، دراین‌میان در رسته‌ی بازار متفاوتی جای می‌گیرند؛ اما همچنان ارزان‌تر از رقبای خود از سری Core X شرکت اینتل به فروش می‌رسند.

سطح عملکرد خالص تراشه‌های سری ۳۰۰۰ تردریپر همچنان آزمایش‌نشده باقی مانده، اما جانمایی این تراشه‌ها نسبت به نسخه‌های قبلی اصلاح شده و ارتباط داخلی میان اجزای پردازنده تقویت شده و از سویی کارایی حافظه‌ی کش و میزان تأخیر بهبود یافته است؛ بنابراین می‌توان انتظار بهبود پاسخگویی کلی در سیستم داشت.

پردازنده‌های سرور EPYC Rome 

‏AMD می‌گوید قصد دارد پردازنده‌های سرور EPYC Rome را در سه‌ماهه‌ی سوم سال ۲۰۱۹ و تنها به فاصله چند ماه از پردازنده‌های جدید رایزن و رایزن تردریپر سری ۳۰۰۰ راهی بازارهای هدف کند. خانواده پردازنده‌های AMD EPYC Rome قرار است سهم این شرکت را از بازار پردازنده‌های سرور تا سال ۲۰۲۰ به ۱۰ درصد ارتقاء دهد. مدیرعامل سابق اینتل، برایان کرانیچ اظهار داشته است که اجازه نخواهند داد سهم AMD از این بازار به ۱۵ درصد برسد؛ اما با پذیرش و روی‌آوردن به پردازنده‌های EPYC در بسیاری از پلتفرم‌های عمده‌ی سرور نظیر Dell EMC، حتی سهم ۱۵ درصدی از این بازار هم برای AMD دور از انتظار نخواهد بود.

براساس ارقام رشد سریع و آهنگ پذیرش بالای محصولات سرور AMD، می‌توان انتظار داشت که پردازنده‌های پیش‌روی EPYC Rome موقعیت فعلی پردازنده‌های Xeon اینتل و فعالیت‌های جانب سرور اینتل را با مخاطره رو‌به‌رو کند. انتظار می‌رود که پردازنده‌های EPYC Rome با ۶۴ هسته و ۱۲۸ رشته‌ی پردازشی درکنار ۱۶۲ مسیر ارتباطی نسل چهارم PCIe عرضه شود.

مهندسان AMD در زمان طراحی پردازنده‌های سرور EPYC Rome مبتنی‌بر معماری ۷ نانومتری Zen 2، در میان خود تخمینی در مورد سطح عملکرد احتمالی تراشه‌های سرور نسل بعدی اینتل داشتند. تراشه‌های ۱۰ نانومتری نسل آینده‌ی اینتل با عنوان Ice Lake-SP برای عرضه در سال ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده و پیش از آن پردازنده‌های Cascade Lake-SP و Cooper Lake-SP به‌عنوان یک راهکار حد واسط و برپایه‌ی معماری ۱۴ نانومتری (14nm++) عرضه می‌شود. همچنین پردازنده‌های Cascade Lake-AP و Cooper Lake-AP به‌عنوان تراشه‌های چندهسته‌ای رده‌بالای محاسباتی طراحی و روانه بازار خواهند شد.

فارست نرود از مدیران AMD در این‌باره می‌گوید:

«پردازنده‌ی Rome طراحی شد تا با پردازنده‌های Ice Lake Xeon مقابله کند؛ اما اکنون قصد رقابت با آن تراشه را ندارد. ما به‌طرز ناباورانه‌ای هیجان‌زده‌ایم و همه‌ی این رویدادها در یک نقطه با یکدیگر جمع می‌شود.

برنامه‌ی ما در پیاده‌سازی نقشه‌ی راه Naples-Rome-Milan مبتنی‌بر فرضیاتی حول نقشه‌ی راه شرکت اینتل بود و اینکه، اگر ما جای اینتل بودیم، در این شرایط چه می‌کردیم.

ما در مورد اینکه پردازنده‌ها شبیه چه خواهند شد و شبیه چه چیزی نیستند، بسیار اندیشیدیم. به فرهنگ سازمانی آن‌ها و واکنش‌های احتمالی‌شان فکر کردیم‌ و برنامه‌ی خود را علیه یک نقشه‌ی راه بسیار تهاجمی اینتل چیدیم؛ Rome و Milan و آنچه از پی آن خواهد آمد، همگی حاصل‌ تفکرات ما در مورد نحوه‌ی تعامل و واکنش اینتل است. در آن زمان بود که دریافتیم اینتل امکان پیاده‌سازی آن حداکثری را که ما متصور بودیم، نخواهد داشت. این برای ما به‌مثابه‌ی فرصتی ناباورانه بود.»

‏AMD تأیید کرده است که پردازنده‌های EPYC Rome از ابتدا برای رقابت با پردازنده‌های ۱۰ نانومتری Ice Lake-SP اینتل طراحی شده بودند؛ به عبارت دیگر، AMD از هم‌اکنون جایگاه مستحکم‌تری در مقابل تراشه‌های سرور 14nm++ اینتل که قرار است در سال جاری از راه برسد، دارد.

یکی از بزرگ‌ترین مزایای پردازنده‌های EPYC Rome شرکت AMD دربرابر تراشه‌های رقیب این است که محصولات AMD با سوکت پردازنده‌های نسل قبل خود یعنی EPYC Naples سازگاری دارند؛ بنابراین تمام مشتریانی که از پردازنده‌های Naples استفاده می‌کنند، قادر خواهند بود از همان روز اول عرضه، پردازنده‌های نسل بعدی ۷ نانومتری EPYC Rome را در سیستم‌های خود به‌کار گیرند.

به نظر می‌رسد که AMD با عرضه‌ی پردازنده‌های سرور EPYC به جایگاهی والا، حتی بهتر از جایگاهی که در بازار قطعات دسکتاپ و موبایل دارد، دست یابد. اگر همه‌چیز برای AMD به‌خوبی پیش برود و این شرکت منطبق‌بر نقشه راه بلندمدت معماری Zen به پیش رود، شاهد استیلای این تراشه‌ساز آمریکایی بر تمامی بخش‌های بازار پردازنده خواهیم بود.