این روزها در پایگاه پرتاب‌های فضایی "بایکونور"، روزنامه‌نگاران شاهد روند آماده‌سازی پنجاه و نهمین گروه خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی برای پرواز به این ایستگاه هستند. به طور سنتی در این روز، نمایندگان رسانه‌ها فرصتی منحصر به فرد برای گفتگو با فضانوردان به دست می آورند تا از آخرین آموزش ها و تمرینات فضانوردان فیلم و عکس بگیرند و ببینند در این روزهای پایانی قبل از پرتاب چه می‌کنند. نکته جالبی که وجود دارد این است که روس‌ها بر اساس یک عقیده قدیمی از اصطلاح "روزهای پایانی" استفاده نمی‌کنند و به جای آن می‌گویند "روزهای کناری" چون استفاده از واژه "پایانی" را بدشگون می‌دانند!

تقریبا ۱۰ سال از بزرگ‌ترین فاجعه‌ی اتمی تاریخ می‌گذرد. حتی پس از گذشت این همه سال، هنوز ربات‌ها در حال جست‌وجو در منطقه‌ی فوکوشیما هستند و ابعاد تازه‌ای را از فاجعه‌ی آن کشف می‌کنند. در این مقاله، از زبان راجر چنگ، نویسنده‌ی Cnet به بررسی تأثیر ربات‌ها در شناخت بهتر عمق آن فاجعه و راهکارهای اکتشاف و پاک‌سازی می‌پردازیم. راجر مقاله‌ی خود را این‌گونه شروع می‌کند:

بینی‌ام خارش دارد. به‌طور غریزی دستم را به بینی می‌رسانم، اما انگشتانم در ۳ لایه دستکش حبس شده‌اند. یکی از آن‌ها از جنس پارچه و ۲ دستکش از جنس لاتکس هستند. همان انگشتان محبوس، به حفاظ پلاستیکی ماسک تنفسی برخورد می‌کنند.

دستان من در آن حفاظ‌های چندلایه، به‌سختی یک دفترچه‌ی یادداشت و خودکار را نگه داشته‌اند. یک پوشش پلاستیکی سفید روی بالاپوش، شلوار و سر خود کشیدم که آن هم با یک کلاه ایمنی زردرنگ پوشیده شده است. به‌علاوه، ۲ لایه جوراب با چکمه‌های ضخیم پلاستیکی پوشیده‌ام. پیاده‌روی در چنین وضعیتی دشوار است و لباس‌ها مانند پوست چندم من عمل می‌کنند. گویی لباس‌ها از دل یک فیلم ترسناک زامبی بیرون آمده‌اند.

با همه‌ی این توصیف‌ها، خارش بینی من ادامه دارد و نمی‌توانم دستم را به آن برسانم. قطعا دلیلی برای این پوشش عجیب وجود دارد. من در ورودی غار مانند بخش سوم رآکتور نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما داییچی (Fukushima Daiichi) هستم. همان نیروگاه فوکوشیما که میزبان بزرگ‌ترین فاجعه‌ی هسته‌ای تاریخ بود.

بخش سوم (Unit 3) یکی از ۳ رآکتوری بود که در جریان حادثه‌ی ۱۱ مارس سال ۲۰۱۱ از بین رفت. حادثه‌ای که با یک زلزله‌ی ۹ ریشتری در ۸۰ مایل (۱۲۸ کیلومتر) از ساحل ژاپن رخ داد. در آن زمان، واحدهای ۴ و ۵ فعالیت نمی‌کردند. زلزله‌ی آن سال به‌قدری شدید بود که مدار زمین را به‌اندازه‌ی حدود ۱۰ سانتی‌متر جابه‌جا کرد و ساحل ژاپن نیز ۲.۴ متر جابه‌جا شد. ۱۱ رآکتور هسته‌ای در ۴ نیروگاه برق، در زمان زلزله در آن منطقه مشغول به کار بودند. همه‌ی آن‌ها به‌سرعت و به‌صورت اتوماتیک خاموش شدند و هیچ خسارت قابل‌توجهی به رآکتورها وارد نشد.

یک ساعت بعد، سونامی به ساحل رسید. موج‌های ۱۵ متری مستقیما به فوکوشیمای داییچی برخورد کردند و دیواره‌های محافظ ساحلی را از بین بردند. به‌علاوه، ژنراتورهای دیزلی تأمین‌کننده‌ی برق سیستم‌های خنک‌کننده‌ی دریایی هم از کار افتاد. درنتیجه، دمای داخل رآکتورها به ۵ هزار درجه‌ی فارنهایت (۲۷۶۰ سانتی‌گراد) رسید.

افزایش دما پس از آن حادثه، میله‌های سوختی را به گودال‌هایی از اورانیوم مذاب تبدیل کردند که به‌مرور طبقه‌های زیرین خود را می‌خورد و پایین می‌رفت. در مسیر، مخلوطی از میله‌های سوختی، بتن، فولاد و الوارهای جامد و مایع شکل گرفت. سوخت مذاب، در ادامه وارد ۳ مخزن محافظتی اولیه‌ی رآکتورها شدند. مخازنی که برای حبس کردن مواد آلوده طراحی شده بودند.

اکنون تقریبا ۸ سال از حادثه‌ی توکیو می‌گذرد. پس از گذشت آن همه سال، غول نیروگاهی ژاپن Tokyo Electric Power یا Tepco تنها بخش‌هایی کم از حادثه را کشف کرده است. اکنون تنها بخش‌هایی جزئی از خرابه‌های واحد ۳ پاک‌سازی شده‌اند که فرصت را برای بازدید ۱۰ دقیقه‌ای نویسنده‌ی مقاله فراهم کند.

نویسنده از جریان بازدید چند دقیقه‌ای خود در نیروگاه هسته‌ای، به شرایط دشوار بازدید و سطح بالای مواد رادیواکتیو اشاره می‌کند. او می‌گوید با وجود تمام پوشش‌ها و ماسک‌های محافظ، شرایط برای ادامه‌ی حضورش در منطقه مهیا نبوده است.

در گوشه‌ی دیگر اتاق بالایی برج سوم، یک چارچوب نارنجی‌رنگ به‌نام ماشین مدیریت سوخت قرار دارد. چارچوبی که ۴ پایه‌ی فلزی بزرگ دارد و ظاهری شبیه به حیوانات گرفته است. کابل‌های نازک استیل، روباتی از جنس کروم را در میانه‌ی چارچوب معلق نگه داشته‌اند. ربات مذکور که پوشش صورتی‌رنگ مانع از تشخیص جزئیات آن می‌شود، دستگیره‌هایی دارد که توانایی بریدن الوارها و خرابه‌ها و جداسازی میله‌های سوختی را دارند. ربات مورد نظر، خرابه‌های رادیواکتیو را از استخری به‌عمق نزدیک به ۱۲ متر از وسط سالن خارج می‌کند.

رباتی که در بالا توضیح دادیم، تنها یکی از تجهیزات شرکت Tepco است که برای پاک‌سازی نیروگاه‌های هسته‌ای منطقه استفاده می‌شود. همین تجهیزات کمکی،‌ دلیل نگارش مقاله و سفری بود که راجر به ژاپن داشت. سفری که برای بررسی عملکرد ربات‌ها در یکی از دشوارترین شرایط طبیعی و بحرانی جهان انجام شد.

دولت ژاپن تخمین می‌زند که ۷۵.۷ میلیارد دلار سرمایه و ۴۰ سال زمان برای پاک‌سازی کامل تجهیزات فوکوشیما نیاز خواهد بود. آژانس انرژی اتمی آن کشور حتی یک مرکز تحقیقاتی در نزدیکی منطقه پیاده‌سازی کرد تا شرایط داخل نیروگاه اتمی را بررسی کند. یکی از وظایف آن مرکز تحقیقاتی، تلاش برای طراحی ربات‌های جدید است تا منطقه را با سرعت و دقت بالاتری پاک‌سازی کنند.

ژاپنی‌ها امیدوار هستند که مرکز تحقیقاتی، درکنار مرکز آزمایش پهپاد (که در فاصله‌ی یک ساعتی از آنجا قرار دارد)، منطقه‌ی داییچی را پاک‌سازی کند و به‌نوعی منطقه‌ی فوکوشیما هم احیا شود. منطقه‌ای که زمانی شهرت بالایی در حوزه‌های متنوع در ژاپن داشت. به‌هرحال،‌ تلاش‌های فوق به‌قدری زمان می‌برند که تپ‌کو و سازمان‌های دولتی ژاپن، در حال جذب و تربیت نسل بعدی از متخصصان روباتیک هستند تا کار را ادامه دهند.

لیک برت، یکی از مشاروان ارشد تپ‌کو که قبلا به‌عنوان مدیر اجرایی سازمان مدیریت زباله‌های اتمی در وزارت انرژی آمریکا فعال بود، درباره‌ی حادثه‌ی گذشته می‌گوید:

چالش پروژه، شبیه به فرستادن انسان به ماه است. من تصور می‌کنم که ۶۰ سال زمان برای اتمام این کار نیاز خواهد بود، مگر آنکه معجزه‌ای رخ دهد یا شتابی اساسی در آن صورت گیرد.

راجر در بخش دیگری از مقاله‌ی خود می‌گوید که سوار شدن بر آسانسورهای رآکتور هسته‌ای و شنیدن صدای خفیف موسیقی آن، شبیه به انیمه‌های قدیمی ژاپن، خاطرات را در ذهن او زنده کرد. او و عکاسش جیمز مارتین در حین بالا رفتن از برج، به خرابه‌های مرگبار نگاه می‌کردند و زمان زنده بودن نیروگاه را تصور می‌کردند. شرکت تپکو، از ۲ سال پیش زیرساخت‌های لازم برای بالا بردن تجهیزات سنگین تا بالای رآکتور ساخت که امروز، راجر و همکارش را نیز به بالای برج بردند.

حدود ۱۸ متر پایین‌تر از جایی که راجر روی آن می‌ایستد، پرتوهای رادیواکتیو با شدت یک سیورت بر ساعت پخش می‌شوند؛ یک دوز کوچک در آن موقعیت کافی است تا افراد به مشکلاتی همچون، حالت تهوع، تهوع و حتی خونریزی دچار شوند. دوزهای بالاتر تا ۵ سیورت بر ساعت، همه‌ی افراد در معرض خود را تا یک ماه پس از آلوده شدن، می‌کشند. دوز ۱۰ سیورت نیز مرگ را تا چند هفته پس از آلودگی به سراغ افراد می‌فرستد. جالب است بدانید برج سوم نیروگاه، کمتر از ۲ برج دیگر آلوده شده است.

تابش پرتوها در یونیت اول نیروگاه، بین ۴.۱ تا ۹.۷ سیورت گزارش می‌شود. درباره‌ی برج دوم باید بدانید که ۲ سال گذشته، اندازه‌گیری‌ها از عمیق‌ترین فازهای آن، تابش ۵۳۰ سیورت بر ساعت را گزارش کردند. در بخش‌های دیگر آن برج، تابش به ۷۰ سیورت در ساعت می‌رسد که باز هم از برج‌های دیگر بیشتر است.

ربات‌ها هم در شرایط دشوار برج‌های آلوده‌ی تاییچی تاب فعالیت نداشته‌اند. محیط آلوده‌ی آنجا، آن‌ها را نیز به‌نوعی به زانو درآورد؛ چرا که سطوح بالای اشعه‌ی گاما، الکترون‌های موجود در نیمه‌هادی‌های ربات‌ها را به‌نوعی از بین می‌برد؛ نیمه‌هادی‌هایی که به‌عنوان مغزهای ربات‌ها فعالیت می‌کنند. درنهایت، ربات‌ها یا تسلیم شرایط می‌شوند یا به‌خاطر برخورد با موانع پیش‌بینی‌نشده، از ادامه‌ی مسیر باز می‌مانند.

تجهیزات روباتیکی که برای پاک‌سازی فوکوشیما استفاده می‌شوند، باید چابکی حرکت بالایی داشته باشند. آن‌ها نباید با میله‌های سوختی حساس پخش‌شده در منطقه برخورد داشته باشند؛ چرا که موجب افزایش تابش رادیواکتیو می‌شود. درواقع، آن‌ها درحال فعالیت در مرگبارترین مأموریت تاریخ هستند که در ابتدای آن، عملکرد آن‌چنان مثبتی هم نداشتند.

رایان ویتون، تحلیل‌گر ABI Research درباره‌ی عملیات فوکوشیما می‌گوید:

عملیات فوکوشیما لحظه‌ای شبیه به تسلیم برای فناوری روباتیک بود. ما به‌نوعی کمبودها و نقاط ضعف صنعت را در این عملیات درک کردیم.

چالش‌های روباتیک

ربات اسکورپیون، با ۶۰ سانتی‌متر طول، یک بازوی مجهز به دوربین دارد که می‌تواند آن را برای مشاهده‌ی زوایای مختلف منعطف کند. در دسامبر سال ۲۰۱۶، کارگران حفره‌ای در بخش PCV یونیت ۲ ایجاد کردند تا اسکورپیون به آن وارد شود. تپکو امیدوار بود که آن ربات با ۲ دوربین و سنسورهای مخصوص برای تشخیص سطوح تابش رادیواکتیو و دما، بتواند چشم‌اندازی کلی از وضعیت آن رآکتور بدهد.

اسکورپیون پس از ۲ ساعت فعالیت در محیط، گرفتار شد؛ درحالی‌که تخمین ۱۰ ساعته برای مأموریت او محاسبه شده بود. درواقع، توده‌هایی از فلز مذاب، مانع از حرکت بیشتر آن ربات شد. شایان ذکر است شرکت توشیبا برای ساخت آن ربات، ۲.۵ سال زمان و سرمایه‌ای نامشخص هزینه کرده بود. هیدکی یاگی، یکی از مدیران تپکو می‌گوید با وجود ناموفق بودن مأموریت اسکورپیون، اطلاعات ارسال‌شده توسط او بسیار سودمند بوده‌اند و مهندسان از آن به بعد، مسیرهایی را برای عبور ماشین‌آلات بعدی طراحی کرده و ساخته‌اند.

به‌هرحال مشکل پیش‌آمده برای اسکورپیون نشان داد که ربات‌های پیچیده با قطعات متعدد، دربرابر نمونه‌های ساده و مخصوص اهداف خاص، کمبودهای قابل توجهی دارند. یکی از متخصصان آن منطقه که به‌خاطر محدودیت‌های قانونی نامش را فاش نکرد، می‌گوید که طراحی ربات‌های پیچیده بدون توجه به ساختار خاص راهکارهای مورد نیاز برای پاک‌سازی انجام می‌شود که خروجی قابل قبولی نخواهد داشت. 

برت می‌گوید بخشی از چالش‌های طراحی و ساخت ربات‌های ناجی برای پروژه‌ی فوکوشیما به‌خاطر آن بوده که تپکو منحصرا به شرکت‌های باسابقه‌ی ژاپنی همچون توشیبا و هیتاچی وابسته شده است. او می‌گوید شرکت مذکور باید ذهنیتی مشوّق سعی و خطا همچون سیلیکون‌ولی پیدا کند. او حتی به شوخی می‌گوید که چرا یک نفر با ظاهری عجیب و غریب همچون متخصصان سیلیکون‌ولی (با موهای بلند و ظاهر خاص) در تیم روباتیک ژاپنی‌ها دیده نمی‌شود؟

موفقیت پس از شکست

۷ ماه پس از شکست اسکورپیون در انجام مأموریت در ژوئیه سال ۲۰۱۷، توشیبا یک ربات کوچک‌تر (۳۰ سانتی‌متر طول و ۱۲ سانتی‌متر قطر)، با قابلیت فرو رفتن زیر آب با نام سان‌فیش به منطقه و محل مملو از مایعات PCV یونیت سوم ارسال کرد. آن ربات در روز دوم فعالیت، نشانه‌هایی از سوخت مذاب را در یک رآکتور کشف کرد.

توشیبا در ژانویه‌ی سال ۲۰۱۸ به یونیت بسیار آلوده‌ی شماره ۲ رفت. این بار، از رباتی استفاده شد که یک دوربین با قابلیت حرکت عرضی و چرخش و دوربینی دیگر متصل به یک بازوی تلسکوپی داشت که دیدی شبیه به پرنده‌ها به آن می‌داد. وقتی آن ربات به قلب بخش PCV رسید، کارگران از راه دور، دوربین چرخشی را به‌اندازه‌ی ۲ متر پایین‌تر آوردند تا تصاویری ثبت کنند. تاکایوکی ناکاهارا که در مراحل طراحی و بهینه‌سازی آن ربات نقش داشت، به راجر می‌گوید که ربات‌ها به‌گونه‌ای طراحی شدند که در چالش‌های متنوع، کاربردی باشند.

ربات جدید نه‌تنها به‌خوبی در یونیت شماره‌ی ۲ دوام آورد، بلکه به تپکو نشان داد که در واحد PCV، گل‌ولای نیز وجود دارد که پیش از آن تصور می‌شد باقی‌مانده‌ی سوخت‌های مذاب باشد؛ کشفی که مراحل جدیدی را به فرایند پاک‌سازی منطقه‌ی هسته‌ای افزود.

در ماه فوریه‌ی همان سال، تپکو نسخه‌ای بهینه‌سازی‌شده از همان ربات را به منطقه فرستاد. در مأموریت جدید، بخش‌هایی از گل‌و‌لای برای اولین‌بار لمس شدند. شرکت اعلام کرد که ربات با گیره‌های مخصوص خود توانسته است بخش‌هایی از آثار مخروبه را بردارد و همچنین، عکس و اندازه‌گیری‌های دقیق تابش رادیواکتیو را بدون ازبین‌بردن محیط اطراف، ضبط کند. به‌علاوه مشخص شد که آن ربات توانایی برداشتن قطعات بزرگ را ندارد و در نتیجه، مراحل بازطراحی‌اش شروع شد.

مأموریت شناسایی

در اتاق کنترلی که حدود ۳۵۰ متر دورتر از یونیت دوم قرار دارد، مهندسان ژاپنی در حال گفت‌‌وگو درباره‌ی مأموریت شناسایی هستند و صدای آن‌ها در کل اتاق سفیدرنگ می‌پیچد. فضای اتاق، نشان‌دهنده‌ی معماری ساده و سریع برای شروع عملیات است و صندلی‌های اداری و کامپیوترهای متعدد، وضعیتی شلوغ به آن داده‌اند. شتاب و تلاش زیاد در چهره‌ی چندین مردی که در آن اتاق مشغول به کار هستند، به وضوح دیده می‌شود. همه‌ی آن‌ها، لباس‌هایی مخصوص به تن دارند که با کدهای اختصاصی شرکت نشانه‌گذاری شده‌اند؛ لباس‌هایی که آن‌ها را شبیه به نیروهای نظامی می‌کند که برای نبرد آماده می‌شوند.

۲ صندلی مخصوص در اتاق کنترل قرار دارد که هر کدام با دسته‌های کنترلی در انتهای دسته‌ی صندلی، طراحی شده‌اند. متخصصی از شرکت تپکو روی یکی از صندلی‌ها می‌نشیند تا با دسته‌های مخصوص، ربات Brokk 400D را هدایت کند. ربات بزرگ و آبی‌رنگی که شبیه به یک بیل مکانیکی مینیاتوری روی ۲ چرخ‌زنجیر تانکی حرکت می‌کند. کارشناس تپکو، با دقت به ۴ نمایشگری خیره می‌شود که به‌صورت زنده،‌ رخدادهای درحال وقوع در یونیت ۲ را به او نشان می‌دهند.

اپراتور دیگر شرکت تپکو، روی صندلی دوم می‌نشیند و ربات iRobot Packbot را هدایت می‌کند؛ رباتی که به‌طور اختصاصی برای مأموریت‌های واکنش سریع و منطق جنگی طراحی شد. این ربات منحصرا برای تشخیص تجهیزات انفجاری و تهدیدهای زیستی، شیمیایی و رادیواکتیو طراحی شده است.

ربات‌هایی که در مأموریت شناسایی حضور دارند، نسخه‌های اصلی و طراحی اولیه نیستند. به‌عنوان مثال، Brokk 400D به‌جای چنگک مکانیکی، حسگری برای تشخیص مناطق ساطع‌کننده‌ی اشعه‌ی گاما دارد. ربات Packbot نیز دوربینی اضافه دارد که دید بهتری را از محیط به اپراتور می‌دهد. هر ۲ ربات تجهیزات ارتباطی اختصاصی دارند که با خطوط فیبر نوری به اتاق ارتباط اولیه متصل می‌شوند، سپس داده‌ها از آن اتاق با اتصال وای‌فای به اتاق کنترل ارسال می‌شوند.

وقتی راجر وارد فضای اتاق کنترل می‌شود، دومین مأموریت شناسایی جریان دارد. دو ربات مذکور، در بالای برج دوم حرک می‌کنند و به‌دنبال مناطق اصلی متساعد کننده‌ی پرتوهای رادیواکتیو هستند. تپکو امید دارد اطلاعات دریافت شده از ربات‌ها، به آن‌ها امکان دهد تا قطعات بزرگ سوختی و خرابه‌ها را از منطقه‌ی بالایی رآکتور پاک کنند تا درنهایت، پوشش گنبدی جدید برای آن یونیت آماده شود.

آزمایشگاه

راجر در ادامه‌ی سفر ژورنالیستی خود به «مرکز توسعه‌ی فناوری‌های کنترل از راه دور ناراها» می‌رود؛ مرکزی که حدود نیم ساعت با منطقه‌ی آلوده‌ی هسته‌ای فاصله دارد. او با استفاده از یک عینک سه‌بعدی مخصوص، نمایی از منطقه‌ی داییچی را مشاهده می‌کند. به‌علاوه، با یک دسته‌ی مخصوص، با ربات اکتشافی در محیط مجازی حرکت کرده و قطعات و تجهیزات را جابه‌جا می‌کند.

شرکت JAEA در سال ۲۰۱۶، مرکز را به‌صورت رسمی راه‌اندازی کرد تا دانش‌جویان و محققان بتوانند به‌ همه‌ی تجهیزات مورد نیاز برای طراحی و توسعه‌ی ربات‌های کنترل از راه دور دسترسی داشته باشند؛ ربات‌هایی که خصوصا برای مأموریت پاک‌سازی داییچی استفاده می‌شوند. طبق گفته‌ی کونیاکی کاواباتا، محقق ارشد آن مرکز، آن‌ها تقریبا سه سال سابقه در پشتیبانی از کاربران با نیازهای تحقیقاتی خاص دارند.

کاواباتا یکی از معدود متخصصان مرکز آزمایشی است که با کمال میل با راجر مصاحبه می‌کند و جزئیات فرایندهای طراحی و تست را به زبان انگلیسی توضیح می‌دهد. به‌عنوان مثال او از تجربه‌ی واقعیت مجازی می‌گوید که به کاربران امکان می‌دهد حرکت ربات و انجام مأموریت‌های شناسایی را در موقعیت‌های مختلف، بررسی و آزمایش کنند. در همان تجربه، امکاناتی برای هشدار دادن به کاربر وجود دارد که در صورت عدم موفقیت ربات در عبور از موانع خاص به او اخطار می‌دهد.

در مرکز آزمایشگاهی، یک ساختمان مخصوص آزمایش‌های با ابعاد و شرایط واقعی هم وجود دارد. آن ساختمان به قدری بزرگ است که دو هواپیمای غول‌پیکر ۷۴۷ روی یکدیگر در آن جای می‌گیرند. فضای بزرگ آن بخش، برای بازسازی نمونه‌هایی از رآکتورها و آزمایش شناسایی با پهپاد، بسیار کاربردی می‌شود.

یک نمونه‌ی با ابعاد واقعی، از یک‌هشتم بخشی از رآکتور در ساختمان بزرگ آزمایشگاه قرار دارد. لوله‌ی بزرگ آن، با آنکه تنها بخش کوچکی از رآکتور است، باز هم بسیار بزرگ به‌نظر می‌رسد. آن نمونه، بخشی از رآکتورها را نشان می‌دهد که حجم زیادی از آب آلوده‌ی PCV را نگه‌داری می‌کند. محققان درحال آزمایش توانایی ربات‌ها در استخراج آلودگی از داخل لوله‌ی عظیم‌الجثه هستند.

در بخش‌ دیگری از ساختمان آزمایشگاه، استخرهای بزرگی وجود دارد که برای بررسی ربات‌های زیرآبی استفاده می‌شوند. به‌علاوه پله‌هایی با قابلیت جابه‌جایی و تغییر حالت هم طراحی شده‌اند تا چالش‌های متعددی را برای ربات‌ها ایجاد کنند. به‌علاوه دوره‌های آزمایشی نیز برای اپراتورها برگزار می‌شود تا راهنمایی ربات‌ها از مسیرهای دشوار را بیاموزند. کاواتابا می‌گوید هدف از طراحی تمامی آن چالش‌ها و مناطق آزمایشی، حصول اطمینان از آن است که مهندسان و اپراتورهای آینده برای انجام وظایف طولانی پیش رو آماده شوند. او اعتقاد دارد باید مهارت‌ها به نسل‌های بعدی منتقل شده و دانشجوهای جدید و بااستعداد برای ادامه‌ی مأموریت حساس شناسایی، جذب شوند.

مرکزی مشابه به‌نام Robot Test Field در فاصله‌ی یک ساعته و در شمال منطقه‌ی ناراها مینامیسوما قرار دارد. در آن مرکز، نمونه‌هایی از ساختمان‌های واقعی و موانع مختلف قرار دارند که بررسی پرواز پهپادها را آسان‌تر می‌کنند. در سال ۲۰۲۰، اجلاس جهانی World Robot Summit در همین مرکز برگزار خواهد شد که بسیاری از برنامه‌های آن متمرکز بر مأموریت‌های واکنش سریع به بحران و پشتیبانی‌های زیرساختی خواهند بود. مقامات منطقه‌ی فوکوشیما امیدوار هستند که شرکت‌هایی از سرتاسر جهان برای آزمایش پهپادهای خود به آن مرکز بییند.

شهر اشباح

بلوار ریکوزنهاما، ناراها را به فوکوشیما داییچی متصل می‌کند. در مسیر آن بلوار، می‌توان بازگشت تدریجی زندگی به فوکوشیما را مشاهده کرد. به‌عنوان مثال سوپرمارکت محلی و ایستگاه پلیس تومیوکا، فعالیت‌هایی را در دل خود دارند که زنده بودن منطقه را نشان می‌دهد. با نزدیک شدن به مرکز هسته‌ای، ساختمان‌های شهری و اداری را می‌بینیم که با دروازه‌های فلزی پلمپ شده‌اند. ساختمان‌هایی که در محله های تومیوکا و اوکاما قرار دارند و زمانی، مملو از زندگی و نشاط بودند. پس از فاجعه‌ی سونامی، آن ساختمان‌ها محکوم به تخلیه شدند.

با نگاهی به مناطق نزدیک به نیروگاه هسته‌ای، با  چشم‌اندازی از شهر اشباح روبه‌رو می‌شویم. در محله‌ی تامیوکا، لوگویی از بازی Sonic را روی یک ساختمان دوطبقه‌ی مخصوص بازی می‌بینیم که سونامی، در ترکیب با گذر زمان و خروج ساکنان، آن را تاحدودی به نابودی رسانده است. اولین نشانه‌های نابودی نیز با دیدن دیوار نیمه‌مخروبه‌ی طبقه‌ی دوم، به چشم می‌خورد.

در پایین خیابان، یک تعمیرگاه خودروی تویوتا کورولا قرار دارد که شیشه‌های خارجی آن خرد شده‌اند. در آن طرف بلوار، بسته‌هایی از زباله‌های رادیواکتیو قرار دارند که دولت ژاپن هیچ برنامه‌ای برای آن‌ها ندارد. همین بسته‌ها، نشانه‌هایی از چالش غیرقابل توصیفی هستند که ژاپنی‌ها هنوز با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

چشم‌انداز بالا، نشان‌دهنده‌ی ظاهر منطقه، دقیقا پس از برخورد سونامی است. ساختمان‌های آنجا تقریبا پس از حادثه دست‌نخورده باقی مانده‌اند. این حقیقت را می‌توان از مانکن‌هایی دریافت کرد که هنوز در فروشگاه‌های شهر، با لباس‌های کامل، ایستاده‌اند.

داستان دراماتیک فوکوشیما، به‌مرور تغییر می‌کند. دولت ژاپن اکنون اجازه می‌دهد که مردم برای بازدیدهای کوتاه به منطقه بیایند. راجر در یکی از روزنامه‌های محلی خبری را می‌خواند که امید به بازگشت را تا حدی در شهروندان سابق منطقه زنده می‌کند. در آن خبر گفته شد که شهروندان می‌توانند تا ماه می، به برخی از مناطق شهر بازگردند.

شونسوکه اونو، صاحب یک هتل و مجموعه‌ی ورزشی در ناراها است. او می‌گوید شهروندان سابق منطقه مانند خودش، تلاش می‌کنند تا شبیه به گذشته در آن زندگی کنند، اما افراد بیرون از فوکوشیما، هنوز آنجا را محلی عادی نمی‌دانند. به‌هرحال، اونو از بازگشت و زندگی در منطقه ترسی ندارد. البته، همه‌ی مردم شبیه به او فکر نمی‌کنند. ماساکی هاناوکا از مدیران ارشد روابط بین‌الملل تپکو می‌گوید:

مردم نگران خدماتی همچون سلامت، خرید و فروش و کسب‌وکار هستند. به‌علاوه، بازیابی آن جامعه‌ی قبلی و کاهش سطوح رادیواکتیو نیز ذهن آن‌ها را به خود مشغول می‌کند.

وقتی انفجارها، سقف یونیت‌های اول و سوم نیروگاه را از بین بردند، مواد رادیواکتیو، خاک اطراف داییچی را آلوده کرد. محیط‌های اطراف که زمانی با درخت‌ها پوشیده شده بودند، به‌طور کامل پاک‌سازی و سنگ‌فرش شدند تا آب باران، به خاک آلوده و سپس اقیانوس وارد نشود. به‌هرحال تپکو می‌گوید امروز افراد می‌توانند تنها با پوشیدن لباس‌های عادی محافط، در ۹۶ درصد از ساحل آن منطقه قدم بزنند. راجر در پایان مقاله‌ی خود می‌گوید:

وقتی روی زمین افراد قدم می‌زنیم، ردیفی از درخت‌ها با شکوفه‌های گیلاس می‌بینم. مترجمم می‌گوید: این قدرت طبیعت است.

با اینکه گوگل هر لحظه ممکن است اولین پیش‌نمایش از نسخه توسعه‌دهندگان اندروید Q را منتشر کند؛ اما هنوز شرکت‌هایی مانند HTC وجود دارند که سخت تلاش می‌کنند تا اندروید پای را برای دستگاه‌های خود عرضه کنند. شرکت تایوانی اچ‌تی‌سی اکنون اعلام کرده است که تا قبل از ماه ژوئن (خرداد) آخرین نسخه موجود اندروید، یعنی پای را برای سه مدل از گوشی‌های هوشمند خود ارائه خواهد کرد.

HTC در ۱۱ مارس ۲۰۱۹ اعلام کرد:

«ما قصد داشتیم به‌روزرسانی اندروید ۹ را برای دستگاه‌های خود عرضه کنیم. اچ‌تی‌سی هم‌اکنون در تلاش است تا مطمئن شود به‌روزرسانی اندروید پای روی گوشی‌هایش قابل اجرا است و انتظار داریم که به‌روزرسانی این نسخه از اندروید روی مدل‌های U11+، U11 و +U12 در اوایل سه‌ماهه دوم ۲۰۱۹ منتشر شود. زمان دقیق عرضه این به‌روزرسانی در کشورهای مختلف متفاوت خواهد بود.»

اگر این سه مدل از گوشی‌های اچ‌تی‌سی اندروید پای را دریافت کنند، به HTC U11 Life می پیوندند که در نوامبر ۲۰۱۸ نسخه اندروید پای را دریافت کرد. این گوشی در حال حاضر تنها مدل از گوشی‌های اچ‌تی‌سی است که آخرین نسخه اندروید را دریافت کرده است. به‌هرحال امیدواریم که HTC تا پایان سه‌ماهه دوم ۲۰۱۹ به قولش عمل کند.

مایکروسافت اعلام کرده است که اگر پس از آخرین باری که ویندوزتان را به‌روزرسانی کردید در کار با آن دچار دردسر شدید، ویندوز ۱۰ می‌تواند آن را به‌صورت خودکار حذف کند. بیانیه‌ای که توسط تیم پشتیبانی مایکروسافت منتشر شده است می‌گوید شاید برخی از به‌روزرسانی‌ها با سیستم شما ناسازگار باشند یا شاید هم یک باگ جدی در آن‌ها وجود دارد. اگر ویندوز نتوانست مشکل شما را با هیچ ابزار دیگری حل کند، به‌عنوان آخرین راه‌حل آن را حذف خواهد کرد.

در صورت انجام چنین کاری، کاربر در زمان راه‌اندازی سیستم پیغام زیر را مشاهده خواهد کرد:

We removed some recently installed updates to recover your device from a startup failure 

یعنی «برخی از به‌روزرسانی‌هایی که به‌تازگی نصب کرده‌اید را حذف کردیم تا مشکل مربوط‌به راه‌اندازی سیستم را برطرف کنیم». برای اینکه این مشکل دوباره پیش نیاید، ویندوز قابلیت نصب خودکار «به‌روزرسانی‌هایی که مشکل ایجاد کرده‌اند» را به‌مدت ۳۰ روز متوقف می‌کند. مایکروسافت می‌گوید باید به آن‌ها فرصت داد تا علت این مشکل را پیدا و آن را حل کنند. 

اگر فکر می‌کنید که ویندوز نباید به‌روزرسانی‌‌ها را حذف کند، می‌توانید دوباره آن را به‌صورت دستی به‌روزرسانی کنید؛ ولی اگر آن‌ها همچنان مانع از عملکرد صحیح کامپیوتر بشوند، ویندوز یک بار دیگر مانع از اجرای آن‌ها می‌شود و حذف‌شان می‌کند. 

کاربران ویندوز از این ویژگی استقبال کرده‌اند؛ چرا که آن‌ها دیگر مجبور نیستند برای حل مشکلاتی که ناگهانی درگیرش می‌شوند، دست به اقدامات سختی مانند فرمت درایوهای خود بزنند.

فایرفاکس س‍‍‍‍‍‍ِند، سرویس رایگان و رمزگذاری‌شده انتقال فایل شرکت موزیلا به‌دنبال راه‌اندازی نسخه آزمایشی‌اش در اوت ۲۰۱۷، امروز به‌صورت رسمی و عمومی شروع‌به‌کار کرد. این سرویس به کاربران دنیای وب اجازه می‌دهد فایل‌هایی تا حجم ۲.۵ گیگابایت را ازطریق مرورگر خود به اشتراک بگذارند. سرویس Firefox Send با استفاده از رمزگذاری سرتاسری و لینکی که به‌طور خودکار منقضی می‌شود، از فایل‌های کاربران محافظت می‌کند.

وقتی که موزیلا آزمایش این ابزار ارسال فایل مبتنی بر وب خود را شروع کرد، میزان حجم مجاز اشتراک فایل به یک گیگابایت محدود بود. اکنون نیز تا زمانی‌که کاربران برای ایجاد حساب کاربری فایرفاکس خود اقدام نکنند، این محدودیت وجود دارد. با ایجاد حساب کاربری فایرفاکس، امکان اشتراک فایل تا ۲.۵ گیگابایت وجود خواهد داشت.

این سیستم، جایگزینی مناسب برای ایمیل خواهد بود؛ جایی که انتقال فایل‌های بزرگ مسئله‌ساز هستند. فایرفاکس سند همچنین به‌عنوان جایگزین حافظه‌های ابری مانند گوگل درایوو دراپ باکس مناسب خواهد بود؛ چرا که حافظه‌های ابری حتی اگر با هدف انتقال یک فایل واحد و نه ذخیره یا ویرایش آن به کار گرفته شوند، بازهم وقت‌گیر هستند.

برای استفاده از این سرویس، شخص ارسال‌کننده فایل، به وبسایت Firefox Send مراجعه می‌کند و پس از آپلود فایل موردنظرش، تاریخ انقضایی را برای لینک دانلود فایل قرار می‌دهد. فرستنده همچنین می‌تواند قبل از ارسال فایل برایش رمز عبور قرار دهد.

پس انجام این مراحل، فایرفاکس سِند لینکی را در اختیار شخص ارسال‌کننده قرار می‌دهد تا آن را برای گیرنده فایل ارسال کند و با کلیک روی این لینک دانلود فایل آغاز شود. براساس گفته موزیلا، شخص دریافت‌کننده برای دسترسی به فایل نیازی به داشتن حساب کاربری فایرفاکس نخواهد داشت.

طبق گفته موزیلا، این ابزار جدید می‌تواند برای انتقال فایل‌هایی مانند اطلاعات مالی، که اشتراک‌گذاری آن‌ها ممکن است کمی نگران‌کننده باشد، در سراسر وب مورد استفاده قرار گیرد.

بااین‌حال متخصصان امنیت هنوز درباره استفاده از هر ابزاری برای اشتراک فایل‌های مهم و حساس ازطریق سرویس‌های آنلاین هشدار می‌دهند؛ زیرا همیشه امکان بروز مشکلاتی در زمینه دسترسی غیرمجاز وجود دارد.

با این وجود، موزیلا یکی از قابل‌اعتمادترین شرکت‌ها در این زمینه است. گفته می‌شود که فایرفاکس سِند، به‌صورت شخصی و خصوصی طراحی شده است ‌و این یعنی از همه فایل‌ها به خوبی محافظت می‌شود. موزیلا با طراحی حساب کاربری فایرفاکس، کاربران را از ارسال اطلاعات شخصی مانند گذرواژه‌هایشان برای فایرفاکس بی‌نیاز می‌کند. بنابر اطلاعیه امروز موزیلا، سرویس فایرفاکس سِند مأموریت دارد که از داده‌های کاربران به‌صورت کاملا امن و خصوصی حفاظت کند. این اطلاعیه بیشتر به ویژگی اخلاقی این شرکت پرداخته که به اعتقاد آن حریم خصوصی حقی اساسی است.

درهرصورت، متخصصان امنیت قبل از تأیید قابل اعتماد بودن این سرویس، ابتدا باید آن را آزمایش کنند. ازآنجاکه سرویس سِند فایرفاکس به‌تازگی به‌طور رسمی و عمومی راه‌اندازی شده، این آزمایش هنوز انجام نشده است.

این ابزار جدید می‌تواند در جذب کاربران جدید به سمت سرویس‌های وب فایرفاکس کمک کند. فایرفاکس قبلا یک مرورگر محبوب بود، اما با روی کار آمدن مرورگرهای پیش‌فرضی همچون اینترنت اکسپلورر، کروم و سافاری از سوی شرکت‌های بزرگ‌تر، سهم بازار آن طی سال‌های متمادی کاهش یافت. به هر حال، با افزایش بدگمانی مردم نسبت به شرکت‌های بزرگ فناوری همچنین نقض‌های مکرر اطلاعات کاربران و کاهش کلی امنیت فضای مجازی، این بهترین زمان ممکن برای فایرفاکس است تا به سکوی قدرت بازگردد. نسخه وب فایرفاکس سِند، امروز با آدرسsend.firefox.com راه‌اندازی شد و در روزهای آتی نیز نسخه بتای نرم‌افزار اندروید آن عرضه خواهد شد.

در تاریخچه شرکت ژاپنی میتسوبیشی، خودروهای اسپرت ارزشمندی وجود داشته است. حتی اگر مدل افسانه‌ای لنسر ایوولوشن و موفقیت‌های آن در نمونه‌های جاده‌ای و مسابقات رالی را کنار بگذاریم، میتسوبیشی بازهم خودروهای اسپرت خواهد داشت. مدل‌های مختلف اکلیپس (Eclipse)، گرندتورر جاودانه‌ی 3000GT، استاریون (Starion)، لنسر 1600GSR و گالانت VR4 جزو خودروهای اسپرت ماندگار تاریخ هستند.

اما باوجود چنین مدل‌های پرطرفداری، میتسوبیشی امروز شرایط متفاوتی دارد؛ تمام مدل‌های اسپرت دوست‌داشتنی بدون تولید نسل جدید فراموش شده‌اند و حتی نام اکلیپس به کلاس کراس‌اورها وارد شده است. براساس شایعه‌ها و رونمایی مدل مفهومی برقی، میتسوبیشی ممکن است حتی در آینده‌ای نزدیک کد مقدس ایوولوشن را هم با خودروهای شاسی‌بلند/کراس‌اور ترکیب کند. شرایط فعلی باعث شده است تا بسیاری از طرفداران قدیمی میتسوبیشی، استراتژی این برند ژاپنی را زیر سؤال ببرند. اما چرا میتسویشی به گذشته‌ی درخشان خود پشت کرده است؟

در جریان نمایشگاه خودرو ژنو ۲۰۱۹، مدیر بخش اروپامیتسوبیشی در مورد استراتژی و اهداف این شرکت صحبت کرد. راب لیندلی گفت:

تمرکز فعلی ما روی خودروهای شاسی‌بلند، کراس‌اور، سیستم چهار چرخ محرک و پیشرفت در فناوری آینده (خودروهای برقی) است.

لیندلی اشاره می‌کند که در حال حاضر برنامه‌ای برای تولید خودروی اسپرت نیست؛ به‌نظر کارشناس‌ها به‌دلیل کوچک بودن شرکت میتسوبیشی در مقایسه با دیگر برندهای ژاپنی و خارجی، هدف نهایی کسب سهمی مشخص از بازار است، بنابراین تمرکز بر داغ‌ترین کلاس از خودروها، منطقی‌تر خواهد بود. اما صحبت‌های لیندلی تناقضی بزرگ را نشان می‌دهد:

به‌عنوان شرکتی که در سطج جهانی یک میلیون و ۲۰۰ هزار دستگاه خودرو فروش دارد، میتسوبیشی بزرگ نیست. اگر هدف شرکت تولید خودرو در کلاس‌های مختلف مانند اسپرت و درواقع، پیروی از تمایل بازار باشد، مدیریت اقتصادی مشکل خواهد بود.

صحبت‌های لیندلی چندان منطقی نیست؛ درواقع او می‌گوید که میتسوبیشی نمی‌تواند پیرو تمایل و تقاضای بازار باشد اما این‌کار را انجام می‌دهد. بسیاری از خودروسازان بزرگ مثل فورد و تویوتا و هوندا با تمرکز بر مدل‌های شاسی‌بلند و کراس‌اور همچنان خودروهای اسپرت را در خط تولید نگه داشته‌اند. موستانگ، سوپرا، هوندا سیویک تایپ R و NSX هنوز هم زنده هستند. چرا میتسوبیشی این روش را دنبال نمی‌کند؟

لیندلی در ادامه تأیید می‌کند که سابقه‌ی پرافتخار میتسوبیشی در موتوراسپرت، میراث مهمی است که باید به‌درستی از آن استفاده شود:

داشتن هوادار و طرفدار سرمایه‌ی بزرگی است؛ شاید مشتری‌ها خودروهای اسپرت و ایوولوشن را دوست داشته باشند اما آن‌ها احتمالاً مدل‌های دیگری هم در گاراژ دارند. سابقه‌ی متسوبیشی در تولید خودروهای چهارچرخ محرک، حضور در بازار مدل‌های شاسی‌بلند را مهم می‌کند. نمی‌دانم چند درصد از مشتری‌های ما به خودروهای اسپرت میتسوبیشی توجه دارند؛ فکر نمی‌کنم که این افراد بخش بزرگی از بازار امروز را تشکیل دهند.

شاید صحبت‌های لیندلی برای طرفداران قدیمی ناراحت‌کننده باشد، اما باید در نظر بگیریم که تویوتا با فروش ۹ برابر میتسوبیشی، تنها با همکاری بی‌ام‌و توانست نسل جدید سوپرا را تولید کند. قطعاً هوندا NSX خودروی اسپرت بی‌نظیری بوده اما باید اعتراف کرد که فروش این مدل هم بسیار پایین است.

شرایط امروز بازار بسیار متفاوت است و تولید نسل جدید ایوولوشن برای میتسوبیشی، صرفه‌ی اقتصادی ندارد؛ به‌نظر می‌رسد که واقعاً باید به ایوولوشن جدید در قالب کراس‌اور سلام کنیم.

هیچ دقت کرده‌اید که فناوری عینک‌های سه‌بعدی حداقل در خانه‌ها در حال منسوخ شدن است، گویا برای انویدیاهم این فناوری تمام‌شده به حساب می آید. شرکت تراشه‌ساز تصمیم خود را برای خاتمه‌ دادن به پشتیبانی از  3D Vision، که راهکار این شرکت برای بازی‌کردن با عینک‌های سه‌بعدی بود، علنی کرده است. آخرین درایوری که با پشتیبانی از 3D Vision ارائه خواهد شد، ریلیز نهایی ۴۱۸ در ماه آوریل خواهد بود و پس از آن در نسخه‌های بعدی 3D Vision برای همیشه کنار گذاشته می‌شود. 

کاربران هنوز می‌توانند تا آوریل ۲۰۲۰ برای حل اشکالات احتمالی 3D Vision در نسخه‌ی منتشرشده‌ی درایور ۴۱۸ از پشتیبانی تیم انویدیا بهره‌مند شوند؛ اما باید کم‌کم آماده‌ی کنار گذاشتن این فناوری نسبتاً قدیمی باشند.

ابزار رسمی شرکت انویدیا برای اجرای بازی روی تلویزیون‌های سه‌بعدی با نام 3DTV Play همراه‌با نسخه‌ی ۴۱۸ درایور گرافیکی انویدیا به‌صورت رایگان در اختیار کاربران قرار خواهد گرفت. بااین‌حال برنامه‌ی پلیر ویدئوی 3D Vision تنها تا پایان سال ۲۰۱۹ به‌صورت رایگان در دسترس خواهد بود.

عینک‌های سه‌بعدی محبوبیت خود را در سال‌های اخیر به‌خصوص با روی کار آمدن هدست‌های واقعیت مجازی مقرون‌به‌صرفه از دست داده است. جایی برای پشتیبانی از فناوری که تعداد نسبتاً کمی از مردم از آن استفاده می‌کنند وجود ندارد؛ به‌خصوص با وجود معماری جدید تورینگ شرکت انویدیا با بهره‌گیری از رهگیری پرتو و دیگر ویژگی‌های منحصربه‌فردی که پشتیبانی خاص خود را می‌طلبد.

انویدیا به‌تازگی در بیانیه‌ای که در اختیار وبسایت Engadget قرار گرفته، گفته که این تصمیم گامی به سوی فناوری‌های جدیدتر مانند واقعیت مجازی است که اولویت بالاتری دارد. متن صحبت‌های انویدیا به قرار زیر است:

ما نظاره‌گر صنعت و کاربران خود بوده‌ایم که به سمت اشکالی جدید از تجربیات هیجان‌انگیز مانند واقعیت مجازی در حال حرکت هستند و درایورهای خود را بر پشتیبانی از این فناوری‌های به‌روزتر متمرکز کرده‌ایم. ما به پشتیبانی خود از 3D Vision  به مدت ده سال تمام مفتخریم؛ فناوری که برای اولین‌بار در CES ۲۰۰۹ معرفی شد و ما تا امروز آن را گام به گام همراهی کرده‌ایم. 

سامسونگ، حافظه‌ی eMRAM مبتنی بر لیتوگرافی ۲۸ نانومتری با فناوری تولید FD-SOI را معرفی کرد. پیش‌تر نیز اخباری در مورد حافظه فوق سریع MRAM برای گوشی و اینترنت اشیا منتشر شده بود. غول فناوری کره‌ای تاکنون اشاره‌ای به مشتریان محصول جدید خود نکرده است. 

سامسونگ پیش‌تر گفته بود که ماژول eMRAM می‌تواند به‌راحتی با فناوری 28FDS به تراشه اضافه شود و نیازی نیست که در مراحل ابتدایی فرایند تولید همانند تولید انبوه سیلیکون، FinFET و ترانزیستور FD-SOI یکپارچه‌سازی صورت گیرد. براساس اعلام سامسونگ، انتظار می‌رود اواخر سال جاری میلادی شاهد عرضه‌ی تراشه‌ی جدید با حافظه‌ی یک گیگابایتی eMRAM در بازار باشیم.

حافظه‌ی فوق سریع eMRAM، گزینه‌ی امیدوارکننده‌ای برای جایگزینی به‌جای حافظه‌ی فلش جاسازی‌شده است که با چالش‌های بسیاری همچون مشکل مقیاس پذیری مواجه است. حافظه‌ی eMRAM، حافظه‌ای غیر فرار با مقاومت بالا، سرعت خواندن و نوشتن فوق‌العاده و همچنین قدرت نگه‌داری خوبی است. از آنجایی که MRAM با ولتاژ پایین کار می‌کند و در حالت غیرفعال مصرف پاور ندارد، بسیار قدرتمندتر از حافظه‌ی فلش است. MRAM، برای کاربردهای ویژه‌ای همچون اینترنت اشیا مورد استفاده قرار می‌گیرد.

سامسونگ در رویداد IEDM ماه دسامبر، فناوری گشتاور انتقال چرخشی (STT) حافظه‌ی فوق سریع حافظه‌ی جدید خود را به‌همراه اتصالات تونل مغناطیسی MTJs در پلتفرم فناوری تولید FD-SOI مبتنی بر لیتوگرافی ۲۸ نانومتری توصیف کرد. STT-MRAM به‌عنوان بهترین فناوری MRAM از لحاظ مقیاس‌پذیری، وابستگی شکلی و مقیاس‌پذیری مغناطیسی در نظر گرفته می‌شود. 

اینتل رقیب سامسونگ، در کنفرانس 2019 ISSCC که اوایل سال جاری میلادی برگزار شد، جزئیات فناوری eMRAM مبتنی بر لیتوگرافی ۲۲ نانومتری را معرفی کرد. این حافظه‌ی eMRAM قرار است در تراشه‌ی FinFET مورد استفاده قرار گیرد. همچنین در این رویداد بین‌المللی، اینتل اعلام کرد که قرار است تولید انبوه حافظه‌ی جدید eMRAM مبتنی بر لیتوگرافی ۲۲ نانومتری به‌زودی آغاز شود. برخی تحلیلگران بازار معتقدند که محصول جدید اینتل برای برخی مشتریان عرضه شده است. 

رایان لی، معاون مدیرعامل کارخانه‌ی سامسونگ اعلام کرد:

کارخانه‌ی سامسونگ، درکنار فرایند یکپارچه‌سازی eMRAM و استفاده از فناوری‌های جدید فعلی، قصد دارد همچنان به توسعه‌ی eNVM ادامه دهد تا از این طریق بتواند از مزایای رقابتی خاص و متمایزکننده‌ی خود، به‌همراه  قابلیت‌های تولید فوق‌العاده‌اش در جهت تأمین نیاز مشتریان و بازار استفاده کند.

گوگل سال گذشته اعلام کرد که پیام‌رسان هوشمند الو (Allo) را در مارس ۲۰۱۹ تعطیل خواهد کرد. ظاهرا این موعد فرارسیده و بنری که در وبسایت رسمی الو قابل‌رؤیت است به‌وضوح از خداحافظی این مسنجر در دوازدهم مارس خبر می‌دهد.

بنابراین، اگر نمی‌خواهید سابقه‌ی چت‌ها یا فایل‌های ارسالی و دریافتی خود را در این پیام‌رسان از دست دهید، به قسمت تنظیمات اپلیکیشن رفته و وارد Chats شوید و از آنجا چت‌های خود را در قالب فایل CSV و فایل‌های خود را در بسته‌ای زیپ‌شده دانلود کنید.

گوگل اولین‌بار در سال ۲۰۱۶، همزمان با معرفی سرویس تماس ویدیویی Duo، الو را رونمایی کرد؛ اما برخلاف Duo که علاقه‌مندان قابل‌توجهی به دست آورد، الو در بین مسنجرهای متعدد موجود هرگز توفیقی نیافت تا غول دنیای نرم‌افزار تصمیم بگیرد با هدف تمرکز بر اپلیکیشن پیامک خود یعنی Messages فعالیت الو را خاتمه دهد و در همین راستا تعدادی از قابلیت‌های این اپلیکیشن همچون تصاویر متحرک و Smart Reply را به Messages اضافه کند.

براساس یک پژوهش علمی جدید، سنی که افراد در آن مشکلات جسمی یک فرد ۶۵‌ ساله را تجربه می‌کنند، در میان کشورهای مختلف متفاوت است و اختلاف دو کشوری که بالاترین و پایین‌ترین رتبه را در این گستره دارند، حدود ۳۰ سال است!

پژوهشگران دریافتند افراد ۷۶‌ ساله‌ی ژاپنی و ۴۶‌ ساله‌ی کشور پاپوآ گینه نو همان مشکلات جسمی را دارند که افراد به‌طور میانگین در ۶۵‌ سالگی دارند. دکتر آنجلا چانگ، مؤلف اصلی و عضو فوق دکترا از مرکز تحولات و پیش‌بینی‌های بهداشتی در دانشگاه واشنگتن می‌گوید:

بسته به نوع مشکلات سلامتی ناشی از پیری و بدون درنظر‌گرفتن سن شناسنامه‌ای، این میزان اختلاف در یافته‌ها نشان می‌دهد که افزایش امید به ‌زندگی در سنین بالاتر می‌تواند یک فرصت یا یک تهدید برای رفاه کلی جمعیت‌ها باشد. مشکلات جسمی ناشی از بالارفتن سن، ممکن است منجر به بازنشستگی زودتر از موعد، نیروی کار کم‌تر و هزینه‌های درمانی بالاتر شود. مسئولان دولتی و افراد دیگری که تحت‌تاثیر نظام سلامتی قرار می‌گیرند، باید متوجه باشند که افراد چه زمانی شروع به رنج‌بردن از اثرات منفی پیری می‌کنند.

این اثرات منفی شامل عملکرد ضعیف و ازبین‌رفتن توانایی‌های جسمی، ذهنی و شناختی  از میان ۹۲ مشکل بررسی‌شده هستند. پنج مورد از این مشکلات قابل رؤیت، ۸۱ مورد غیرقابل‌رؤیت و ۶ مورد نوعی جراحت هستند.

چانگ این پژوهش را اولین پژوهش از نوع خود می‌داند. درحالی‌که معیارهای سنتی پیری، تنها به طول عمر بیشتر می‌پردازند، این پژوهش هم سن شناسنامه‌ای و هم سرعت تاثیرگذاری بالارفتن سن را بر زوال سلامتی بررسی می‌کند.

پژوهشگران «بار بیماری‌های مرتبط با سن» را با جمع‌آوری تمام سال‌های ازدست‌رفته به علت بیماری، ناتوانی و مرگ زودهنگام (DALY) مربوط‌به ۹۲ بیماری ذکرشده محاسبه کردند. این یافته‌ها سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۷ را در ۱۹۵ کشور جهان پوشش می‌دهند. برای مثال، در سال ۲۰۱۷، مردم کشور پاپوآ گینه نو بالاترین میزان بیماری‌های مرتبط با سن را با بیش از ۵۰۰ DALY در ازای هر هزار فرد بزرگسال داشتند؛‌ یعنی چهار برابر مردم سوئیس که برای هر هزار نفر، تنها ۱۰۰ DALY وجود داشت.

ایالات متحده دارای رتبه ۵۳ام با ۱۶۱/۵ DALY در ازای هر هزار نفر بود. الجزایر یک رتبه بالاتر از آمریکا در رتبه ۵۲ام با ۱۶۱ DALY و ایران در رتبه ۵۴ام جهان با ۱۶۴/۸ DALY در ازای هر هزار نفر قرار داشت.

چانگ و پژوهشگران دیگر، همچنین از افراد ۶۵‌ ساله‌ در متوسط جهانی به‌عنوان گروه مرجع استفاده کردند تا سنی را محاسبه کنند که در آن، مردم هر کشور میزان مشابهی از بار بیماری را تجربه می‌کنند. آن‌ها اختلافات چشمگیری را در کیفیت بالارفتن سن افراد مشاهده کردند. در رتبه اول، ژاپنی‌های ۷۶‌ ساله همان بار مشکلات سنی را تجربه‌ می‌کنند که ۴۶‌ ساله‌های  گینه‌نو که رتبه آخر را در ۱۹۵ کشور جهان به دست آوردند. ایالات متحده، رتبه ۵۴ام را با ۶۸/۵ سال داشت، درست بین ایران (۶۹ سالگی) و آنتیگوا و باربودا (۶۸/۴ سالگی).

عنوان پژوهش این بود: «بررسی بالارفتن سن جمعیت‌ها: تجزیه و تحلیل بار جهانی بیماری‌ها در سال ۲۰۱۷» و سایر یافته‌های آن از این قرار بودند:

•  بار بیماری‌های مرتبط با سن در طول زمان از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۷، در سرتاسر جهان کاهش یافته و نشان‌دهنده کاهش شدت بیماری‌ها و مرگ‌ومیر ناشی از سن است.
•  در سال ۲۰۱۷، مردم ۱۰۸ کشور دنیا، مشکلات مربوط‌به بالارفتن سن را زودتر تجربه کردند اما در ۸۷ کشور دیگر، شروع مشکلات مربوط‌به پیری دیرتر بود.
•  در سرتاسر جهان، بیماری‌های مربوط‌به پیری با بیشترین میزان مرگ‌ومیر و DALY این‌ها بودند: بیماری قلبی ایسکمیک، خونریزی مغزی و انسداد مزمن ریوی.

کشورهایی که بالاترین سن معادل با افراد ۶۵‌ ساله را در سال ۲۰۱۷ داشتند این‌ها بودند:

۱. ژاپن: ۷۶/۱ سال

۲. سوئیس: ۷۶/۱

۳. فرانسه: ۷۶

۴. سنگاپور: ۷۶

۵. کویت: ۷۵/۳

۶. کره جنوبی: ۷۵/۱

۷. اسپانیا: ۷۵/۱

۸. ایتالیا: ۷۴/۸

۹. پورتوریکو: ۷۴/۶

۱۰. پرو: ۷۴/۳

و کشورهایی که پایین‌ترین سن معادل با افراد ۶۵‌ ساله را داشتند:

۱. پاپوآ گینه نو: ۴۵/۶ سال

۲. جزایر مارشال: ۵۱

۳. افغانستان: ۵۱/۶

۴. وانواتو: ۵۲/۲

۵. جزایر سلیمان: ۵۳/۴

۶. جمهوری آفریقای مرکزی: ۵۳/۶

۷. لسوتو: ۵۳/۶

۸. کیریباتی: ۵۴/۲

۹. گینه بیسائو: ۵۴/۵

۱۰. ایالات فدرال میکرونزی: ۵۵

کشورهایی که کمترین میزان بار مشکلات سنی را در سال ۲۰۱۷ داشتند:

۱. سوئیس: ۱۰۴/۹ DALY در هر هزار بزرگسال با ۲۵ سال سن و بالاتر

۲. سنگاپور: ۱۰۸/۳

۳. کره جنوبی: ۱۱۰/۱

۴. ژاپن: ۱۱۰/۶

۵. ایتالیا: ۱۱۵/۲

۶. کویت: ۱۱۸/۲

۷. اسپانیا: ۱۱۹/۲

۸. فرانسه: ۱۱۹/۳

۹. اسرائیل: ۱۲۰/۲

۱۰. سوئد: ۱۲۲/۱

کشورهایی که بیشترین میزان بار مشکلات سنی را در سال ۲۰۱۷ داشتند:

۱. پاپوآ گینه نو: ۵۰۶/۶ DALY در هر هزار بزرگسال با ۲۵ سال سن و بالاتر

۲. جزایر مارشال: ۳۹۶/۶

۳. وانواتو: ۳۹۲/۱

۴. افغانستان: ۳۸۰/۲

۵. جزایر سلیمان: ۳۶۸

۶. جمهوری آفریقای مرکزی: ۳۶۴/۶

۷. لسوتو: ۳۶۰/۵

۸. کیریباتی: ۳۴۷/۵

۹. گینه بیسائو: ۳۴۳/۴

۱۰. اریتره: ۳۲۵/۷