امروزه بحران‌های زیست‌‌محیطی و عواقب آن یعنی تغییرات اقلیمی درحالی سیاره را در می‌‌نوردند که هنوز راه‌‌حل مناسبی برای مهار دی‌‌اکسید کربن - به‌‌عنوان مهم‌ترین آلاینده جوی - در دسترس ما نیست. مدت‌‌ها است که دانشمندان این رؤیا را در سر می‌پرورانند که باکمک فناوری، این گاز دردسرساز را از جو زمین جذب کرده و در حالت خوشبینانه‌‌تر حتی بتوانند آن را به یک ماده‌ی مفید و کاربردی تبدیل کنند.

اما این همه‌‌ی ماجرا نیست، آنچه ما نیاز داریم نه‌‌تنها یک راهکار عملی، بلکه ارزان‌‌قیمت است. راهکاری که با جذب میزان کافی کربن از اتمسفر، عملا بتواند تفاوتی قابل‌‌ملاحظه در وضعیت فعلی رقم بزند. شاید خبر خوب این باشد که ممکن است دانشمندان استرالیایی در آن‌‌سوی سیاره موفق به یافتن این راهکار شده باشند.

پژوهشگران دانشگاه RMIT در ملبورن نوعی فناوری را توسعه داده‌اند که می‌تواند گاز دی‌اکسید کربن را به ذراتی از دوده‌‌ی خالص تبدیل کند. از زمانی‌که ما به خطرات گرمایش جهانی و عواقب ناگوار آن پی برده‌‌ایم، احیای چرخه‌‌ی کربن در گازهای گلخانه‌ای و یافتن راهی برای بازگرداندن آن‌‌ها به سطح زمین در زمره‌‌ی رؤیاهای بزرگ دانشمندان قرار گرفته است. از آن موقع، ما ایده‌‌هایی زیادی برای جداسازی کربن از جو آزموده‌‌ایم؛ از تولید زیست‌توده و دفن آن گرفته تا پمپاژ گاز به مخازن زیرزمینی جهت تسریع واکنش‌های شیمیایی تبدیل co2 به گازهای کم‌‌خطرتر.

برخی از این روش‌‌ها هزینه‌‌ی پایینی دارند؛ ولی از سرعت کافی برخوردار نیستند. برخی دیگر هم از توجیه اقتصادی چندانی برای انگیزش صنایع آلاینده برخوردار نیستند یا حتی ریسک بالایی در بازگشت مجدد کربن به جو به‌دنبال دارند.

نتیجه‌ی نهایی این بوده است که ما برای حل بحران کربن، واقعا امید چندانی به فناوری‌‌های انتشار منفینداشته‌‌ایم. بااین‌حال، پیشرفت‌‌هایی در سال‌های اخیر روی داده ‌است و ما را درمورد رسیدن به یک راهکار زیست‌‌محیطی جامع خوشبین‌‌تر کرده است.

روش تازه‌‌ای که در استرالیا کشف شده، نیز از سرعت چندان بالایی برخوردار نیست؛ اما برای انجام آن نیازی به ایجاد فشارهای بسیار زیاد (یا واکنش‌های شیمیایی پیچیده) برای تبدیل دی‌‌اکسید کربن به‌‌شکل جامد وجود ندارد. روش کار وابسته به کاربرد نوعی نانوذرات از فلز سریوم است که نقشی حیاتی در واکنش‌‌های الکتروشیمیایی جداسازی اکسیژن از دی‌‌اکسید کربن در ولتاژهای پایین دارد.

به‌‌کارگیری مخلوطی سوسپانسیون از نانوذرات سریوم به شکل یک آلیاژ فلز مایع، مانع از تشکیل کربن به‌‌شکل جامد روی سریوم می‌‌شود و بدین ترتیب بازدهی واکنش افت نخواهد کرد. در شرایط ایده‌‌آل‌‌تر، حتی می‌‌توان گالیوم فلزیرا به‌‌عنوان حلال در این واکنش درنظر گرفت؛ مزیت این جایگزینی آن خواهد بود که کل واکنش قابلیت انجام در دمای اتاق را خواهد داشت؛ چراکه نقطه‌‌ی ذوب عناصر در مقادیر بسیار کمتری قرار خواهد گرفت. تورلن دانک، شیمیدان فیزیک از RMIT می‌گوید:

 تا به امروز، تبدیل دی‌اکسید کربن به ‌‌شکل جامد تنها در دماهای بسیار بالا امکان‌‌پذیر بود و این امر باعث می‌‌شد، انجام آن در مقیاس صنعتی مقدور نباشد. ما با به‌‌کارگیری فلزات مایع به‌‌عنوان کاتالیزور، نشان داده‌‌ایم که امکان تبدیل این گاز به کربن جامد در دمای اتاق و طی یک فرایند کارآمد و مقیاس‌‌پذیر میسر است.

مقیاس‌پذیری این فناوری خود ممکن است بزرگ‌ترین مزیت آن باشد. اما یک مزیت دیگر نیز در این فناوری وجود دارد که می‌تواند برتری عمده‌‌ای در قیاس با سایر روش‌‌های پیشین ایجاد کند و آن محصول نهایی این واکنش است؛ محصولی که شاید تنها یک زباله‌‌ نباشد. درنا اسرافیل‌‌زاده، نویسنده و مهندس ارشد این پژوهش از ایران می‌گوید:

مزیت دیگر این فرایند آن است که کربن می‌تواند بار الکتریکی را در خود نگه دارد و تبدیل به یک ابرخازن شود. بنابراین ممکن است بتوان آن را به‌‌عنوان یکی از اجزای وسایل نقلیه‌‌ی آینده مورد استفاده قرار داد. این فرایند همچنین می‌‌تواند یک سوخت ترکیبی را به‌‌عنوان محصول جانبی تولید کند که از کاربردهای صنعتی متنوعی برخوردار است.

محصولات مبتنی‌‌بر کربن نظیر گرافن می‌‌توانند باعث تحول در آینده‌‌ی صنعت الکترونیک شوند و آن هم نه‌‌تنها به‌‌عنوان یک ابرخازن بلکه به‌‌عنوان یک ابررسانا. حتی اگر تنها بخشی از این رؤیای بزرگ نیز تحقق یابد، یک صنعت مواد براساس کربن می‌تواند سرمایه‌‌های بزرگی را در آینده به‌‌سوی خود روانه کند. کاملا واضح است که ایجاد انگیزه‌‌های اقتصادی می‌‌تواند بزرگ‌ترین محرک برای حل این معضلات زیست‌‌محیطی باشد.

حل مشکلات زیست‌محیطی جهان ما - چه ازطریق جمع‌‌آوری پلاستیک‌‌ها از بستر اقیانوس‌ها باشد و چه ازطریق جذب دی‌‌اکسید کربن از جو - درهرحال، آینده‌‌ای بسیار روشن‌تر برای آیندگانمان رقم خواهد زد. دانک می‌‌افزاید:

با اینکه هنوز پژوهش‌‌های بیشتری باید انجام پذیرد، ذخیره‌‌سازی کربن به‌‌شکل جامد گامی حیاتی در این مسیر محسوب می‌‌شد.

پژوهشی تازه کشف کرده که از سال ۱۹۳۰ تا ۲۰۱۰، میزان غذایی که انسان می‌تواند به‌طور مستمر از گونه‌های مختلفماهی‌ها برداشت کند، به میزان ۴/۱ درصد کاهش یافته است. این موضوع یکی از آثار مخرب گرمایش جهانی ناشی از اعمال انسان را نشان می‌دهد.

کریس فری، نویسنده اصلی این پژوهش که در مجله Science به چاپ رسیده است، در این‌باره گفت:

شاید این مقدار کاهش ناچیز به‌نظر برسد، اما درواقع در این بازه‌ی زمانی این میزان برابر با ۱/۴ میلیون تن ماهی است.

دانشمندان هشدار دادند که گرمایش جهانی در دهه‌های آتی روی ذخائر غذایی جهان فشار زیادی وارد خواهد کرد. اما یافته‌های جدید که تأثیرات گرم شدن آب‌ها را از دیگر مسائل مانند صید بیش از حد ماهی جدا کرده، نشان می‌دهند که گرمایش جهانی در حال‌حاضر تأثیر عمیقی روی ماهی‌ها و درواقع غذاهایی دریایی داشته است. براساس گزارش سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد، ماهی ۱۷ درصد از مصرف جهانی پروتئین را تشکیل می‌دهد و این میزان برای مردمی که در برخی کشورهای ساحلی و جزیره‌ای زندگی می‌کنند به ۷۰ درصد می‌رسد. دکتر فری در این‌باره گفت:

ماهی یک منبع غنی پروتئین برای نیمی از جمعیت کره زمین است و حدود ۵۶ میلیون نفر در سراسر جهان توسط شیلات دریایی حمایت می‌شوند.

با گرم شدن اقیانوس‌ها، برخی از مناطق به‌شدت تحت تأثیر این پدیده قرار گرفتند. در شمال شرقی اقیانوس اطلس و دریای ژاپن، در طول دوره‌ی این پژوهش جمعیت ماهی‌ها کاهشی در حدود ۳۵ درصد را تجربه کرده است. دکتر فری گفت:

اکوسیستم‌ها در آسیای شرقی شاهد بیشترین کاهش در بهره‌وری شیلات هستند. این منطقه یکی از بزرگ‌ترین جمعیت‌های انسانی رو‌به‌رشد را دارد که به‌شدت وابسته به غذاهای دریایی هستند. 

دکتر فری که درحال‌حاضر یک پژوهشگر پسادکتری در دانشگاه کالیفرنیا واقع در سانتا باربارا است، درحالی این پژوهش را شروع کرد که یک دانشجوی دکتری در دانشگاه راتگرز بود.

زندگی دریایی به‌شدت تحت تأثیر تغییرات اقلیمی قرار گرفته است. اقیانوس‌ها ۹۳درصد از گرمای ناشی از گازهای‌گلخانه‌ای موجود در جو را جذب می‌کنند. پژوهشی دیگر که در ماه ژانویه در همین مجله به‌چاپ رسید، نشان داد که دمای اقیانوس‌ها بسیار سریع‌تر از پیش‌بینی‌ها در حال افزایش است. با وجود این شرایط، ماهی‌ها نیز به‌دنبال تغییر محل زندگی در جستجوی محلی با دمای مطلوب خود هستند. دمای بالای اقیانوس می‌تواند هم خود ماهی و هم منابع غذایی را که به آن وابسته است، ازبین ببرد. مالین پینسکی، دانشیار دانشگاه راتگرز و نویسنده‌ی همکار این پژوهش در این‌باره گفت:

ماهی‌ها مانند گلدیلاک هستند: آن‌ها آب خیلی گرم یا خیلی سرد را دوست ندارند.

در حدود یک چهارم از مناطق مورد مطالعه، ماهی‌ها محدوده‌ی زندگی خود را گسترش داده بودند. خارج از ساحل اقیانوس اطلس ایالات متحده، در طول دوره‌ی مطالعاتی، صید پایدار ماهی از دریای سیاه تا ۶ درصد افزایش یافت. یک چهارم دیگر مناطق شاهد تغییرات قابل توجهی در جمعیت ماهی نبودند؛ مانند شمال غربی اقیانوس اطلس، جایی که شاه‌ماهی در آن به وفور یافت می‌شود. اما نیم دیگر مناطق وضعیت خوبی نداشتند. شمال شرقی اقیانوس اطلس، که زیستگاه ماهی‌هایی مانند کاد و فیش اند چیپس است، شاهد کاهشی ۳۴ درصدی در صید پایدار بوده است. به‌طورکلی، در دوره‌ی ۸ ساله‌ی این پژوهش جمعیت ماهی‌ها بیش از اینکه شاهد افزایش باشد، کاهش یافته است.

خشک کردن ماهی کاد در  جزیره لوفوتن در نروژ

پژوهشگران در حال‌حاضر با استفاده از معیاری که توسط سازمان ملل توسعه یافته روی صید پایدار تمرکز کردند. این معیار قادر است میزان غذایی را که می‌توان به‌طور مکرر از جمعیت پایه ماهی‌ها برداشت شود، تعیین کند. دکتر پینسکی در این‌باره گفت:

شیلات مانند یک حساب بانکی است و ما در تلاش هستیم که با استفاده از بهره‌ی آن زندگی کنیم.

پژوهش‌های قبلی پیش‌بینی کردند که تغییرات اقلیمی منجر به کاهش تعداد ماهی‌ها در آینده خواهد شد، اما پژوهش‌های جدید با نگاهی به داده‌های تاریخی مشخص کردند که این کاهش از قبل آغاز شده است. ترور برانچ، دانشیار دانشگاه واشنگتن، که در این پژوهش دخیل نبود در این‌باره گفت:

این پژوهش یکی از مطالعات پیشگامانه در این زمینه است که بارها و بارها به آن اشاره می‌شود. اکثر آنچه که قبلا درمورد تأثیرات تغییر اقلیمی دیدم و فکر می‌کردیم این چیزی است که در آینده اتفاق می افتد، نتیجه این پژوهش با آن‌ها متفاوت است. 

پژوهشگران از مجموعه‌ای شامل ۲۳۵ جمعیت ماهی واقع در ۳۸ منطقه اکولوژیکی در سرتاسر دنیا استفاده کردند. این داده‌های دقیق نه‌تنها به آن‌ها می‌گفت که این ماهی‌ها کجا هستند، بلکه نحوه واکنش آن‌ها نسبت به تأثیرات زیست‌محیطی مانند تغییر درجه حرارت آب را نیز نشان می‌داد.

این گروه پژوهشی در مقایسه‌ی این داده‌ها با داده‌های ثبت‌شده نشان داد که چگونه دمای اقیانوس در طول زمان تغییر کرده و توسط مناطق مختلف شکسته شده است. این تجزیه‌و‌تحلیل‌های منطقه‌ای حائز اهمیت بودند زیرا برخی از قسمت‌های اقیانوس سریع‌تر از سایر قسمت‌ها گرم شده بودند. دکتر پینسکی در این‌باره گفت:

ما سپس این نواحی را به جمعیت‌هایی که به این تغییرات به‌طور مثبت، منفی یا اصلا پاسخ نداده بودند، وصل کردیم.

این داده‌ها روند‌های دیگری را نیز نشان دادند. گستره‌ی جمعیت ماهی‌ها در نواحی سردتر بسیار بهتر از نواحی گرم‌تر بود. درواقع برای این ماهی‌ها این مقدار گرما نیز بیش از حد بود. این موضوع مخصوصاً برای پژوهشگران مشکل‌ساز بود، زیرا داده‌های آن‌ها در مناطق استوایی دقت کمتری داشت. دکتر پینسکی گفت که میزان تلفات ماهی‌ها در این مناطق ممکن است بیشتر از مناطقی که این پژوهش روی آن‌ها تمرکز کرده بود، باشد.

وضعیت مناطق گرم با صید بی‌رویه بدتر شده است. پژوهشگران پیشنهاد کردند که صید بی‌رویه‌ی ماهیان، آن‌ها را دربرابر تغییرات دما ازطریق آسیب رساندن به توانایی‌شان برای تولیدمثل و آسیب زدن به اکو سیستم، آسیب‌پذیرتر می‌کند. ان‌ها گفتند که اقدامات جدی دربرابر صید بی‌رویه و بهبود مدیریت کلی شیلات می‌تواند به بهترشدن این شرایط کمک کند. اما درنهایت راه‌حل اصلی کاهش یا متوقف ساختن تغییرات اقلیمی است.

پژوهشی دیگر که اخیراً در مجله پیشرفت علم (Science Advances) به چاپ رسیده است، کشف کرد که محدود کردن گرمایش به ۱/۵ درجه سانتی‌گراد بالای سطح قبل از صنعتی‌‌سازی (یک هدف از توافقنامه آب‌و‌هوایی پاریس) می‌تواند منجر به میلیاردها دلار درآمد اضافی برای شیلات در سطح جهانی شود. بیشتر این درآمد در کشورهای در حال توسعه خواهد بود، جایی که بسیاری از مردم برای تأمین پروتئین به ماهی نیاز دارند.

دکتر فری در مورد پژوهش خود گفت:

امیدواریم که این پژوهش اهمیت درنظرگرفتن این واقعیت را روشن کند که تغییر اقلیم در حال تغییر بهره‌وری شیلات است. مدیران شیلات به روش‌‌های جدید برای رویارویی با این تغییرات نیاز دارند. این روش‌ها باید شامل محدودیت صید در سال‌های بسیار گرم باشد، اما همچنین می‌تواند شامل افزایش محدودیت‌های صید در سال‌های خنک‌تر نیز باشد. داشتن مقررات سازگار با تغییر اقلیم برای به حداکثر رساندن ظرفیت غذایی اهمیت ویژه‌ای دارد.

در سال‌های اخیر‌، با پیشرفت تکنولوژی شاهد آن هستیم که «حاشیه‌ی نمایشگر» عبارتی نامتعارف محسوب می‌شود و هریک از تولیدکنندگان گوشی هوشمند به هر نحوی به‌دنبال حذف کلید‌های فیزیکی در اطراف نمایشگر هستند. اشتیاق استفاده از بریدگی از اپل شروع شد؛ اما سامسونگ معتقد بود می‌تواند به راهکاری بهتر دست پیدا کند. پرچم‌داران سال ۲۰۱۹ سامسونگ به‌لطف پنل‌های Infinity-O، اکنون بیش از هر زمان دیگری به تصور ما از طراحی تمام‌صفحه نزدیک شده‌اند. در نگاه نخست، دوربین سلفی در گوشه‌ی سمت راست نمایشگر داخل روزنه‌ای دایره‌ای‌شکل (گلکسی اس ۱۰) و کپسول‌مانند (گلکسی اس ۱۰ پلاس) بیش از هر بخش دیگری خودنمایی می‌کند که با تغییر محل خود، فضای لبه‌ی بالا را برای پیشروی هرچه‌بیشتر نمایشگر به‌سمت مرز فیزیکی دستگاه مهیا کرده است.

گوشی سامسونگ گلکسی اس ۱۰ پلاس به‌لطف بهره‌بردن از نمایشگر ۶.۴ اینچی و طراحی تمام‌صفحه‌ی خود، ارگونومی بسیار مناسبی دارد؛ به‌طوری‌که عموما در استفاده‌ی یک‌دستی از این فبلت با مشکل خاصی مواجه نمی‌شدیم. طراحان سامسونگ با وجود بزرگ‌ترکردن نمایشگر، وزن دستگاه را ۱۴ گرم کاهش داده و به ۱۷۵ گرم رسانده‌اند. ازنظر سخت‌افزاری، با دستگاهی روبه‌رو هستیم که از جدید‌ترین و به‌روز‌ترین سخت‌افزار استفاده کرده است. اکسینوس ۹۸۲۰ با فناوری ساخت ۸ نانومتری LPP تولید می‌شود که براساس ادعای شرکت سازنده، درمقایسه‌با لیتوگرافی ۱۰ نانومتری LPP، مصرف انرژی را تا ۱۰ درصد می‌کاهد. به‌طور کلی، گلکسی اس ۱۰ پلاس یکی از گوشی‌های برتر حال حاضر دنیا و بی‌تردید کامل‌ترین پرچم‌دار سامسونگ تاکنون است. نمایشگر کم‌نظیر تمام‌صفحه با روشنایی فوق‌العاده‌ی ۱,۱۲۵ نیتی و عمر طولانی باتری و زبان طراحی بالغ کهکشانی‌ جدید، آن را به‌خوبی از رقبا متمایز می‌کند و نظر هر کاربری را به‌سوی خود جلب می‌کند.

تماشا در یوتیوب (نسخه ۶۰ فریم) | تماشا در IGTV

دیدگاه شما درباره‌ی غول جدید کره‌ای‌ها چیست؟

جیمز کنت و همکارانش در دریای ودل، بخشی از اقیانوس منجمدجنوبی، لنگر انداختند و با حفاری در بستر دریا، استوانه‌ای عمودی از رسوبات کف دریا را جمع‌آوری کردند. آن‌ها در لایه‌ای به ضخامت یک اینچی از فسیل‌ پلانکتون‌ها و دیگر بقایای کف دریا در عمق بیش از ۱۵۰ متری بستر دریا، نشانه‌های نگران‌کننده‌ای از گذشته‌ی زمین پیدا کردند که پیش‌گوی فاجعه‌ای است که در آینده اتفاق می‌افتد. در قسمت‌های پایین‌تر از هسته‌ی رسوبات، فسیل‌ مربوط‌به ۶۰ گونه پلانکتون فراوان بود؛ اما در برش عرضی نازکی از حدود ۵۶ میلیون سال پیش، تعداد گونه‌ها به ۱۷ گونه کاهش پیدا کرده بود و در آن دوره، ترکیبات ایزوتوپ اکسیژن و کربن پلانکتون‌ها نیز به‌طور چشم‌گیری تغییر کرده بود.

کنت و لول استات، دانشجوی وی، از روی ایزوتوپ‌های غیرعادی نتیجه گرفتند ظاهرا در آن دوره، کربن‌دی‌اکسید اتمسفر را فراگرفته و موجب شده اقیانوس به‌سرعت اسیدی و گرم شود. این فرایندی نظیر فرایندی است که امروز، شاهدش هستیم. درحالی‌که آن ۱۷ نوع پلانکتون در آب‌های در‌حال‌گرم‌شدن فرورفته و در بستر دریای قطب جنوب قرار گرفته بودند، حوالی فلات بیگ‌هورن فسیل دندان موجودی تاپیرمانند در سنگ‌های رسوبی محلی به‌نام وایومینگ پیدا شد. در سال ۱۹۹۲، یابندگان این فسیل دندانی، یعنی فیل جینجریچ و جیم زاکوز و پائول کاک، همین وضعیت غیرعادی ایزوتوپی را در فسیلی مکشوفه‌شان نشان دادند. این پستاندار ماقبل تاریخ نیز هوای سرشار از کربن‌دی‌اکسید تنفس کرده بود. در این زمینه، شواهد بیشتری در چین و اروپا و سایر نقاط جهان نیز پیدا شده است. بنابراین طبق شواهد، دوره‌ی کوتاه و فاجعه‌بار گرما درحدود ۵۶ میلیون سال پیش وجود داشته که به‌عنوان «دوره‌ی حداکثر گرمای پالئوسن- ائوسن» یا PETM نام‌گذاری شده است.

بعد از اینکه کربن از منبع ناشناخته‌ای به آسمان رخنه کرد، این سیاره که درمقایسه‌با زمان کنونی چند درجه‌ی سانتی‌گراد گرم‌تر بود، ۶ درجه‌ی دیگر نیز گرم شد. اقیانوس‌های نزدیک استوا به‌شدت گرم شدند و انقراض‌های جمعی بزرگی در سرتاسر جهان رخ دادند. روی زمین میمون‌های اولیه و اسب‌ها و دیگر پستانداران اولیه به‌دنبال پوشش گیاهی به‌سوی شمال و عرض‌های جغرافیایی بالاتر پیشروی کردند. این پستانداران در طول زمان و هم‌گام با کاهش مقدار موادمغذی برگ‌های گیاهان در هوای پر از کربن کوچک‌تر شدند. طوفان‌های سهمگین سیاره را ویران کردند و سیلاب‌های ناگهانی و خشک‌سالی‌های طولانی را به‌وجود آوردند.

فسیل‌ کشف‌شده در لایه‌ی سنگ‌های رسوبی زمین‌های سنگلاخی فلات بیگ‌هورن، نخستین مدرک فسیلی گرمایش عظیم زمین در ۵۶ میلیون سال پیش است

PETM فقط مثالی قدیمی درباره‌ی تغییرات اقلیمی ناشی از افزایش کربن‌دی‌اکسید نیست. دانشمندان می‌گویند این امر به عامل ناشناخته‌ای اشاره می‌کند که تأثیر بزرگی بر اقلیم زمین دارد. در آن دوره، زمین واقعا داغ شد. رویدادهای گرمایش باستانی مانند PETM همیشه چیزی فراتر از پیش‌بینی‌های مدل‌های تئوریکی اقلیمی بوده‌اند. دانشمندان حتی پس از به‌حساب‌آوردن تفاوت در جغرافیا و جریان‌های اقیانوسی و پوشش گیاهی در این رویدادهای گذشته، متوجه شدند احتمالا عامل مهم تأثیرگذار دیگری وجود داشته که ردی از آن در رکوردهای فسیلی برجای نمانده است. آن‌ها این عامل را «عامل X» نامیدند.

شواهد در حمایت از پاسخی است که کارشناسان برای مدت‌ها به آن مشکوک بودند؛ ولی به‌تازگی توانسته‌اند آن را دقیقا بررسی کردند. مت هوبر، دانشمند فعال درزمینه‌ی مدل‌سازی تغییرات اقلیمی گذشته می‌گوید:

در این نقطه، این مسئله کاملا آشکار است که پاسخ، ابرها هستند.

در‌حال‌حاضر، ابرها در هر لحظه حدود دوسوم از سیاره را می‌پوشانند. نتایج شبیه‌سازی‌های کامیپوتری نشان می‌دهند با گرمایش زمین، از میزان پوشش ابرها نیز کاسته می‌شود. وقتی این سطح سفید که نور خورشید را به فضا برمی‌گرداند، کمتر شود، زمین بازهم گرم‌تر و این امر خود موجب کاهش پوشش ابر می‌شود. این حلقه‌ی بازخورد موجب می‌شود روند گرمایش زمین از کنترل خارج شود.

برای چند دهه، برخی محاسبات نشان می‌دادند کاهش یا فقدان ابرها تأثیر چشمگیری بر اقلیم می‌گذارد؛ اما تا همین چند سال پیش، این نگرانی فقط درحد گمان مانده بود تا اینکه بالاخره مشاهده‌ها و شبیه‌سازی ابرها تا جایی بهبود پیدا کرد که پژوهشگران توانستند شواهد متقاعدکننده‌ای جمع‌آوری کنند. اکنون، یافته‌های جدید منتشرشده در مجله‌ی Nature Geoscience نشان می‌دهند اثرهای از‌دست‌دادن ابرها ممکن است به‌اندازه‌ای بزرگ باشد که بتواند رویدادهای گرم‌شدن باستانی نظیر PETM را توضیح و نیز از فاجعه‌ای در آینده خبر دهد.

فیزیک‌دانان اقلیمی در مؤسسه‌ی فناوری کالیفرنیا شبیه‌سازی پیشرفته‌ای از ابرهای استراتوکومولوس انجام دادند. ابرهای استراتوکومولوس، ابرهای تیره‌رنگی هستند که نزدیک سطح زمین تشکیل می‌شوند و در خنک‌شدن زمین بیشترین نقش را ایفا می‌کنند. در شبیه‌سازی، یک نقطه‌ی سرازیری نشان داده شد؛ نقطه‌ای از گرمایش زمین که در آن ابرهای استراتوکومولوس به‌کلی درهم می‌شکنند. این وضعیت زمانی اتفاق می‌افتد که غلظت کربن‌دی‌اکسید در اتمسفر شبیه‌سازی‌شده به ۱,۲۰۰ پی‌پی‌ام می‌رسد. در این وضعیت، اگر انتشار گازهای گلخانه‌ای و مصرف سوخت‌های فسیلی به‌شیوه‌ی «تجارت به روال معمول» ادامه داشته باشد، در یک قرن آینده، این اتفاق برای زمین خواهد افتاد. در این شبیه‌سازی، نشان داده شد وقتی زمین از این نقطه‌ی سرازیری عبور کند، علاوه‌بر ۴ درجه‌ای که کربن‌دی‌اکسید آن را گرم می‌کند، ۸ درجه‌ی دیگر نیز گرم‌تر خواهد شد. کری امانوئل، دانشمند اقلیم‌شناس مؤسسه‌ی فناوری ماساچوست می‌گوید:

با ناپدیدشدن ابرها، اقلیم شبیه‌سازی‌شده بسیار فراتر از حدانتظار پیش می‌رود.

امانوئل این یافته‌ها را بسیار محتمل خواند؛ ولی در‌عین‌حال، خاطرنشان کرد دانشمندان باید سعی کنند این کار را جداگانه انجام دهند. برای تصور ۱۲ درجه گرمایش، مجسم کنید تمساح‌ها در قطب شمال درحال‌شنا و مناطق استوایی نیز عمدتا سوخته و عاری از حیات هستند.

به‌گفته‌ی تاپیو اشنایدر و کولین کائول و کایل پرسل، پژوهشگرانی که این شبیه‌سازی را انجام داده‌اند، اگر سریعا و به‌اندازه‌ی کافی از میزان انتشارات کربنی کم نشود و از نقطه‌ی سرازیری عبور کنیم، تغییر اقلیمی فاجعه‌باری اتفاق خواهد افتاد. نقطه‌ی سرازیری ابرهای استراتوکومولوس به توضیح نوساناتی کمک می‌کند که در رکوردهای اقلیمی باستانی مشاهده شده است. این امر ممکن است یکی از ناپایداری‌های ناشناخته در اقلیم زمین باشد. هوبر می‌گوید:

اشنایدر و همکارانش درِ جعبه‌ی پاندورای شگفتی‌های احتمالی اقلیمی را گشوده‌اند. مکانیسم‌های پشت‌صحنه‌ی ناپدیدشدن ابرها درحال آشکارشدن هستند و این فقط موضوعی مربوط‌به گذشته نیست؛ بلکه چشم‌اندازی از آینده است.

ابرها انواع مختلفی دارند: استراتوس‌های آسمان‌مانند، کومولوس‌های شبیه ذرت بوداده، سیروس‌های پَرمانند و نازک، نیمبوس‌های توده‌ای عظیم و ترکیبات مختلفی از آن‌ها. این ابرها که از قطرات ریز میکروسکوپی ساخته شده‌اند، با کیلومترها وسعت بیشتر اتمسفر زمین را می‌پوشانند. ابرها با ممانعت از رسیدن نور خورشید به سطح زمین، موجب می‌شوند دمای زمین چند درجه خنک‌تر شود.

این ابرها را فیزیک پیچیده‌ و در حجم‌های عظیمی درهم بافته‌ است. اگر این تکه‌های سفید ابر از آسمان به زمین بیایند، لایه‌ی شفاف آبکی تشکیل می‌شود که ضخامتی بیش از یک تار مو ندارد. ابرها در ابتدا ساده به‌نظر می‌آیند. آن‌ها وقتی تشکیل می‌شوند که هوای گرم و مرطوب بالا برود و سرد شود. بخارآب موجود در هوا در اطراف ذرات گرد‌و‌غبار یا نمک دریا یا دیگر ذرات متراکم می‌شود و قطرات آب مایع (یخ)، یعنی همان قطرات ابر را تشکیل می‌دهد. اگرچه وقتی عواملی نظیر گرما، تبخیر، تلاطم، تابش، باد، جغرافیا و دیگر عوامل بی‌شمار مؤثر در این فرایند در نظر گرفته شوند، این تصویر بسیار پیچیده‌تر خواهد شد.

تصویری از قطرات ابر تشکیل‌شده از یخ (سمت چپ) و قطرات ابر کُروی تشکیل‌شده از آب مایعِ فوق‌العاده سرد از ابرهای استراتوکومولوس آسمان اقیانوس‌جنوبی

از دهه‌ی ۱۹۶۰، فیزیک‌دانان برای درک تأثیر متقابل بین گرمایش زمین و تشکیل ابرها تلاش کرده‌اند. برای چند دهه، موضوع ابرها بزرگ‌ترین منبع بی‌اعتمادی درزمینه‌ی میزان گرمایش زمین بوده است. کیت مارول، از مؤسسه‌ی مطالعات فضایی گودارد ناسا در نیویورک، به مسئله‌ی ابرها می‌اندیشد. بهار گذشته، او در دفتر خود به نموداری اشاره کرد که در آن، دامنه‌ی وسیع پیش‌بینی‌های مدل‌های اقلیمی مختلف نشان داده شده بود. تقریبا ۳۰ مدل اقلیمی جهانی مختلف که در آن‌ها، تمام عوامل شناخته‌شده برای پیش‌بینی چگونگی افزایش در دمای زمین و رسیدن آن به نقطه‌ی سرازیری براساس میزان افزایش در انتشار کربن‌دی‌اکسید در نظر گرفته شده بود.

در هر مدل اقلیمی، مجموعه‌ای از معادلات به‌شکل صفحه‌ی کُروی مشبکی از اتمسفر زمین اجرا و به‌نمایش گذاشته می‌شوند. برای دنبال‌کردن تغییرات در طول زمان، از ابررایانه‌ای استفاده می‌شود که بتواند نشان دهد چگونه تغییر در هرکدام از سلول‌های شبکه به کل سیاره منتقل می‌شود. دانشمندان با اضافه‌کردن کربن‌دی‌اکسید و دیگر گازهای گلخانه‌ای به اتمسفر شبیه‌سازی‌شده و تاثیرات حاصل از آن، می‌توانند پاسخ‌های اقلیمی زمین را پیش‌بینی کنند. در تمام مدل‌های اقلیمی، جریان‌های اقیانوسی و باد درنظر گرفته می‌شود و اکثر آن‌ها حلقه‌های بازخورد مهمی مانند ذوب‌شدن کلاهک‌های یخی در قطب و افزایش رطوبت را در نظر می‌گیرند که هر دو موجب تسریع روند گرمایش زمین می‌شوند. این مدل‌ها درزمینه‌ی بیشتر عوامل توافق دارند؛ اما در نحوه‌ی نشان‌دادن ابرها، اختلاف زیادی باهم دارند.

در مدل‌های اقلیمی که کمترین حساسیت را دارند و واکنش ملایمی را دربرابر افزایش غلظت کربن‌دی‌اکسید پیش‌بینی می‌کنند، نشان داده شده که اگر غلظت کربن‌دی‌اکسید درمقایسه‌با زمان پیش از صنعتی‌شدن دوبرابر شود، زمین ۲ درجه گرم‌تر خواهد شد. قبل از آغاز استفاده از سوخت‌های فسیلی، غلظت کربن‌دی‌اکسید ۲۸۰ پی‌پی‌ام بود و اکنون به بیش از ۴۱۰ پی‌پی‌ام رسیده است.در همین حال، متوسط دمای زمین نیز یک درجه‌ی سانتی‌گراد افزایش یافته است. بااین‌حال، این پیش‌بینی ۲ درجه‌ای به بهترین سناریو مربوط‌ است. درحقیقت، آنچه موجب ترس مردم می‌شود، پیش‌بینی‌هایی است که نشان می‌دهند درنتیجه‌ی دوبرابرشدن کربن‌دی‌اکسید در اتمسفر، دما ۴ یا ۵ درجه‌ی سانتی‌گراد افزایش خواهد یافت. برای درک این موضوع، در نظر بگیرید تفاوت بین زمان حال و آخرین عصر یخبندان ۴.۵ درجه‌ی سانتی‌گراد بوده است.

دلیل تفاوت در پیش‌بینی‌های مدل‌های اقلیمی عمدتا به نوع درنظرگرفتن ابرها مربوط‌ است. مارول می‌گوید مطمئن باشید مدلی که حساس‌تر مدلی است که در آن، مسئله‌ی ابرها در نظر گرفته شده است.

یکی از مشکل‌های موجود این است که در شبیه‌سازی‌های اقلیم جهانی، ابررایانه‌های فعلی نمی‌توانند سلول‌های شبکه‌ای دارای ابعاد کمتر از ۱۰۰ در ۱۰۰ کیلومتر را تفکیک کنند. به‌همین‌دلیل، فیزیک‌دانان مجبورند در مدل‌های خود، ابرها را ساده کنند و براساس ویژگی‌هایی نظیر دما و رطوبت، سطحی کلی از ابر برای هر سلول شبکه در نظر بگیرند.

باوجوداین، ابرها درگیر فعل‌و‌انفعالات حاصل از مکانیسم‌های زیادی هستند و مشخص نیست بهترین روش برای تعریف آن‌ها در مدل چگونه است. گرمایش زمین و آسمان موجب تقویت برخی از مکانیسم‌های درگیر در تشکیل ابر می‌شود؛ ولی درمقابل، نیروهایی را نیز تقویت می‌کند که موجب ازبین‌رفتن ابرها می‌شوند.

در مدل‌های اقلیمی جهانی که پیش‌بینی می‌شود با دوبرابرشدن غلظت کربن‌دی‌اکسید اتمسفر، دمای هوا ۲ درجه گرم‌تر شود، تغییرات مرتبط با پوشش ابر در نظر گرفته نمی‌شود. در مدل‌هایی که پیش‌بینی می‌شود دمای زمین ۴ درجه افزایش پیدا کند، فرض می‌شود با گرم‌شدن زمین از میزان پوشش ابرها کاسته شود. مایکل مان، دانشمند اقلیم‌شناس دانشگاه کالیفرنیا می‌گوید که حتی ۲ درجه گرمایش نیز اثر زیادی دارد و موجب مرگ گونه‌ها و وارد شدن آسیب قابل‌توجهی به حیات روی زمین خواهد شد. این وضعیت موجب مرگ صخره‌های مرجانی می‌شود که محل تغذیه‌ی میلیون‌ها ماهی هستند و در همین حین، احتمال بُروز سیلاب، آتش‌سوزی، خشک‌سالی، امواج گرمایی و طوفان افزایش می‌یابد. همچنین، افزایش در سطح دریا جوامع ساکن در سواحل را تهدید خواهد کرد. او می‌گوید:

در وضعیت افزایش ۴ درجه‌ای، نه‌تنها تخریب جوامع مرجانی و مرگ تعداد زیادی از گونه‌های جانوری و رویدادهای آب‌و‌هوایی شدید فاجعه‌بار را شاهد خواهیم بود؛ بلکه افزایش چندین‌متری در سطح دریا، ظرفیت سازگاری ما را کاهش خواهد داد. این، یعنی پایان تمدن شکل کنونی تمدن بشری است.

دشوار است بتوانیم تصور کنیم چه اتفاقی می‌افتد اگر تا یک قرن بعد، ابرهای استراتوکومولوس ناگهان ناپدید شوند و هوا ۸ درجه‌ی دیگر گرم‌تر شود. اشنایدر می‌گوید:

امیدوارم هرگز به آن نقطه نرسیم.

شبیه‌سازی آسمان

در دهه‌ی گذشته، پیشرفت قدرت اَبَررایانه‌ها و مشاهده‌های جدید روی ابرهای حقیقی، موجب جلب توجه پژوهشگرانی نظیر اشنایدر به مسئله‌ی «عامل X» شد. امروزه، پژوهشگران می‌توانند دینامیک ابرها را با وضوح کم‌‌نظیری شبیه‌سازی کنند و بینند با افزایش کربن‌دی‌اکسید در اتمسفر چه اتفاقی می‌افتد.

فیزیک‌دانان در ابتدا ابرهایی را در نظر گرفتند که در ارتفاعات بالا هستند. در سال ۲۰۱۰، پژوهشگران نشان دادند وقتی زمین گرم می‌شود، ابرها به ارتفاع بالاتر و نیز به‌سمت عرض‌های جغرافیایی بیشتر می‌روند. با حرکت آن‌ها به این مناطق، از کارایی آن‌ها درزمینه‌ی جلوگیری از تابش خورشید کاسته می‌شود. این امر دمای هوا را افزایش می‌دهد و سبب می‌شود تمام مدل‌های اقلیمی این اثر را در نظر بگیرند. بااین‌حال، مهم‌تر و مشکل‌سازتر از ابرهای نازکی که در ارتفاع بالا تشکیل می‌شوند، ابرهای ضخیم و متلاطمی هستند که در ارتفاعات کمتر تشکیل می‌شوند؛ مانند انواع استراتوکومولوس‌ها. استراتوکومولوس‌ها یک‌چهارم از اقیانوس را می‌پوشانند و ۳۰ تا ۷۰ درصد از نور خورشید را جذب می‌کند. اگر این ابرها نباشند، این نور را امواج تیره‌ی آب جذب می‌کنند. شبیه‌سازی ابرهای استراتوکومولوس به قدرت محاسباتی بسیار زیادی نیاز دارد؛ زیرا جریان‌های متلاطم مختلفی در آن‌ها وجود دارد.

هواپیمای پژوهشی در ابرهای استراتوکومولوس حین مأموریتی در سواحل شیلی برای جمع‌آوری داده‌های مربوط‌به اثرهای متقابل بین ابرها، ذرات موجود در هوا، لایه‌های مرزی اتمسفری، جریان‌های باد و دیگر جنبه‌های اقلیم جنوب شرق اقیانوس آرام

کریس برترتون، دانشمند علوم اتمسفری و ریاضی‌دان دانشگاه واشنگتن، در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴، چند نمونه از نخستین شبیه‌سازی‌ها را دراین‌زمینه انجام داد. او و همکارانش تکه‌ی کوچکی از ابر استراتوکومولوس را شبیه‌سازی کردند و متوجه شدند وقتی سطح دریایی که زیر آن قرار گرفته، در اثر وجود کربن‌دی‌اکسید گرم می‌شود، ابر نازک‌تر می‌شود. این نتایج و یافته‌های دیگر مانند داده‌های ماهواره‌ای ناسا نشان می‌دهند پوشش ابر در سال‌های گرم درمقایسه‌با سال‌های سرد کمتر است. افزون‌براین، نشان می‌دهند مدل‌های اقلیمی جهانی دارای حداقل حساسیت، یعنی مدل‌هایی که تغییر در پوشش ابر را در نظر نمی‌گیرند و افزایش ۲ درجه‌ای دما را پیش‌بینی می‌کنند، احتمالا درست نیستند.

برترتون که اشنایدر او را باهوش‌ترین فرد در این حوزه می‌خواند، نه‌تنها برخی از شبیه‌سازی‌های برتر از ابرهای استراتوکومولوس را اجرا کرد؛ بلکه او و گروهش برفراز ابرها به‌پرواز درآمدند و با استفاده از ابزارهایی که از بال هواپیما آویزان کرده بودند، خصوصیات ابرها را نیز اندازه‌گیری کردند. برترتون در مأموریت زمستان گذشته‌ی خود، ابرهای استراتوکومولوس اقیانوس‌جنوبی را در منطقه‌ی بین تاسمانی و قطب جنوب بررسی کرد. مدل‌های اقلیمی جهانی وضعیت پوشش ابری این منطقه را به‌درستی برآورد نمی‌کنند و این امر موجب می‌شود این مدل‌ها درمقایسه‌با تغییرات ممکن در پوشش ابر این منطقه چندان حساس نباشند. برترتون و گروهش می‌خواستند دلیل فراوانی ابرهای اقیانوس‌جنوبی را پیدا کنند. داده‌های آن‌ها نشان می‌داد آن ابرها عمدتا از قطرات آب فوق‌العاده سرد تشکیل شده‌اند. در مدل‌های اقلیمی پیشین، فرض می‌شد این ابرها از ذرات یخ تشکیل شده‌اند. قطرات آب مایع درمقایسه‌با قطرات یخ که بزرگ‌تر و احتمال افتادن آن‌ها به‌‌شکل باران بیشتر هستند، برای مدت زمان طولانی‌تری درکنارهم می‌مانند. این وضعیت به‌نظر می‌رسد دلیل این باشد که چرا این منطقه درمقایسه‌با پیش‌بینی‌های مدل‌های اقلیمی جهانی ابری‌تر است. تنظیم مدل‌ها برای درنظرگرفتن این یافته‌ها، آن‌ها را درمقایسه‌با کاهش در پوشش ابری ناشی از گرمایش زمین در این منطقه حساس‌تر خواهد کرد. به‌گفته‌ی برترتون، این یکی از شواهدی است که از پیش‌بینی‌های افزایش دمایی ۳ تا ۵ درجه‌ای حمایت می‌کند.

شبیه‌سازی جدید اشنایدر و کائول و پرسل پژوهش پیشین برترتون را بهبود بخشید. آن‌ها اتفاقات رخ‌داده در تکه‌ای ابر استراتوکومولوس را به پوشش ابر مدل اقلیمی ساده‌ای از جهان تعمیم دادند. این کار به آن‌ها این امکان را داد تا بتوانند نخستین‌بار اثر متقابل بین گرم‌شدن هوا و تشکیل ابرها را بررسی کنند. در شبیه‌سازی آن‌ها که برای ۲ میلیون هسته‌ساعت روی اَبَررایانه‌هایی در سوئیس و کالیفرنیا انجام شد، تکه‌ای ۵ در ۵ کیلومتری از ابر استراتوکومولوس مدل‌سازی شد که شبیه ابرهای سواحل کالیفرنیا بود. با افزایش سطوح کربن‌دی‌اکسید در آسمان شبیه‌سازی‌شده و گرم‌شدن سطح دریا، دینامیک ابر شکل گرفت.

پژوهشگران دریافتند وقتی نقطه‌ی سرازیری فرامی‌رسد، ابرهای استراتوکومولوس به‌‌دلیل دو نیرو سریعا ناپدید می‌شوند که برخلاف تشکیل آن‌ها عمل می‌کنند:

• وقتی سطح بالاتر کربن‌دی‌اکسید موجب گرم‌شدن سطح زمین و آسمان می‌شود، گرمای اضافی به ایجاد تلاطم قوی‌تری درون ابرها منجر می‌شود. این تلاطم موجب حرکت هوای مرطوبی می‌شود که در بخش بالایی ابر قرار گرفته و به بیرون‌راندن آن کمک می‌کند و در همان زمان، هوای خشک را از بالا به‌سمت داخل ابر می‌کشاند. این فرایندِ ورود هوا موحب فروپاشی ابر می‌شود.
• وقتی اثر گلخانه‌ای موجب گرم‌ و مرطوب‌تر شدن اتمسفر می‌شود، سردشدن ابرهای استراتوکومولس از سمت بالا چندان کارآمد نخواهد بود. این فرایند خنک‌کردن ضروری است؛ زیرا موجب می‌شود قطرات سرد و مرطوب هوا از بالای ابر وارد شود و فضایی برای هوای گرم و مرطوب نزدیک سطح زمین مهیا کند تا بتواند وارد ابر و جزئی از آن شود. وقتی فرایند خنک‌کردن کارآمد نباشد، ابرهای استراتوکومولوس نازک می‌شوند. درنهایت، نیروها و اثرهای مخالف به‌‌قدرت می‌رسند. در این شبیه‌سازی، وقتی سطوح کربن‌دی‌اکسید به حدود ۱,۲۰۰ پی‌پی‌ام رسید، ورود هوای بیشتر به ابر و اثر خنک‌کنندگی کمتر، درنهایت موجب فروپاشی ابرهای استراتوکومولوس شدند. این وضعیتی است که در ۱۰۰ تا ۱۵۰ سال آینده درصورتی‌ پیش می‌آید که انتشارت کربنی محدود نشود.

اشنایدر و همکارانش برای اینکه ببینند چگونه نبود ابرها بر دمای زمین تأثیر خواهد گذاشت، رویکرد مدل‌های اقلیمی جهانی را معکوس کردند. در این کار، آن‌ها تکه‌های ابر را با وضوح بسیار مدل‌سازی کردند. نتایج آن‌ها نشان می‌داد وقتی ابرهای استراتوکومولوس ناپدید می‌شوند، مقدار زیادی از گرمای اضافی جذب اقیانوس‌ها می‌شود و دما و سرعت تبخیر آب افزایش می‌یابد. بخارآب اثری گلخانه‌ای مانند کربن‌دی‌اکسید دارد؛ بنابراین، تبخیر آبِ بیشتر و ورود آن به اتمسفر به‌معنای گرم‌شدن بیشتر سطح زمین خواهد بود. تعمیم این نتایج به کل جهان و کاهش شدید ابرهایی که در ارتفاع پایین تشکیل می‌شوند و افزایش تبخیر آب، به افزایش ۸ درجه‌ای دمای هوا منجر شد.

پس از چنین تغییری در اقلیم و اشباع‌شدن هوا از بخارآب، کاهش سطوح کربن‌دی‌اکسید موجب بازگشت ابرها نخواهد شد. به‌گفته‌ی اشنایدر ، در اینجا پدیده‌ی هیستِرِزیس وجود دارد؛ یعنی حالت سیستم به گذشته‌ی آن بستگی دارد. قبل از اینکه دوباره بتوانید ابرهای استراتوکومولوس را تشکیل دهید، باید غلظت کربن‌دی‌اکسید را به حد فعلی آن و شاید حتی مقداری کمتر از آن برسانید. دانشمندان می‌گویند این اثر هیستِرِزیس ممکن است دیگر معماها را درباره‌ی رویدادهای اقلیمی باستانی نیز حل کند. در دوره‌ی پلیوسن، یعنی حدود ۳ میلیون سال پیش، مانند امروز سطح کربن‌دی‌اکسید اتسفر ۴۰۰ پی‌پی‌ام بود؛ اما زمین ۴ درجه گرم‌تر بود.

گذشته و حال و آینده

اشنایدر درباره‌ی این مطالعه اخطاری می‌دهد که باید در پژوهش‌های آینده مدنظر قرار گیرد: در مدل اقلیمی ساده‌ای که آن‌ها تعریف کردند، فرض شده که جریان‌های باد جهان در وضعیت فعلی باقی بمانند. اگرچه شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این جریان‌ها ممکن است به‌حدی ضعیف شوند که موجب قوی‌ترشدن ابرهای استراتوکومولوس شوند و آستانه‌ی ناپدیدشدن ابرها را تاحدودی از ۱,۲۰۰ پی‌پی‌ام بیشتر کنند. ممکن است عوامل دیگر اثرهای مخالفی داشته باشند یا نقطه‌ی سرازیری ممکن است به منطقه بستگی داشته باشد. اشنایدر می‌گوید:

پژوهشگران برای اینکه بتوانند این ناهمگنی سیستم اقلیمی جهانی را در نظر بگیرند، باید شبیه‌سازی‌های زیادی از تکه‌های ابر برای کالیبره‌کردن مدل نهایی انجام دهند. آنچه دوست دارم انجام دهم و امیدوارم بختی برایش داشته باشم، دَه‌ها‌هزار شبیه‌سازی‌های با وضوح کم‌نظیر در مدل اقلیمی جهانی و سپس، شبیه‌سازی اقلیمی جهانی است که با همه‌ی آن‌ها درتعامل باشد. چنین کاری پیش‌بینی دقیق‌تری از نقطه یا نقاط سرازیری ابرهای استراتوکومولوس مهیا خواهد کرد.

راهی طولانی برای رسیدن به نقطه‌ی غلظت کربن‌دی‌اکسید ۱,۲۰۰ پی‌پی‌ام پیش رو داریم. اگر بتوانیم میزان انتشارت کربنی را کاهش دهیم یا به صفر برسانیم، ممکن است بتوانیم از رویدادهای فاجعه‌بار اقلیمی اجتناب کنیم. در‌حال‌حاضر، سالیانه ۱۰ میلیارد تن انتشارت کربنی وارد هوا می‌کنیم و زمین می‌تواند هر سال فقط ۲ میلیارد تن را جذب کند. اگر انتشارات حاصل از سوخت‌های فسیلی ازطریق گسترش انرژی‌های خورشیدی، بادی، هسته‌ای و زمین‌گرمایی، تغییر در بخش کشاورزی و استفاده از تکنولوژی‌هایی که کربن را می‌گیرند، به ۲ میلیارد تن در سال کاهش پیدا کند، گرمایش ناشی از فعالیت‌های بشری کاهش درخورتوجهی خواهد داشت. اشنایدر می‌گوید درباره‌ی آینده خوش‌بین است؛ زیرا فکر می‌کند انرژی خورشیدی بسیار ارزان‌تر خواهد شد:

دیری نمی‌پاید که هزینه‌ی تولید برق از انرژی خورشید از هزینه‌ی تولید برق از سوخت‌های فسیلی کمتر خواهد شد و آنجا تغییر چشمگیری در تمام صنایع را شاهد خواهیم بود.

کری امانوئل نیز خاطرنشان می‌کند فروپاشی‌های اقتصادی که احتمالا دراثر تغییرات اقلیمی نزدیک پیش خواهد آمد، ممکن است بتواند قبل از اینکه ابرهای استراتوکومولوس به نقطه‌ی سرازیری خود برسند، از انتشار گازهای کربنی کم کند. باوجوداین، دیگر تغییرات پیش‌بینی‌نشده و نقاط سرازیری اقلیمی می‌توانند ما را به خطر نزدیک کنند. کنت می‌گوید:

نگرانم. گرمایش جهانی مهم‌ترین موضوع زمان ما است.

در طول PETM، پستانداران که به‌تازگی پس از نابودی دایناسورها آمده بودند، واقعا رشد کردند. مهاجرت آن‌ها به‌سوی مناطق شمالی موجب شد به گذرگاه‌هایی وارد شوند که به آن‌ها اجازه دهد از آن مسیرها در کل جهان پراکنده شوند و وقتی سیاره کربن‌دی‌اکسید اضافه را جذب کرد، آن‌ها کم‌کم به مناطق جنوبی نیز آمدند.

البته، داستان آن‌ها چیزی نیست که به تقلید آن امیدوار باشیم. دانشمندان می‌گویند یکی از تفاوت‌ها این است که هنگام آغاز آن دوره، زمین بسیار گرم‌تر بود. در آن وضعیت، کلاهک یخی وجود نداشت که ذوب و موجب تسریع فرایند گرما و بالارفتن سطح دریا شود. گاوین اشمیت، از مؤسسه‌ی گودارد می‌گوید:

تفاوت بزرگ دیگر این است که اینجا با شرایط آب‌و‌هوایی‌مان سازگار شده‌ایم. ما شهرهای خود را در تمام سواحل بنا و سیستم‌های کشاورزی خود را با پیش‌بینی وضعیت بارندگی طراحی کرده‌ایم و مرزهایمان نیز وابسته به همین‌ها هستند. ما برای تغییر این چیزها آماده نیستیم.

 گوگل در مطلبی روی وبلاگ امنیتی‌اش توضیح داد چگونه برنامه‌ی ارتقای امنیت اپلیکیشن گوگل تاکنون به بیش از ۳۰۰,۰۰۰ توسعه‌دهنده‌ی نرم‌افزار کمک کرده تا مشکلات امنیتی نرم‌افزارهای خود را برطرف سازند. گوگل می‌گوید:

این برنامه در طول حیاتش به بیش از ۳۰۰,۰۰۰ توسعه‌دهنده‌ی نرم‌افزار کمک کرده ایرادهای بیش از یک میلیون اپلیکیشن را در پلی‌استور گوگل برطرف کنند. فقط در سال ۲۰۱۸، این برنامه امکان رفع نواقص امنیتی بیش از ۷۵,۰۰۰ اپلیکیشن را برای بیش از ۳۰,۰۰۰ توسعه‌دهنده فراهم کرد. تأثیر اجرای این برنامه‌ی امنیتی این بود که از توزیع این ۷۵,۰۰۰ اپلیکیشن آسیب‌پذیر در میان کاربران جلوگیری کرد و ما این را به‌مثابه موفقیت در نظر می‌گیریم. 

گوگل برنامه‌ی بهبود امنیت اپلیکیشن خود را به معاینه‌ی فیزیکی دائمی تشبیه می‌کند که در آن، اپلیکیشن‌های بدون ایراد شناخته‌شده‌ از این سنجه‌ی آزمون با موفقیت عبور می‌کند و ادامه‌ی فعالیت و انتشار چنین محتوایی در پلی‌استور بی‌اشکال است. افزون‌براین، چنانچه اشکالِ امنیتی در برنامه‌ای رصد شود، گوگل وارد فرایند شناسایی ایراد می‌شود و گام‌های بعدی خود را برای رفع نواقص احتمالی و بازگرداندن آن برنامه به حالت محتوای سالم برمی‌دارد. 

بنا به‌گفته‌ی گوگل، این برنامه‌ی ارتقای امنیت، گستره‌ی وسیعی از ایرادهای امنیتی اپلیکیشن‌های اندروید را از ایرادهای امنیتی در نسخه‌های معین کتابخانه‌های همگانی تا اعتبارسنجی TLS/SSL غیرایمن دربرمی‌گیرد.

در سال گذشته، گوگل مداوم در‌حال‌کار برای بهبود این برنامه‌ی ارتقای امنیت بود و سطح هشدارهای جدیدی برای ۶ رده از ضعف‌های امنیتی اضافی به‌کار گرفت. این آسیب‌پذیری‌های جدید شاملِ SQL injection، اسکریپتینگ مبتنی بر فایل در قالب سایت، اسکریپتینگ در قالب برنامه، اعتبارنامه‌های افشاشده‌ی افراد و شرکت‌های ثالث، Scheme Hijacking و JavaScript Interface Injection است.

گوگل قصد دارد برنامه‌ی خود را هم‌گام با پدیدارشدن خطرهای امنیتی جدید رشد و ارتقا دهد و توسعه‌ی این برنامه‌ی سخت‌گیرانه‌ی امنیتی را در سال ۲۰۱۹ ادامه خواهد داد. شرکت گوگل امیدوار است با رشد این برنامه در سال‌های آتی، توسعه‌دهندگان اپلیکیشن‌های اندروید در سراسر جهان بتوانند برنامه‌هایی بسازند که اطمینان واقعی کاربران پلی‌استور را جلب کنند. 

گروهی از محققان دانشگاه واشنگتن در ماه اول سال جاری میلادی، روشی تجربی رونمایی کردند که شخصیت‌ها و جسم‌ها را از عکس‌های دوبعدی می‌بُرد و پس از تبدیل به تصاویر سه‌بعدی، با بهره‌گیری از فناوری واقعیت افزوده، آن‌ها را به‌ نوعی زنده می‌کند. روش کشف‌شده با نام Photo Wake-Up معرفی شد و می‌توان آن را روی عکس‌های معمولی و پوستر و حتی آثار هنری گرافیتی اجرا کرد. تصور کنید با فناوری این‌چنینی می‌توان تصویری دوبعدی از شخصیتی کارتونی را در دنیای واقعی زنده کرد؛ مدلی که حرکت می‌کند و می‌پرد.

گروه تحقیقاتی در مصاحبه‌ای با MIT Technology Review در دسامبر۲۰۱۸ گفتند:

اعتقاد داریم روش جدید نه‌تنها ابزارهای جدیدی به کاربران می‌دهد تا از تصاویر لذت ببرند و با آن‌ها ارتباط برقرار کنند؛ بلکه راه‌هایی جدید در مسیر ساخت مدل‌سازی افراد و شخصیت‌ها با استفاده از عکس‌های عادی پیش روی ما قرار می‌دهد.

ایده‌ی ساخت مدل‌های سه‌بعدی از تصاویر دوبعدی آن‌چنان جدید نیست. گروه تحقیقات بازسازی تصاویر سه‌بعدی در دانشگاه استنفورد از یک دهه پیش روی چنین طرحی کار می‌کردند. البته، امروز بهترین فرصت برای توسعه‌ی آن فناوری است و نیازها به آن نیز در اوج قرار دارد. نیاز مذکور به‌‌دلیل کمبود محتوای دردسترس برای صنایع جوان واقعیت مجازی و واقعیت افزوده ایجاد شد.

توسعه‌ی ابزارهای مدل‌سازی سه‌بعدی

درحال‌حاضر، اکثر مدل‌های سه‌بعدی موردنیاز برای فناوری‌های واقعیت افزوده و واقعیت مجازی را متخصصان هنر سه‌بعدی تولید می‌کنند. آن مدل‌ها به زمان و هزینه‌ی هنگفتی نیاز دارند و قابلیت مقیاس‌پذیری‌شان نیز کمتر است. به‌علاوه، مشکل کمبود نیروی متخصص برای ساخت مدل‌ها نیز وجود دارد که حتی با رشد سریع اقتصاد گیگ هم جبران نشد. به‌‌همین‌دلیل، مخازن مدل‌های سه‌بعدی در اینترنت همچون Sketchfab شهرت بسیاری در بین کاربران دارند. در آن مخازن، هنرمندان می‌توانند محتوای سه‌بعدی مرتبط با فناوری‌های واقعیت افزوده و مجازی را منتشر کنند و به‌اشتراک بگذارند و درنتیجه، نمونه‌های جدید نیز در آن پیدا کنند.

با وجود تمام ابزارهای موجود، هنوز جامعه‌ی فعال در فناوری‌های فوق باید نیاز و وابستگی خود را به نیروی انسانی کاهش دهد و از فناوری‌های اتوماسیونی استفاده کند؛ فناوری‌هایی که تبدیل مدل‌های دوبعدی به نمونه‌های سه‌بعدی موردنیاز در محیط‌های مجازی و واقعیت افزوده را با سرعت بیشتری انجام دهند.

جان مایکل ترسلر، بنیان‌گذار و مدیرعامل شرکت Trnio، درباره‌ی مدل‌سازی برای واقعیت مجازی می‌گوید:

تولیدکنندگان محتوا برای ساختن جهان‌های مجازی عمیق ترکیبی از چندین روش و نرم‌افزار را به‌کار می‌گیرند. برخی هنرمندان از فناوری‌های فتوگرامتری استفاده می‌کنند تا نمونه‌ای اولیه از شیئی بسازند. سپس، از آن به‌عنوان نقطه‌ی شروع استفاده و با تغییر جزئیات، مدل نهایی را برای محیط‌های AR و VR آماده می‌کنند.

فتوگرامتری نوعی فناوری اسکن سه‌بعدی است که به ثبت تصویر حجمی (Volumetric Capture) در بحث کیفیت خروجی در‌حال‌پیشرفت شبیه است و به‌مرور، زمان‌های موردنیاز برای تولید نمونه‌های نهایی را کاهش می‌دهند. درنتیجه‌ی پیشرفت آن‌ها، اسکن کامل دنیای واقعی و واردکردن آن در محیط‌های مجازی به‌مرور آسان‌تر می‌شود. همین فناوری‌ها ترس تولید فناوری‌های واقعیت مجازی و افزوده را هم برای بازیگران کنونی و هم علاقه‌مندان به ورود به این حوزه‌ها کمتر می‌کند.

Threedy.ai

چارلز کریر، بنیان‌گذار و مدیرکل شرکت Scandy در نیواورئلانز، درباره‌ی تولید محتوای حرفه‌ای سه‌بعدی می‌گوید:

به‌باور من، اکثر تولیدکنندگان محتوا به‌‌دلیل دردسترس‌نبودن ابزارهای لازم، از ورود به صنعت محتوای سه‌بعدی خودداری می‌کنند. درواقع، تقریبا تمامی محتوایی که امروز تولید می‌شوند، در دسته‌بندی دوبعدی قرار دارند؛ چون تولیدکنندگان محتوا دسترسی و تجربه‌ی لازم را درزمینه‌ی ابزارهای دوبعدی دراختیار دارند. مهم‌ترین ابزار دردسترس نیز دوربین‌های گوشی‌های هوشمند است.

اگر به همین هنرمندان کنونی خلاق اسنپ‌چت و اینستاگرام و یوتیوب ابزارهای لازم برای تولید محتوای سه‌بعدی و نیز پلتفرمی برای ارتباط با مشتریان را بدهیم، قطعا انفجاری در تولید محتوای سه‌بعدی رخ خواهد داد.

با وجود امیدوارکننده‌بودن فناوری اسکن سه‌بعدی، هنوز به‌نظر نمی‌رسد ابزارهای آن به‌سرعت دردسترس تولیدکنندگان محتوا قرار گیرد. درواقع، نمی‌توان راهکاری سریع پیدا کرد که از طرف آن فناوری‌ها با هدف جبران کمبود محتوای سه‌بعدی در صنایع موردنیاز اجرا شود. دلیل اصلی نیز آن است که بازار مصرف‌کننده و تجاری توجه کمی به آن حوزه می‌کند. درنتیجه، نیاز به تولید و تکرار محتوای AR و VR به‌اندازه‌ی نیاز و مصرف محتوای دو‌بعدی نیست.

تبدیل محتوای دوبعدی به سه‌بعدی

ابزارهای تبدیل محتوای دوبعدی به سه‌بعدی مانند Photo Wake-Up می‌توانند تقریبا تمامی مؤلفه‌ها و عکس‌ها و کتابخانه‌های دوبعدی موجود را برای استفاده در فناوری‌های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده به مدل‌های سه‌بعدی تبدیل کنند. استفاده از آن ابزارها حتی فرایندهای اتوماسیون را نیز به تولید محتوا اضافه می‌کند که دستاوردهای درخورتوجهی خواهد داشت. آن روش‌ها نه‌تنها صنعت جدید را به‌سمت بازارهای مصرف‌کننده پیش می‌برد؛ بلکه مقیاس‌پذیری سریع و انفجاری آن را نیز به‌همراه خواهد داشت.

Photo Wake-Up

فضای خرده‌فروشی در حوزه‌ی واقعیت افزوده اولین محلی است که روش‌های مدرن تبدیل محتوا به آن ورود پیدا خواهند کرد. برای پاسخ به نیاز مذکور گروهی از کارآفرینان بازنشسته‌ی غول‌هایی همچون اپل و فیسبوک و پی‌پال، شرکتی به‌نام Threedy.ai تشکیل داده‌اند که با هدف تأمین همان محتوای موردنیاز سه‌بعدی فعالیت می‌کند.

نیما سرشار، هم‌بنیان‌گذار و مدیرعامل Threedy.ai، درباره‌ی مأموریت شرکت خود می‌گوید:

شاید تصور کنید تولیدکنندگان محصولات مختلف مدل‌های سه‌بعدی را در جایی نگه‌داری می‌کنند. واقعیت آن است که حتی اگر به فایل‌های CAD آن‌ها نیز دسترسی داشته باشیم، تنها می‌توانیم از آن‌ها برای تولید مش‌های سه‌بعدی استفاده کنیم؛ مش‌هایی که ساختار یا ماده‌ی خاصی برای آن‌ها ایجاد نشده است.

مدل مشخص و منسجمی برای مسیر تولید مدل در فضای واقعیت افزوده وجود ندارد. به‌علاوه، در فضایی که بیش از ۶ توزیع‌کننده‌ی اصلی فایل‌های CAD و بیش از ۱۴ فرمت فایل برای آن‌ها داریم، توسعه‌ی چنین مسیری آسان هم نخواهد بود. درنتیجه، اکنون برای نهایی‌سازی طرح‌ها و اضافه‌کردن بافت و مواد به آن‌ها، صنعتی مستقل با نیازهای فراوان ایجاد شده است.

به‌عنوان مثالی از بازیگران صنعت واقعیت افزوده، می‌توان Houzz AR را نام برد که قابلیت بررسی مبلمان در خانه را به کاربر ارائه می‌دهد. می‌توان با استفاده از آن سرویس، مناسب‌بودن طراحی و ابعاد و رنگ انواع مبلمان را در محیط خانه بررسی کرد. مشکل اصلی آن است که حتی اپلیکیشن‌های پیش‌گام این حوزه همچون Houzz و Wayfair و OverStock نیز فقط برای درصد کمی از محصولات مدل‌های سه‌بعدی دارند. به‌عنوان مثال، Houzz، تنها مدل سه‌بعدی، ۳ درصد از دسته‌بندی مبلمان نهارخوری خود را در اپلیکیشن ارائه می‌دهد.

سرشار می‌گوید آن‌ها قصد دارند شرکت خود را به سرویسی شبیه به Getty Images برای مدل‌های سه‌بعدی تبدیل کنند. شاید آن‌ها به مخزنی از مدل‌های سه‌بعدی تبدیل شوند که برای هر آیتم موجود در آمازون، مدل اختصاصی دارند.

اولین محصول شرکت سرشار Threedy Convert نام دارد که تصاویر دوبعدی لوازم‌خانگی و مبلمان را دریافت و آن‌ها را به مدل‌های سه‌بعدی باکیفیت تبدیل می‌کند. آن‌ها از الگوریتم‌های یادگیری عمیق و هندسه‌‌ی کامپیوتری اختصاصی خود برای آن مقصود استفاده می‌کنند. فناوری به‌کاررفته‌ی آن‌ها را می‌توان بسیار سریع روی دسته‌ی خاصی از محصولات اجرا کرد و قیمت آن نیز تقریبا نصف روش‌های مرسوم تولید روش‌های کنونی خواهد بود.

درنهایت، می‌توان گفت اضافه‌شدن فناوری‌های جدید به مسیر تولید محتوا برای محصولات AR و VR در زمان مناسبی در‌حال‌وقوع است. به‌عقیده‌ی کارشناسان، امسال می‌تواند نقطه‌ی اوج‌‌گیری آن فناوری‌ها باشد و ظهور روش‌های جدید برای بهبود محتوا، دقیقا به آن اوج‌گیری کمک می‌کند.

دلتای رودخانه‌ی مروارید چین برجسته‌ترین مکان برای شهرسازی در تاریخ بشر است. این منطقه با نزدیک به ۷۰ میلیون نفر جمعیت، ۸ درصد تولید ناخالص داخلی چین را تشکیل می‌دهد و اقتصاد آن ۱.۵ تریلیون دلار ارزش دارد؛ یعنی تقریبا همانند استرالیا و اسپانیا و به بزرگی اقتصاد روسیه و کره‌جنوبی.

درحال‌حاضر، دولت چین طرح‌های خود را برای یکپارچه‌کردن ناحیه‌ی خلیج بزرگ (Greater Bay Area) اعلام کرده است. این ناحیه قرار است به اَبَرشهر و مرکز فناوری پیشرفته‌ای تبدیل شود که می‌تواند رقیبی برای سیلیکون‌ولی کالیفرنیا و خلیج توکیو ژاپن باشد.

منطقه‌ی خلیج بزرگ، هنگ‌کنگ و ماکائو و ۹ شهر استان گوانگ‌دونگ را شامل می‌شود. این شهرها عبارت‌اند از: گوانگ‌ژو، شن‌ژن، جوهای، ژونگ‌شان، جیانگ‌من، زائوکینگ، فوشان، دون‌گوان و هوی‌ژو.

منطقه‌ی خلیج بزرگ

باتوجه‌به طرح کلانی که تا سال ۲۰۳۵ به‌طول می‌انجامد، توسعه در تمامی ۱۱ شهر همراه‌با ۴ هاب اصلی برای رشد صنایع خاص هماهنگ خواهد شد:

• هنگ‌کنگ به‌دنبال تقویت موقعیت خود به‌عنوان مرکز مالی بین‌المللی و نیز تمرکز بر تجارت و ناوبری و مسافرت هوایی است.
• ماكائو از مراکز تفریحی و هتل‌ها و رستوران‌هايش برای توسعه به مقصد گردشگری بين‌المللی و از ميراث استعماری‌اش برای گسترش تجارت با دنيای پرتغالی‌زبان استفاده خواهد کرد.
• شن‌ژن که هم‌اکنون به‌عنوان منطقه‌ی ویژه‌ی اقتصادی، میزبان غول‌های فناوری مانند هواوی و تنسنت و زدتی‌ای است و انتظار می‌رود برپایه‌ی شهرتش به‌عنوان نوآورانه‌ترین شهر چین توسعه یابد.
• گوانگ‌ژو، مرکز استان گوانگ‌دونگ، موقعیت خود را به‌عنوان مرکز اداری تثبیت خواهد کرد.

منطقه‌ی خلیج بزرگ پایگاه تولیدی برجسته‌ای را به‌رخ می‌کشد، به‌ویژه دونگ‌وان، شهری که به‌نام «کارخانه‌ی جهان» معروف شده و یک‌پنجم گوشی‌های هوشمند و یک‌دهم کفش‌های جهان را تولید می‌کند. همچنین، این شهر سه بندر از پنج بندر شلوغ چین را دارد و بر ژاپن، چهارمین صادرکننده‌ی بزرگ جهان، سایه خواهد افکند.

پل هنگ‌کنگ - جوهای - ماكائو

میلیاردها دلار برای بهبود حمل‌ونقل و زیرساخت بین شهرها صرف شده است. سال گذشته، طولانی‌ترین پل دریایی جهان هنگ‌کنگ و جوهای و ماکائو را به‌هم پیوند داد. شاهکار مهندسی ۱۵ میلیارد دلاری زمان لازم برای سفر در سراسر دهانه‌ی رودخانه‌ی مروارید را به کمتر از یک ساعت کاهش می‌دهد.

ساخت پل هنگ‌کنگ - جوهای - ماکائو

درحال‌حاضر، هنگ‌کنگ نیز به شبکه‌ی ۲۵,۰۰۰ کیلومتری راه‌آهن پرسرعت چین متصل است که امکان سفر مستقیم از کولون به گوانگ‌دونگ را در ۴۷ دقیقه فراهم می‌کند. اگرچه این منطقه تمام شرایط لازم برای موفقیت را دارد، موانع درخورتوجهی وجود دارد که طرح جدید تلاش می‌کند بر آن‌ها غلبه کند.

اصلی‌ترین مانع این واقعیت است که منطقه به سه حوزه‌ی اختیارات اداری مجزا تقسیم شده که هرکدام نظام‌های حقوقی و ارزهای رایج و قوانین حاکم بر اقامت و مهاجرت متفاوتی دارند. هنگ‌کنگ و ماکائو مناطق ویژه‌ی اداری با دولت‌هایی هستند که به‌طور عمده در بسیاری از مسائل، مستقل از پکن و با سیاست «یک کشور، دو نظام» عمل می‌کنند.

بسیاری از مفاد طرح منطقه‌ی خلیج بزرگ به افزایش همکاری میان حوزه‌های مختلف قضایی مربوط‌ است. به‌عنوان مثال، به شرکت‌های مالی از هنگ‌کنگ و ماکائو برای کار در سرزمین اصلی آزادی بیشتری می‌دهد و از برخی محدودیت‌ها برای دسترسی به آموزش و مسکن و مراقبت‌های پزشکی معاف می‌کند. امید است دسترسی هنگ‌کنگ و ماکائو به سرمایه‌ی بین‌المللی برای افزایش سرمایه‌گذاری به‌طور کلی استفاده شود و بازرگانی بتواند برای اوراق قرضه‌ی یوآن و وام‌ها و مشتقات آن بازشود. گرچه وعده داده شده جریان کالاها و مردم تسهیل شود، جزئیات دقیقی درباره‌ی قوانین گمرکی و مهاجرت وجود ندارد.

واکنش دولت‌های ماکائو و هنگ‌کنگ به این طرح مثبت بوده است؛ ولی هیچ‌یک از چشم‌انداز یکپارچگی نزدیک‌تر به‌وجد نیامده‌اند. احزاب مخالف در هنگ‌کنگ ابراز نگرانی کرده‌اند برتری رقابتی شهر دربرابر همسایگانش ممکن است با همکاری‌های بیش‌ازحد از بین برود.

همچنین، تفاوت‌های گسترده‌ای در سطح زندگی میان شهرهای مختلف وجود دارد. وضعیت ساکنان ماکائو تقریبا ۱۰ برابر بهتر از ساکنان زائوکینگ است.

آسیب زیست‌محیطی یکی دیگر از مشکلاتی است که این طرح با واکنش‌های هماهنگ‌تر در پی حل آن است. آبِ دلتای رودخانه‌ی مروارید با وجود سرمایه‌گذاری چشمگیر در تسهیلات فاضلاب و تصفیه‌ی آب، یکی از آب‌های آلوده‌ی جهان است. آلودگی هوا به‌اندازه‌ی شهرهای شمالی چین خفه‌کننده نیست؛ اما هنوزهم می‌تواند به سطح ناسالم برسد و حتی گاهی اوقات از فضا دیده شود.

آلودگی هوا در منطقه‌ی خلیج بزرگ

شبیه طرح ابتکاری راه ابریشم جدید برای بازکردن جهان به‌سوی تجارت چین، منطقه‌ی خلیج بزرگ پروژه‌ای است که موفقیت آن در دهه‌های آتی مشخص خواهد شد. این طرح چشم‌اندازی بلندپروازانه است که درباره‌ی ایجاد «خوشه‌ای شهری در کلاس جهانی» با کیفیت درخورتوجه زندگی صحبت می‌کند. باوجوداین باتوجه‌به موفقیت فوق‌العاده‌ی چین در نجات ۸۰۰ میلیون نفر از فقر در ۴۰ سال گذشته، این امر غیرعاقلانه است که مخالف به‌ واقعیت تبدیل‌شدن آن باشیم. 

IQOO، جدیدترین زیربرند شرکت ویوو، اخیرا با رونمایی نخستین محصولش، توجهات را به‌سمت خود جلب کرده است. این دستگاه جدید که در کشور چین معرفی شده، به‌لطف بهره‌مندی از سخت‌افزار قدرتمند، توانایی فراوانی در اجرای بازی‌ها و کارهای سنگین خواهد داشت. این گوشی هوشمند که ویوو IQOO نام دارد، از تراشه‌ی پرچم‌دار اسنپدراگون ۸۵۵ درکنار ۱۲ گیگابایت حافظه‌ی رم استفاده می‌کند و در پنل پشتی‌اش به دوربین سه‌گانه مجهز است.

گوشی جدید ویوو رقیب مستقیم جدیدترین پرچم‌داران بازار، نظیر گلکسی اس ۱۰ پلاس سامسونگ، وان‌پلاس 6T،آیفون ۱۰ اس مکس اپل، هواوی میت ۲۰ پرو و دیگر گوشی‌ها به‌شمار می‌آید.

هیولای جدید ویوو به نمایشگر کشیده‌ی ۶.۴۱ اینچ AMOLED با وضوح فول HD پلاس (معادل ۲۳۴۰ در ۱۰۸۰ پیکسل) مجهز است. این نمایشگر در بخش بالایی‌اش از بریدگی قطره‌ای‌شکل بهره می‌برد و بسیار باکیفیت است. ویوو این بریدگی را «بریدگی هاله‌ای» نام‌گذاری کرده است. گفتنی است نسبت نمایشگر ویوو IQOO به بدنه‌ی ۹۱.۷ درصد است که عدد درخورتوجهی به‌شمار می‌آید.

این دستگاه برای پردازش وظایف از پردازنده‌ی ۷ نانومتری جدید اسنپدراگون ۸۵۵ و پردازنده‌ی گرافیکی آن آدرنو ۶۴۰ است. ویوو آیکو هنگام عرضه از سیستم‌‌عامل اندروید ۹ (پای) با رابط کاربری فان‌تاچ استفاده خواهد کرد. 

گوشی جدید ویوو در پنل پشتی‌اش از سه دوربین مجزا استفاده می‌کند: یکی از این دوربین‌ها که دوربین اصلی به‌شمار می‌آید، حسگر ۱۳ مگاپیکسلی دارد. دوربین دوم از حسگر ۱۲ مگاپیکسلی با لنز عریض و دوربین سوم از حسگر ۲ مگاپیکسلی برای تشخیص عمق به‌منظور ثبت افکت بوکه بهره می‌گیرد.

پنل جلویی دستگاه میزبان دوربین ۱۲ مگاپیکسلی است که برای ثبت عکس و ضبط ویدئو باکیفیت قدرتمند است. نکته‌ی جالب درباره‌ی ویوو آیکو بهره‌مندی آن از باتری کم‌نظیر ۴٬۰۰۰ میلی‌آمپرساعتی است. اگر از این باتری قدرتمند متعجب شدید، بهتر است نکته‌ی دیگری را هم بدانید تا بیشتر عاشق این محصول شوید.

مدل پایه‌ی ویوو آیکو با شارژر سریع ۲۲.۵ واتی عرضه می‌شود. این درحالی است که سه‌ مدل دیگر که مشخصات آن‌ها در ادامه می‌آید، به شارژر سریع ۴۴ واتی مجهز هستند. اگر هنوز نمی‌دانید این ارقام چه معنایی دارند، بهتر است بگوییم فناوری شارژ سریع ۴۴ واتی ویوو موسوم به «سوپر فلش شارژ» می‌تواند باتری ۴,۰۰۰ میلی‌آمپرساعتی این دستگاه را تنها در ۴۵ دقیقه کاملا شارژ کند. درواقع در ۱۵ دقیقه‌ی اول، شارژ‌ دستگاه از صفر به ۵۰ درصد و در ۳۰ دقیقه دوم، از ۵۰ به ۱۰۰ درصد می‌رسد. 

درزمینه‌ی درگاه‌ها و ارتباطات، ویوو آیکو از درگاه USB Type-C برخوردار است و ضمن پشتیبانی از دو سیم‌کارت،‌ از فناوری 4G LTE درکنار وای‌فای دوبانده و بلوتوث و GPS/ GLONASS بهره می‌گیرد.

مدل پایه‌ی Vivo IQOO با تراشه‌ی اسنپدراگون ۸۵۵ و ۶ گیگابایت رم و ۱۲۸ گیگابایت حافظه‌ی داخلی با قیمت ۴۵۰ دلار عرضه می‌شود. درضمن، دو مدل دیگر با ۸ گیگابایت رم و ۱۲۸ گیگابایت حافظه‌ی داخلی و ۸ گیگابایت رم و ۲۵۶ گیگابایت حافظه‌ی داخلی به‌ترتیب با قیمت ۴۹۳ و ۵۳۶ دلار روانه‌ی بازار خواهند شد. نهایتا قدرتمندترین مدل این گوشی با نام IQOO Monster به ۱۲ گیگابایت رم و ۲۵۶ گیگابایت حافظه‌ی داخلی مجهز و قیمتش ۶۴۰ دلار است.

دو مدل اول این گوشی در رنگ‌های آبی و نارنجی و دو مدل دیگر فقط در رنگ آبی عرضه خواهند شد. تاریخ عرضه‌ی ویوو آیکو ۶مارس۲۰۱۹ (برابر با ۱۵اسفند۱۳۹۷) است. در انتها، از شما دعوت می‌کنیم ضمن مشاهده‌ی مشخصات فنی و قیمت گوشی ویوو آیکو، دیدگاه‌های ارزشمندتان را با زومیت در میان بگذارید. همچنین، می‌توانید برای مشاهده‌ی مشخصات فنی کامل دیگر گوشی‌ها، وارد بانک محصولات زومیت شوید.

صنعت باتری‌سازی بریتانیا تاحدزیادی به مردی مدیون است که بیش از ۱۰ سال برای راه‌اندازی آزمایشگاه پیشرفته‌ی باتری‌ها تلاش کرد. این شخص پروفسور دیوید گرین‌وود نام دارد. او شخصی است که اغلب در شرکت Warwick Manufacturing Group واقع در دانشگاه وارویک وقت می‌گذراند. او به‌همراه ۱۵۰ محقق دیگر روزانه تلاش می‌کنند تا نه‌تنها باتری‌های بهتری بسازند؛ بلکه با کشف راهکارهای جدید، باتری‌های اقتصادی‌تر و راحت‌تری تولید کنند که به‌زودی، صنعت خودروسازی به آن‌ها نیاز مبرمی پیدا خواهد کرد.

گرین‌وود یکی از سخن‌وران برتر بریتانیا است که مداوم به سمینارها و کمیته‌های فنی مختلف دعوت می‌شود تا با بهره‌گیری از دانش سرشار خود در فهم تکنیک‌های جدید، مفاهیم را به‌‌طور خلاصه به افراد توضیح دهد. پروفسور گرین‌‌وود می‌گوید:

به‌زودی، صنعت باتری‌سازی ما به هزاران نیروی ماهر نیاز خواهد داشت و اکنون ما صدها نیرو داریم. حقیقت مهم اینجا است که تعداد زیادی نیروی جوان خانم داریم. صنعت خودروسازی در ایجاد تعادل جنسیتی عملکرد بدی داشته و این بدان معنا است که با نیمی از نامزدهای استخدام نیرو حتی صحبت هم نکردیم.

گرین‌وود درباره‌ی اهمیت صنعت باتری‌سازی توضیح می‌دهد:

وقتی تصمیم می‌گیرید خودروِ الکتریکی بخرید، باتری قطعه‌ای است که تقریبا تمام موارد مهم برای شما را کنترل می‌کند. باتری نصف هزینه‌ی ساخت خودرو را شامل می‌شود و ظرفیت آن میزان مسافت حرکتی را نشان می‌دهد. طراحی خودرویی که بتواند ۵ نفر را به‌همراه بار جابه‌جا کند، قطعا به بسته‌ی باتری ۸۰۰ کیلوگرمی در زیر خودرو بستگی دارد. قدرت و سواری و فرمان‌پذیری همگی به میزان و تقسیم وزن خودرو بستگی دارد. درباره‌ی طراحی داخلی و صندلی‌ها هم همین‌طور است. درحقیقت، باتری بخش اصلی برای کل صنعت حمل‌و‌نقل الکتریکی است.

بااین‌حال، این موضوع جدیدی نیست. تاریخچه‌ی خودروهای الکتریکی به حدود یک قرن پیش بازمی‌گردد. در دهه‌ی ۱۹۱۰، آن‌ها از خودروهای بنزینی هم محبوب‌تر بودند؛ اما در دهه‌ی ۱۹۲۰ با بنیان‌گذاری استانداردهای سوختی و سازمان مرتبط و کمک ریکاردو (Ricardo) که فرایند احتراق را بهبود داد، خودروهای با سوخت مایع بر الکتریکی‌ها چیره شدند. دوران خودروهای الکتریکی می‌تواند با وجود عواملی همچون افزایش نگرانی‌ها درباره‌ی گاز CO2 و اثرهای زیست‌محیطی آن، نگرانی روزافزون درباره‌ی کیفیت هوا و ترس کشورهای بدون نفت درباره‌ی حفظ انرژی و البته خودروهای دیزلی طولانی‌تر باشد.

گرین‌وود به این زمینه‌ها علاقه‌مند است. او عقیده دارد ممنوع‌شدن تمام خودروهای دیزلی ممکن است باعث نادیده‌گرفتن بسیاری از حقایق باشد. گرین‌وود درباره‌ی باتری استفاده‌شده در خودروِ نیسان لیف (پرفروش‌ترین خودرو الکتریکی جهان) می‌گوید:

 دو نوع باتری مختلف تولید شدند. باتری نیسان لیف ظرفیت پیمایش بیشتری دراختیارمان قرار می‌دهد و درمقابل، به‌آهستگی شارژ می‌شود. باوجوداین، مدل‌های قوی‌تری هم وجود دارند که معمولا کوچک‌ترند و در خودروهایی همچون تویوتا پریوس بهتر جواب می‌دهند. شارژ این نوع باتری‌ها زودتر تمام می‌شود؛ اما برای شتاب‌گیری‌های کوتاه‌مدت مناسب‌ترند و ازطریق بازیابی انرژی ترمزها شارژ می‌شوند. در سال‌های اخیر، هر دو مدل پیشرفت درخورتوجهی کرده‌اند.

هشت سال پیش، میانگین هزینه‌ی باتری خودروِ الکتریکی، ۷۸۰ پوند به‌ازای هر کیلووات‌ساعت است. امروزه، این هزینه به ۱۵۵ پوند به‌ازای هر کیلووات‌ساعت رسیده که به‌معنی کاهش چهارپنجمی هزینه‌ها است. درعین‌حال، ظرفیت باتری‌ها دوبرابر شده است. گرین‌وود می‌گوید:

اگر برای شما در سال ۲۰۱۰ خودرویی می‌ساختم و آن را با نمونه‌ای دیگر با فناوری امروزی جایگزین می‌کردم، می توانستید انتظار داشته باشید دوبرابر خودروِ قدیمی مسافت طی کند؛ درحالی‌که یک‌پنجم هزینه را دارد.

او اضافه می‌کند:

متأسفانه نرخ رشد ناگهانی دیگر ادامه‌دار نخواهد بود. پیروزی‌های سریع از روند بسته‌بندی بهبودیافته و بهره‌وری تولید و کاهش هزینه‌ی مواداولیه به‌دست آمد. قدم‌های بعدی باید همراه‌با نوآوری برداشته شوند.

 بریتانیا از گروه‌هایی همچون WMG و سازمان فارادی بهره می‌برد. سال گذشته، قرارداد همکاری ۱۰ ساله‌ای به‌منظور توسعه‌‌ی این صنعت بسته شد که پروفسور گرین‌وود هم نقشی اساسی در آن دارد. فارادی از بودجه‌ی ۲۳۷ میلیون پوندی دولت بهره‌مند شد و کارهای تحقیقاتی خود را درزمینه‌ی باتری‌های لیتیوم‌آند و حالت جامد را آغاز کرده است. امروزه، تحقیقات به‌دنبال دلیل کاهش قدرت باتری‌ها هنگام استفاده و پیشرفت مدل‌های کامپیوتری با هدف بهبود باتری‌ها و چرخه‌ی بازیابی آن‌ها است.

برای شرکت‌کنندگان در این آزمایش‌ها تعریف شده که از اتفاقات رخ‌داده درباره‌ی تکنولوژی باتری‌های نیکل‌متال هیبریدی خودداری کنند. این نوع باتری‌ها در دانشگاه اکسفورد کشف شدند؛ اما ازنظر اقتصادی، درمقایسه‌با رقیب ژاپنی خود توجیه نداشتند. سؤالی که ممکن است برای خیلی‌ها پیش آمده باشد این است: «صنعت باتری‌سازی چه آینده‌ای خواهد داشت؟» گرین‌وود در جواب می‌گوید:

در مدت زمان بازیابی بین ۱۰ تا ۲۰ سال می‌توانیم انتظار داشته باشیم که هزینه‌ها کمتر شوند و باردیگر حجم انرژی باتری‌ها دوبرابر شوند؛ اما بزرگ‌ترین پیشرفت احتمالا درزمینه‌ی قدرت باتری‌ها است. پیش‌بینی می‌شود میانگین قدرت ۳ کیلووات به‌ازای هر کیلوگرم با رشد چهاربرابری به ۱۲ کیلووات برسد. ما در تکنولوژی های به‌کاررفته در مسابقات فرمول یک و دیگر رقابت‌های اتومبیل‌رانی چنین اعدادی را شاهد هستیم. در زمان حال، آن‌ها به‌اندازه‌ی کافی دوام نمی‌آورند تا برای تولید در تیراژ بالا استفاده شوند؛ اما ما به‌دنبال راه‌هایی برای حل مشکل هستیم.

برای آینده‌ی نزدیک، گرین‌وود به توسعه‌ی باتری‌های لیتیوم‌یونی در بازه‌ی ۸ تا ۱۰ ساله اعتقاد دارد. باتری‌های ارزان‌تر و بزرگ‌تر سدیم‌یونی هم می‌توانند به‌کار گرفته شوند؛ اما اگر باتری لیتیوم‌آند و حالت جامد با نظارت فارادی اجرایی شوند، نتیجه پیشرفت ۱۰ برابری در بهره‌وری خواهد بود.

پروفسور گرین‌وود که به تمام زمینه‌های مرتبط با خودروهای الکتریکی خوش‌بین است، هشدار می‌دهد هزینه‌ی شارژ خودروِ الکتریکی در زمان رایج‌شدن این خودروها امری اجتناب‌ناپذیر خواهد بود. او می‌گوید:

اکنون، وقتی برای شارژ خودرو الکتریکی در ایستگاه شارژ پارک می‌کنید، هزینه‌ی پارک‌کردن شما از هزینه‌ی شارژ ۱۰ برابر بیشتر خواهد شد. میزان درآمد ناشی از سوخت‌های مایع در خزانه‌داری بسیار زیاد است؛ اما این میزان درآمد افت کرده و روند کاهشی در پیش خواهد گرفت. دولت‌مردان می‌خواهند راهکاری بیندیشند. بالاتر از همه یک نفر در جایی به منبع درآمدی نیاز دارد که ازطریق نگه‌داری و محافظت از ایستگاه‌های شارژ به‌دست می‌آید؛ اما مشکل اینجا است که نمی‌توان تفاوت بین انرژی خانگی و انرژی موردنیاز خودرو را مشخص کرد. الکترون نمی‌داند که در خانه به‌جریان می‌افتد یا خودرو؛ ولی راه‌اندازی هزینه‌ی الکتریسیته می‌تواند موجب کمبود انرژی در برخی خانه‌ها شود. راه‌اندازی این هزینه برای تمامی رانندگان نیز به رانندگان کم‌درآمد‌تر با خودروهای قدیمی‌تر فشار وارد می‌کند.

گرین‌وود در آخر می‌گوید:

می‌توانم ببینم این تکنولوژی در شبکه‌ی شارژ گسترده چگونه می‌تواند عمل کند؛ اما مدل تجاری موردنیاز برای راه‌اندازی این سیستم را ندارم و فرد بسیار باهوشی در خزانه‌داری باید هرچه‌سریع‌تر روی آن کار کند.

شرکت AMD پردازنده‌های APU موبایل رایزن را با وعده‌ی ارتقای قابلیت‌های گیمینگ در اکتبر۲۰۱۷ روانه‌ی بازار کرد؛ اما از آن زمان، درایوری برای پشتیبانی از این پردازنده‌ها با GPU یکپارچه ارائه نشده بود. درعوض، صاحبان این لپ‌تاپ‌ها تاکنون بر سازندگان لپ‌تاپ نظیر HP و Dell متکی بوده‌اند.

AMD در رویداد CES 2019، وعده‌ی رفع این نقیصه را داد و بالاخره با انتشار آخرین نسخه‌ی درایور رادئون آدرنالین، به این وعده خود جامه‌ی عمل پوشاند. اکنون، کاربران با نصب این درایور نه‌‌تنها پشتیبانی بهتری دریافت کرده‌اند؛ بلکه ۱۰ درصد سطح عملکرد بهتر این APUها در گیمینگ و ۱۷ درصد افزایش سرعت در عناوین eSports، حاصل این به‌روزرسانی درایور بوده است.

این شرکت مشهور با وعده‌ی افزایش سطح عملکرد سه‌برابری درمقایسه‌با پردازنده‌های گرافیکی نسل هشتم اینتل، APUهای موبایل رایزن را با نام رمز Raven Ridge عرضه کرد. ایده‌ی تولید این پردازنده‌ها ایجاد تجربه‌ی گیمینگ مناسب در لپ‌تاپ‌های نسبتا ارزانی مانند لپ‌تاپ X360 15 شرکت HP بود. میزان عملکرد این APUها اگرچه بسیار پایین‌تر از لپ‌تاپ‌های مجهز به پردازنده‌های گرافیکی سری ۱۰ انویدیا بود، هدف AMD قطعا رقابت با چنین لپ‌تاپ‌های گران‌قیمت‌تری نبود. برای چنین رقابتی تراشه‌ساز آمریکایی پردازنده‌ی گرافیکی RX Vega M را عرضه کرد.

به‌زودی، دارندگان لپ‌تاپ‌هایی با پردازنده‌های موبایل رایزن درایورهای موردنیاز خود را به‌جای دانلود از وب‌سایت مایکروسافت و نصب دستی آن، به‌طور مستقیم از وب‌سایت شرکت سازنده دریافت خواهند کرد. همچنین، نرم‌افزار AMD Radeon به این کاربران امکان پیکربندی تمامی تنظیمات گرافیکی و بررسی آخرین به‌روزرسانی‌ها و امکان بیان بازخورد به AMD را خواهد داد. این اقدام AMD به این لپ‌تاپ‌ها جانی دوباره بخشیده و خیال دارندگانش را تا اندازه‌ی زیادی راحت خواهد کرد.