شرکت المپوس، گزارش مالی فصل چهارم سال ۲۰۱۸ را منتشر کرده که برابر با گزارش فصل سوم از سال مالی ۲۰۱۹ این شرکت است. باوجودی که المپوس در کل، عملکرد خوبی داشته ولی گزارش مالی شرکت در بخش کسب‌وکار تصویربرداری خبر از کاهش سود فوق‌العاده زیادی می‌دهد.  پیش‌تر در تاریخ ۶ نوامبر ۲۰۱۸ برابر با ۱۵ آبان‌ماه ۱۳۹۷، پیش‌بینی سال ملی ۲۰۱۹ منتشر شده بود که ظاهرا المپوس برآوردهای مالی خود را نیز تغییر داده است.

همان‌طور که مشاهده می‌کنید، المپوس در جریان سه‌ماهه‌ی چهارم سال ۲۰۱۸ موفق شده تا درآمدی ۱۱۵ میلیون دلاری کسب کند که در مقایسه با مدت مشابه سال پیش از آن نشان از کاهشی ۴۰ میلیون دلاری دارد. المپوس در جریان پاییز ۲۰۱۸ متحمل ضرر عملیاتی ۳۵ میلیون دلاری شده است.

در جدول ذیل درآمد و سود عملیاتی شرکت در تاریخ ۶ نوامبر پیش‌بینی شده است. در برآوردهای جدید کسب‌وکار تصویربرداری شاهد کاهش سود عملیاتی المپوس هستیم.

بخشی از کاهش سود کسب‌وکار تصویربرداری به مشکلات تجاری چین و توقف تولید المپوس در این کشور بازمی‌گردد. ولی یکی دیگر از دلایل مهم کاهش سود، رقابت شدید بازار است. باید در نظر داشته باشیم که المپوس در سال‌های اخیر برای رویداد فتوکینا محصولات جدیدی برای معرفی نداشته و همین مسئله تاثیر شدیدی بر سود مالی شرکت داشته است. امید است با معرفی E-M1X و عرضه‌ی محصولات جدید، المپوس بتواند این روند را تغییر دهد.

فناوری چاپ سه بعدی به عنوان یک فناوری جدید که با برطرف کردن نقایص و ضعف جوشکاری موجب بهبود عملکرد قطعات و دستگاه‌ها می‌شود، به تازگی برای ساخت بزرگترین موشک راکت دنیا استفاده شده است.

گروهی از پژوهشگران چینی توانایی کنترل ذهن را در یک جونده توسعه داده و یک سیستم بی‌سیم مغز به مغز ساخته‌اند که به انسان این امکان را می‌دهد که موش سایبورگ را در یک مسیر مارپیچی حرکت دهد. سایبورگ اشاره به موجودی دارد که دارای اجزای ارگانیک و مکانیک است.

در این پژوهش که در مجله‌ی  Nature's Scientific Reports منتشر شده است، یک رابط مغز به مغز (BBI)تشریح می‌شود که مغز انسان را به یک کامپیوتر متصل می‌کند و با رمزگشایی اطلاعات مغز انسان موجب می‌شود مغز موش دستور حرکت را صادر کند. پژوهشگران روش خود را در بخش جذابی از مقاله با عنوان «آماده‌سازی موش سایبورگ» تشریح کردند و توضیح دادند که آن‌ها چگونه الکترودهایی را در دو قسمت از مغز موش قرار دادند. پژوهشگران با استفاده از الکترودهایی موش را آموزش دادند که براساس اطلاعاتی که به‌صورت بی‌سیم ازطریق ابزار تحریک‌کنننده‌ای کوچک روی پشت موش دریافت می‌شد، در جهت خاصی حرکت کنند.

اولین آزمایشی که‌ آن‌ها روی این موش سایبورگ انجام دادند، حرکت در مارپیچ ستاره‌ای شکلی بود که هشت پر داشت. حرکت موش در یکی از بازوهای مارپیچ آغاز می‌شد و وظیفه‌ی او حرکت به‌سمت بازوی دیگر بود. کنترل‌کننده‌ی انسانی نیز برای اندازه‌گیری سیگنال‌های مغزی به یک الکتروانسفالوگرام(EEG) مجهز بود و الکتروانسفالوگرام مستقیما به یک کامپیوتر متصل شده بود. کامپیوتر، سیگنال‌های مغز انسان را رمزگشایی کرده و آن‌ها را ازطریق یک مدل عبور می‌داد تا مغز موش را تحریک کند و به او بگوید که در جهت خاصی حرکت کند. استفاده از EEG برای اندازه‌گیری سیگنال مغز انسان به‌معنای این است که لازم نیست الکترودها مستقیما به مغز انسان وصل شوند. اگرچه این روش خوبی است اما موجب تضعیف سیگنال نیز می‌شود. آنگوس مک مورلاند مهندس بیومکانیک در دانشگاه اوکلند که در این پژوهش مشارکتی نداشته است، می‌گوید:

EEG فعالیت الکتریکی مغز را ازطریق جمجمه اندازه‌گیری می‌کند. EEG سیگنال سریعی به ما می‌دهد اما از آنجایی که جمجمه و پوست قابلیت هدایت چندانی نداشته و کاملا ضخیم هستند، سیگنال فضایی خوبی از مغز ایجاد نمی‌شود.

مک مورلاند سیگنال‌های حاصل از EEG را با خواندن یک کتاب مقایسه می‌کند: «خواندن کتاب از پشت چندین لایه از شیشه‌ی مات». استفاده از چنین روشی مانع از تجزیه‌و‌تحلیل سریع اطلاعاتی می‌شود که از مغز انسان می‌آید. مفهوم این وضعیت این است که ورود اطلاعات به مغز موش با قدری تأخیر انجام می‌شود و باید این مسئله درنظر گرفته شود. سیگنال‌های مغز برای حرکت در مسیر راست و چپ می‌توانستند رمزگشایی شوند اما برای حرکت موش به سمت جلو پژوهشگران از چشمک‌زدن استفاده کردند.

حرکت موش در این مسیر مارپیچ به‌طور متوسط سه دقیقه زمان می‌برد. در ادامه موش سایبورگ در مارپیچ پیچیده‌تر و مسیر ازپیش‌تعیین‌شده قرار داده شد. به‌طور متوسط، در ده آزمایش متوالی، حرکت موش‌ها از مسیر تعیین‌شده در ماریپچ در ۹۰ درصد موارد موفق بود.

موش سایبورگ با ابزاری تجهیز شده است که مغز او را تحریک می‌کند و به او می‌گوید در جهات خاصی حرکت کند

پژوهشگران در گذشته نیز با درجات مختلفی از موفقیت روی رابط مغز با مغز کار کرده‌اند. در سال ۲۰۱۳، یک رابط مغزی، مغز انسان را به مغز موش متصل کرد و انسان را قادر ساخت که روی حرکات دم موش تاثیر بگذارد. در سال ۲۰۱۶ مغز انسان به یک سوسک سایبورگ متصل شد و انسان را قادر ساخت که بتواند تاحدودی سوسک را در مسیر S شکلی هدایت کند. البته این اولین‌بار است که یک رابط مغز به مغز درمورد یک وظیفه‌ی جهت‌یابی پیچیده استفاده شده است.

در یک مقاله‌ی قبلی، پژوهشگران پیشنهاد کردند که موش‌های سایبورگ ممکن است دارای ظرفیت بالایی در عملیات تفحص و نجات باشند. این موش‌ها قادر خواهند بود که در داخل یا خارج از محدوده‌ی خطر، با کنترل انسان از راه دور حرکت کنند. مک مورلاند می‌گوید:

آیا آن‌ها می‌توانند از این تکنولوژی برای فرستادن موشی که یک فرستنده و دوربین به‌همراه خود دارد به یک ساختمان فروریخته برای جستجوی بازماندگان استفاده کنند؟ بله، به‌نظر می‌رسد که این کار قابل انجام باشد اما یک کنترل از راه دور دستی در این زمینه بسیار مطمئن‌تر خواهد بود.

در حال حاضر، این تکنولوژی هنوز در مراحل اولیه‌ی خود است اما سوالات اخلاقی در زمینه‌ی استفاده از کنترل ذهن روی دیگر گونه‌ها پیش آمده است. پژوهشگران این مطالعه خاطر نشان می‌کنند که پروتکل‌های آزمایشی آن‌ها توسط کمیته‌ی اخلاق دانشگاه تأیید شده است.

مأموریت اسیریس رکس (OSIRIS REx) در‌ نزدیک‌ترین فاصله با یک سیارک اجرا می‌شود که تا به حال هر فضاپیمایی تجربه کرده است و نتیجه استفاده از این فرصت در گام اول تهیه یک جفت عکس شگفت‌انگیز برای دانشمندان بود.

فضاپیمای اسیریس رکس در ۳۱ دسامبر به مدار سیارک بنو (Bennu) که یکی از مجموعه سیارک‌های آپولو است، وارد شد و این مُیسر نبود مگر با انجام محاسبات دقیق و حساب شده تیم کاوشگر ناسا؛ چرا که خرده سیاره بنو کوچک‌ترین سنگ فضایی است که کاوشگری در مدار آن قرار گرفته است.

این مانور مداری چالش بزرگی بود. فضاپیمای اسیریس‌ رکس تنها یک ۱.۶ کیلومتر با سطح سیارکی فاصله داشت که حدود ۵۰۰ متر قطر دارد و البته این فرصتی شگفت‌انگیز بود تا با دوربین‌هایش سطح سنگی سیارک را با بهترین کیفیت به تصویر بکشد. دانشمندان معتقدند شکل ناهموار سیارک بنو ناشی از تجمع تعداد زیادی از سنگ‌های ناهموار است که درکنار یکدیگر جمع شده‌اند.

مجموعه سیارک‌های آپولو نزدیک به ۷۰۰۰ سیارک هستند که البته در میان آن‌ها سیارک‌هایی یافت می‌شوند که با نزدیکی به زمین می‌توانند در فهرست سیارک‌های بالقوه خطرناک برای زمین جای بگیرند و سیارک بنو نیز در این فهرست قرار دارد. درمقیاس خطر (Hazard Scale) پارلمو که بررسی خطر بالقوهاشیاء نزدیک به زمین (NEO) می‌پردازد نیز این سیارک جای خاصی دارد.
دو تصویر توسط ابزاری به نام NavCam گرفته شده که در اصل دوربین اصلی ناوبری فضاپیما است. تصاویری که ۱۷ ماه ژانویه گرفته شدند قطب جنوب این خرده‌سیاره را نشان می‌دهد. تصویر دیگری هم اخیر از قطب جنوب خرده‌سیاره بنو منتشر شده بود که از فاصله ۱۲ کیلومتری گرفته شده است که البته باز هم امکان مناسبی برای تحقیقات و نقشه‌برداری سطح سیارک به دانشمندان می‌دهد.اینتصویر توسط دوربین دیگری در فضاپیما به نام MapCam گرفته شد که در اصل یکی از ابزارهای علمی کاوشگر است.

هدف اصلی فضاپیمای اسیریس رکس، جمع‌آوری نمونه و بازگرداندن آن به زمین است. به همین دلیل گرفتنعکاسی تصاویر رنگی برای پیدا کردن نقطه مناسب برای اجرای عملیات نمونه‌گیری بسیار مهم است. البته فرایند نمونه برداری تا سال ۲۰۲۰ شروع نمی‌شود و دانشمندان تا آن زمان فرصت کافی برای رصد سیارک را دارند.

این نمونه‌ها به دانشمندان کمک می‌کند تا شرایط شکل گیری پیدایش حیات را بهتر بررسی کنند. کاوشگر اسیریس رکس ناسا که از انواع مأموریت نمونه‌برداری‌-بازگشت (sample-return) است، نمونه برداشت‌شده را طبق برنامه‌ریزی سال ۲۰۲۳ به زمین ارسال خواهد کرد.

گریه کردن در فضا کاری دشوار است

خوردن برخی خوراکی‌ها در فضا ممنوع است

در فضا به راحتی نمی‌توانید خطاطی کنید

ساعت خواب و بیداری در فضا با نورخورشید هماهنگ نمی‌شود

حمام در فضا، کابوسی ترسناک برای فضانوردان

مواد خوراکی در فضا بی‌مزه می‌شوند

استفاده از سرویس بهداشتی درفضا به سختی امکان پذیر است

 امروزه دیگر مردم در سراسر جهان هرگز از گوشی‌های هوشمند خود دور نیستند. در هنگام رفت‌وآمد در سطح شهر، در محل کار، در دانشگاه و حتی در هنگام خواب مردم تلفن همراه هوشمند را در کنار خود دارند.
حال سوالی که بسیاری از کاربران گوشی‌های هوشمند از کارشناسان فناوری می‌پرسند این است که آیا این میزان ارتباط تنگاتنگ با گوشی های هوشمند ضرر و آسیبی برای بدن انسان دارد؟ 

به تازگی تحقیقاتی در حوزه تشعشعات تلفن همراه و تاثیرات آن برای روی بدن انسان‌ها صورت گرفته است و برخی از دانشمندان در صدد برآمده‌اند میزان خطر استفاده از گوشی‌های هوشمند بر سلامت کاربران را مورد سنجش قرار دهند.

با توجه به حساسیت موضوع و اهمیت آن در حفظ سلامت کاربران تلفن‌های هوشمند سازمان‌ها و نهاد‌هایی در نقاط مختلف جهان بررسی‌هایی در جهت ارزیابی میزان تشعشعات گوشی‌های هوشمند آغاز کرده‌اند. یکی از این سازمان‌ها اداره فدرال آلمان در حوزه تشعشات (Bundesamt für Strahlenschutz) است.

طبق استاندار این اداره آلمانی میزان تشعشع تلفن‌های همراه هوشمند ساخته شده به وسیله تمامی تولید کنندگان در جهان باید نرخی حداکثر تا ۰.۶۰ وات بر گیلوگرم را داشته باشد. با استناد به همین استاندار این سازمان دوستدار محیط زیست به تازگی لیستی از اسامی پرتشعشع‌ترین گوشی‌های هوشمند در جهان منتشر کرده است.

بر طبق آنچه در لیستی انتشار یافته از سوی سازمان آلمانی دیده می‌شود گوشی Mi A۱ از شرکت چینی Xiaomi در صدر تشعشع‌زاترین گوشی‌های هوشمند قرار دارد. به طور کلی ۹ مورد  در این لیست به تلفن‌های همراه ساخت شرکت‌های چینی اختصاص یافته است که برای سازندگان این گوشی‌ها و خریداران این دستگاه‌ها نوعی فاجعه محسوب می‌شود.

شرکت‌های بزرگ Xiaomi، OnePlus و ZTE سازندگان چینی هستند که در این لیست از آن‌ها نام برده شده است. اما نکته جالب و قابل تامل لیست پرتشعشع‌ترین و خطرناک‌ترین گوشی‌های هوشمند حضور دو مدل از تلفن‌های همراه غول فناوری آمریکایی اپل در آن است. به نظر می‌رسد حتی شرکت‌های بزرگی همچون اپل نیز بعضا سود بیشتر را به حفظ سلامت کاربران خود ترجیح می‌دهند.

خریداران خودروی سوپراسپرت برابهام BT62 از این پس می‌توانند نسخه‌ی مجاز برای تردد در خیابان این خودرو را نیز خریداری کنند. تولید این مدل در پی درخواست تعدادی از مشتریان این شرکت انجام شد که می‌خواستند خودروی خاص خود را به‌جز در پیست مسابقه، در خیابان نیز مورد استفاده قرار دهند.

به گفته‌ی دن مارکس، مدیر بخش تجاری شرکت برابهام (Brabham) خودروهای این شرکت تولید بسیار محدودی دارند و تنها بر اساس سفارش مشتری ساخته می‌شوند ولی این شرکت می‌خواهد تا جای ممکن به نیازهای مشتریان خود پاسخ دهد تا بتواند طیف بیشتری از افراد متمول را به سمت خود جذب کند.

به گفته‌ی این شرکت خودروسازی، نسخه‌ی خیابانی برابهام BT62 به‌گونه‌ای مهندسی شده است که توانایی‌های حرکتی آن تا حد امکان نزدیک به نسخه‌ی مخصوص پیست باشد.

تغییراتی که در نسخه‌ی خیابانی BT62 اعمال شده‌اند، شامل افزایش ارتفاع کف خودرو از سطح زمین با استفاده از یک کیت لیفت در محورهای جلو و عقب و افزایش دور قفل فرمان هستند؛ چون فرمان مدل مخصوص پیست بسیار تیز بوده و چندان مناسب خیابان و جاده نیست.

امکانات استاندارد BT62 نیز شامل سیستم تهویه‌ی مطبوع، ایموبلایزر و تودوزی جدید هستند. وزن مدل خیابانی BT62 از مدل مخصوص پیست بیشتر است اما سازنده عدد دقیق این افزایش وزن را اعلام نکرده است.

برابهام BT62 به یک پیشرانه‌ی ۵.۴ لیتری ۸ سیلندر مجهز است که فاقد هرگونه سیستم پرخوران بوده و می‌تواند ۷۰۰ اسب بخار قدرت و ۶۶۷ نیوتون‌متر گشتاور تولید کند. جعبه دنده‌ی مورد استفاده در این خودرو ۶سرعته‌ی سکوئنشال همانند خودروهای مسابقه‌ای است و نیروی پیشرانه را به محور عقب انتقال می‌دهد.

قیمت مدل استاندارد برابهام که با آن تنها می‌توان در پیست‌های مسابقه تردد کرد، یک میلیون دلار است و برابهام اعلام کرده که مدل مجاز برای تردد در خیابان ۲۶۶ هزار دلار قیمت بیشتری نیز دارد.

اپل چندی پیش گزارش مالی مربوط‌به سه‌ماهه‌ی چهارم سال ۲۰۱۸ را منتشر کرد که نشان از کاهش فروش آیفون‌های این شرکت داشت. مطابق این گزارش، درآمد سرویس‌ها در سال گذشته به میزان ۱۹ درصد افزایش یافته و به بالاترین سطح خود یعنی ۱۰.۹ میلیارد دلار رسیده است. در کنفرانس روز سه‌شنبه، تیم کوک و لوکا‌ ماستریمدیرارشدمالی این شرکت، عوامل رشد سرویس‌های تجاری اپل را مشخص‌ و تشریح کردند.

علاوه‌بر اعلام بالاترین درآمد خدمات جهانی، این شرکت دارای رکوردهای همیشگی در سرویس‌های مختلف خود است. اپ‌استور، اپل‌پی، سرویس ابری و جستجوی آگهی ‌تجاری اپ‌استور سرویس‌هایی هستند که رکوردار همیشگی کسب درآمد برای اپل بوده‌اند.

نزدیک به ۱۶ سال پس از راه اندازی فروشگاه آیتونز، به‌لطف محبوبیت این سرویس موسیقی، اپل بالاترین رکورد درآمد سه‌ماهه‌ی خود را ازطریق این سرویس به ثبت رسانده است. سرویس موسیقی اپل در حال حاضر بیش از ۵۰ میلیون مشترک دارد.

بیش از ۱.۸ میلیارد تراکنش در ماه اکتبر توسط سرویس اپل‌پی انجام گرفته که این حجم از معامله بیش از دو برابر مدت مشابه سال گذشته بوده است. سرویس اپل‌پی در سه‌ماهه‌ی دسامبر در سه کشور آلمان، بلژیک و قزاقستان راه‌اندازی شد و با احتساب این سه‌ کشور اکنون در ۲۷ بازار در سراسر جهان فعالیت این سرویس برقرار است. کوک گفت:

به گزارش دویچه‌بنک در آلمان، تراکنش‌هایی که طی یک‌هفته ازطریق اپل‌پی انجام‌ شده‌، از تراکنش‌هایی که‌ طی یک‌سال توسط سیستم‌عامل‌ اندروید صورت‌گرفته بیشتر بوده‌ است.

درآمد حاصل از سرویس‌ابری در بازه‌ی سه‌ماهه‌ بیش از ۴۰ درصد بوده است؛ درحالی‌که اپل‌نیوز با بیش از ۸۵ میلیون کاربر فعال ماهانه، رکورد جدیدی را به‌ثبت‌ رساند. کوک در این خصوص چنین اظهارنظر کرده است:

آخرین اطلاعات از comScore نشان می‌دهد که در ایالات‌ متحده، اپل‌نیوز در میان برنامه‌های‌خبری، بزرگ‌ترین مخاطب را دارد.

مدیرعامل شرکت اپل اضافه‌ کرد که‌به‌طورخلاصه، آن‌ها نه‌تنها با رشد، بلکه با افزایش وسعت مجموعه‌ی‌سرویس‌ها مواجه و از این بابت بسیار خوشحال هستند. ماستری گفت:

تجارت‌سرویس‌ها به‌دلیل راه‌اندازی مرکز نصب اپل در حال رشد است و تا پایان دسامبر به ۱.۴ میلیارد دستگاه فعال خواهد رسید.

با وجود بیش از ۱.۴ میلیارد گجت فعال، تعداد کاربرانی که حداقل آبونمان یک سرویس را پرداخت کنند، می‌تواند بیشتر باشد. 

افزایش تعداد کاربران سرویس‌های اپل چند دلیل دارد؛ اول اینکه، اپل به‌سادگی قادربه ارائه‌ی سرویس‌های بیشتری است و همچنین گستره‌ی جغرافیایی ارائه‌ی سرویس‌ها نیز هر روز در حال افزایش است. همچنین اپل تعداد روش‌های پرداخت فروشگاه‌های دیجیتال خود را افزایش داده و کار با سرویس‌های خرید را آسان‌تر کرده است.

ماستری گفت که اپل در حال افزایش سرویس‌های تجاری خود ازطریق افزایش دامنه‌ی گستردگی این سرویس‌ها است. به‌عنوان مثال، اپل‌پی به‌عنوان راهکاری برای پرداخت، کار خود را در یک فروشگاه یا برنامه شروع‌ کرد؛ سپس در سافاری نیز دردسترس قرار گرفت و درنهایت به‌عنوان سرویس peer-to-peer گسترش‌ یافت.

ماستری همچنین اظهار داشت که باوجود همه‌ی‌ این‌ها، نرخ رشد سرویس‌های‌تجاری در حال کاهش‌ است. به‌گفته‌ی ماستری، نرخ برابری ارز سایر کشور‌ها دربرابر دلار نقش پررنگی در این رابطه دارد؛ همچنین خاطرنشان کرد که تقریبا ۶۰ درصد از سرویس‌های‌ تجاری اپل در خارج از ایالات‌ متحده است. علاوه‌بر این، با تحریم‌کردن بازی‌های ویدئویی جدید اپل در چین، که بیشتر درسال ۲۰۱۸ اتفاق‌ افتاد، تحت فشاری مضاعف قرار گرفت.

ماستری گفت:

اپ‌استور در چین یک تجارت بزرگ برای ما است؛ ما اعتقاد داریم موضوع تحریم بازی‌های ویدیویی جدید اپل موقتی وطبیعی است؛ اما درحال‌حاضر به‌صراحت برعملکرد ما تاثیر می‌گذارد.

درنهایت، اپل با کاهش سرعت Apple Care مواجه شده بود که در سال ۲۰۱۸ رشد چشمگیری داشت.

تیتر خبر پیش‌رو ظاهرا بیش از همه متعلق به فیلمی علمی-تخیلی است؛ اما این احتمال جسورانه‌ای است که دانشمندان هم‌اکنون در حال بررسی آن هستند. آن‌ها می‌خواهند بدانند که چگونه می‌توان یک ایستگاه فضایی را درون یک سیارک قرار داد.

شاید در ابتدا این سؤال پیش بیاید که چرا ما اصلا باید به‌دنبال چنین دستاورد مهندسی سیارکی عجیب‌وغریبی باشیم؟ بدین خاطر که چرخش سیارک گرانش کافی را برای استخراج تجهیزات کارآمد و قابل استفاده ایجاد خواهد کرد و راهی را پیش‌روی ما قرار می‌دهد تا از منابع و ذخایر معدنی غنی درون این سنگ‌های آسمانی بهره‌برداری کنیم.

علاوه‌بر این، پژوهشگران اشاره می‌کنند که قشر سنگی سیارک‌ها نیز می‌تواند ایستگاه استخراج را از خطرات قرارگیری در معرض تشعشع پرتوهای کیهانی محفوظ نگاه دارد.

به نقل از مطالعه‌ای جدید از اخترفیزیکدان دانشگاه وین در اتریش، این ایده‌ی دیوانه‌وار می‌تواند امکان‌پذیر باشد. پژوهشگران این دانشگاه در بررسی خود، برخی مدل‌های گرانشی پیشرفته را روی سیارکی فرضی با اندازه‌ی ۵۰۰ در ۳۹۰ متر  اعمال کردند. به نوشته‌ی آن‌ها:

بارهای ناشی از نیروهای گریز از مرکز، ساخت یک ایستگاه فضایی را در گودال حفاری‌شده‌ی یک سیارک امکان‌پذیر می‌کنند. بااین‌حال، ناشناخته‌های فراوانی در آنجا وجود دارد؛ ابعاد و مواد مناسب باید انتخاب شوند و سیارک نیز باید به اندازه‌ی کافی قدرتمند باشد تا از یک ایستگاه پشتیبانی کند.

تیم پژوهشی در ادامه می‌افزاید:

کاربردهای عملی عمدتا به شناخت نه‌تنها ترکیب، بلکه ساختار داخلی اجرام کاندیدا وابسته خواهد بود. همان‌طور که مأموریت‌ها به این سیارک‌ها برای چنین مطالعاتی اجتناب‌ناپذیر به‌نظر می‌رسد، تصمیم‌گیری درباره‌ی مسکونی‌سازی چنین سیارک‌هایی احتمالا تنها پس از آغاز فعالیت‌های استخراج امکان‌پذیر باشد.

هرچند ابعاد سیارک به‌کاررفته در مدل‌های دانشمندان تقریبا با برخی سنگ‌هایی فضایی که تاکنون مشاهده کرده‌ایم، مطابقت دارد (از جمله آناگولی ۳۷۵۷، آپوفیس ۹۹۹۴۲ و اُرفیوس ۳۳۶۱)؛ اما بخش عمده‌ی ترکیب این سیارک‌ها در حال حاضر شناخته‌شده نیست.

باتوجه‌به این نکته، هنوز بسیار زود است که بخواهیم کار روی یک ایستگاه حفاری سیارکی را آغاز کنیم. با این اوصاف، مطالعه‌ی اخیر – که هنوز به‌صورت دقیق مورد داوری قرار نگرفته است – نتیجه‌گیری می‌کند که چنین چیزی، احتمالا با استفاده از سیلندری فلزی برای منزل دادن یک زیستگاه و تجهیزات می‌تواند جواب بدهد.

توماس میندل، اخترفیزیکدان و یکی از اعضای تیم پژوهشی به خبرگزاری New Scientist گفت:

اگر ما سیارکی را پیدا کنیم که به اندازه‌ی کافی پایدار باشد،‌ احتمالا نیازمند این دیوارهای آلومنیومی یا هر محافظ دیگر نخواهیم بود. در آن صورت شاید بتوانید از کل سیارک به‌عنوان یک ایستگاه فضایی استفاده کنید.

در اعدادی که توسط میندل و همکارانش به‌دست آمده‌اند، فرض شده که سیارک از سنگ سخت ساخته شده است و برای آنکه ایستگاهی فضایی در محل حفظ و از شناور شدن تجهیزات استخراج در فضا جلوگیری شود، گرانش آن باید به اندازه‌ی ۳۸ درصد گرانش زمین باشد.

براساس برآورد پژوهشگران، برای دستیابی به این سطح و حفظ انسان‌ها و ربات‌های کارگر در موقعیتشان روی سنگ فضایی، سیارک باید در هر دقیقه بین یک تا سه بار بچرخد تا به قدر کافی نیروی گریز از مرکز ایجاد کند.

البته برای تحقق چنین چشم‌اندازی، فعالیت‌های آماده‌سازی فراوانی باید انجام شود. ما به‌عنوان مثال باید بدانیم که سیارک در معرض خطر تقسیم شدن قرار ندارد. بااین‌حال، اگر سنگ آسمانی پایدار باشد، در آن صورت از لحاظ تئوری می‌توانیم هر سازه‌ای را از یک پایگاه کوچک تا یک ایستگاه فضایی گران‌قیمت‌تر بسازیم.

معدن‌کاوی سیارکی، فعالیت مهمی به‌حساب می‌آید. اگر این سنگ‌های میان‌ستاره‌ای و دیگر اجرام نزدیک زمین بتوانند منابع مورد نیازمان را برای سفر به عمق بیشتر فضا در اختیارمان قرار دهند، فرصت بسیار خوبی در اختیار ما قرار می‌گیرد تا از اتکای صرف به زمین برای تأمین تجهیزات و سوخت بی‌نیاز شویم.

اگر قرار باشد خانه‌هایی دائمی را خارج از سیاره‌مان برپا کنیم، در آن صورت منطقی است که برای ساخت و تجهیز آن‌ها از آنچه در نزدیکیشان است، استفاده کنیم. این همان جایی است که معدن‌کاوی سیارکی مطرح می‌شود و مطالعه‌ی اخیر دانشمندان اتریشی نیز روشی امکان‌پذیر را برای تحقق آسان‌تر این رویا ارائه می‌دهد.

بااین‌حال، به‌محض آغاز امر استخراج، سیارک باید به‌دقت تحت نظارت قرار گیرد تا در صورتی که سرعت چرخش آن رو به کاهش رود یا خود سنگ در معرض تکه‌تکه شدن قرار گیرد، از آن مطلع شویم. میندل خود اذعان دارد که ما هنوز راه بسیار درازی را در پیش داریم. وی به New Scientist گفت:

مرز بین علم و علمی تخیلی به‌نوعی تیره‌و‌تار است. حس درونی من می‌گوید دست‌کم ۲۰ سال زمان باقی‌مانده است پیش از آنکه هرگونه معدن‌کاوی سیارکی‌ای اتفاق بیفتد؛ چه رسد به تحقق چنین چیزی.

مقاله‌ی تیم پژوهشی در این آدرس قابل دسترسی است.

مسابقات فرمول یک ۲۰۱۹ به‌زودی آغاز خواهد شد و هاس اولین تیمی است که تصاویری از خودرو فرمول ۱ خود در فصل جدید نمایش می‌دهد. در پی قراردادی که هاس سال گذشته با شرکت تولید نوشیدنی انرژی‌زا امضا کرد، نام این تیم به ریچ انرژی هاس (Rich Energy Haas F1) تغییر یافت. در نتیجه خودروی این تیم نیز لباس سیاه و طلایی رنگ بر تن می‌کند تا نمادی از اسپانسر جدید باشد. 

این تیم هفته گذشته طی رویدادی در لندن، خودروی فرمول یک فصل ۲۰۱۸ خود را با لباس جدید به نمایش گذاشت؛ اما همزمان با آن تصاویر جدیدی از VF-19 به‌صورت آنلاین در سایت این تیم منتشر شد. البته خودروی مذکور نمایشی است و یکی از خودروهای سه‌گانه این تیم در سال ۲۰۱۸ به شمار می‌رود.

در این خودرو لوگوی ریچ انرژی روی بال جلو، دماغه و پوشش پیشرانه به چشم می‌خورد تا با حامی مالی خود و رنگ‌ سیاه و طلایی آن تطابق داشته باشد. همچنین روی دماغه حرف «U» کشیده طلایی رنگ وجود دارد، درحالی‌که نام هاس روی پنل‌های جانبی و بال عقب با رنگ سفید قرار گرفته است. البته به دست آوردن اطلاعات بیشتر از این خودروی فرمول یک به‌دلیل زمینه تیره، بسیار دشوار به نظر می‌رسد. 

بااین‌حال، یک بال ساده جلو شامل پنج قطعه که ۲۰۰ میلی‌متر بزرگ‌تر و ۲۰ میلی‌متر بالاتر است، همراه‌با بال عقب (۱۰۰ میلی‌متر بزرگ‌تر و ۲۰ میلی‌متر بالاتر) تشخیص داده می‌شود. نسخه اصلی خودرو ۲۰۱۹ تیم فرمول یک ریچ انرژی هاس تا صبح اولین تست پیش فصل در بارسلونا رونمایی نخواهد شد. 

سخنگوی تیم فرمول ریچ انرژی هاس گفت:

اکنون زمانی از فصل است که شما امیدوار هستید طرح‌های شما درست باشد و بتوانید با سایز تیم‌ها به سرعت رقابت کنید. خودروی جدید متمایز به نظر می‌رسد؛ این تمایز نه‌تنها از لحاظ رنگ است، بلکه در تطابق با مقررات جدید نیز تفاوت‌هایی دارد. امیدوارم که این تغییرات طراحی در سال ۲۰۱۹ باعث پیشرفت مسابقه در پیست شود و در هر کدام از مسابقات گرندپری فصل، به موفقیت ما کمک کند. 

هاس سال گذشته در رده پنجم تیمی مسابقات قرار گرفت که بهترین نتیجه این تیم در دوران کوتاه حضور در فرمول یک است. بااین‌حال به‌دلیل خطاهای تیمی و رانندگان، هاس فرصت‌های زیادی را در طول فصل از دست داد.

گونتر استینر، مدیر تیم هاس گفت:

مهم است که ما به‌عنوان یک تیم پیشرفت کنیم و فصل جدید بسیار متفاوت باشد. درحالی‌که ۲۰۱۸ بهترین فصل حضور ما در فرمول یک تا به امروز بود، روند سال‌های پیش نشان می‌دهد که ما همچنان در حال پیشرفت و بهبود هستیم. 

شرکت ریچ انرژی (Rich Energy) بیش از یک‌سال به‌دنبال حضور در فرمول یک بود و پیش از این مدتی به‌دنبال حمایت مالی از فورس ایندیا وقت گذراند، اما از سوی این تیم کنار گذاشته شد. البته این شرکت‌ پیشنهادهایی برای خرید تیم فورس ایندیا ارائه داد، اما با مخالفت مسئولان آن روبه‌رو شد. 

ویلیام استوری، مدیرعامل این شرکت گفت:

من خوشحال هستم که درنهایت لوگو، نماد و رنگ‌های ریچ انرژی با تیم هاس در فرمول یک به نمایش در می‌آید. همکاری با این تیم به‌طور درخور توجهی برند تجاری ما را برجسته می‌کند و باعث پیشرفت ما در آینده خواهد شد. 

دانلود      360P       720P