پژوهشی روی موش‌ها و انسان‌ها انجام شده که نشان می‌دهد محرومیت از خواب به افزایش سطح پروتئین تائو و گسترش توده‌های تائو در مغز منجر می‌شود که با بیماری آلزایمر و آسیب مغزی درارتباط هستند. از دیرباز، کم‌خوابی عامل اصلی آلزایمر تلقی شده است؛ اما پژوهشگران درباره‌ی این موضوع اطلاعات چندانی ندارند که چرا بُروز اختلالات خواب به تشدید این بیماری منجر می‌شود.

بااین‌حال، پژوهشگران دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوئیس با مطالعه‌ روی موش‌ها و انسان‌ها دریافته‌اند محرومیت از خواب افزایش سطح پروتئین تائو، عامل اصلی آلزایمر را باعث می‌شود. این گروه پژوهشی نشان داده‌اند بی‌خوابی سرعت گسترش توده‌های سمّی تائو را تسریع می‌کنند. این امر نشانه‌ای از آسیب مغزی و از مراحل مهم منتهی به زوال عقل است. این یافته‌ها حاکی از آن است که کمبود خواب به‌تنهایی ممکن است به تشدید این بیماری بینجامد؛ ازاین‌رو، پژوهشگران توصیه می‌کنند خواب کافی به حفظ سلامت مغز کمک می‌کند.

دیوید هولتزمن، یکی از نویسندگان اصلی این پژوهش می‌گوید:

نکته‌ی جالب پژوهش مذکور این است که نشان می‌دهد عوامل زندگی واقعی، نظیر خواب، بر سرعت گسترش بیماری در مغز ممکن است تأثیر بگذارند. می‌دانستیم مشکلات خواب و آلزایمر به‌دلیل پروتئین آمیلوئید بتا، تاحدودی به یکدیگر مرتبط هستند؛ اما این پژوهش نشان داد اختلالات خواب باعث می‌شود میزان پروتئین تائوی آسیب‌دیده به‌سرعت افزایش و به‌مرورزمان گسترش یابد.

تائو معمولا در مغز همه‌ی انسان‌ها، حتی افراد سالم، وجود دارد؛ اما در حالت خاص، ممکن است به‌صورت توده‌های درهم‌‌پیچیده درآید و به بافت‌های مجاورش آسیب بزند و متعاقب آن به زوال شناختی منجر شود. براساس پژوهش مذکور، میزان تائو در افراد پیری که خواب کافی ندارند، بسیار زیاد است. باوجوداین، مشخص نیست آیا کمبود خواب به‌طور مستقیم به افزایش سطح تائو منجر شده یا اصلا این دو عامل به‌هم ربط دارند یا خیر. به‌همین‌دلیل، پژوهشگران سطح تائو را در موش‌ها و افراد عادی و افراد دچار اختلال خواب بررسی کرده‌اند

موش‌ها در شب بیدارند؛ ازاین‌رو پژوهشگران دریافتند سطح تائو در مایع اطراف سلول‌های مغزی آن‌ها در طول شب در ‌مقایسه‌با روز که می‌خوابند، دوبرابر می‌شود؛ اما اختلال در استراحت موش‌ها در طول روز، سطح تائو را دوبرابر می‌کند.

همین تأثیر مشابه در انسان‌ها نیز مشاهده شد. براندان لوسی، استادیار نورولوژی، مایع مغزی نخاعی هشت نفر را یک‌بار بعد از استراحت شبانه‌ی عادی و باردیگر بعد از بیداری در تمام طول شب به‌دست آورد و مشخص شد شب‌بیداری افزایش ۵۰ درصدی سطح تائو را موجب می‌شود. گفتنی است مایع مغزی نخاعی اطراف مغز و نخاع را احاطه کرده است.

بیدارماندن در تمام طول شب، اضطراب و بداخلاقی انسان را به‌همراه دارد و او در اولین فرصت ممکن سعی می‌کند بخوابد. با اینکه ارزیابی احساسات موش‌ها کار آسانی نیست؛ ‌اما آن‌ها نیز بی‌خوابی روز خود را بعدا با خواب بیشتر جبران می‌کنند.

برای اینکه اضطراب یا تغییرات رفتاری به تغییر سطح تائو منجر نشود،‌ با اصلاح ژنتیکی، موشی به‌وجود آوردند که با تزریق ترکیبی بی‌ضرر می‌توانست تا ساعت‌ها بیدار بماند. با ازبین‌رفتن اثر این دارو، موش‌ به چرخه‌ی طبیعی خوابش برمی‌گشت؛ بدون‌ اینکه اثری از اضطراب یا تمایل به خواب بیشتر در او مشاهده شود.

پژوهشگران با استفاده از این موش‌ها دریافتند بیدارماندن برای دوره‌ای طولانی ممکن است به افزایش سطح تائو بینجامد. درمجموع، این یافته‌ها نشان می‌دهد تائو معمولا در طول ساعات بیداری ترشح می‌شود و سپس، هنگام خواب کاهش می‌یابد. اختلال خواب این چرخه را به‌هم می‌زند و مقدار تائو را افزایش می‌دهد و این احتمال وجود دارد که تجمع این پروتئین ایجاد توده‌های مضر را سبب شود.

در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر، توده‌های تائو در بخش‌هایی از مغز، همچون هیپوکامپوس و قشر آنتورینال به‌وجود می‌آید که به حافظه مربوط هستند و بعد، به سایر بخش‌های مغز گسترش می‌یابد. پژوهشگران برای اینکه ببینند خواب چه تأثیری بر گسترش توده‌های تائو می‌گذارد، به هیپوکامپوس موش‌ها توده‌های کوچکی از تائو تزریق کردند و بعد، آن‌ها را هرروز برای مدتی طولانی بیدار نگه‌ داشتند. آنان به گروه دیگری از موش‌ها نیز توده‌های تائو تزریق کردند؛ اما به آن‌ها اجازه دادند هر زمان که می‌خواهند بخوابند. پس از ۴ هفته، توده‌های تائو در موش‌های دچار کمبود خواب در‌مقایسه‌با موش‌های استراحت‌کرده بیشتر شده بود. جالب است بدانید افزایش این توده‌ها در همان بخش‌هایی از مغز اتفاق افتاد که مغز افراد مبتلا به آلزایمر را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. هولتزمن، یکی از پژوهشگران این مطالعه می‌گوید:

داشتن خواب کافی از ملزومات زندگی هر انسانی به‌حساب می‌آید. مغز ما برای اینکه از شرّ فشارهای طول روز خلاص شود، به استراحت نیاز دارد. بااین‌حال، هنوز مطمئن نشده‌ایم آیا خواب کافی به افراد مسن دربرابر ابتلا به آلزایمر کمک می‌کند یا خیر. باوجوداین، برخورداری از خواب کافی ضرری ندارد و این پژوهش و سایر داده‌ها نشان می‌دهد خواب کافی در افراد تازه مبتلا‌شده به آلزایمر، ممکن است فرایند بیماری را کاهش دهد یا به‌تأخیر بیندازد.

افزون‌براین، پژوهشگران دریافتند اختلال خواب به افزایش ترشح پروتئین سینوکلئین منجر می‌شود که از عوامل مهم ابتلا به بیماری پارکینسون به‌شمار می‌رود. افراد دچار این بیماری مشابه بیماران مبتلا به آلزایمر، اغلب با مشکل خواب دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند.

وان‌نوت (OneNote) اپلیکیشن ویژه‌ی یادداشت‌برداری است که اغلب اوقات نادیده گرفته می‌شود؛ اما شایسته‌ی توجه بیشتری است. این برنامه از امکانات کامل و پشتیبانی قدرتمندی برخوردار است و به‌خوبی با دیگر محصولات بسته‌ی نرم‌افزاری آفیس سازگار می‌شود.

اگر از رقبای این برنامه، مانند Evernote یا Todolist استفاده می‌کنید، شاید کوچ به این برنامه برایتان دشوار باشد؛ اما با درنظرگرفتن نکات این مقاله، این انتخاب برایتان دل‌چسب خواهد شد.

پس از خواندن این مقاله، به مهارت لازم برای کار با OneNote دست می‌یابید. در این مقاله خواهید خواند:

• مقدمه: وان‌نوت چیست؟ چگونه آن را نصب کنید؟ پلتفرم‌های تحت پشتیبانی
• اصول اولیه: نوت‌بوک‌ها، بخش‌ها، صفحات، صفحات فرعی و یادداشت‌برداری
• نظم و سازمان‌دهی: تگ‌ها، جست‌وجو براساس تگ، فیلد جست‌وجو، ارسال وظایف به اوت‌لوک (Outlook) و مدیریت جلسات اوت‌لوک
• امکانات پیشرفته: درج فایل‌ها، یادداشت‌های صوتی، ساخت یادداشت‌های لینک‌شده، یادداشت‌های دست‌نویس، معادلات ریاضی، اشتراک‌گذاری و همکاری، میان‌برهای صفحه‌کلید و وب‌کلیپر
• اشکال‌زدایی: فرمت‌دهی چاپ، فرمت‌دهی متن، دلیل به‌روزرسانی‌نشدن عناوین وان‌درایو نوت‌بوک (OneDrive Notebook) و بازیابی یادداشت‌های حذف‌شده

مقدمه‌ای بر OneNote

قبل از پرداختن به امکانات این برنامه، لازم است در ابتدا با ماهیت آن آشنا شوید.

OneNote دقیقا چیست؟

OneNote دفترچه‌‌یادداشتی دیجیتالی است که صرف‌نظر از نوع پلتفرم، با تمام دستگاه‌ها سازگار است و امکان انتقال محتوا به موقعیت دلخواه را فراهم می‌کند.

از OneNote می‌توانید برای یادداشت‌برداری خواه دست‌نویس خواه تایپی، طراحی، ضبط اسکرین‌شات و ضبط صوتی استفاده کنید. ازآنجاکه OneNote بخشی از مجموعه‌ی Microsoft Office است، مجموعه‌ای از ابزارهای همکاری و اشتراک‌گذاری پروژه بین کاربران دارد.

البته، OneNote پردازشگر متنی نیست و تمام صفحات شکل آزادی دارند؛ یعنی می‌توانید در جای دلخواه کلیک و تایپ‌کردن را شروع کنید. این برنامه برای تولید محتوای منتشرشدنی طراحی نشده است. اگر می‌خواهید محتوای منتشرشدنی تولید کنید، بهتر است از دیگر محصولات مایکروسافت استفاده کنید.

دسترسی به OneNote

بهترین بخش OneNote این است که کاملا رایگان است. برخلاف EverNote که برای استفاده از امکانات دیگر آن به پول نیاز دارید، از تمام بخش‌های OneNote به‌رایگان می‌توانید استفاده کنید.

روش‌های متعددی برای دسترسی به وان‌نوت وجود دارد:

• اگر اشتراک Office 365 را داشته باشید، وان‌نوت بخشی از این بسته است.
• می‌توانید نسخه‌ای مستقل از این برنامه را از وب‌سایت OneNote دانلود کنید.
• اگر از ویندوز ۸ یا بالاتر استفاده می‌کنید، می‌توانید نسخه‌ی اپلیکیشن جهانی را از Windows Storeدانلود کنید.

پلتفرم‌های تحت پشتیبانی

OneNote با ویندوز، مک، اندروید، iOS و ویندوزفون سازگار است. همچنین، اپلیکیشن وب برای این برنامه وجود دارد. در‌حال‌حاضر، هیچ نسخه‌ی Chrombook یا لینوکسی برای این برنامه وجود ندارد؛ البته می‌توانید از اپلیکیشن وب برای دسترسی به سرویس‌های این پلتفرم‌ها استفاده کنید. شایان ذکر است امکانات نسخه‌ی مک به‌اندازه‌ی امکانات نسخه‌ی ویندوزی نیست.

اصول اولیه‌ی کار با نرم‌افزار

برای اینکه در OneNote حرفه‌ای شوید، باید به درک خوبی از اصول اولیه‌ی آن برسید. بدون دانستن اصول اولیه نمی‌توانید از بهترین امکانات آن استفاده کنید.

نوت‌بوک‌ها

روش اصلی سازمان‌دهی محتوا ازطریق «نوت‌بوک‌ها» اجرا می‌شود. به تعداد دلخواه می‌توانید نوت‌بوک داشته باشید. نوت‌بوک‌ها را دقیقا مانند دفترچه‌یادداشت‌های سنّتی خود درنظر بگیرید. برای مثال، دفتری برای کارهای روزانه، دفتری برای وظایف شغلی، دفتری برای برنامه‌ی سفر و دفتری برای اسناد مهم دارید.

برای ساخت نوت‌بوک جدید روی File > New کلیک کنید. در این بخش، می‌توانید سند جدیدی روی کامپیوتر محلی یا روی OneDrive بسازید. OneDrive سرویس میزبانی فایل و سرویس همگام‌سازی است که به‌عنوان بخشی از سرویس‌های آنلاین آفیس ارائه می‌شود.

اگر می‌خواهید نوت‌بوک شما روی کامپیوتر محلی ساخته شود، از دستگاه‌های دیگر به آن نمی‌توانید دسترسی پیدا کنید. بهترین گزینه ساخت نوت‌بوک روی OneDrive است. نوت‌بوک خود را نام‌گذاری کنید و دکمه‌ی Create را فشار دهید. نوت‌بوک جدید در ستون سمت چپ صفحه نمایش داده می‌شود.

بخش‌ها (Sections)

«بخش‌ها» نقش گروه‌بندی را در نوت‌بوک ایفا می‌کنند. مانند نوت‌بوک‌ها تعداد بخش‌ها هم دلخواه است. برای مثال، فرض کنید دفتر برای دستور غذایی ساختید و در این دفتر، بخش‌هایی برای ادویه (Curry) و سالادها (Salads) و غذای مکزیکی (Mexican Food) می‌خواهید بسازید.

وقتی اولین‌بار نوت‌بوک جدید می‌سازید، OneNote بخش پیش‌فرضی به‌نام New Section 1 می‌سازد. نام این بخش را می‌توانید با دوبار کلیک‌کردن روی آن تغییر دهید. برای اضافه‌کردن بخش‌های جدید روی آیکن + در سمت راست بخش‌های موجود کلیک کنید. رنگ تب Section را با راست‌کلیک روی آن می‌توانید تغییر دهید.

صفحات

«صفحات» نُت‌های مستقلی هستند که داخل بخش‌ها قرار دارند. در مثال کتاب دستور غذا، در هرکدام از صفحات می‌توانید دستور مستقلی بنویسید. همان‌طورکه در تصویر می‌بینید، پنج دستور غذا برای ذخیره در بخش ادویه (Curry) انتخاب شده‌اند. برای اضافه‌‌کردن صفحه‌ی جدید، روی دکمه‌ی Add Page کلیک کنید.

صفحات فرعی

«صفحات فرعی» دقیق‌ترین و جزئی‌ترین سطح در سلسله‌مراتب OneNote هستند. این صفحات دقیقا مشابه صفحات اصلی عمل می‌کنند؛ با این تفاوت که می‌توان محتوا را در آن‌ها دسته‌بندی کرد. برای ساخت صفحه‌ی فرعی (Subpage)، در ابتدا باید صفحه (Page) جدیدی بسازید. سپس، روی آن راست‌کلیک کنید و گزینه‌ی Make Subpage را انتخاب کنید.

یادداشت‌برداری

همان‌طورکه در ابتدا هم اشاره کردیم، OneNote امکان اضافه‌کردن محتوای دلخواه روی یک صفحه را می‌دهد. محتوا در نگه‌دارنده‌ی Note یا Note Container ذخیره می‌شود. Note Container قابلیت ذخیره‌سازی متن، تصویر، صوت، ویدئو، دست‌نویس و بُرش‌های صفحه را دارد.

با کلیک روی بخشی از محتوا نمای کلی (Outline) از نگه‌دارنده‌ی آن نمایش داده می‌شود. با کشیدن Outline اندازه‌ی آن را می‌توانید تغییر دهید یا با بُردن ماوس روی نوار بالای آن، آن را جابه‌جا کنید. در تصویر زیر، می‌توانید دو Container را ببینید: یکی برای Ingredients (مواداولیه) و دیگری برای دستورالعمل‌های پخت غذا (Cooking Instructions).

با استفاده‌ی صحیح از Containerها می‌توانید نوت‌های مطلوب و ساده‌ای را بسازید. برای فرمت‌دهی به نوت‌های خود، گزینه‌های منتخب، مانند فونت، اندازه، رنگ، بولد و گزینه‌های بولت را در تب Home قسمت بالای پنجره‌ی OneNote می‌توانید پیدا کنید.

نظم و سازمان‌دهی

با توسعه‌ی نوت‌بوک‌ها، اطمینان از نظم آن‌ها اهمیت زیادی دارد. نبود نظم باعث ایجاد آشفتگی در جست‌وجوی محتوای مدنظر می‌شود.

تگ‌ها

جدای از سلسله‌مراتب نوت، بهترین روش برای سازمان‌دهی یادداشت‌ها استفاده از سیستم تگ یا برچسب‌گذاری است. اگر قبلا با نرم‌افزاری مثل Evernote کار کرده باشید، با تنظیم تگ‌ها آشنا هستید. هدف اصلی تگ‌ها این است که بتوانید از نوت‌بوک‌ها و بخش‌های مختلف به بخش یا نوت‌بوک‌ دلخواه منتقل شوید.

در مثال دستورالعمل غذا، دستورهای مربوط به بعضی مواداولیه‌ی اصلی تگ شده‌اند. این، یعنی اگر مقداری مرغ در یخچال داشته باشید، با جست‌وجوی تگ Chicken می‌توانید تمام دستورالعمل‌های مرتبط‌با آن را ببینید. تگ را می‌توانید ازطریق تب Home اضافه کنید. OneNote تگ‌های پیش‌فرض دارد؛ اما درصورتی‌که از آن‌ها استفاده نمی‌کنید، می‌توانید حذفشان کنید. برای ساخت تگ، روی تب Home کلیک کنید. سپس، فهرست تگ‌ها را توسعه دهید و Customize Tage > New Tag را انتخاب کنید.

می‌توانید تگ‌ها را در Note Container بر خطوط مستقل متنی هم اعمال کنید. تگ‌ها را به کل بخش‌ها یا صفحات نمی‌توانید اضافه کنید. برای اضافه‌کردن تگ، ماوس خود را در ابتدای متن بررسی‌شده قرار دهید و سپس، به Home>Tags بروید و تگ مدنظر را انتخاب کنید. درغیر این‌صورت، می‌توانید به خط مدنظر بروید و در منویی که ظاهر می‌شود، روی فلش جهت‌دار بالا سمت راست کلیک کنید تا آیتم tag در منو گسترش پیدا کند و تگ مدنظر را انتخاب کنید.

جست‌وجو براساس تگ‌ها

پس از برچسب‌گذاری صحیح محتوا، زمان آن رسیده با روش استفاده از تگ‌ها برای یافتن اطلاعات موردنیاز خود آشنا شوید. برای مشاهده‌ی فهرستی از تمام تگ‌ها به منوی Home > Find Tags بروید. همان‌طورکه مشاهده می‌کنید، کل نوت‌هایی که با Chicken تگ‌گذاری شده‌اند، در پنجره‌ی سمت راست صفحه‌‌نمایش نشان داده می‌شوند. روی یکی از عناوین کلیک کنید تا به نوت مدنظر برسید.

فیلد جست‌وجو

جست‌وجو براساس تگ‌ها ویژگی مهم دیگری را یادآوری می‌کند: فیلد جست‌وجو.

این فیلد دقیقا طبق انتظار عمل می‌کند. متن مدنظر را وارد کنید و کلید Enter را فشار دهید و فهرستی از نتایج را دریافت کنید؛ اما قابلیت‌های آن بسیار فراتر از جست‌وجوی ساده هستند. این فیلد انعطاف درخورتوجهی دارد. برای مثال، می‌توانید از آن برای جست‌وجوی کل نوت‌بوک‌ها و نوت‌بوک یا بخشی که در آن قرار دارید، کمک بگیرید.

همچنین، می‌توانید نتایج را براساس تاریخ یا عنوان یا بخش مرتب کنید. این، تنها راه پیداکردن یادداشت‌ها براساس تاریخ تغییر است؛ اطلاعاتی که ممکن است در جای دیگر دسترسی به آن‌ها ممکن نباشد.

اگر زمان زیادی برای جست‌وجوهای مشابه صرف می‌کنید، می‌توانید از منوی آبشاری و با کلیک روی Set This Scope as Default معیارهای جست‌وجو را تنظیم کنید.

با این ویژگی می‌توانید یادداشت‌های صوتی را هم مانند متون عادی جست‌وجو کنید. البته، گزینه‌ی جست‌وجوی صوتی به‌صورت پیش‌فرض غیرفعال است؛ زیرا سرعت جست‌وجو را کاهش می‌دهد.

برای فعال‌سازی جست‌وجوی صوتی باید به منوی File > Options > Audio & Video بروید. در بخش Audio Search، چک‌باکس کنار Enable Searching Audio and Video Recordings for Words را فعال کنید و سپس، روی OK کلیک کنید.

ارسال وظایف به Outlook

به این دلیل که OneNote و Outlook هر دو محصولات مایکروسافت هستند، به‌صورت یکپارچه با یکدیگر کار می‌کنند. این سازگاری سهولت تقسیم اینباکس ایمیل و محتوای OneNote را افزایش می‌دهد.

برای ساخت Outlook Task، متن مدنظر را برای اضافه‌شدن به Outlook هایلایت کنید. سپس، روی Home > Outlook Tasks کلیک کنید و فریم زمانی مناسب را انتخاب کنید. پرچمی کنار وظیفه‌ در OneNote نمایش داده می‌شود و به Outlook اضافه می‌شود. این فرایند را می‌توانید به‌صورت معکوس هم انجام دهید؛ اما لازم است افزونه‌های OneNote را به Outlook اضافه کنید.

مدیریت نشست‌های Outlook

اگر Outlook 2016 و OneNote 2016 را روی کامپیوتر نصب کرده‌اید، از OneNote برای مدیریت و ضبط و گزارش‌گیری از جلسات خود می‌توانید استفاده کنید. همچنین، تاریخ، موقعیت مکانی، دستور جلسه، عنوان و شرکت‌کنندگان را می‌توانید درج کنید.

برای اضافه‌کردن Meeting یا جلسه به منوی Home > Meeting Details بروید. در تقویم Outlook، با فهرستی از جلسه‌های امروز روبه‌رو می‌شوید. برای تغییر تاریخ، روی Choose a Meeting from Another Day کلیک کنید.

امکانات پیشرفته

حالا که با اصول اولیه و روش سازمان‌دهی داده‌ها در OneNote آشنا شدید، زمان آن است با امکانات پیشرفته‌ی این برنامه هم آشنا شوید.

درج فایل‌ها

هر فایلی را به‌صورت مستقیم در OneNote می‌توانید وارد کنید. همچنین، OneNote بخش مشخصی برای واردکردن صفحات گسترده‌ی اکسل درنظر گرفته است. این صفحات را به‌صورت مستقیم در OneNote می‌توانید ویرایش کنید.

برای درج فایل، به صفحه‌‌ی مدنظر بروید و روی تب Insert کلیک کنید. برای واردکردن فایل با هر فرمتی گزینه‌ی File Attachment یا برای واردکردن صرفا فایل اکسل، گزینه‌ی Spreadsheet را انتخاب کنید.

یادداشت‌های صوتی

در تب Insert، می‌توانید انواع فایل‌های ویدئویی، صوتی، اسکرین‌شات و جدول در یادداشت خود درج کنید. یادداشت‌های صوتی (Audio Notes) یکی از بخش‌های برتر OneNote است.

برای ضبط صدا فقط کافی است روی آیکن Record Audio کلیک کنید تا OneNote ضبط صدا را آغاز کند. در این حالت، گزینه‌های متعددی در نوار بالای صفحه ظاهر می‌شود. وقتی کار ضبط صدا را به‌پایان رساندید، روی Stop کلیک کنید. دراین‌صورت، فایل صوتی به‌صورت خودکار ذخیره می‌شود و داخل یادداشت قرار می‌گیرد.

ساخت‌ یادداشت‌های مرتبط

اگر روی پروژه‌ای بزرگ با تعداد زیادی نوت‌بوک کار می‌کنید، لینک‌هایی را بین یادداشت‌های خود می‌توانید ایجاد کنید. بدین‌ترتیب، کنترل یادداشت‌ها سریع‌تر و آسان‌تر خواهد شد. ساخت لینک‌ها کار بسیار ساده‌ای است. برای ساخت لینک به صفحه‌ی مدنظر بروید و نام صفحه‌ی مدنظر را بین دو براکت مربعی دوبل قرار دهید.

برای نمونه، در مثال دستور غذا، ممکن است بخواهید لینکی بین دستور غذاهای Korma و Chicken Madras ایجاد کنید. باید به نوت Madres بروید و [[Chicken Korma]] را تایپ کنید و لینک به‌صورت خودکار ظاهر می‌شود.

یادداشت‌های دست‌نویس

OneNote از یادداشت‌های دست‌نویس پشتیبانی می‌کند. این یادداشت‌ها به‌ویژه زمانی سودمند هستند که از اپلیکیشن روی دستگاهی لمسی یا تبلت استفاده کنید؛ اما این یادداشت‌ها را می‌توانید با ماوس روی کامپیوترهای معمولی هم ایجاد کنید.

برای مشاهده‌ی گزینه‌های موجود دست‌نویس روی تب Draw کلیک کنید. از میان رنگ‌ها و انواع قلم موجود و همین‌طور ابزار ترسیم مثل شکل‌ها و گراف‌ها و نمودارها می‌توانید انتخاب کنید.

پس از ایجاد یادداشت دست‌نویس، می‌توانید آن را به فرمت متنی تبدیل کنید. برای این کار، روی ابزار Lasso کلیک کنید و انتخابی دور متن دست‌نویس ایجاد کنید. سپس، گزینه‌ی Ink to Text را انتخاب کنید.

معادلات ریاضی

یکی از توصیه‌های متداول معلمان ریاضی به دانش‌آموزان، استفاده‌نکردن از ماشین‌حساب بود؛ زیرا آن‌ها معتقد بودند در هر شرایطی استفاده از ماشین‌حساب ممکن نیست؛ اما آن زمان از تلفن‌های هوشمند غافل بودند. حتی با وجود تلفن‌های هوشمند نیز، اجرای محاسبات ریاضی روی صفحه‌ی کوچک بسیار پیچیده و خسته‌کننده خواهد شد.

خوشبختانه OneNote این مشکل را حل کرده است. می‌توانید معادله‌ی مدنظر را صرف‌نظر از طولانی‌بودن وارد کنید و حل آن را برعهده‌ی برنامه‌ بگذارید. فقط مطمئن شوید محاسبات را به‌صورت رشته‌ای پیوسته وارد کنید؛ وگرنه OneNote به‌درستی آن‌ها را تشخیص نمی‌دهد. در این جدول، بعضی کدهای سودمند برای اجرای محاسبات ارائه شده‌اند:

اشتراک‌گذاری و همکاری

اگر با پروژه‌ی بزرگی کار می‌کنید، نوت‌بوک خود را با دیگر همکارانتان می‌توانید به‌اشتراک بگذارید. برای این کار، به منوی File > Share بروید. در این منو، دو گزینه دارید: Share with People (ازطریق ایمیل افراد را دعوت می‌کنید) یا Get a Sharing Link (لینکی به شما می‌دهد که می‌توانید آن لینک را به افراد دلخواه خود ارسال کنید).

اگر اشتراک‌گذاری را با ایمیل انجام می‌دهید، قابلیت نمایش یا ویرایش نوت‌بوک برای گیرنده را از منوی آبشاری سمت چپ می‌توانید تنظیم کنید.

اگر قصد دارید لینک را ارسال کنید، روی دکمه‌ی کنار گزینه‌ی مدنظر کلیک کنید. همچنین، می‌توانید مجوزهای کاربر را از این صفحه تغییر دهید یا کل نوت‌بوک را حذف کنید.

اگر نمی‌خواهید مجوز دسترسی را به افراد بدهید؛ اما می‌خواهید محتوای صفحه‌ی مشخصی را به‌اشتراک بگذارید، یک کپی از صفحه‌ی مدنظر را برای کاربرها می‌توانید ایمیل کنید. برای این کار روی تب Home کلیک و سپس، Email را انتخاب کنید.

میان‌برهای صفحه‌ی کلید

OneNote از مجموعه‌میانبر‌های سودمند صفحه‌‌کلید برخوردار است که سرعت کار را افزایش می‌دهد. صدها میانبر صفحه‌کلید برای این برنامه وجود دارند که می‌توانید کل آن‌ها را در صفحات Help پیدا کنید.

درادامه، ۱۰ میانبر برتر ارائه را معرفی می‌کنیم:

• CTRL+F: جست‌وجوی صفحه‌ی فعلی
• CTRL + E: جست‌وجوی تمام نوت‌بوک‌ها
• ALT+=: تایپ معادله‌ی ریاضی
• CTRL + 1: اضافه‌کردن تگ اول از فهرست تگ‌ها به یادداشت فعلی
• CTRL + N: ساخت صفحه‌ی جدید در بخش فعلی
• ATL + کلید جهتی سمت چپ: پرش به صفحه‌ی قبلی OneNote
• CTRL + K: درج لینک (در نوت‌بوک یا در صفحه‌ی وب)
• CTRL + SHIFT + ALT + N: ساخت زیرصفحه‌ی جدید زیر صفحه‌ی منتخب فعلی
•   ALT + کلید جهتی پایین: پرش به Note Container بعدی در صفحه‌ی فعلی
• CTRL + ALT + P: اجرای ضبط صوتی منتخب.

Webclipper

وب‌کلیپر (Webclipper) قابلیتی است که امکان بُرش تمام یا بخشی از صفحه‌ی وب در OneNote و ذخیره‌سازی آن را فراهم می‌کند. OneNote این قابلیت را به‌شکلی کاربرپسند ارائه داده است.

در وب‌کلیپر، با چند گزینه روبه‌رو هستید. می‌توانید صفحه‌ی کامل وب، بخشی از صفحه‌ی وب (مانند اسکرین‌شات)، صرفا متن صفحه یا بوک‌مارک را ذخیره کنید. همچنین، می‌توانید ازطریق منوی آبشاری محل ذخیره‌سازی این بُرش‌ها را انتخاب کنید.

اشکال‌زدایی

در OneNote، ممکن است با مشکلات متداول زیر روبه‌رو شوید:

فرمت‌دهی چاپ

اگر بخواهید نوت‌بوک را چاپ کنید، نرم‌افزار OneNote نمی‌تواند جداسازی صفحات را تشخیص دهد. دلیل این مسئله هم ماهیت تایپ فراگیر این برنامه است. ممکن است در حین چاپ، بعضی خطوط مستقل متنی هم روی دو صفحه تقسیم شوند.

همان‌طورکه قبلا هم اشاره شد، OneNote پردازنده‌ای متنی نیست. اگر به چاپ یادداشت‌های خود نیاز دارید، بهترین راه‌حل این است که نوت‌ها را وارد مایکروسافت ورد یا نوت‌پد کنید و فرمت‌دهی مدنظر را تنظیم کنید. برای بررسی پیش‌نمایش چاپ نوت‌ها، به منوی File > Print > Print Preview بروید.

فرمت‌دهی متنی

ازآنجاکه OneNote پردازنده‌ای متنی نیست، از اصول پردازش متنی هم پیروی نمی‌کند؛ اما درعوض، از اصول تایپوگرافی استفاده می‌کند. این روند برای کاربر جدید کمی گیج‌کننده است.

برای مثال، واردکردن عدد ۲ برای دوبرابرکردن فاصله‌گذاری خطی بر Paragraph Spacing هیچ تأثیری نخواهد گذاشت. باید تعداد کل نقاط را برای اندازه‌ی فونت و فاصله‌گذاری مدنظر وارد کنید. به این کار در تایپوگرافی Leading می‌گویند.

عناوین OneDrive Notebook به‌روزرسانی نمی‌شوند

می‌توانید نام قابل‌نمایش نوت‌بوک را با راست‌کلیک روی آن و سپس، انتخاب گزینه‌ی Properties تغییر دهید. بااین‌حال، با این کار نام واقعی فایل در OneDrive به‌روزرسانی نمی‌شود.

تطبیق‌نداشتن نام فایل‌ها تأثیری بر عملکرد OneNote نخواهد گذاشت؛ اما اگر نمی‌توانید به‌درستی آن‌ها را تشخیص دهید، روی هر نوت‌بوک می‌توانید دوبار کلیک کنید و آن را در صفحه‌ی وب بازکنید.

بازیابی نوت‌های حذف‌شده

ممکن است به‌صورت تصادفی فایلی را حذف کنید و یک هفته بعد، متوجه این اشتباه شوید. خوشبختانه OneNote از فایل‌های شما فایل پشتیبان تهیه می‌کند. درصورتی‌که در زمان مناسب متوجه این اشتباه شوید، می‌توانید آن را برطرف کنید.

اگر نوت‌بوک روی درایو محلی ذخیره شد، با رفتن به منوی File > Info > Open Backups، فایل‌های ازدست‌رفته را می‌توانید بازیابی کنید. اگر نوت‌بوک روی OneDrive ذخیره شد، وارد حساب OneDrive شوید و به History > Notebook Recycle Bin > Notebook Recycle Bin بروید. فایل‌های پشتیبان ۶۰ روز نگه‌داری می‌شوند؛ مگر اینکه Bin در این زمان خالی باشد.

سخن پایانی

OneNote برنامه‌ای پرکاربرد و بسیار گسترده است. در این راهنما، به‌طور خلاصه به امکانات این برنامه اشاره کردیم. این برنامه نکات و ترفندهای زیادی دارد که می‌تواند به‌اندازه‌ی یک کتاب مطلب به خود تعلق دهد؛ اما با خواندن این مقاله نیز می‌توانید کار با این نرم‌افزار را شروع کنید.

درست مانند پدر‌ومادر جدا‌شده‌ای که در جشنی شرکت‌ کرده‌اند، فیزیک هم از دو بخش جدا ترکیب شده که نمی‌توانند باهم باشند. این دو بخش نسبیت عام و مکانیک کوانتومی هستند. بسیاری از پژوهشگران دهه‌ها به‌دنبال جداکردن این دو بخش در قالب نظریه‌ای به‌نام «نظریه‌ی ریسمان» بوده‌اند. این نظریه تلاش می‌کند نیرو‌ی گرانش را با رفتار ذرات زیر‌اتمی تطبیق‌ دهد.

درست مانند بسیاری از فیزیک‌دانان سراسر جهان، فیزیک‌دانان نظری دانشگاه پرینستون نیز همچنان رؤیا‌ی آشتی‌دادن پدرومادر فیزیک را در سر می‌پرورانند. نظریه‌ای که فیزیک‌دانان روی آن کار می‌کنند به «نظریه‌ی همه‌چیز» شهرت دارد.

طبق گفته‌ها‌ی اخیر کاترین زاندونلا، مدیر ارتباطات دانشگاه پرینستون، فیزیک‌دانان نظری این دانشگاه به موفقیت‌ها‌یی در زمینه‌ی ریاضیات نظریه دست‌ یافته‌اند.

زاندونلا گفت:

نکته‌ی مهم و درخورتوجه این است که گرانش، یعنی نیرو‌یی که باعث باز‌گشتن توپ بیسبال به زمین و رشد‌ سیاه‌چاله‌ها می‌شود، به‌صورت خود‌کار با رفتار خاص و عجیب ذرات زیر‌اتمی تشکیل‌دهنده‌ی جهان اطراف ما ارتباط دارد. این ارتباط میان گرانش و ذرات زیر‌اتمی نوعی سنگ روزتا برای فیزیک خواهد‌ بود. سنگ روزتا سنگی بود كه متن يونانی و مصرى باستان روی آن حک و كليد دست‌يابی به خط و زبان مصر باستان شده بود.

مسئله‌ی این دو تئوری فقط مسئله‌ی تلفیق آن‌ها نیست؛ بلکه با ترجمه‌ی زبان یکی از آن‌ها به زبانی دیگر، می‌توان کاری کرد که حد‌اقل با یکدیگر حرف‌ بزنند. متأسفانه برای این کار باید ساختار نظریه‌ی ریسمان را شکل داد و این کار، فیزیک‌دانان را از یکدیگر جدا کرده است. پیش‌تر، درباره‌ی مدل ریاضیاتی نظریه‌ی ریسمان شنیده‌ایم؛ اما افراد کمی آن را درک کرده‌اند.

اصلی‌ترین مشکلی که باید حل‌ شود، مشکل «بی‌نهایت‌ها» است. اگر در فرمولی، عدد قرار‌ دهیم و از آن جواب معنی‌دار نگیریم، درحقیقت، فرمول به‌کاررفته‌ی ما نمی‌تواند چیزی را پیش‌بینی کند و ارزشی ندارد.

نظریه‌ی کوانتوم برای بیشترِ بر‌هم‌کنش‌ها‌ی بین ذرات جواب قاطعی به ما می‌دهد. جواب‌ها‌ی این نظریه نه‌تنها معنی‌‌دارند؛ بلکه با داده‌ها‌ی آزمایشگاهی نیز مطابقت بسیار خوبی دارند. متأسفانه گرانش مسئله‌ای عجیب است. هم‌اکنون، می‌توانیم از توصیف ساختار فضازمان با نسبیت عام اینشتین، بر‌هم‌کنش ضعیف بین اجرام دور از یکدیگر را توصیف‌ کنیم.

زمانی‌که ریاضیاتی با پایه‌ی احتمال و توصیف‌کننده‌ی ذرات حمل‌کننده‌ی نیرو را به فضا‌زمان نسبیت عام اعمال می‌کنیم، به جواب‌های بی‌نهایت و بی‌معنی می‌رسیم؛ دقیقا مانند دو انسانی که سر یکدیگر فریاد می‌کشند. ترکیب گرانش با دو نیرو‌ی هسته‌ای و نیز نیرو‌ی الکترو‌مغناطیسی، نظریه‌ی واحدی به‌وجود می‌آورد. این نظریه چگونگی پدیدارشدن جهان کنونی ما از یک سیستم فیزیکی را به‌سادگی توضیح می‌دهد.

یکی از اقدام‌ها‌یی که برای رسیدن به نظریه‌ی همه‌چیز می‌توان انجام داد، نگاه متفاوت به ذرات است. باید ذرات را به‌گونه‌ای توصیف کرد که هم‌زمان هم ویژگی‌ها‌ی نقطه‌ای و گسسته‌بودن آن‌ها حفظ و هم به ویژگی‌ها‌ی موجی و نوسانی آن‌ها در فضازمان چهار بعدی توجه‌ شود.

نظریه‌ی ریسمان این کار را انجام می‌دهد. در این نظریه، ذرات به‌صورت اجرام تک‌بُعدی درنظر گرفته می‌شوند که با رفتن از بُعدی به چند بُعد، تغییرشکل می‌دهند. به‌عبارتِ‌دیگر، ذرات به‌شکل خطوطی هستند که در بازه‌ی فرکانسی خاصی ارتعاش دارند و هر فرکانس، ذره‌ای با ویژگی‌ها‌ی منحصر‌به‌فرد ایجاد می‌کند.

این نظریه در قسمت‌ها‌ی دیگر فیزیک نیز کار‌ می‌کند. در دهه‌ی ۱۹۹۰، سه نفر از پژوهشگران دانشگاه پرینستون نظریه‌ی ریسمان را بر نیرو‌ی هسته‌ای قدرتمندی اعمال‌ کردند. ذره‌ی حمل‌کننده‌ی نیرو‌ی هسته‌ای قوی «گلوئون» نام دارد. نام این ذره از کلمه‌ی لاتین glue به‌معنی «چسب» گرفته‌ شده و ذرات تشکیل‌دهنده‌ی پروتون و نوترون را در‌کنار یکدیگر نگه‌ می‌دارد. این پژوهشگران متوجه‌ شدند همین فرایند می‌تواند به آن‌ها در فهم تابش سیاه‌چاله‌ها کمک‌ کند.

چند سال بعد، ژون مالداسنا، یکی دیگر از پژوهشگران پرینستون، توضیح فرا‌گیر و گسترده‌تری درباره‌ی بزرگ‌مقیاس‌ها مانند چگونگی تغییرشکل فضازمان به‌وسیله‌ی جرم و نظریه‌ی «میدان‌‌ها‌ی ذرات زیر‌اتمی» ارائه داد. بعد از بیست سال، هنوزهم نظریه‌ی ریسمان به زبان مشترک پدرومادر فیزیک در قالب نظریه‌ی میدان روح تازه می‌بخشد.

مالداسنا گفت:

امیدواریم بتوانیم تکینگی مرکز سیاه‌چاله را بفهمیم. اگر از عهده‌ی فهم این موضوع بر‌آییم، می‌توانیم راهی به درک انفجار بزرگ (Big Bang) نیز پیدا‌ کنیم.

لئونارد ساسکیند، پژوهشگر دانشگاه استنفورد، به‌تازگی مقاله‌ی خود درباره‌ی انبساط حجمی سیاه‌چاله مطابق AdS/CFT را منتشر کرده‌ است. هر ایده‌ی جدید درعمل باید آزمایش‌ و درستی آن دیده‌ شود؛ حتی پدر این نظریه نیز گاهی شک و تردید خود را درباره‌اش ابراز می‌کند. تردیدی که درباره‌ی این نظریه وجود‌ دارد آن است که آیا ریاضیات آن، واقعیت را توصیف می‌کنند یا فقط بازتاب کم‌عمقی از حقیقتی عمیق‌تر هستند؟

ساسکیند به‌تازگی در مصاحبه‌ای گفته‌ است:

حدس من این است که نظریه‌ی همه‌چیز جهان هر‌چه باشد، به نظریه‌ی ریسمان بی‌ربط نیست؛ اما نظریه‌ی ریسمان هم به این شکل و با این دقت و ظرافت ریاضی نمی‌تواند نظریه‌ی توصیف‌کننده‌ی ذرات باشد.

ممکن است نظریه‌ی ریسمان بتواند پدرومادر فیزیک را به صحبت‌کردن وادار کند و حتی ممکن است راهی برای  متصل‌کردن مکانیک کوانتومی نسبیت عام به ما نشان‌ دهد. باوجوداین، مسلما راه درازی برای جمع‌کردن خانواده‌ی فیزیک به دور یکدیگر در پیش داریم و طبیعتا برای کریسمس قرار نیست این اتفاق بیفتد.

شایعه‌های مربوط به آیفون جدید اپل از مدتی پیش آغاز شده‌اند و هرچه زمان می‌گذرد، شاهد انتشار شایعه‌ها و گزارش‌های جدیدی هستیم. جدیدترین گوشی هوشمند اپل که فعلا آن را با نام غیررسمی آیفون XI یا آیفون ۱۱می‌شناسیم، بی‌شک یکی از موردانتظارترین گوشی‌های امسال است؛ محصولی که طبق شایعات اخیر احتمالا به دوربینی سه‌گانه مجهز خواهد شد.

چند روز پیش وبسایت اسلش‌گیر مدعی شد که آیفون ۱۱ اپل احتمالا قرار است توانایی این را داشته باشد که در نقش منبع انرژی لپ‌تاپ‌ها ظاهر شود. در واقع اخیرا پتنت‌های جدیدی از سوی اپل ثبت شده‌اند که به چنین موضوع مهمی اشاره دارند. البته فراموش نکنید که آیفون ۲۰۱۹ تنها دستگاهی نیست که اپل قصد دارد با اتکا به آن به‌سمت دنیای رایانه‌‌های دسکتاپ هجوم ببرد؛ کوپرتینویی‌ها پیشتر با آیپد پرو سعی کرده‌اند مرز بین دنیای دستگاه‌های موبایلی را با لپ‌تاپ‌ها کمرنگ کنند.

نخستین‌بار، سال‌ها پیش بود که تصاویر مرتبط به این پتنت رؤیت شد. درواقع در آن زمان، نخستین نسل آیپد پرو روانه‌ی بازار شده بود. حال که در سال ۲۰۱۹ هستیم، نسخه‌ی جدید پتنت موردبحث مجددا ثبت شده است تا دوباره به شایعه‌های مرتبط به این موضوع، دامن بزند. 

همان‌طور که بالاتر گفتیم، آیپدهای اپل از مدت‌ها پیش سعی کرده‌اند فاصله‌ی بین رایانه‌های دسکتاپ را با دستگاه‌های موبایلی کمرنگ کنند. برای مثال با وجود قاب Slim Combo ساخته‌شده توسط لاجیتک، می‌توان از آیپد به‌عنوان یک لپ‌تاپ استفاده کرد؛ گرچه عملا بین سیستم‌های عامل تفاوت وجود دارد و شاید iOS نتواند در برخی حوزه‌ها همچون ویندوز یا مک عمل کند، اما در هر صورت چنین قابی برای آیپد بسیار کاربردی و جالب به‌شمار می‌آید.

پتنت جدید اپل در واقع به لپ‌تاپی اشاره دارد که با یک گوشی هوشمند، همراه می‌شود. این پتنت در واقع شباهت بی‌چون‌و‌چرایی به پروژه‌ی لیندای ریزر دارد. در این پروژه، از نخستین مدل گوشی مخصوص‌بازی ریزر فون استفاده می‌شد. روند کار به این‌صورت بود که کاربر گوشی را در جایگاه خاص روی دستگاه که به‌طور ویژه برای ریزر فون تعبیه شده بود قرار می‌داد و می‌توانست از این گوشی به‌عنوان ترک‌پد استفاده کند؛ نمایشگر لپ‌تاپ هم به نمایشگر اصلی دستگاه تبدیل می‌شد.

پتنت جدید اپل نشان می‌دهد که این شرکت نیز به‌ فکر ساخت چنین دستگاهی افتاده است. اما پیش از هرگونه اظهارنظر در مورد این دستگاه، بهتر است سوالاتی را از خود بپرسیم؛ ساخت چنین دستگاهی دقیقا چه‌دلیلی می‌تواند داشته باشد؟ این دستگاه چه کاربردهایی برای کاربران اپل به‌همراه خواهد داشت؟ آیا طراحی و تولید چنین دستگاهی واقعا لازم است؟ اجازه دهید این موضوع را اندکی مورد تحلیل قرار دهیم.

قبل از رسیدن به این سوال که «آیا آیفون بعدی می‌تواند در نقش منبع انرژی لپ‌تاپ ظاهر شود» بهتر است سوال دیگری را مطرح کنیم؛ «آیا آیفون بعدی اپل لازم است چنین قابلیتی داشته باشد؟» با توجه به آنچه از دستگاه‌های اپل دیده‌ایم، هیچ شکی نداریم که آیفون بعدی قطعا می‌تواند در دستگاهی نظیر پروژه‌ی لیندا مورداستفاده قرار گیرد. 

در حالت کلی، مطرح شدن چنین ایده‌ای، بسیار جالب‌توجه است و می‌تواند طرفداران اپل را هیجان‌زده کند. در واقع اپل می‌تواند با طراحی چنین دستگاهی، بیش از پیش قدرت آیفون‌های خودش را - که در بنچمارک‌ها برای همه ثابت شده است - به رخ رقبا بکشد.

فراموش نکنید که آیفون‌های اپل در زمره‌ی گران‌قیمت‌ترین دستگاه‌های موبایلی بازار قرار می‌گیرند و اپل باید همواره به‌دنبال راهی باشد تا مشتریانش را ترغیب کند سال‌به‌سال برای تهیه‌ی محصول جدید، بیش از هزار دلار از جیب‌شان خرج کنند. در واقع اپل در پی آن است تا با تولید دستگاه موردبحث ما، به کاربرانش بفهماند که می‌توانند با هزینه‌ای هزار دلاری، دستگاهی را داشته باشند که می‌تواند در نقش لپ‌تاپ نیز ظاهر شود.

البته که اپل پیشتر با آیپد چنین مسیری را پیش گرفته و تا حدی هم موفق بوده است، گرچه مجددا اشاره می‌کنیم کسی نمی‌تواند قدرت بالای دستگاهی مثل آیپد پرو ۲۰۱۸ را کتمان کند، اما همان‌طور که مهرداد عیسی‌لو، کارشناس زومیت، دربررسی خود از این دستگاه می‌‌نویسد؛ سیستم‌عامل iOS نمی‌تواند از تمامی پتانسیل آیپد پرو استفاده کند. 

با این اوصاف، اینکه به‌ خود بقبولانیم آیفون بتواند در نقش لپ‌تاپ ظاهر شود، کمی سخت و غیرمنطقی به‌نظر می‌رسد، چون بزرگ‌ترین عامل محدودکننده، می‌تواند همان سیستم‌عامل iOS باشد.

سامسونگ قبلا با داکی به‌نام دکس، تلاش مشابهی را انجام داده است. با متصل کردن گوشی هوشمند به دکس، رابط کاربری اندروید کاملا دستخوش تغییر می‌شود و حالتی همچون سیستم‌عامل کروم به‌ خود می‌گیرد که بسیار جذاب است. همین اتفاق را برای دستگاه اپل نیز متصور شوید؛ یعنی بیایید فکر کنیم که با اتصال آیفون به داکی مخصوص، رابط کاربری iOS دچار تغییری اساسی می‌شود و حالتی مثل مک پیدا می‌کند، یا حتی امکان دارد نسخه‌ی سبک سیستم‌عامل OS 10 برای آن در نظر گرفته شود. 

مدت‌ها است که از گوشه و کنار، در مورد قدرت بالای محصولات جدید اپل شنیده‌ایم و همگی چنین موضوعی را نیز قبول داریم. سوال اینجا است که آیا اکثر کاربران فعلی این دستگاه‌ها، واقعا می‌توانند از تمام این قدرت بهره بگیرند؟ اپل نشان داده است در زمینه‌ی پردازنده‌های موبایلی حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و می‌تواند تراشه‌هایش را نسل به نسل قدرتمندتر کند، اما آیا در حال حاضر از تمامی این پتانسیل توسط همه‌ی کاربران استفاده می‌شود؟ بدیهی است که خیر؛ چون عده‌ی زیادی از کاربران فعلی آیفون‌ها، از دستگاه‌شان استفاده‌ی روزانه‌ی معمولی دارند، به شبکه‌های اجتماعی سر می‌زنند یا به‌ تماشای ویدیو می‌نشینند.

در واقع ثبت این پتنت جدید نشان می‌دهد که اپل از این موضوع به‌خوبی آگاه است و به‌دنبال راهی می‌گردد تا از قدرت دستگاه‌هایش نهایت استفاده را ببرد. گرچه نگارنده‌ی زومیت در هر صورت، چنین دستگاهی را آن‌چنان کاربردی به‌شمار نمی‌آورد، اما اتخاذ این تصمیم می‌تواند باری دیگر قدرت بالای دستگاه‌های اپل را به‌ رخ همه بکشد. 

بیایید فرض کنیم که اپل تصمیم خودش را نهایی و نسبت‌به تولید این دستگاه اقدام کند. سابقه‌ی اپل نشان داده است که این شرکت روی طراحی محصولاتش وسواس زیادی به‌ خرج می‌دهد و شکی نداریم که این دستگاه نیز قرار است دستگاهی رده‌بالا و به‌تبع گران‌قیمت باشد. اگر اپل مستقیما مدعی شود که این دستگاه می‌تواند جایگزین لپ‌تاپ باشد، شک نکنید که این شرکت قیمتی معادل لپ‌تاپ‌ها را نیز برای آن در نظر خواهد گرفت. گرچه همه‌ی کاربران به تهیه‌ی چنین دستگاهی تمایل نخواهند داشت، اما مطمئنا برخی افراد پیدا خواهند شد که از این محصول استقبال کنند. 

سوال نهایی؛ آیا اپل واقعا آیفون ۱۱ را به چنین قابلیتی مجهز می‌کند؟ فکر نمی‌کنیم این اتفاق بیافتد. نباید فراموش کنیم که اپل از همین حالا به فکر ساخت چنین دستگاهی افتاده و ممکن است طی سال‌های آینده شاهد رونمایی از آن باشیم، اما اینکه فکر کنیم این اتفاق قرار است با آیفون ۱۱ بیافتد، کمی سخت به‌نظر می‌رسد؛ در هر صورت، گذر زمان همه‌چیز را مشخص خواهد کرد.

نظر شما در این زمینه چیست؟ شما چه تحلیلی در مورد این دستگاه دارید؟ دیدگاه‌های خود را با زومیت در میان بگذارید.

درپایان، از شما دعوت می‌کنیم به‌منظور مشاهده‌ی مشخصات فنی و قیمت گوشی موبایل به بانک محصولات زومیت مراجعه کنید. در این بخش از وب‌سایت، امکان مشاهده‌ی قیمت گوشی اپل، سامسونگ، هواوی، وان‌پلاس و اوپو به‌همراه گالری تصاویر و اخبار و مقالات مرتبط با آن‌ها برای شما فراهم شده است.

براساس یافته‌های جدید پژوهشگران، باکتری پورفیروموناس ژینژیوالیس، عامل اصلی مسبب بیماری مزمن لثه شاید همان باکتری‌ای باشد که موجب بروز آلزایمر نیز می‌شود.

ظاهرا این یک خبر بد محسوب می‌شود، از آن‌جایی که درحدود یک‌سوم از مردم دچار یک بیماری لثه هستند. اما خبر خوب این است که دارویی که سموم اصلی این باکتری را مهار می‌کند، امسال در آزمایش‌های بالینی بزرگ مورد آزمایش قرار می‌گیرد و پژوهشی که به‌تازگی منتشر شده است، نشان می‌دهد که این امر ممکن است روند پیشروی بیماری آلزایمر را متوقف و حتی معکوس کند. حتی شاید امکان طراحی یک واکسن نیز فراهم باشد.

آلزایمر یکی از بزرگ‌ترین اسرار پزشکی به‌حساب می‌آید. در میان جمعیت سالخورده‌ی جهان، زوال عقل پنجمین علت اصلی مرگ است و آلزایمر هفتاد درصد از این موارد را تشکیل می‌دهد و ما هنوز درمورد اینکه چه چیزی موجب بروز آن می‌شود، اطلاعی نداریم.

باکتری پورفیروموناس ژینژیوالیس عامل عفونت لثه، ممکن است در بروز آلزایمر نیز نقش داشته باشد

باکتری در مغز

در این بیماری پروتئین‌هایی که آمیلوئید و تائو نامیده می‌شوند، در مغز تجمع پیدا می‌کنند و فرضیه‌ی معمول در این زمینه این بوده که بیماری مورد بحث حاصل کنترل ناقص این دو پروتئین در مغز است. اما نتایج پژوهش‌هایی که در سال‌های اخیر انجام شده است، نشان می‌دهد که حتی در مغز افرادی که دچار زوال عقل نیستند، ممکن است پلاک‌های آمیلوئید دیده شود. براین اساس، تلاش‌های زیادی که درجهت درمان آلزایمر با استفاده از تعدیل این پروتئین‌ها انجام شده، شکست خورده و این فرضیه را به‌طور جدی مورد تردید قرار داده‌اند.

با این حال، شواهد در حال افزایشی وجود دارد که نشان می‌دهد عملکرد پروتئين‌های آمیلوئیدی ممکن است دفاع علیه باکتری‌ها باشد. این شواهد موجب شده است که مطالعات زیادی درمورد نقش احتمالی باکتری‌ها در آلزایمر و به‌خصوص باکتری‌هایی که موجب بیماری لثه می‌شوند، انجام شود. باکتری‌هایی که در بروز بیماری‌های لثه و دیگر بیماری‌ها نقش دارند، در مغز افراد مبتلا به آلزایمر که از دنیا رفته‌اند، دیده شده است اما تاکنون این موضوع آشکار نبوده که آیا باکتری موجب بیماری شده یا اینکه باکتری در اثر آسیب مغزی ناشی از این بیماری توانسته است راه خود را به مغز پیدا کند.

ارتباط با بیماری لثه

گروه‌های پژوهشی مختلفی در حال مطالعه‌ی این باکتری بوده و نتیجه‌ای که تاکنون به‌دست آورده‌اند، این است که این باکتری به همان مناطقی از مغز که تحت‌تاثیر آلزایمر قرار می‌گیرند، حمله می‌کند و موجب التهاب می‌شود. همچنین عفونت‌ لثه می‌تواند موجب تشدید علایم آلزایمر در موش‌های مبتلا به آلزایمر شود و در موش‌های سالم این عفونت می‌تواند موجب التهاب مغزی شبه آلزایمر، آسیب عصبی و ایجاد پلاک‌های آمیلوئید شود. کیسی لینچ از شرکت داروسازی کورتکسیم (Cortexyme) در کالیفرنیا می‌گوید:

زمانی که نتایج حاصل از چندین آزمایشگاه مستقل با هم مطابقت داشته باشند، این نتایج بسیار قانع کننده است.

در مطالعه‌ی جدید، آنزیم‌های سمی  این باکتری (با نام ژینژیپین) در ۹۶درصد از ۵۴ نمونه مغز آلزایمری مورد مطالعه، مشاهده شد. خود باکتری نیز در تمام مغزهای آلزایمری که DNA-ی آن‌ها مورد بررسی قرار گرفته بود، وجود داشت. سیم سینگرائو از دانشگاه مرکزی لانکشیر می‌گوید:

این مورد، نخستین گزارشی است که DNA-ی باکتری پورفیروموناس ژنژیوالیس را در مغزهای انسانی نشان می‌دهد و حضور مشترک این آنزیم‌ها و پلاک‌ها را تایید می‌کند.

این گروه پژوهشی قبلا دریافته بود که این باکتری فعالانه به مغز موش‌های مبتلا به عفونت لثه حمله می‌کند. سینگرائو اضافه می‌کند که مطالعه‌ی جدید همچنین نخستین موردی است که نشان می‌دهد آنزیم‌های ژینژیپین، پروتئین‌های تائو را به‌صورتی برش می‌دهند که بتوانند موجب مرگ نورون‌ها و زوال عقل شوند. سطوح این باکتری و آنزیم‌های مربوط به آن در مغز افرادی که دچار زوال شناختی و تجمع آمیلوئید و تائوی بیشتری بودند، بالاتر بود. پژوهشگران همچنین این باکتری را در مایع نخاعی افراد زنده‌ی دچار آلزایمر پیدا کردند که نشان می‌دهد این تکنیک شاید روش نهایی برای تشخیص این بیماری باشد.

این باکتری در موش موجب عفونت مغز، تولید آمیلوئید، تجمع رشته‌های پروتئین تائو و آسیب عصبی در مناطق و اعصابی شد که به‌طور معمول تحت‌تاثیر آلزایمر قرار می‌گیرند. کورتکسیم قبلا مولکول‌هایی را توسعه داده است که آنزیم‌های ژینژیپین را مهار می‌کنند. دادن مقداری از این مولکول‌ها به موش‌ها موجب کاهش عفونت، توقف تولید آمیلوئید، کاهش التهاب مغز و حتی نجات نورون‌های آسیب دیده شد.

پژوهشگران دریافتند آنتی‌بیوتیکی که موجب مرگ این باکتری می‌شود، نیز همین کارها را انجام می‌دهد اما کارآیی آن کمتر است و باکتری به‌سرعت دربرابر آن مقاوم می‌شود. این باکتری نمی‌تواند در برابر مهارکننده‌های آنزیم‌های ژینژیپین مقاومت کند و از منظر پژوهشگران، این نور امیدی برای یافتن روش درمان یا پیشگیری از بیماری آلزایمر است.

امید به یافتن روش درمان جدیدی برای آلزایمر

حضور این باکتری و نیز تجمع پروتئین در نمونه‌هایی از مغز افرادی که دچار آلزایمر نبوده‌اند، نیز مشاهده شده است. ما از قبل می‌دانیم که پروتئین‌های آمیلوئید و تائو می‌توانند قبل از اینکه علایم آلزایمر آغاز شود، در مغز ده تا بیست درصد افراد تجمع پیدا کنند. به‌گفته‌ی پژوهشگران، این امر نشان می‌دهد که این باکتری می‌تواند یک علت بیماری آلزایمر باشد ولی نتیجه‌ای از این بیماری نیست. بیماری لثه، نسبت‌به آلزایمر رواج بسیار بیشتری دارد. درواقع افرادی به آلزایمر مبتلا می‌شوند که این آنزیم‌ها و آسیب‌های حاصل از آن با چنان سرعتی در مغز آن‌ها تجمع یابد که موجب بروز علایم بیماری در آن‌ها شود. به‌عقیده‌ی پژوهشگران، این یک فرضیه‌ی جهانی بیماری‌زایی است.

کورتکسیم در ماه اکتبر گزارش کرد که بهترین مهارکننده‌ی آنزیمی که آن‌ها طراحی کرده‌اند، آزمایش‌های اولیه مربوط به ایمنی را گذرانده و وارد مغز شده است. این مهارکننده ظاهرا موجب بهبود مبتلایان به آلزایمر می‌شود. در اواخر سال جاری، این شرکت یک آزمایش بزرگ‌تر را برای این دارو اجرا خواهد کرد و حضور باکتری در مایع نخاعی افراد بیمار و سالم و بهبود شناختی پیش و پس از مصرف دارو را مورد مطالعه قرار خواهد داد.

آن‌ها همچنین قصد دارند که این دارو را علیه خود بیماری لثه نیز آزمایش کنند. تلاش برای مبارزه با این باکتری موجب شده است که در سال ۲۰۱۸، گروهی از پژوهشگران آزمایش‌هایی را برای طراحی یک واکسن در این زمینه آغاز کنند. یک واکسن برای بیماری لثه می‌تواند پیشرفت خوبی باشد اما اگر این واکسن بتواند مانع از آلزایمر نیز شود، تاثیر آن بسیار زیادتر خواهد بود.

AMD در CES امسال به معرفی تراشه‌های نسل سوم رایزن با فناوری ساخت ۷ نانومتری و پردازنده‌های گرافیکیRadeon VII با همان لیتوگرافی پرداخت. اما با وجود رونمایی از آن همه محصول جدید در نمایشگاه، جزییات بیشتری در مورد تولیدات آینده‌ی این شرکت در اختیار رسانه‌ها قرار نگرفت.

خوشبختانه سایت Tom'sHardWare پس از آن رویداد توانسته گفتگویی با مارک پیپرمستر، مدیر ارشد حوزه‌ی فناوری AMD داشته باشد. بنابرآنچه از قبل تصور می‌شد، پیپرمستر جزییات چندانی از  پردازنده‌های نسل سوم رایزن اضافه بر آنچه در CES بیان شده بود، بروز نداد؛ اما بینشی کلی در مورد پایه‌ی طراحی پردازنده‌های نسل سوم رایزن در اختیار این رسانه قرار داده و این اطمینان را به آنان داده است که نرم‌افزارهای موجود به خوبی و با سازگاری کامل با طراحی جدید AMD کار خواهد کرد.

نسل اول پردازنده‌های رایزن با طراحی جدید و انقلابی در هسته‌ها همراه بود؛ اما در بدو ورود به دنیای سخت‌افزارعملکردی پایین‌تر از سطح انتظار در برخی برنامه‌ها از خود نشان داد. برنامه‌های حساس به Latency (تأخیر در دسترسی به حافظه) نظیر بازی‌های رایانه‌ای بیشترین تاثیر منفی را از این جریان می‌پذیرفتند و درنهایت AMD در یک همیاری مسئولانه با توسعه‌دهندگان نرم‌افزار، آنان را مجهز به دانش فنی مورد‌نیاز برای هماهنگ‌سازی کدهایشان با ریزمعماری پردازنده‌های رایزن (موسوم به ZEN) کرد. بیشترین این تلاش‌ها بر رفع نواقص جریان اصلی تراشه‌های دسکتاپ  متمرکز بود. پیپرمستر در پاسخ به سوالی در مورد اینکه آیا بهینه‌سازی‌های انجام‌گرفته روی نسل اول این پردازنده‌ها به نسل سوم نیز منتقل خواهد شد (باتوجه‌به برخورداری نسل جدید از یک معماریمنحصربه‌فردتر) یا خیر، این‌گونه می‌گوید:

«زمانی‌که برای اولین‌بار پردازنده‌های رایزن را عرضه کردیم، بهینه‌سازی انجام‌شده همان Core Complex ما بود. ما در سراسر سیستم‌ عامل، هم در ویندوز و هم در لینوکس با موفقیت روی فرایند شناسایی و انطباق با Core Complex کار کردیم. حالا شما واقعا می‌توانید از این اهرم برای پیاده‌سازی بار کاری بالای خود استفاده کنید. همان‌طور که به سمت دومین نسل از محصولات خود بر پایه‌ی معماری ذن ۲ پیش می‌رفتیم، کار را ساده‌تر کردیم؛ چرا که وجود هسته‌ها روی یک Die ورودی/خروجی معمولی همان رویکرد Core Complex بود که ما در نسل اول این پردازنده‌ها به کار برده بودیم و شما اکنون در یک مسیر بسیار متمرکز قرار گرفته‌اید. ما در اجرای پردازنده‌های سرورمان که در نمایشگاه مشاهده کردید، تمام راه را بر همان مبنای پیاده‌سازی رایزن پیموده‌ایم و این باعث می‌شود که هیچ پیچیدگی جدیدی بر توسعه‌دهندگان نرم‌افزار تحمیل نگردد. همه‌ی کاری که در مورد اولین نسل این پردازنده‌ها به انجام رسانده‌ایم، به نسل‌های بعدی منتقل می‌شود. همه‌ی بهینه‌سازی‌های انجام‌شده برای افزایش انطباق با نرم‌افزارها و برنامه‌ها به نسل‌های بعدی انتقال خواهد یافت.»

صحبت‌های پیپرمستر حاکی از آن است که شرکت از یک رویکرد Core Complex در Die محاسباتی استفاده می‌کند. هر چند AMD تغییراتی در معماری خود داده، بیانات مدیر ارشد حوزه‌ی فناوری این شرکت دید روشن‌تری از طراحی جدید نسل سوم پردازنده‌های رایزن در اختیار ما قرار می‌دهد.

تراشه‌ی رایزن نسل سوم

نسل سوم پردازنده‌های رایزن در یک بازنگری زودهنگام، با یک چیدمان چند چیپلتی همراه شده است. این طراحی ماژولار شامل یک چیپلت هشت هسته‌ای با فناوری ساخت ۷ نانومتری (گوشه‌ی بالا سمت راست تصویر زیر) است که به یک Die ورودی/خروجی (I/O) با فناوری ساخت 14 نانومتری (سمت چپ تصویر) متصل شده است. این Die ورودی/ خروجی شامل کنترلرهای حافظه، لینک‌های Infinity Fabric و اتصالات ورودی/خروجی است.

گذشته از پشتیبانی این تراشه از PCIe 4.0، AMD همچنان جزییات بیشتر در مورد تراشه‌ی جدیدش را در گنجینه‌ی اسرارش مخفی نگاه داشته است. AMD در حال حاضر از فناوری Infinity Fabric برای ایجاد ارتباط میان Die محاسباتی (Compute Die) و Die ورودی/ خروجی استفاده می‌کند. این نوع طراحی به AMD کمک می‌کند که سطوحی از تراشه را مثل کنترلرهای حافظه و I/O که به‌خوبی انطباق‌پذیر نیست، روی یک node بالغ و آزموده حفظ کرده و روی مزایای node هفت نانومتری خود شامل مزایای اقتصادی، عملکردی و چگالی ترانزیستور آن تمرکز بیشتری داشته باشد.

به‌خوبی می‌دانیم که Die محاسباتی ۷ نانومتری شامل ۸ هسته‌ی پردازنده است؛ اما منطقی است که تصور کنیم این Die به‌گونه‌ای بهینه‌سازی شده که با انتقال منابع به I/O Die، خللی در عملکردش ایجاد نشود. 

در تصویر زیر، چیدمان کنونی Core Complex AMD (نسل دوم) دیده می‌شود، AMD در این تراشه آرایش CCX را با چهار هسته‌ی متصل به کش L3 هشت مگابایتی مرکزی که خود به چهار برش تقسیم‌بندی شده، پیاده‌سازی کرده است. هر هسته در این آرایش از ۵۱۳ کیلوبایت کش L1 اختصاصی برخوردار است. AMD چند CCX را برای ساختن تراشه‌ای با تعداد هسته‌ی بیشتر به یکدیگر متصل می‌کندکه مشابه چیدمان ۸ هسته‌/16رشته شامل دو CCX نسل اول پردازنده‌های رایزن است.

احتمال افزایش میزان حافظه‌ی کش L2، L1 و L3 یا تنظیم و تعدیل شرکت‌پذیری (Associativity) حافظه‌های کش در نسل سوم پردازنده‌های رایزن دور از تصور نیست؛ اما برای داشتن اطلاعات بیشتر در این زمینه باید منتظر ماند. 

در شکل زیر آرایش کنونی Core Complex روی Zeppline Die به‌خوبی دیده می‌شود. دو CCX (بلوک‌های نارنجی رنگ در مرکز تصویر) به هم متصل می‌شوند تا یک Zeppline Die با ۸ هسته ساخته شود و این دو CCX ازطریق خط ارتباطی Infinity Fabric برهمکنش دارند. یک کنترلر حافظه بین دو CCX به اشتراک گذاشته می‌شود. درواقع با دو پردازنده‌ی چهار هسته‌ای مواجه هستیم که ازطریق پل ارتباطی Infinity Fabric که ترافیک Northbridge و PCIe را نیز تحت کنترل دارد، با یکدیگر در تماس هستند.

در تصویر پایین دیاگرام Die پردازنده‌ی نسل اول رایزن دیده می‌شود. در پردازنده‌های نسل سومی رایزن کنترلرهای حافظه DDR4، رابط SATA و USB و همین‌طور واحدهای I/O پلتفرم همگی به Die ورودی/خروجی نقل‌مکان کرده‌اند. چنین سازوکاری از این نظر که امکان افزایش چگالی ترانزیستور روی Die محاسباتی را فراهم می‌کند، به نفع AMD است؛ چرا که فضای بیشتری را می‌تواند به هسته‌های پردازنده‌ی خود اختصاص دهد. با این وجود باید منتظر ماند و دید که آیا AMD همچنان از دو Core Complex چهار هسته‌ای مجزا در قالب یک Die هشت هسته‌ای واحد استفاده می‌کند یا تصمیم دارد تعداد هسته‌ها را در Core Complex به عدد هشت برساند. از سویی AMD هنوز فهرست منابع موجود روی Die ورودی/خروجی نسل سوم پردازنده‌های رایزن را مشخص نکرده است؛ این موضوع ایجاب می‌کند که احتمالا همچنان کنترلرهای یادشده بر Die محاسباتی هشت هسته‌ای مستقر باشد.

در حال حاضر می‌دانیم که حداقل برخی از فرم‌های IFOP SerDes (Infinity Fabric On-Package) باید روی Die جدید مستقر باشد تا ارتباط میان Die-ها توسط این واحدها تسهیل گردد. آقای پیپرمستر این مسئله را نیز گوشزد کرد که نسل بعدی Infinity Fabric AMD با بهبودهایی در پروتکل و بازدهی و با تاکید بالا روی پهنای باند و پهنای باند به ازای توان (وات) همراه خواهد شد.

شنیدن اینکه نسل بعدی پردازنده‌های رایزن نیازی به بهینه‌سازی‌های نرم‌افزاری خاص برای تطبیق با طراحی AMD ندارد، دلگرم‌کننده است؛ چرا که این نگرانی به‌شدت در مورد اولین نسل این پردازنده‌ها احساس می‌شد. AMD می‌گوید پردازنده‌های نسل سوم رایزن را در اواسط سال جاری میلادی که تقارن خوبی هم با نمایشگاه Computexدارد، عرضه خواهد کرد. به‌مانند نسل‌های قبلی پردازنده‌های رایزن، امیدواریم طی ماه‌های آینده و همگام با افزایش تبلیغات شرکت روی دور جدید محصولاتش، اطلاعات بیشتری درباره‌ی این پردازنده‌ها منتشر و رسانه‌ای شود. 

سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) اخیرا گزارش سالیانه‌ی خود را درمورد بقایای آفت‌کش‌ها در غذاها منتشر کرده است. از آنجایی که آفت‌کش‌ها یکی از موضوعاتی هستند که مردم درمورد آن‌ها نگرانی دارند، بد نیست نگاهی به آنچه آن‌ها در این زمینه پیدا کرده‌اند، بیندازیم. برای کمک به درک بهتر این داده‌های فنی و پیچیده، مصاحبه‌ای با دکتر کارل وینتر را گزارش می‌کنیم؛ او دانشمندی است که در زمینه‌ی شناسایی آفت‌کش‌ها و سمومی که به‌طور طبیعی در غذاها یافت می‌شوند و ارزیابی خطر آن‌ها در حال انجام پژوهش است. این بررسی‌ها مربوط به کشور آمریکا است.

پرسش: FDA به‌عنوان بخشی از برنامه‌ی نظارت بر آفت‌کش‌ها، حدود هفت هزار غذا را از نظر بقایای بیش از هفتصد آفت‌کش مختلف و ترکیبات صنعتی خاص مورد آزمایش قرار داده است. بیش از نیمی از تمام نمونه‌ها اصلا حاوی باقیمانده‌ی شیمیایی آفت‌کش نبودند. ۹۴ درصد از نمونه‌ها با استانداردهای دولت مطابقت داشتند و ۶ درصد از نمونه‌ها با این استانداردها سازگار نبودند. آیا این بدان معناست که این غذاها (۶ درصد) خطرناک هستند؟

پاسخ: وقتی سطوح بالاتر از حد انتظار بقایا دیده می‌شوند، این بدان معنا نیست که آن غذاها از نظر مصرف خطرناک هستند یا اینکه مصرف‌کننده را در معرض سطوح ناسالم مواد شیمیایی قرار می‌‌دهند. اکثر این تخلفات ناشی از مواجهه با سطوح بیش از حد یک آفت‌کش نیستند. آن‌ها معمولا نشان‌دهنده‌ی حضور مقادیر ناچیزی از یک ترکیب هستند که تایید شده است اما نه برای این غذای خاص.

پرسش: در این زمینه بد نیست اشاره کنیم که این‌ها نمونه‌های تصادفی نیستند. FDA عمدا غذاهایی را آزمایش می‌کند که بیشتر احتمال وجود مشکل را در آن‌ها می‌دهد؛ زیرا این بخش از برنامه برای ارزیابی مواجهه‌ی مصرف‌کننده با آفت‌کش‌ها طراحی نشده است. هدف این بخش از کار این است که اطمینان حاصل شود این مواد شیمیایی به‌صورت نظارت‌شده برای کنترل آفات استفاده می‌شوند.

پاسخ: بله، این چیزی شبیه جایی است که پلیس سرعت‌گیر را برای گرفتن افرادی که با سرعت غیرمجاز رانندگی می‌کنند، تنظیم می‌کند. او می‌داند که سرعت‌گیر را کجا تنظیم کند تا متخلفان بیشتری را بگیرد.

پرسش: FDA امسال از روش‌های جدیدی نیز برای آزمایش غذاها به‌خصوص ازنظر وجود بقایای گلیفوسات یارانداپ در پاسخ به نگرانی‌های عمومی درمورد وجود این مواد شیمیایی در غذا استفاده می‌کند. آیا آن‌ها چیزی پیدا کرده‌اند؟

پاسخ: همان‌طور که انتظار دارید، آن‌ها بقایای گلیفوسات را در محصولاتی که از این مواد استفاده کرده بودند، پیدا کردند: ذرت و سویا. البته درحدود یک‌سوم از ذرت و سویا دارای بقایای قابل تشخیصی از این مواد نبوده و صد‌در‌صد نمونه‌ها با مقررات همخوانی داشتند.

پرسش: آیا ما می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که این مقررات به‌اندازه‌ی کافی محکم هستند که از مواجهه‌ی خطرناک با این ترکیبات پیشگیری کنند؟

پاسخ: قبل از تعیین سطح تحمل برای یک ترکیب، لازم است اول، ایمن بودن آن حتی برای افراد حساس تعیین شود. این کار براساس حداکثر غلظتی انجام می‌شود که فرد ممکن است در اثر مواجهه با تمام منابع شامل تمام غذایی‌هایی که این مواد در آن‌ها ممکن است دیده شود، آب آشامیدنی و محیط زندگی با آن رو‌به‌رو می‌شود. سپس آستانه‌ی تحمل دربرابر آن ماده به‌صورتی تعیین می‌شود که نشان‌دهنده‌ی حداکثر باقی‌مانده‌های پیش‌بینی‌شده باشد، با این شرط که آن آفت‌کش به‌طور مناسبی استفاده شود. البته در بیشتر موارد آستانه‌ی تحمل می‌تواند بسیار بیشتر باشد و مشکلی هم ازنظر سلامتی نداشته باشد اما به‌منظور تطابق با پروتکل‌های استفاده‌ی صحیح از آفت‌کش‌ها، آن‌ها آستانه را کمتر از آن تعیین می‌کنند.

پرسش: علاوه‌بر برنامه‌ی نظارت بر آفت‌کش‌ها، FDA کاری با عنوان مطالعه‌ی رژیم غذایی کلی را نیز انجام می‌دهد. غذاهای معرفِ یک رژیم غذایی معمول انتخاب می‌شوند و به‌صورتی که معمولا برای مصرف نهایی آماده می‌شوند، تهیه می‌شوند. بنابراین غذاها ممکن است قبل از اینکه آزمایش شوند، شسته، پوست کنده یا پخته شوند. ایده‌ی این کار این است با این روش، مشخص می‌شود یک مصرف‌کننده‌ی عادی به‌طور واقعی در معرض چه مقدار بقایای شیمیایی قرار می‌گیرد. در این مطالعه حدود هزار غذا تحت بررسی قرار گرفته‌اند. با در نظر رفتن مجموع اجزای رژیم غذایی، سطوح بقایای ۱۵۵ آفت‌کش مختلف اغلب بسیار ناچیز بودند. از مجموع بقایای یافت‌شده در این غذاها، ۸۷ درصد در سطوح پایین‌تر از ۰/۰۱ پی‌پی‌ام بودند که مقادیر بسیار اندکی هستند. اما برخی استدلال می‌کنند که مقادیر بسیار کم ۱۵۵ ماده‌ی مختلف ممکن است با همکاری هم موجب ایجاد یک وضعیت سمی شوند. آیا این یک نگرانی معقول است؟

پاسخ: در سطوح بسیار کم این آفت‌کش‌ها، بسیار بعید است که اثرات سینرژیک احتمالی بروز کند؛ یعنی حضور یک آفت‌کش موجب افزایش سمیت ترکیب دیگر شود. تمام اثرات سمی نیاز به یک سطح آستانه دارند، قبل از اینکه هرگونه اثر سلامتی مضری از آن‌ها بتواند پیش‌بینی شود. این برمی‌گردد به نخستین اصل سم‌شناسی: این مقدار موجب سَمیت می‌شود.

استفاده از آفت‌کش‌ها باعث می‌شود که گیاهان بیشتری در زمین‌ها رشد کنند و این امر موجب فراوانی بیشتر غذا و کاهش هزینه‌ی آن برای مصرف‌کنندگان می‌شود

پرسش: اگر سطوح بقایای آفت‌کشی که ما در معرض آن قرار می‌گیریم، ایمن درنظر گرفته شود، آیا اقدام درجهت کاهش مواجهه با همین ترکیبات دارای هیچ مزیتی خواهد بود؟

پاسخ: با توجه به خطرات بسیار پایین حاصل از این مقدار از بقایای آفت‌کش‌ها، کاهش بیشتر در بقایا منجر به بهبود قابل اندازه‌گیری در سلامت عمومی نخواهد شود. یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های من این است که مصرف‌کنندگان به‌علت نگرانی درمورد بقایای آفت‌کش‌ها، از میزان مصرف میوه‌ و سبزیجات بکاهند، کاری که برای سلامتی آن‌ها بدتر است.

پرسش: برخی ممکن است بپرسند که چگونه مواجهه با یک ماده‌ی سمی می‌تواند بی‌خطر یا قابل قبول باشد؟ چرا اصلا از آن‌ها استفاده می‌کنند؟ ما درنتیجه‌ی استفاده از این مواد شیمیایی در کشاورزی چه چیزی به دست آورده‌ایم؟ اگر از آن‌ها استفاده نکنیم، چیزی را از دست می‌دهیم؟

پاسخ: آفت‌کش‌ها اغلب تولیدکنندگان مواد غذایی را قادر می‌سازند که غذای بیشتری را در زمین‌های خود پرورش دهند که این امر موجب فراوانی بیشتر غذا و کاهش هزینه‌ی آن برای مصرف‌کنندگان خواهد شد. احتمال این وجود دارد که این مواد همچنان نقش مهمی در تولید غذا داشته باشند زیرا جمعیت جهان رو به افزایش است و برآورد شده که تا سال ۲۰۱۵ به ۹ الی ۱۰ میلیارد نفر برسد.

غول موتور جست‌وجو، برای به‌روزرسانی بعدی مرورگر خود، چند تغییر را پیشنهاد داده است که اگر به‌صورت اعلام‌شده اجرا شوند، فرایند مسدودسازی تبلیغات را در تمامی مرورگرهای مبتنی بر موتور کرومیوم، تحت تأثیر قرار خواهد داد. تأثیر تغییرات آتی، فقط بر افزونه‌های مسدودکننده‌ی تبلیغات نخواهد بود. دیگر پروژه‌ها همچون NoScript و بازه‌ی عظیمی از افزونه‌های دیگر نیز (طبق گفته‌ی سازنده‌هایشان) تحت تأثیر قرار خواهند گرفت.

گوگل، تغییرات مورد نظر خود را در سندی با نام Mabifest V3 منتشر کرده است. موارد منتشرشده، بیش از همه روی اصول کاری افزونه‌ها تأثیر خواهد داشت. به‌عنوان مثال، پس از تغییرات جدید، دیگر افزونه‌ها قادر نخواهند بود که کدهای مورد نظر خود را از سرورهای دیگر در کروم بارگذاری کنند یا به‌صورت اتوماتیک، روی همه‌ی وبسایت‌ها اجرا شوند. به‌بیان‌دیگر، کاربران امکان خواهند داشت که از همان ابتدا، اجرای افزونه روی همه‌ی سایت‌ها، یا تنها سایت‌ها محدود را انتخاب کنند.

بزرگ‌ترین مشکل احتمالی در برنامه‌های پیش‌روی گوگل، محدود یا ممنوع کردن webRequest API است. وب‌ریکوئست به افزونه‌ها امکان می‌دهد تا هر درخواست شبکه را از سوی شبکه‌ی مورد نظارت خود بررسی کرده و نسبت به اقدامات پیرامون آن، تصمیم‌گیری کنند. درخواست‌های ارسال‌شده را می‌توان بهینه‌سازی کرد تا در هر شرایط خاص، مرورگر رفتاری مخصوص از خود نشان دهد. افزونه‌های مسدودکننده‌ی تبلیغات، مسدودکننده‌ی اسکریپت و تعدادی از افزونه‌های متمرکز روی بحث حریم خصوصی، همگی از این قابلیت استفاده می‌کنند.

گوگل قصد دارد وب‌ریکوئست‌ها را با API جدید با نام declarativeNetRequest جایگزین کند. استفاده از API قدیمی به این معنا بود که مرورگر از افزونه بپرسد محتوا به چه صورت نمایش داده شود. درمقابل، سیستم جدید، افزونه را محبور می‌کند که نحوه‌ی کار خود را برای افزونه توضیح دهد. مشکل اصلی آنجا است که API جدید، نسبت به مدل قدیمی کارایی کمتری دارد. درحال‌حاضر نیز افزونه‌های محدودیت‌های متنوعی برای فیلتر کردن محتوا دارند که در نوع خود، به اجرای آن‌ها ضربه می‌زند.

باتوجه‌به تمامی موارد گفته‌شده، توسعه‌دهنده‌های افزونه اکنون نظراتی کاملا منفی نسبت به تغییرات آتی دارند. به‌عنوان مثال، محدودیت سفت و سخت روی آدرس‌های مسدودشده یا منتقل‌شده در افزونه‌ها، تقریبا از سوی همه‌ی افراد حاضر در فروم‌های مرتبط با توسعه‌ی کرومیوم، مورد نقد قرار گرفته‌اند. توسعه‌دهندگان افزونه‌های ضدفیشینگ و ضدهرزنامه نیز با تغییرات آتی مشکل دارند؛ چرا که پروتکل جدید، ذخیره‌ی اطلاعات روی فایل‌های متنی ساده را درخواست می‌کند، درحالی‌که اکثر آن‌ها، داده‌ها را در فرمت‌های هش‌شده ذخیره می‌کنند.‌ شایعاتی پیرامون افزونه‌ی Adblock Plus مطرح شد که هماهنگی آن را با تغییرات جدید، آسان‌تر از نمونه‌های دیگر همچون uBlock Origin می‌دانست. البته، توسعه‌دهندگان ادبلاک پلاس، شایعات را تکذیب کرده و اعلام کردند که محصول آن‌ها نیز تحت تأثیر تغییرات قرار خواهد گرفت.

یکی از توسعه‌دهنده‌های ادبلاک پلاس اعتقاد دارد با تغییرات جدید، توسعه‌دهنده‌ها دیگر قابلیت تدوین قوانین محکم و قوی نخواهند داشت. به‌عقیده‌ی او، از این پس افزونه‌ها محدود به ارائه‌ی قوانین فیلترینگ محتوا می‌شوند و به‌نوعی، قابلیت‌های اصلی خود را از دست می‌دهند. چنین رویدادی، به‌صورت بنیادی توانایی توسعه‌دهنده‌های افزونه را در واکنش به تلاش وبسایت‌ها برای دور زدن قوانین، محدود می‌کند.

توسعه‌دهنده‌های افزونه‌های امنیتی نیز نگرانی‌هایی پیرامون تغییرات منتشرشده دارند. آن‌ها به این نکته اشاره می‌کنند که API جدید، مانع از به‌روزرسانی پیوسته‌ی فهرست تهدیدهای امنیتی می‌شود. درنتیجه، توانایی‌ آن‌ها در به‌روزرسانی سریع و به‌موقع برای مقابله با بدافزارها و سایت‌های مخرب، به حداقل می‌رسد.

به‌هرحال، گوگل تاکنون پاسخ‌های محدودی به نگرانی‌ها و انتقادات از خود نشان داده است. آن‌ها تنها به این نکته اشاره کرده‌اند که API قدیمی، تاحدودی به کار خود ادامه می‌دهد چون سرویس جدید، توانایی مدیریت همه‌ی موارد را به این سرعت ندارد. البته، هنوز انتخاب مواردی که هرکدام از APIها باید مدیریت کنند، نهایی نشده است.

گوگل ادعا می‌کند که تغییرات جدید، موجب بهبود امنیت در مرور وب می‌شود. درمقابل، توسعه‌دهنده‌ها دید مثبتی نسبت به ادعای آن‌ها نداشته‌اند و اعتقاد دارند اجرای افزونه‌هایی همچون uBlock روی وبسایت‌ها، آثار زیادی روی افزایش سرعت و بهره‌وری دارد. درواقع، هر بهبودی که با پیاده‌سازی API جدید در کارایی مرور وب ایجاد شود، در سایه‌ی محتوایی گم می‌شود که افزونه‌ها، دیگر قادر به مسدودسازی آن نخواهند بود. به‌بیان ساده‌تر، بهبود سرعت تا ۲۰ درصد، مفهوم و کاربرد زیادی نخواهد داشت چون هزینه‌ی آن، بارگذاری ۳ تا ۵ برابر محتوای بیشتر در وبسایت است. به‌علاوه، توسعه‌دهنده‌های امنیتی نیز اعتقاد دارند که ریسک تغییرات بنیادی در محصولاتشان، بسیار بیشتر از بهبودی خواهد بود که گوگل، امید به دستیابی به آن دارد.

درنهایت، باید بدانیم که Manifest V3 هنوز در مرحله‌ی پیش‌نویس قرار دارد. اگر گوگل بخواهد نسخه‌ی کنونی از استاندارد را پیاده‌سازی کند، احتمالا رقیب قدیمی یعنی فایرفاکس با افزایش سریع و ناگهانی کاربران رو‌به‌رو خواهد شد. فایرفاکس، تنها مرورگر کنونی چند پلتفرمی است که از موتور کرومیوم استفاده نمی‌کند و توسعه‌ی آن نیز با قدرت ادامه دارد.

یک چاپگر حرارتی پرتابل موسوم به "مموبرد" قادر است همه چیز را بدون استفاده از جوهر بر روی کاغذ چاپ کند.

ناسا برای بار دیگر در پی ارسال مجدد یک مجموعه جدید از دستورات به مریخ نورد "فرصت"(Opportunity) برای برقرای تماس مجدد با زمین است.