استاد ايراني دانشکده پزشکي «هاروارد» با همكاري گروهي از محققان انگليسي به روشي جديد براي بررسي برهمکنش‌هاي بستر سلولي در تحقيقات زيست‌پزشکي با استفاده از تركيب دو روش مختلف دست يافتند. اين روش جديد که ميکروسکوپي ارتباطي يون- نور (CLIM) ناميده مي‌شود از هر دو نوع ميکروسکوپي يوني و فلوئورسانس براي به‌ دست آوردن داده‌هاي توپوگرافيکي و زيست‌شيميايي از يک ناحيه يکسان از نمونه بهره مي‌برد.ايده اين کار به «مولي استيونز» و همکارانش از کالج سلطنتي لندن بازمي‌گردد که هنگام تعيين مشخصات نمونه‌اي از بافت انساني به ساختارهاي ناشناخته‌اي برخوردند.«علي خادم‌حسيني» استاد ايراني دانشکده پزشکي هاروارد که فناوري‌هاي ميکرو و نانومقياس را براي کنترل رفتارهاي سلولي مطالعه کرده است، مي‌گويد: بر اين باورم که اين راهکار جديد يک پيشرفت بزرگ در اين عرصه به‌ شمار مي‌رود، زيرا اطلاعاتي را دراختيار ما قرار مي‌دهد که به‌ دست آوردن آنها با استفاده از روش‌هاي ديگر امکان‌پذير نيست. پيش‌بيني من اين است که اين روش در کاربردهاي زيستي مختلفي که در آنها SEM و ميکروسکوپي فلورسانس هر دو مورد نياز هستند، استفاده وسيعي خواهد يافت.«استيونز» از ديگر محققان اين طرح نيز اظهار كرد: ما دريافتيم که هيچ روش ساده و موثري براي ايجاد ارتباط ميان داده‌هاي ساختاري و زيست‌شيميايي در مقياس ميکرو و نانو وجود ندارد؛ بنابراين، تنها راه ممکن، ترکيب هوشمندانه فناوري‌هاي موجود و ابداع يک روش تصويربرداري جديد بود.ميکروسکوپي الکتروني روبشي (SEM) که اطلاعات ساختاري از نمونه را فراهم مي‌كند، نياز به يک نمونه خشک دارد که با يک لايه محافظ روکش‌دهي شده باشد، در حالي که در ميکروسکوپي فلوئورسانس که براي به‌ دست آوردن اطلاعات زيست‌شيميايي به‌ کار مي‌رود، نمونه بايد آبدار باشد. به‌ نظر مي‌رسد اين دو روش متضاد باشند و اگر به‌ صورت جدا از هم اجرا شوند، زمان‌گير خواهند بود.در روش جديد اين محققان، به جاي SEM از ميکروسکوپي يوني روبشي (SIM) استفاده شده است. در SIM به‌ جاي الکترون از تابشي از يون‌هاي گاليوم استفاده مي‌شود که با سيگنال فلورسانس برهمکنشي ندارند. روش آماده‌سازي نمونه براي اين دو روش نيز با هم تضادي ندارند و در نتيجه مي‌توان اين دو روش را به‌ طور همزمان روي يک نمونه اجرا کرد.«استيونز» بر اين باور است که اين روش مي‌تواند در زمينه‌هاي مختلفي همچون فناوري زيستي، مواد زيستي و زيست‌شناسي سلولي و بويژه زماني که نياز به مطالعه برهمکنش‌هاي درون تني سلول‌ها وجود دارد، به‌ کار رود.جزئيات اين کار در مجله «Nanoscale» منتشر شده است.