تا همین 20 سال پیش در بسیاری از خانواده‌ها وقتی صحبت از خرید تلویزیون پیش می‌آمد، حداكثر باید به رنگی یا سیاه و سفید بودن تلویزیون و ابعاد آن كه بین 14 تا 21 اینچ بود، فكر می‌شد. اما در حال حاضر اوضاع كاملا متفاوت است. امروزه موقع خرید تلویزیون با انواع فناوری‌هایی كه در ساخت صفحه نمایش به كار رفته، دو‌بعدی یا سه‌بعدی بودن آنها، قدرت پردازش تصویر، حجم و كیفیت صدا، سیستم عامل، توانایی اتصال به اینترنت، تعداد اپلیكيشن‌هایی كه می‌توان روی تلویزیون نصب كرد، تعداد و انواع درگاه‌های اطلاعاتی و ده‌ها موضوع دیگر باید فكر كرد و تصمیم گرفت كه واقعا ما به كدام یك از آنها احتیاج داریم. آیا واقعا ما كه در ایران زندگی می‌كنیم، باید تلویزیونی بخریم كه بتواند سیگنال‌های دیجیتال را دریافت و تصاویر اچ.دی پخش كند؟ آیا خرید یك تلویزیون هوشمند ضروری است؟ آیا الزامی وجود دارد كه تلویزیون ما تصاویر سه‌بعدی نشان دهد؟ اگر از ما می‌پرسید می‌گوییم بله.ما در دنیای در حال گذاری زندگی می‌كنیم. ما از عصر آنالوگ به دوره دیجیتال وارد می‌شویم. تعاریف بسیاری از ابزاری كه ما امروزه به استفاده از آنها عادت كرده‌ایم، كم‌كم در حال تغییر است. مثلا تا ده سال پیش، تلفن مفهومش ابزاری بود برای مكالمه اما امروزه این وسیله به یك دوربین عكاسی و فیلمبرداری، حافظه‌جانبی كامپیوتر، رادیو، ضبط صوت، تلویزیون و خلاصه خیلی چیزهای دیگر تبدیل شده كه از همه مهم‌تر دیگر سیم هم ندارد و می‌توان آن را به هر جا برد. به نظر می‌رسد اگر قرار است این روزها تلویزیونی بخرید، حتما باید توجه داشته باشید كه نمایش‌های نسل آینده حتما سه‌بعدی خواهد بود. پس بهتر است از همین حالا به فكر فردایتان باشید.

فیلم آواتار كه آمد، دیگر همه باورشان شد كه قدم به عصر نوینی گذاشته‌ایم. حالا دیگر دوربین‌های سه‌بعدی خوبی ساخته شده بود كه كنار پخش‌كننده‌های سه‌بعدی به شما اجازه می‌دهد یك قدم دیگر تخیلاتتان را به واقعیت ملموس نزدیك‌ كنید. بعد از پخش سینمایی فیلم‌های سه‌بعدی حالا دیگر همه انتظار تلویزیون‌های سه‌بعدی را می‌كشیدند؛ انتظاری كه خیلی هم طولانی نشد و پای سه‌بعدی‌ها به خانه‌ها هم باز شد. این فناوری هم مثل بقیه فناوری‌ها از وقتی آمده، قدم به قدم رشد كرده و باكیفیت‌تر و كم‌دردسرتر شده است. آنچه در حوزه سه‌بعدی خیلی مهم به نظر مي‌رسد و خوب است كه موقع خرید به آن توجه كنید، نوع فناوری به كار رفته در عینك‌های آن است. فناوری موجود كه برای سه‌بعدی‌سازی تصاویر از آن استفاده می‌شود، الزاما به استفاده از عینك‌های سه‌بعدی نیاز دارد، اما گویا پژوهشگران سخت مشغول مطالعه و توسعه فناوری نوینی هستند كه با استفاده از آن می‌توان تصاویر سه‌بعدی را بدون نیاز به عینك مخصوص دید.

انتظار می‌رود این فناوری تا 10 سال آینده تجاری شود، اما برخلاف آنچه تصور می‌شود، فناوری تصاویر سه‌بعدی اصلا موضوع جدیدي نیست. اولین بار 170سال پیش یك مخترع انگلیسی به نام سر چارلز ویت استون نشان داد كه می‌توان با تركیب 2 تصویر معمولی كه در شرایط خاصی برداشته شده‌اند، یك تصویر سه‌بعدی ساخت. این روش كه استریوسكوپی نامیده می‌شود، حتی امروزه نیز در نقشه‌برداری مورد استفاده قرار می‌گیرد. حدود صد سال بعد، اولین تلویزیون استریوسكوپی در حالی پا به عرصه وجود گذاشت كه صنعت تلویزیون سازی هنوز در ابتدای راه بود.اما جالب‌ترین بخش ماجرا این است كه قبل از جنگ جهانی دوم، اولین تلویزیون رنگی سه‌بعدی ساخته شد، اما مورد استقبال قرار نگرفت و طرح ناتمام باقی ماند. بعد از جنگ چند شركت مشهور فیلمسازی چند فیلم سه‌بعدی برای نمایش در سینما ساختند، اما از آنجا كه همه سینماها نمی‌توانستند این‌گونه فیلم‌ها را نمایش دهند، نسخه دو‌بعدی آنها نیز تولید شد و خیلی زود ورژن سه‌بعدی به فراموشی سپرده شد.

برای ساخت تصاویر سه‌بعدی لازم است كه مشابه حالت طبیعی برای هر كدام از چشم‌های چپ و راست یك تصویر منحصر به فرد آماده كنیم. ما در طبیعت از آنجاكه اصولا مشغول نگاه كردن به اجسام سه‌بعدی هستیم و چشم‌ها در جای درستی قرار گرفته‌اند، مشكلی در دیدن تصاویر سه‌بعدی نداریم، اما در دنياي سینما و تلویزیون قضیه فرق می‌كند. دوربین‌های تصویربرداری سه‌بعدی باید مشابه سیستم بینایی انسان مجهز به دو دوربین با زاویه قرارگیری مناسب باشند تا بتوانند از یك صحنه دو تصویر چپ و راست تهیه كنند. اما مشكل دقیقا از همین‌جا شروع می‌شود كه هر كدام از این دو تصویر را چگونه به چشم چپ و راست برسانیم.در حال حاضر تلویزیون‌ها برای انجام این امر از دو سیستم استفاده می‌كنند؛ در روش اول كه قدیمی‌تر نیز هست، ابتدا تلویزیون تصویر چپ را برای كسری از ثانیه نشان می‌دهد؛ در این حالت لنز سمت راست عینك، تیره می‌شود تا این چشم تصویری دریافت نكند. سپس تلویزیون برای كسری از ثانیه تصویر دوربین راست را نشان می‌دهد و عینك نيز همزمان لنز سمت چپ را تیره می‌كند. این روش كه با باز و بسته شدن مداوم لنزهای عینك كار می‌كند، به همزمانی دقیق با تلویزیون احتیاج دارد. در ضمن عینك مخصوص این كار باید مجهز به باتری باشد تا بتواند عملیات همزمانی با تلویزیون و خاموش و روشن كردن لنزهای عینك را درست انجام دهد. این روش كه به روش شاتری معروف است، علاوه بر مشكل شارژ مداوم عینك‌ها و سنگینی نسبی آنها می‌تواند باعث سرگیجه نیز شود.اما در مقابل اين عینك‌ها، روش FPR قرار دارد. در این روش تصاویر دوربین‌های چپ و راست به صورت همزمان و پلاریزه شده از تلویزیون پخش می‌شود. لنزهای عینك نیز پلاریزه هستند و هر كدام از دو لنز چپ و راست فقط به تصاویر همان طرف اجازه عبور می‌دهند. بنابراین شما در معرض روشن و خاموش‌شدن مداوم تصاویر نیستید، عینك‌ها سبك هستند و ارزان و مجبور نیستید برای دیدن فیلم سه‌بعدیتان فقط در محدوده مشخصی از جلوی تلویزیون و در زاویه خاصی نسبت به آن بنشینید.به اين ترتيب بهتر است اگر می‌خواهید تلویزیون سه‌بعدی بخرید، حتما توجه داشته باشید فناوری سه‌بعدی آن از نوع FPR باشد تا همه اعضای خانواده بتوانند كنار هم و در هر وضعیتی كه مایل هستند، تلویزیون تماشا كنند.