تیم تحقیقاتی ناسا منشا ماده آلی یافت شده در نمونه‌های جمع‌آوری شده از سطح ماه توسط ماموریت‌های آپولو را تائید کرد. به گفته محققان، این ماده در اثر ارتباط با آلودگی‌های زمینی به نمونه‌ها وارد شده است.

محققان از مدت‌ها پیش می‌دانستند که نمونه‌های خاک جمع‌آوری شده در اواخر دهه 1960 و اوائل دهه 1970 از سطح ماه دارای اسیدهای آمینه‌ است اما فناوری مورد نیاز برای شناسایی منشا آن‌ها تا به امروز در دسترس نبود.

اسیدهای آمینه اجزای سازنده پروتئین‌ها هستند که در ایجاد ساختارهای آلی مانند پوست و مو نقش حیاتی ایفا می‌کنند. هنگامی که ماده آلی در نمونه‌های خاک ارسال شده از ماه به زمین در جریان ماموریت‌های آپولو شناسایی شد، سوال بزرگ این بود که این ماده چگونه به این قمر رسیده است زیرا محیط آن کاملا برای هرگونه شناخته شده از حیات غیرقابل سکونت است.

در کل، چهار احتمال در این مورد پذیرفته شده است. اول اینکه ممکن است باد خورشیدی با خود عناصر تشکیل‌دهنده اسید آمینه را در سطح ماه فرود آورده باشد که در نهایت به شکل یک ماده آلی در کنار هم جمع شده‌اند.

احتمال دوم شبیه احتمال اول است اما با این تفاوت که بر اساس آن، مولکول‌های پیش‌ساز توسط اگزوز موشک بر سطح ماه منتقل شده‌اند. امکان سوم بر این گمان بود که این مواد توسط سیارک‌ها که تصور می‌شود واکنش‌های شیمیایی موجود در آن‌ها باعث ایجاد اسیدهای آمینه شده، به ماه انتقال یافته‌اند.

احتمال چهارم که واقعی‌تر می‌نماید، این است که ترکیبات آلی در نتیجه آلودگی‌های زمینی که به همراه تجهیزات در ماموریت‌های آپولو به ماه منتقل شده یا حین انتقال نمونه‌ها به زمین وارد آن‌ها شده بودند، تولید شده‌اند.

زمانی که این نمونه‌ها برای نخستین بار مورد آزمایش قرار گرفتند، دانشمندان دریافتند که آن‌ها حاوی ماده آلی هستند اما محدودیت‌های فناوری آن زمان مانع شناسایی منشا این مواد با قطعیت کامل شد. اکنون تیم جدید محققان با استفاده از فناوری‌ها مدرن توانستند این معما را حل کنند.

محققان با استفاده از هفت نمونه دریافتند که در حال حاضر میزان بسیار کمی از اسیدهای آمینه – بین 105 تا 1910 بخش در میلیارد – در نمونه‌ها وجود دارد. آن‌ها با استفاده از تجهیزات فوق حساس آزمایشگاه تحلیل اخترزیست‌شناسی گودارد ناسا توانستند ترکیب ایزوتوپی نمونه‌ها را تعیین کنند که پاسخی برای یک معمای قدیمی بود.

بررسی‌ها نشان داد که نمونه‌ها حاوی ایزوتوپ کربن-12 بیشتری نسبت به ایزوتوپ بزرگتر و کمتر واکنش‌پذیر کربن-13 هستند که با نمونه‌های موجود در حیات زمین مرتبط است. این امر بطور اساسی تائید می‌کند که ماده آلی از آلودگی زمینی و نه سیارکها یا باد خورشیدی و اگزوز موشک نشات گرفته است.

علاوه بر آن، حجم اسیدهای آمینه موجود در نمونه‌ها نسبت به موقعیت آن‌ها بر روی سطح ماه با هیچ نظریه دیگری همخوانی ندارد. برای مثال، اگر بادهای خورشید مسؤول این امر بودند، نمونه‌های بدست آمده از نزدیک سطح باید مقادیر بیشتری از اسیدآمینه را در خود داشت، اما اینگونه نبود.

اگر اگزوز موشک نیز مسؤول ایجاد اسیدهای آمینه بود، باید مقادیر بسیار بیشتری در زیر ماژول ماهنورد مشاهده می‌شد که باز هم چنین چیزی نبود.

دو نسخه از مولکول اسیدآمینه (چپ و راست) وجود دارد که تصویر آینه‌ای یکدیگر هستند. حیات زمینی اسیدهای آمینه چپ را ترجیح می‌دهد؛ از این رو باید انتظار مشاهده این گونه از آمینه‌ها را در زمان آلوده شدن نمونه‌های فضایی با مولکول‌های زمینی داشت. تحقیقات دانشمندان بر روی خاک درون آزمایشگاه، تائیدی بر یافته‌های جدید محققان بود.