تبادل لینک هوشمند مطابق گزارش وب‌سایت وایرد یکی دیگر از موفق‌ترین الگوهای شهری امروز مِدِلین است. طراحی شهری در آینده به چالش با‌اهمیتی تبدیل خواهد شد. با توجه به محدودیت‌های پیش رو، نیاز به طراحی هدفمند شهرها بیش از پیش احساس می‌شود. برای آشنایی با رویکرد طراحان مدلین در مقابل این چالش‌ها با ما همراه باشید.
شرایط اقلیمی و محیطی می‌توانند زندگی هرکدام از ما را به چالش بکشند. اما گاه در سخت‌ترین شرایط ممکن، انسان‌هایی قد علم می کنند تا با ایجاد تغییر، آینده را هرچه زیباتر برای خود و محیط اطراف خود به تصویر بکشند. جامعه بزرگ مِدِلین به عنوان یکی از شهرهای کشور کلمبیا دستخوش عجیب‌ترین تغییرها در طی زمانی کوتاه شده است. برای اینکه آینده این تغییرات را ببینید به خواندن این مقاله ادامه دهید.
واگن های کابلی جدید مدلین، به یکپارچگی شهر کمک بزرگی کرده است
مدلین (دومین شهر بزرگ کلمبیا)، در دره‌ای واقع در ارتفاعات آندس واقع شده است. بسیاری از فقیرترین ساکنان شهر در بخش‌هایی که بر روی سطوح شیبدار ساخته‌اند (communes)، زندگی می‌کنند. در دهه نود، باندهای مواد مخدر و چریک‌ها خیابان‌های باریک را تحت کنترل خود گرفتند. با کاهش خشونت‌ها و جسور شدن مردم، آنها با چالش دیگری مواجه شدند: عبور و مرور بین نقاط مختلف شهر بسیار مشکل بود.
برای پیوند دادن شهر ناهموار و شکافته از هم، شهردار "لویس پرز" راه حل جدیدی را مطرح کرد: واگن‌های کابلی. مردم شهر به جای آنکه مجبور باشند مسیر خود را به سمت دامنه‌های خطرناک انتخاب کنند، می‌توانستند سوار بر واگن‌های سر باز به سمت ایستگاه مترو حرکت کنند. اولین خط تله کابین (متروکابل) در سال ۲۰۰۴ افتتاح شد و به سرعت در پی هم گسترش یافت. به گفته جولیو داویلا ، برنامه ریز شهری اهل کلمبیا در دانشگاه لندن، ویژگی این تله کابین در خدمات‌رسانی به شهروندان فقیر و یکی کردن آنها با شهر، دسترسی به مشاغل مختلف و سایر فرصت‌ها است. هیچ‌کس تا به حال چنین کاری را انجام نداده است. هنگامی که مردم از هر طبقه اجتماعی شروع به استفاده از واگن‌ها کردند، در سرنوشت شهر خود دخیل شده و اتفاقی مهم و جدید در دنیا را رقم زدند. یکی از نوآورانه‌ترین طراحی‌های شهری در جهان متعلق به آنها شده بود.
ترکیب کتابخانه و پارک جهت ایجاد فضایی امن برای همگان
تله کابین در اتصال فقیرترین محله‌های مدلین به سایر نقاط شهر موفق بود، اما این برای آلیاندرو اِچوِری کافی نبوده است. به عنوان مدیر پروژه‌های شهری از ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸، این معمار خود را به مقابله با پاره‌ای از چالش برانگیزترین مشکلات شهر مدلین وا داشت. سلاح مخفی وی چه بود؟ طراحی زیبا. اما هدف تلاش‌های او ثروتمندان نبودند. اِچوِری بر کار در نواحی کم درآمدی که واگن‌های کابلی احداث شده بودد اصرار داشت. به نظر او یک ساختمان خوب، یک فضای طراحی شده‌ی خوب، سیستم حمل و نقل عمومی بلند مرتبه و یک رویداد فرهنگی با کیفیت، از نظر روانشناسی بر روی ایجاد این حس در شهروندان که شما هم در شهر سهم دارید، تاثیر گذار هستند. طبق این فلسفه طراحی، پنج کتابخانه در سراسر مدلین با فضاهای سبز و زیبا احاطه شدند. این کتابخانه-پارک‌ها جزو اولین فضاهای عمومی امن برای شهروندان مدلین بود. پس از اتمام مدیریت اچوری، پنج کتابخانه-پارک دیگر در شهر احداث شد.
اچوری می‌دانست که تنها با ساخت بناهای زیبا نمی‌توان انتظار بهبود زندگی را داشت. وزارتخانه او خیابان به خیابان به کاشتن درختان و بازسازی مدارس قدیمی اقدام کرد. او اعتقاد داشت که یکی از کلیدهای ترقی مدلین این است که پروژه‌های طراحی شده، جدا از هم نباشند. در واقع این طرح‌ها با بستر طرح در هم تنیده شده‌اند.
فعالان اجتماعی از هنر گرافیتی استقبال کردند
دانیل فیلیپه کیسنو معروف به پروگراف (Perrograff)، با اسپری خود دیوار را نشانه گرفت. او به گروهی از افراد که برای یادگیری هنر گرافیتی (نقاشی برروی دیوار) دور او جمع شده بودند گفت که خطوط اثر شما باید به خوبی تعریف شده باشد و بعد از آن با یک اسپری رنگ آبی، یک اثر زیبا خلق کرد. سپس قوطی اسپری را کنار گذاشت تا شاگردانش اثر خود را بر دیوارهای مدلین ایجاد کنند.
مقالات مرتبط:
از هنگامی که پروگراف تور نقاشی بر روی دیوار خود را آغاز کرد، یعنی سه سال پیش، صدها گردشگر از خیابان کومونا ۱۳ که در گذشته مورد بی توجهی قرار گرفته بود، بازدید کردند. او در محله‌ای سرشار از خشونت رشد کرد. اما سال‌ها بعد گروهی ایجاد کرد تا گوشه‌های مخروبه شهر خود را به دیوار نماهایی زیبا تبدیل کنند.
جوتا سمپر برنامه‌ریز شهری، که در مدلین رشد یافته و هم اکنون مشغول به تدریس است، گفت:
تلاش‌های توده مردم مثل تور نقاشی بر دیوار، بخشی حیاتی در دگرگونی مدلین بوده است.
وی تله کابین ها و کتابخانه-پارک‌ها را اتفاقات مهمی تلقی می‌کند، اما به عقیده او آنچه این پروژه‌ها را خارق‌العاده می‌کند، محله‌هایی است که در آن واقع شده‌اند.
پروگراف امیدوار است تا هنر اجتماعی خود را فراتر از دو بعد ببرد. وی پس از سال‌ها نقاشی بر روی دیوارهای شهر، برای معمار شدن تلاش می‌کند.
.: Weblog Themes By Pichak :.