همکاران استیو جابز در سال‌های گذشته، او را شیفته‌ی کنترل می‌نامند. همین خصوصیت باعث شد تا او در سال ۱۳۶۴ (۱۹۸۵ میلادی) از اپل اخراج شود. البته این شیفتگی در حوزه‌ی ساخت‌وتولید و همچنین زنجیره‌ی تأمین محصولات، باعث موفقیت او شد.

تمایل جابز به کنترل فرآیندها باعث شد تا او و تیمش پردازنده‌ی آیفون را توسعه دهند. این روند توسعه، در محصولات بعدی مانند اپل واچ نیز لحاظ شد. جابز معتقد بود اگر قطعات را از شرکت‌های دیگر بخرد، هیچ‌گاه در رقابت پیروز نخواهد شد.

فعالیت‌های اخیر اپل در توسعه‌ی نیمه‌هادی‌ها، مثال‌زدنی است. روند طراحی آنها موجب ساخت هسته‌های IP شده است که شرکت می‌تواند تا سال‌های آتی با استفاده از آنها پردزانده‌های جدید بسازد. هسته‌های IP یا Semiconductor Intellectual Property Coreبخشی از یک تراشه هستند که قابلیت استفاده‌ی مجدد را دارند. طراحی این هسته‌ها، به‌نوعی مالکیت معنوی آن قطعه به شمار می‌رود. البته اپل هنوز برای پردازنده‌های لپ‌تاپ‌های مک به اینتل وابسته است اما به‌نظر می‌رسد این وابستگی نیز در آینده‌ی نزدیک از بین برود.

اپل چندی پیش در رویداد اختصاصی خود از به‌روزرسانی جدید در پردازنده‌های سری A با نام A12 Bionic رونمایی کرد. این تراشه تفاوت زیادی با نسخه‌های قبلی دارد. در تراشه‌ی A11 Bionic موتور عصبی بخش بسیار کمتری از کل فرآیند پردازنده (به بیان بهتر SOC) را بر عهده داشت. به‌علاوه آن بخش با دیگر قسمت‌های پردازنده ادغام شده بود. نسل قبلی توانایی انجام ۶۰۰ میلیارد عملیات در ثانیه را داشت و بر اساس معماری دو هسته‌ای طراحی شده بود.

موتور عصبی در تراشه‌ی A12 Bionic اکنون یک بلوک مخصوص در پردازنده دارد و از ۲ هسته به ۸ هسته رسیده است. این موتور اکنون توانایی انجام ۵ تریلیون عملیات را در ثانیه دارد. بهره‌برداری نهایی از تمامی این امکانات سرشار جدید، در بخش نرم‌افزار اتفاق می‌افتد. جایی که اپل CoreML را در اختیار توسعه‌دهندگان قرار داده تا محصولاتی خارق‌العاده تولید کنند.

کارشناسان معتقدند اپل در حال نزدیک شدن به قابلیتی است که تصورات علمی‌تخیلی را به واقعیت تبدیل می‌کند. در این مسیر، یادگیری ماشین و بینش کامپیوتری در مرکز اقدامات تحقیقات قرار دارند. تا چند وقت اخیر، این فرآیندها تنها به‌صورت تحقیقات و در محیط‌های آزمایشگاهی حضور داشتند اما امروز و با ورود خودروهای خودران به جاده‌ها، این حقایق هرچه بیشتر به واقعیت نزدیک شده‌اند. مثال دیگر بینش کامپیوتری، گوگل لنز است که توانایی شناسایی اجسام را با استفاده از دوربین گوشی هوشمند دارد.

اکنون با وجود پردازنده‌ی A12 Bionic و APIهای متعدد که در اختیار توسعه‌دهندگان قرار دارد، آینده‌ی این فناوری‌ها در جبهه‌ی اپلیکیشن‌ها دیدنی است. یکی از این نمونه‌ها، اپلیکیشن مخصوص بسکتبال است که دموی آن توسط اپل در رویداد گذشته به نمایش گذاشته شد. در دموی مذکور، این اپلیکیشن یک آنالیز ویدیویی زنده از یک بازیکن بسکتبال انجام می‌دهد: تعداد پرتاب‌های موفق و ناموفق، مناطقی که پرتاب‌های موفق و ناموفقی از آن انجام شده به‌صورت درصدی از کل پرتاب‌ها و حتی فرم بدن ورزشکار برای کشف الگوهای فیزیکی نیز آنالیز می‌شود.

دموی اپل در رویداد گذشته، یک استفاده‌ی واقعی از قابلیت‌های پردازشی بود که ارزش افزوده‌ی آن‌ها را نیز نشان می‌داد. البته این نمونه‌ها تنها بخشی جزئی از قابلیت‌های در دسترس توسعه‌دهندگان از سمت اپل هستند.

یادگیری ماشین و هوش مصنوعی، معماری‌های جدید مهندسی نرم‌افزار

وقتی به الگوهای مشابه در تغییرات نرم‌افزاری نگاه کنیم، یادگیری ماشین و هوش مصنوعی را به‌عنوان قابلیت‌هایی برای شروع عصری جدید در نرم‌افزارهای مدرن کشف می‌کنیم. در این میان، نوآوری در صنعت نیمه‌هادی‌ها، بیشترین تأثیر را دارد. این تغییر را در بخش پردازش ابری در سال‌های اخیر مشاهده کرده‌ایم. در این حوزه، بسیاری از شرکت‌های فهرست فورچن ۵۰۰ به‌دنبال توسعه‌ی نرم‌افزارهای یادگیری ماشین در فضای ابری هستند. این قابلیت به لطف پیشرفت‌های ایجاد شده توسط شرکت‌هایی همچون ای‌ام‌دی و انویدیا به‌دست آمده است.

تا پیش از این، پردازش در سمت کاربر در حوزه‌ی یادگیری ماشین بسیار عقب‌تر از پردازش ابری بوده است. اپل این فاصله را از بین برده و یک نیروگاه قدرتمند یادگیری ماشین را به جیب‌های کاربرانش فرستاده است. به‌علاوه، درهای این نیروگاه برای جامعه‌ی بزرگ توسعه‌دهندگان این شرکت باز شده تا بهترین محصولات را با آن بسازند. جامعه‌ای که از هر جامعه‌ی توسعه‌دهندگان در جهان خلاق‌تر است.

نکته‌ی حائز اهمیت دیگر در مورد اپل در این صنعت، یکپارچه‌سازی عمودی آنها بوده که رقابت را برای دیگران سخت کرده است. سامسونگ در بخش نیمه‌هادی‌ها رقابتی عالی دارد و بخش موبایل این شرکت کره‌ای نیز قابلیت استفاده از زیرمجموعه‌های متنوع هولدینگ سامسونگ را دارد.

اما در همین بخش نیز اپل پیشتاز است؛ چرا که تیم‌های طراحی آن ساختاری عمودی دارند و یکپارچه‌سازی توسعه در آنها آسان‌تر انجام می‌شود. در مقابل سامسونگ برای هر کاری باید با یک بخش مجزا از هولدینگ کار کند و به‌عنوان مثال، تیم نیمه‌هادی‌های آنها، با تیم تحقیق و توسعه کلی محصولات، یکپارچگی لازم را ندارد.

کارشناسان امیدوارند اپل در آینده، به توسعه‌ی طراحی و عرضه‌ی هسته‌های IP در داخل تیم خود بیش از پیش ادامه دهد و حتی در قطعات دیگر نیز آن را لحاظ کند. به‌هرحال نقش این غول دنیای فناوری در توسعه‌ی محصولات و خدمات، برای آینده‌ی صنعت، حیاتی است.