پژوهشگران دانشگاه بینگهمتون نیویورک الکترونیک‌هایی با الهام از پوست ساخته‌اند که به پوست بدن می‌چسبد و نظارت بر زخم را در بلندمدت، زمان حقیقی و با عملکردی بالا امکان‌پذیر می‌کند. متی براون، دانشجوی دکترا در دانشگاه بینگهمتون می‌گوید:

ما امیدواریم که این حسگرها و دستاورهای مهندسی بتوانند درنهایت به پیشرفت برنامه‌های مراقبت‌های بهداشتی کمک کنند و درک کمیتی بهتری از پیشرفت بیماری،‌ مراقبت از زخم،‌ سلامت عمومی، نظارت بر تناسب اندام و غیره ارائه دهند.

حسگرهای زیستی، ابزارهایی تحلیلی هستند که با ادغام عناصر زیستی با حسگرهای فیزیکی-شیمیایی می‌توانند یک ماده‌ی شیمیایی و واکنش آن در بدن را مشاهده و تحلیل کنند. حسگرهای زیستی متداول بااینکه پیشرفت بزرگی در زمینه‌ی پزشکی به‌شمار می‌روند،‌ اما همچنان محدودیت‌هایی دارند که باید آن‌ها را برطرف کرد و قابلیت‌های آن را با انجام تغییراتی ارتقاء داد.

پژوهشگران دانشگاه بینگهمتون موفق به ساخت یک حسگرالکترومکانیکی مشبک با الهام از پوست شده‌اند که می‌تواند سطح لاکتات و اکسیژن روی پوست را کنترل کند. براون می‌گوید:

ما تمرکز خود را بر توسعه‌ی پلتفرم‌های نسل بعدی قرار داده‌ایم که می‌توان آن را با بافت‌های زیستی نظیر بافت‌های پوست، عصبی و قلبی ادغام کرد.

این پژوهشگران حسگری پوشیدنی طراحی کرده‌اند که مشابه ریزساختاری از پوست است و برای اینکه بتواند مکانیسمی مشابه خاصیت ارتجاعی پوست داشته باشد، مجهز به سیم‌های حسگری از جنس طلا شده است. آن‌ها امیدوارند با ایجاد حسگر جدیدی که به‌صورت یکپارچه با بدن انسان ادغام می‌شود، بتوانند قدمی روبه جلو در تجزیه و تحلیل بدن بردارند و درک بهتری از اطلاعات شیمیایی و فیزیولوژیکی آن به‌دست آورند. براون می‌گوید:

از آنجا که ارزیابی در محل و بی‌درنگ پیشرفت بهبود زخم در آینده‌ی نزدیک برای ما اهمیت داشت،‌ این موضوع توجه ما را به خود جلب کرد. لاکتات و اکسیژن، هر دو زیست‌نشانگرهایی مهم برای اطلاع از پیشرفت بهبود زخم به‌شمار می‌روند.

این پژوهشگران امیدوارند در پژوهش‌ آینده با استفاده از طراحی این حسگر الهام‌گرفته از پوست، زیست نشانگرهای بیشتری را ادغام کنند و حسگرهای چندمنظوره برای کمک به درمان زخم به‌وجود آورند. امید می‌رود پیشرفت در زمینه‌ی این حسگرها به‌حدی باشد که بتوان آن‌ها را برای اعضای داخلی بدن به‌کار برد و از این طریق درباره‌ی بیماری‌هایی که این اعضا و بدن انسان را درگیر می‌کند، اطلاعات بیشتری به‌دست آورد. پژوهشگران می‌گویند:

ساختار زیست تقلید (بیومیمتیک) در پلتفرم حسگر امکان انتقال آزادانه‌ی جرم‌ بین بافت زیستی و الکترون‌های متصل زیستی را فراهم می‌کند. به‌همین دلیل این سیستم سنجش زیستی می‌تواند وقایع زیست شیمیایی مهم را مشخص کند، بدون اینکه برای سیستم زیستی ملموس باشد یا منجر به واکنش التهابی شود.