اپل از سال 2010 به این طرف، مکبوک ایر را چندان تغییر نداده. آن سال غیر از تغییرات کوچک در ضخامت دستگاه و بالا رفتن رزولوشن نمایشگر، قیمت این مخلوق باریک پایین آمد و به حافظه فلش و پردازنده سریع تر هم مجهز شد. با بالا گرفتن تب عرضه لپ تاپ های ظریف، مکبوک ایر محصولی شد که یک تنه در مقابل تمام لپ تاپ های باریک و سبک رقبا یعنی خانواده اولترابوک ایستاد. 

اما در این چند وقت اخیر، در دنیایی که لپ تاپ ها لمسی می شوند و نمایشگرها برخوردار از رزولوشن های دیوانه کننده، مکبوک ایر به نظر یک بی قاعدگی می رسد. اپل انقلاب رزولوشنی را با آیفون ایجاد کرد و با آیپد و مک بوک پرو رتینا ادامه داد، ولی هنوز خبری از آن در مکبوک ایر نیست. در این بین طراحی این دستگاه نیز تغییرات اندکی کرده، در حدی که می توان آنها را نادیده گرفت. 

ولی دقیقا همین ها جالب است. می دانید، در بین محصولات اپل که بیشتر مواقع نسبت به نسل های قبلی خود پیشرفت های خوبی کرده اند، مکبوک ایر یک محصول متین و موقر و آرام است که بهترین توصیف برای آن می تواند این باشد: "ماموریتی که سال ها قبل درست آغاز شد." 

در دنیای همراه با اغراق اپل، آیفون 5 یک "معجزه، هیولای تلفن ها، و عیار طراحی" توصیف می شود. آیپد مینی "بهترین تبلت اپل تاکنون" است که در کیفیت تنه به تنه ساعت های سوییسی می زند و به قول یک نویسنده دنیای فناوری "صادقانه بگویم، چیزی است که تبلت ها باید از اول می بودند." در همین دنیا، مکبوک ایر چنین توصیف می شود: "محصولی متوازن که مربع کنار اکثر خواسته های یک کاربر را تیک می زند." 

قضیه را گرفتید؟ آیفون 5 که رقبای درخوری دارد را خدایگان تلفن های هوشمند می خوانند، ولی مکبوک ایر که مدت ها است پیشتاز حوزه خودش است را فقط "یک کامپیوتر که در همه زمینه ها به شکل متوازنی خوب است." بله، این لپ تاپ به کار بازی خورها نمی آید، عمر باتری را فدای گرافیک قوی نمی کند، به سبک سائوسائو هم به تبلت تبدیل نمی شود، حتی اگر OS X و کیبورد راحت و ترکپد بی نظیرش را فاکتور بگیریم، هیچ چیز خاصی در چنته ندارد؛ جز اینکه، "ایراد یا نقصی که خریدار را منصرف کند، ندارد!" 

عالی نمی شد اگر اپل یک نمایشگر لمسی به مکبوک ایر 2013 اضافه می کرد؟ اگر هیبریدی می شد بهتر نبود؟ اگر نمایشگرش رتینا می شد چه؟ همه اینها می توانست خوب باشد، فقط اگر "توازن" را بر هم نمی زد. مکبوک ایر در طول این سال ها ثابت کرده که "به اندازه کافی خوب بودن" می تواند شکست دهنده "انواع انقلاب های تکنولوژیکی" باشد که دور و بر خودتان می بینید ولی تعادل را بر هم می زنند. 

در حالی که مدل 2012 مکبوک ایر، تقریبا عین مدل سال قبل البته با بهبودهای حداقلی بود، مدل 2013 آن کافی شاپ داران را شرمنده خواهد کرد، چون مجبورند زودتر از خالی شدن باتری لپ تاپ مشتریان شان، صندلی ها را برگردانده و میزها را خالی کنند. طبق بررسی The Verge، مکبوک ایر 2013 مدل 13.3 اینچی می تواند با یک بار شارژ 13 ساعت و 29 دقیقه کار با مرورگر سافاری، و 11 ساعت و 29 دقیقه کار با مرورگر کروم را با تنظیم روشنایی نمایشگر روی 65 درصد، میسر کند. 

این عمر باتری عالی، با استفاده از نسل جدید پردازنده های اینتل یعنی Haswell، افزایش در ظرفیت باتری و بهبود قطعات داخلی میسر شده. در حالی که مکبوک ایر 2012 پردازنده Core i5 یا فرکانس 1.8 گیگاهرتز داشت و در تست Geekbench امتیاز 6,197 را کسب کرده بود، مکبوک ایر 2013 از پردازنده Core i5 با فرکانس 1.3 گیگاهرتز بهره برده و امتیاز 6,057 را کسب می کند. 

در استفاده عادی چندان متوجه این اختلاف 140 امتیازی که Geekbench نشان داده نخواهید شد، ولی 5 ساعت عمر باتری بیشتر، گرافیکی که 40 درصد سریع تر شده، و وای-فای سریع 802.11ac، به چشم خواهند آمد. اینها به کنار، SSD هم 45 درصد سریع تر از نسل قبل شده. 

مکبوک ایر، یک لپ تاپ حرفه ای با بهترین پردازنده های اینتل نیست که مخصوص گرافیست ها و تدوینگرها ساخته شده باشد (اپل برای آنها مکبوک پرو رتینا را ساخته). همچنین یک لپ تاپ بازی خور هم نیست. بلکه لپتاپی با استفاده عام است؛ کم نقص و متوازن با تمرکز روی قابل حمل بودن و راحتی هنگام استفاده (دکمه های نرم، ترکپد سریع، نمایشگر با نور و تصویری ملایم و چشم نواز.) 

لپ تاپی که الحق به درد برنامه نویسان، نویسندگان، وبلاگ نویس ها (به خصوص وبلاگ نویسی زنده!)، دانشجوها و افرادی از این دست می خورد و هر کاری را که قول داده، خوب انجام می دهد. و این چیز خوبی است: این که یک محصول ادعایی بزرگتر از قد و قواره اش نکند، و از پس قول هایی که داده بر آید.