شرکت امریکایی لاکهید مارتین اعلام کرد که در حال کار بر روی ساخت نوعی رآکتور همجوشی فشرده است که می‌تواند مشکل نیاز به انرژی بشر را حل کند.

 بر اساس اعلام شرکت لاکهید مارتین، پروژه «واحد برنامه‌های فناوری انقلابی» این شرکت می‌تواند ظرف 10 سال رآکتور جدید را تولید و آن را عملیاتی کند.

رآکتورهای همجوشی با توانایی ارائه انرژی نامحدود از یک منبع سوختی تمام‌نشدنی می‌توانند نیاز بشر به انرژی را برای بیش از نیم قرن تامین کنند. اما همواره این پرسش مطرح بوده که چگونه می‌توان رآکتور همجوشی خودکفایی تولید کرد که انرژی بیشتری نسبت به انرژی مورد نیاز برای تولیدش را ارائه دهد.

هم‌اکنون تنها پاسخ این پرسش پروژه رآکتور ITER است که حامیان بین‌المللی‌اش مدعی‌اند می‌تواند پیشرفت بزرگی در این زمینه باشد اما گفته می‌شود این پروژه تا دهه 2020 تکمیل نخواهد شد، همچنین چنین رآکتوری در صورت تکمیل، تا سال 2040 عملیاتی نخواهد شد. علاوه بر این، این رآکتور عظیم بوده و قطعه مهندسی بی‌نهایت گرانی است.

با این حال، شرکت لاکهید مارتین به تازگی اطلاعاتی درباره نوعی رآکتور همجوشی فشرده‌ به نام T4 ارائه داده است.

گفته می‌شود رآکتور همجوشی جدید تقریبا به اندازه موتور هواپیمای جت‌ تجاری است و آمیزه‌ای از ایزوتوپ‌های سنگین هیدروژن موسوم به دوتریوم و تریتیوم را به عنوان سوخت مصرف می‌کند. تحت دما و فشار کافی، اتم‌های هیدروژن یونیزه‌شده آن با یکدیگر ادغام می‌شوند و هلیم 4 و همچنین مقادیر فوق‌العاده‌ای انرژی تولید می‌کنند.

گفته می‌شود ساخت رآکتور جدید در مقایسه با رآکتورهای پیشین بسیار آسان‌تر است و به زیرساخت کمتری نیاز دارد. همچنین طراحی کوچک‌تر آن به معنای ساخت و چرخه‌های آزمایش سریع‌تر است.

لاکهید مارتین مدعی است این رآکتور در مقایسه با رآکتورهای پیشین بسیار پاک‌تر است و دارای اتلاف کمتری است. رآکتورهای فشرده‌ای از این دست نه تنها مشکل نیاز به انرژی را حل می‌کنند، بلکه می‌توانند برای کارخانه‌های آب شیرین‌کن در مناطقی که با خشکسالی مواجهند، نیز به کار روند. همچنین می‌توان از آن‌ها برای تامین نیاز انرژی هسته‌ای استفاده کرد.

لاکهید مارتین در حال جستجو برای یافتن شرکایی است که در ساخت این رآکتور همکاری کنند. این شرکت در حال فعالیت برای ارائه نمونه اولیه این رآکتور است تا نشان دهد فیزیک موجود در پس این پروژه معقول است. گفته می‌شود این نمونه اولیه ظرف پنج سال آماده خواهد بود و نسخه عملیاتی آن نیز تا 10 سال دیگر آماده بهره‌برداری است.