البته زماني كه اريك به دنبال گزينه مناسب براي سفرهاي فضايي بود، روس‌ها راه مذاكره در اين زمينه را تا حدي باز كرده بودند. سال 1990، شوروي سابق يك گزارشگر ژاپني را براي تهيه گزارش از ايستگاه فضايي مير به فضا فرستاده بود. اين سفر بنا بر ادعاي مقامات شوروي هزينه‌اي حدود 12 ميليون دلار داشت. البته اين گزارشگر ژاپني يك توريست خصوصي به شمار نمي‌آمد، چون دولت ژاپن هزينه سفر او را پرداخته بود، اما به هر حال يك فضانورد حرفه‌اي هم نبود. با اين اوصاف، راه فضا از كانال روسيه براي اريك فراهم‌تر به نظر مي‌رسيد و او هم توانست از اين مسير، كسب و كار توريسم فضايي خود را شكل دهد.تاريخ صنعت فضايي روسيه نيز در جاي خود درخور توجه است. موضوع فروپاشي اتحاد جماهير شوروي در اوايل دهه 1990 ميلادي و بحران‌هاي مالي شديدي كه براي اين كشور به وجود آمد در نزديكي آمريكايي‌هاي ماجراجو به اين كشور بي‌تأثير نبود. شركت‌هاي بزرگ روسي مانند انرژيا (Energia) كه سازنده موشك‌هاي سايوز و ايستگاه فضايي مير بودند، بعد از فروپاشي شوروي براي حفظ موقعيت اقتصادي خود تن به قراردادهاي نامتوازني با طرف‌هاي غربي دادند.مدير روابط بين‌الملل شركت ماجراجويان فضايي در مورد شروع ارتباط با روس‌ها خاطرات جالبي دارد كه خواندن بخش‌هايي از آن خالي از لطف نيست.او در جايي مي‌گويد: روس‌ها ابتدا به همه چيز نه مي‌گويند، اما كم‌كم دلايلي براي كار خود ارائه مي‌كنند. ما هم وقتي ايده توريسم فضايي را با آنها مطرح كرديم ابتدا با مقاومت‌هايي از طرف آنها مواجه شديم، ولي بعد از مدتي آنها حاضر به صحبت بيشتر شدند.جالب است اولين سوال آنها اين بود كه چه كسي حاضر است هزينه چنين سفري را بپردازد؟ ما هم قاطعانه پاسخ داديم ما مشتري‌ها را خواهيم آورد و اين مسأله ماست. اما آنها از روي بهانه‌جويي پاسخ دادند: اما مشتريان بايد تاييد پزشكي شوند و تمرين‌هاي ورزشي سختي انجام دهند. ما هم پرسيديم: اين تأييدات چيست؟ و به اين ترتيب ما كم‌كم وارد يك مذاكره شديم كه اجزاي پازل توريسم فضايي را براي ما روشن مي‌كرد.وقتي يخ روس‌ها شكست، اريك حاضر شد قراردادي به ارزش 200 هزار دلار را با شركت انرژيا در زمينه امكان‌سنجي سفرهاي فضايي تجاري ببندد. البته اين قرارداد به منزله تضمين تجاري‌سازي سفرهاي فضايي نبود، اما قرار بود براي تمام موانع موجود در اين زمينه راه‌حل‌هايي ارائه شود.اين مطالعه نتايج خوبي براي اريك و همكارانش داشت. اولا در نتيجه اين مطالعه، خود روس‌ها متوجه شدند كه فرستادن يك مسافر غيرحرفه‌اي به فضا مي‌تواند كاري بدون خطر و ايمن باشد. همچنين مي‌توان از اين طريق بخشي از هزينه‌هايي كه براي توسعه صنعت خرج شده را بازگرداند. اين مطالعه همچنين براي شركت اريك بسيار مفيد بود؛ چرا كه آنها به پشتوانه نتايج اين پروژه موفق شدند اعتماد بسياري از مشتريان بالقوه را جلب كنند.با توجه به ناشناخته بودن شرايط سفرهاي فضايي براي عموم مردم، چنين سفري همواره همراه با ترس و دلهره است. از اين رو مسأله‌اي كه شركت ماجراجويان فضايي بعد از حل موضوع سامانه پرتاب با آن مواجه شد، ايجاد اعتماد در بين مردم و جذب مشتري بود. از اين رو اريك و همكارانش به اين نتيجه رسيدند كه كار خود را در بين گروه‌هايي آغاز كنند كه با اين موضوع بي‌ارتباط نبوده باشند و دست‌كم آشنايي‌هاي اوليه‌اي در زمينه سفرهاي فضايي داشته باشند. آنها به اين ايده رسيدند كه محتمل‌ترين جايي كه مي‌توان افراد ثروتمند و ريسك‌پذير را يافت، احتمالا در شركت‌هاي هوافضايي است.بعد از چند ماه تلاش و معرفي سفرهاي فضايي، يكي از مسئولان ناسا حاضر شد به عنوان اولين توريست فضايي با شركت ماجراجويان فضايي قرارداد ببندد.دنيس تيتو، مهندس 61 ساله ناسا كه يكي از مديران بخش مالي اين شركت بود، سال 2001 با صرف 20 ميليون دلار عازم فضا شد و به مدت 8 روز زندگي در فضا و ايستگاه فضايي بين‌المللي را تجربه كرد.از آن زمان تا امروز ماجراجويان ديگري از جمله يك بانوي ايراني به نام انوشه انصاري، به عنوان اولين زن فضاگرد دنيا با استفاده از خدمات شركت ماجراجويان فضايي راهي فضا شده‌اند، اما رؤياي اريك اكنون سفر به ماه است؛ كسي نمي‌داند، شايد شما مشتري اين سفر باشيد!