هر گاه حرف از «نداي وظيفه» مي‌شود، و از جنگ و جنگاوري سخني به ميان مي‌آيد، نظرات مختلفي عنوان مي‌شود. اصولا براي طرف پيروز و گروهي كه شجاعانه جنگيده‌اند، اين عبارت هميشه يادآور مردانگي و افتخار خواهد بود؛ اما آن روي سكه قربانيان جنگ قرار دارند؛ قربانياني كه هيچ گاه از آنها به عنوان قهرمان نام برده نمي‌شود. كودكان و زنان و مردان ناتواني كه جز فرار و قرباني شدن قادر به كار ديگري نيستند. قربانيان تجربيات تلخي كه تا ساليان سال آنها را همراهي خواهد كرد؛ و شاهكار تازه Treyarch با روايتي محكم و تلخ قصد در بيان همين نكته دارد. Treyarch با BO1 اثبات كرد در قدرت روايي از همكار خود Infinity Ward چند سر و گردن بالاتر است، و حال با دومين نسخه، دوباره خود را اثبات مي‌كند. برخلاف نسخه‌هاي قبلي اين سري، از همان ابتدا به مخاطب مي‌فهماند نقش اول داستان، در اصل آنتاگونيست آن است. رائول منندز، پسري كوچك كه خواهرش در آتش‌سوزي ناشي از جنگ دچار سوختگي شديدي شده، كينه‌اي به دل مي‌گيرد كه در نهايت يك فاجعه بزرگ را رقم مي‌زند. داستان در دو برهه زماني دنبال مي‌شود. قسمتي به مقابله الكس ميسون و فرانك وودز (قهرمانان نسخه قبل) با منندز در زمان جنگ سرد قاچاقچي بوده مي‌پردازد و ديگري به مقابله ديويد ميسون (پسر الكس ميسون) و منندز در سال 2025 پرداخته و آمريكا را در حال تقلا براي رهايي از يك نبرد فلج‌كننده به تصوير مي‌كشد. در طول داستان شاهد چگونگي هدايت منندز توسط كينه‌هاي ديرينه‌اش هستيم و اين‌كه چطور يك كودك بي‌گناه، «بي‌تقصير» تبديل به «عامل گناه» و تهديدي جهاني مي‌شود. سازندگان از نشان دادن زشتي‌هاي جنگ هيچ ابايي ندارند. گلوها پاره مي‌شوند، دست‌ها و پاها قطع مي‌شوند و صورت‌ها با آتش مي‌سوزند... بايد به جرات Treyarch و بالاتر از آن، مسئوليت‌پذيري سازندگان در استفاده از خشونت احسنت گفت. از ابتدا تا انتهاي بازي صحنه‌هاي تكان دهنده زيادي مي‌بينيد؛ اما هيچ كدام احساس افراط را به بازيكن منتقل نمي‌كنند. بازيكن مي‌تواند با انتخاب‌هاي اخلاقي، داستان را شكل بدهد. يكايك تصميمات در انتهاي بازي اثرگذار خواهد بود و Treyarch با استادي توانسته براي تمام تصميم‌ها يك پايان غافلگيركننده و رضايتبخش ارائه كند. موضوع وقتي جالب‌تر مي‌شود كه بدانيم حتي يك لحظه تعلل در پيچ دادن فرمان در انتهاي يكي از مراحل، مي‌تواند داستان را دستخوش تغيير كند! بازي در تمام لحظات روان اجرا مي‌شود. بافت‌ها تميز و زيباست و شاهد بهترين موشن ـ كپچر در بين تمام سري هستيم كه تماشاي ميان‌پرده‌ها را به يك لذت واقعي تبديل كرده است. چه كسي فكر مي‌كرد ديدن چهره پير و شكسته فرانك وودز تا اين حد جذاب باشد...؟! موسيقي فوق‌العاده‌اي لحظات بازي را همراهي مي‌كند كه در هماهنگي با آنها هيچ كم نمي‌گذارد. صداپيشگان نيز با استادي از عهده وظيفه خود برآمده‌اند و فقط به گفتار نقش‌هاي جانبي مانند كاراكتر «فريد» ايراداتي وارد است. گيم‌پلي مانند هميشه تيز و برنده است. هدفگيري بسيار ساده و دقيق است و تعداد اسلحه براي لذت بردن از اين سيستم بي‌نقص اصلا كم نيست. BO2 يك ديدگاه هولناك از سال 2025 ارائه مي‌كند كه با سلاح‌هاي جذاب پر شده است! دوربيني كه مي‌تواند دشمنان مستتر را از پشت ديوار تشخيص بدهد، سلاح قدرتمندي كه گلوله‌هايش مي‌توانند ديوار را سوراخ و دشمن را قلع و قمع كنند، ميني تانكي كه چهار پاي مكانيكي آن را هدايت مي‌كند و قابليت شليك تيربار و نارنجك دارد، گلايدرهايي كه مانند دو بال پشت سربازها سوار شده و به آنها اجازه طي كردن مسافت‌هاي طولاني را مي‌دهد، دستكش‌هايي كه اجازه مي‌دهد به هر سطحي بچسبيد و گجت‌ها و سلاح‌هاي زياد ديگري كه از بخش داستاني بازي بهترين تجربه ممكن را مي‌سازند. البته مراحل جنگ سرد هم خالي از لطف نيست. از يك ماراتن ده دقيقه‌اي با شاتگاني كه تيرش تمام بشو نيست گرفته تا شليك با موشك‌انداز به بالگردهاي دشمن، سوار بر اسب. «عمليات ضربت» نام حالت تازه‌اي است كه به بخش تكنفره اضافه شده است. مي‌توان گفت تنها ضعف آشكار بخش تكنفره مربوط به اين قسمت است. اين بخش كه بي‌شباهت به سبك بازي XCOM: Enemy Unknown نيست، يك دوربين از بالا ارائه مي‌كند كه مربوط به مديريت استراتژيك محيط نبرد بوده، و يك دوربين اول شخص ارائه مي‌دهد كه بايد توسط آن كنترل افراد را به دست گرفته و خود وارد نبرد رودررو شويد. امكان مديريت افراد در حالت اول شخص هم وجود دارد، اما نكته اصلي اينجاست كه هوش مصنوعي ضعيف ياران در مقابل خيل عظيم دشمنان هيچ حرفي براي گفتن ندارد و تمام بار اصلي براي مقابله روي دوش خود شماست. با تمام ضعف‌هاي موجود، تجربه اين مراحل هم براي تغيير فضا بد نيست. حالت زامبي در اين قسمت بزرگ‌تر و بهتر از هميشه است و فقط به يك ساختمان مربوط نيست. يك شهر است و خط اتوبوس و ساختمان‌هاي متعدد با چند حالت بازي، تا ساعت‌ها وقت خود را به اسپري كردن گلوله به زامبي‌هاي جان‌سخت اختصاص دهيد! حالت چندنفره مخصوص اين سري بازي، دستخوش تغييرات اساسي و خوشايندي شده است. اول از همه سيستم قديمي قابليت‌ها با سيستم Pick 10 جايگزين شده كه ده خشاب براي تجهيزات و تسهيلات در اختيار شما قرار مي‌دهد. ديگر با شماست كه همه را با سلاح پر كنيد، يا با تسهيلات و فقط با يك چاقوي كماندويي به ميدان برويد! حالت League براي آنهايي است كه علاقه ندارند مستقيما با غول‌هاي COD دربيفتند و بازيكن‌ها را براساس قابليت‌هاي آنها سنجيده، در گروه‌هاي متعدد طبقه‌بندي مي‌كند تا با همترازهاي خود روبه‌رو شوند. عملكرد شما در هر بازي، موجب ترفيع يا تنزل رتبه شما خواهد شد. البته اين حالت امتياز تجربه نداشته و جزو رقابت‌هاي عمومي به حساب نمي‌رود. براي بازيكن‌هايي كه تازه وارد سيستم آنلاين مي‌شوند، امكاناتي مانند انتخاب يك سلاح قدرتمند از ابتدا، يا رقابت با هوش مصنوعي تا 10 درجه اول به ازاي 50 درصد تجربه وجود دارد تا از سختي رقابت‌هاي عمومي زده نشوند. اين بار تسهيلات جزئي‌تر شده و به خود بازيكن الحاق مي‌شوند، در حالي كه ويژگي‌هاي تسليحاتي، مانند تعويض خشاب سريع، نيازمند الحاق يك خشاب مخصوص است. تمام اين تغييرات، بعلاوه بسياري تنظيمات كوچك ديگر، باعث شده‌ است كه BO2 لايق تعريف «بهترين عنوان COD پس از اولين» Modern Warfare باشد. صحنه‌هاي حماسي غرورآفرين، در مقابل سكانس‌هاي تكان‌دهنده، تركيبي صادقانه را رقم زده‌اند كه ارزش كار را در سطحي بسيار بالاتر از كارهاي اغراق‌آميز قهرمان‌ساز تثبيت مي‌كند. در BO2 خبري از قهرمان كليشه‌اي آمريكا نيست. ماجرا به جشن و سرور ختم نمي‌شود و آنچه در انتها مي‌ماند، مرثيه غم‌انگيز بقاياي جنگ و جدال است. اين عنوان فوق‌العاده را با توجه به رده سني آن توصيه مي‌كنيم.